Derde trip met pajaritos

[Sanne 0]

Gisteravond heb ik voor de derde keer getript met een vriend, vriendin en haar vriend; Sem, Lieke en Tim. We waren lekker ontspannen bij mij thuis, en alles was bij de hand.  Hapjes, drankjes, kleurplaten en glowsticks, Ott aan, en gaan met die banaan. Rond een uur of 10 namen we de truffels  (halve portie pajaritos; Tim een hele), bleven we lekker kletsen en voordat we het wisten rolden we langzaam maar zeker de trip in. Het begon met veel lachkicks en het maken van wat kleurplaten; niet dat ik het geduld had om er één af te maken, want er gebeurde zo ontzettend veel. Ik probeerde een verhaal te volgen, maar ondertussen kwam de omgeving zo intens op me af wat erg interessant was. Echt, al die prikkels, het was zoveel! Alles leek een extra laag te hebben, de gordijnen bewogen, en de stoel stond heel erg schuin. Dan was er ook nog eens zoveel om te doen dat ik soms niet wist wat ik met alle prikkels aanmoest en elke seconde iets anders wilde. Ik kon gewoon een beetje mijn vingers op de muziek laten dansen, een kleurplaat maken, wat te eten pakken, maar die glowsticks waren ook zo mooi. 

 

 

Ja, die glowsticks. Ze kraken, die breuklijnen, o zo mooi. Dat was helaas snel gebeurd want we maakten de pakjes heel snel op. Maar daarna was er nog zoveel meer om te doen. Tim had ondertussen al een object gemaakt: maak van 3 glowsticks een rondje, maak drie van die rondjes en maak ze aan elkaar vast. Uren vermaak gegarandeerd. Ik wilde nu zo'n ding hebben, maar ik moest eerst toch echt dat ding in elkaar gaan zetten. Wat een werk, wat een werk. Connectors, dat was wat ik nodig had. Maar waar waren die dingen? Wat een ongelooflijke troep overigens. Niet normaal die troep. Waarom liggen die connectors niet gewoon netjes klaar? Toen ik er twee aan elkaar had werd het echt onvindbaar, ik gaf het op en ging naar de WC. En wat vond ik op de WC? De laatste, benodigde connector. Zo blij als een kind huppelde ik terug om mijn speelgoed af te maken, en o wat een vermaak. Telkens dacht ik dat ik het ‘systeem', wat natuurlijk ontzettend complex was, door had, tot ik er eindelijk niets meer van begreep. In onze vorige trip waren de glowsticks ook al erg boeiend, maar toen zaten we pas in level één. Nu hadden we glowsticks level drie ontdekt, oh my god. Eindelijk iets waar ik me 100% op kon concentreren. Alhoewel er uiteindelijk natuurlijk wel weer iets anders kwam wat mijn aandacht opeiste.

 

Bijvoorbeeld alle zachte dingen die er in de ruimt waren. Het was zoveel. Mijn kat die één grote pluizebal is bijvoorbeeld. En de kussens, de knuffels, het dekentje, mijn fluffy trui, wat echt de ultieme triptrui was, want hij was o zo zacht. Dan mijn haar. Ook al zacht, en VEEL. Even voor mijn ogen hangen. O, het is net alsof ik in een groot, donker, ver bos zit. Ach, feitelijk gezien blijft het gewoon haar wat ik kan weghalen, dus weg met het donkere bos.

 

Als we dan toch in de bossferen zijn, bomen zijn wel interessant. Even naar buiten een peukkie doen en de omgeving verkennen. Wat een andere sensatie weer; toch ook wel weer interessant. Hey, staan hier nu bellenblazen? Ja, het is waar. Dit is goed speelgoed zeg. Bellen blazen en ze weer opvangen. Het lijkt wel een uit drie laagjes te bestaan, die bellenblaas. Het was wel leuk, maar die bellenblaas was echt heel erg nat. Binnen was alles al aan de natte kant, buiten was het echt vochtig en dan nog die bellenblaas. Kledder, kleddernat. Dat kwam natuurlijk omdat die bellenblaas echt nat is, dat begreep ik nog wel. Binnen was het nep nat, ik ben heus nog wel een beetje bij de realiteit hoor.

 

Hmm, de trip lijkt wel een beetje af te nemen. Hoe laat is het? Drie uur? Zijn we al zo lang bezig? Ach, tijd is toch maar relatief. Tijd voor een jointje, dan komt de trip misschien weer wat terug. Dat smaakt wel lekker, wat een oneindigheid geleden dat ik rook in mijn longen heb gehad. Alhoewel, dat was een uur geleden. Ach ja, tijd is relatief, kort kan lang zijn en lang kan kort zijn. Tijd luistert toch nooit naar je dus je kan het maar beter lekker lopen. Pff, en nu heb ik het buiten wel weer gezien. Even boven op mijn oude vertrouwde bank liggen. Lekker nadenken.

 

De realiteit.. De realiteit.. Realiteit is fantasie en fantasie is realiteit. Als je iets omdraait heb je het tegenovergestelde en toch is het hetzelfde. Wat zeg ik, tegenovergesteld en hetzelfde in één zin genoemd, tegenovergesteld en toch kan het zo goed samen. Alles is niets en niets is alles. Staat iets je niet aan draai je het lekker om en is het weer leuk. Simpel als dat. Wel is er een eng, zwart monster af en toe. Maar er is wat je denkt en als je hem roze maakt is hij weer aardig. Verder wandelt er nog een roze unihorn rond die vrienden wil worden. En wat heb ik veel vrienden.. De douche, de glowsticks, de nutellapot.. Allemaal vrienden van me. Die nutellapot.. Hmmmm. Chocola is echt mijn beste vriend. Hoewel de chips ook wel aardig is. Wat een smaaksensatie. Maar niet teveel van eten, want dan wordt je dik en wordt je nog dikker dan de olifantjes die ik net in mijn fantasie zag ronddolen. Maar die olifantjes waren wel aardig, dat wel.

 

Dan mijn ogen dicht, en allerlei leuke patroontjes. Zie ik ze nu echt of fantaseer ik ze gewoon zo erg dat ik het lijk te zien? De kleuren zijn niet zo intens als met mijn ogen open, maar ik zie ze wel. En ik fantaseer het niet, ze zijn er gewoon? Ach, niet teveel nadenken, geniet er gewoon van. Allerlei leuke sterretjes en patronen, dit is wel fijn. Zo fijn, dat ik me helemaal ontspan en op ga in patroontjes. Ik word slaperig en zak weg.

 

Rond half vijf word ik wakker, ik ben wel drie kwartier weggeweest en weer helemaal nuchter. Apart gevoel om nog licht in de trip in slaap te vallen en totaal nuchter wakker te worden. Ik heb mijn langzame landing gemist en sta in 1 keer op de grond. Raar, maar ook wel fijn. Maar ik ben vooral heel, heel erg moe. De rest is ook wel uitgetript, en we duiken lekker ons bedje in. De volgende dag kan ik terug kijken op een goede trip. Ik heb veel plezier gehad en weinig mindfuck. Soms voelde het wel alsof mijn hoofd in een knoop lag en ik de wereld niet begreep, dat had ik soms gewoon bij de gedachtes die ik omschreef, terwijl die helemaal niet zo diepzinnig waren, maar ja, een gevoel. Gelukkig was het wel prima te doen, ik wist heel goed dat het tijdelijk was, en ik besefte me zelfs nog dat ik achteraf naar de trip zou terugverlangen, dus dat ik er maar van moest genieten, ook met het dunne, mindere kantje eraan.  Ik zou het zelfs nog wel eens erger willen hebben, gewoon écht goed hard filosoferen. Maar wie weet komt dat nog wel: ik ben in ieder geval nog niet uitgekeken in dit wereldje.

 

* Als laatste wil ik nog even zeggen dat een trip moeilijk te omschrijven is, dus dat het in werkelijkheid allemaal door elkaar liep. Ik weet de volgorde zelf niet precies meer, en het wordt veel te verwarrend om zo op te schrijven; maar dit geeft toch wel een redelijk beeld van de trip.Sommige stukjes zijn wel echt wartaal, maar dat was ook wat deze (en ik denk altijd wel) trip was: warrig.

[Sanne 0]

* ik wilde mijn bericht aanpassen maar drukte per ongeluk op quote; bovenstaand bericht is aangepast* 

[D34M0N 5]

Leuk report. Klinkt als een geslaagde trip. Fijn dat je dat monster weer aardig kon maken, er kunnen nou eenmaal negatieve dingen in een trip komen, het is dan handig als je die negativiteit kunt laten verdwijnen. Ik snap je goed dat je een trip moeilijk te beschrijven vindt, dat vind ik ook, een goede trip is nou eenmaal niet in woorden uit te drukken. 

[Oblivion95 1]

De realiteit.. De realiteit.. Realiteit is fantasie en fantasie is realiteit. Als je iets omdraait heb je het tegenovergestelde en toch is het hetzelfde. Wat zeg ik, tegenovergesteld en hetzelfde in één zin genoemd, tegenovergesteld en toch kan het zo goed samen. Alles is niets en niets is alles. Staat iets je niet aan draai je het lekker om en is het weer leuk. Simpel als dat. Wel is er een eng, zwart monster af en toe. Maar er is wat je denkt en als je hem roze maakt is hij weer aardig. Verder wandelt er nog een roze unihorn rond die vrienden wil worden.

 

Heel herkenbaar, van die dialogen met jezelf die een grote gedachtenstorm worden