Er zijn geen problemen [Atlantis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik,inmiddels alweer trip nummer 8
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Kamer (studentenhuis)

 

Ik had een vrijdagavond helemaal voor mijzelf. Zaterdag geen verplichtingen, zondag wel dus als ik deze week nog wilde trippen was nu het moment. Ik twijfelde echter heel sterk of ik het wel zou moeten doen, hoewel de vorige trip uiteindelijk goed te noemen was, was er zeker een moment geweest waar ik 'bad' ging en aangezien dit voornamelijk lichamelijk was dacht ik dat mijn lichaam een nieuwe trip zo snel na de vorige misschien niet zou waarderen. Bovendien was ik nu alleen en had ik ook wel zin om gewoon lekker te ontspannen en een boekje te lezen. Het gewone leven is weer helemaal top en leuk, des te meer nadat ik mijn familie weer gezien heb en de liefde die we voor elkaar voelen weer zo sterk ervaren heb. Ik schaamde mij eigenlijk dat ik drugs gebruik, maar goed aan de andere kant is het zó mooi en iets wat ik absoluut een toevoeging vind aan mijn leven. Ook heb ik pas een leuk meisje ontmoet en wat moet er tegen haar gezegd worden als er iets zou gebeuren? Maar goed, uiteindelijk besloot ik om toch te trippen. Voor de zekerheid schreef ik even wat tekst als soort van 'afscheidsbrief' mocht er toch iets mis gaan.

 

0. Slechts 6 dagen zijn voorbij gegaan sinds de vorige trip. Zo'n 5,5 uur van tevoren niets meer gegeten en ik begon wel trek te krijgen. De truffels smaakte nog best prima, net als de vorige keer eigenlijk. Ik had wat muziek opstaan en besloot eigenlijk vooral lekker rustig aan te doen en gewoon een goede tijd te hebben. Ik weet niet meer precies hoe lang het duurde, maar na een tijdje begon ik een verandering te merken in mijn denken. Ik was mij opeens erg bewust van mijn lichaam en het voelde alsof er een soort kwaadaardige demon in mij huisde. Niet dat ik de neiging had om schade aan te richten of slechte dingen te doen, maar ik voelde een soort van duistere entiteit in mij. En het voelde alsof het een onderdeel van mijzelf is, geactiveerd door de truffels, wakker geschud. Iets dat in het nuchtere bestaan onderdrukt wordt en slechts op de achtergrond aanwezig is. Ben ik dit? Neen, dit is mijn truffel-identiteit en ik heb hem opgeroepen. Waarom heb ik dit gedaan? Ik voelde mij niet helemaal op mijn gemak, de muziek begon ook naargeestig en onheilspellend te klinken dus ik besloot iets anders op te zetten. Dit was beter, maar het leek een beetje 'vlak', alsof het ingeperkt werd voor het mij bereikte. De hele kamer begon ook eng te lijken, de gordijnen, het leek allemaal zo levenloos, zo dood... Ik ben het enige hier dat leeft en ik heb zelf niet de volle controle meer. Ik was mij ontzettend bewust van mijn lichaam en voelde mij gevangen, wat weet ik eigenlijk van dit vreemde lichaam waar ik in huis? Het voelde als een vreemde aan en ik bedacht mij hoe raar het eigenlijk is dat ik hier alleen op een kamer zit op een vrijdagavond. De mensen die ik ken zijn allemaal ergens anders en ik ben hier en kan doen wat ik maar wil zonder dat zij er weet van hebben. Hoe raar is dat? En hoe raar is dit lichaam?

 

Zoals ik het hier beschrijf klinkt dit laatste misschien als een gevoel van vrijheid en verwondering, maar het was een heel stuk minder aangenaam dan dat, ik voelde mij afstandelijk in relatie tot de rest van de wereld. Het voelde alsof ik eigenlijk geen plaats had in deze levenloze omgeving, geen recht om hier te zijn. Ik hoor hier niet, ik hoor in een andere wereld. Waarom heb ik nou toch truffels genomen, als ik gewoon nuchter gebleven was had ik een mooie avond kunnen hebben zonder te veel na te denken over hoe vreemd dit allemaal wel niet is. Bij het besluiten om wel of niet te trippen heb ik eigenlijk alleen aan mijn lichaam gedacht, maar een trip heeft vooral ook invloed op je mentale gesteldheid. De dingen die ik nu denk zijn ergens misschien interessant, maar niet bepaald bevorderlijk voor mijn gemak of plezier in het leven. Kom ik hier, mentaal, nog wel ongeschonden uit? Kwestie van overleven, er is geen weg meer terug...

 

1. Ik ga maar liggen op mijn bed, ik voel mij best wel moe. 's Ochtends gesport, waarschijnlijk komt het daar door. De muziek vind ik nu eigenlijk best wel aangenaam en ik streel mijn deken en bewonder wat ik voel. Ik trek de deken over mij heen, heerlijk warm. Dan aai ik de huid op mijn hand, mijn arm. Wat een aangename sensatie is dit. Ik gebruik mijn tong en opnieuw bewonder ik weer het gevoel en het feit dat ik deze onderdelen heb. Het onaangename van het begin van de trip is weg, dit is wel leuk, lekker onschuldig. Het voelt des te beter omdat het voelt alsof ik mijn angst voor een bad trip overwonnen heb. Ik voel een enorme waardering voor het feit dat mijn lichaam werkt zoals het werkt. Wat een zonde is het als een wezen sterft en dit hele systeem ophoudt te bestaan.

 

2. Mijn trip blijft zo een tijdje doorgaan, de muziek staat aan maar ik heb niet echt zin om video's te kijken, veel liever lig ik gewoon onder de dekens met mijn ogen dicht of nergens in het bijzonder. Ik heb prettige closed eyes visuals, maar niets te sterk. Ik filosofeer redelijk wat, met name over hoe ik mijn leven nou zou moeten inrichten, wat ik na zou moeten streven, wat het doel is, hoe ik gelukkig kan zijn. En ik kom telkens tot dezelfde conclusie: er zijn geen problemen, in ieder geval niet nu maar ik heb moeite te bedenken wanneer ze er wel zouden zijn. Doodgaan kan geen probleem zijn, want ooit zal ik toch doodgaan en op kosmologische tijdschaal duurt dat helemaal niet lang meer... Stel ik zou blind of doof of invalide worden. Die mensen kunnen toch ook nog steeds gelukkig zijn? Dus ook als zoiets mij zou overkomen zou ik nog gelukkig kunnen zijn. Het zijn zaken waar je geen invloed op hebt, het enige wat je zelf kunt doen is verder leven en genieten van wat er allemaal nog wel is. Moet ik rijk zijn om gelukkig te zijn? Moet ik een levenspartner hebben? Moet ik gerespecteerd worden door anderen? Het hoeft allemaal niet, het zijn geen benodigdheden om gelukkig te zijn, er zijn genoeg mensen nu en in de geschiedenis geweest die hier iets van niet hadden, of zelfs niets. En toch kunnen en konden ook zij gewoon gelukkig zijn. Wat is geluk eigenlijk? Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik mij op dit moment echt gelukkig voel, in ieder geval niet zo euforisch als ik mij wel eens gevoeld heb. Maar ik weet dat het maar een gemoedstoestand is die wispelturig is. Bovendien kan ik niet bedenken wat er zou ontbreken, wat een probleem in mijn leven zou zijn. Problemen bestaan niet. Liefde van een ander wezen is hartstikke mooi, maar je kunt het niet afdwingen en het is op dit moment wel of niet aanwezig in mijn kamer, wat voor zin heeft het dan om te hopen dat het anders zou zijn? En waarom zou je een ander nodig hebben om zelf te kunnen leven, je bestaan te rechtvaardigen? Het feit dat ik hier alleen ben stoort me dan ook totaal niet, ik vermaak me wel, lekker liggend in bed terwijl er mooie muziek speelt.

 

 

Zo gaat de trip eigenlijk door tot ik in slaap val. Het was zeker niet mijn meest bijzondere trip, maar uiteindelijk toch best aangenaam. Ik ben wel blij dat ik het ervaren heb, na de (korte) nare ervaring van de vorige keer was het fijn om hier nu (voor mijn gevoel) mee af te rekenen door de negativiteit die ontstond aan het begin van de trip te doorbreken. En het gefilosofeer over mijn eigen leven en de realisatie dat ik eigenlijk geen echte problemen heb kan ook geen kwaad.

 

Het enige puntje waar ik wel een beetje bang voor ben is dat mijn ogen best wel vermoeid en pijnlijk waren en begonnen te tranen. Ik heb dit in lichtere mate wel vaker tijdens trips en geloof niet dat dit heel gezond kan zijn! Iemand anders die hier ook ervaring mee heeft? Een vriend van mij die geneeskunde studeert heeft mijn ogen eens bekeken met zo'n apparaat terwijl ik aan het trippen was en hij zag dat ze echt hele rare dingen vertoonden. Ik weet niet meer precies hoe het allemaal heet, maar volgens mij was het iets in de richting van dat de spieren achter in de ogen zich voortdurend snel samen trekken en weer ontspannen, terwijl dit onder normale omstandigheden bij lange na niet zo snel/vaak gebeurt. Bovendien kan ik mij voorstellen dat je ogen zich anders gaan gedragen, omdat je visuals en vervomingen echt waarneemt en het mij sterk lijkt dat dit allemaal pas later in de hersenen echt toegevoegd wordt. Dat de truffels verder niet schadelijk voor je lichaam zijn en in principe geen (nadelige) langetermijngevolgen hebben als er niks geks gebeurt wil ik best geloven, maar ik denk dat met respect voor mijn ogen ik misschien toch iets minder vaak moet trippen. Ik merk niet echt dat mijn zicht slechter wordt ofzo en als je niet te vaak tript zal het best allemaal wel mee vallen, maar er waren echt momenten in de trip waarop mijn ogen pijnlijk en geprikkeld waren.