Ruig hard op Ruigoord (1 portie Psilocybe Atlantis)

[Airiin 0]

Waarschuwing: lang verhaal, 'bad' trip.

Als eerste: aan alle lieve mensen om me heen tijdens deze trip, DANKJULLIEWEL. JULLIE ZIJN GEWELDIG.

Het is zaterdagavond, ik voel me al een paar dagen niet helemaal geweldig (vooral moe) maar er is een leuk feestje op Ruigoord! Ik ben al in geen eeuwigheid meer naar een feestje geweest en er komen op dit feestje allemaal lieve en leuke mensen die ik ken, dus ik besluit toch maar te gaan. Ik pak mijn tas vol warme kleren, een dekentje, mueslirepen, drinken, de nodige rookwaar en natuurlijk een grote fles drinken. Een paar dagen geleden heeft een vriend van me (H. voor de rest van het verhaal) truffels voor me besteld. Na een hele ruime ervaring met allerlei minder legale middelen wil ik me hier ook wel eens aan wagen.

Waarom in godsnaam voor de eerste keer aan de truffels op een feestje op Ruigoord waar ik nog nooit geweest ben? Nou, zoals ik al zei: ik heb ervaring met feestjes, drugs (MDMA, keta, lsd, 2cb, etc) en moeilijke situaties. Ik heb inmiddels best vaak zegels geplakt, ook op feestjes (zelfs een keer 3 hoffmannetjes en 2 xtc pillen op een festival, fantastisch leuke avonturen beleefd) en erger dan mijn keta-avontuur in België kon het niet worden, dacht ik zo. …Wrong.

Ik kom aan op Ruigoord, knuffel allerlei mensen die ik ken en ik kom H. tegen. We gaan in de chill-tent naast de kerk zitten en we praten een beetje, ik besluit de truffels te eten. Ik heb ze nog maar net allemaal weggekauwd en ik voel mezelf al veranderen. Waanzinnige kleuren verschijnen op iedereens gezicht en op het tentdoek, alle geluiden worden waanzinnig intens. Ik hoor de mensen om me heen 5 keer zo hard praten en alle geluiden krijgen een soort echo. H. wil iets uit zijn tas pakken en we lopen samen door de kerk naar de garderobe. In de kerk is er hele vage muziek met merkwaardig gezang, het werkt meteen op mijn zenuwen.

Alle deco die is opgehangen komt tot leven, iedereen die ik aankijk krijgt minstens 8 ogen erbij, er groeien tentakels uit hoofden en lichamen, de kleuren golven overweldigend door de ruimte die steeds van grootte veranderd. Ik sta bij de garderobe en zie de vloer onder mijn voeten wegzakken, het plafond lijkt wel een kilometer hoog en ik snap eigenlijk niet meer zo goed waar ik ben. We lopen terug door de kerk, ik kijk om me heen en zie vissen door de lucht vliegen. We staan bij de bar, de wereld die zich achter de bar bevindt lijkt op geen enkele manier op de wereld die niet achter de bar ligt. Er praat een man tegen me, hij heeft allemaal blauwe tentakels op de plek van zijn haar. Ik versta niks van wat hij zegt. Ik glimlach nerveus en loop met H. terug naar de chill-ruimte.

Na een tijdje wordt het me allemaal teveel en ik besluit met H. een rondje buiten te lopen en te kijken hoe Ruigoord er verder uit ziet. Het heeft buiten gesneeuwd en het lijkt wel een sprookje. Buiten de kerk is een kabouterhuisje waar ze thee schenken, we besluiten daar straks terug te komen en eerst een rondje buiten te lopen. We lopen over een open veldje, door de sneeuw. Ik heb het idee dat we over een bevroren meer lopen. De takken van de bomen vormen grote kathedralen, alle lichtjes van de industrie die om Ruigoord heen ligt hebben een extra aura. Het lijkt net of er een reusachtige boot van lichtjes aan de andere kant van het meer ligt. We lopen via een trapje de dijk op, onder ons ligt Ruigoord als een sprookjesdorp. We lopen over de dijk en komen een hutje tegen van op elkaar gemetselde flessen, van binnen ziet het er zo onrealistisch uit dat ik verbaasd ben dat ik ze aan kan raken.

We lopen verder over de dijk en gaan over een bruggetje Ruigoord weer in. Ik loop door een filmset, de huisjes en straatlantaarns lijken zo uit een sprookje te komen. Door het praten met H. blijf ik redelijk in ‘deze wereld'. H. en ik drinken een kopje thee in het kabouterhuisje. Ik begin te verlangen naar zachte kussens en een bed, ik voel me steeds meer moe worden. We gaan de kerk weer in, en gaan gezellig zitten kletsen in de chill-tent. Ik word ongelofelijk moe, ik wil eigenlijk buiten zitten mediteren maar daar is het te nat voor. Ik val bijna in slaap tegen H. aan. Of ben ik al in slaap gevallen? Ik voel me alsof ik in een droom zit. Mijn bewustzijn is weg. Ik voel me ongelofelijk misselijk worden en loop naar buiten en moet overgeven. H. biedt aan om autosleutels te zoeken van iemand zodat ik daar in de auto even kan slapen. Dat wil ik heel graag.

Wat volgt is een heel ingewikkeld iets met ik die buiten wacht, allemaal mensen die bezorgd komen vragen hoe het gaat, en mensen die autosleutels zoeken of iets dergelijks. Ik begrijp er niks meer van, en wil eigenlijk tegen een boom in slaap vallen. Ik voel me echt alsof ik al slaap, mijn zelfbewustzijn is verdwenen. Uiteindelijk komt H. dan terug met autosleutels van iemand en ik ga in een auto liggen onder allemaal dekentjes. Ik voel mezelf langzaam uit elkaar vallen. Misselijk, hoofdpijn, verdriet, ik krijg heimwee naar huis. Het voelt alsof ik nooit meer thuis ga komen. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles voorbij gaat, dit ook, maar ik ben er van overtuigd dat ik altijd zo alleen en eenzaam en verdrietig ben geweest als ik me nu voel, en dat ik dat ook altijd zo zal blijven. Ook als morgen de truffels zijn uitgewerkt. Ik probeer wat lieve muziek te luisteren op mijn telefoon, maar ik voel me steeds verder uit elkaar vallen, alsof alle atomen in mijn lichaam uiteenvallen. Ik bel mijn huisgenootje L. en vraag of hij mij een sprookje voor kan lezen. Ik probeer het te volgen, maar ik raak al na 3 zinnen de draad van het verhaal kwijt. Ik wil zó graag naar huis dat het pijn doet. Ik wil nooit meer ergens anders zijn dan thuis. En ik wil slapen, ik ben zó moe en mijn lichaam voelt zó ziek aan.

Na een uur aan de telefoon (de tijd weet ik alleen omdat mijn telefoon dat zei toen ik ophing) met mijn huisgenootje die mij weer een beetje moed in praat ga ik even liggen slapen. Ik val weer in een droomstaat waarin ik alleen maar pijn en verdriet voel en ik val weer helemaal uit elkaar. Ik weet niet meer hoe ik mezelf in elkaar moet zetten. Mijn lichaam probeert me van alles duidelijk te maken, maar anders dan mijn geest heeft mijn lichaam geen stem. Ik vecht tegen de misselijkheid, tegen de hoofdpijn. Ik stuur H. een berichtje en hij komt even met mij praten, we roken een jointje en ik voel me meteen weer beter door het praten. We besluiten de kerk in de gaan en te gaan dansen.

Binnen is het superwarm. H. en ik gaan bij het groepje mensen staan waar H. mee naar het feestje is gekomen, ik ga een beetje dansen en ik kijk naar alle mensen om me heen. De visuals zijn nu wel verdwenen gelukkig. Ik voel me nog steeds niet connected met de wereld om me heen. Ik geef H. een knuffel en ik voel me ineens flauwvallen. Het volgende moment ben ik buiten, maar ik heb het totaal niet koud (al heb ik alleen een heel kort mouwloos hemdje aan en een trainingsbroek). De mensen om me heen zijn vet geschrokken en voeren me drinken en proberen me wat te laten eten, maar ik ben zo misselijk dat ik dat afsla. We gaan weer even in het kabouterhuisje zitten terwijl iemand autosleutels zoekt van een andere auto waar allemaal dekentjes en kussens in liggen.

In het kabouterhuisje zie ik andere vrienden van me, eentje vertelde dat hij vorige week ook een truffel-trip gedaan had waarbij al zijn angsten en onzekerheden naar voren kwamen. Hij vertelde dat hij er midden in is gaan zitten en het allemaal over zich heen heeft laten komen, ik besluit dat ook te doen zodra ik in de auto lig. Wat lijkt op een eeuwigheid verder zijn de autosleutels gevonden en lopen we naar de auto. Ik word geïnstalleerd met duizend dekens en andere zachte dingen, de mensen om me heen zijn ONGELOFELIJK lief voor me. Ik voel me een hele grote last voor mijn omgeving, maar ik kan er niks aan veranderen. Ik doe zo goed en kwaad als het kan alsof alles ok is. Ik praat nog even met H. en dan gaat hij weer naar de kerk.

In de auto ga ik liggen en laat alles over me heen komen. Ik besluit niet meer te vechten tegen mijn lichamelijke ongemakken en het lijkt alsof mijn lichaam door de barrière van mijn geest heenstapt en me, zonder woorden, probeert duidelijk te maken wat er aan de hand is. Ik wordt meegenomen naar mijn longen en ik voel en zie dat ze zwartgeblakerd zijn van het roken, ik zie hoe hard mijn longblaasjes aan het werk zijn voor me. Mijn maag is leeg en snapt niet waarom ik zo weinig eet de laatste tijd, mijn darmen zijn ook van streek. Ik ga door mijn bloedbaan en ik zie daar hoe weinig voedingsstoffen ik binnen heb gekregen, hoe hard ze moeten werken om alles rond te laten stromen. Mijn spieren trekken en doen pijn omdat ze niet genoeg brandstof krijgen, mijn hart is keihard aan het kloppen vanwege de medicatie die ik sinds een maand slik (dexamfetamine), alle neuronen in mijn hersenen doen pijn van alle extra dopamine die ze aan moeten maken van die medicijnen, alle extra informatie die ze moeten verwerken.

Mijn lichaam maakt me duidelijk dat het niet begrijpt wat er aan de hand is, waarom ik mezelf zover push. Ik ben de afgelopen tijd heel veel bezig met meditatie en mindfullness om mijn geest rustiger te maken, maar ik ben mijn lichaam totaal vergeten hierbij. Genoeg eten, genoeg slapen, naar de dokter gaan als er iets mis is… mijn lichaam begrijpt totaal niet waarom ik mijn medicijnen slik. Ik probeer mijn lichaam duidelijk te maken dat ik die medicatie nodig heb omdat ik me moet kunnen concentreren en omdat ik daardoor tenminste mijn school kan afmaken. Het komt niet helemaal over. Na deze tour door mijn lichaam besluit ik een jointje te draaien en te mediteren en dan hopelijk helemaal in slaap te vallen.

Net als ik bijna in slaap val komen de rest van de passagiers aan en is het tijd om naar huis te gaan. We pakken de auto om zodat iedereen kan zitten en we rijden naar huis. Ik val in slaap op de achterbank om alleen wakker te worden van mijn wagenziekte, ik voel mezelf nog een keer flauw vallen. Ik kom gelukkig weer snel bij bewustzijn en omdat ik toch al half lig te slapen valt het ook niet op. Eenmaal thuis maakt H. mijn bed leeg en zorgt ervoor dat ik lekker kan gaan slapen. H. en de rest van de mensen rijden door naar hun huis, ik kruip lekker in mijn bed. Ik rook de rest van mijn joint en lees wat internetdingen. Ik voel me helemaal gesloopt en kapot. Ik val uiteindelijk in slaap, en pas maandagmiddag om 12 uur word ik weer wakker. Ik voel me niet meer ziek, niet meer moe en zeker niet meer depressief.

Truffels waren voor mij véle malen meer intens dan alle LSD en andere psychedelica die ik ooit genomen heb (ook door elkaar). Ik had dit echt totáál niet verwacht, normaal kan ik me ten alle tijde nog realiseren dat ik drugs heb genomen en dat alles voorbij gaat en dat ik mijn trip kan sturen. Zelfs met mensen om me heen die zo bad gingen dat ze dachten dat ze dood gingen, midden in de nacht door een onbekende stad struinen op zoek naar het station met iemand die zoveel gezopen had dat hij iedere 5 meter bijna de gracht in liep, een hele tent vol mensen die waanzinnig bad gingen op een festival, helemaal in mijn eentje op de bank met een hele mix aan psychedelics, er is geen enkel moment geweest dat ik zo erg de controle over mijn hersenen kwijt was als deze trip....

[Airiin 0]

Om je een idee te geven met welke beelden in door mijn lichaam reisde (de muziek en de tekst kloppen er ook nog bij!): http://youtu.be/lC1j5nyMXLM

[ThijsWTF 4]

Wauw, wat een heftige ervaring.

Truffels zijn een stuk moeilijker te sturen dan LSD of andere chemische psychedelica, het komt veel rauwer op je dak. Ik denk dat je dat ervaren hebt. Ik hoor ook wel vaker slechte ervaringen met dexamfetamine en truffels. Vaak raken trips dan wat dissociatief. Daarbij is Ruigoord ook een moeilijke setting en geef je zelf ook aan dat je mindset niet perfect was.

Ik hoop dat je ondertussen een beetje bijgekomen bent van je trip. Bedankt voor het delen.

Heb je enig idee welke truffel je genomen hebt (en welke dosering)? Dit doet met denken aan een 15 gram Hollandia trip.

[Airiin 0]

Ik ben inmiddels weer helemaal happy en bijgekomen Ik had 15 gram Atlantis genomen, in één keer (staat ook in de titel van de post).

Ik ben trouwens wel benieuwd naar de andere slechte ervaringen met dex en truffels! Het zou best kunnen dat het daardoor komt, ik heb vrij snel last van de comedown van dex (al na 2 uur ipv 4 uur normaal) en daar word ik ook erg treurig van. De volgende keer geen dex en truffels dus.

[metalmarc 2]

Gelukkig ben je er weer helemaal bovenop, is nogal heftig.

Dat is eigenlijk ook een beetje de reden dat ik nog nooit heb getruffeld buitenshuis.

@ ThijsWTF

Jij schreef:"Dit doet met denken aan een 15 gram Hollandia trip."

Zou je dat kunnen toelichten.

Ook jouw tolerantie van truffels, en wanneer je daarvoor voor het laatst had getript.

Was namelijk van plan dit weekend met mijn vriendin 15G hollandia te proberen.

Zij heeft een nogal hoge tolerantie voor truffels na een heel bakje atlantis de eerste keer slechts triplevel 2

[ThijsWTF 4]

Gelukkig ben je er weer helemaal bovenop, is nogal heftig.

Dat is eigenlijk ook een beetje de reden dat ik nog nooit heb getruffeld buitenshuis.

@ ThijsWTF

Jij schreef:"Dit doet met denken aan een 15 gram Hollandia trip."

Zou je dat kunnen toelichten.

Ook jouw tolerantie van truffels, en wanneer je daarvoor voor het laatst had getript.

Was namelijk van plan dit weekend met mijn vriendin 15G hollandia te proberen.

Zij heeft een nogal hoge tolerantie voor truffels na een heel bakje atlantis de eerste keer slechts triplevel 2

Heb nog nooit de Hollandia gebruikt maar de trips die ik lees beschrijven dezelfde dingen als Airiin beschrijft. Over tolerantie van truffels weet ik niks af. Ik weet wel dat je op dezelfde dosis truffels heel verschillend kan trippen, afhankelijk van de set & setting. Ik zou in eerste instantie daar naar kijken voordat je de dosis verhoogt, zeker ivm hoofdpijn en amnesia.