Recommended Posts

Soort: Atlantis
Hoeveelheid: Allemaal +/- 13 gram (op één uitzondering na, die had 8 á 9 gram)
Aantal personen: 5 (3 familieleden en 2 vriend(in)
Tijd: Maandag 28 juli, van 15:30 tot 23:00
Plaats: Op woonboerderij/weiland

 

Dit was mijn 3de keer dat ik een volledige portie truffels heb gehad en deze was weer net zo bijzonder als de andere 2 en toch weer compleet anders. Hiermee benoem ik ook meteen een belangrijk aspect van de trip voor alle deelnemers….de tegenstrijdigheid. Alles was zo tegenstrijdig…ik hoorde meerdere keren door de hele trip heen de mensen zeggen: “maar waarom is dit?†“Ik wil zoveel doen, maar toch ook weer nietâ€, “Ik wil alles eten, maar heb geen hongerâ€, “Ik wil wel opstaan, maar ik doe het toch maar niet†en “alles kan, maar ik doe niks, waarom doe ik eigenlijk niks?â€.

 

Alles wat ik hier schrijf is uit mijn perspectief gezien, dus kan niet al te veel voor anderen spreken, maar kan wel vertellen wat ik zag en hoorde. Het was voor de meeste de eerste keer. Ik was de enige die al meerdere keren volledige portie truffels had  gehad, alleen mijn broertje heeft al een keer 1/3 portie gehad en dat vond hij al een bijzondere ervaring (hij smolt toen samen met de meubels). Voor de overige mensen was het een eerste ervaring en hij was intens, dat was duidelijk ;)

Het was overigens ook helemaal goed verlopen, waar de omgeving zeker heeft geholpen: op een mooie rustige plek, afgelegen op een woonboerderij, met een weiland als achtertuin.
 

De trip had alles wat je je kan bedenken. We begonnen in het weiland, met een picknick en wachtte rustig af tot het begon te werken en toen het begon werden de meeste erg onrustig omdat ze niet snapte wat er gebeurde en de ‘mindfucks' volgde al snel. De trip wisselde zich af met lachbuien omdat we gewoon elkaar niet konden volgen en alles wat we zeiden geen logica bevatte, maar op sommige momenten waren we juist wel weer heel erg op één lijn en leek alles logisch, hoe vergezocht het ook leek.

 

Dat waren ook de momenten waarop de filosofische momenten begonnen…..en die waren mooi! Bij sommige zag je gewoon dat ze tot ‘inzichten' kwamen en de gezichten spraken boekdelen. Je zag de grote ogen wanneer ze weer wat bedacht hadden en een jongen lag op een kleed en ging er helemaal in op en zei dingen als: “er is alleen NUâ€â€¦.â€Dit is alles wat er isâ€â€¦..
Hij ging op zijn rug liggen en deed zijn armen wijd en zei: “wat als we nou gewoon stoppen met werken en hier nou gewoon altijd blijven liggen? Wat is er nou mooier dan dat?†“Waarom zijn we in ons leven zo druk bezig met geld verdienen als dit alles is wat je nodig hebt?â€

 

Dat waren de ‘diepere' gedachte, die afgewisseld werden met de constatering (door hemzelf) dat hij een zakje was dat daar op het kleed lag…….wat er voor zorgde dat iedereen weer in een lachkick verzeild raakte……als je hem zag liggen, geloofde je hem trouwens ook nog: Als een verlamde lag hij op zijn buik, waarbij zijn gezicht één leek te zijn met de handdoek waar die op lag….als een boterhamzakje die zich vormde naar de contouren van de handdoek.

Dezelfde jongen had volgens mij één van de heftigste ervaringen van allemaal heb ik het idee, want hij zei op een gegeven moment, toen hij op zijn rug lag met zijn armen voor zijn ogen: “als ik mijn ogen dicht heb, zie ik mijzelf gewoon…….ik zie mijzelf liggen hier, ik zie mijn neus….wat ziet mijn neus er raar uitâ€.

Nadat de trip voorbij was, bespraken we nog wat momenten van de trip en kwam dit ook ter sprake….hij zei dat hij het ook al eens nuchter meegemaakt had, een ‘outer body experience'. Hij zei dat het ‘creapy' was en niet echt prettig…..dat je jezelf zo ziet van buitenaf.

 

Diezelfde jongen was ook vaak het punt van aandacht tijdens de trip, niet alleen omdat zijn gezicht zo voor zich sprak (zonder daadwerkelijk wat te zeggen), maar meer om wát hij deed….Hij stond soms lange tijd stil om zich heen te kijken alsof hij voor het eerst de wereld om zich heen zag. Hij ging op een gegeven moment op het gras zitten, deed zijn armen om zijn (onder)benen en begon te wiegen in het weiland. Hij wiegde voor een aanzienlijke tijd heen en weer en zei: “ik wil wel stoppen, maar het gaat gewoonâ€.

 

Ik denk dat als er een nuchter persoon bij was geweest en hem zag, dat diegene zou denken dat hij autistische trekjes had omdat hij daar zwijgzaam keer op keer dezelfde beweging maakte…….het maakte hem in ieder geval erg rustig en het zag er niet uit alsof het een negatieve ervaring was voor hem. Het leek er meer op dat hij gewoon heel veel indrukken te verwerken had.

 

Dat het allemaal zo positief was, werd achteraf wel bevestigd door iedereen, omdat ik iedereen wel een keer hoorde zeggen terwijl we weer afdaalde naar de ‘realiteit', dat ze alleen maar meer wouden en ze begonnen grappen te maken over hoeveel truffels ze de volgende keer wel niet wouden nemen.

 

Voor mezelf kan ik alleen maar kort zeggen dat het voor mij weer een geweldige ervaring was en ik mij verbaasde waarom ik toch elke keer weer zo ‘bang' ben om te truffelen….ik was weer op ‘de plek' waar ik zo graag wou zijn…..pure rust….pure liefde en zoveel mooie kleuren. Ik ‘begreep' het grote plaatje weer en zag hoe perfect alles was. Dat er geen problemen zijn, zolang je ze zelf niet bedenkt (alles wat je beleeft is namelijk een idee in je hoofd).
Ik had het gevoel dat ik weer alle antwoorden had en het voelde geweldig.

 

Misschien toch nog even een ‘negatief' aspect van het truffelen (voor mij dan). Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben, maar er komen naast alle leuke en positieve gedachten, ook gedachten langs die voor iemand in een nuchtere staat misschien verontrustend zouden overkomen…..terwijl dat op dat moment voor mij helemaal niet zo voelde, het voelde alleen maar allemaal als ‘liefde'.

 

Het zijn gedachten over de dood en hoe geweldig dat zou voelen….op het hoogtepunt van complete rust en vrede komen gedachten voorbij als: “Als ik sterf, zou ik altijd hier zijnâ€. En: “dit is dus hoe het voelt om dood te gaanâ€.

 

Dat is misschien ook wel een gepast iets om dit report mee af te sluiten…..namelijk dat het misschien niet verstandig is om in je eentje te trippen wanneer je dit soort gedachten hebt, want ook al doe je het niet uit angst of depressiviteit, maar wanneer je in zo een staat bent en uit ‘liefde' dood denkt te willen, dat je dan misschien de daad bij het woord voegt en uit het leven stapt, zonder te beseffen wat je eigenlijk doet en er niemand is die je er van weerhoudt.

 

 

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden