Trippen na een break-up [Atlantis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik, 24^e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

 

Disclaimer: Waarschijnlijk niet de meest interessante trip om te lezen, maar gezien de setting (trippen kort na relatiebreuk) misschien toch enige leeswaarde voor hen die geïnteresseerd zijn.

 

0. Liefdesverdriet

Mijn vriendin voelt zich niet meer verliefd, niet meer aangetrokken tot mij. Dit zei ze nadat we gezellig samen een film hadden gekeken, plannen hadden gemaakt om naar Parijs te gaan en intiem begonnen te worden. Het was erg emotioneel, voor haar, voor mij. Allebei veel gehuild, elkaar troost geboden. We wilden het zo graag, maar zij is mij steeds meer als een vriend gaan zien terwijl ik juist steeds meer verliefd op haar ben geworden. Kut. Maar veel meer dan verliefd zijn voel ik een veel mooiere en sterkere liefde voor haar, een liefde waarbij ik de meeste waarde hecht aan een toekomst waar zij het meest gelukkig is, ook als ik daar verder geen onderdeel van uitmaak en een andere man mijn rol overneemt. Toch doet het veel pijn en heb ik mij nog nooit zo verdrietig gevoeld als de dag na ons uit elkaar gaan. Het leven had haar glans verloren en op de fiets hoopte ik dat een auto mij aan zou rijden en er een punt achter zou zetten. Ik at nauwelijks en als ik at was het slecht ongezond voedsel, het maakte mij allemaal niets meer uit, een snellere dood klonk alleen maar gunstig. Door de dag heen een aantal flinke emotionele momenten ervaren waar ik in huilen uitbarstte, eindelijk begreep ik dan hoe het is om een romantische relatie afgebroken te hebben. Hoe de wereld nog kan functioneren ondanks dat dit toch vrij regelmatig voorkomt was voor mij even niet goed te begrijpen. Zijn anderen zo gevoelloos? Zo verknocht aan het dagelijks leven? Of zetten ze zich er gewoon over heen?

Hoewel ik graag zou willen dat ik van al deze negatieve gevoelens afkwam, zou ik het ook niet oké vinden als ik ze opeens niet meer zou voelen, als ik door zou kunnen gaan alsof er niets gebeurd was. Hoe kut het allemaal ook was, in ieder geval geeft het aan dat ik ergens om gaf, dat onze liefde belangrijk geweest is.

 

De volgende dag werd ik wakker en ik voelde niets bijzonders. Alle nare gevoelens waren weg. Hoe kan dat? Wil ik ze terug? Nee, toch niet. Ook als ik maar een paar uur van ze verlost ben ben ik al blij. Ik ging naar buiten, boodschappen doen en ik voelde me extatisch. Wauw. Wat is het leven toch mooi eigenlijk. Het was nog niet volledig verwerkt allemaal, een paar keer voelde ik me weer erg verdrietig, maar over het algemeen voelde ik me weer gewoon goed, of in ieder geval oké. De dag daarop voelde ik mij genoeg gedistantieerd van het hele gebeuren om er op te reflecteren tijdens een trip. Of om gewoon even lekker te trippen, wat ik inmiddels al weer een hele tijd niet meer gedaan had.

 

1. Armoede en lijden

15 gram Atlantis op een lege maag. Bah wat smerig. Ik kijk de documentaire 'Human' verder en ik begin me beter te voelen over de hele situatie nu ik al deze verhalen hoor van mensen die in armoede leven. Niet heel netjes misschien maar ik voel me blij dat ik een westerling ben en niet met al deze problemen hoef te leven. Liefdesverdriet, hoe pijnlijk ook, is nog altijd een oneindig veel kleiner probleem dan wat deze mensen door moeten maken. Ik trek mijn dekentje nog even extra over mij heen terwijl ik nadenk over het feit dat deze mensen zich kapot werken terwijl (of zelfs zodat) ik van al deze luxe kan genieten. En zelfs nu helpen ze me mijn lijden te verlichten doordat hun misère zoveel erger is. Als reïncarnatie bestaat vrees ik voor de levens die ik zal moeten leiden om dit alles weer in balans te brengen, maar goed dat zijn problemen voor later. In tegenstelling tot wat ik soms in andere trips ervaar voelde ik nu helemaal niet de behoefte om deze mensen te helpen of de wereld een betere plaats te maken, ik voel me er niet eens echt schuldig om, ik heb het toch niet (persoonlijk) veroorzaakt?

 

2. Zinloosheid van het leven?

De trip begint in te kicken want de tijd lijkt te vertragen en de gezichten van de mensen in de docu vervormen. Geen zin meer in deze ellende, ik ga lekker muziek luisteren en in bed kruipen. Fijn, voelt goed. De closed eyes visuals zijn niet heel duidelijk maar wel aanwezig. In combinatie met de muziek is het een zeer plezierige ervaring en ik zeg dan ook 'dankjewel' zonder dat ik er controle over heb. Vol liefde en overtuiging, compleet oprecht. Zoals mijn vriendin ook wel eens tegen mij zegt of ik tegen haar. Maarja dat zit er nu niet meer in… Fijn dan toch dat het niet compleet bij haar ophoudt en dat er zelfs nu nog een situatie is waar het gebeurt. Ik droom lekker weg bij deze CEV's en muziek. Op een gegeven moment zie ik een docent professor voor me, ik vind hem een erg goede docent en een heel aardige man. Ik zie voor me hoe hij zijn best doet om een nieuwe jonge generatie iets bij te brengen over dierfysiologie. Hoe erg ik het ook waardeer, vraag ik me af: wat is het nut? Hoeveel hiervan onthouden mensen uiteindelijk na een jaar, een aantal jaren, een decennium? Maakt het hun leven beter, maakt het de wereld beter? Of is het uiteindelijk maar tijdsverspilling en is het een groot zinloos leven? Een leven van afleiding, geblinddoekt door de samenleving over wat er in andere delen van de wereld gebeurt? Wat maakt het uit dat deze docent een goed hart heeft? Levert het hem iets op? Net als de rest zal hij straks sterven, zullen mensen rouwen, verdrietig zijn. Er valt niets tegen te doen. Is dit nou leven? De beloning voor een leven lang goed zijn?

Behalve dit cynisme ervoer ik ook weer sociale angsten of ongemakken. Schaamte. Miscommunicatie. Waarom? Truffels zijn heel mooi maar waarom moet dit (de laatste tijd) zo vaak terugkomen als ik keer op keer concludeer dat het onzin is? Ik vind het wel mooi geweest en tijd voor iets anders.

 

3. Relaties

Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ik begon na te denken over de relatie met mijn vriendin. Eigenlijk was die heel goed en heel mooi. Geen idee waarom ik daar eerder zo vaak twijfels over had. En nu is het afgelopen. Hmm… Maar waarom eigenlijk? Man valt op vrouw, vrouw valt op man (in ons geval tenminste). Zij is heel mooi, zij is ook aangetrokken geweest tot mij dus ik moet ook iets hebben wat haar aanspreekt. Heeft ze zelf ook gezegd, zowel over persoonlijkheid als uiterlijk. Wat is dan precies het probleem? We willen allebei liefde, iemand die van ons houdt, iemand om van te houden. Waarom niet elkaar? Ik ben naar de keuken gelopen om misschien toch wat eten te maken maar ben daar te hard voor aan het trippen nog. Ik leun tegen de koelkast en stel me voor dat mijn vriendin haar armen om me heen slaat en me troost. Waarom kunnen we niet verder? Het is toch duidelijk? Zij voelt geen aantrekking meer, maar dit heeft ze wel gevoeld. Dan zou het toch ook terug kunnen komen? Op dit moment vraag ik me af of dit hele gebeuren niet één groot misverstand geweest is. Dit is te fixen, dit kan ik fixen. We hebben er veel te snel een einde aan gebreid, het direct opgegeven. Waarom? Er verschijnt een uitdaging en we nemen de benen. Zonde. Zo hoeft het niet te zijn. Als ik het haar uitleg gaat het allemaal weer goed komen. Het voelde echt als een doorbraak sinds de relatiebreuk.

 

Ik begin het steeds minder te begrijpen en op een gegeven moment kan ik nauwelijks geloven dat het echt gebeurd is. Ik voel vrijwel geen connectie meer met wie ik was, die jongen met die vriendin. Natuurlijk heb ik een vriendin, waarom zou ik die opeens niet meer hebben? Het voelt alsof ik een psychose heb, alsof ik gek geworden ben nadat mijn vriendin me verlaten heeft en ik nu in mijn eigen illusiewereldje leef. Ik lees een brief terug die ik voor haar geschreven had en kan mij niet herinneren dat dit mijn woorden zijn, ook al is de brief slechts 1 dag oud. De dingen die ik geschreven heb lijken totaal niet met de werkelijkheid te stroken, althans niet met de realiteit die ik deze trip gecreëerd heb. Nee het kan toch niet waar zijn… Ik wil niet in die andere werkelijkheid leven. Ik besluit iemand op te bellen om te vragen wat er nou precies gebeurd is… Wordt niet opgenomen. Ik draai steeds verder door in mijn wanen en moet echt weer even geworteld raken met de realiteit. Dus ik bel een goede vriend op, die wel opneemt. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. 'Het is… uit… of niet?' vraag ik. 'Ja' hoor ik terug. 'Maar… dat is vrij abrupt gegaan, of niet?'. 'Ja… moet ik langskomen?'. Ik vraag of hij dit wil doen en over 20 minuten verschijnt hij.

Ik krijg het akelige gevoel dat de werkelijkheid van mijn trip de werkelijkheid niet is. Dat ik mezelf voorlieg, dat er een realiteit is waar ik gebroken ben en waar ik geen invloed op heb. Na binnenkomst begint deze vriend C een heel verhaal over zijn studie, gaat er helemaal in op zonder dat ik veel hoef te zeggen. Ik probeer het te volgen maar eigenlijk vraag ik me alleen maar af waarom mijn vriendin niet meer verliefd is en me verlaten heeft. Als ik iets probeer te zeggen kom ik niet uit mijn woorden, alle gedachten die zo logisch lijken in mijn hoofd komen compleet onduidelijk naar buiten. Fuck… de truffels hebben gelogen. Ik heb mezelf voorgelogen. De werkelijkheid waar ik niet in wil leven is de werkelijkheid waar ik me nu in bevind. Toch zit er ergens waarheid in mijn gedachtegang van eerst, of niet?

 

4. Terug naar de werkelijkheid

Ik voel me een beetje bezwaard dat ik C hier heb laten komen terwijl ik zo afwezig ben en slecht uit mijn woorden kom. Ik begin over hoe dit nu eenmaal gebeurt soms op truffels en C is verrast als ik vertel dat ik aan het trippen ben. Hij had het niet eens door!!! Plotseling beginnen voor hem de puzzelstukjes op zijn plaats te vallen en vindt hij het alleen maar grappig. Als ik weer een beetje nuchter ben en C gedag heb gezegd denk ik nog een beetje na over alles. Genoeg stof tot nadenken, maar dat komt morgen wel weer als ik compleet helder ben.

Als ik weer wakker wordt voel ik teleurstelling dat de realiteit van de trip weg is, dat het een zelf gecreëerde waan geweest is. Maar misschien kan ik die realiteit tot werkelijkheid maken als ik mijn vriendin vertel over de dingen die ik nu ingezien heb. Ik besluit haar een nieuwe brief hierover te schrijven en ze reageert positief, zegt dat het een super mooie brief is met goede argumenten en goede punten. Geen garanties, maar ze staat positief tegenover het idee het nog een kans te geven.

 

Inmiddels weer twee keer met haar afgesproken, als vrienden in eerste instantie. De eerste keer leek het alsof al haar licht en vrolijkheid volledig uitgedoofd was, we wandelden in hetzelfde bos als tijdens ons eerste afspraakje. Waar ze me normaal gesproken altijd verliefd aankeek was er nu alleen een uitdrukking van levensmoeheid te zien die bovendien veel wegkeek. Dit voelde heel slecht natuurlijk maar tijdens de wandeling leek het steeds iets beter met haar te gaan en aan het eind leek veel van de duisternis verdwenen en stelde ze uit haarzelf voor om snel weer af te spreken.

Haar levendigheid leek weer terug te zijn deze tweede keer gelukkig en zelfs leek ze me af en toe als vanouds aan te staren. Maar juist omdat we afgesproken hadden om in eerste instantie vrienden te zijn heb ik er niet zoveel mee gedaan. Na een korte wandeling in de stad begon ik te merken dat we misschien toch niet zo'n goede match zijn, dat we allebei meer behoefte hebben aan iemand die anders is, beter bij ons past… Voorheen was er het gevoel van verliefdheid dat dit blind maakte. Het enige wat je uiteindelijk echt nodig hebt is liefde, dus ik denk niet eens dat het voor problemen gezorgd zou hebben op de langere termijn zolang de liefde er maar was.

Maar voor het eerst denk ik dat het niet slim is om door te gaan, voor haar niet en voor mij niet. Dat we dan allebei iets kiezen wat goed is, maar wat beter kan, voor ons allebei. Ik denk dat ik er dan eindelijk vrede mee heb dat onze romantische relatie beëindigd is. Dat we als vrienden verder gaan.

 

5. Closing thoughts

Trippen kort na een relatiebreuk lijkt natuurlijk een heel erg slecht idee. Waarschijnlijk is het dat ook. Maar ik heb het toch gedaan omdat ik me al heel veel minder emotioneel voelde rond de hele situatie. Het fijne aan truffels is dat het je laat zien dat er zoveel meer is in het leven. En dat je in ieder geval altijd jezelf hebt. Tenzij je bad gaat natuurlijk, wat waarschijnlijk wel een verhoogde kans is na zo'n emotioneel slopend iets als een relatiebreuk.    De trip zelf was nogal verwarrend en misschien zelfs gevaarlijk als ik niet een vriend langs had laten komen. Ik zou het dan ook niet per se aan- of afraden, als je ervaren bent kun je zelf wel aanvoelen of het verstandig is of niet, zeker zijn kun je toch nooit helemaal.

 

Door het allemaal wat tijd te geven denk ik dat ik mij toch redelijk over dit alles heen kan zetten, zonder wrok of nare gevoelens. Zeer dankbaar voor de mooie tijden en herinneringen. Hopelijk kunnen mijn trips vanaf nu dan ook weer een leukere wending krijgen.

[Truffelstunter 1]

Poeh das best een gedurfde trip! Mooi verhaal en krijg het idee dat je op deze manier de truffels therapeutisch hebt ingezet, zoals ze in dat verslavingsonderzoek ook gedaan hebben. Je hebt de relatie (misschien onbedoeld) als thema van de trip genomen en volgens mij beter een plek kunnen geven.

nogmaals mooi verhaal en hoop dat je het echt een plek kan geven en dat het leven weer glans krijgt!

[Menseneter 3]

Opnieuw een erg goed report, ben altijd blij om wat nieuws van jouw hand te lezen op dit forum (ben ervan overtuigd dat datzelfde voor veel mensen geldt). Je gaat zo diep in op je ervaringen, belevenissen en gevoelens daarbij dat ik soms haast het gevoel krijg je persoonlijk te kennen. Dat is een gave.

Wat betreft het onderwerp in bovenstaand report: zoals waarschijnlijk iedereen ken ik ook het schrijnende gevoel dat liefdesverdriet/een break-up oplevert, daar is helaas weinig leuks aan. Zo te lezen ga je er echter behoorlijk goed mee om. Ken je toevallig de film 500 Days of Summer? Die film benadert liefdesverdriet op een fantastische wijze en is denk ik voor veel mensen superherkenbaar. In case you didn't see it: geef 'm een kans .. Goodluck with the situation, good things are ahead, daarvan ben ik overtuigd!

[Voyager360 25]

Bedankt voor jullie reacties, erg fijn om te lezen!

 

@Menseneter, die film ken ik, helaas kon ik de karakters in die film niet uitstaan. De trailer en stukjes terugkijkende zie ik best wel wat parallellen, al blijf ik erbij dat ik de mensen niet uit kan staan. Maar bedankt voor de aanrader, ik heb me net even flink geamuseerd door te lezen wat ik destijds over de film geschreven heb en hoeveel het in sommige opzichten lijkt op wat mij later zelf is overkomen. Beetje zelfspot zeg maar.

 

Inmiddels meer dan een maand na alle nare gebeurtenissen en het gaat vrij goed al schommelt het nog vrij veel (het tipt wel sterk in de positieve richting). Onlangs opnieuw getript en hoewel dit op zichzelf niet heel veel veranderd heeft denk ik, merk ik in de dagen erna een grote positieve invloed. Voel me weer vol goede moed en mijn oude gelukkige zelf, alleen rijker vanwege prachtige ervaringen die ik door deze relatie heb mogen hebben. Tripreport volgt, bedankt voor de support, betekent heel veel voor me!!