8g Atlantis: The tree who shelters all


Recommended Posts

Wie: Ik (V) en B

Wat: Truffels Atlantis (8g)

Wanneer: 7 juli

Arrival

Na mijn hele bijzondere maar toch wat te intense trip op High Hawaiians (de verboden tuin), wilde ik toch graag weer truffelen, maar dan een stapje terug naar de Atlantis.

Ik had zo'n 2 weken van tevoren een vriend al het een en ander verteld over de magische mogelijkheden met truffels en de avonturen die ik mee had gemaakt.

Hij werd toch wel geïnteresseerd dus besloten we samen eens te gaan trippen.

Na weken voorbereiding, zoals het zoeken van de perfecte setting in de natuur, was het dan eindelijk zover.

27 graden, geen wolkje aan de lucht en 0% kans op regen. Ik had er zin in.

Nadat we proviand hadden ingeslagen bij Appie en de tripknollen hadden gekocht bij de shop, gingen we op naar onze tripweide. Daar aangekomen zochten we de schaduw op en stalde we een groot picknick kleed uit onder een boom.

2tPJq5Ll.jpg

Nadat we het drinken en de speeltjes, een kleine djembe en bellenblaas, hadden uitgestald zijn we meteen begonnen met de truffels eten. B vond de smaak helemaal niet vies, maar dat had ik ook toen ik ze de eerste keer at.

Ik vond ze echt smerig. Ik at 8g, en liet paar brokjes over in het doosje, voor als ik meer wilde. Ik was al misselijk toen ik die tripknollen op had.

Three fields of flowers

Ik ging meteen liggen, want de truffels vielen echt zwaar op mijn maag. Daarna stelde ik voor om even rond te lopen, ik hoopte dat ik me misschien beter voelde. B was de hele tijd aan het checken of hij al iets merkte of zag of niet.

Ik hield me er niet zo mee bezig, ik wilde gewoon dat de misselijkheid wegging. We kwamen terug bij het kleed en plotseling maakte mijn maag een salto. Ik rende naar de bosjes en kokhalsde, maar er kwam niks uit. Ik had natuurlijk nauwelijks gegeten. Ik stopte mijn vinger diep in mijn keel, maar er kwam niks. Het voelde wel al wat beter.

Ik slenterde terug naar onze deken en ging daar liggen. Bah, ik had spijt van de truffels. Ik had toch maar thee ervan moeten maken. Ik moest er maar het beste van maken dacht ik. Na nog wat nadenken en naar de boom staren, gingen we toch weer een stukje lopen, zo'n 40min na inname schat ik. Wat een enorme bodyload had ik. Terwijl ik liep alsof ik een blok aan mijn been had maakte ik een rondje en kwam weer terug bij de picknick deken. Ik sloot mijn ogen en hier is waar mijn trip echt begon. Een rood scherm, links een puntje, rechts een puntje en daarboven een rechte lijn.

Opeens boog de lijn helemaal door en veerde rustig terug. Ik keek boven me, naar de boom. De stam had een witte bast en waar de boom vertakte was de boom bruin. Het leken net gezichten, gezichten van enten, met hele lange neuzen.

Ik sloot mijn ogen en ik had allemaal visuals met lijnen die heel stroperig doorbogen. Net verf dat je uit een grote pot laat lopen en stroperig naar beneden stroomt. Toen zag ik, met ogen dicht, een grote duizendpoot lopen.

Hij liep mijn beeld uit en voor mijn gevoel liep hij verder op mijn arm. Het kietelde een beetje. Ik vertelde B dat ik allemaal stroperige vloeistoffen zag kolken met mijn ogen dicht. B merkte maar niks zei hij. Het werkte niet, hij zag geen visuals.

Ik voelde hoe de ongelijke grond op en neer bewoog en hoe mijn lichaam zo'n 4 meter werd uitgerekt en vervolgens weer golvend werd ingedrukt. De zon flikkerde aan en uit door de bladeren die ervoor zaten, echt enorm fel. Ik sloot mijn ogen en zag overal bliksemstralen en knetterende vonken. Die closed-eye visuals waren echt een genot om naar te kijken.

In de weides naast ons hoorde ik mensen praten, het klonk net alsof ze zongen. Ik vond het rustgevend maar B vond het volgens mij niet zo prettig.

JTJnLKql.jpg

-de boom met de witte stam is de boom waar wij onder lagen-

Ik ging weer een stukje lopen en ik liep naar een open plek midden op het wandelpad en ik ging in de foetushouding op het pad liggen. De lucht was onbeschrijfelijk helder blauw, het gras was enorm groen.

Alles was verlicht door de heldere zon. Net alsof ik in een yoghurt reclame lag! Alles zag er perfect gephotoshopt uit.

Met een heerlijk gevoel sloot ik mijn ogen. Een tiental heuvels verschenen, met daarop grote klavertjes die synchroon rustig heen en weer bewogen, en constant van kleur veranderde. Ik tripte zo heerlijk daar in de volle zon. De klavertjes verdwenen en er verschenen lieveheersbeestjes die over de heuveltjes liepen en de achtergrond veranderde van paars naar groen en blauw en weer terug. Ik opende mijn ogen en keek naar de kraakheldere hemel. In de lucht zag ik twee wittige transparante handen die met hun wijsvingers naar beneden wezen. Langzaam daalde deze godenhanden naar beneden, totdat opeens de ene wijsvinger als een slang om de wijsvinger van de andere hand kronkelde en vervolgens zijn eigen weg volgde door de kraakheldere hemel.

Zo'n heldere grote hallucinatie had ik nog nooit meegemaakt. Ik merkte dat ik het te warm kreeg, dus ik ging terug.

B merkte nog steeds niks. Ik zei hem dat hij maar de rest moest opeten. Ik ging liggen en ging lekker wegdromen op de gezichten die op de boom verschenen en de hele tijd van emotie veranderde. De bladeren op de boom kregen allemaal kleine snorren, maar ik wees B er maar niet op want die zou me waarschijnlijk voor gek verklaren. Deze boom had iets heel bijzonders. Het was echt de beschermer van de natuur en de beschermer van de mensen die het bos bezochten.

8Bc3Crtl.jpg

Het voelde goed om onder deze meerkoppige ent te liggen. Toen wees B mij opeens op een grote groep mensen die voor onze tripweide stonden. Het leek een grote familie, of een groep die werd rondgeleid, ik wist het maar niet.

Vrolijk ging ik bellenblazen, en ik lachte me kapot. Uiteindelijk ging de grote groep toch weg. We gingen weer wat door de weide lopen, en we liepen de 2e weide in. Ik was zo gelukkig en met een bakje zwarte bessen in mijn hand waar ik van aan het smullen was keek ik naar de bomen voor mij die de hele tijd vervormden. Ik vertelde B over wat ik zag en voelde, maar hij vond het allemaal maar belachelijk. Hij was me uit aan het lachen. Hij merkte niks en daarom dacht hij dat ik hem voor de gek was aan het houden. Ik snapte er maar niks van dat hij niks merkte, theoretisch gezien moest hij nu ook trippen.

Ik werd echt weggetrokken uit mijn chille trip. Erg teleurgesteld dat ik niet met B kon praten over wat ik zag en voelde, liepen we terug. Geschrokken riep B dat we gevolgd werden. Ik zei dat het niet erg was en dat het maar een fotograaf was. Toch bleef B de hele tijd praten over die mensen die langskwamen. Afschuwelijk irritant was dat en ik kreeg grote moodswings. Ik pakte een liga uit mijn tas en begon het op te eten. Het smaakte alsof ik scherven steen was aan het eten met een smerige prut erin. Ook het broodje dat ik had gekocht was zo droog en voelde zo vies en sponzig aan dat ik het maar wegstopte in mijn achterzak, wat natuurlijk voor B hielarisch uitzag. We liepen de Franse fotograaf tegemoet en ik moest mijn best doen om niet keihard te gaan lachen. Die zag natuurlijk duidelijk dat wij wel iets gebruikt hadden.

Droog zei ik ‘bonjour' tegen deze rare vent en hij keek ons achterdochtig aan. Hij bleef voor mijn gevoel ook de hele tijd bij ons. B begon zich ongemakkelijk te voelen met al die mensen en ik daarom ook. Snel pakte wel alles in.

Naderhand denk ik dat we toen de truffels 3,5 uur geleden hadden ingenomen.

Holiday in france

We liepen met onze fiets aan de hand het natuurgebied uit en we kwamen bij de grote hangbrug.

Ik zag het water, de hoogte van de brug en de grote weg. Opeens was ik weer helemaal gelukkig. Ik keek vanuit de brug over het water en het water leek wel op ooghoogte te staan terwijl we in werkelijkheid zo'n 20 meter erboven zaten.

Ik stelde voor om naar het huis van J te fietsen, een goede tripvriend van mij, en vanuit daar naar mijn oude truffelwei te gaan, waar ik de high hawaiians had gedaan. Fietsen voelde ongelofelijk heerlijk. We reden een berg af en het voelde alsof ik op een groot strijdros zat, en van een berg afreed in volle galop, op naar het slagveld. Mijn vuist stak ik hoog in de lucht, met daarin een denkbeeldige strijdknots. Ik wilde een battle-cry schreeuwen die het hele universum zou vullen met het geluid van overwinning, maar ik hield me toch maar in. We gingen naar rechts en fietste over het slechte Belgische wegdek.

Het voelde net alsof we op fietsvakantie waren in Frankrijk, echt fantastisch. Ik keek naar de mensen en het leek alsof ik hun emoties heel goed kon aflezen aan hun gezichten. Ik reed achter B aan ik deed mijn ogen te kost aan de prachtig gedetailleerde tuintjes met daarin talloze beeldjes van kabouters, engeltjes en dieren.

Met open mond van verbazing van deze schoonheid voelde ik dat mensen naar mij keken maar het maakte me niks uit.

Ze waren allemaal somber en ik was lekker aan het genieten van het leven. Soms zag ik van die random dingen die me helemaal aan het denken zette. Zoals een bord met daarop ‘frites'. Nadat ik het woord zo'n 50 keer had gezegd kwam ik tot de conclusie dat dit een Belgische naam was :P

Naarmate we verder fietsen kwam ik langzaam maar zeker uit de trip. Aangekomen bij het huis van J hadden we toch maar niet aangeklopt (hij was namelijk ziek) maar zijn we het bos ingetrokken op weg naar de oude tripvallei.

Daar hebben we heerlijk onze roes uitgezeten en nagepraat.

Conclusie

Concluderend kan ik zeggen dat deze trip nogal apart was. Hele mooie momenten, mindere momenten en een behoorlijke dosis verwarring. Ik snapte er tijdens de trip niks van waarom B niet tripte en hij heeft mij dan ook soms behoorlijk uit mijn trip gehaald. Ik neem het hem niet kwalijk, want het was zijn eerste keer, maar het was op sommige momenten erg irritant, verwarrend en tevens de oorzaak van de moodswings. B heeft zich veel te veel bezig gehouden met voel ik al iets zie ik al iets, waardoor het niet werkte denk ik. Ik heb het mezelf gewoon laten overkomen en er niet aan gedacht en dan komt het vanzelf. Toch verheug ik me wel weer enorm op de volgende trip, maar dan toch met een andere setting en personen.

Ook ben ik verbaasd over de kracht van 8g Atlantis, maar het effect is waarschijnlijk versterkt door het warme weer, de felle zon en natuurlijk de omgeving.

Misschien leuk weetje, tijdens mijn hele trip had ik constant hetzelfde liedje in mijn hoofd, maar dat vond ik juist erg chill, namelijk Wish you were here van Pink Floyd. Mijn closed-eye visuals waren dan ook bijna allemaal aan het bewegen op het ritme van dit heerlijke nummer.

Bedankt voor het lezen!

Peace :)

p.s

Het report van B staat toevallig ook op deze site, met als titel ‘Whot?Mindfuck..'

voor de geïnteresseerden.

De foto's heb ik de dag erna gemaakt, het weer was hetzelfde.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden