Comprehensibel


Recommended Posts

De kou begint bij m'n voeten. Lijkt me ook logisch: koude lucht is zwaarder dan warme lucht. Van daar trekt het naar boven, mijn benen in. Incomprehensibele gedachten en woorden en zinnen en beelden en indrukken en herinneringen dansen als losse blaadjes door m'n hoofd. Zwarte koffie zonder suiker. Bitter vocht. Chips als ontbijt en lunch en diner. Een bak vol peuken. Ik heb me al drie dagen niet gedoucht. Mijn lichaam en geest blijken onverwoestbaar te zijn. Gemaakt van wolfraam. Op een enkel herseninfarct na dan. Maar de gevolgen daarvan zijn volledig verdwenen. Toch? Ik werd geboren met de navelstreng twee keer strak om m'n hals gedraaid. Ik zag letterlijk blauw. Volgens de vroedvrouw moest mijn moeder onze lieve Heer maar op haar blote knietjes danken dat 'deze het gered had'. Zouden de gevolgen daarvan ook volledig verdwenen zijn? Wat is krankzinnigheid eigenlijk? Ze hebben er duizend termen en testjes voor, en een aantal van die labels hebben ze mij ook opgeplakt in m'n leven, maar wat zou het? Wat is 'normaal'? Dat wat de grote massa doet? Waarom zou ik dat willen? Waarom zouden 'zij' willen dat ik 'normaal' ben? Waar maak ik me eigenlijk druk over? Ik heb geen idee. Ik heb nog een pak rijst. Drie potten pindakaas. Een beetje tabak. Een zooi peuken. Ik red me wel. Toch?

 

Laten we nog wat drugs gebruiken. Waarom niet? Daar is het spul voor gemaakt, nietwaar? Ik heb toch niets beters te doen. Schrijf een boek, roepen ze dan. Yeah right. Maar als ik vraag waarover dan weet niemand een antwoord. Wel, ik ook niet. Dus fuck of. Ga zelf een boek schrijven. Laat mij met rust. Er zijn nog altijd drugs in combinaties en hoeveelheden die ik nog niet ervaren heb, dus dat zal vast niet snel gaan vervelen. Zelfdestructief gedrag? Nee hoor, dat heb ik wel gehad. Ik ben er niet in geslaagd mezelf te slopen. Je zou kunnen zeggen dat ik ook op dat gebied gefaald heb. Dus nu zit ik hier. Met al mijn zogenaamde talent maar wat te neuzelen. Te zeuren. Woensdagavond, half elf. Of enig moment in de eindeloze stroom van tijd. Alsof het wat uitmaakt. Alsof ik iets zinnigs bij te dragen heb aan een wereld die zonder mij ook prima zijn rondjes draait. Schrijf een boek. Lazer toch op.

 

Heb je enig idee hoe het is? Je begint vrijdagmiddag met een goeie joint. Dat alleen al. Hoe voelt dat, vroeg me ooit iemand. M'n vader, geloof ik. De eerste en laatste keer dat ik bij mijn ouders thuis aan de salontafel, zittend op de grond, een joint gedraaid heb. Ik weet niet meer wat ik als antwoord gaf. Is ook niet belangrijk, want het is niet te beschrijven. Ik draaide die joint, stak hem aan, pap griste hem uit m'n handen en wilde een hijs nemen, maar m'n moeder sloeg op tilt en begon te gillen en nam hem dat ding weer af en gaf hem terug aan mij en zei dat ik dat maar in de tuin moest gaan oproken. Wat ik gedaan heb. Dus mijn vader heeft nooit mogen ervaren wat het is om stoned te zijn. Verrekte jammer, als je het mij vraagt. Maar je begint dus vrijdagmiddag met een goeie joint. Die avond ga je naar een vriend, en daar neem je magic truffels. Familie van de paddo's, voor diegenen die minder bekend zijn met het materiaal. Dan begin je te trippen. Je ziet van alles en voelt van alles. Je hebt lol. Aan het eind van de avond doe je er een paar lijntjes speed bij. Drie soorten drugs op een avond, dat kan best. Ergens halverwege die nacht ga je eens op huis aan. Je gaat niet slapen natuurlijk, daar zorgt de speed wel voor. De volgende dag ga je terug naar die vriend en gebruikt nog wat speed en rookt nog een paar joints. Je hebt een nog leukere avond als daarvoor. Je praat honderduit met die vriend over duizend-en-een onderwerpen, wat dat is wat speed met je doet. Je gaat babbelen. Veel, in mijn geval. Ergens halverwege die nacht ga je op huis aan. Je gaat niet slapen natuurlijk, daar zorgt de speed wel voor. De volgende dag ga je terug naar die vriend en gebruikt nog wat speed en rookt nog een paar joints. Je gaat samen met hem bij kennissen op bezoek en rookt daar nog een paar joints. Je blijft al die tijd overeind en redelijk helder door al die speed die door je aderen suist. Geweldig. Aan het eind van die middag ga je weer naar huis. Je gaat nog eens met die vriend mee en snuift nog wat. Gedurende die avond, zondagavond dus inmiddels, duikt er opeens, op een haast wonderbaarlijke manier, LSD op. Dus neem je dat ook nog, samen met een paar whisky-cola's. En nog wat speed. En een paar joints. Als je dan eindelijk naar huis gaat, om half èèn 's nachts, ben je tegen die tijd zo'n zestig uur wakker. De korte wandeling van zijn huis naar mijn huis wordt een onbeschrijflijk avontuur van gevoel en kleuren en indrukken. Al die middelen samen, gecombineerd met het lang achter elkaar wakker zijn, het veroorzaakt een waanzinnige mix van ervaringen binnen je schedel. Thuis aangekomen duurt het nog eens 24 uur voordat je eindelijk gaat slapen. Je slaapt dan twaalf uur achter elkaar en daarna voel je je eigenlijk best wel weer prima. Je doet een paar dagen kalm aan, eet goed, slaapt goed, en dan ga je weer verder. Er is altijd meer. Ik heb helemaal geen tijd om een boek te schrijven. Fuck of.

 

De kou begint bij m'n voeten. Ik heb het kacheltje maar weer aangezet. Het is verdorie koud buiten. Ik draai nog een sigaret en lees dit nog eens na. Kan zo op het forum.

 

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden