Woensdracht


Recommended Posts

Donkerheden drijven onder me langs als alles langzaam afzakt, wegzakt, wegdrijft, voor me uit, ongrijpbaar, voor altijd net buiten bereik, ik zal nooit werkelijk vrij zijn, maar dan: wat is er nog werkelijk? Wat is er nog echt in deze wereld van glasheldere dromen en een messcherpe richtlijn die je om een of andere reden altijd maar blijft ontglippen, als een glibberige vijand die nèt onder je huid voortkruipt, jeukend, kratsend aan de bodem van je dorre schedel, knettergek wordt je ervan. Dan word je door onbekende krachten meegesleurd in een angstwekkend labyrint van nachtmerrie-achtige landschappen en donkere tunnels waarvan de wanden bestaan uit angsten en visioenen, totdat je de diepe bodem bereikt waar je verdwijnt, wordt opgeslokt door een monsterachtig diep zwart gat waar je volledig in verdwijnt en verwordt tot helemaal niks en je schrikt je kapot èn wakker want het is maar een boze droom, je ligt hier midden in de nacht helemaal alleen op je kleine bankje met je knieën opgetrokken en je bent net wakker geschrokken, het is half drie 's nachts en donker en koud in je kleine kille kut-appartementje, waar alles oud is en scheef en versleten, verròt godverdomme. Wat is dit toch voor een achterlijk leven, waar regels onbegrijpelijk zijn en mensen voornamelijk bang en stom? Waar moet ik naar toe? Wie ben ik, in godsnaam? Ik blijf maar voortstrompelen door dit oerwoud van herinneringen en bedrog, achtervolgd door oude dromen en leugens van weleer. Zoveel vermogen, zòveel kracht dat ik nog eens uit mijn eigen voegen barst, explosief voortstampend over steeds gammeler bruggen, woeste wateren die onder me voortdenderen, willen me opvreten en uitkotsen, me vermalen tot stof. Waardeloos is elke droom tot nu toe gebleken, gemaakt van broze botjes en bloederige onvolgroeide stompjes, armlastig zichzelf voortsleurend door dit moeras van stront en kots. Gedoemd tot sterven en wegrotten op de bodem van deze walgelijke soep van dampend en bijtend zuur waar het zich nu nog amechtig hijgend en wanhopig doorheen sleurt, op zoek naar ook maar de kleinste glimmer van hoop, maar er is niks te zien in deze verrotte dode wereld. Niks dan dode lichamen. Lege dromen. Totale wanhoop. Dit is de hel.

 

Waar ben ik gebleven? Wat is er gebeurt? Wat heb ik gedaan? En veel erger nog: wàt wil ik gaan doen? Onbeschrijflijke dingen. Gruwelijke geheimen borrelen op, maar ik versla de monsters, ik lach ze uit, recht in hun godverdomde bakkes, ik stamp ze kapòt verdomme, ik blijf doorstampen tot er niks meer overblijft dan een dampende pulp van bloed en stront en darmen en stukken bot en hersens. Waanzinnige geesten lachen me uit en sleuren me mee aan ijskoude kettingen die m'n huid doen scheuren, mijn naakte vlees wordt onbekommerd voortgesleept over de straat, en er is helemaal niemand die het ziet, ik ben totaal alleen. Er komt geen eind aan deze eindeloos voortgaande nachtmerrie van aaneengesloten marteling en gruwelijke pijn, ik blijf maar schreeuwen maar het helpt niet, het wordt alleen maar erger en erger, altijd maar erger, ik scheur mezelf uiteen en de wereld vervalt in barsten en scheuren en ademloze pijn. Nachtmerrie volgt op duistere nachtmerrie, de een nog desolater dan de ander, bleke botten van dorre grapjes uit een verstoft verleden, er is alleen nog maar as, as en droge stof. Deze wereld is gemaakt van eindeloze dorst, wanhopig schreeuwend naar water, maar verzuipend in grijze slepende rivieren van kruipend ongedierte. Oh God, red mij, ik ben niks.

 

Universa van eenzaamheid glijden in een onmogelijke stilte voorbij in een dans van eonen, tijd en ruimte zijn functieloze abstracten geworden, er zijn geen woorden om deze nooit eindige caleidoscoop van wentelende ervaring op ervaring ook maar te benaderen, termen en begrippen dartelen ongrijpbaar voort, denderend als blokken rots zo groot als een huis, je wordt vermorzeld onder de voortploeterende niets ontziende krachten van je eigen monsterachtige dromen, dromen van smerige seks in stinkende krochten waar alleen de allerlaagste levensvormen zichzelf slijmerig en trekkend komen vermeerderen, de wereld verrottend met hun achterlijke aanwezigheid. Wat is dit voor een goor stinkend moeras? Waarom heb je me in godsnaam hier naar toe gebracht, jij idioot? Wat moet ik hier doen? Hier valt niks te vinden, niks te halen, alles is hier al geweest, en ik? Ik ben zoals altijd te laat, te laat voor alles. Ik verstop me in dit onzichtbare netwerk van digitale schijn, ik ben onvindbaar, wie komt me halen? Niemand, dat is wie. Ik wis mezelf uit, ik kwijn weg in dit eindeloze oord van net gemiste kansen, ik zit er altijd naast. De werkelijkheid begint uit het spoor te lopen, de wereld wankelt en ik grijp me vast, maar er is niks en ik val, ik val steeds sneller en er is geen redding en ik stort maar neer, dit is het werkelijke einde.

 

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Allereerst: dank voor de complimenten, Tomasio en Voyager! 

 

Op de tweede plaats gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat bovenstaand verhaal eigenlijk minstens drie inspiratiebronnen heeft: ten eerste een droom die ik afgelopen week had. Het eerste deel van het verhaal gaat daar zo'n beetje over. De rest van het verhaal is deels geïnspireerd door een waanzinnig trippy scene uit de film 'Ant-Man'. Ik wil geen spoilers geven, maar de scene vindt plaats tegen het einde van de film en maakte diepe indruk. Gaat dat zien, een aanrader wat mij betreft. De rest van de toch wel negatieve toon van het verhaal vloeit niet voort uit een slechte trip-ervaring (want die heb ik eigenlijk nooit, :) ), maar uit een paar dagen van wat slechter humeur, voortkomend uit persoonlijke omstandigheden. Dat alles in combinatie met toch wel serieuze hoeveelheden truffels die ik eigenlijk al weken aan het snoepen ben, plus de nodige joints daarbij, maakt dat ik zulke verhalen schrijf.

 

:)

 

Kort samengevat: bovenstaande is niet zozeer een trip-report alswel een 'droom-trip-verwerkings-verhaal'. Of zoiets. :)

 

Hoe dan ook, ik had zelf bijzonder veel plezier in het schrijven er van en wilde dat mijn lezers niet onthouden. 

 

Vriendelijke groet,

 

Demion

 

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden