Voyager360

Wanneer: 15-08-2020

Wie: Ik, 29^e trip

Wat: 15 gram Tampanensis [Philosopher's Stone]

Waar: Thuis (appartement)

Zo'n twee en een half jaar na mijn laatste trip, nam ik eindelijk weer truffels in. Kleine recap van m'n leven sinds de vorige keer: inmiddels ben ik samen gaan wonen met mijn vriendin, heb mijn studie afgerond en een baan als leraar natuurkunde. Truffels hebben heel veel voor mij betekend, vooral in wat voor mij mijn 'golden age' was (2015-2016). Daarna heb ik nog altijd geprofiteerd van mijn eerdere trips, maar nauwelijks meer opnieuw psychedelische reizen gemaakt. Misschien omdat het niet goed uitkwam, omdat ik te druk was met andere dingen, of misschien omdat het gewoon wel even goed was zo.

Nu was het wel weer tijd, ik zat weer in een flow met gezonder eten, meer sporten, meer tijd en aandacht voor m'n vriendin. Ik zat een aantal maanden weer beter in mijn vel in vergelijking met het jaar ervoor waar ik mij toch meer een speelbal van het leven voelde. Ik had niet een specifiek doel of gerichte vraag in deze trip, behalve misschien in de allerbreedste zin: "wat moet ik doen met mijn leven?". Niet omdat ik niet weet wat ik er mee aan moet, maar om te weten wat het allerbelangrijkste is, zodat ik niet teveel tijd verspil met onzinnige dingen.

Angst voor de truffel

Juist omdat ik weer in een goede flow zit in mijn leven ben ik bang voor de truffels. Wat als zij mij tonen dat ik mij eigenlijk helemaal niet zo goed voel? Wat als ze zeggen dat ik volledig de verkeerde weg in ben geslagen? "Once you get the message, you hang up the phone." Waarom moet ik truffels nemen, ik weet toch wel wat ze mij willen vertellen? Ben ik niet gewoon een leerling die maar blijft vragen aan zijn leraar. Niet uit nieuwsgierigheid, niet om verder te komen, maar omdat hij zelf niet wilt ontdekken, maar alle antwoorden op een bord voorgeschoteld wilt krijgen?

Mijn vriendin heeft bewust buitenshuis dingen gepland vandaag, zodat ik het huis voor mij alleen zou hebben. Ik kan het naar haar toe toch niet maken om nu toch niet te trippen? En als ik het nu niet doe, wanneer dan wel? Over een aantal jaar? En hoe kijk ik dan terug op mijn beslissing hier om het uit te stellen? Wat als ik nu informatie had kunnen krijgen waardoor ik de komende paar jaar juist niet verspil?

Ik zet de tv-serie Cosmos (uit 1980) op van Carl Sagan en eet de truffels op. Het is ontzettend ranzig en ik drink veel water om het weg te spoelen. Ik dwing mezelf het zakje leeg te eten en bedenk dat mijn lot nu uit mijn handen is. Wat er ook gebeurt, ik heb er nu geen invloed meer op, de beslissing is gemaakt.

Cosmos (1980), aflevering 7 'The Backbone of Night'

Antwoord op al je vragen

Met een ventilator op mij gericht, op de bank zittend kijk ik naar de serie. Ik voel nog niet veel anders, behalve dat ik de muziek misschien iets beter kan onderscheiden. Het is prettig om naar Carl Sagan te luisteren, maar na zo'n 40 minuten merk ik nog steeds vrij weinig en besluit ik de ventilator uit te zetten, kan het zijn dat die de trip belemmert? Of komt het door het tv kijken? Er komen al meer tekenen dat de trip begint: als ik met mijn ogen knipper blijven mijn oogleden iets langer dicht dan normaal, omdat dat eigenlijk wel interessant is.

Ik besluit dat het even teveel gevraagd is om mijn aandacht bij het tv-programma te houden en switch naar mijn computer waar ik wat muziek en een visualizer op zet. Gelukkig start de automatische mix van muziek in mijn afspeellijst met een nummer dat een rustige opbouw heeft en niet meteen met gedreun van elektronische muziek begint (Parra for Cuva - Elara). Ik ga liggen op de slaapbank en sluit mijn ogen want de closed eyes visuals beginnen al.

Het is voor mij duidelijk aantoonbaar dat ik psychedelische vormen en figuren zie met mijn ogen dicht. Het is onbetwistelijk erg mooi wat ik zie, al lijkt mijn emotie-gevoel van dat iets mooi is hier niet per se van toepassing. Het is een soort van vanzelfsprekendheid, iets dat er altijd is alleen niet zichtbaar in het dagelijks bestaan. En het gaat zoals altijd gepaard met veel meer dan alleen visuele vormen, het toont tegelijkertijd structuren van bijvoorbeeld de samenleving, onderlinge relaties en gedachten. Hierbij zijn gedachten niet als een soort wolkje zoals in stripboeken, maar iets integraals, verbonden met alles wat ik zie, alles wat er nu in mijn belevingswereld is.

Dat deze psychedelische wereld bestaat is voor mij natuurlijk niet iets nieuws: het is ten slotte mijn 29^e trip. En het is ook niet zo dat het mij verrast, ook al is de laatste keer dat ik dit ervaren heb twee en een half jaar geleden. Dus wat is dan precies het nut? Ik bedenk me dat ik nu al mijn vragen kan stellen. Kleine vragen, grote vragen. Ik denk aan een vraag maar het flitst voor bij, ik denk aan een andere vraag en ook dat golft weg. Ik krijg geen antwoorden, maar eigenlijk is dat niet heel gek want het lukt me niet eens om een concrete vraag te stellen. Ik probeer mijn best te doen om toch een goede vraag te stellen, maar voor ik zover ben wordt het antwoord mij heel duidelijk getoond. "Wat wil JIJ?".

Ik lach en besef dat welke vraag ik verder ook zou willen stellen dit het antwoord zal zijn. "Wat moet ik doen met mijn leven?". "Moet ik proberen mensen over te halen gezonder te leven, aardiger tegen elkaar te zijn, beter met de planeet om te gaan?".

Uiteindelijk is elke vraag te beantwoorden met "Wat wil jij?". Voor de niet psychedelisch geïnitieerde lijkt dit misschien egoïstisch, maar ik denk dat diegenen die iets meer ervaring hebben met psychedelica of spiritualiteit een begrip hierbij hebben.

Dood en verderf

Als er één ding is waar ik, als ik nuchter ben, toch een beetje mee zit is het een cynisme richting de mensheid als soort. Hoe we met elkaar omgaan, maar zeker ook hoe we met de planeet en andere levende wezens omgaan. Ik raak vaak behoorlijk gefrustreerd als ik aan het wandelen ben in de natuur en ik zie overal mensen, of als ik enigszins binnen de bebouwde kom wandel en auto na auto of lawaaiige scooter of motor raast voorbij. De gedachte dat er teveel mensen zijn op de planeet is zeker iets wat vaak in mij opkomt. In mijn donkerste gedachten zou ik dan willen dat er iets zou gebeuren dat de menselijke populatie bijvoorbeeld gehalveerd zou worden. Dat ik stiekem hoop dat de COVID-19 pandemie een stuk meer doden zou opleveren dan het nu doet.

Rationeel gezien, als ik dit echt vind, zijn er eigenlijk twee moreel consistente opties die ik dan heb: of ik beëindig mijn eigen leven en draag zo niet zelf bij aan het probleem, of ik verminder het aantal mensenlevens. Beiden zijn nou niet echt bepaald aantrekkelijke opties en ik ben dan ook zeker niet geneigd om één van deze twee opties uit te leven. Een wat zwakkere meer passieve manier hoe ik toch bij kan dragen aan het overpopulatie-probleem is door geen kinderen te maken. Wat ik wel jammer zou vinden, aangezien het me wel erg leuk en waardevol lijkt.

Bovenstaande zijn overpeinzingen die ik nuchter heb. Als ik hier over na probeer te denken tijdens de trip, is ook hier het antwoord helder. Wie ben ik om te bepalen wie dood moet en wie leeft? Welk recht heb ik om hier over te beslissen? Het doet me een beetje denken aan Gandalf uit the Lord of the Rings:

“Frodo: 'It's a pity Bilbo didn't kill Gollum when he had the chance.'
Gandalf: 'Pity? It's a pity that stayed Bilbo's hand. Many that live deserve death. Some that die deserve life. Can you give it to them, Frodo? Do not be too eager to deal out death in judgment. Even the very wise cannot see all ends. [...]"

Ik bedenk me ook dat ik niks met dood en verderf heb. Dat is niet wie ik ben.

Deze respons van de truffel (of van mijzelf?) is heel vergelijkbaar met de reactie die ik in een eerdere trip kreeg, toen ik het niet kon verdragen hoe vies wij met dieren omgaan in de intensieve veehouderij. Ook toen werd het probleem in eerste instantie een beetje terzijde geschoven en kreeg ik beelden te zien van pijn die mensen hadden. Ik vraag me in de trip af of de truffel niet heel mens-centrisch is. Moeten mensen maar kunnen doen wat ze willen? Betekent het eigenlijk dat het allemaal geen klap uitmaakt en dat ik net zo goed gewoon de hele dag in mijn eigen huis kan blijven en niks doen, niks wat de mensheid of de planeet verder helpt? Moet ik dan maar een soort hedonist zijn?

"Wat wil jij?". Dat was de gedachte die ik eerder had en hier zie ik ook meteen het antwoord op mijn probleem. Van de hele dag binnen zitten, troep maken of vlees eten word ik niet gelukkig, dat is niet wie ik ben. Ik wil juist ontdekken, nieuwe dingen leren, goed omgaan met anderen. De vraag is niet wat moet ik doen, maar wat wil ik doen?

Abnormale aap

Ik verander in mijn slaapbank van verschillende posities en kijk af en toe op de (digitale) klok. De tijd die ik zie zegt me niet zo heel veel, wat heb ik er eigenlijk precies aan? Als ik weer lig kijk ik naar de rode kast aan de andere kant van de kamer en het voelt alsof ik in een soort trip zit, alsof ik een alien of spirit ben die even in een lichaam op aarde zit of wakker wordt. Als ik weer van positie verander trekt dit gevoel weer weg en is het duidelijk dat ik al langer in dit lichaam zit en dat ook nog wel een hele tijd zal blijven. Ik denk na over clichés in tv-series en films, over voorspelbare verhalen en karakters en bedenk me dat als dat het grootste probleem in mijn leven is, ik een best wel goed leven heb. Ik heb, nuchter, ideeën voor een filmscript die ik zou willen schrijven, die natuurlijk niet van die vermoeiende clichés bevat. Ik bedenk me tijdens de trip dat als ik het af zou hebben, misschien een paar mensen in mijn sociale kring het (deels) zouden lezen en dat het daar waarschijnlijk bij zou blijven. Zo gaat dat met die dingen. Toch zijn er ook films, series en boeken die door veel mensen gekeken of gelezen worden. Waarom die wel? Is het omdat er veel meer geld in is gestoken? Omdat de juiste mensen het onder ogen hebben gekregen en het veelvuldig verspreid? Is dat eigenlijk wel origineel en creatief of is het gewoon om geld te verdienen?

Ik zie sociale structuren in de maatschappij op een manier die nuchter niet te zien is. Het is heel erg uitgezoomd, vanuit een heel ander perspectief bekeken. Heel helder, zonder ingebakken vooroordelen. Als ik het later die dag onder woorden probeer te brengen, pratend tegen mijn vriendin, lukt het me niet. De intense helderheid die ik tijdens de trip voel, is onmogelijk om in nuchtere staat uit te leggen en verandert dan in een waas. Wat wel duidelijk is, is dat er een bepaalde hiërarchie is. Hoewel hiërarchie goed kan zijn, is het nog maar de vraag of de huidige rollenverdeling overal even goed is. Ik denk aan oordelen die mensen (kunnen) hebben. Mensen kunnen andere mensen knap vinden, of lelijk. Leuk of niet leuk. Waardevol, of niet waardevol. Dit gaat ook op voor bijvoorbeeld films. Tijdens de trip heb ik geen oordeel over het oordelen. Ik denk niet na of dit iets goeds of slechts is. Het lijkt er gewoon te zijn.

Dan denk ik na over de oordelen die mensen over mij (kunnen) hebben. Ook hier kijk ik niet oordelend naar. De truffel zegt mij, met dezelfde duidelijkheid als het eerdere "Wat wil jij?" dat ik HEEL normaal ben. Hierin is normaal bedoeld als niet speciaal, niet als het tegenovergestelde van raar. Ik ben dus niet speciaal. Ik kijk naar mijn handen en zeg hardop dat ik een kind ben. Dat is waar denk ik, ik ben een kind van de sterren. Mijn handen zien er uit als die van een kind, met vingers gevormd zo dat ze goed een tak vast kunnen grijpen en ik zie voor me hoe mijn lichaam door de bomen slingert in een oerwoud. "Je bent heel normaal, jij abnormale aap." zegt de truffel gekscherend tegen mij. Ik heb nooit per se heel veel met apen gehad, maar ik ben dankbaar uit deze evolutionaire tak te komen, dankbaar een aap te zijn. 

Daarnaast bedenk ik me ook dat ieder mens en waarschijnlijk ook veel dieren, wanneer onder invloed van truffels, dit soort prachtige beelden en ervaringen mee kan maken. Ik ben dan niet speciaal, maar het is wel bijzonder dat dit allemaal bestaat, dat ik dit allemaal mee kan maken. Ik zou willen dat meer mensen dit zouden ervaren, de menselijke wereld zou er dan toch zeker alleen maar beter van kunnen worden?

Rituelen

Als de trip langzaam wegebt kijk ik de aflevering van Cosmos af. Het was weer een interessante aflevering, waarbij Sagan het in de maatschappij vasthouden aan gewoontes en rituelen aanhaalt die innovatie en nieuwe ontdekkingen in de weg kunnen staan. Plato en Pythagoras die een afkeur leken te hebben voor de wereld om ons heen en zich vooral bezighielden met innerlijke ideeën, zonder dit te testen aan de werkelijkheid. Kennis die alleen bij een kleine elite bekend mocht zijn en niet gedeeld mocht worden met de gemiddelde mens. De status quo die vooral gehandhaafd moest blijven, waarbij vasthouden aan traditie en rituelen zorgen voor een systeem dat zichzelf in stand houdt.

Nu ben ik nooit zo van traditie geweest en heb ik over het algemeen een hekel aan rituelen. Waarom dien je als begroeting iemand te kussen op de wang? En waarom (meestal) alleen man-vrouw of vrouw-vrouw? En dan dat kinderachtige handen geschud, waarbij sommigen even laten zien hoe sterk ze zijn. Dat artefact uit onze aap-geschiedenis mag van mij voorgoed verdwijnen. Laat de vooruitgang maar komen en verder vloeien. Keep fighting the good fight, Carl. Dat is ook wat ik wil.

Uiteindelijk ontgaat het mij niet dat ik, als een soort ritueel, heel plichtsgetrouw mijn trip-ervaring weer documenteer en deel met de wereld, in een format die ik voor mijn eerdere trips ook heb gebruikt.

Tot slot speel ik nog wat Skyrim. Uiteindelijk kom ik aan bij mijn huis in Skyrim en rent mijn in-game geadopteerde kind naar me toe. "Mama, you're home." zegt ze, en tegelijkertijd gaat mijn huisdeur open en mijn vriendin komt binnen.

Mooi verhaal! Ook interessant om te lezen dat de dingen die je meemaakt en beschrijft zo onwijs herkenbaar zijn, terwijl je ook de ervaring van je vrienden beschrijft die dan weer heel anders is (en voor mij persoonlijk minder herkenbaar, al herken ik het wel bij anderen). Schrijf vooral meer. :)

Ik weet niet of het al te laat is, maar ik kan toch proberen te antwoorden.

Het hangt denk ik sterk af van hoe de bad trip was en hoe je denkt dat het kwam dat je dit kreeg (waren er andere dingen naast de grote dosis?). Waren er specifieke elementen die het een bad trip maakte (bijv. bepaalde negatieve gedachtegang) of was het puur lichamelijk? Lag het (deels) aan de omgeving / setting? Ik heb beiden meegemaakt en denk achteraf gezien dat ik het niet echt had kunnen voorspellen dat het zou gebeuren.

Uitsluiten kun je het natuurlijk nooit, bad trips zijn nou eenmaal het risico van het vak zou ik zeggen. Als het een specifieke (negatieve) gedachtegang was kan dat natuurlijk wel weer terug komen als dat voor jezelf nog niet is 'opgelost'. Maar misschien ben je er op een lagere dosis beter weerbaar tegen. Zoals je in bovenstaand bericht overkomt lijk jij het ook wel opnieuw te willen proberen, dus dan zou ik zeggen: doen! En laat vooral weten hoe het was.

Meesterlijk! Ik blijf bij wat ik jaren geleden al geschreven heb: een boek met jouw naam erop als auteur zou ik binnen een paar hartslagen kopen.

Ja, het is twee maanden geleden maar het voelt veel langer. Nu met de zomer en het mooie weer op komst krijg ik ook veel zin om weer een keer buiten de natuur in te gaan en daar te trippen.

Wanneer: 25-02-2018

Wie: Ik, 28^e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (studio studentenflat)

Ik had zin om de magische wereld van de truffels weer te bezoeken, en na twee keer het een dag uitgesteld te hebben was het dan toch echt tijd. Achteraf blijkt dat dit precies een jaar na mijn laatste trip was. Inmiddels is er veel gebeurd in mijn leven, mijn bachelordiploma is gehaald, begonnen aan een master, verhuisd naar een eigen studio (nog steeds in een studentenflat), een nieuwe relatie. Ik was erg benieuwd hoe de truffels mij na al die tijd zouden verwelkomen.

Tomb Raider

Ik was bezig met het spelen van Tomb Raider (2013) terwijl ik de Atlantis truffels naar binnen werkte. In mijn herinnering waren truffels niet lekker, maar ik was niet voorbereid op de smerige smaak die deze portie met zich meebracht. Met een glas water wist ik het toch binnen te houden en de countdown begon. Na zo'n drie kwartier begon ik me weer op bekend terrein te begeven, de verscherpte zintuigen, de misselijkheid en de lichte hoofdpijn. Het was leuk en vertrouwd hoe ik weer het spel ingezogen werd en elke stap die ik zette droeg een zeker gewicht met zich mee. Op een gegeven moment beland ik in een tombe, dit is mij iets te claustrofobisch en drukkend, tijd om iets anders te doen.

YouTube wordt geopend en ik kijk naar de Thousand-Hand Guan Yin Dans:

Erg mooi, al zie ik nog niet heel veel anders dan normaal. Ik voel me wel een stuk kalmer dan nuchter. De video is kort, maar ik wil meer hiervan zien. Een recommended video start, de beeldkwaliteit is een stuk minder maar hier stoor ik me niet echt aan. Wel aan het feit dat er op een gegeven moment de naam van het videokanaal in beeld verschijnt. Iemand die, gezien de Amerikaansheid van de naam, waarschijnlijk niets te maken heeft met de dans zelf. Ik bedenk me dat iedereen op de een of andere manier zijn of haar brood moet verdienen, dus het zal wel, maar het waterwerk haalt voor mij de lol er van af. Ergens heb ik ook wel met de uploader te doen, hij zal vast een hoop boze comments krijgen. Maar die hoef ik nu niet te lezen, dus ik zet muziek op en ga in bed liggen.

Ontgroeien

Met gesloten ogen zie ik vaag gekleurde lijnen en vormen alle kanten op bewegen. De visuals zijn er al, maar ze zijn erg chaotisch en het lukt me niet om een gefocust beeld te krijgen. De muziek klinkt extra intens, zoals meestal op truffels. Op een gegeven moment hoor ik na een hoop gedreun gegil en geschreeuw. Het hoort bij het liedje en ik kijk naar de titel. 'The Witch'. Waarom. Waarom heb ik dit nummer in mijn Trip Playlist geplaatst? Ik vind het geen leuk nummer maar heb ook geen zin om m'n bed uit te gaan. Het zal zo wel over gaan. Ik vind mijn muzieksmaak niet zo leuk meer als vroeger, ik heb vooral Trance nummers in mijn playlist, maar vind het tegenwoordig toch al snel teveel gedreun. Dit is niet bepaald de trip die ik wilde, ik had gehoopt op etherische muziek en mooie visuals. Ben ik het trippen ontgroeid?

Omdat geen muziek waarschijnlijk maar saai is, laat ik het wel aan staan, zij het op een laag volume. Ik kijk op de klok, nog flink wat uur te gaan voor mijn vriendin weer thuiskomt. Ik kijk hoe de minuut verder tikt. Is dit het dan? Mijn trip gewoon maar uitzitten en wachten tot ik nuchter ben? Nee, misschien gebeurt er nog wel iets. Wat er volgt weet ik niet precies meer, maar ik begin mijn grip op de realiteit te verliezen. Ik zie beelden van recente herinneringen. Zijn ze echt? Het leven lijkt opeens te absurd voor woorden. Achteraf gezien is het vergelijkbaar als bij m'n vorige trip, waar ik ook twijfelde over of de werkelijkheid wel echt de werkelijkheid was. Ik denk aan mijn studiegenoten en zeg een paar keer hardop, oprecht en zorgeloos, 'Ik houd van iedereen!'. Even later herinner ik me de ochtend van de dag ervoor, waar ik met mijn vriendin in het bos was en zei dat ik in het universum vertrouwde. 'Ik vertrouw op het universum.' zeg ik en ik lach om hoe makkelijk dat is. Op een gegeven moment ervaar ik sociale ongemakkelijkheid. In herinneringen van mezelf, maar ook in fictieve herinneringen of hypothetische situaties. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet dus open mijn ogen en ga even naar de wc.

Absurd bestaan

Ik vervreemd steeds verder van mijn bestaan. Terug op de computer google ik ‘besta ik? LOLOLOL’. Op een gegeven moment kom ik op een pagina met informatie over narcisme als persoonlijkheidsstoornis terecht. Ik heb geen idee hoe ik hier terechtkom, ben hier in mijn dagelijkse leven helemaal niet mee bezig. Toch ontgaat mij de connectie met de connotaties bij truffels, namelijk psychoses, krankzinnigheid en ook persoonlijkheidsstoornissen niet. Het lijkt alsof het zo gepland is. Mijn vriendin is zelfs een psycholoog, waarom zou dat zijn? Even vraag ik me weer af of ik niet psychisch ziek ben. Of ik eigenlijk in een inrichting leef en mijn levensverhaal als illusie heb opgehangen. Dat door truffels te nemen ik weer tijdelijk ontwaak uit deze zelf gecreëerde wereld. Dat ik diep van binnen weet dat het allemaal verzinsels zijn, verzinsels om de onaanvaardbaarheid van de realiteit van me af te weren. Dit gevoel is best sterk, het is een stuk aannemelijker dan het alternatief – dat de wereld echt zo krankzinnig is als ik in mijn illusie-wereld denk dat ze is. Zo zouden we volgens deze illusie-wereld allemaal op een blauwe planeet leven, in een willekeurig punt ergens in een (haast?) oneindige universum. Een blauwe bal, waar het zo barst van leven, in zoveel vormen, terwijl alle andere planeten om ons heen compleet levenloos lijken te zijn. Slechts bestaan uit steen en gas. We draaien in een baan rondom de zon, een ster. Een ster die het mogelijk maakt dat wij allemaal leven. Dus om te leven hebben we in ieder geval een gigantische lichtbal nodig, en een andere bal die daar op een geschikte afstand rondom heen zwerft. Maar het universum is bezaaid met zulke lichtbollen. Sommige groot, andere klein, maar voor de gemiddelde mens maakt dat allemaal niet uit, maakt zelfs ‘onze’ lichtbol niet uit, zelfs de planeet waar wij geboren worden, leven, sterven, zelfs daar denken we meestal niet aan. Het is te groot, buiten ons zicht, welk nut heeft het ook om er over na te denken? Op ooghoogte zijn er al genoeg problemen en bekommeringen, daar hoeft niet nog het existentiële zwaargewicht genaamd het universum bovenop te komen.

In mijn dagelijkse leven houd ik me hier wel mee bezig. Of beter gezegd, in mijn illusie-wereld, doe ik of ik samen met een groepje andere ingewijden natuur- en sterrenkunde studeer. Alsof we in een klaslokaal met wat tafels, een aantal stoelen, een computer en een beamer of een krijtbord de grote mysteries van het gigantische universum kunnen ontrafelen. Ik zie docenten helder voor me als ik mijn ogen sluit en kan me niet voorstellen dat ze echt bestaan, dat ze mee zouden doen in onze illusie. In het bijzonder zie ik een docente voor me van een vak dat ik dit kwartaal volgde. Ik zag haar vaker dan mijn eigen moeder, terwijl mijn moeder haar helemaal niet kent. Door ons te onderwijzen neemt zij tijdelijk de rol van moeder op haar, ze leert ons dingen bij, neemt ons onder haar hoede. Maar ik heb ook nog zoiets als familie, een vader, een moeder, broertjes en een zusje. Ik houd van ze allemaal en realiseer me hoe bevoorrecht ik ben dat ze er allemaal nog zijn. Zijn ze er nog wel? Is deze illusie-wereld een afspiegeling van hoe ik wil dat het leven zou zijn, hoe het was? Ben ik op traumatische wijze iemand kwijtgeraakt en houd ik me daarom voor de gek? Ik ben bang van wel, maar weet niet of dit een familielid of mijn vriendin is. Ik controleer mijn mobiel maar zie daar niks raars, iedereen lijkt er gewoon te zijn. Toch voelt het te goed om waar te zijn, iets klopt hier niet, of toch wel?

De countercase

Stel, voor de grap, dat die illusie-wereld toch mijn realiteit is, wat zijn dan de problemen in mijn leven? Ik kan niks bedenken, ik ben gelukkig, slim, blij met wat ik doe, heb goede vooruitzichten, een complete en liefdevolle familie en een vriendin waar ik veel van houd en die gek op me is. Ik word emotioneel als ik aan haar denk en denk terug aan de momenten dat ik erg koppig of zelfs bot ben geweest naar haar. Specifiek recentelijk toen ik fel reageerde op het concept van karma, dat ik het afschuwelijk vind, dat het voor mij een simplistische gedachtegang die totaal niet gegrond is in enig bewijs whatsoever. Terwijl haar ouders hier wel in geloven en zij zelf mogelijk ook. Wat weet ik er nou van? Wat weet ik nou van iets? Het leven is zo groots, zo bizar, hoe kan een mens ook maar enigszins het idee hebben dat hij ook maar een fractie begrijpt van wat er allemaal gaande is? Ik denk aan een herinnering waarin ze heel blij is om mij te zien, een herinnering waarin ze stralend gelukkig is om hoe haar leven er nu uitziet. Ik voel haar emotie zo sterk en ben me bewust dat ik door zo fel en stellig te zijn haar daarin beteugel. Het leven kan zo mooi zijn, waarom vieren we dat dan niet, maar redetwisten we over zoveel onzinnigheden, over dingen waar we geen weet van hebben? Waarom nemen we onszelf als mens zo vaak zo serieus? Het is nu winter, maar de lente komt er aan en de natuur zal weer bloeien. De zon zal weer in volle glorie schijnen, de vruchten van alles dat mooi is in het leven kunnen binnenkort weer heel eenvoudig geplukt worden. Ik voel me erg gehecht aan het leven en wil het nog niet verlaten. Ik wil deel uitmaken van deze planeet, op grasvelden liggen, de mensen van wie ik houd knuffelen, meedoen aan deze kosmische grap die ook wel bekend staat als het menselijke bestaan.

Tegelijkertijd vrees ik de dood niet. Het lijkt heel natuurlijk: het hoort erbij. De dood zal niet het einde zijn, al het wezenlijke kan niet worden vernietigd en wat zijn wij anders dan ‘wezens’? Het is wel een transformatie natuurlijk, maar mijn tijd is het nog niet. Eerst moet ik nog doorploeteren in dit leven. Langzaam keer ik weer terug naar het rijk van de sterfelijken. Op een gegeven moment komt mijn vriendin, aangekondigd, binnen. Ik voel zoveel liefde en een hernieuwde waardering voor haar als persoon. We gaan in bed liggen, lekker warm tegen elkaar, lichaam tegen lichaam. Een hoop kusjes en knuffels verder kleden we elkaar uit, maar echt hard word ik niet. Van mij hoeft het ook niet, ik heb zin om haar te knuffelen, voel me als een kind dat veel liefde en verwondering voelt maar nog niet klaar is voor, of interesse heeft in, seks. Nog steeds onder invloed leg ik haar uit dat ik allemaal waanideeën heb, zoals dat Donald Trump president van de VS zou zijn. Dat je daar wapens kunt kopen in een Walmart. Dat er veel school shootings zouden zijn en in plaats van actie de respons 'thoughts and prayers' is. Ik lach omdat ik weet dat het nooit echt waar zou kunnen zijn, maar zij vertelt me dat het wel zo is. Ik vertel nog meer getikte ideeën over hoe mijn leven er zogenaamd uit zou zien, maar zij bevestigt ze. Ik kan het nauwelijks geloven, maar ben toch blij dat het waar is. Want hoe absurd de wereld ook is, ik heb er wel een band mee, het voelt toch als een vertrouwde vriend of kennis. En ik heb er een plaats in. Na een tijdje vallen we in slaap, waar ik geen dromen van onthoud.

Conclusie

Het is lastig om te verwoorden wat er precies allemaal door me heen ging deze trip. Waar het vooral op neer kwam is dat het leek alsof ik heel lang geslapen had voor ik ging trippen, en ik een heel lang en uitgebreide droom had gehad. Mijn leven, mijn kennis en al mijn herinneringen voelden aan als nep, een zeer fantasierijke droom. Een hele hoop dingen waren niet voor te stellen, zoals ik eerder genoemd heb. Ik kan het het beste als volgt omschrijven: het voelde alsof ik vandaag voor het eerst geboren ben. Geboren met een hele reeks aan herinneringen en connecties, maar toch nieuw in de wereld, hoe vertrouwd ze ook op mij overkomt. Hoewel ik de trip zelf niet per se als plezierig ervaren heb vanwege de grote mate van verwarring, voelde ik me na afloop wel lichter. Gereinigd, in beter contact met mijn gevoelswereld. En vooral ook dankbaar, dankbaar voor het leven dat ik kan leiden in dit lichaam, voor de mensen, de planten en de dieren om me heen. Ik hoop dat mijn volgende trip anders zal zijn, meer recreatief en psychedelisch. Maar ondanks alles voelde dit wel als de trip die ik het meest kon gebruiken.

Mooi verhaal. Zeker mooi geschreven, en ik begrijp dat je voor deze vorm gekozen hebt en daarvoor dus bepaalde details en gedachten hebt weggelaten. Het roept hierdoor een heel sterk beeld op, eentje waar ik mij heel erg in kon inleven.

Ik vroeg mij alleen wel af wat je er nu zelf over denkt, hoe je je trip interpreteert? Hoe kijk je er op terug? Heb je antwoorden kunnen krijgen? Ik ben erg nieuwsgierig.

Waarschijnlijk niet het antwoord dat je zoekt, maar is er misschien niet een smartshop in de buurt open vandaag die truffels verkoopt?

Bedankt voor dit mooie compliment!

Ik hoop dat je een mooie trip hebt of hebt gehad. Als je je ervaring wilt delen lees ik graag een tripreport

Erg fijn om weer tripreports te lezen van de enige echte Demion

Wie: Ik, 27^e trip

Wat: 30 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Woord vooraf

Voor het eerst sinds maanden zat ik weer echt lekker in mijn vel. Deze ontwikkeling was vrij recent, anderhalve week terug was dat nog anders, maar toch voelde het vrij stevig gegrond. Mijn laatste trip was tweeënhalve maand geleden, en eigenlijk kwakkelden al mijn trips sinds zomer vorig jaar nogal, telkens was er een element van schaamte en twijfel, schaamte voor en twijfel vooral aan mezelf. Deze twijfel leek ik nuchter dus eindelijk overwonnen te hebben, maar truffels gaan diep en kunnen alle weloverwogen fundamenten in een paar seconden afbreken. Een echt goede reden om te trippen had ik niet, behalve dan dat ik nog twee porties truffels had die zeer binnenkort over datum zouden raken. Niet de beste reden, maar wie weet steek ik er weer wat van op.

De trip begint

Na 5,5 uur niets meer gegeten te hebben en de laatste 2 uur nog wat bijgeslapen te hebben was het dan tijd. De truffels bestonden uit grote klompen, waardoor het een stuk makkelijker was ze naar binnen te werken. De eerste portie smaakte helemaal niet slecht en was zo snel op dat ik ook de tweede nam, als ik ga wil ik ook goed gaan en de laatste paar keren op 15 gram was het niet meer zo sterk geweest als ik graag wilde. Ik ging in bed liggen, muziek aan, visualizer op. Aangenaam, maar nog geen trip. 40 minuten later vraag ik me af of het weer niet gaat gebeuren, meestal gaat het sneller. Ik schrijf in mijn notitieboekje "Een deken van angst en zorgen die van je afglijdt. Voelt als thuiskomen. De natuurlijkste toestand van Zijn." Dan gaat het opeens snel, ik voel de misselijkheid eventjes en weet dat het niet lang meer zal duren. Ik krijg een apart gevoel in m'n schouders, sluit mijn ogen en het voelt alsof ik naar beneden gedrukt wordt, de psychedelische wezens gaan me weer dingen laten zien. De visuals zijn niet helder maar ze zijn er wel en zoals altijd is het alsof mijn gezichtsveld verviervoudigt is, ook al zijn mijn ogen dicht. Zoveel ruimte! Ik zie kleuren en contouren van kleuren en ik vind het mooi. Het apartste is nog wel het gevoel: ik lig op een tweepersoonsbed maar het voelt alsof ik over het hele bed lig, alsof mijn lichaam dit alles beslaat. Ik voel veel groter aan dan alleen mijn lichaam. Ik lig heel stil en laat de warmte van de deken over mij heen vloeien. Af en toe beweeg ik om te bevestigen dat ik nog leef maar dat blijkt gelukkig het geval. Ik kan zelfs mijn ogen open doen, er zijn geen regels! De trip is begonnen en ik voel me zeer aangenaam. Als ik mijn ogen weer sluit en nog meer tot rust kom vraag ik me af wat er gebeurt als ik me opeens kut zou voelen. Maar dan bedenk ik dat het onzin is om me daar zorgen over te maken. Mensen, zeker ook ik, delen maar al te graag momenten in, labelen het goed of slecht, positief of negatief, maar is het niet het moment zelf dat telt en geen oordeel heeft? Negativiteit gaat vanzelf voorbij, ik zou dan blij moeten zijn dat ik überhaupt emotie voel, dat ik leef en het allemaal meemaak. Want alleen het tegengestelde daaraan, niet-bestaan, is pas echt zorgwekkend. En ik voel me helemaal niet slecht dus waar zou ik me druk om maken? Even later denk ik: 'de mens kan (nuchter) alleen maar lineair denken'. Terwijl het bestaan minstens zesdimensionaal en allesomvattend is. En dan denken mensen dat ze de wereld (kunnen) begrijpen door maar diep genoeg na te denken! Hoe lief!

Eerste vervreemding

Het gaat nu snel en na een korte onderdompeling in de psychedelische wereld, schiet ik die toestand voorbij naar een toestand waarin het leven compleet absurd wordt en ik er totaal geen vat meer op heb. Het begint onschuldig, ik beweeg op rare manieren in bed, lig op de kop met mijn benen boven mijn hoofd en vraag me af hoe ik in deze positie terechtgekomen ben. Maar het is speels en ik vind het grappig. Ik kijk naar de planten in mijn vensterbank. 'Kijk hoe vet die planten zijn!' roep ik, tegen niemand in het bijzonder en begin hardop te lachen. Ik ben trots dat ik ze zo goed verzorg. Dat kan ik wel, denk ik. Wat ben ik toch een gelukt mens; zonder mij zouden die planten daar nu niet staan.

Even later barst ik weer in lachen uit maar het is niet mijn lach – het is de lach van een aap. Maar ik ben toch ook een aap? Of in ieder geval een primaat? Leuk. Weer een tijdje later sta ik opeens balancerend op de rand van de bank. Dit is waarschijnlijk het hoogste punt in de kamer en ik heb hier nog nooit zo gestaan. Ik voel me net Zeus, oppergod, koning van deze kamer. Ik sla mijn armen in de lucht en druk met mijn handen tegen het plafond. Kijk hoe machtig ik kan zijn, dit hier is mijn koninkrijk. De gordijnen staan open dus iedereen zou mij kunnen zien, maar is dat niet juist grappig? In hun schoenen zou ik het ook alleen maar leuk vinden als ik iemand zou zien die werkelijk gebruik maakt van alle plaatsen in zijn of haar kamer en niet alleen op de standaardplekken zit. Weer even later besef ik me dat we allemaal opgedeeld zijn: opgedeeld in mannen en vrouwen. Waarom twee? Waarom niet maar één, of juist nog veel meer? Ik vind het vreemd, snap niet waarom het zo is, maar ergens is het juist wel weer ontzettend grappig. Want ondanks dat we twee verschillende aspecten van hetzelfde wezen zijn, zijn we nog steeds in feite ditzelfde wezen. Mannen en vrouwen kunnen net zo onzeker zijn over henzelf ten opzichte van het andere geslacht. Als beide partijen zo'n onzekerheid hebben, is die onzekerheid dan niet overbodig? Uiteindelijk willen we toch allemaal de ander? (tenzij je op je eigen geslacht valt, maar dan geldt even goed; vanwaar die onzekerheid?) Ik vind het weer zeer grappig allemaal dat zoveel mensen zich hier zo druk over lijken te maken terwijl het eigenlijk heel simpel is. Ook denk ik aan wat ik eerder die dag las, over Cleopatra, over vrouwelijke farao's in het Oude Egypte, wat voor rechten vrouwen toen hadden (en hoe vandaag de dag Egypte van alle Arabische landen het slechts scoort op vrouwenrechten). Hoe kan dat het geval zijn als we gewoon gelijkwaardig zijn, twee kanten van dezelfde medaille? Weird.

Verdere vervreemding

Ik bedenk me dat we als mens (over het algemeen) 46 chromosomen hebben. Raar. Ik raak steeds meer vervreemd van de wereld, ik denk aan Geert Wilders, Mark Rutte, Donald Trump, al die politici. Bestaan zij echt of is het een grote grap? Ik denk aan Marianne Thieme en denk, ha, mijn voorkeur gaat uit naar het mooie. Schoonheid is niet voor niets schoonheid, dat is geen toeval, zo werkt het universum nou eenmaal. Maar toch is er ook veel lelijkheid. Waarom? Ik denk aan herinneringen van jaren terug, aan de middelbare school waarin mijn leraar maatschappijleer vroeg wie zich een Nederlander voelde, wie zich meer een Europeaan voelde en wie zich in de eerste plaats als een wereldburger zag. Ik stak mijn hand op en zei, waarschijnlijk om edgy te zijn, dat ik vooral een Europeaan was. Was dit echt gebeurd, of zit het alleen in mijn hoofd? Wat bestaat er eigenlijk buiten deze kamer? Ik heb het idee dat ik dingen weet, die ik helemaal niet begrijp. Ik kijk op de klok, het is 25 februari 2017, 23 uur. Fijn, maar, hoezo? Dat is ooit zo bepaald en sindsdien loopt de tijd altijd maar door, maar wat heb ik er mee te maken? Ik denk aan mijn zusje, mijn broertje, mijn ouders. Wie zijn zij eigenlijk? Ik weet dat ik bij hen terecht kan, maar nu niet, want nu ben ik de weg kwijt en ik begrijp niets meer. Ik vraag me af of ik niet dood kan gaan zo, maar bedenk dan dat ik daar wel rekening mee zou hebben gehouden, dat dat niet zomaar gebeurt. Bovendien, wat kan ik nu doen om dat tegen te gaan? Ik wil niet iemand opbellen of lastigvallen, bovendien moet ik dan eerst uitleggen dat ik weer truffels gebruikt heb. Nee het zal vast wel goed komen. Bovendien weet ik niet zeker of dit allemaal wel echt is. Herinneringen lijken niet van mij te zijn, ik denk aan studiegenoten en vraag me af of ik die mensen überhaupt wel ken. Ik studeer biologie, maar wat is eigenlijk biologie? Iets met dieren, en iets met leven, maar wat is leven? Als dít leven is, wat is dan niet-leven? Studeer ik eigenlijk wel echt of zeg ik dat alleen maar om mensen voor de gek te houden in de hoop dat ze mij dan met rust laten en ben ik het nu zelf in deze toestand ook gaan geloven? Ik denk me te herinneren dat ik af en toe wel eens tentamens maak en ook colleges bijwoon, maar waarom eigenlijk, met welk doel? Is dat niet net zo goed om de wereld te doen laten geloven dat ik studeer? Terwijl ik eigenlijk vooral bezig ben gewoon mijn leven te leven? Ik heb ook natuur- en sterrenkunde gestudeerd, dat weet ik nog, maar wat is eigenlijk het verschil met biologie? En wat is er dan nog meer? Weer denk ik aan die politici en ik weet bijna zeker dat ze niet echt zijn. Mark Rutte kan toch niet de baas van Nederland zijn? Donald Trump toch niet van de VS? Dit moet toch echt een soort celebrity soap zijn waar ik mee in de war ben? Waarom zijn zij zo belangrijk, toch niet omdat ze zo goed of intelligent zijn? Omdat ze populair zijn? Oh ja, dat komt me wel bekend voor, het gaat er niet om hoe goed je bent als je het wilt maken in het leven, als je maar bekend en populair bent, dan kom je met alles weg, hoe middelmatig of ronduit kut je ook bent. Voor het eerst lijk ik weer iets te snappen van hoe het leven werkt. En ik? Ga ik het redden? Bij m'n studie heb ik zo mijn twijfels, ik denk aan een project dat ik samen met iemand doe en vraag me af of het niet heel zielig is voor mijn partner dat hij met mij samen moet werken. Maar dan bedenk ik me dat ik juist vaak degene ben die het meeste werk doet, die vaak dingen weet en met goede ideeën komt. Hmm, misschien dat ik dan toch wel weet waar ik mee bezig ben. En wat intelligentie betreft, ook dat is geen probleem. Ik hoef niet populair te zijn, benijd Donald Trump niet, ik wil alleen mensen vinden zoals ik, mensen die ook intelligent zijn, smaak hebben, mooi zijn, zich met interessante dingen bezig houden en mooie gedachten hebben. Coole mensen, mensen die cool zijn omdat ze uniek zijn, maar toch ergens op elkaar lijken, in keuzes, in smaak, in hoe ze hun leven inrichten en hoe ze het leven zien, zoals alleen zij dat kunnen zien. Ik denk aan de mensen in mijn leven die eigenlijk helemaal niet zo op mij lijken. Ik heb leuke vrienden en familie, maar echt iemand zoals ik ken ik niet, althans niet persoonlijk. Ik denk aan 'De Ontdekking van de Hemel' van Harry Mulisch, een boek dat ik nu lees, en ik kan geen onderscheid maken tussen de werkelijkheid en het verhaal en de personages uit dit boek. Dat is toch net zo goed echt, waarom zou ik er anders zoveel tijd aan besteden en zoveel mee bezig zijn? Als ik me daar mee kan identificeren, dan is dat toch genoeg?

Selfboost

In tegenstelling tot mijn vorige trips, twijfel ik niet zo sterk meer aan mezelf. Als ik in de spiegel kijk denk ik wel dat ik lelijk ben, maar ik weet dat dat ofwel door de truffels komt, of omdat ik dat gewoon niet goed kan beoordelen van mezelf. Van anderen weet ik dat ik me daar geen zorgen over te maken. Ik heb me al gerealiseerd dat ook qua vaardigheden ik niet onderdoe voor anderen, als ik iets echt wil kan ik dat doel best bereiken. Ondanks de onzekerheid of dit allemaal wel echt is, wat leven nou eigenlijk is, hoe de wereld werkt en of ik dit allemaal wel overleef, ben ik toch vreemd optimistisch over mijzelf als persoon. Ik kom er wel. Als ik zo intelligent ben, dan kan ik me ook wel uit deze situatie redden. 'Vindingrijkheid' zeg ik hardop, alsof dat me zou helpen. Ik ken het woord, maar wat moet ik daar mee in godsnaam? '1+1=2, 2+2=4', begin ik te mompelen, nog meer zinloze informatie. Hoezo? Omdat we dat als mens zo hebben afgesproken? Omdat we zo verrekte lineair zijn? We hadden net zo goed logaritmisch onze wereld in kunnen delen, of hexadimensionaal. Al mijn kennis is gewoon culturele conditionering, ik weet het omdat ik vanaf mijn geboorte dit soort dingen te horen heb gekregen en geleerd werd om dit te reproduceren, maar nu begrijp ik het allemaal niet meer, de verbindende logica ontbreekt, de wereld kan alles zijn en niets, waarom is het dan deze ene vorm? Misschien ben ik toch niet zo intelligent of vindingrijk als ik dacht, want ik heb geen idee wat ik met deze situatie aanmoet. Heb geen idee wat dit alles te betekenen heeft. Waarom heb ik truffels genomen, in feite heb ik mezelf nu verlamd, voor een paar uur uitgeschakeld of buiten spel gezet. Ik praat mezelf moed in door te zeggen dat als straks alles weer normaal is, ik weer gewoon mijn slimme, leuke zelf ben, dat ik het leven dan weer beter begrijp en aankan.

Op de een of andere manier zal ik het toch weer allemaal moeten begrijpen, toch weer meedoen aan de altijd maar draaiende culturele machine, indien ik verder wil leven, indien ik iets wil bereiken. Ik kijk naar de klok en zie dat de minuten verder tikken, de tijd staat dus niet stil, het leven gaat door en dit is waarschijnlijk allemaal 'echt', voor zover er iets 'echts' bestaat. Ik kijk naar het eten dat ik voor mezelf had uitgestald, maar heb niet echt honger. Zou ik doodgaan doordat ik te weinig gegeten heb vanavond? Nee zo snel gaat dat niet, dan had ik wel maatregelen getroffen. Ik drink sinaasappelsap en even later stel ik maar voor om te slapen en hopelijk morgen normaal – en helder – wakker te worden. Voor ik ga slapen moet ik mijn tanden poetsen, dat is weer zoiets dat ik wéét maar niet helemaal begrijp, ja om mijn gebit gezond te houden, maar dat dat het eerste is waar ik aan denk, in deze toestand nota bene, laat voor mij maar weer eens zien hoe diep de conditionering gaat. Ah shit, tandenpoetsen na sinaasappelsap is niet goed, ook dat weet ik blijkbaar. Gelukkig ben ik normaal gesproken heel gezond, dat heb ik toen straks nog in een enquête ingevuld dus het zal wel waar zijn. Een keertje iets minder gezond bezig zijn moet kunnen, zonder dat daar erge consequenties aan verbonden zijn, want dat is nog iets dat ik van het leven weet: er is best veel speling voordat je het echt verpest hebt.

Uiteindelijk ga ik dan slapen, in eerste instantie val ik niet in slaap maar daarna wel en slaap ik aan een stuk door, om tot slot uitgerust wakker te worden.

Het begin van de trip was erg fijn en ik ben blij dat, in tegenstelling tot de laatste paar trips, ik mezelf niet de grond in heb geboord maar juist kon vertrouwen op mezelf en hoopvol was over de toekomst. Ik ben blij met de first-hand ervaring dat leven echt enorm ingedeeld lijkt te zijn volgens culturele opvoeding en dat het evengoed heel anders had kunnen zijn. In het vervolg zal ik echter niet weer een dubbele portie nemen, ik schiet dan blijkbaar toch te ver door, het psychedelische voorbij. Dit heb ik op Hollandia ook al meegemaakt en dit vind ik zelf niet echt heel fijn. Dan neem ik liever het risico op een wat zwakkere, maar wel psychedelische trip met een normale dosis. Ik zou 30 gram Atlantis dan ook niet echt aanraden, tenzij je al veel ervaring hebt en wilt kijken wat het jou te bieden heeft.

Dat is interessant, volgens mij herken ik het van een ervaring die ik had, maar dat is al wel een tijdje geleden dus ik weet het niet exact meer. Dit is hoe ik het destijds beschreef in het trip-report:

Citaat

Niet veel later gaat het echt mis: ik krijg een enorm beklemmend gevoel. Ik ben één keer in mijn leven flauwgevallen en weet precies hoe ik mij daarvoor voelde. Dat gevoel heb ik op meerdere momenten in mijn leven gehad, misschien 4x ofzo, maar veelal heb ik het flauwvallen dus afgehouden. Ik heb het ook aan het begin van mijn eerste truffel-trip ervaren, maar toen hield het al snel op. Nu voelde ik dat het heel snel heel sterk werd en dat het alleen maar erger wordt.

 

Ik kan het niet meer hebben en sta op, loop naar achter het bankje het bos in. Ik zeg tegen B dat ik even moet liggen, de symptomen worden nu heel sterk en ik voel een enorm suizen in mijn oren, het gaat helemaal niet goed met mij en ik kan mij niet herinneren dat ik mij ooit zo slecht gevoeld heb. (...) Ik denk niet dat ik doodga of iets dergelijks maar ik weet wel dat het helemaal niet goed is en het is pure horror dat ik nu ervaar. Het enige wat ik wil is thuis bij mijn ouders zijn. Ik lig zo een tijdje maar ben nog wel bij bewustzijn, nu ik dit schrijf verwonder ik mij erover dat ik blijkbaar nog zo helder heb kunnen denken want het voelde echt verschrikkelijk en alsof het helemaal fout ging, alsof ik niks meer kon. Ik blijf hier liggen en de nare effecten ebben langzaam weg. Als ik me weer enigszins normaal voel sta ik op en loop ik terug (...)

Het ging allemaal zo snel dat ik dat groene sneeuwbeeld niet meer precies herinner, maar ik dacht inderdaad wel dat alles (vrij fel) groen werd in eerste instantie tot ik 'out' ging. Ik herinner absoluut een groene gloed of waas in ieder geval (ook of juist met ogen dicht). Wat voor mij een andere belangrijke telltale sign is is dat ik een naar gesuis in mijn oren krijg voorafgaande aan zo'n ervaring. Dit had ik toen tijdens het trippen, maar heb ik ook als ik in het dagelijks leven flauwval. Dat gebeurt niet zo vaak, maar is in de afgelopen maanden wel 2x gebeurt vanwege B12-injecties bij de huisarts. Zodra ik teveel aan medische dingen denk krijg ik hier last van. Ik wordt dan heel slap, begin lacherig te worden, hoor het suizen in mijn oren en voel me tegelijkertijd heel zwaar, alsof ik elk moment om kan vallen. Het heeft inderdaad ook met je bloedglucosespiegel te maken, daarom kun je als het gebeurt het beste liggen (doe je vaak vanzelf al automatisch omdat je out bent), zodat het bloed goed overal in het lichaam weer kan komen. Dit heb ik mij door een dokter laten vertellen dus ik ga er van uit dat hij weet waarover hij praat mbt dit onderwerp. Dit heb ik op truffels dus een keer meegemaakt en toen had ik die dag ook nog helemaal niets gegeten (behalve de truffels dan). Sindsdien zorg ik dat ik in ieder geval wel wat / genoeg gegeten heb voor ik begin met vasten voor de nuchtere maag. Wat zijn jouw eetgewoonten vóór dat je last hebt van zoiets? En het er met de huisarts over hebben lijkt me sowieso een slim plan, zij weten er vast meer van.

Ik vond het juist wel leuk gevonden van dat mandarijnen gooien! Op het strand gooien mensen toch ook wel eens een balletje of iets dergelijks over, ook een sociale aangelegenheid. Mandarijnen zijn dan net dat beetje spannender en origineler.

Ja gevoelens en gedachten komen en gaan, ik wordt er zelf een beetje gek van eerlijk gezegd soms hoe snel ze kunnen veranderen en omslaan maar ben blij dat ik niet de enige ben. Enige oplossing is volgens mij gewoon er in meegaan, overgave, maarja dat is wel lastig om in de praktijk te brengen vind ik.

Qua trips weet ik niet of ik voorlopig iets ga doen, is vaak toch redelijk last-minute bij mij. Ben wel in een creatieve bui de laatste tijd dus schrijf wat meer, heb vaker leuke ideeën en hoop ook nog iets origineels te doen met een videocamera. Creatief bezig zijn lijkt in veel opzichten ook wel een beetje op trippen vind ik, in een trip ben je ook creatief bezig, namelijk met je eigen avontuur en beleving die trip. Heb jij nog plannen? Leuk dat je ondanks de angst om te hard te gaan toch nog zulke leuke verhalen deelt. Gelukkig nieuwjaar!

Geniaal, opnieuw een prachtig report!! Bedankt voor het schrijven en delen

Wie: Ik, 26^e trip

Wat: ong. 45 gram Pandora (growkit)

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Ik was de week voor de trip behoorlijk depressief, geen zin meer om te leven, het leven duurt veel te lang vond ik. Ik was nog flink verdrietig dat mijn vriendin een punt achter onze relatie gezet heeft twee maanden terug en ging dan ook vaak huilend naar bed met veel emotionele momenten door de dag heen. De momenten dat ik me iets beter voelde waren van korte duur en hier was ik mij volledig van bewust als ik ze ervoer. Zo kon ik niet leven, zo kan ik niet nog 60+ jaar volhouden. Ik zat te denken om aan een Ayahuasca ceremonie mee te doen, ik had toch niets meer te verliezen vond ik. Maar omdat ik het nogal prijzig vond en ik me bedacht dat ik nog een growkit van Pandora had, dacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om eerst eens een stevige portie Pandora te nemen. Ik weet dat truffels de potentie hebben om mij hier uit te helpen, de laatste paar keren was ik gewoon niet ver genoeg gegaan. Na het oogsten woog ik zo'n 45-50 gram aan Pandora truffels. Aan de andere kant waren ze wel een stuk vochtiger dan de voorverpakte truffels omdat ik ze net schoongespoeld had dus waarschijnlijk wogen ze daarom al iets meer. Omdat ik echt geen zin had in weer een normale trip en echt diep wilde gaan besloot ik een selectie te houden van de best uitziende truffels en at deze op. Uiteindelijk was dit zo'n 35 tot 45 gram op een lege maag (5 uur niets gegeten, daarvoor alleen twee boterhammen). Nogal een step-up van de 15 gram die ik gebruikelijk neem, op een zwakkere soort nota bene, maar vandaag moest het gebeuren vond ik.

Douchen in duisternis

Alles had ik al klaargezet, omdat ik niet zo'n zin had in wachten tot de effecten inslaan ga ik eerst douchen. Omdat ik het liefst maximale visuals wil doe ik dit in het donker, in de hoop dat ik door zo min mogelijk stimulus van buiten te krijgen ik nog dieper zal gaan. Ik voel me kalm, maar verder niet heel anders dan normaal. Een paar keer proef ik die smerige smaak van truffels in mijn mond en ik bedenk me dat als ik straks moet overgeven ik er waarschijnlijk weinig tegen kan doen, wilskracht brengt je tot een zeker punt maar uiteindelijk is het toch een lichamelijke reflex. Anyway, dat zie ik vanzelf wel. Ik kleed me aan, doe mijn lievelingsonderbroek aan en twijfel of ik ook mijn lievelingssokken aan zal doen. Dan moet ik ze wel weer straks apart wassen, maar deze trip moet speciaal worden dus laat ik het maar doen. Nog geen twee minuten later ren ik naar de wasbak en kots ik de truffels uit, en nog een lading, en nog een. Truffelkots op mijn lievelingssokken. Heerlijk. Ongeveer een half uur is verstreken sinds inname, de truffels waren smeriger dan normaal en ik had al een paar keer dat ik echt een vieze nasmaak voelde in mijn mond, maar nu heb ik voor het eerst dan echt truffels uitgekotst. De hoeveelheid die ik genomen had was ook veel te groot eigenlijk, en ze waren bovendien 2 maanden over datum. Ach, het was het proberen waard… Misschien heb ik de psilocybine al wel opgenomen en ben ik alleen de ranzige omhulsels kwijt.

Trippen als toevlucht

Ik ga liggen in bed, muziek staat al op, klinkt nog niet anders, voel me nog niet anders, alleen een beetje relaxed. Met mijn ogen gesloten zie ik niet sterk iets, maar ik kan wel makkelijker dingen visualiseren als ik er aan denk. Wat is het mooiste dat ik zou kunnen zien denk ik en ik denk aan m'n ex. Ik zie haar in posities en dingen doen die ik niet wil zien. Dit wil ik niet, ik open mijn ogen alvorens ik ze weer sluit. De visuals van net zijn er nog steeds. Fuck jullie truffels, waarom nou weer. Hoe heilig deze paddenstoelen ook kunnen zijn, ze zijn evengoed vulgair.

Ik probeer aan andere dingen te denken en op een gegeven moment krijg ik andere dingen te zien. Weer een tijdje later zie ik echt mooie dingen, ik zie een gigantische berg, bloemen, lucht, ik voel de vrede. Dit soort ervaringen zijn zo mooi maar heb ik alleen op psychedelica. Moet ik dan maar de rest van mijn leven elke week psychedelica nemen, zodat het leven toch nog acceptabel is? Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Hoe mooi dit ook is, en ik ben oprecht blij dat deze wereld blijkbaar ook bestaat, ben ik er echt voor nodig? Deze wereld zou toch evengoed bestaan als ik er niet meer ben? Natuurlijk zal ik het dan niet meer ervaren, maar goed, als ik telkens 6 dagen moet lijden voor ik weer zulke ervaringen heb en dan niet eens zekerheid heb of ik ze krijg, is het dan nog wel de moeite waard? Dan gebruik ik truffels als toevlucht, als pijnverzachter. Op zich niet iets mis mee, maar optimaal is het niet.

Liefde en Freek Vonk

Ik krijg weer mijn ex te zien, nu zie ik haar lopen door een boomhuis, zoals de boomhuizen in Lothlorien uit the Lord of the Rings. Ik voel hoe ze is en besef me hoe goede moeder ze zal zijn. Ik wil haar dit na de trip vertellen maar dan besef ik me dat ik haar niet meer spreek en dat zo'n opmerking uit het niets raar is. Ondanks dat dat me verdrietig maakt ben ik wel blij voor haar, dat ze zo'n mooi mens is. Ik hoop dat ze een mooie toekomst voor haar heeft. Fijn om deze liefde te ervaren, de laatste tijd had ik toch een stuk minder positievere gedachten in de hoop zo sneller over haar heen te komen. Oké dankjewel truffels, nu kan ik dat achter me laten. Misnoegen en verwijten zijn uiteindelijk niet de weg, liefde wel.

Opnieuw denk ik na waarom ik dan nog zou moeten leven. Zij gaat haar leven verder zonder mij, zij heeft mij niet nodig. Het leven heeft mij niet nodig, er is zoveel moois dat onafhankelijk van mij bestaat. Voor mij is het te laat, ik heb geen reden meer om te leven. Ik ben blij dat er zoveel moois bestaat, maar het is niet meer genoeg voor mij om verder te willen leven zoals dit vroeger wel was.

Na een tijdje ben ik weer erg verdrietig, aan het huilen. Ik trip nauwelijks meer, maar ik ben weer terug in de verdrietige stemming. Nouja, ik kan altijd nog Ayahuasca proberen, of San Pedro, of DMT… Ik heb geen zin meer in alleen te zijn, vraag in de familie-groepsapp of we straks een bordspelletje kunnen spelen als ik naar ze toe zou gaan. Vader weg, moeder wil vroeg slapen en zusje is naar een feestje. Jammer, ik voel me zo alleen zeg ik. Mijn moeder belt me op en probeert te troosten. Ik kan het niet meer en hang op. Ik kijk op internet op NPO of er iets interessants op is, college van Freek Vonk over evolutie. Ja, dit helpt en ik zeg dat ik Freek Vonk aan het kijken ben en dat dit helpt. Ik begin weer waardering te krijgen voor het leven, voor de mens. Omdat ik eigenlijk weer compleet nuchter ben besluit ik om eten te koken. Ik besluit om lief voor mezelf te zijn, als ik mezelf net zo behandel als hoe ik met mijn vriendin omging komt het allemaal wel goed. Liefde is de sleutel.

Energie en de wil om te leven

Voor ik een hap witte bonen in tomatensaus en rijst opeet kijk ik er eens goed naar, zie ik nog scherper omdat ik truffels ingenomen heb? Dat weet ik niet zeker, maar ik zie het behoorlijk scherp. Wat nou als ik een vrouwelijk geslachtsorgaan voor me zag, daar met mijn mond inging? Dan bedenk ik me dat het enige verschil met de portie eten voor me de molecuulsamenstelling is. En uiteindelijk is dat weer gewoon een ander niveau van energie. Ik ben gek, ik zie deze kamer rondom me maar het is allemaal alleen maar energie. Mijn lichaam ook. Ik ook. Alles dat bestaat is enkel een verschillende vorm van energie. Wat een apart universum leven we toch in. Ik moet denken aan een video van Terence McKenna die ik die ochtend gekeken had. Over dat eigenlijk niemand echt een idee heeft wat bestaan nou is. En aan de uitspraak “You need to have a plan. Or you will end up in somebody else's plan.â€

De wil om verder te leven was weer terug. Dat ik me van tijd tot tijd nog verdrietig voel of niet meer zo erg van het leven geniet zal nog wel even blijven, maar het is al heel fijn dat de wil om verder te leven weer terug is.

De trip was erg zwak geweest, waarschijnlijk omdat ik alles uitgekotst heb en misschien omdat de truffels over datum waren. Maar het was toch potent genoeg om me emotioneel te maken en uiteindelijk, met de hulp van o.a. Freek Vonk, om uit deze depressie te komen die eigenlijk helemaal niet bij me past. Misschien is het nog te vroeg om dit te concluderen na iets meer dan een halve week, maar ik merk een significant verschil ten opzichte van hiervoor. Bovendien lijkt het woord depressie misschien erg sterk hier, maar ik had hiervoor elke dag regelmatig momenten dat ik echt dood wilde en hier ook om wenste voor het slapen gaan. Dat heb ik sindsdien gelukkig niet meer, al is het niet zo dat ik opeens weer zo gelukkig, blij en zorgeloos ben als voorheen. Maar goed gezien de situatie is dat ook wel begrijpelijk en daar kan ik voorlopig prima mee leven.

Bedankt Gonzo!

Ik was sowieso al van plan om een wat hogere dosis te nemen, dus als ze extra sterk zijn komt dat alleen maar goed uit (en zal ik het niet te gek maken).

Hoi,

Ik heb zo'n 12 maanden geleden twee truffel growkits gekocht, volgens de website zijn ze zo'n 8 tot 10 maanden houdbaar. Ze zijn in het donker bewaard bij kamertemperatuur. Ik heb zojuist een growkit geopend om over drie dagen te oogsten. Ik heb wel eens truffels in een vacuüm zakje een maand na houdbaarheid opgegeten en daar geen last van gehad, het was zelfs een goede trip, zeker niet minder sterk dan normaal.

Anyway, op de growkit zit aardig wat schimmel, het is echter wel witte schimmel dus ik vroeg mij af of dit normaal is? Hier zijn wat foto's:

http://imgur.com/i7llTlR

http://imgur.com/hczgN0P

http://imgur.com/FgOgepI

http://imgur.com/zAcEky2

Het is vooral dat dikke wittige op waar ik me misschien een beetje zorgen over maak. Kan dit kwaad? Als de truffels minder potentie hebben vind ik het niet zo'n probleem, maar als ik mezelf vergiftig als ik ze opeet zou ik het wel jammer vinden. Ze ruiken nog goed, eigenlijk gewoon naar truffels. Kreeg spontaan zin om ze te eten.

Alvast bedankt!!

Wie: Ik, 25^e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Ik wilde weer de hogere sferen bezoeken, even weg van de zwaartekracht die het dagelijks leven en alle rompslomp die daar bij komt kijken non-stop op je uitoefent. Tijd om de vleugels weer uit te slaan en een paar uur te vliegen.

Goed hongerig at ik de 15 gram Atlantis op, muziekje en visualizer aan en tijd om te chillen op de bank. De visualizer stelt me al tot rust, zo mooi zelfs nu ik nog niet trip… Dat mensen zoiets gemaakt hebben, prachtig (zelfs al is het gegenereerd door automatische algoritmes).

Misselijkheid overvalt me, ik moet bijna kotsen maar ik houd het binnen, wetende dat het een goed teken is en dat de trip snel zal beginnen. Ik ga op bed liggen en sluit mijn ogen. Het was een flinke portie en ik was echt goed hongerig dus ik had al vrij sterke visuals verwacht maar zag ze nog niet echt. Ik hoopte op contact met aliens of andere wezens, maar in tegenstelling tot wat me regelmatig overkomt voelde het nu niet alsof mijn gezicht in een bepaalde vorm gedrukt wordt, bovendien voelde de kamer een beetje leeg (normaal gesproken op Atlantis voelt het vaak alsof er meerdere entiteiten aanwezig zijn). Nu voelde het alsof ik alleen was en de spirituele wezens ergens anders andere dingen te doen hadden. Nouja, de muziek klinkt wel goed en misschien komt het nog.

Opkomst en liefde

Visuals verschijnen subtiel en ik begin me goed te voelen. Euforisch is een sterk woord, maar in lichtere mate leek het daar op, wat mij extra blij maakte omdat ik dit gevoel al héél lang niet meer gevoeld had zelfs in mijn laatste 3 trips niet. Ik had het gevoel dat ik sinds ik een relatie terecht gekomen ben vrij 'numb' was, dat ik sindsdien fysiek nooit echt hele sterke gevoelens gevoeld heb (behalve bij aanraking, intimiteit en daarna, maar dat is weer een ander soort gevoel). Wat ik toen apart vond en mij deed afvragen of ik überhaupt wel verliefd was, omdat ik die opwinding en vlinders die daar meestal mee gepaard gaan niet echt voelde. Toch was ik dit wel want ik merkte het verder aan vrijwel alles. Misschien ben ik het gewoon ontgroeid dacht ik, en omdat het allemaal toch nog steeds heel fijn voelde maakte ik me verder geen zorgen. Nadat het uitging heb ik wel weer sterke (negatieve) fysieke gevoelens ervaren, maar zelfs dat was relatief kort (mentaal duurde het veel langer en ben ik er nog steeds niet van verlost). Hoe dan ook, het voelde weer goed om terug te zijn waar ik was toen ik met truffels begonnen ben, dit (licht) euforische gevoel ofwel de 'body high' die je vaak ervaart bij het opkomen van de trip.

De muziek leidt de weg en ik stoor me als een nieuw nummer begint. Veel te druk, ik gooi het nummer uit de afspeellijst en spoel door naar een volgende. Dat is beter. Een ietwat droevig gestemd nummer verschijnt, maar het is tegelijkertijd erg mooi en laat mij lekker nadenken over veel dingen. De oneindigheid van het universum, waarom ik me eigenlijk zo druk maak over deze mislukte relatie als het universum zo mooi is.

Ik zie mijn vader voor me en moest denken aan een mailtje die hij stuurde waarin hij voorstelde om in januari ergens heen te gaan. Ik zei dat het goed was als ik niet druk was met mijn studie en werd een beetje verdrietig dat ik altijd zo reageer bij hem, terwijl hij zoveel liefde geeft en heeft gegeven en gewoon graag iets leuks wil doen met zijn zoon. Ik vraag me af hoe willekeurig het is dat ik dit nu zo meemaak en probeer aan een ander persoon te denken. Ik zie mijn nu ex-vriendin voor me, zo mooi is ze en ik voel me verdrietig dat het niet verder kan, net als dat ik net mijn vader voor me zag die veel liefde voor mij voelt zie ik nu ook de liefde die ik voor mijn ex-vriendin heb. Dan vraag ik me af of er eigenlijk niet maar één soort liefde is en of het niet hetzelfde is, het lijkt best wel op elkaar namelijk. Dus ik bedenk me dat hoewel ik niet meer haar vriend kan zijn, we nog wel als vrienden verder kunnen en ik voel me opeens veel beter. Ik voel heel veel liefde voor haar om wie ze is, zo'n prachtig mooi iemand en het maakt opeens niet zoveel meer uit welke relatie ik tot haar heb, of ze nou een vriendin is of ik haar meer als zus zie, de liefde die ik nu ervaar verandert niet. Al mis ik wel dat ik haar nooit meer kan knuffelen en zoenen zoals we dat vroeger deden. Al deze liefde is heel mooi maar het heeft ook iets verdrietigs en ik probeer weer aan iets anders te denken. Ik zie allemaal mensen voor me, met allerlei verschillende achtergronden, dakloos, derde wereldland, vrijwilligers. Allemaal zijn ze op zoek naar liefde, niet romantische liefde maar de alles overkoepelende liefde die ik net ook ervoer. En ze geven het ook zelf en zijn daarin compleet zichzelf. Ook als de wereld wreed is of hun lot zwaar.

Het zijn typische truffelgevoelens en gedachtes en ik hecht er veel waarde aan, maar meer dan normaal is mijn rationele geest nog aanwezig en ik bekijk het toch iets kritischer. Zo vraag ik me opnieuw af hoe willekeurig dit is, er is toch zeker ook slechtheid en egoïsme in de wereld? Echt goede liefdevolle mensen zijn eerder een uitzondering dan de regel, waarom zie ik dan alleen de liefde? Het is selectief, de truffels geven geen goed beeld van de werkelijkheid. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze me voorliegen. Ik baal een beetje dat ik mezelf niet compleet overgeef zoals ik dit in het begin van mijn truffeltrips deed, begin ik de illusie te doorbreken? Het maakt me in ieder geval niet gelukkiger, maar ik kan mezelf ook niet voorliegen. Desalniettemin was ik toch redelijk geëmotioneerd en als ik mijn ogen open deed merkte ik dat er traantjes mijn wangen over gerold zijn.

Antwoorden

Ik wil heel graag antwoorden, wat is het doel van het leven? Ik had er laatst nog een goed gesprek over met mijn ex-vriendin, dat ik door truffels geloof (of weet?) dat er zoveel meer is, dat het niet allemaal voor niets is geweest, dat er een doel geweest moet zijn ook als je het zelf niet doorhebt. Zij wilde zoiets ook graag geloven en ondanks dat ze net als ik heel sterk emotioneel is, dit alles extreem intens ervaart en zich er graag aan overgeeft, was ze te rationeel zei ze. Door het hele gedoe met haar en doordat mijn laatste paar trips nogal verwarrend waren was ik niet zo ontzettend overtuigd meer van mijn opvattingen. Dat er meer is dan we denken staat voor mij nog steeds vast, maar een doel, is die er wel? Omdat ik normaal gesproken altijd het idee had dat ik overal wel achter kon komen als ik aan het trippen was hoopte ik nu dan toch een definitief antwoord te krijgen, ik was er echt aan toe. Maar er kwam niks. Ik was alleen met mijn gedachten en had niemand om om raad te vragen. Geen aliens deze keer. Geen innerlijke alwetendheid.

Ik had zo'n honger dat ik besloot om toch maar iets te eten. Terwijl ik mango at begon ik weer te denken aan de relatie die nu voorgoed over was. Ik werd steeds verdrietiger en de tranen begonnen steeds harder te stromen. In tegenstelling tot net met mijn ogen dicht waren de onderwerpen waar ik over nadacht meteen een stuk aardser en alledaagser. Ja ik ga haar en de mooie tijd die we gehad hebben heel erg missen. Ik had het eigenlijk allemaal al wel tot op zekere hoogte geaccepteerd, het was ook al meer dan een maand geleden inmiddels. Maar nu kwam het weer keihard terug, blijkbaar heb ik het toch nog niet helemaal goed verwerkt. Lekker dan, misschien had ik beter toch niet kunnen trippen…

Dan speelt een leuk inspirerend nummer en ik zet de verdrietige gedachten van me af, zie het als een kans om hier sterker uit te komen. Het leven is vol mogelijkheden, je moet er alleen open voor staan. Hier was ik zo goed mee op weg voor ik aan deze relatie begon, als ik dat gewoon weer oppak is er niets aan de hand en gaat alles weer fantastisch worden. Ik kruip weer terug in bed, sluit opnieuw mijn ogen en denk na over een hele hoop dingen die ik nauwelijks meer kan herinneren. Ik ben een beetje verward vaak, schiet van de ene naar de andere emotie en gedachte en af en toe mompel ik wat en ik heb zelf niet eens door wat ik nou allemaal bazel. De gedachten gaan te snel voor mij om er nog echt iets zinnigs uit te krijgen. Het voelt chaotisch, maar niet gevaarlijk of alsof ik de controle helemaal verloren heb. Ik bedenk me dat ik helemaal geen zin meer heb om te leven, dat ik net zo goed dood kan gaan. Wat maakt het ook uit. Ik peins er nog een beetje over maar op een gegeven moment tik ik mezelf mentaal op de vingers en zeg, hé, het kan ook anders. Je kunt ook even blij zijn, alles niet zo serieus nemen. Meteen voel ik me beter, alsof er een last van me afvalt en ik bedenk me dat er nog zoveel paden voor mij zijn om te bewandelen en dat het zonde zou zijn om op te geven als er geen goede reden voor is. Het is allemaal meer gewoon een innerlijke gedachtegang en ik overweeg nooit serieus om een einde aan mijn leven te maken dus ik voel me niet in gevaar.

Zoenend in de spiegel

Als ik hier weer uit ontwaak en in de spiegel kijk zie ik een lelijk hoofd voor me en ik denk welk bestaansrecht heb ik eigenlijk nog? Als ik m'n shirt optil zie ik een prachtig atletisch lichaam en ik denk 'wow dat heb ik gedaan.' Ik heb het maximale gegeven, me op dit gebied maximaal verbeterd voor zover ik daar invloed over heb (en naar mijn eigen ideaalbeeld). Als mijn gezicht nou ook mooi was, maarja die is niet zo te vormen zoals je dat lichaam dat wel is… Jammer dat sterke contrast. Ik ga dichterbij staan en kijk mezelf goed aan. Misschien ben ik toch niet zo lelijk. Ik kijk mezelf diep in de ogen en ik zie verdriet, iemand die heel hard een knuffel, iemand die liefde nodig heeft. Ik begin mezelf te zoenen, tegen de spiegel, alsof ik in jaren niet gezoend heb en er al jaren naar verlang. Ik laat niet los en het voelt fantastisch. Het is niet de eerste keer dat ik mezelf zoen in de spiegel tijdens een trip, maar wel de eerste keer dat het zo goed en echt voelt. Waarschijnlijk omdat ik nu weet wat het is, terwijl ik hier voorheen geen ervaring mee had. Hoe dan ook, het voelt bijna net zo fijn als hoe het met mijn vriendin voelde en het voelt alsof ik meerdere minuten bezig ben. Er verschijnt een heel spoor op de spiegel, maar dit geeft niet en ik zoen lekker verder.

Hierna voel ik me een stuk beter, het verdriet is weer even weg en ik heb tijdelijk de liefde ontvangen die ik nodig had. Jammer eigenlijk, zelfliefde is heel mooi maar het is niet heel makkelijk fysiek tot expressie te brengen, behalve als je aan het trippen bent dan. Waarom zijn we in tweeën gedeeld? Het leven zou zoveel makkelijker zijn als we al compleet waren, of compleet genoeg om ons niet incompleet te voelen als we geen relatie hebben. Want lopen relaties niet uiteindelijk toch altijd uit op conflict, de gevoelens vervagen, beide personen hebben door dat ze toch anders zijn, dat de ander jou toch niet helemaal begrijpt. Dat dat een leven lang wel zo is lijkt zo zeldzaam.

De toekomst

Ik ga het laatste uur van de trip in en voel me vol goede moed over de toekomst, ik ben me gaan realiseren dat ik best een leuke jongen en zal vast opnieuw verliefd worden en iemand vinden die dit gevoel deelt. Het zou raar zijn als het niet zou gebeuren. Ik durf het internet op mijn mobiel weer aan te zetten en chat nog een beetje voor zover ik mijzelf daartoe in staat acht. Zo slecht heb ik het niet, ik heb leuke vrienden en familie.

Ik ben niet heel moe en geniet nog steeds veel van de muziek dus slaap half met de muziek nog aan. Op een gegeven moment is het dan toch echt tijd om te slapen, het is me niet helemaal duidelijk wat deze trip mij gegeven heeft, maar ik voel een fijn soort optimisme. De volgende dag denk ik er nog een beetje over na maar heb ik eigenlijk het idee dat ik niet heel veel geleerd heb. Het was geen hele visuele trip en ook niet echt heel filosofisch of bijzonder leuk of fijn. Het was een prima trip, maar bij lange na niet zo bijzonder als de trips die ik in het begin meegemaakt heb. Aan de andere kant was het in sommige opzichten wel een verbetering ten opzichte van de laatste paar trips, ik had het idee iets meer controle te hebben en ben minder verstoord door verwarring of negatieve gedachten. Ik heb zeker geen spijt van deze trip en denk dat het al een stap in de juiste richting was. Een aantal dingen over mezelf en wat ik zelf nou graag wil zijn me duidelijker geworden. De diepere vragen blijven onbeantwoord, maar dat komt vanzelf wel weer een keer vermoed ik.

De dagen na de trip zit ik nog steeds een beetje met twijfel, de trip was een leuke afleiding geweest en in sommige opzichten stond ik weer speelser in het leven, maar tegelijkertijd heeft het ook de nare gevoelens van de break-up weer naar boven gehaald en ik heb nog steeds geen goed antwoord op de vraag waarom het leven alle moeite nog waard is. Cynisme is een uitermate lelijke gemoedstoestand en als je niet oppast verzuurt het alles wat het leven mooi maakt. Cynisme is de broedplaats voor haat en afkeer, wat alleen maar verder corrumpeert en alle levenslust verteerd. Ook voor de relatie had ik soms last van periode waarin ik me nogal cynisch voelde, met name over de mensheid en wat we elkaar, de planeet en andere wezens aandoen. Door de relatie viel dit weg, het leven leek alsof het te goed was om waar te zijn. Nadat de relatie uitging kwam het weer terug en daardoor voelde ik me regelmatig vrij slecht en maakte het me niets meer uit als ik zou sterven. Ik moest weer zien dat er zoveel meer is, deze trip had het me niet gegeven, misschien dat ik dan toch iets anders als Ayahuasca moet proberen? Ik zocht een beetje op ervaringen met Ayahuasca en de inzichten die men deelde bracht voor mij weer de inzichten uit eerdere truffeltrips terug. Bijvoorbeeld dat het leven een spel is en niet te serieus genomen moet worden. Dat het een leven een dans is en dat het enige zinnige dat je kunt doen je overgeven is aan de dans, zonder nadenken, zonder oordelen, pure overgave. Ik voelde me alweer iets beter maar het was nog geen sterk genoeg antwoord, ik zou het zelf weer moeten meemaken denk ik.

Weer wat dagen later merk ik dat het toch niet zo geweldig gaat. Negatieve gedachten accepteren en ze er gewoon laten zijn is één ding, maar hoe ik me nu voel bij vlagen is gewoon niet gezond meer. Truffels zijn geweldig, maar ik heb toch het idee dat ik hier een ander soort hulp voor nodig heb. Misschien dat het dan toch tijd is voor Ayahuasca.

Heftig report, bedankt voor het delen. Mooi geschreven, ik had het onlangs gelezen en ondanks de nare ervaringen die je beschrijft kreeg ik spontaan weer zin om te trippen en heb dit dan ook gedaan. Gelukkig pakte het voor mij wat vrolijker uit en ik ben je hier dan ook extra dankbaar voor want het heeft me denk ik in een richting gestuurd en op het pad gezet die ik al ruim een maand probeer te vinden.

Inderdaad zijn truffels een stuk heftiger dan je denkt, vooral als je een tijdje geen bad trips hebt meegemaakt. Ik herken het gevoel van er te makkelijk over denken of denken dat je het allemaal wel aankunt / al gezien hebt heel goed en dan word je over het algemeen vanzelf wel weer op je plaats gewezen.   Ik hoop dat je een goed herstel maakt en weer met veel plezier verder kunt leven en wanneer de tijd rijp is weer een hoop fijne trips mee zult maken. Als ik je verhalen en reacties lees heb je een gezonde veerkrachtige mindset en zal dat zeer waarschijnlijk geen probleem zijn.

Hoewel ik zelf zwaar onplezierige momenten heb meegemaakt in trips heb ik nog nooit zoiets beangstigends meegemaakt als jij hier beschrijft, ik vermoed dat dit nog wel een keer zal gebeuren. Vind het ook wel interessant dat Terrence McKenna naar het schijnt op een gegeven moment zo'n beangstigende trip heeft meegemaakt op paddo's dat hij het nooit meer gedaan heeft. Dat geeft denk ik wel aan hoe ontzettend sterk zulke ervaringen kunnen zijn als iemand die zo'n fervent voorstander er besluit mee te stoppen.

Ik hoop in ieder geval dat het op de een of andere manier toch nuttig geweest is!

Bedankt voor jullie reacties, erg fijn om te lezen!

@Menseneter, die film ken ik, helaas kon ik de karakters in die film niet uitstaan. De trailer en stukjes terugkijkende zie ik best wel wat parallellen, al blijf ik erbij dat ik de mensen niet uit kan staan. Maar bedankt voor de aanrader, ik heb me net even flink geamuseerd door te lezen wat ik destijds over de film geschreven heb en hoeveel het in sommige opzichten lijkt op wat mij later zelf is overkomen. Beetje zelfspot zeg maar.

Inmiddels meer dan een maand na alle nare gebeurtenissen en het gaat vrij goed al schommelt het nog vrij veel (het tipt wel sterk in de positieve richting). Onlangs opnieuw getript en hoewel dit op zichzelf niet heel veel veranderd heeft denk ik, merk ik in de dagen erna een grote positieve invloed. Voel me weer vol goede moed en mijn oude gelukkige zelf, alleen rijker vanwege prachtige ervaringen die ik door deze relatie heb mogen hebben. Tripreport volgt, bedankt voor de support, betekent heel veel voor me!!

Wie: Ik, 24^e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

Disclaimer: Waarschijnlijk niet de meest interessante trip om te lezen, maar gezien de setting (trippen kort na relatiebreuk) misschien toch enige leeswaarde voor hen die geïnteresseerd zijn.

0. Liefdesverdriet

Mijn vriendin voelt zich niet meer verliefd, niet meer aangetrokken tot mij. Dit zei ze nadat we gezellig samen een film hadden gekeken, plannen hadden gemaakt om naar Parijs te gaan en intiem begonnen te worden. Het was erg emotioneel, voor haar, voor mij. Allebei veel gehuild, elkaar troost geboden. We wilden het zo graag, maar zij is mij steeds meer als een vriend gaan zien terwijl ik juist steeds meer verliefd op haar ben geworden. Kut. Maar veel meer dan verliefd zijn voel ik een veel mooiere en sterkere liefde voor haar, een liefde waarbij ik de meeste waarde hecht aan een toekomst waar zij het meest gelukkig is, ook als ik daar verder geen onderdeel van uitmaak en een andere man mijn rol overneemt. Toch doet het veel pijn en heb ik mij nog nooit zo verdrietig gevoeld als de dag na ons uit elkaar gaan. Het leven had haar glans verloren en op de fiets hoopte ik dat een auto mij aan zou rijden en er een punt achter zou zetten. Ik at nauwelijks en als ik at was het slecht ongezond voedsel, het maakte mij allemaal niets meer uit, een snellere dood klonk alleen maar gunstig. Door de dag heen een aantal flinke emotionele momenten ervaren waar ik in huilen uitbarstte, eindelijk begreep ik dan hoe het is om een romantische relatie afgebroken te hebben. Hoe de wereld nog kan functioneren ondanks dat dit toch vrij regelmatig voorkomt was voor mij even niet goed te begrijpen. Zijn anderen zo gevoelloos? Zo verknocht aan het dagelijks leven? Of zetten ze zich er gewoon over heen?

Hoewel ik graag zou willen dat ik van al deze negatieve gevoelens afkwam, zou ik het ook niet oké vinden als ik ze opeens niet meer zou voelen, als ik door zou kunnen gaan alsof er niets gebeurd was. Hoe kut het allemaal ook was, in ieder geval geeft het aan dat ik ergens om gaf, dat onze liefde belangrijk geweest is.

De volgende dag werd ik wakker en ik voelde niets bijzonders. Alle nare gevoelens waren weg. Hoe kan dat? Wil ik ze terug? Nee, toch niet. Ook als ik maar een paar uur van ze verlost ben ben ik al blij. Ik ging naar buiten, boodschappen doen en ik voelde me extatisch. Wauw. Wat is het leven toch mooi eigenlijk. Het was nog niet volledig verwerkt allemaal, een paar keer voelde ik me weer erg verdrietig, maar over het algemeen voelde ik me weer gewoon goed, of in ieder geval oké. De dag daarop voelde ik mij genoeg gedistantieerd van het hele gebeuren om er op te reflecteren tijdens een trip. Of om gewoon even lekker te trippen, wat ik inmiddels al weer een hele tijd niet meer gedaan had.

1. Armoede en lijden

15 gram Atlantis op een lege maag. Bah wat smerig. Ik kijk de documentaire 'Human' verder en ik begin me beter te voelen over de hele situatie nu ik al deze verhalen hoor van mensen die in armoede leven. Niet heel netjes misschien maar ik voel me blij dat ik een westerling ben en niet met al deze problemen hoef te leven. Liefdesverdriet, hoe pijnlijk ook, is nog altijd een oneindig veel kleiner probleem dan wat deze mensen door moeten maken. Ik trek mijn dekentje nog even extra over mij heen terwijl ik nadenk over het feit dat deze mensen zich kapot werken terwijl (of zelfs zodat) ik van al deze luxe kan genieten. En zelfs nu helpen ze me mijn lijden te verlichten doordat hun misère zoveel erger is. Als reïncarnatie bestaat vrees ik voor de levens die ik zal moeten leiden om dit alles weer in balans te brengen, maar goed dat zijn problemen voor later. In tegenstelling tot wat ik soms in andere trips ervaar voelde ik nu helemaal niet de behoefte om deze mensen te helpen of de wereld een betere plaats te maken, ik voel me er niet eens echt schuldig om, ik heb het toch niet (persoonlijk) veroorzaakt?

2. Zinloosheid van het leven?

De trip begint in te kicken want de tijd lijkt te vertragen en de gezichten van de mensen in de docu vervormen. Geen zin meer in deze ellende, ik ga lekker muziek luisteren en in bed kruipen. Fijn, voelt goed. De closed eyes visuals zijn niet heel duidelijk maar wel aanwezig. In combinatie met de muziek is het een zeer plezierige ervaring en ik zeg dan ook 'dankjewel' zonder dat ik er controle over heb. Vol liefde en overtuiging, compleet oprecht. Zoals mijn vriendin ook wel eens tegen mij zegt of ik tegen haar. Maarja dat zit er nu niet meer in… Fijn dan toch dat het niet compleet bij haar ophoudt en dat er zelfs nu nog een situatie is waar het gebeurt. Ik droom lekker weg bij deze CEV's en muziek. Op een gegeven moment zie ik een docent professor voor me, ik vind hem een erg goede docent en een heel aardige man. Ik zie voor me hoe hij zijn best doet om een nieuwe jonge generatie iets bij te brengen over dierfysiologie. Hoe erg ik het ook waardeer, vraag ik me af: wat is het nut? Hoeveel hiervan onthouden mensen uiteindelijk na een jaar, een aantal jaren, een decennium? Maakt het hun leven beter, maakt het de wereld beter? Of is het uiteindelijk maar tijdsverspilling en is het een groot zinloos leven? Een leven van afleiding, geblinddoekt door de samenleving over wat er in andere delen van de wereld gebeurt? Wat maakt het uit dat deze docent een goed hart heeft? Levert het hem iets op? Net als de rest zal hij straks sterven, zullen mensen rouwen, verdrietig zijn. Er valt niets tegen te doen. Is dit nou leven? De beloning voor een leven lang goed zijn?

Behalve dit cynisme ervoer ik ook weer sociale angsten of ongemakken. Schaamte. Miscommunicatie. Waarom? Truffels zijn heel mooi maar waarom moet dit (de laatste tijd) zo vaak terugkomen als ik keer op keer concludeer dat het onzin is? Ik vind het wel mooi geweest en tijd voor iets anders.

3. Relaties

Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ik begon na te denken over de relatie met mijn vriendin. Eigenlijk was die heel goed en heel mooi. Geen idee waarom ik daar eerder zo vaak twijfels over had. En nu is het afgelopen. Hmm… Maar waarom eigenlijk? Man valt op vrouw, vrouw valt op man (in ons geval tenminste). Zij is heel mooi, zij is ook aangetrokken geweest tot mij dus ik moet ook iets hebben wat haar aanspreekt. Heeft ze zelf ook gezegd, zowel over persoonlijkheid als uiterlijk. Wat is dan precies het probleem? We willen allebei liefde, iemand die van ons houdt, iemand om van te houden. Waarom niet elkaar? Ik ben naar de keuken gelopen om misschien toch wat eten te maken maar ben daar te hard voor aan het trippen nog. Ik leun tegen de koelkast en stel me voor dat mijn vriendin haar armen om me heen slaat en me troost. Waarom kunnen we niet verder? Het is toch duidelijk? Zij voelt geen aantrekking meer, maar dit heeft ze wel gevoeld. Dan zou het toch ook terug kunnen komen? Op dit moment vraag ik me af of dit hele gebeuren niet één groot misverstand geweest is. Dit is te fixen, dit kan ik fixen. We hebben er veel te snel een einde aan gebreid, het direct opgegeven. Waarom? Er verschijnt een uitdaging en we nemen de benen. Zonde. Zo hoeft het niet te zijn. Als ik het haar uitleg gaat het allemaal weer goed komen. Het voelde echt als een doorbraak sinds de relatiebreuk.

Ik begin het steeds minder te begrijpen en op een gegeven moment kan ik nauwelijks geloven dat het echt gebeurd is. Ik voel vrijwel geen connectie meer met wie ik was, die jongen met die vriendin. Natuurlijk heb ik een vriendin, waarom zou ik die opeens niet meer hebben? Het voelt alsof ik een psychose heb, alsof ik gek geworden ben nadat mijn vriendin me verlaten heeft en ik nu in mijn eigen illusiewereldje leef. Ik lees een brief terug die ik voor haar geschreven had en kan mij niet herinneren dat dit mijn woorden zijn, ook al is de brief slechts 1 dag oud. De dingen die ik geschreven heb lijken totaal niet met de werkelijkheid te stroken, althans niet met de realiteit die ik deze trip gecreëerd heb. Nee het kan toch niet waar zijn… Ik wil niet in die andere werkelijkheid leven. Ik besluit iemand op te bellen om te vragen wat er nou precies gebeurd is… Wordt niet opgenomen. Ik draai steeds verder door in mijn wanen en moet echt weer even geworteld raken met de realiteit. Dus ik bel een goede vriend op, die wel opneemt. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen. 'Het is… uit… of niet?' vraag ik. 'Ja' hoor ik terug. 'Maar… dat is vrij abrupt gegaan, of niet?'. 'Ja… moet ik langskomen?'. Ik vraag of hij dit wil doen en over 20 minuten verschijnt hij.

Ik krijg het akelige gevoel dat de werkelijkheid van mijn trip de werkelijkheid niet is. Dat ik mezelf voorlieg, dat er een realiteit is waar ik gebroken ben en waar ik geen invloed op heb. Na binnenkomst begint deze vriend C een heel verhaal over zijn studie, gaat er helemaal in op zonder dat ik veel hoef te zeggen. Ik probeer het te volgen maar eigenlijk vraag ik me alleen maar af waarom mijn vriendin niet meer verliefd is en me verlaten heeft. Als ik iets probeer te zeggen kom ik niet uit mijn woorden, alle gedachten die zo logisch lijken in mijn hoofd komen compleet onduidelijk naar buiten. Fuck… de truffels hebben gelogen. Ik heb mezelf voorgelogen. De werkelijkheid waar ik niet in wil leven is de werkelijkheid waar ik me nu in bevind. Toch zit er ergens waarheid in mijn gedachtegang van eerst, of niet?

4. Terug naar de werkelijkheid

Ik voel me een beetje bezwaard dat ik C hier heb laten komen terwijl ik zo afwezig ben en slecht uit mijn woorden kom. Ik begin over hoe dit nu eenmaal gebeurt soms op truffels en C is verrast als ik vertel dat ik aan het trippen ben. Hij had het niet eens door!!! Plotseling beginnen voor hem de puzzelstukjes op zijn plaats te vallen en vindt hij het alleen maar grappig. Als ik weer een beetje nuchter ben en C gedag heb gezegd denk ik nog een beetje na over alles. Genoeg stof tot nadenken, maar dat komt morgen wel weer als ik compleet helder ben.

Als ik weer wakker wordt voel ik teleurstelling dat de realiteit van de trip weg is, dat het een zelf gecreëerde waan geweest is. Maar misschien kan ik die realiteit tot werkelijkheid maken als ik mijn vriendin vertel over de dingen die ik nu ingezien heb. Ik besluit haar een nieuwe brief hierover te schrijven en ze reageert positief, zegt dat het een super mooie brief is met goede argumenten en goede punten. Geen garanties, maar ze staat positief tegenover het idee het nog een kans te geven.

Inmiddels weer twee keer met haar afgesproken, als vrienden in eerste instantie. De eerste keer leek het alsof al haar licht en vrolijkheid volledig uitgedoofd was, we wandelden in hetzelfde bos als tijdens ons eerste afspraakje. Waar ze me normaal gesproken altijd verliefd aankeek was er nu alleen een uitdrukking van levensmoeheid te zien die bovendien veel wegkeek. Dit voelde heel slecht natuurlijk maar tijdens de wandeling leek het steeds iets beter met haar te gaan en aan het eind leek veel van de duisternis verdwenen en stelde ze uit haarzelf voor om snel weer af te spreken.

Haar levendigheid leek weer terug te zijn deze tweede keer gelukkig en zelfs leek ze me af en toe als vanouds aan te staren. Maar juist omdat we afgesproken hadden om in eerste instantie vrienden te zijn heb ik er niet zoveel mee gedaan. Na een korte wandeling in de stad begon ik te merken dat we misschien toch niet zo'n goede match zijn, dat we allebei meer behoefte hebben aan iemand die anders is, beter bij ons past… Voorheen was er het gevoel van verliefdheid dat dit blind maakte. Het enige wat je uiteindelijk echt nodig hebt is liefde, dus ik denk niet eens dat het voor problemen gezorgd zou hebben op de langere termijn zolang de liefde er maar was.

Maar voor het eerst denk ik dat het niet slim is om door te gaan, voor haar niet en voor mij niet. Dat we dan allebei iets kiezen wat goed is, maar wat beter kan, voor ons allebei. Ik denk dat ik er dan eindelijk vrede mee heb dat onze romantische relatie beëindigd is. Dat we als vrienden verder gaan.

5. Closing thoughts

Trippen kort na een relatiebreuk lijkt natuurlijk een heel erg slecht idee. Waarschijnlijk is het dat ook. Maar ik heb het toch gedaan omdat ik me al heel veel minder emotioneel voelde rond de hele situatie. Het fijne aan truffels is dat het je laat zien dat er zoveel meer is in het leven. En dat je in ieder geval altijd jezelf hebt. Tenzij je bad gaat natuurlijk, wat waarschijnlijk wel een verhoogde kans is na zo'n emotioneel slopend iets als een relatiebreuk.    De trip zelf was nogal verwarrend en misschien zelfs gevaarlijk als ik niet een vriend langs had laten komen. Ik zou het dan ook niet per se aan- of afraden, als je ervaren bent kun je zelf wel aanvoelen of het verstandig is of niet, zeker zijn kun je toch nooit helemaal.

Door het allemaal wat tijd te geven denk ik dat ik mij toch redelijk over dit alles heen kan zetten, zonder wrok of nare gevoelens. Zeer dankbaar voor de mooie tijden en herinneringen. Hopelijk kunnen mijn trips vanaf nu dan ook weer een leukere wending krijgen.

Gefeliciteerd rijkiedijkie! Erg mooi report

Zeer mooi report, bedankt voor het delen!

Klinkt heel mooi, karakteristiek maar toch zeldzaam, ongewoon en intens.

Gaat 25+ gram Atlantis je derde trip worden? Lijkt me wel een heftige sprong, vond zelf 15 gram Atlantis al vrij heftig de eerste keer na 2x 15 gram Tampanensis. Het visuele kan je dan echt overvallen als je er niet behoed op bent. Natuurlijk is iedereen anders en is elke trip anders, maar bij enigszins depressiviteit zou ik het zelf denk ik iets rustiger aan doen. Maar goed dat is slechts mijn mening en na meer dan 20 trips heb ik eigenlijk nog steeds geen idee hoe truffels werken, dus tsja...

Moet je een film over maken als je iets met kunst doet, zoiets heb ik momenteel wel gemaakt voor school. Iets met herrineringen die dan heel snel voorbijflitsen in 30 sec. Ik denk ook zoiets, dat de persoonlijkheid weggaat, maar de energie ergens doorgaat. En dat dood eigenlijk niet dood is ofzo, maja dat is meer een gevoel en niet uit te leggen. Toch ben ik weer als dood voor de dood

Op een dag zal er een film komen. Klinkt gaaf!