Recommended Posts

Wie: Ik, 26e trip

Wat: ong. 45 gram Pandora (growkit)

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

 

Ik was de week voor de trip behoorlijk depressief, geen zin meer om te leven, het leven duurt veel te lang vond ik. Ik was nog flink verdrietig dat mijn vriendin een punt achter onze relatie gezet heeft twee maanden terug en ging dan ook vaak huilend naar bed met veel emotionele momenten door de dag heen. De momenten dat ik me iets beter voelde waren van korte duur en hier was ik mij volledig van bewust als ik ze ervoer. Zo kon ik niet leven, zo kan ik niet nog 60+ jaar volhouden. Ik zat te denken om aan een Ayahuasca ceremonie mee te doen, ik had toch niets meer te verliezen vond ik. Maar omdat ik het nogal prijzig vond en ik me bedacht dat ik nog een growkit van Pandora had, dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om eerst eens een stevige portie Pandora te nemen. Ik weet dat truffels de potentie hebben om mij hier uit te helpen, de laatste paar keren was ik gewoon niet ver genoeg gegaan. Na het oogsten woog ik zo'n 45-50 gram aan Pandora truffels. Aan de andere kant waren ze wel een stuk vochtiger dan de voorverpakte truffels omdat ik ze net schoongespoeld had dus waarschijnlijk wogen ze daarom al iets meer. Omdat ik echt geen zin had in weer een normale trip en echt diep wilde gaan besloot ik een selectie te houden van de best uitziende truffels en at deze op. Uiteindelijk was dit zo'n 35 tot 45 gram op een lege maag (5 uur niets gegeten, daarvoor alleen twee boterhammen). Nogal een step-up van de 15 gram die ik gebruikelijk neem, op een zwakkere soort nota bene, maar vandaag moest het gebeuren vond ik.

 

Douchen in duisternis

Alles had ik al klaargezet, omdat ik niet zo'n zin had in wachten tot de effecten inslaan ga ik eerst douchen. Omdat ik het liefst maximale visuals wil doe ik dit in het donker, in de hoop dat ik door zo min mogelijk stimulus van buiten te krijgen ik nog dieper zal gaan. Ik voel me kalm, maar verder niet heel anders dan normaal. Een paar keer proef ik die smerige smaak van truffels in mijn mond en ik bedenk me dat als ik straks moet overgeven ik er waarschijnlijk weinig tegen kan doen, wilskracht brengt je tot een zeker punt maar uiteindelijk is het toch een lichamelijke reflex. Anyway, dat zie ik vanzelf wel. Ik kleed me aan, doe mijn lievelingsonderbroek aan en twijfel of ik ook mijn lievelingssokken aan zal doen. Dan moet ik ze wel weer straks apart wassen, maar deze trip moet speciaal worden dus laat ik het maar doen. Nog geen twee minuten later ren ik naar de wasbak en kots ik de truffels uit, en nog een lading, en nog een. Truffelkots op mijn lievelingssokken. Heerlijk. Ongeveer een half uur is verstreken sinds inname, de truffels waren smeriger dan normaal en ik had al een paar keer dat ik echt een vieze nasmaak voelde in mijn mond, maar nu heb ik voor het eerst dan echt truffels uitgekotst. De hoeveelheid die ik genomen had was ook veel te groot eigenlijk, en ze waren bovendien 2 maanden over datum. Ach, het was het proberen waard… Misschien heb ik de psilocybine al wel opgenomen en ben ik alleen de ranzige omhulsels kwijt.

 

Trippen als toevlucht

Ik ga liggen in bed, muziek staat al op, klinkt nog niet anders, voel me nog niet anders, alleen een beetje relaxed. Met mijn ogen gesloten zie ik niet sterk iets, maar ik kan wel makkelijker dingen visualiseren als ik er aan denk. Wat is het mooiste dat ik zou kunnen zien denk ik en ik denk aan m'n ex. Ik zie haar in posities en dingen doen die ik niet wil zien. Dit wil ik niet, ik open mijn ogen alvorens ik ze weer sluit. De visuals van net zijn er nog steeds. Fuck jullie truffels, waarom nou weer. Hoe heilig deze paddenstoelen ook kunnen zijn, ze zijn evengoed vulgair.

Ik probeer aan andere dingen te denken en op een gegeven moment krijg ik andere dingen te zien. Weer een tijdje later zie ik echt mooie dingen, ik zie een gigantische berg, bloemen, lucht, ik voel de vrede. Dit soort ervaringen zijn zo mooi maar heb ik alleen op psychedelica. Moet ik dan maar de rest van mijn leven elke week psychedelica nemen, zodat het leven toch nog acceptabel is? Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Hoe mooi dit ook is, en ik ben oprecht blij dat deze wereld blijkbaar ook bestaat, ben ik er echt voor nodig? Deze wereld zou toch evengoed bestaan als ik er niet meer ben? Natuurlijk zal ik het dan niet meer ervaren, maar goed, als ik telkens 6 dagen moet lijden voor ik weer zulke ervaringen heb en dan niet eens zekerheid heb of ik ze krijg, is het dan nog wel de moeite waard? Dan gebruik ik truffels als toevlucht, als pijnverzachter. Op zich niet iets mis mee, maar optimaal is het niet.

 

Liefde en Freek Vonk

Ik krijg weer mijn ex te zien, nu zie ik haar lopen door een boomhuis, zoals de boomhuizen in Lothlorien uit the Lord of the Rings. Ik voel hoe ze is en besef me hoe goede moeder ze zal zijn. Ik wil haar dit na de trip vertellen maar dan besef ik me dat ik haar niet meer spreek en dat zo'n opmerking uit het niets raar is. Ondanks dat dat me verdrietig maakt ben ik wel blij voor haar, dat ze zo'n mooi mens is. Ik hoop dat ze een mooie toekomst voor haar heeft. Fijn om deze liefde te ervaren, de laatste tijd had ik toch een stuk minder positievere gedachten in de hoop zo sneller over haar heen te komen. Oké dankjewel truffels, nu kan ik dat achter me laten. Misnoegen en verwijten zijn uiteindelijk niet de weg, liefde wel.

 

Opnieuw denk ik na waarom ik dan nog zou moeten leven. Zij gaat haar leven verder zonder mij, zij heeft mij niet nodig. Het leven heeft mij niet nodig, er is zoveel moois dat onafhankelijk van mij bestaat. Voor mij is het te laat, ik heb geen reden meer om te leven. Ik ben blij dat er zoveel moois bestaat, maar het is niet meer genoeg voor mij om verder te willen leven zoals dit vroeger wel was.

Na een tijdje ben ik weer erg verdrietig, aan het huilen. Ik trip nauwelijks meer, maar ik ben weer terug in de verdrietige stemming. Nouja, ik kan altijd nog Ayahuasca proberen, of San Pedro, of DMT… Ik heb geen zin meer in alleen te zijn, vraag in de familie-groepsapp of we straks een bordspelletje kunnen spelen als ik naar ze toe zou gaan. Vader weg, moeder wil vroeg slapen en zusje is naar een feestje. Jammer, ik voel me zo alleen zeg ik. Mijn moeder belt me op en probeert te troosten. Ik kan het niet meer en hang op. Ik kijk op internet op NPO of er iets interessants op is, college van Freek Vonk over evolutie. Ja, dit helpt en ik zeg dat ik Freek Vonk aan het kijken ben en dat dit helpt. Ik begin weer waardering te krijgen voor het leven, voor de mens. Omdat ik eigenlijk weer compleet nuchter ben besluit ik om eten te koken. Ik besluit om lief voor mezelf te zijn, als ik mezelf net zo behandel als hoe ik met mijn vriendin omging komt het allemaal wel goed. Liefde is de sleutel.

 

Energie en de wil om te leven

Voor ik een hap witte bonen in tomatensaus en rijst opeet kijk ik er eens goed naar, zie ik nog scherper omdat ik truffels ingenomen heb? Dat weet ik niet zeker, maar ik zie het behoorlijk scherp. Wat nou als ik een vrouwelijk geslachtsorgaan voor me zag, daar met mijn mond inging? Dan bedenk ik me dat het enige verschil met de portie eten voor me de molecuulsamenstelling is. En uiteindelijk is dat weer gewoon een ander niveau van energie. Ik ben gek, ik zie deze kamer rondom me maar het is allemaal alleen maar energie. Mijn lichaam ook. Ik ook. Alles dat bestaat is enkel een verschillende vorm van energie. Wat een apart universum leven we toch in. Ik moet denken aan een video van Terence McKenna die ik die ochtend gekeken had. Over dat eigenlijk niemand echt een idee heeft wat bestaan nou is. En aan de uitspraak “You need to have a plan. Or you will end up in somebody else's plan.â€

 

De wil om verder te leven was weer terug. Dat ik me van tijd tot tijd nog verdrietig voel of niet meer zo erg van het leven geniet zal nog wel even blijven, maar het is al heel fijn dat de wil om verder te leven weer terug is.

De trip was erg zwak geweest, waarschijnlijk omdat ik alles uitgekotst heb en misschien omdat de truffels over datum waren. Maar het was toch potent genoeg om me emotioneel te maken en uiteindelijk, met de hulp van o.a. Freek Vonk, om uit deze depressie te komen die eigenlijk helemaal niet bij me past. Misschien is het nog te vroeg om dit te concluderen na iets meer dan een halve week, maar ik merk een significant verschil ten opzichte van hiervoor. Bovendien lijkt het woord depressie misschien erg sterk hier, maar ik had hiervoor elke dag regelmatig momenten dat ik echt dood wilde en hier ook om wenste voor het slapen gaan. Dat heb ik sindsdien gelukkig niet meer, al is het niet zo dat ik opeens weer zo gelukkig, blij en zorgeloos ben als voorheen. Maar goed gezien de situatie is dat ook wel begrijpelijk en daar kan ik voorlopig prima mee leven.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden