rijkiedijkie

Members
  • Aantal bijdragen

    34
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

Waarderingsactiviteit

  1. Like
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Vandaag geboren [Atlantis 15 gram]   
    Dat van dat knuffelen, zo herkenbaar, had ik ook de vorige keer. Alleen had ik geen partner haha!
    Herkende nog wel meer dingen van de trip.
    Alweer beetje bijgekomen?
     
    Groet
  2. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in trippie   
    Bakje: 5 gram ofzo van Mexicana
    Wie/hoe: Alleen in tuinhuisje gisteren 20 mei
     
    Sommige reizigers schrijven pas een maand later hun trip-report. Ik dus niet. Het is nog geen eens 24 uur geleden. Dus ik kan vaag overkomen. Wie weet, misschien juist normaal en kom ik nuchter juist vaag over. 
    Het zat er al een tijd aan te komen want het lag al een tijd in de koelkast. En ik heb met koningsdag wel een beetje genomen maar dat was geen trip. Ik merk het nu al dat ik het zat ben om te schrijven, want trips zijn gewoon onomschrijfbaar en eenmaal opgeschreven is de magie er wel weer vanaf.
    Op de een of andere manier kies ik altijd slechte momenten en tijden uit. Ik denk dat ik altijd een ervaringsdeskundige ben op het gebied van truffels maar dat is het niet. Ik wou ze overdag al doen, maar dan had ik problemen met mijn ouders die gewoon thuis wonen. Naja ik woon bij hun zeg maar. Dus ik zat in het tuinhuis om half negen die truffels op te eten en na het eerste hapje werd ik al de lucht in geschoten. Ik weet niet waar het door komt. MIsschien omdat ik snel de effecten herken of omdat ik gewoon gek aan het worden ben. Dus ik forceerde mijzelf om door te eten maar dat waren nog maar 5 hapjes. En toen dacht ik als ik meer eet, zie ik straks het plafond bewegen en ik was al ver heen. Geloof mij trip niet om 20:00. Dan zit je om 4 uur 's nachts als een aap op en neer te springen in de kamer. Kan je beter overdag en in de avond lekker slapen. 
    Zo begon het ook: "huh is het al negen uur, huh waarom heb ik dit in godsnaam nu gedaan, huh waarom drink ik gewoon nog koffie op dezelfde dag, huh huh huh. In tegendeel met normale trips denk ik altijd meteen van: "o shit, waarom ben ik nooit buiten? " nu dacht ik: "ja waarom moet ik naar buiten zit hier wel lekker" 
    Toen had ik een lied over zwervers geimproviseerd. 
    (wordt leuk na het eerst couplet) maar mijn haar zit voor geen meter. Sorry voor mijn tik met mijn oog maar moest nadenken wat ik ging zingen. 
    En toen had ik echt medelijden met zwervers. Maar ik voelde ook een toekomst voor hun. Kun je ff in de comments achter laten of ik hier spacend uit zie. Anders kan ik het misschien niet online zetten (op social media)

    Op de radio luisterde ik naar een vriend die optrad. Deze link is trouwens uit januari. Maar dit is wel het lied wat hij speelde. Super lachen was dat. Ondertussen had ik een opmerking over hoofddoeken op Facebook geplaatst. Dat agenten dat zelf mogen bepalen. Dit was een onderwerp van het programma. Normaal luister ik niet naar politiek. Maar omdat Yorick optrad luisterde ik een soort van mee naar het radioprogramma over hoofddoeken wat erna kwam: 
    Toen kwam het allemaal. Ik zie er eigenlijk echt voor geen meter uit vandaag en de wereld ziet mij als zwerver met huis. Veel zelf-kritiek kreeg ik naar mij toegeslagen en ik werd de grond ingeboord. Maar ik wist dat alles wat ik mezelf aanpraat toch illusie is. 

    Toen ging ik een beetje achter mijn computer muziek opzetten en uit mijn plaat. Het beeldscherm pulseerde. In het begin van de trip zag ik ook ineens heel veel licht buiten en dat was prachtig. 

    Rond 00:00 belde ik een vriendin op, om te praten over wat ik had meegemaakt vandaag. Ik vertelde dat ik mijn ma irritant vind, omdat ze altijd maar met mij bezig is. En dat dat veel druk op mij legt. Toen kreeg ik van die vriendin weer te horen dat ze het niet zo bedoeld. Maar het is wel irritant als je zoiets moet meemaken. Ik denk altijd van me ouders zijn geweldig maar het zijn ook gewoon kinderen geweest en het blijven kinderen. Maar als je niet jezelf als kind aanschouwt zou je nooit volwassen kunnen worden. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik nog best onvolwassen ben en dat als ik het kind buitensluit juist kinds blijf. 

    Ook begon ik over mijn ex te praten dat het zo'n lul was dit en dat. Toen zei ze van: "je moet niet in de slachtoffer rol stappen". Toen begon ik over joden en zo dat ik net zoals joden ben. Dat je gewoon soms mensen ontmoet die net zoals nazies zijn. Die je onpersoonlijke schade toebrengen. Dit vond zij zeer vergezocht en ze vond dat ik mijzelf niet met een jood mocht vergelijken omdat ik niet verkracht, kaalgeschoren en afgevoerd ben. Snel verwijderde ik de telefoon van mijn oor, voordat ze nog meer negatieve termen uit de geschiedenis ging opnoemen. Ik voelde dat leidden in wat voor vorm klein of groot, even erg is. Of je nou een keer een rot opmerking te horen krijgt. Zoals mijn pa wel eens bij mij heeft gedaan: "wat loop je ongezellig te doen" En dan gewoon uit het niets he. Dat je denkt man je hebt nog niet eens wat normaals tegen mij gezegd vandaag. Maar ook leidden tot en met oorlogsgebieden of als je leidt om onrecht wat is je aangedaan. Daar was die vriendin het ook niet mee eens, nogmaals ze vond niet dat ik mijzelf met een jood mocht vergelijken. Ik vond dat dat wel mocht. Het totaal-plaatje van de wereld zien, geeft hoop, omdat je weet dat ik niet de enige ben en dat leidden niet iets nieuws is. Waardoor je het misschien beter kan controleren?
    Al om het al, mijn ouders zijn heel lief enzo, soms moet alleen ik echt veel moeite doen om ze aardig te vinden. Dan denk ik van hoezo mag je mensen gewoon niet irritant vinden, dat hoort toch bij het leven. Het hoort er allemaal bij. Niet dat ik ze ga terroriseren.
    Dat was ook niet slim om iemand te gaan bellen. We hadden een uur gebeld, dus blijkbaar was het toch wel een soort van gezellig ook al was het allemaal maar negatief kwa inhoud. Ik ben toen eventjes de bank gaan uitklappen en begon daar een soort van op te rollen en alles. Ik ging nog een gitaar liedje spelen, maar het leek meer alsof ik die gast van het Youtube-kanaal Smartheads TV was. Ik was niet stoned maar me ogen hingen op kwart voor negen. 
    5 minuten later had ik super veel zin in een blow. Ik voelde me een beetje alsof een mdma-trip uitwerkte. Somber maar toch wakker en nostalgisch. Heel irritant. Ik wou eigenlijk ook nog wandelen maar dan had ik weer het gevoel dat dieren me raar vonden en als een psychoot rondliep. 
    Wat kan ik nog meer vertellen. Heel veel, maar het is ongelofelijk hoeveel je kan denken. Meestal onthoudt ik de rode draad wel en denk ik daar aan terug als me leven neerwaarts de put in wordt gereden.
    Toen ik ging slapen werd ik nog een keer wakker omdat ik dacht dat er iemand in de kamer stond. Ik dacht ook nog ff dat ik dood ging omdat ik koffie op had diezelfde dag. Ik ben wel bijna met het licht naar bed gegaan. Ik hoorde de eerste vogel en dan begint de rest ook he.. erg is dat. 
    Nog meer inzichten:
    - muziek is wel leuk om te componeren (songtekst enzo), maar dan kan je net zo goed andere muziek coveren die beter is. Hoef je zelf niet zoveel moeite te doen. 
    - seks is iets anders dan liefde. Ik zag hoe ik en een andere ziel knuffelden. We knuffelden zonder libido in die zekere zin. Dat is toch wel het mooiste wat er bestaat. Maja uiteindelijk moet het wel op seks uitdraaien anders is het ook weer liefdeloos. Snap je.. Of niet?
    - Porno is ook wel zoiets, mensen weten niet hoe veel schade ze zichzelf toebrengen op deze manier om de liefde te gebruiken voor geld
    - Je moet je hart uitstorten in de wereld dan hoef je niet te twijfelen weetjewel
    - Nog meer dingen die ik vergeten ben 

    Sorry dat ik zoveel toen typte. 
    PS
    Jammer dat er tegenwoordig niet heel veel reporten te vinden zijn op dit forum. Maar ik wens niet iedereen altijd maar trips toe. Ik wil niet mensen motiveren om te trippen door dit te schrijven. Je bent al liefde, maar soms haat, dus ja dan denk ik moet weer trippen, maar dat is nergens voor nodig in principe. Er is geen eens een ik. Dus wat heb je te bewijzen. Waarom heette trip-reports hier nu discussies. Dat spreekt niet aan om te schrijven. 
     
    LIEFS
     
  3. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Riel in Magische episoden en pure angst   
    een trip is zeker een bijzonder iets. Jouw tripreport niet.
  4. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Voyager360 in Magische episoden en pure angst   
    Mooi verhaal. Zeker mooi geschreven, en ik begrijp dat je voor deze vorm gekozen hebt en daarvoor dus bepaalde details en gedachten hebt weggelaten. Het roept hierdoor een heel sterk beeld op, eentje waar ik mij heel erg in kon inleven.
     
    Ik vroeg mij alleen wel af wat je er nu zelf over denkt, hoe je je trip interpreteert? Hoe kijk je er op terug? Heb je antwoorden kunnen krijgen? Ik ben erg nieuwsgierig.
  5. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Gonzo in Mandarijnen gooien   
    Ik verveelde me een beetje.. dus ik dacht: Magic Truffels eten! Grapje, dat heb ik natuurlijk allang gedaan. Ik dacht, trip-report schrijven over deze gebeurtenis die op 8 december geloof ik plaatsvond en ongeveer 6 gram misschien minder het aantal was (erg duidelijk allemaal). Ben te bang om te hard te gaan, in me eentje in mijn kerker, dus eet niet alles van Pajaritos. Misschien was het wel 10 gram, want het hele pakje was 20 gram. 
     
    Ik zat achter mijn laptop en had weer eens de webcam aangezet, om later terug te kunnen kijken hoe zacht ik werd in mijn hart. Ik begon met eten zo rond een uur of 15:00. Best laat, maar vroeg genoeg om het tijdverschil mee te maken tussen licht en donker, zodat ik nog iets meemaak van wolken. Niet dat het een must is, want uiteindelijk loopt elke trip zoals hij lopen moet.
     
    De eerste trip-verschijnselen waren ego-afbraak, wat als een verlies van een familie-lid voelde die ik nooit meer terug zou zien. Het was ook ego-herkenning, wat voelde als een pak slaag die je kreeg van je leraar in de tijd toen dat nog mocht. Ik werd me bewust van gedachtes en dacht, ik leef best veel in ego-wereld, omdat ik steeds teveel nadacht over me titinus, die piep in mijn oor en wat ik daar wel niet allemaal aan moest veranderen. De gedachtes die ik inwisselde om deze negativiteit te verliezen, was: Je zit binnen, maar ook buiten, dus waarvoor ren je weg, binnen is buiten en buiten is binnen. Ik werd dus eigenlijk een slak die in ze huis zat, die altijd kans had om vertrapt te worden. Dus kan ik net zo goed daarbuiten leven. Ik ging muziek afspelen vanaf mijn laptop. Geloof me of niet, het is geen pretje om muziek op te zoeken tijdens het trippen. Ik herinnerde me andere spacers die Shpongle luisteren als ze in verweggiestan zitten en die zocht ik op Youtube. Het album Museum Of Consciousness zette ik aan. Nou vond ik dus helemaal niks en werd helemaal bang. Dus zette ik maar oude vertrouwde muziek aan. Buiten waren er vogels in een boom. In mijn fantasie gooide ik een steen en vlogen ze in een groep weg, zo over de daken ver weg hier vandaan. Een wolk veranderde in wezens met gezichten. De wolken waren op dat moment zweverig en ver weg, maar toch zo dichtbij. Ik hoorde een stem die zei, kijk om je heen, op aarde, kijk niet steeds naar de hemel. Er is veel te beleven hier waar je nu bent. Mooie mensen en mooie kunst bijvoorbeeld. Zoek en vind.
     
    Tijdens de muziek opzoeken dacht ik aan mijn moeder die ook ergens in huis was. Ze wist dat ik aan het trippen was, want ik wou de truffels in de koelkast bewaren. Mijn moeder zei nog, kan je zeker lekker omelet van bakken. Nou ehh doei. In ieder geval, had echt het gevoel dat ze dan altijd hysterisch wordt, omdat ze dan helemaal gaat vragen, en voel je wat? Terwijl het is gewoon een gevoel van zijn. Om het nou helemaal uit te leggen is op dat moment niet echt belangrijk. In de avond werd mijn moeder ineens ziek en was ik tijdens het trippen bang, dat ik de truffels had gewogen wegens gebrek aan informatie op de verpakking. Dacht ik dat ze via de weegschaal de stoffen binnen had gekregen omdat ze misschien in de keuken had gewerkt... Haar benen voelde helemaal slap zei ze. Maar ze was gewoon ziek gelukkig in plaats van onder invloed. 
     
    Sinnerman was wel echt mooi en ik voelde echt het nummer, wat ze ermee bedoelde enzo. Ik at tijdens dit nummer echt 3 minuten op een stukje mandarijn, en was na een tijd vergeten wat ik nou aan het eten was zie https://youtu.be/gjqL20jN1kU Cocorosie was ook lekker tijdens het op bed liggen. Maar toen hoorde ik een hele zee. Ik dacht waar komt dit geluid vandaan? Is dit een knutselman in het dorp die met een zaag bezig is, of iets in de verte? Ik rende naar mijn laptop vanaf mijn bed en keek, waren het schreeuwende meiden, fans van de Beatles. Ik schrok enorm van dit fenomeen, want het klonk echt duivels in mijn ogen. Ik zette snel andere muziek op, dit keer een soort van relax geluiden, iets met trillingen ofzo. Ik lag als een soort Jezus op mijn bed, met mijn handen gespreid en mijn benen wijd en dacht, kom maar op trip ik geef mij over. Ik had weer het gevoel dat binnen ook buiten was en lag voor mij gevoel buiten en binnen tegelijk.
    Toen ging ik wat appen en excuseerde een klasgenoot mij, voor het gedrag en was bang dat ik de sfeer verpest in de klas. Hij zei dat het niet zo was en dat hij het leuk vond dat ik deel uit maak van de klas. Ook appte ik mensen en dacht eigenlijk waarom mobieltjes bestaan. Het antwoord was: dat antwoord bestaat niet, maar mijn mening was als volgt. Als je bij iemand in de bus zit, dan zit je dus met andere mensen mobiel te praten en diegene achterin de bus zal je nooit spreken, terwijl diegene dichter bij je staat fysiek, maar je praat met mensen die dichter bij je staan mentaal. Ook de vraag viel: waarom zijn er kinderen die niks hebben en is geld nou alles? De antwoorden waren: alles moeten we delen, maar eerst moeten we de pijn voelen die deze kinderen en mensen voelen die niks hebben, want dan kunnen we pas erkennen. We moeten niet jagen naar geld, maar naar samenhorigheid. Want dat is het pad van de liefde en brengt je voldoening. Toch deed ik inderdaad er niks aan en zit in mijn eentje truffels te eten in mijn kamer. 
     
    Toen ik de ego-afbraak was afgerond, was het tijd om op pad te gaan. Ik had nog een tijd voor de spiegel gestaan en vond mezelf maar dik, hoewel ik steeds dacht dat ik dun was als ik nuchter ben. Maja daar valt nu niet snel iets aan te veranderen dus helaas. Ik trok maar een mooie rode jurk aan en kamde mijn haar want het zat als een ongekamde kruin. Ook zette ik een lach op mijn gezicht want ik was blij om er te zijn. Dit is altijd lachen, want dan ga je dus de wijde wereld voor het eerst betreden voor je gevoel.
     
    Mijn pa zei steeds, pak wat groenten soep, ik dacht echt zo neehhhh geen honger ben helemaal high. Dus zat ik maar weer wat te appen in de huiskamer. Veel verschuiving in mijn bestaan was er niet in vergelijking met boven in mijn kamer en beneden in de huiskamer. Wel keek ik naar buiten en zag ik de mogelijkheden. Waarom vinden mensen mij stom als ik buiten loop? Als ik mensen wil spreken moet ik er wel op uitgaan! Mijn pa stond op een gegevement 5 cm van de televisie en dit zag er heel erg ja dom uit. Hij keek een film wat zich afspeelde in een rechtzaak. Ik zag hoeveel het hem wel niet beïnvloed. Alle beelden die je ziet op tv of waar dan ook moet je steeds maar weer verwerken. Dacht ik dan...
    Uiteindelijk ging ik naar buiten. Mijn pa zei nog: doe een jas aan het regent. Ik dacht: doe een jas uit en voel de regen. Ik had wel gewoon een jaas aan. Ik besloot maar om mensen tegen te gaan komen in het dorp, maar niemand was buiten. Iedereen zat binnen tv te kijken. Ik had echt de neiging om bij mensen binnen te lopen en om gewoon een gesprek te voeren. Ik vertrouwde mij erop dat mensen het gezellig met mij zouden vinden. Toch deed ik het maar niet. Ze zouden me misschien maar een creep vinden. Toen moest ik plassen en ging maar naar het bos. Waar de wilde dieren zijn. Ik piste midden op het pad wat overdag niet kan, maar nu lekker wel. Ik begon toen ongeveer te rennen, en dan weer te zingen en dan weer te rennen. Niemand hoorde me toch hier. Ik ging op een één of ander natuurmonument staan en begon een soort van optreden te geven voor niemand. Maja voelde echt elke vezel in mij lichaam dus had het gevoel te kunnen vliegen. Ik wou een rondje lopen richting het Noordzeekanaal en terug richting het dorp, maar dat leek mij toch te ver en wou geen onrust zaaien bij het restaurant aan het einde van het bos waar licht vanaf scheen dus keerde terug het dorp in. Ik stond nog een tijd stil op een groot grasveld waar in de zomer een festival plaatsvind. Ik keek naar boven en wou de sterren bezichtigen. Maar.. ik zag niks. Ik zag alleen maar licht. Dat kwam door de hockeytrainingen waar grote lampen staan zodat je kan zien waar je moet mikken op de bal. Of het was Telstar bezig met een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik zag geen enkele ster. Ik liep richting het andere kleinere grasveld en wou daar eigenlijk gaan liggen was mijn idee. Toen kwam ik ineens een hond tegen en schreeuwde en zei meteen tegen het baasje sorry, sorry, sorry. Ik dacht misschien gaat de hond mij wel aanvallen. Maja het was een getrainde hond. Toen ik op het andere kleine grasveld aankwam moest ik mijzelf bijsturen om niet op het grasveld te gaan liggen en om terug naar het dorp te gaan.
     
    Dit keer nog niet naar huis, maar naar het huis van mijn neefjes. Het plan was om een rondje te lopen met mijn lievelingsneef en over het leven te praten. Maar toen deed mijn andere neef open en keek mij aan. "O Hoi kom erin." Mijn lievelingsneef lag ook met koorts op de bank met zijn kat Rakker en keek naar Netflix. Normaal is hij altijd heel erg praterig en gezellig maar nu zei hij niks. Dat vond ik eigenlijk maar raar. Dat je een excuus moet hebben om niet deel te hoeven te nemen aan het leven. Als je ziek bent, dan hoef je niet eens te praten. Ik begon allemaal gesprekken met mezelf te voeren, terwijl ik naast mijn lievelingsneef stond, hij praatte niet terug dus ja moest ik wel. Ik zei: "Wat zijn eigenlijk de wetenschappelijke oplossingen van de wetenschappers voor mensen die koorts hebben? Ze laten het ons nooit weten. Misschien is niks doen en op de bank liggen wel helemaal niet goed. En meestal eet de halve sterveling dan ook nog eens alleen maar chocolade en patat." Mijn lievenlingsneef zei: "Ja gewoon niks doen eigenlijk is het beste" Toen ging ik aan de bar zitten met een kopje thee, want met mijn lievelingsneef was niks te beleven. Het kopje thee stond ongeveer 10 centimeter naast mijn linkerhand, maar mijn andere neef pakte de thee vast. "O warme thee". Ik zei niks want ik accepteer altijd 100 % situaties in trips en liet hem maar mijn thee afpakken. Totdat hij zei: "Is de thee van jou, sorry" Ik had niet echt wat laten blijken dat de thee van mij was. Deed hij dit nou om mij te pesten? Toen vroeg ik aan mijn tante wat voor Sinterklaas cadeaus ze allemaal hadden gekregen. Ze had onder andere een torenbouw spel gekregen waar je stenen uit moest schuiven en boven op de toren moest leggen. Dit is een spel voor mij! Ik haalde het spel zsm uit de verpakking en begon de toren te bouwen. Het spel hebben mijn tante en ik gespeeld totdat hij 5 keer om was gevallen.Toen begon ik echt torens te bouwen dat je denkt, okejj.. die is echt spacend bezig. Dus gooide ik ze maar snel om, om niet teveel argwaan te wekken. Ik vergat steeds mijn zinnen, maar ik had wel enorme lol om Sinterklaas verhalen te delen. Mijn neefje zat gewoon op Facebook en ik dacht een toren bouwen is veel leuker dan internet. Steeds zette hij een liedje op en ging ik helemaal los op dat lied. Liedje: 
    Ging mijn saaie neefje ook ineens dansen. Ondertussen zat ik op te noemen wat ik wel niet allemaal wou worden tegen mijn saaie neefje en tante. Toen zei mijn lievelingsneef ineens: "Mam doekje, Rakker heeft geniest" Ik ging er helemaal op in: "wat niest hij dan?" Toen zei me tante: "Laten we daar niet teveel over nadenken" Na een tijdje vertrok ik weer het huis. Ik gooide nog een mandarijn naar mijn lievelingsneef om zijn reactievermogen scherp te houden. Hij ving hem gelukkig en gooide hem terug. Ik legde hem in de bak want ik dacht ik heb thuis ook mandarijnen. Later leek het me zelfs leuk om mandarijnen naar vreemden te gooien uit liefdadigheid. Maar als ze hem niet zouden vangen heb je ruzie want dan belandt de mandarijn misschien op plekken die je nooit had voorzien. Toch een soort vorm van sociale interactie. Leuk niet? Toch pas maar 1 keer uitgevoerd een week later op een feestje toen ik een mandarijn in mijn tas had. Op mijn weg naar huis liep ik over de boulevard van Spanje voor mijn gevoel. Thuis ging ik met mijn vader en een vriend een kerst film kijken over een alcoholist en herkende best veel van mezelf in die vent. Best erg. Maja toen ben ik maar gaan slapen en de volgende dag ben ik nog naar school gegaan en verenigde ik mij met de klasgenoot van het Whatsap-gesprek. Wat een verhaal weer. Bedankt voor het lezen. Tot de volgende keer. 
  6. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Mandarijnen gooien   
    Ik verveelde me een beetje.. dus ik dacht: Magic Truffels eten! Grapje, dat heb ik natuurlijk allang gedaan. Ik dacht, trip-report schrijven over deze gebeurtenis die op 8 december geloof ik plaatsvond en ongeveer 6 gram misschien minder het aantal was (erg duidelijk allemaal). Ben te bang om te hard te gaan, in me eentje in mijn kerker, dus eet niet alles van Pajaritos. Misschien was het wel 10 gram, want het hele pakje was 20 gram. 
     
    Ik zat achter mijn laptop en had weer eens de webcam aangezet, om later terug te kunnen kijken hoe zacht ik werd in mijn hart. Ik begon met eten zo rond een uur of 15:00. Best laat, maar vroeg genoeg om het tijdverschil mee te maken tussen licht en donker, zodat ik nog iets meemaak van wolken. Niet dat het een must is, want uiteindelijk loopt elke trip zoals hij lopen moet.
     
    De eerste trip-verschijnselen waren ego-afbraak, wat als een verlies van een familie-lid voelde die ik nooit meer terug zou zien. Het was ook ego-herkenning, wat voelde als een pak slaag die je kreeg van je leraar in de tijd toen dat nog mocht. Ik werd me bewust van gedachtes en dacht, ik leef best veel in ego-wereld, omdat ik steeds teveel nadacht over me titinus, die piep in mijn oor en wat ik daar wel niet allemaal aan moest veranderen. De gedachtes die ik inwisselde om deze negativiteit te verliezen, was: Je zit binnen, maar ook buiten, dus waarvoor ren je weg, binnen is buiten en buiten is binnen. Ik werd dus eigenlijk een slak die in ze huis zat, die altijd kans had om vertrapt te worden. Dus kan ik net zo goed daarbuiten leven. Ik ging muziek afspelen vanaf mijn laptop. Geloof me of niet, het is geen pretje om muziek op te zoeken tijdens het trippen. Ik herinnerde me andere spacers die Shpongle luisteren als ze in verweggiestan zitten en die zocht ik op Youtube. Het album Museum Of Consciousness zette ik aan. Nou vond ik dus helemaal niks en werd helemaal bang. Dus zette ik maar oude vertrouwde muziek aan. Buiten waren er vogels in een boom. In mijn fantasie gooide ik een steen en vlogen ze in een groep weg, zo over de daken ver weg hier vandaan. Een wolk veranderde in wezens met gezichten. De wolken waren op dat moment zweverig en ver weg, maar toch zo dichtbij. Ik hoorde een stem die zei, kijk om je heen, op aarde, kijk niet steeds naar de hemel. Er is veel te beleven hier waar je nu bent. Mooie mensen en mooie kunst bijvoorbeeld. Zoek en vind.
     
    Tijdens de muziek opzoeken dacht ik aan mijn moeder die ook ergens in huis was. Ze wist dat ik aan het trippen was, want ik wou de truffels in de koelkast bewaren. Mijn moeder zei nog, kan je zeker lekker omelet van bakken. Nou ehh doei. In ieder geval, had echt het gevoel dat ze dan altijd hysterisch wordt, omdat ze dan helemaal gaat vragen, en voel je wat? Terwijl het is gewoon een gevoel van zijn. Om het nou helemaal uit te leggen is op dat moment niet echt belangrijk. In de avond werd mijn moeder ineens ziek en was ik tijdens het trippen bang, dat ik de truffels had gewogen wegens gebrek aan informatie op de verpakking. Dacht ik dat ze via de weegschaal de stoffen binnen had gekregen omdat ze misschien in de keuken had gewerkt... Haar benen voelde helemaal slap zei ze. Maar ze was gewoon ziek gelukkig in plaats van onder invloed. 
     
    Sinnerman was wel echt mooi en ik voelde echt het nummer, wat ze ermee bedoelde enzo. Ik at tijdens dit nummer echt 3 minuten op een stukje mandarijn, en was na een tijd vergeten wat ik nou aan het eten was zie https://youtu.be/gjqL20jN1kU Cocorosie was ook lekker tijdens het op bed liggen. Maar toen hoorde ik een hele zee. Ik dacht waar komt dit geluid vandaan? Is dit een knutselman in het dorp die met een zaag bezig is, of iets in de verte? Ik rende naar mijn laptop vanaf mijn bed en keek, waren het schreeuwende meiden, fans van de Beatles. Ik schrok enorm van dit fenomeen, want het klonk echt duivels in mijn ogen. Ik zette snel andere muziek op, dit keer een soort van relax geluiden, iets met trillingen ofzo. Ik lag als een soort Jezus op mijn bed, met mijn handen gespreid en mijn benen wijd en dacht, kom maar op trip ik geef mij over. Ik had weer het gevoel dat binnen ook buiten was en lag voor mij gevoel buiten en binnen tegelijk.
    Toen ging ik wat appen en excuseerde een klasgenoot mij, voor het gedrag en was bang dat ik de sfeer verpest in de klas. Hij zei dat het niet zo was en dat hij het leuk vond dat ik deel uit maak van de klas. Ook appte ik mensen en dacht eigenlijk waarom mobieltjes bestaan. Het antwoord was: dat antwoord bestaat niet, maar mijn mening was als volgt. Als je bij iemand in de bus zit, dan zit je dus met andere mensen mobiel te praten en diegene achterin de bus zal je nooit spreken, terwijl diegene dichter bij je staat fysiek, maar je praat met mensen die dichter bij je staan mentaal. Ook de vraag viel: waarom zijn er kinderen die niks hebben en is geld nou alles? De antwoorden waren: alles moeten we delen, maar eerst moeten we de pijn voelen die deze kinderen en mensen voelen die niks hebben, want dan kunnen we pas erkennen. We moeten niet jagen naar geld, maar naar samenhorigheid. Want dat is het pad van de liefde en brengt je voldoening. Toch deed ik inderdaad er niks aan en zit in mijn eentje truffels te eten in mijn kamer. 
     
    Toen ik de ego-afbraak was afgerond, was het tijd om op pad te gaan. Ik had nog een tijd voor de spiegel gestaan en vond mezelf maar dik, hoewel ik steeds dacht dat ik dun was als ik nuchter ben. Maja daar valt nu niet snel iets aan te veranderen dus helaas. Ik trok maar een mooie rode jurk aan en kamde mijn haar want het zat als een ongekamde kruin. Ook zette ik een lach op mijn gezicht want ik was blij om er te zijn. Dit is altijd lachen, want dan ga je dus de wijde wereld voor het eerst betreden voor je gevoel.
     
    Mijn pa zei steeds, pak wat groenten soep, ik dacht echt zo neehhhh geen honger ben helemaal high. Dus zat ik maar weer wat te appen in de huiskamer. Veel verschuiving in mijn bestaan was er niet in vergelijking met boven in mijn kamer en beneden in de huiskamer. Wel keek ik naar buiten en zag ik de mogelijkheden. Waarom vinden mensen mij stom als ik buiten loop? Als ik mensen wil spreken moet ik er wel op uitgaan! Mijn pa stond op een gegevement 5 cm van de televisie en dit zag er heel erg ja dom uit. Hij keek een film wat zich afspeelde in een rechtzaak. Ik zag hoeveel het hem wel niet beïnvloed. Alle beelden die je ziet op tv of waar dan ook moet je steeds maar weer verwerken. Dacht ik dan...
    Uiteindelijk ging ik naar buiten. Mijn pa zei nog: doe een jas aan het regent. Ik dacht: doe een jas uit en voel de regen. Ik had wel gewoon een jaas aan. Ik besloot maar om mensen tegen te gaan komen in het dorp, maar niemand was buiten. Iedereen zat binnen tv te kijken. Ik had echt de neiging om bij mensen binnen te lopen en om gewoon een gesprek te voeren. Ik vertrouwde mij erop dat mensen het gezellig met mij zouden vinden. Toch deed ik het maar niet. Ze zouden me misschien maar een creep vinden. Toen moest ik plassen en ging maar naar het bos. Waar de wilde dieren zijn. Ik piste midden op het pad wat overdag niet kan, maar nu lekker wel. Ik begon toen ongeveer te rennen, en dan weer te zingen en dan weer te rennen. Niemand hoorde me toch hier. Ik ging op een één of ander natuurmonument staan en begon een soort van optreden te geven voor niemand. Maja voelde echt elke vezel in mij lichaam dus had het gevoel te kunnen vliegen. Ik wou een rondje lopen richting het Noordzeekanaal en terug richting het dorp, maar dat leek mij toch te ver en wou geen onrust zaaien bij het restaurant aan het einde van het bos waar licht vanaf scheen dus keerde terug het dorp in. Ik stond nog een tijd stil op een groot grasveld waar in de zomer een festival plaatsvind. Ik keek naar boven en wou de sterren bezichtigen. Maar.. ik zag niks. Ik zag alleen maar licht. Dat kwam door de hockeytrainingen waar grote lampen staan zodat je kan zien waar je moet mikken op de bal. Of het was Telstar bezig met een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik zag geen enkele ster. Ik liep richting het andere kleinere grasveld en wou daar eigenlijk gaan liggen was mijn idee. Toen kwam ik ineens een hond tegen en schreeuwde en zei meteen tegen het baasje sorry, sorry, sorry. Ik dacht misschien gaat de hond mij wel aanvallen. Maja het was een getrainde hond. Toen ik op het andere kleine grasveld aankwam moest ik mijzelf bijsturen om niet op het grasveld te gaan liggen en om terug naar het dorp te gaan.
     
    Dit keer nog niet naar huis, maar naar het huis van mijn neefjes. Het plan was om een rondje te lopen met mijn lievelingsneef en over het leven te praten. Maar toen deed mijn andere neef open en keek mij aan. "O Hoi kom erin." Mijn lievelingsneef lag ook met koorts op de bank met zijn kat Rakker en keek naar Netflix. Normaal is hij altijd heel erg praterig en gezellig maar nu zei hij niks. Dat vond ik eigenlijk maar raar. Dat je een excuus moet hebben om niet deel te hoeven te nemen aan het leven. Als je ziek bent, dan hoef je niet eens te praten. Ik begon allemaal gesprekken met mezelf te voeren, terwijl ik naast mijn lievelingsneef stond, hij praatte niet terug dus ja moest ik wel. Ik zei: "Wat zijn eigenlijk de wetenschappelijke oplossingen van de wetenschappers voor mensen die koorts hebben? Ze laten het ons nooit weten. Misschien is niks doen en op de bank liggen wel helemaal niet goed. En meestal eet de halve sterveling dan ook nog eens alleen maar chocolade en patat." Mijn lievenlingsneef zei: "Ja gewoon niks doen eigenlijk is het beste" Toen ging ik aan de bar zitten met een kopje thee, want met mijn lievelingsneef was niks te beleven. Het kopje thee stond ongeveer 10 centimeter naast mijn linkerhand, maar mijn andere neef pakte de thee vast. "O warme thee". Ik zei niks want ik accepteer altijd 100 % situaties in trips en liet hem maar mijn thee afpakken. Totdat hij zei: "Is de thee van jou, sorry" Ik had niet echt wat laten blijken dat de thee van mij was. Deed hij dit nou om mij te pesten? Toen vroeg ik aan mijn tante wat voor Sinterklaas cadeaus ze allemaal hadden gekregen. Ze had onder andere een torenbouw spel gekregen waar je stenen uit moest schuiven en boven op de toren moest leggen. Dit is een spel voor mij! Ik haalde het spel zsm uit de verpakking en begon de toren te bouwen. Het spel hebben mijn tante en ik gespeeld totdat hij 5 keer om was gevallen.Toen begon ik echt torens te bouwen dat je denkt, okejj.. die is echt spacend bezig. Dus gooide ik ze maar snel om, om niet teveel argwaan te wekken. Ik vergat steeds mijn zinnen, maar ik had wel enorme lol om Sinterklaas verhalen te delen. Mijn neefje zat gewoon op Facebook en ik dacht een toren bouwen is veel leuker dan internet. Steeds zette hij een liedje op en ging ik helemaal los op dat lied. Liedje: 
    Ging mijn saaie neefje ook ineens dansen. Ondertussen zat ik op te noemen wat ik wel niet allemaal wou worden tegen mijn saaie neefje en tante. Toen zei mijn lievelingsneef ineens: "Mam doekje, Rakker heeft geniest" Ik ging er helemaal op in: "wat niest hij dan?" Toen zei me tante: "Laten we daar niet teveel over nadenken" Na een tijdje vertrok ik weer het huis. Ik gooide nog een mandarijn naar mijn lievelingsneef om zijn reactievermogen scherp te houden. Hij ving hem gelukkig en gooide hem terug. Ik legde hem in de bak want ik dacht ik heb thuis ook mandarijnen. Later leek het me zelfs leuk om mandarijnen naar vreemden te gooien uit liefdadigheid. Maar als ze hem niet zouden vangen heb je ruzie want dan belandt de mandarijn misschien op plekken die je nooit had voorzien. Toch een soort vorm van sociale interactie. Leuk niet? Toch pas maar 1 keer uitgevoerd een week later op een feestje toen ik een mandarijn in mijn tas had. Op mijn weg naar huis liep ik over de boulevard van Spanje voor mijn gevoel. Thuis ging ik met mijn vader en een vriend een kerst film kijken over een alcoholist en herkende best veel van mezelf in die vent. Best erg. Maja toen ben ik maar gaan slapen en de volgende dag ben ik nog naar school gegaan en verenigde ik mij met de klasgenoot van het Whatsap-gesprek. Wat een verhaal weer. Bedankt voor het lezen. Tot de volgende keer. 
  7. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan rijkiedijkie in Mandarijnen gooien   
    Ik verveelde me een beetje.. dus ik dacht: Magic Truffels eten! Grapje, dat heb ik natuurlijk allang gedaan. Ik dacht, trip-report schrijven over deze gebeurtenis die op 8 december geloof ik plaatsvond en ongeveer 6 gram misschien minder het aantal was (erg duidelijk allemaal). Ben te bang om te hard te gaan, in me eentje in mijn kerker, dus eet niet alles van Pajaritos. Misschien was het wel 10 gram, want het hele pakje was 20 gram. 
     
    Ik zat achter mijn laptop en had weer eens de webcam aangezet, om later terug te kunnen kijken hoe zacht ik werd in mijn hart. Ik begon met eten zo rond een uur of 15:00. Best laat, maar vroeg genoeg om het tijdverschil mee te maken tussen licht en donker, zodat ik nog iets meemaak van wolken. Niet dat het een must is, want uiteindelijk loopt elke trip zoals hij lopen moet.
     
    De eerste trip-verschijnselen waren ego-afbraak, wat als een verlies van een familie-lid voelde die ik nooit meer terug zou zien. Het was ook ego-herkenning, wat voelde als een pak slaag die je kreeg van je leraar in de tijd toen dat nog mocht. Ik werd me bewust van gedachtes en dacht, ik leef best veel in ego-wereld, omdat ik steeds teveel nadacht over me titinus, die piep in mijn oor en wat ik daar wel niet allemaal aan moest veranderen. De gedachtes die ik inwisselde om deze negativiteit te verliezen, was: Je zit binnen, maar ook buiten, dus waarvoor ren je weg, binnen is buiten en buiten is binnen. Ik werd dus eigenlijk een slak die in ze huis zat, die altijd kans had om vertrapt te worden. Dus kan ik net zo goed daarbuiten leven. Ik ging muziek afspelen vanaf mijn laptop. Geloof me of niet, het is geen pretje om muziek op te zoeken tijdens het trippen. Ik herinnerde me andere spacers die Shpongle luisteren als ze in verweggiestan zitten en die zocht ik op Youtube. Het album Museum Of Consciousness zette ik aan. Nou vond ik dus helemaal niks en werd helemaal bang. Dus zette ik maar oude vertrouwde muziek aan. Buiten waren er vogels in een boom. In mijn fantasie gooide ik een steen en vlogen ze in een groep weg, zo over de daken ver weg hier vandaan. Een wolk veranderde in wezens met gezichten. De wolken waren op dat moment zweverig en ver weg, maar toch zo dichtbij. Ik hoorde een stem die zei, kijk om je heen, op aarde, kijk niet steeds naar de hemel. Er is veel te beleven hier waar je nu bent. Mooie mensen en mooie kunst bijvoorbeeld. Zoek en vind.
     
    Tijdens de muziek opzoeken dacht ik aan mijn moeder die ook ergens in huis was. Ze wist dat ik aan het trippen was, want ik wou de truffels in de koelkast bewaren. Mijn moeder zei nog, kan je zeker lekker omelet van bakken. Nou ehh doei. In ieder geval, had echt het gevoel dat ze dan altijd hysterisch wordt, omdat ze dan helemaal gaat vragen, en voel je wat? Terwijl het is gewoon een gevoel van zijn. Om het nou helemaal uit te leggen is op dat moment niet echt belangrijk. In de avond werd mijn moeder ineens ziek en was ik tijdens het trippen bang, dat ik de truffels had gewogen wegens gebrek aan informatie op de verpakking. Dacht ik dat ze via de weegschaal de stoffen binnen had gekregen omdat ze misschien in de keuken had gewerkt... Haar benen voelde helemaal slap zei ze. Maar ze was gewoon ziek gelukkig in plaats van onder invloed. 
     
    Sinnerman was wel echt mooi en ik voelde echt het nummer, wat ze ermee bedoelde enzo. Ik at tijdens dit nummer echt 3 minuten op een stukje mandarijn, en was na een tijd vergeten wat ik nou aan het eten was zie https://youtu.be/gjqL20jN1kU Cocorosie was ook lekker tijdens het op bed liggen. Maar toen hoorde ik een hele zee. Ik dacht waar komt dit geluid vandaan? Is dit een knutselman in het dorp die met een zaag bezig is, of iets in de verte? Ik rende naar mijn laptop vanaf mijn bed en keek, waren het schreeuwende meiden, fans van de Beatles. Ik schrok enorm van dit fenomeen, want het klonk echt duivels in mijn ogen. Ik zette snel andere muziek op, dit keer een soort van relax geluiden, iets met trillingen ofzo. Ik lag als een soort Jezus op mijn bed, met mijn handen gespreid en mijn benen wijd en dacht, kom maar op trip ik geef mij over. Ik had weer het gevoel dat binnen ook buiten was en lag voor mij gevoel buiten en binnen tegelijk.
    Toen ging ik wat appen en excuseerde een klasgenoot mij, voor het gedrag en was bang dat ik de sfeer verpest in de klas. Hij zei dat het niet zo was en dat hij het leuk vond dat ik deel uit maak van de klas. Ook appte ik mensen en dacht eigenlijk waarom mobieltjes bestaan. Het antwoord was: dat antwoord bestaat niet, maar mijn mening was als volgt. Als je bij iemand in de bus zit, dan zit je dus met andere mensen mobiel te praten en diegene achterin de bus zal je nooit spreken, terwijl diegene dichter bij je staat fysiek, maar je praat met mensen die dichter bij je staan mentaal. Ook de vraag viel: waarom zijn er kinderen die niks hebben en is geld nou alles? De antwoorden waren: alles moeten we delen, maar eerst moeten we de pijn voelen die deze kinderen en mensen voelen die niks hebben, want dan kunnen we pas erkennen. We moeten niet jagen naar geld, maar naar samenhorigheid. Want dat is het pad van de liefde en brengt je voldoening. Toch deed ik inderdaad er niks aan en zit in mijn eentje truffels te eten in mijn kamer. 
     
    Toen ik de ego-afbraak was afgerond, was het tijd om op pad te gaan. Ik had nog een tijd voor de spiegel gestaan en vond mezelf maar dik, hoewel ik steeds dacht dat ik dun was als ik nuchter ben. Maja daar valt nu niet snel iets aan te veranderen dus helaas. Ik trok maar een mooie rode jurk aan en kamde mijn haar want het zat als een ongekamde kruin. Ook zette ik een lach op mijn gezicht want ik was blij om er te zijn. Dit is altijd lachen, want dan ga je dus de wijde wereld voor het eerst betreden voor je gevoel.
     
    Mijn pa zei steeds, pak wat groenten soep, ik dacht echt zo neehhhh geen honger ben helemaal high. Dus zat ik maar weer wat te appen in de huiskamer. Veel verschuiving in mijn bestaan was er niet in vergelijking met boven in mijn kamer en beneden in de huiskamer. Wel keek ik naar buiten en zag ik de mogelijkheden. Waarom vinden mensen mij stom als ik buiten loop? Als ik mensen wil spreken moet ik er wel op uitgaan! Mijn pa stond op een gegevement 5 cm van de televisie en dit zag er heel erg ja dom uit. Hij keek een film wat zich afspeelde in een rechtzaak. Ik zag hoeveel het hem wel niet beïnvloed. Alle beelden die je ziet op tv of waar dan ook moet je steeds maar weer verwerken. Dacht ik dan...
    Uiteindelijk ging ik naar buiten. Mijn pa zei nog: doe een jas aan het regent. Ik dacht: doe een jas uit en voel de regen. Ik had wel gewoon een jaas aan. Ik besloot maar om mensen tegen te gaan komen in het dorp, maar niemand was buiten. Iedereen zat binnen tv te kijken. Ik had echt de neiging om bij mensen binnen te lopen en om gewoon een gesprek te voeren. Ik vertrouwde mij erop dat mensen het gezellig met mij zouden vinden. Toch deed ik het maar niet. Ze zouden me misschien maar een creep vinden. Toen moest ik plassen en ging maar naar het bos. Waar de wilde dieren zijn. Ik piste midden op het pad wat overdag niet kan, maar nu lekker wel. Ik begon toen ongeveer te rennen, en dan weer te zingen en dan weer te rennen. Niemand hoorde me toch hier. Ik ging op een één of ander natuurmonument staan en begon een soort van optreden te geven voor niemand. Maja voelde echt elke vezel in mij lichaam dus had het gevoel te kunnen vliegen. Ik wou een rondje lopen richting het Noordzeekanaal en terug richting het dorp, maar dat leek mij toch te ver en wou geen onrust zaaien bij het restaurant aan het einde van het bos waar licht vanaf scheen dus keerde terug het dorp in. Ik stond nog een tijd stil op een groot grasveld waar in de zomer een festival plaatsvind. Ik keek naar boven en wou de sterren bezichtigen. Maar.. ik zag niks. Ik zag alleen maar licht. Dat kwam door de hockeytrainingen waar grote lampen staan zodat je kan zien waar je moet mikken op de bal. Of het was Telstar bezig met een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik zag geen enkele ster. Ik liep richting het andere kleinere grasveld en wou daar eigenlijk gaan liggen was mijn idee. Toen kwam ik ineens een hond tegen en schreeuwde en zei meteen tegen het baasje sorry, sorry, sorry. Ik dacht misschien gaat de hond mij wel aanvallen. Maja het was een getrainde hond. Toen ik op het andere kleine grasveld aankwam moest ik mijzelf bijsturen om niet op het grasveld te gaan liggen en om terug naar het dorp te gaan.
     
    Dit keer nog niet naar huis, maar naar het huis van mijn neefjes. Het plan was om een rondje te lopen met mijn lievelingsneef en over het leven te praten. Maar toen deed mijn andere neef open en keek mij aan. "O Hoi kom erin." Mijn lievelingsneef lag ook met koorts op de bank met zijn kat Rakker en keek naar Netflix. Normaal is hij altijd heel erg praterig en gezellig maar nu zei hij niks. Dat vond ik eigenlijk maar raar. Dat je een excuus moet hebben om niet deel te hoeven te nemen aan het leven. Als je ziek bent, dan hoef je niet eens te praten. Ik begon allemaal gesprekken met mezelf te voeren, terwijl ik naast mijn lievelingsneef stond, hij praatte niet terug dus ja moest ik wel. Ik zei: "Wat zijn eigenlijk de wetenschappelijke oplossingen van de wetenschappers voor mensen die koorts hebben? Ze laten het ons nooit weten. Misschien is niks doen en op de bank liggen wel helemaal niet goed. En meestal eet de halve sterveling dan ook nog eens alleen maar chocolade en patat." Mijn lievenlingsneef zei: "Ja gewoon niks doen eigenlijk is het beste" Toen ging ik aan de bar zitten met een kopje thee, want met mijn lievelingsneef was niks te beleven. Het kopje thee stond ongeveer 10 centimeter naast mijn linkerhand, maar mijn andere neef pakte de thee vast. "O warme thee". Ik zei niks want ik accepteer altijd 100 % situaties in trips en liet hem maar mijn thee afpakken. Totdat hij zei: "Is de thee van jou, sorry" Ik had niet echt wat laten blijken dat de thee van mij was. Deed hij dit nou om mij te pesten? Toen vroeg ik aan mijn tante wat voor Sinterklaas cadeaus ze allemaal hadden gekregen. Ze had onder andere een torenbouw spel gekregen waar je stenen uit moest schuiven en boven op de toren moest leggen. Dit is een spel voor mij! Ik haalde het spel zsm uit de verpakking en begon de toren te bouwen. Het spel hebben mijn tante en ik gespeeld totdat hij 5 keer om was gevallen.Toen begon ik echt torens te bouwen dat je denkt, okejj.. die is echt spacend bezig. Dus gooide ik ze maar snel om, om niet teveel argwaan te wekken. Ik vergat steeds mijn zinnen, maar ik had wel enorme lol om Sinterklaas verhalen te delen. Mijn neefje zat gewoon op Facebook en ik dacht een toren bouwen is veel leuker dan internet. Steeds zette hij een liedje op en ging ik helemaal los op dat lied. Liedje: 
    Ging mijn saaie neefje ook ineens dansen. Ondertussen zat ik op te noemen wat ik wel niet allemaal wou worden tegen mijn saaie neefje en tante. Toen zei mijn lievelingsneef ineens: "Mam doekje, Rakker heeft geniest" Ik ging er helemaal op in: "wat niest hij dan?" Toen zei me tante: "Laten we daar niet teveel over nadenken" Na een tijdje vertrok ik weer het huis. Ik gooide nog een mandarijn naar mijn lievelingsneef om zijn reactievermogen scherp te houden. Hij ving hem gelukkig en gooide hem terug. Ik legde hem in de bak want ik dacht ik heb thuis ook mandarijnen. Later leek het me zelfs leuk om mandarijnen naar vreemden te gooien uit liefdadigheid. Maar als ze hem niet zouden vangen heb je ruzie want dan belandt de mandarijn misschien op plekken die je nooit had voorzien. Toch een soort vorm van sociale interactie. Leuk niet? Toch pas maar 1 keer uitgevoerd een week later op een feestje toen ik een mandarijn in mijn tas had. Op mijn weg naar huis liep ik over de boulevard van Spanje voor mijn gevoel. Thuis ging ik met mijn vader en een vriend een kerst film kijken over een alcoholist en herkende best veel van mezelf in die vent. Best erg. Maja toen ben ik maar gaan slapen en de volgende dag ben ik nog naar school gegaan en verenigde ik mij met de klasgenoot van het Whatsap-gesprek. Wat een verhaal weer. Bedankt voor het lezen. Tot de volgende keer. 
  8. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Voyager360 in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Afgaand op een eerdere trip: een metamorfose. Het lichaam blijft achter maar de kernenergie gaat door. Persoonlijkheid is dan misschien weg, maar het vermogen om te ervaren blijft, of dat nu in andere dimensies of in hele andere delen van het universum is, met of zonder fysiek lichaam. 
     
    Als ik het zelf zou mogen bepalen zou ik graag eerst een snelle recap van mijn leven zien zoals ik in de trip boven beschreven heb, maar dan niet één ervaring maar alle belangrijke en betekenisvolle gebeurtenissen van jaar 0 tot mijn dood. Daarna terug te keren naar een soort alternate reality versie van aarde om nog één laatste perfecte dag in deze vorm door te brengen met de wezens die veel voor mij betekend hebben waarbij ik afscheid van ze neem en van het aardse leven en de gewone natuurwetten niet meer gelden maar alles mogelijk is. Dan omhoog zweven naar het spirituele paradijs waar enkel vrede en eeuwige harmonie heerst. Om na een bepaalde tijd delen van het universum te schapen als oerkracht, zonder lichaam. En uiteindelijk weer een fysieke vorm aan te nemen, op een planeet die compleet anders is dan de aarde, en weer een nieuw leven te ervaren. Maar goed, ik weet niets.
  9. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Voyager360 in Maandelijkse "beste trip report" verkiezing   
    Gefeliciteerd rijkiedijkie! Erg mooi report
  10. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Moet je een film over maken als je iets met kunst doet, zoiets heb ik momenteel wel gemaakt voor school. Iets met herrineringen die dan heel snel voorbijflitsen in 30 sec. Ik denk ook zoiets, dat de persoonlijkheid weggaat, maar de energie ergens doorgaat. En dat dood eigenlijk niet dood is ofzo, maja dat is meer een gevoel en niet uit te leggen. Toch ben ik weer als dood voor de dood
  11. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Dus wat is er na de dood?
  12. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Trippen @ Jellies   
    Achtergrond informatie
    Het is een tijd terug dat ik flink heb getript. De laatste keer was toch echt een mini-dosis, op een doordeweekse dag 3 maanden terug plus minus. Dit was erg interessant, omdat ik zoals altijd weer eens een bakje had gekocht voor maar liefst 15 euro, daar gaat mijn geld. Beter dan geld uitgeven aan coke? Toch... Het is nog slecht nog niet. Truffels dan. In ieder geval, 3 maanden terug die avond, had ik na ploeteren en zweten een tijd weer stage gelopen. Het is altijd ff heerlijk om lichtelijk terug te gaan naar de trip-modus, waarbij alles even wordt losgelaten incl. wat ik moet doen. Maar het was nou niet heel veel, heel sterk, hoewel ik wel even dacht van wie die hand nou was, die aan mijn lichaam vast zat. 
    Dit weekend was het weer zo ver. Ik had een bakkie van 10 gram gekocht van Dragon in Adam en heb mij laten aanpraten dat dit minder sterk is dan Atlantis. Snap jij het nog? Ik niet.. want ik dacht dat Atlantis altijd 1 van de lichtere was. Veel plezier met lezen en niet afhaken want heb mijn best gedaan. 
     
    Het begin
    De hele trip speelt zich af bij mijn neef in een dorp langs de rand van een bos in een woonwijk, met een gras-eilandje in het midden zonder speelrekken. Nadat mijn neef en ik een mannetje die op zichzelf woont, bij zijn huis hadden afgezet in Amsterdam, zijn we terug naar het dorp gegaan, om daar het plan uit te voeren. Ik zal gaan trippen op 10 gram en Jelle is de trip-sitter. Van tevoren heb ik hem info gestuurd over hoe hij het beste zou kunnen reageren om bepaalde voorvallen die zich eventueel zouden kunnen voor doen te voorkomen. 
    Rond een uur of zes had ik 7 gram er van op. Niet veel zal je zeggen. Toch was het echt veel. Na tien minuten sloeg het als een bommetje in. Om zes uur begonnen alle gedachtes zich te laten zien. Gedachtes over dat ik de afgelopen tijd appjes naar mensen had gestuurd en hoe ik mijn leven de afgelopen tijd verkeerd heb ingedeeld. Tijden het verergeren van de Dragon, stond de docu aan, die ik op vakantie heb gemaakt, waar je mij dus ziet praten over hoe ik de natuur daar ervaar. Mijn neef en ik keken dus naar de docu. Ik vond het meer dan vreselijk om mijzelf terug te zien, op een scherm en ik vond het meer dan vreselijk om naar mijn stem te moeten luisteren die ik in de trip veel mooier vond klinken dan in de film. Wetende dat ik veel vrolijker ben dan hoe ik constant in de film keek en mijn haar zag er niet uit. Lekker kritisch ben je, zei mijn neef. Mijn neef vond de film komisch.
     
    Jelle was tijdens de docu biefstuk aan het eten. Ik vond hem ineens net een soort dier die honger had. Ik dacht wat mooi dat de mens gwn net als andere dieren is, maar dan met bestek. Soms zie ik mensen als goden en godinnen, maar dan denk ik, we zijn maar mensen. Tegelijkertijd dacht ik, we zijn energie in een mensen lichaam. We zijn lichtwezentjes etc, of hoe je het ook wilt noemen. Maar dat zijn we allemaal. Dus zo speciaal is een individu niet, want we zijn niet speciaal of expres hier, we zijn hier gewoon.
    De waarneming van Rakker de kat nam ook een andere wending. Ik had het gevoel met Rakker te kunnen praten zonder te praten. Ik had het gevoel dat Rakker mij vertelden, “je mag jezelf zijn, want ik oordeel nietâ€. Ik was er helemaal niet op uit om Rakker te pakken, wat ik normaal wel doe bij katten als ik ze tegenkom. Meestal springen ze dan weg. Hij ging steeds miauwen en toen ging ik terug miauwen. Ik vond Rakker net als iedereen, een levend organisme op deze wereld. Hij vond het juist leuk om bij mensen te zijn, omdat hij iets levends bij hun voelde, beelden ik mij zo in als ik een kat zou zijn. Mensen zijn warm, zacht en ze kunnen je aaien. Rakker is oordeel-loos. Een kat met geen verstand, maar toch enorm slim. Ook het aspect, nieuwsgierigheid kwam hier erg in terug. Jelle zat namelijk ineens met zijn voeten in een bak met soda, geen idee waarom, maar hij hing daar dus in met ze voet. Terwijl ik naast hem op de bank zat destijds, kwam Rakker steeds in de bak ruiken en kijken, toen duwde Jelle Rakker weg, omdat het te heet was voor Rakker. Toch moet hij even een voet in ze bek krijgen van Jelle, zodat hij niet in het kokende water ligt. Toen kwam het aspect, mensen boven dieren naar aan de orde. Mensen behandelen dieren als dieren, omdat het dieren zijn. Want wie krijgt er nou dagelijks een voet tegen zijn gezicht geduwd omdat hij uit een afval-bak eet. Zou je een voet in je gezicht krijgen als je in een stijle waterval wilt springen. Nee, eigen verantwoordelijkheid. Dat is het heftige van mens zijn. Eigen beslissingen en geen voet in je gezicht en toch soms geen verstand hebben en achterlijke fouten maken. 
     
    Na een tijdje kwam Rakker bij mij zitten zonder zijn nageltjes in mijn huid te duwen. Hij lag in een rondje op mijn buik gebeuren en ik voelde mij zowat 1 organisme worden met rakker. Zijn hele vacht ademden en hij was zo relaxt en extreem in het nu. Ik jaagde hem niet weg, maar toch ging hij na een paar minuten alweer zelf rondjes lopen.
     
    HOUTEN VLOER
    Misschien was het omdat ik mij nederig ging voelen. Ik wou niet meer op de bank zitten, want de bank was van leer en ik had geen bank nodig om te bestaan, ik had alleen de aarde en de atmosfeer nodig. En alles wat door de mens gemaakt was vond ik vreselijk, al helemaal om op te zitten. Het mocht wel in de huiskamer staan. Ik begon te planken, buikspieroefeningen te doen en rondjes te lopen op het hout. Jelle begon te zeggen dat ik in Rakker zijn terrotorium zat, wat ik echt irritant vond, want ik geloofde dat hij het irritant vond. Want ik wist dat Rakker het niet boeide. Toch was het gevoel wat ik van de houten vloer kreeg belangrijker dan de opmerking van Jelle over het terotorium. 
     
    De televisie
    De televisie stond aan. Jelle had een reisprogramma aan gezet met Kris Zegel en Dennis Ding die in een buitenlands land waren. Kris stond stil te presenteren en uit te leggen wat er allemaal te doen was in het land. Tijdens het presenteren liepen er allemaal mensen om hem heen die naar de omgeving wezen en rondkeken. Raar is het dat mensen altijd naar iets buiten zichzelf op zoek gaan. Ze liepen als een kip zonder kop rond, de toeristen dan. De bewoners rookte een peukie of lazen de krant. De krant-lezer is maar gewoon een krant-lezer op deze wereld en meer niet. Ik dacht: "Waarom maakt de krant-lezer zelf niet zijn leven cool?" De krant lezer, leest waarschijnlijk alleen maar dingen over oorlog en bullshit. Ik ging stemmetjes bedenken bij wat de mensen aan het zeggen waren in de omgeving van Kris. “Kijk daar een dooie kip!†Ook zat ik zowat hele gesprekken te voeren met de presentator. De presentator: “Op deze plek kan je maar voor liefst 10 euro per nacht slapen, maar let op, dat je niet bij een hoer naar binnen loopt!†Mijn antwoord: “Ow echt waar meen je niet, neeeeee meeen je nieettt maannnnn serieus.†Het was te komisch hoe serieus hij alles vertelde, terwijl hij misschien maar 1 minuut in die hele winkelstraat had gestaan en er totaal geen affiniteit mee had. Toch kon hij het overbrengen met zijn pretbek. Dennis daarentegen, stond in een onwijs mooie kerk. Wat ik echt geweldig vond. Ik had het idee alsof hij in Amsterdam in een kerk stond, toen hij naar buiten liep allemaal mensen in witte jurken liepen en allemaal andere soorten huizen waren. Ik vond het ziek dat mensen betaald krijgen terwijl ze op reis zijn. 
    Toen vond het wel welletjes en begon ik tegen Jelle te zeggen dat er muziek aan moest. Hij had de kleine afstandbediening van Apple, waar je echt makkelijk RSI van krijgt. Ik had daarom erg veel medelijden met hem. Maar ja, et was nou eenmaal zo op deze manier. Ik wou graag het nummer Because van The Beatles. Toen verscheen er op het scherm, ongeveer 100 covers van het nummer, maar geen enkele de originele van The Beatles. Toen had Jelle maar gewoon de Beatles ingetypt en koos ik een nummer die op zich wel leuk is. Eerst had ik nog het liedje Love van John Lennon aangevraagd, maar die was te zoetsappig en die moest dus uit!!! Het werd het nummer: We can work it out. Ik vond het zwaar komisch hoe Paul M. zich stond te vermaken en aan het zingen was. Hij had er echt lol in en je zag aan zijn expressie wat hij wilden uitbeelden: Lol en hoop. Het mooie van de clip vond ik, dat destijds, alles gewoon 1 clip was en niet honderd beelden per seconde achter mekaar geplakt. Ik zag tijdens de clip ook blije gezichten van toeschouwers. Ik realiseerde me dat iedereen opzoek is naar iets wat ze kunnen aanbidden. Iets wat iedereen laat genieten en dat iedereen chil blijft en niet bijvoorbeeld zich gaat uiten in geweld heel diep. Maar juist heel diep in het blije te genieten. De kop van Paul herrinerden me aan het kind zijn. Een kind, wat een liedje speelt en dat doet hij, als een licht veertje, en hij is zo blij, dat is wie wij behoren te zijn. 
    Erna kwam het nummer Penny Lane erachter aan. De clip was extreem raar. Uit een steeg kwamen ineens agenten op paarden draven. Toen ik beter keek zag ik de Beatles in apen veranderen. En toen zag ik apen op paarden. Conclusie: in dit leven gaat het er gewoon om, dat apen het met andere apen kunnen vinden. Dat zei ik en Jelle vond dat ik veel muziek kenden. 
    Toen kwam de uitreiking van Rihanna en Drake. Rihanna ontving veel complimenten en een prijs over haar cariere. Ze ontving zelfs complimenten over haar kledings-stijl. Dat is nog eens erkenning! Toen had ik meteen zin om Rihanna te kijken, maar er kwam toen een clipje van Lowlands. Een artiest ging ik mensen hun schoenen lopen door het publiek. Weer zo'n dierenrijk geval; zij steeg boven het dier uit. De mensen waren dieren, zij liep over de mensen heen. Mensen wouden zelfs haar schoenen aanraken. Mensen vingen haar op in het publiek tijdens het skydiven. Echt een mooi moment, dit is echt vertrouwen hebben in elkaar. Op totaal vreemde mensen lopen. Zo kwam er nog een clipje voorbij met een vrouw in een raar pakje die ging tapdansen met een hunkie. Ik vond alle mensen in het publiek sperma-cellen die waren gegroeid tot een mens. Maar die eigenlijk niet meer dan sperma waren. Daarom is het motto voor mij: live in a ball or party in a ball.
     
    We keken nog de after van lowlands, wat ook magnifique was. Het was erg lekker weer geweest. 
     
    Naar buiten
    Jelle rookt soms een sigaretje. Die we buiten gingen oproken. Hij dan. Ik stond erbij een keek ernaar. Het was een ziek gezicht. Omdat ik Jelle en mij ineens dieren vond in een groot hok. In dat huis waar wij zaten. Ik zag Rakker die binnen bij het raam stond te miauwen. “Wat zielig hij wilt naar buiten“ dacht ik, maar ik dacht ook, binnen is het veilig. 
    Er lag een tak in de tuin. Jelle zij over de tak: die tak lag er ineens! Het was een dooie tak, toen ik de tak ging inspecteren. De tak was van de boom gevallen. Toen riep ik naar Jelle: “de boom is dood†Dat vond ik stom. De tak raapte ik op en begon er andere bladeren mee te vegen. Al snel riep Jelle: “Stop! Zometeen veeg je de bladeren naar binnen!†
    Plots begon ik mij zorgen te maken over hoe ik vanmiddag over kauwgom begon. Jelle wou kauwgom uit het raam gooien, maar dat mocht niet van mij. En deed het in een papiertje. Toen ik erover begon, was Jelle het er mee eens. Ik ben sinds het trippen toch wel redelijk meer bewust van de natuur. Daarom roggelde ik in de tuin en zei ik: “roggels zijn nou minder slecht voor het milieu en denk ook eens aan de stratenmaker die die steen helemaal heeft aangelegd, daar ga je toch geen kauwgom op gooien!†Vervolgens wou ik in de roggel gaan staan, hier had Jelle veel bezwaar tegen, omdat ik anders de roggel via mijn schoen mee naar binnen zal nemen. Ik adoreerde mijn rebelse gedrag. Want dit is nou eenmaal een kant van mij die ik moet zien te accepteren.
    Na het peukie zijn we weer naar binnen gegaan. Ik ging weer naar de houten vloer waar we Wolfmother, Janis Joplin en andere artiesten gingen kijken. Ook keken we een docu over geld en Ted-talks. Het was leerzaam maar toch erg moeilijk om soms alles te begrijpen. Daarom mocht de tv ook echt niet aan, want daar begreep ik al helemaal niks van. Ik was er heilig van overtuigd dat alles kan en dat je overal heen kan waar je wilt zijn. Dat als je tv kijkt niet interactief mee in de wereld mee doet. Dit kan alleen bereikt worden door in de wereld te stappen en een doel voor ogen te hebben. 
     
    Het eind
    Ik pakte mijn hoofdje en ik voelde eraan. Ik dacht wat een klein hoofdje heb ik toch, waarom doe ik het hoofdje toch zoveel aan. Teveel nadenken is niet chil. Mijn benen voelde niet als die van mij. Ik zag niet meer dat alles om uiterlijke vormen gaat, maar om hoe ik mij van binnen voel. En dat ik hier dus ook niet te lang stil bij hoeft te staan als mijn haar een dag niet zit. Ik keek naar buiten en ik zag sprookjesland. Mensen dansten over grassen met al hun haren in de wind. Maar alles wat ik zag waren auto''s in de werkelijkheid, geparkeerd naast huizen met lichten aan. Toen ik op mijn buik op de grond lag, zag ik een spiegel van werelden, watervallen. Ik zag dat ik nooit heb bestaan en dat ik ook nooit doodga. Want ik is alleen maar een illusie. Ik is niet meer ik, ik is hoe ik de wereld elke seconde ervaar. De ervaring was mooi en eigenlijk deed niks er meer toe, behalve dat alles mij was vergeven en dat ik moet leven zonder teveel te willen. Ik zag dat er toch niks meer te verliezen valt, want waar ik ga, ik kom nooit uit mijn lichaam wat ik mag wezen. Dus ik ga mijn angst en confrontatie voortaan aan. Dat zou je denken. Ik ben nog steeds een pussy. Ik zag verhalen in het huis van Jelle. Ik zag de houten vloer met alle krassen erop die zich jaar in jaar uit hebben opgestapeld in het hout, voordat het lichaam zich heeft versleten, verslijten eerst meubels. Ik zag dingen die niet in woorden waren te omschrijven. Ik zag dat ik mezelf soms als afval heb behandeld. Ik zag dat ik mij irriteeer aan mij pa die als ik thuis ben mij altijd loopt aan te kijken alsof ik een of ander huisdier ben. Het gaf mij een naar gevoel. Ik zag dat het huis waar ik nu woon niet eens zo fijn is, als ik altijd denk. En dat met minder spullen vaak meer lol in het leven zal kunnen zijn. De waarheid is naar boven komen drijven maarja wat heb ik geleerd? Om gewoon te denken fok it, als er geen liefde is, is er niks. Dus als er voortaan iets is in mijn leven wat ik onprettig vind, komt dat omdat liefde geen voorrang krijgt. 

    Ik hoop dat het report duidelijk was een soort van. Bye
     
    Zie afbeeldingen: http://imgur.com/C8Y3VHn TAK & http://imgur.com/iGGCfpR KAT
  13. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van OnTheChase in The roast of Voyager360 (een bad trip)   
    Eyyy Voyager,
     
    Dat heet hypocriet wat je omschrijft over gedrag. Nee maar ik geniet altijd van jouw trip-reports, lekker persoonlijk. Sommige mensen omschrijven alleen maar, dat ze kleurtjes hebben gezien etc. Maar ehh is het niet juist goed geweest dat je met iemand samen was, misschien bracht dit je weer andere inzichten tot zover je die hebt. Vind het overgerens (dat woord kan ik niet spellen) wel spacend dat je constant weer die vibes hebt, hoe vaak je ook hebt getript, van de ontdekking die je steeds weer opnieuw opdoet. Dat je zegmaar sterfelijk bent en dat illusies wegvallen. Dat in het algemeen een mens misschien telkens weer illusies voor ze kiezen krijgt. Daar van sta ik ook altijd versteld. Voordat ik ga trippen is het echt zo, nu kan ik het wel aan en dan wordt ik weer in het diepe gegooid. Ik ga binnekort ook maar weer eens hoop ik tijd niet gedaan. Groetjes Rijkiedijkie
  14. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in The roast of Voyager360 (een bad trip)   
    Eyyy Voyager,
     
    Dat heet hypocriet wat je omschrijft over gedrag. Nee maar ik geniet altijd van jouw trip-reports, lekker persoonlijk. Sommige mensen omschrijven alleen maar, dat ze kleurtjes hebben gezien etc. Maar ehh is het niet juist goed geweest dat je met iemand samen was, misschien bracht dit je weer andere inzichten tot zover je die hebt. Vind het overgerens (dat woord kan ik niet spellen) wel spacend dat je constant weer die vibes hebt, hoe vaak je ook hebt getript, van de ontdekking die je steeds weer opnieuw opdoet. Dat je zegmaar sterfelijk bent en dat illusies wegvallen. Dat in het algemeen een mens misschien telkens weer illusies voor ze kiezen krijgt. Daar van sta ik ook altijd versteld. Voordat ik ga trippen is het echt zo, nu kan ik het wel aan en dan wordt ik weer in het diepe gegooid. Ik ga binnekort ook maar weer eens hoop ik tijd niet gedaan. Groetjes Rijkiedijkie
  15. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Pact met oude buitenaardse beschavingen [Atlantis 15 gram]   
    Ik bedoel met inzichten gewoon van hoe je de toekomst nu ziet en ik bedoelde niet percee de aliens. Haha. Je draaft er wel over door he over die aliens. Maar goed ik vind het mooi trip report! 
  16. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Pact met oude buitenaardse beschavingen [Atlantis 15 gram]   
    Geweldig report. Het laatste gedeelte herken ik heel erg uit eigen trips. Maar ik hb een vraag zou je ook tot dit inzicht zijn gekomen als je die andere trips niet had gehad denk je?
  17. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Sunshine01 in Cristopher Colombus. The mindfuck?   
    wie: ik, J, D en L
    wat: 2 Christopher Columbus repen (?)
    waar: ingerichte zolderkamer, bosrijke omgeving + weilanden. 
     
     
    Hallo psychonauten,
     
     
    Hierbij mijn eerste trip report. Ik vind dat ik hier een report over moest schrijven, omdat dit niet meer met de ''standaard'' effecten van truffels te maken had. Voor mij en mijn medereizigers in dit avontuur is deze trip (na een week) nog steeds moeilijk te begrijpen. Ik hoop door dit report ook te weten te komen of anderen gelijke belevenissen hebben gehad en wat ze toen hebben genomen. (misschien nog andere relevante info over deze repen)
     
    De setting: knusse zolderruimte (puntdak), kaarsen, lava lamp, wat vage voorwerpen om op te trippen, chips/cola e.d. kleed met figuurtjes aan de wand. 
     
    Truffels.. tsja je kent het. ''je andere thuis''. Na mijn eerste zeer verlichtende trip, ontmoeting met het goddelijke in mezelf, poort naar het hoger bewustzijn, reizen door tijd ruimte muziek liefde. Besloot ik om elke twee a drie week eens wat levenslessen op te doen door truffels te eten. (tolerantie na 14 dagen verdwenen voor hetzelfde sterke effect). Dit heeft mij een compleet andere kijk op mijn omgeving en het leven gegeven. Een beter mens. Na aantal zeer interessante avonturen in de onbekende ''truffelwereld'' waren we er weer eens aan toe. 
     
    Het begon allemaal een week van te voren. D had een whats app groep aangemaakt waar wij inzaten. Het plan was om de week er op, het op een vrijdag avond te met zijn vieren bij J thuis de truffels te nemen. Ik moest die dag zelf eerst naar sport tot 21:00. Ik weet van mezelf dat ik elke trip weer het maximale er uit haal, dus dit zou ook weer 6 uur gaan duren. Het plan was, ik zou die avond bij L gaan slapen. En hij ging eerst werken. We hebben in de groep app besproken welke truffels we zouden gaan nemen, we kwamen uit op Utopia (aanrader), de smaak van Utopia is mild en de na smaak is snel verdwenen. Ook is dit een sterke soort dus 10 gram per man is genoeg voor een intense trip. 
     
    De dag was aangebroken. J ging op jacht naar Utopia voor de avond, maar de laatste keer dat hij tripte had hij geen hele intense trip op 10 gram (pandora). Hij wou dus meer op reis in zijn fantasie wat mij prima afgaat, maar dat is voor sommigen helaas niet weg gelegd met zo'n dosering, en moeten dus een hogere dosering om ''daar'' te komen. (dit deel van het verhaal heeft J ons verteld). In ieder geval, hij bedacht zich dus bij de smartshop en heeft gevraagd naar het sterkte waar hij sowieso heel diep van zou gaan trippen. Twee smartshops hadden hem dus naar een bepaalde smartshop gestuurd. Hier was een medewerker waar aan hij dus het zelfde heeft gevraagd. Na een tijdje gepraat te hebben kwamen er achter twee repen (?) weg. Deze repen kostten J 35.- euro per stuk. Volgens de medewerker was dit het heftigste wat wat truffels betreft en hij adviseerde J dus ook sterk om niet meer als 1 blokje per persoon te eten. 1 blokje van deze reep stond gelijk aan 15 gram Utopia had de man verteld. Het werd via een Spaanse vriend geleverd. Wat heeft J vervolgens gedaan. Twee repen gekocht. ''zo dat we zeker weten genoeg hadden'' (zucht). 
     
    Voor trainen had ik nog even snel wat patat naar binnen geschoven (niet verstandig) maar ik had verder alleen een ontbijt gehad die vrijdag. Na de training heb ik mijn spullen gepakt (tekenblok, stiften en wat slaap spullen) en ben ik richting J gegaan. D was al bij J en ze hadden de zolder een beetje in een yoga stijl ingericht. rode lava lamp en kaarsjes e.d. Toen ik alles zo dag staan had ik een beetje het idee dat we een soort ritueel gingen uitvoeren. Een tafeltje met de twee magische onbekende repen (weinig info op internet te vinden over deze repen). 
     
    J, D en ik konden niet wachten op L die nog van het werk moest komen, dus we aten alle drie 1 blokje. (15 gram Utopia volgens de smartshop medewerker). Dit moest dus ruim genoeg wezen voor een avontuurlijke avond. We hadden de gezonde spanning want deze repen was onbekend terrein voor ons. De reep was pure chocola met een soort luchtige substantie. Je beet er makkelijk doorheen. ook zaten er kleine stukjes hard spul in. Er was weinig te proeven van de truffels (?) wat er in hoorde te zitten. Maar de na smaak van de reep smaakte wel naar paddenstoelen. Vrij apart. We gingen zitten  en het moest wel genoeg wezen om hard te trippen. Na ongeveer 20 minuten begon het langzaam als een kwal binnen te zwemmen. Ons plan was om even een stukje het bos naast de woonwijk in te gaan (uurtje) als we nog niet zo diep in de trip zitten, en nog een reis te maken in de werkelijke wereld voor dat we onze ogen sluiten en naar de truffelwereld reizen. 
     
    Voor dat we naar het bos gingen moesten we nog even wachten op L. We zakten onderuit met een colaatje en wachtten. We hadden het nummer ''A trip into deep bass music'' op. Als je deze video op youtube opzoekt ( 
    ) dan is hier een weiland te zien. Met daarin een mysterieuze boom. Hier vertel ik zo verder over. Het begin van de trip leek veel op de eerste fases van truffels maar ik had een onderbuik gevoel dat dit van het pad begon af begon te wijken. J begon dingen te zien die ons nog nooit zijn opgevallen, zoals de kleine spijkertjes in het plafon, schaduwen die leken op het gezicht van een vrouw. (L zag later op de avond Hitler op de muur). Na deze kleine dingetjes waren we inmiddels al een uur verder en we vonden het eigenlijk nog wel meevallen. Toen kwam bij J en ik het haantjesgedrag naar boven, en we zeiden, ach, nog ff een half stukje, dat kan geen kwaad. Op dat moment kwam L ook binnengelopen. We besloten allemaal 1,5 stukje van de reep te nemen. Dit staat dus gelijk aan 22,5 gram truffels volgens de smartshop medewerker. In mijn achterhoofd hoorde ik het al fluisteren. Dit is dus het gevaar van deze repen, je eet het te gemakkelijk weg. In ieder geval, we hadden het spul op. Ik zette muziek op voor onderweg en we liepen de woonwijk uit een klein bos in. De ingang van het bos had wel iets van een soort sprookjesbos, het was een heldere avond met volle maan. een wit kronkelpad over een veldje met twee bochten die in een donker maar toch helder bos verdwijnt. Qua visuals vond ik het nog meevallen omdat we inmiddels al anderhalf uur verder waren. Maar iets in mijn hoofd begon het heel langzaam over te nemen. Dit had was spannends maar ook wat fijns. Toen we door het bos liepen bekroop mij het gevoel van een avonturier. Ik wou maar blijven lopen. Ook mijn benen hielden niet op, het voelde alsof ik alleen mijn hoofd had en zelf kon besturen waar ik maar heen vloog. Ik vertelde aan J dat ik verder de natuur in wou, omdat er om de 500 meter wel een boeren erf was en de lucht nog was vervuild door het licht van het dorp. J liep voorop, in de trip had ik de beste band met hem omdat D vrij negatief was omdat hij dit niet kon plaatsen in een catergorie fijn of spannend. Dit eindigde de vorige keer bij een maat van me in een badtrip.  
     
    Het psychologische spel. 
     
    Het gevoel waar we het wel allen mee eens waren was het gevoel van avontuur. Een avontuur naar het onbekende, dit is trouwens altijd het geval bij het nemen van truffels. Maar dit begon steeds meer af te wijken van het effect van truffels. D had af een toe kaaktrekjes dit is ook het geval bij xtc, ook kon ik mij niet focussen op de bomen het was niet omringt door een lichtere energie maar het vervormende lsd idee. Maar ik kreeg hoop. Alles wat ik zag in het bos was omgeven door een mantel paars - gele patroontjes die exact hetzelfde waren en langzaam mee ademden. Het zit wel goed, dacht ik. We liepen het eerste bos uit, staken een weg over. En liepen een zeer donker smal paadje die wel een kilometer rechtdoor ging langs de rand van een bos met aan de weiland zijde de maan en sterren die het gras verlichtten en aan de andere zijde het pik donkere bos. In dit bos zat volgens D en J een verlaten clownspark. Toen we hier liepen lag er een object in het weiland, dit was een koe. Een neppe plastic koe (een echte) maar we snapten hier niks van en begonnen te lachen dat het bewoog en geluid maakte, we wouden communiceren. Het lopen op dit pad gaf me een bepaald gevoel van vrijheid maar het typische effect van truffels was matig aanwezig. Dit beperkte zich tot enkele patronen in mijn zicht en het kopie effect van de bomen die allemaal hetzelfde in een rij staan. Het aparte was. (nu word het omschrijven moeilijk), ik kreeg lichte delirische mindfucks, dit houd in, dat ik het gevoel had dat ik nuchter was, maar inzichten in mijn hoofd had die volledig kloppend leken in die toestand, maar achteraf de grootste waanzin zijn. Zo dacht ik constant dat de werkelijkheid een echte reis in het grote was. Mijn bereik werd steeds groter, ik begon na te denken over onze menselijke allerdaagse beperkingen die we opgelegd krijgen, waardoor wij als mens gevangen zitten in een cel van beperkingen. Zonder dit kom je daar niet, als je dat doet mag je dit niet, enzovoort. Het gevoel van het gebied wat steeds minder beperkt werd, de power of 10 zoom van het gebied, het begon in die kleine zolderkamer ''eerste blok'' toen het kleine bos in de woonwijk ''tweede blok groter gebied'' toen het grotere bos met weilanden, en zo ging dit door. Ik voelde mijn benen niet meer en had het gevoel dat ik zo naar Italie kon wandelen, denkend over de de steeds meer verdwijnende beperkingen. Niemand kon mij meer stoppen op mijn reis.
     
    Op den duur versmalde het pad en werden we knus omringt door dichte begroeiing, op dit punt liepen we dus weer het bos in (nog steeds rechtdoor) het had wat warms, het bos hielp ons in onze reis en gaf ons tips in het onderbewustzijn. De bomen beschermden ons tegen het kwade in de wereld. Na enige tijd lopen op dit smalle pad tussen dichte begroeiing kwamen we uit bij een magische bosvijver. Op dit moment bleven we even stil staan en probeerden we even te beseffen wat onze locatie was, en wat we eigenlijk deden. Geen van ons lukte dit, en we wisten totaal niet waar we waren. Dit maakte niet uit, we waren immers vrij. Ik dacht weer na hoe blij is was dat ik dit nog kon doen en niet in de cel zat, de vrijheid, de nacht, de natuur. Tijd was er niet meer. Ik keek over het watertje en zette het liedje ''la la la'' op. Het was net of dit het perfecte geluid was op deze plek. We staken een sigaret op en keken stil naar het water terwijl we in harmonie met de natuur kwamen. Ook hier weer de typische gedachten van truffels dat je alles op een andere manier wil zien. Dus we gingen gehurkt bij de vijver zitten om het bos vanuit een ander perspectief te bekijken. We hadden zeer veel op. Maar aangezien ik vorige keer bij 10 gram Utopia in mijn hoofd een nieuwe wereldorde had gesticht om een indianenvuur met god e.d. vroeg ik aan J waar hij de rest van de chocola had gelaten. Hij grabbelde in zijn binnenzak, en haalde er een reep uit. D vond het niks, het gevaar van deze repen is je proeft alleen chocola, dus je eet door. D zij dus ook, doe even normaal man, we lopen hier in de middle of nowhere met een overdosis op. Toen begon ik te beseffen dat we in een virtual reality terechtkwamen. het spel was begonnen.
     
    We liepen verder, na een tijd op het pad te hebben gelopen kwam er eindelijk een bocht naar rechts in. Het was de enigste bocht dus dan was het goed. Toen we de bocht om waren was er een zand pad met aan beide zijden om de 10 meter een lantaarnpaal. Achter de lantaarnpalen was weer het donkere bos. Het was een tunnel van licht die oneindig door ging. Het zand was een soort sneeuw met witte patronen. We zaten in een ijs wereld. Het hele bos was 1 sprookje geworden. Maar constant had ik een soort druk op mijn schedel (als met alcohol) alsof ik lichtelijk aangeschoten was. Dit had ik nog nooit eerder ervaren in mijn trips, dat was geestverruimend, nu werd ik bestuurd door de onzichtbare elementen van de natuur. De omgeving waar we echt waren was er maar toch ook weer niet. We waren nuchter in onze eigen wereld. Dit had wat spannends. Na een tijdje in onze kopie wereld te hebben gelopen was er in het donkere bos een mysterieus licht wat ons riep. Om dit licht liepen allemaal houten paden door het bos heen (mountainbike baan). L wou er heen. Maar volgens ons was dit te gevaarlijk omdat het bos ons misleide. Het licht in de verte was een groepsaccommodatie. 
     
    Toen we uit het bos kwamen, liepen we opeens op de grote weg, het was rond twaalven op vrijdagavond op een landweg. Dit had wel iets engs, omdat wij donker gekleed waren en auto's met 80 km/u voorbij raasden. We besloten dus ook als avonturiers met knapzakken in een rijtje achter elkaar door de berm te lopen. De witte strepen op de weg (bij een lichte verhoging in de weg) waren opeens neon groen. ik snapte er niks van. Als ik dit bekeek vanaf de voorkant leken de groene strepen over de hele weg alsmaar door te gaan. Terwijl dit in werkelijkheid maar 10 meter lang is. We speelden er spelletjes op en vonden het maar een ingewikkeld iets. Onze reis zette zich voort en we kwamen steeds dieper in de trip. We wisten dat er ergens hunnebedden waren en we werden er door geroepen. We besloten rechts af te slaan naar opnieuw een oneindig pad door verlichte weilanden met de maan en sterren. Op dit punt gebeurden er naast het ''normale'' trippen in mijn achterhoofd al dingen die niet helemaal klopten. Ik kreeg steeds meer vragen en vond het geen relaxt iets. Dit was een breed zandpad voor ruiters en landbouwvoertuigen. De rode gloed van het dorp was al in de verte en voor ons was alleen maar duisternis te zien. Toen beseften we dat we echt ver de natuur in gingen. We stonden stil. J en ik keken elkaar aan. Gaan we het doen? ja. J pakte de reep en we aten beiden nog een stuk. Dit komt neer op 37,5 gram truffels per man. L en D vonden dit compleet gestoord en stopten hun stukken chocola in hun zak. Het aparte was. Ik heb zeer intense reizen in mijn hoofd meegemaakt, dit begon op een intense reis op aarde te lijken. We konden onszelf niet meer besturen en lieten ons meevoeren door de krachten der natuur. Onze benen stopten niet. 
     
    We liepen op dit pad, en we waren opeens allemaal gefocust op 1 klein tikkend stipje zo'n 50 meter verder op. Dit was schrikdraad wat tegen een stalen hek aan zat. we gingen er omheen zitten en luisterden naar de muziek van dit getik. Het kalmeerde een beetje want de vragen werden steeds heftiger. Rust in ons hoofd was niet aanwezig. wie? wat? waarom? waar? wie ben ik? wat ben ik? wat is ik? en dit ging door in alle variaties. We werden in ieder geval rustig van het getik. J ging er gehurkt bij zitten en bekeek het eens van dicht bij. Interessant dacht ik. En ik begon direct te denken dat ik ook op reis kon met die stroom? wat is stroom? waarom dat licht? hoe komt er nou geluid van energie? Ik stak een sigaret op en het werd alleen maar heftiger. Mijn sigaret wat een magisch staafje met allerlei kleuren en patronen. hoe? wat zijn patronen? Bij elk ding wat ik deed begonnen vragen te komen. behalve lopen. Ik was op reis in de Natuur met alleen mijn hoofd en een zwerm vragen die me achtervolgde. Terwijl ik druk bezig was met deze vragen op te lossen keek ik naar de rest. Het was helemaal niet meer het groepje waar ik mee was. Als D omhoog keek hing er een groene punt energie boven zijn hoofd alsof de hemel zijn ziel wou hebben maar dat de energie aan zijn hoofd kleefde. Ik probeerde het te begrijpen maar het lukte niet. Het waren gewoon andere vrienden waar ik opeens mee was. vrienden? Hun gezichten veranderden niet van persoon maar ook in voorwerpen, materie, dieren. Ik accepteerde het maar en liep verder. J en ik liepen voor op. Op den duur draaiden al onze ogen richting het weiland. We hebben gestaard en gestaard. 
     
    De boom. De boom van ons lied. Alles is herleid tot die boom die boom is het hart van onze trip. We wouden er heen. De boom had een aantrekkingskracht van vreugde en een mysterieus avontuur ondeugend gevoel. Helaas stond de boom zo'n 200 meter verder in een weiland (als op het plaatje in de video) en stond er schrikdraad voor onze neus. Het was zo mooi. De stilte, in de verte de gloed van de bewoonde wereld in de lucht, de pikzwarte lucht met zijn witte maan en sterren die het complete weiland verlichtten. Net een sprookje. Dit moest hem wel zijn. J begon te huilen, het was allemaal zo mooi. We liepen verder op dit duistere pad naar niemandsland. Na (voor ons gevoel) uren lopen kwamen we bij het eind van dit pad. Het pad splitste zich in twee (smallere) paden. Rechts ging verder de weilanden en bossen in. Links ging rechtstreeks het bos in. Het leek net of als het zand daar het bos in werd gezogen, het patroon is niet te beschrijven. Mijn intuitie zij dat ik links moest. Dus we gingen links. Toen we de bocht om waren hoorden we heel ver in de verte een hond blaffen. (waarschijnlijk een hond van een boer). Het witte zandpad, de gekrulde pikzwarte bomen, de witte maan en sterren, en het geblaf in de verte. Gaf ons het gevoel dat er wolven in de verte zaten. We waren hier ook zwaar van overtuigd. 
     
    We liepen door het bos en kwamen op een grote open plek in het bos, prachtig. Dit is HET. In de hoek van de open plek was een heuvel met daarop de grote stenen waar we naar op zoek waren. De hunnebedden. We liepen er naar toe en zochten ons eigen plekje op een van de stenen. Het was een soort stenen dorp waar iedereen zijn eigen steen heeft waar die leeft. Ik ging op een kleinere steen liggen en keek naar de sterren. Luisterend naar de muziek en de natuur.. Ik dwaalde weg in mijn eigen wereld en kon de sterrenhemel zelf indelen. Maar dit was van korte duur want ik wou niet zoals de meeste trips op reis in mijn hoofd maar in de neppe realiteit. De plek zelf was een perfect plaatje. Het was nep maar toch weer echt. Opeens stond ik op en besefte ik weer de vrijheid. Ik maakte handstanden op de open plek en rolde wat rond. De rest lag ondertussen lekker op de stenen te trippen en te beseffen hoe lelijk mensen zijn. Ik ging in het gras liggen en het fluisterde me lieve dingen. Ik hoorde de rest nog discussieren dat ik een plant was of een modder beest wat in de aarde zakte. Toen ik terug naar het ''dorp'' van stenen ging zaten hun rustig op hun eigen steen. Ik was volgens hun de indringer van hun stadje. Toen hoorde ik opeens stemmen uit de steen komen. Ze zongen, de stenen zongen. Ik legde mijn oor op de koude rots en hoorde dat er iets in zat, door een bars dacht ik in de steen te kunnen kijken en het raadsel van de zingende hunnebedden op te lossen. Ik kwam er niet in. Ze stuurden me er op uit voor water en voedsel. Een primitieve jacht. Er groeiden handschoenen uit de grond, ik ving deze en bracht ze naar het dorp. Ze waren mij dankbaar voor dit gift en de stenen begonnen weer te zingen. J moest weer huilen van pracht. We gingen discussieren over de nieuwe orde de nieuwe jeugd, de truffel jeugd die weer terug naar hun dierlijke drang in de basis van het leven komen snachts diep in het bos. Ik ging samen met J op zijn steen staan. Met de hoofdgedachte. Hoe hoger hoe beter. Hoe dichter we bij die sterrenhemel waren hoe beter het was.
     
    Toen zag ik opeens een gat verderop met een picknickbank, ik wou er heen en ging bedenken hoe makkelijk het eigenlijk overleven is in de natuur. Maar het bleek allemaal nep. Een mysterieuze kracht uit een boom riep mij. Hoe hoger hoe beter.. Ik ben vervolgens in een 9 meter hoge boom geklommen en heb daar boven in mijn nest uitkijkend als god van bovenaf op mijn volk een sigaret gerookt. Ook keek ik even naar de tijd: 00:17 (????). Het kalmeerde me enigszins dat het nog niet zo laat was. Maar ik besefte me ook dat het tweede hele blok spoedig zou landen terwijl ik al in een compleet andere realiteit zat. Wat is hierna? heb ik een overdosis genomen? waardefuck ben ik mee bezig? Ik probeerde even realistisch buiten de trip te denken maar dat was niet mogelijk. Ik zag de heren beneden staan naar elkaars gezichten kijken waar ze niks van snapten. Er kwam muziek uit hun. Maar ook kwam er muziek uit de boom. 
     
    Ik klom naar beneden als een soort flexibele chimpansee en liep weer naar hun toe. Ze hadden het zelfde als ik. De trip en de natuur begon ons te beheersen. Onverklaarbare krachten liepen met onze realiteit te knoeien. D en L wouden heel graag terug naar het vertrouwde hok waar we vandaan kwamen en om de warme lava lamp relaxen. Wat nu? we hadden geen eten of drinken bij ons. Maar J en ik wouden onze reis voortzetten. Zo ver mogelijk naar het niets. Steeds dieper de natuur in. ''desnoods maken we een vuur en overnachten we hier'' zeiden J en ik. We gingen dus ook op zoek naar voorwerpen waar mee we een vuurtje konden maken op de open plek. Dit was niet mogelijk want overal zat een laagje ijs overheen en was nat. (?) het vroor. Het was toch zo'n mooie typische warme lente avond? We liepen met zijn allen terug naar de splitsing van de twee paden. De ene optie was terug naar de warme lava lamp. De andere optie was een onbekende route naar niemandsland waar geen van ons ooit geweest is. We moesten in ieder geval bij elkaar blijven zeiden we nog. We worden compleet misleid door dingen en gevoelens die niet bestaan en de vragen werden steeds ingewikkelder en harder. wat? wie? waarom? hoe? ik? zelfbesef was niet meer aanwezig. Wie of wat waren wij en waar? wat is waar? wie is wat? het werd steeds complexer.. 
     
    De krachten trok onze groep uit elkaar. D en L hadden een te grote aantrekkingskracht naar de vertrouwde lava lamp. En J en ik werden getrokken door de drang van avontuur, het onbekende tegemoet komen. Onze benen begonnen weer te werken zonder dat we iets hoefden te doen. Onze wegen splitsten. D en L gingen terug. J en ik gingen alleen maar verder de natuur in. We bleven met ze praten terwijl ze er niet waren. Indianen geluiden. Ik kreeg opeens allemaal speren (die er niet waren) en kanonnen. Verschillende wapens uit verschillende tijdperken. Ik wou het werpen naar de andere groep. De watjes. J en ik liepen over het donkere zandpad. Dit maal was het rechts. Wij dachten dat D en L ons gewoon zouden volgen en wat liepen te fucken maar nee. We werden niet achtervolg. We werden paranoia. Constant keken we achterom, staan ze achter die boom? zien we ze gewoon niet in het donker? ze lopen toch bij ons? nog verschillende malen geroepen maar geen antwoord.. J en ik stonden er alleen voor. Onze benen liepen maar verder de natuur in. Na een tijdje dit zandpad te hebben gevolgd kwamen we uit bij een duister moeras. J ging even plassen en werd opeens paar seconden gek. Hij snapte er niks meer van en was compleet besef van realiteit kwijt. Ook ik wist niet meer wat echt of nep was. Het tweede deel begint te werken? Ik voelde me nuchter. Ik werd achterdochtig. het kan toch niet zomaar over zijn? lig ik niet met gesloten ogen op dat zoldertje? is J wel bij me? Ik bekeek alles weer eens nuchter en besefte toen dat ik niet meer logisch na kon denken. Ik liet me leiden door krachten en mijn benen bleven maar lopen. J had hetzelfde. Op den duur liepen we langs een weer oneindig weiland. Ik geloofde er niks meer van en besloot internet te gebruiken, misschien kon deze mijn vragen beantwoorden? Ik stuurde in een random whats app groep mijn locatie. En keek hoe ver de plek was? bestaat deze plek? 7,3 kilometer van huis???! Toch bleven we lopen. Ons gebied werd steeds groter. Ik besloot over de Waddenzee naar Noord-Amerika te lopen, wat is er achter Amerika? het heelal?. 
     
    In de verte op zo'n 4 kilometer afstand zagen we een groot licht. Dit is een hoge gas fakkel pijp. Ik dacht, als we deze aan onze linkerzijde houden is er niks aan de hand. Dan weten we in ieder geval dat we rechtdoor lopen. Een soort dierlijke survival drang in ons nam het volledig over. Ik begon weer te denken aan de beperkingen. Zou het weiland naast ons ook beperkingen hebben? Er zijn geen beperkingen. Tegelijk vielen onze ogen op een mysterieus licht diep uit het pikzwarte bos achter het grote weiland. Wat was dit? een snoephuisje? een ufo? een geheime bunker? een legerbasis? Het trok ons aan. Wat is het?!. Ik hield het niet meer en loop recht op het licht af niet beseffend dat ik door een blubberig mega weiland loop. Mijn voeten waren warm. Ik had geen voeten. Vieze schoenen? Welke schoenen?. Na een tijdje lopen door de modder kwamen we uit bij de bosrand. Ik had me de bosrand volledig voorgesteld in mijn fantasiewereld met een hekje en een grindpad en balkjes. Ik liep dus door het bos er zat sneeuw aan de bomen (schors), J volgde. Na eventjes lopen besefte ik dat het pad ontzettend zacht werd. Het mysterieuze licht leek weer zo ver weg verscholen achter de duistere bomen. Ik keek naar beneden. Holy F*ck. Er is geen pad! Ik stond midden in een bos zonder pad in de bladeren, er was geen ingang van het bos, er was geen grindgat. Alles was nep. Ik besefte me toen dat het ook nog wel eens gevaarlijk kon wezen. J en ik besloten snel dat stuk bos uit te vluchten we werden misleid. Het is allemaal waanzin. We liepen weer terug door de modder naar het zandpad waar we liepen en besloten verder te lopen.. dieper en dieper naar het onbekende.. We liepen langs een enorme zand afgraving met helder water. Het was prachtig. Was dit echt? We besloten ons niet teveel af te laten lijden door de krachten van het bos want er was geen verschil meer tussen echt en nep. Onze nieuwe survival tactiek was nu net als met rijles: zeggen ze niks altijd rechtdoor. We bleven dus ook ''rechtdoor lopen''..
     
    Na enige tijd te hebben gelopen kwamen we bij een paddenstoel. Grappig zo'n paddenstoel die je de weg wijst als je aan het trippen bent op ''paddenstoelen''. We bleken opeens een compleet andere kant op te zijn gelopen? huh? hoe dan? rechtdoor? wat is rechtdoor? lopen we rondjes terwijl we rechtdoor lopen? 6 km?. We wouden verder. Nog verder de natuur in. Het volgende stuk is moeilijk te beschrijven maar ik zal mijn best doen. De fakkel, hoe kan die nou achter ons zijn? We worden misleid J ze spelen trucjes met onze hersenen. We kwamen op een aparte weg waar ik dacht een snelweg te zien. Er was een snelweg dat moest wel ik zag gewoon de auto's rijden. Laten we naar de snelweg? We stonden even stil en keken naar de snelweg.. die verdween volledig en er was alleen weiland.. weiland.. weiland.. er was geen rode gloed meer aan de lucht of enig teken van leven. Kijk daar nou in het bos. een blauwe auto met een blauwe gloed erachter aan. Rijd dwars door alle bomen heen zo over het weiland recht op ons af.. rijd die auto? vliegt die? wat gebeurt er het komt op ons af is het uberhaupt een auto? wat the fuck is een auto?? En het verdween. Ik keek J aan en hij had een laken van kleine paarse patroontjes over heel z'n lijf, is J echt? of is het een trucje die in mijn spel is neergezet? We snapten het niet meer.. Wie ben ik? wat? hoe? waar? wie? wat is tijd? wie is J? wat is een mens? Toch waren we nuchter. Communicatie ging prima. Maar elk woord werd via mijn oor in een mixer van emoties wanorde (?????) gegooid. We liepen op een oneindig geasfalteerd landweggetje met illuminatie pyramides in de berm. We hielden elkaar vast want in de planten openden zich allemaal paden die er niet waren en mij naar links wouden zuigen naar het duister. We moesten elkaar vast blijven houden want als we elkaar niet meer hebben gaan we eraan. 
     
    J en ik kwamen na tijden gelopen te hebben bij een kruising. Waar wonen wij? geen idee. Mijn intuitie fluisterde dat ik rechts moest. links was slecht. J dacht hetzelfde. We keken vooruit, dit was een brede geasfalteerde weg waar je 80 mag rijden. Een kopie effect van lantaarnpalen die oneindig doorlopen tot een miniscuul licht stipje in de verte. Zou daar het einde van deze lange weg wezen? zal dat thuis zijn?. neehoor.. we waren in een puzzel van weilanden en bossen ver van huis. Ons enige doel was nu op deze weg blijven en rechtdoor lopen. Hey, de vakkel? ja! rechterkant in de verte.. Rechtdoor.. we liepen en liepen.. het was allemaal hetzelfde er kwam geen eind aan.. is deze weg misschien echt oneindig? hoe ver zijn we van huis geraakt? lopen we niet van huis af? geen idee rechts is goed. na uren te hebben gelopen kwamen we bij het stipje.. dit stipje was een nachtlamp op een boerenerf.. er zat enkel een lichte bocht in de weg. shit. alles achter ons verdween in het duister. het bestond niet. We wisten uberhaupt niet of wij bestonden. Ik keek naar mijn schoenen en begon er over na te denken. Het lopen ging nog steeds op turbo stand alsof we een aantal gram speed hadden gehad. Waar is de fakkel? de fakkel is verdwenen. klote.. gewoon rechtdoor. Er ontstond alweer een pad naar links ik wou er heen maar J hield me tegen. We worden misleid. ik concentreerde me op het pad en het werd een sloot. Is het nou een pad of een weiland sloot? geen idee rechtdoor is altijd goed. J werkt het uit? geen idee? Ik kijk naar de tijd. fuck. we zitten nog niet eens op de helft van onze trip. Daar was de fakkel weer. rechts? gewoon rechtdoor gewoon rechtdoor.. Ook zaten er black holes in de weg die ons naar de asfalt wereld wouden zuigen. Dit herhaalde zich enkele uren en we bleven maar doorlopen. De vragen bleven maar door gaan en er was totaal geen rust in het hoofd. Meerdere fakkels om ons heen? huh? links, rechts, overal fakkels. We bleven stil staan om het even in ons op proberen te nemen. lantaarns.. oranje lantaarns.. bewoonde wereld?. we liepen en liepen.. Na een tijd lopen kwamen we langs een water. Dit meer leek wel oneindig we liepen er uren langs. Maar huh? was dit niet die zandafgraving waar we eerder langs zijn gekomen maar dan aan de overkant van het meer? ja.. rechtdoor.. weer een oneindig stuk.. aan het einde van dit stuk kwamen we bij een splitsing, links of rechts? zijn we al in de buurt van huis. J herkende het bordje en snapte het. Dit is toch die weg aan het begin van onze trip met die lange groene strepen bedacht ik me. ja!
     
    We beseften dat we op een of andere vreemde manier toch weer in de buurt waren van J's huis maar we voelden dat we constant beheerst werden en waarschijnlijk een overdosis psylocibine gehad hadden. Waren we wel werkelijk hier? Het gevoel van geestelijke vermoeidheid en wanorde in het hoofd gaf totaal geen ''free mind'' relaxt truffel trip gevoel. Zaten er wel truffels in deze repen? geen idee maar waren nog steeds keihard aan het trippen. Al het licht leek nep. We liepen door het eerste woonwijk bos en er was niks magisch meer aan alleen wanorde in het hoofd. De vragen... We kwamen na een tijdje lopen bij j's huis aan. Welk nummer? had je wel dit huisnummer? is dit wel joun huis? wie zijn D en L? hoe komen we binnen? J deed de sleutel in het gat en opende de deur, we gingen stilletjes naar boven, ik had het gevoel dat we inbrekers waren. Eenmaal boven aangekomen zitten D en L op een stoel te eten: we hebben zo veel te vertellen we hebben zo ontzettend veel beleefd zo vaag! J en ik keken elkaar aan.. jup.. Ik ging zitten en keek naar mijn Tshirt. Die zat andersom. Ik deed mijn Tshirt uit en gooide alles op een hoop behalve me broek. Het was opeens zo warm. We keken elkaar aan en vroegen ons af of we nog keihard aan het trippen waren of dit echt of nep was. Toen we elkaar hierbij aankeken kwamen we tot de conclusie dat we nog flink aan het trippen waren. We tripten in de neppe realiteit. De vragen werd te veel de kamer met zijn rode lamp leek wel de bijenkorf van alle vragen. Langzaam maar zeker begon ik een beetje gek te worden omdat ik aangevallen werd door de vragen. Ik moest het afreageren dus verbrandde mijn muts en smeet deze uit het raam. L zat ondertussen shag in zijn examen blad te rollen en het op te roken. J lag op een zachte poef nog steeds niet snappend wat er gebeurd en D staarde voor zich uit. Ik nam wat chips en draaide een shaggie van J. Ik het het shaggie gedraaid. ik wou hem opsteken, toen ik naar mijn handen keek had ik een verpulferd stukje shag met verscheurde stukjes vloei in mijn hand. Worden we nou gek? komen we hier ooit uit? ook L had af en toe een aparte kaak beweging. Mijn geest was zo vermoeid door dat ik niks kon plaatsen in een categorie. Alles was onbekend of nep of echt. Ik besloot naar de badkamer te gaan en keek in de spiegel, ben ik dit? zwarte grote pupillen, verwilderd kapsel. Ik besloot even wat water in mijn haar te doen. Ik heb nog proberen uit te vogelen op google earth wat het pad was waar we hebben gelopen. Niet te vinden. het was inmiddels 5 uur en we zaten verward tegenover elkaar niet wetend of we nou nog aan het trippen waren of niet. We besloten een blokje om te lopen. 
     
    Eenmaal buiten was het flink koud. Het bos riep niet meer en ik wou ook niet lopen, ben ik uitgetript? Ik begon vreemde geluiden te maken richting het bos, hier snapte D niks van. Hij wou constant de kreet horen en besefte niet dat het uit mijn mond kwam. Na enige tijd buiten in de kou te hebben gestaan besloot ik nog even een sigaretje te roken. huh? laatste sigaret, verkreukelde dingen. Op zolder hebben we nog even een klein beetje proberen bij te praten over de trip maar het was net of het nog steeds bezig was. We zouden er even een nachtje over slapen. 
     
    Ik pakte mijn spullen en was mijn handschoenen kwijt, deze lagen toch op zolder. L had mijn handschoenen aan en nog paar vieze handschoenen. Ook had L opeens mijn muts op? Die had ik toch verbrand en uit het raam gesmeten? L en ik fietsen naar L's huis, dat is zo'n 6 kilometer de andere kant op. We besloten voor het slapen gaan beide nog even een jointje te roken om de onrust en verwardheid uit ons hoofd weg te halen. Als we dit niet deden waren we nooit meer in slaap gekomen. Het was inmiddels rond 06:00 en we stonden een jointje te roken. Na dat we deze op hadden gingen we ''slapen'', ik ging op een matras in L's kamer liggen en hij zette opeens een soort neon gekleurd licht aan. Op het moment dat die lampen aangingen en veranderden van kleur had ik een keiharde terugval in een typische truffel trip (of het was gewoon nog steeds bezig) de hele kamer bestond plots uit gekleurde patronen die met mij mee ademden. L liep door de kamer heen en veranderde plots in een soort trol met een hagedissen gezicht. Ik snapte er nu echt niks meer van. L lag met zijn telefoon in bed papegaaien video's te kijken en in een tunnel van patronen zag ik constant zijn gezicht veranderen in iets anders, allerlei reptielen en personen. Op den duur ging het licht uit en heb ik nog even nagenoten van wat closed eye visuals en ben ik in slaap gevallen.
     
     
    Enige personen die ooit iets soortgelijks hebben meegemaakt? 
  18. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Remko in Op zoek naar de ene trip ervaring...   
    Hi emmy, mijn ervaring en wat ik van anderen hoor is dat elke reis anders is. Dat is denk ik ook nodig. Er is overgave nodig en als je een trip zou kunnen beïnvloeden of plannen wil je controle houden. Staat m.i. haaks op elkaar. Gr
  19. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Skiën in Tirol   
    In de middag zat ik wat te werken aan school en ik at de overige truffels op die nog over waren in het bakje van vorige week. Het was denk ik zo'n 7 gram. De smaak was erg ranzig van de MushRocks, want ze hadden een paar dagen uit de koelkast gelegen. Wil me ouders het niet aandoen als ze per ongeluk de truffels op eten, als ik deze in de gezamenlijke koelkast bewaar. 
     
    Ik zat eigenlijk best wel depri voor me uit te staren gistermiddag, ondanks dat ik ook bezig was met een portret in een adobe programma van mijn baas voor mijn stageverslag. Na een tijdje begon ik mezelf te filmen + werken via mijn laptop (photobooth) om te kijken hoe het eruit zag als ik ging trippen. Ik zag mezelf best wel chagerijnig kijken maar na een tijd werd ik steeds vrolijker en ging ik uit het niets in me handen klappen meedoen met de radio.
     
    Buiten was er een man bezig met een huis, met een zaag ofzo en ik kreeg ineens helemaal empathie met deze man of vrouw die zulke herrie veroorzaakte in de buurt. En begon me helemaal te identificeren met deze persoon zoals; wat zou diegene aan het maken zijn? Deze persoon zou helemaal in zijn klusje zitten en hier helemaal gefocust mee bezig zijn en niet teveel aan zijn probleempjes denken mits hij die uberhaupt heeft. Ook de hond van de buren die maar aan het blaffen was. Mijn gedachte; die hond blijft echt voor altijd blaffen omdat hij zich identificeert met zijn angst. Hij zal nooit stoppen met blaffen. Hondje kijk nou eens hoe mooi de wereld is.'' Allemaal dat soort gedachtes. Ook dat de wereld gewoon mooi is.
     
    Hierna ging ik in me bed liggen en merkte dat ik steeds meer aan het trippen was. Ik probeerde me geest nog wel wat af te leiden, met dingen lezen over mensen die aan het trippen waren op Reddit. Ik vond het zo raar dat mensen daar zoveel over het leven praten. Alsof je het leven even zo 1,2,3 door kan hebben. Maarja toch het is leuk dat mensen zo filosofisch kunnen zijn.
     
    Ik begon mezelf te filmen op me mobiel en ik dacht echt, jezus ik kijk naar mezelf maar ben ik dit nou of wie is dit nou. Dit filmpje heb ik maar verwijderd want ik vond mezelf te ijdel bezig zijn.
     
    Na een tijd werd ik best wel bedroefd, dat ik me altijd zo wil afsluiten voor de wereld, ondanks dat ik gewoon ook aan school moet alleen. Ik ging wat mensen appen en vroeg wat ze aan het doen waren en voelde veel meer liefde voor hun dan normaal. Toen belde ik een vriend en ik ging hem allemaal dingen vertellen. Hij zei tegen mij dat hij blij was dat ik er altijd voor hem was toen hij het leven moeilijk vond. Waarop ik zei: 
     
    "Ik weet niet eens of ik een echte vriend was. Ik was er gewoon. Kijk, als er bijvoorbeeld een ski-vrouw bestaat (die ochtend keek ik naar een ski-programma). Deze ski-vrouw, heeft een vriendin die zij vanaf de basisschool kende. Maar op het moment, na de middelbare school, toen zij ouder werden, kreeg haar beste vriendin een kantoorbaan. De ski-vrouw wou graag skiën. Eenmaal in Tirol kreeg zij ski-vrienden en zodra zij een blessure had, belde ze niet die vriendin op. Wat kon die vriendin eraan doen? Ze werd opgevangen door ski-terapeuten en physiotherapie zodat ze zo snel mogelijk weer mocht skiën. De vriendin was best wel jaloers dat ze was gaan skiën zo ver in Tirol. Toch hielden ze altijd contact, om hun ervaringen met elkaar te delen. De ene vertelde over haar kantoorleven en de skiër over haar blessure en haar aankomende wedstrijden in Tirol. De kantoorvriendin was blij voor haar en dat was wederzijds." 
     
    Het moraal van het verhaal is. Dat vrienden er niet perse voor elkaar te hoeven zijn. Het is maar net wat je doet en met hoeveel passie je iets doet. Dan krijg je precies die goeie mensen om je heen. En dan kan je nog wel zoveel liefde voelen voor die vriendin, ze is toch niet erg nuttig. Vooral niet als ze een blessure had. En zo hard zijn relaties. Sommige mensen willen je als een soort van hebben en denken dat ze je hebben. Maar helpen ze je echt? Of misbruik jij hun juist.
    Neem mijn moeder als voorbeeld. Zij maakt altijd schoon, zij kookt altijd en ze is dwangmatig als er een stofje is ontstaan in de huiskamer. Ik denk dan van, mens wordt toch popster dan doen andere mensen dat voor je. Hoe hoger je in de energie van god leeft en hoe meer je kan geven aan de wereld, hoe minder je dat soort kut klussen moet doen.
    Oke zo zwart-wit is het niet. Het is lief als je zo nu en dan wat opruimt voor de mensen om je heen en wat kookt. Maar kijk uit, andere mensen kunnen dit ook vanzelfsprekend gaan vinden en ineens vragen doe ff dit en doe ff dat. Vervolgens doet mijn moeder dit ook nog. Ik voelde die pijn, alsof ze altijd zo moest zijn om te gewaardeerd te worden. Dit heb ik best meegekregen van mijn moeder. Altijd aardig zijn. Hiermee worstel ik al vanaf de middelbare school. Het hoeft niet erg te zijn. Maar het is moeilijk ik wil dat ze gelukkig is, maar ze kan het niet. En ik wil wel gelukkig zijn maar ik zit wel in deze situatie.
     
    Eigenlijk wil ik gewoon me skies pakken en naar Tirol gaan was me conclusie.
     
    Maar goed, de vriend waarmee ik belde was geloof best wel onder de indruk van het verhaal. En toen begon ik weer over indruk maken. Dat ik altijd indruk wil maken, maar dat dat nergens op slaat. Want ik wil eerst indruk maken en dan weet ik pas hoe ik me echt voel. Vaak wil ik van alles, maar is dat gewoon bullshit. Dat wil ik helemaal niet. Na een tijd was het geloof ik tijd om op te hangen en zei ik uit het niets doei. Hij zei, nou ga je nu al ophangen? Toen zei ik ja ik zeg gewoon doei want ik wil niet meer beleefd zijn en dat is juist grappig om niet beleefd te zijn. Hij vond mij mysterieus en hij deed mij denken aan het liedje van Justin Bieber, What do you mean? 
     
    Na een tijd ging ik nog wat liggen in me bed en ik keek naar me spullen in me kamer. Ik dacht wat een kut spullen ik hoef al die spullen niet. Maarja erna dacht ik, me spullen mogen er zijn. Maar dan moest ik dus wel eerst de rotte gedachtes laten passeren. Ik dacht na over een outfit die ik gisteren aan had op een feest, die was vreselijk. En ik kreeg hierna ook wel empathie voor. Ik dacht nou en nothing is going on, that was yesterday, just chill.
     
    Na een tijd dacht ik ik ga naar buiten lekker wandelen door het bos tegen de schemering aan. Ik liep en er liepen mensen in het bos met honden. De mensen zagen er een beetje uit alsof ze op schoolreisje waren en schatten aan het zoeken waren in het bos. Alle mensen waren warriors. Honden worden altijd een soort van energietjes. Die energietjes merken mij op, ze kijken naar mij om en ik dacht wat raar toch zo dat als mensen bijvoorbeeld ergens heen lopen in het zicht van andere mensen dat mensen dat dan altijd moeten opmerken. Waarom niet gewoon je eigen ding doen. Wat valt er op te letten. Als iemand een sniper rifle heeft, weet je dat toch niet. Kan je beter maar de controle loslaten.
     
    Na een tijd liep ik langs de vijver, ik keek naar boven naar de hemel. En ik moest weer bijna huilen maar het voelde als klaarkomen dus dat was nogal raar. Ik dacht ineens, om - god waarom mag ik niet lol hebben in me leven? Waarom moet ik nou altijd zo serieus zijn? Ik wil lol hebben! Ik wil in bomen klimmen, vriendinnen omduwen in de modder, ik wil koprollen maken door de bladeren en ik wil lachen en schreeuwen!
     
    Dat was mijn inzicht. Na het inzicht, ging ik richting huis en toen ging ik nog even boven liggen met me ogen dicht. Toen ging ik naar beneden havermoutpap eten met me ouders. Zij aten vlees, dat wou ik niet. Ik had het idee alsof ik zojuist met twee vreemdelingen aan tafel zat. Me moeder begon over dat er nieuwe huizen gebouwd werden en waarom dat nou weer nodig was. Me pa vroeg of ik vrij was vandaag van me stage. Ik zei ja. Voor de rest had ik niet echt gepraat. Ik voelde vooral de stilte om me heen. De ruis was weg. Ik voelde stilte en ik dacht niet veel behalve dat ik alles waardeerde. Ik had niet de behoefte om te praten. 
     
    Na het eten ben ik een trui aan gaan doen en naar een vriendin gefietst met een tussenstop bij de scackbar voor peuken. Er zaten drie jongens en toen zei ik voor de grap; leuk om kennis te maken. Toen zeiden ze dat ik mooi was. Een jongen vroeg om een kus en ik gaf hem een kus op ze wang. Toen wouden ze me 06 en ze wouden chillen. Maar goed ik ging naar die vriendin en misschien ga ik nog wel eens met ze chillen. Bij de vriendin keek ik naar Lord of the rings en ik moest lachen om hoe iedereen eruit zag. Best wel minder maar goed. Had een hele bak popcorn op en toen ging ik ook maar eens weer terug naar huis wat slapen. 
     
    Het is misschien niet erg verantwoord trippen met al die situaties, maar ik wist niet dat het zoveel effecten teweegbracht. Misschien kan ik dat ook maar beter niet weten, want ik vind het toch altijd zo heftig als ik eenmaal trip. Ik hoop dat het niet te raar was en niet een te lang verhaal. 
  20. Upvote
    rijkiedijkie ontving waardering van Voyager360 in Een trip in de herfst [Atlantis 15 gram]   
    Leuk report erg persoonlijk. 
    Geniaal over die reclame. Denk alleen dat mensen er veel vooroordelen over zullen hebben wat jij al zegt idd. 
    Wel mooi je hebt dus je roeping gevonden. Volgens jou moet je muziek gaan maken haha. Ik denk inderdaad ook 
    dat het leven eigenlijk vrij lang duurt, maar dat het in perspectief van het universum maar heel kort is. En dat het 
    tegelijkertijd heel mooi is dat mensen zo klein zijn maar dat het tegelijkertijd toch zo belangrijk is dat de mens bestaat 
    omdat we anders maar dieren zouden zijn die hele dag moesten jagen en nu kunnen we ook veel meer maken en 
    andere dingen doen dan overleven. 
    Groet
  21. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Voyager360 in Atlantis ''a busy trip''   
    Wat een prachtig report! Lekker lang maar daar houd ik van, leuk hoe je het zo persoonlijk en uitgebreid beschrijft met een hoop van je gedachtes. Leest erg leuk zo, heerlijk zulke tripreports!
  22. Upvote
    rijkiedijkie gaf waardering aan Saymoar in Atlantis ''a busy trip''   
    heb genoten van je report
     
    Klinkt alleen alsof je vriend niet erg genoten heeft, omdat hij niet wist hoe hij met zijn gevoelens om moest gaan.
    Zeker bij het gedeelte dat jij lekker aan het opruimen was zal hij behoorlijk getript hebben en niet weten wat hij hier mee aan moest. Als er dan iemand iets aan het doen is wat jij totaal niet snapt kun je je daar zonder reden aan gaan irriteren.
     
    Dit soort situaties voorkomen is best makkelijk, praat er gewoon over zeg wat je voelt en probeer uit te leggen waarom je bepaalde dingen doet. Op truffels moet er bij iemand die je niet door en door kent vaak nog een grens doorbroken worden van 'openheid'. Maar zodra dit gebeurd(wat niet heel moeilijk is onder invloed) wordt de hele trip voor beide personen een stuk fijner, en kun je met iemand communiceren op een veel hoger level.
     
    Daarom trip ik het liefst ook met mensen die ik zodanig ken dat ik weet dat zij mij nergens om zullen veroordelen. Mensen waarbij je als het ware geen schaamte voelt voor wat je ook doet.
     
    GR.