Voyager360

Members
  • Aantal bijdragen

    144
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

Waarderingsactiviteit

  1. Like
    Voyager360 gaf waardering aan kiytu in Spontaan een middagje tampaneren (philosopher's stone)   
    Hey lezer,
    Afgelopen zaterdag heb ik met twee vrienden getruffeld. Aanvankelijk was ik tripsitter en zou alleen vriend Joram gaan trippen. Na 2 uur ging hij naar eigen zeggen redelijk stabiel op de 10 gram ingenomen Atlantis truffels, hoewel hij behoorlijk van het een naar het ander zin in had. Ik ben even snel langs de smartshop gefietst om voor mij en Alain twee pakjes Tampanensis te halen. Ik heb voorheen maar één keer getruffeld op Mexicana, maar mijn interesse ligt hoog en ik heb al behoorlijk wat ervaringen gehoord en gelezen. Tampanensis, ook wel de Philosopher's stone genoemd, schijnt je enorm filosofisch te maken. Het leek mij een mooi tweede level van mijn truffelervaringen.
    16:00 Het verorberen
    Rond 4 uur 's middags zaten we dan met z'n drieën in de achtertuin van Joram aan de rivier. De setting was ultiem; de zon scheen, de vogels floten, er stond een zacht briesje en verder was het rustig. Ook de mindset was er klaar voor. Ik had wel een toets op de planning staan, maar daar maakte ik me niet veel zorgen meer om. Zo nu dan vaarde er een boot langs. Ik gaf Alain het zakje en voordat ik mijn zakje open had zat hij al te smullen van de nootjes. Hij trok er een vies gezicht bij, maar bleef stug dooreten. Toen ik zakje eindelijk open had, gooide ik wat truffels in mijn mond. Ik stond nou niet echt te watertanden, maar het smaakte wel oke, totdat de zurige nasmaak naar boven kwam. Een korte pauze deed wel wonderen want daarna kon ik de rest met gemak opeten.
    16:30 Een kort maar krachtig retourtje huis
    Ik ben pas 21, maar ik voelde me al een ware pensionado. Ieder van ons zat in een tuinstoeltje en we genoten van de zon. Ik keek voor me uit en zag aan de overkant van het water een fietser fietsen. Gek genoeg begon ik langzaamaan te gniffelen, wat zich uiteindelijk uitte in een schaterlach. Toen ik uitlegde dat het om een fietser was, lachten Joram en Alain mee. We begonnen te praten en ik voelde me nog steeds hetzelfde. Totdat ik me het ineens begon op te vallen hoe mijn stem telkens veranderd van zacht naar hard, van schor naar scherp. Alain liep via de omhooglopende tuin even terug naar het huis. Toen hij terugkwam zei hij dat hij zich al lichter voelt. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid,  dus nam ik ook maar een pasje naar het huis. Ik voelde me niet bepaald lichter, maar dat had misschien te maken met dat ik de helling opliep. Wel viel het op hoeveel kale plekjes er in het gras waren. En hoe de boom van de buren dominant over de heg stook, alsof die wilde duidelijk maken wie de mooiste is. Ik besefte me dat ik ietwat gekke gedachten begon te krijgen over 'bomen die iets willen'. Ja, de truffels waren wel degelijk ingekickt. Ik liep het huis in om een glaasje water te halen, maar dat is er nooit van gekomen... Ik stond oog in oog met een deur die dicht klatste en een enorm kabaal maakte. M'n lichaamsharen stonden rechtovereind toen het plafond ook nog begon te kraken. Ik ben linea recta terug gelopen naar de waterkant waar mijn hart weer op een rustig tempo bonkte. 
    17:00 Windmolens
    Nu was het Joram's beurt om terug te lopen naar het huis. Ik en Alain tuurden naar de de rivier. Het water stroomde onze kant op, dit was geen visuele illusie. Alleen het viel op dat het water onze kant op stroomde. We praatten over het water; hoeveel kleurverschillen het heeft. Van groen naar diepblauwgroen. Het water stroomde inmiddels weer met de rivier mee. Ik keek naar de overkant en zag weer een fietser. Deze keer achter een rij bomen. Ik schat dat hij 200 meter verderop fietste. Toch kon ik zeer precies de fietser in het oog houden. Ik kon mijn focus en aandacht op hem houden en ik merkte dat ik het boeiend vond om hem te volgen. Ik zette het Efteling deuntje van de Indische waterlelies op, die stond toevallig op spotify. Er vaarde een groot containerschip langs. Met allemaal gekleurde containers. Ik ben wordt normaal niet zo nat van boten, maar ik vond het prachtig om te zien. Ik speculeerde met Alain waar de boot vandaan kwam en waar hij naar toe zou gaan, wat er in de containers zat. Ik kreeg een echt vakantiegevoel dankzij het Eftelingdeuntje. Het paste er perfect bij. Toen de boot voorbij was stopte de muziek en was er een intense stilte. Joram kwam eindelijk terug en plofte neer in de stoel. Ik sloot voor even mijn ogen. Vanuit de duisternis die ik gewend ben te zien als ik mijn ogen sluit kwamen bewegende patronen. Als ik me op die patronen focuste werden ze steeds duidelijker. Het waren draaiende windmolens. Rond die windmolens ontstond een rode gloed. Als ik me ogen weer open deed, zag ik niks bewegen of vervormen. En als ik mijn ogen dicht deed en even afwachtte, kwamen de windmolens weer tevoorschijn. Joram en Alain vonden het grappig dat ik over windmolens begon, want dat zagen zij absoluut niet. Ik begon de drang te voelen om het te delen dus ik legde in detail uit wat ik zag. Alleen zij konden het tenslotte niet zien. Dat bewijst maar weer hoe ook de waarneming tijdens een trip persoonlijk kan zijn. Er was al een uur voorbij en ik nam wat de overige 5 gram van de truffels.
    17:30 Het plafond maakt zijn excuses
    Ik vond het wel weer leuk om even terug naar het huis te gaan, om te zien wat voor avontuur ik er zou gaan beleven. Ik liep alleen het huis in en ging even zitten op de bank. Ik legde mijn hoofd op de hoofdleuning en staarde naar boven. Even sperde mijn ogen een centimeter verder open. Het plafond begon te dansen! Vierkantige patronen werden kleurrijk en er verschenen recht boven mij draaiende windmolens. Hoe langer ik naar het plafond staarde, hoe meer er gebeurde. Het leek net alsof het plafond een onemanshow deed alleen voor mij. Dat plafond dat me eerder heeft laten schrikken, vermaakte mij helemaal nu. Ik had er nog net geen bak met chips bij gezet, maar die sfeer was er absoluut wel. Het uiteinde van het plafond begon te golven als het water van de rivier. Ik keek even een andere kant op en alles was weer normaal. Ook het plafond was in mijn ooghoek weer het saaie, grijze vlak beton wat het altijd was. Als ik me weer op het plafond ging focussen, begon de dans weer van vooraf aan. Ik voelde een liefde voor het plafond. Ik aanvaarde zijn excuses.
    17:45 Etenstijd? Wat?
    Inmiddels bevond ik me op het boventerras bij een huisgenoot van Joram. Ze had het over kaarsen, eten en ik begreep er geen ene snars van. Of eigenlijk was ik veel te afgeleid door een parasol om te luisteren wat ze zei. Ze wist dat ik truffels op had, maar ze wist niet dat ik best hard aan het trippen was. Ik legde het haar uit, maar dat leek ze niet echt te begrijpen, ik zag er voor haar normaal uit. Ook begon me op te vallen hoe ze zich gedroeg. Niet negatief of positief, maar gewoon de manier van doen werd 10 keer uitvergroot. Toch was ik er heel oordeelloos over. Ik begon haar te zien als een onderdeel van en niet een individu. Ze was dat onderdeel van de mensheid. De mensheid die in een rush van allerlei onzinnige dingen zijn bestaan kent. In een eigen bubbel waar tijd bepalend is voor de hele activiteit. Tijd is onzichtbaar, maar het is de gedachte die alles reguleert wat de mens ook maar doet. Zo begon de meid in kwestie het te hebben over etenstijd. Terwijl ik absoluut nog geen behoefte had om te eten. Ook vond ik het begrip etenstijd erg lachwekkend. 'Ik eet wel wanneer ik zin heb', dacht ik bij mezelf. Het deed er even niet meer toe wat er morgen zou gaan gebeuren. Morgen bestaat ook alleen maar in de gedachte, net zoals gisteren.
    18:00 We zijn er bijna, maar toch niet helemaal
    Beneden weer op de bank keken we met z'n drieën Netflix, of beter gezegd, de wallpapers van Netflix series. Die waren al druk genoeg om ons te vermaken. Joram was al meer aan het nuchteren en maakte meer opmerkingen over de series zelf terwijl Alain en ik meer gefocust waren op de details van de wallpapers. De één had meer diepte dan de ander en dat maakte het allemaal spannend. Joram was onderhand al nuchter naar eigen zeggen en zijn minder vage gedrag bevestigde dat. Alain lag naast mij op de bank en trok iets meer in zichzelf. Ik vroeg hoe het ging met hem en hij reageerde dat hij het best wel onwerkelijk begon te vinden. Hij wilde dat het stopte en nam een tripblokker in (van die vitaminepilletjes). Ik heb nooit geloofd in tripblokkers, althans niet dat ze een trip kunnen beëindigen, het heet ook niet voor niets trip. Als je midden op de Route de Soleil staat onderweg naar Nederland ben je ook niet 123 terug. Wel kan je af en toe even je benen strekken bij een tankstation of gewoon leuke liedjes opzetten. Het vermoeit je. Maar het vermoeit je nog meer als je het bij de pakken neer gaat leggen. Als je naar die tomtom kijkt en ziet dat je nog 1400 kilometer moet rijden. Dan ben je een helse tocht aan het uitzitten. Ik probeerde Alain's mindset te veranderen maar hij bleef telkens met de controledwang uitkijken naar dat moment dat hij weer nuchter zou zijn. Uiteindelijk ging hij op bed liggen en peilde Joram zo nu en dan hoe het met hem ging. Daarna bestelden we pizza's.
    18:15 De muur naar de Wegisweg
    Ik lag onderuitgezakt op de bank nog te genieten van het plafond dat vredig golfte en diverse kleuren had. Ik focuste me daarna op de bakstenen muur. Ik had Joram eerder aanbevolen om die muur eens te gaan verven, maar ik was blij dat hij dat nog niet gedaan had. De stenen kwamen de voeg uit en begonnen allemaal te draaien. Het leek op die scene uit Harry Potter en de Steen der Wijzen waarbij Hagrid met zijn paraplu op een stenen muur tikt en er dan een poort verschijnt. Tot de poort is het in de visuals nooit gekomen. De stenen bleven maar draaien en dansen en het was absoluut fascinerend om te zien. Net zoals bij het plafond stopte het effect als ik me op iets anders focuste. Nu leek de tv van het tv-kastje te vallen. Joram stond er naast en vroeg op een toon alsof ik opgenomen moest worden: "sta ik nu in de TV?" Ik kon de realiteit nog wel onderscheiden van de illusie. En dat bracht mij naar de volgende fase, de filosofische fase.
    18:45 De steen der wijzen
    Alles wat ik zag en ik raar vond was natuurlijk een illusie. Tenminste, dat dacht ik. Misschien zou alles echt zo bewegen en is de illusie dat alles stil staat. Maar omdat je nooit anders gezien hebt, denk je dat de realiteit is. Conclusie; de realiteit is net zoals tijd een gedachte. De pizza's waren inmiddels bezorgd en Joram had er één aan mijn overhandigd. Ik had niet bepaald honger maar ik had wel heel veel zin om te eten en met name pizza! Dus ik liep met mijn pizza naar de tafel toe en legde hem op tafel. We begonnen alle drie een beetje individueel te leven. Alain lag nog steeds op bed, Jochem ging boven even socializen en ik stond op het punt om mijn pizza te eten. Maar voordat ik überhaupt de doos openmaakte duurde het minstens vijf minuten voordat ik echt zat. De stoel waar ik op zat veerde een beetje en dat was ineens veel interessanter dan de pizza. Ik veerde mee met de stoel en Alain ontwaakte uit zijn lig positie en moest lachen. Ik genoot van de stoel, oprecht en tegelijkertijd wist ik hoe debiel dat eruit zou hebben moeten gezien. Ik opende de doos en zat al te watertanden. Ik nam een hap en mijn liefde emoties verander abrupt naar een complete afschuw. Wat een ranzige pizza was dat. Veel te veel zout, er zat een liter vet op en het was gewoon geen pizza. Ik had alsnog een paar puntjes opgegeten en ben ondertussen ging ondertussen mijn telefoon openen. Ik keek de snapjes en appjes en alles bewoog weer lichtelijk. Ik merkte dat het me niet veel interesseerde en ineens kreeg ik een gevoel van dankbaarheid. Een gevoel dat ik hier ben met al die mensen om me heen. Ik bekeek mezelf in mijn selfie camera en zag er anders uit dan normaal. Ik voelde me niet bepaald knap maar ik was enorm tevreden wie ik was. Zo imperfect, maar goed genoeg. Net zoals de kamer waar ik in zat. Hoe langer ik in de kamer zat, hoe gezelliger het werd. Jochem kwam beneden en vroeg wat er nog miste in zijn kamer. Er miste niks, hij miste het gevoel dat het al prima was.
    19:15 De branding
    De trip werd langzamerhand minder intens en ik kon ook weer normale gesprekken voeren. Alain was weer opgekrabbeld en we keken samen naar Madagascar. De film was geweldig, de stoel waar ik inzat was fantastisch, ik at zelfs de pizza nog op. De hele avond kon niet meer stuk. Madagascar bleek na al die jaren nog steeds een superfilm te zijn, nog meer dan ooit tevoren. We begonnen weer melig te worden en het ene stemmetje na het andere stemmetje werd nagedaan. Alain was weer volledig ontdooit terwijl we als kleine kinderen nog heel geboeid voor de televisie zaten. Funfact: Madagascar heeft echt wat tripelementjes in de film zitten, leuk om te zien na een trip dus.
    Ik liep even met Jochem naar buiten toe en keek uit op het water. Ik was voldaan en had energie voor tien. Dat laatste bleek uiteindelijk later die avond wel mee te vallen...
    _______
    Mijn ervaring met psilocybe Tampanensis is goed verlopen. Ik zou je het willen aanraden om te proberen, maar zoals ik ook gezien heb is dit voor iedereen anders. Sta open en laat je mee gaan met de flow bladiebla. Het is een cliché maar het is wel de troef om je trip door te komen. Zie het als een ontdekkingstocht. Wat er gaat komen weet je niet, anders kan je het niet meer ontdekken. Verwacht geen grootse dingen, ga er gewoon lekker met een leeg hoofd in want je hoofd wordt toch wel genoeg gevuld tijdens de trip!
     
  2. Like
    Voyager360 gaf waardering aan Demion in Frans Bauer is een alien   
    Op een lankmoedige zomernamiddag ergens in het midden van augustus zat ik eens kalmpjes en zo stoned als een aap door het online woningaanbod te bladeren toen er plots en geheel onverwachts uit de eindeloze zwartheid van het heelal een piepklein ruimtescheepje zomaar kwam opduikelen. Niet veel groter dan de nagel van mijn pink landde het zonder pardon op de L van mijn toetsenbord. Verbaasd keek ik toe. Het gebeurt je ten slotte niet elke dag, dat er een klein ruimtescheepje op je toetsenbord landt. Mij niet, in elk geval. Het scheepje had de vorm van een kleine amandel, waarvan het achtereind uitliep in twee punten. Het had ook de klèur van een amandel, nu ik er over nadacht, en ik vroeg me af: wacht eens even... is dit nu een ruimtescheepje, of een vreemd gevormde amandel die toevallig op mijn toetsenbord dwarrelt? Ik was ten slotte erg stoned...
     
    Lang hoefde ik niet te twijfelen. Er klonk een heel zacht gesis en ik zag hoe een nòg piepkleiner wezentje uit het scheepje kwam gestapt. Ik boog mij eens voorover om het goed te bekijken. Ik moest mijn ogen een beetje toeknijpen: het wezentje was nauwelijks een paar millimeter groot. Wat ik ervan dacht te kunnen waarnemen was dat het in vorm een soort mensachtig wezentje was, daar ik armpjes en beentjes en een rompje en hoofdje kon onderscheiden. Ik kon niet iets van kleding zien, maar wel dat de onderste helft van zijn lichaam paars was, en de bovenste helft groen. 'Hm', dacht ik. 'Curieus.'
    Op dat moment draaide het wezentje zich om en zag mij. Ik meende dat ik daar beneden een zacht krijsen kon horen, maar helemaal zeker was ik niet. Nu zag ik het wezentje in paniek naar iets aan zijn zijde grabbelen. Hij vond het en richtte zijn armpje op mij. Wat er vervolgens gebeurde was ook hoogst curieus: ik voelde plots een tinteling, eerst op mijn borst en zich van daaruit rap verspreidend over mijn hele lijf. Even later begon de tv groter te worden. Ook de laptop begon opeens te groeien, net als het wezentje op de L van het toetsenbord. Wacht even, dacht ik... De laptop groeit niet... ik krimp! En warempel: ik had de hoogst onwaarachtige ervaring te mogen meemaken hoe ik kleiner en kleiner werd, als Alice, nadat ze van haar paddenstoeltjes gesnoept had.... Voordat ik het goed en wel wist stond ik naast het wezen en zijn ruimteschip.
     
    Nu ik naast hem stond wist ik even niet zeker waar ik het eerst naar moest kijken: dat vreemde wezen naast mij, of de ENORME, GIGANTISCHE ruimte die mijn kamer was geworden. De deur aan de andere kant leek wel honderden kilometers ver en honderden kilometers hoog. Dit krankzinnige perspectief was zò overweldigend dat ik dan maar mijn aandacht op het wezen naast mij richtte. We waren nu beide even groot. Zijn lichaam vertoonde inderdaad opvallend veel kenmerken met dat van u en mij: benen met voeten, paars, armen en romp, groen, en zijn hoofd... Mijn mond viel open. Zijn hoofd was Frans Bauer.
     
    Niet ècht Frans Bauer natuurlijk, maar een soort plastic-wax versie ervan. Met een heldere blik in zijn ogen keek het wezen me aan. Het opende zijn mond en sprak in perfect Nederlands: 'een goedemiddag.'
     
    Nu had ik tot dusver geen reden om aan te nemen dat het wezen mij kwaadgezind was. Was dat wel zo geweest, dan had hij me wel met een plasma-X-ray tot nano-pulp gereduceerd, in plaats van me te verkleinen. Dus ik dacht: hij vriendelijk, dan ik ook vriendelijk en ik zei: 'een goedemiddag... uh... meneer Frans.'
    Het wezen glimlachte. 'Ik nam deze vorm aan in de hoop u niet al teveel schrik aan te jagen, waarde heer. Mijn ware vorm is... anders.'
    'Nou' zei ik, 'dat is vriendelijk van u... Wat, als ik vragen mag, brengt u naar hier? Naar deze planeet en mijn... toetsenbord?'
    'Ik ben op verkenning' zei Frans. 'Voor mijn volk ben ik op zoek naar geschikte planeten om op te leven, want onze eigen planeet hebben we per ongeluk opgeblazen.'
    'Oei', zei ik. 'Dat is onhandig...'
    'Een beetje wel ja, dat geef ik toe' zei Frans. 'En ik zie al dat uw planeet niet geschikt is, waarde heer. Op een planeet vol reuzen zouden wij niet lang overleven.'
    Wij spraken daarop af dat ik hem iets van het land en de wereld zou laten zien en dat deed ik. Ik legde hem uit hoe het kwam dat wij een koning hadden die met wc-potten werpt en waarom het ook alweer was dat Trump president werd. Daarvan raakte het wezen zo in de war dat hij een splijtende hoofdpijn kreeg en snel zette hij me weer af op mijn toetsenbord.
    'Het spijt me' zei ik. 'Wij mensen zijn nu eenmaal vreemde wezens.'
    'Inderdaad' zei Frans, en wreef over zijn pijnlijke hoofd. 'Edoch' zo sprak hij en maakte een lichte buiging, 'ik dank u, waarde heer, voor uw gastvriendelijkheid.'
    'Geen probleem' zei ik. 'Gij ook bedankt voor uw verschijnen en veel succes bij uw zoektocht. Ik zou eens op onze buurplaneet gaan kijken, als ik u was. Daar is nog alle ruimte.'
    'Dank u, waarde heer' sprak Frans, en nam zijn verkleinpistool van zijn zij.
    'Een ding nog', zei het wezen. 'Die Patty Brard van jullie? Da's ook een alien.'
    Ik schoot in de lach. 'Dat idee hadden wij zelf ook al.'
    Plastic-wax Frans Bauer frunnikte wat aan zijn pistool, richtte het op mij en haalde de trekker over. Even later had alles weer zijn normale afmetingen aangenomen. Het wezentje zwaaide nog even en stapte in zijn ruimtescheepje. De kleine amandel steeg op van mijn toetsenbord en met een zacht zoemend geluidje vloog het zo het raam uit.
    Ik leunde achterover in mijn stoel en dacht: 'sodeju zeg. Is het alweer augùstus?'
     

  3. Like
    Voyager360 gaf waardering aan Demion in Gedachtestromen   
    Gedachtestromen
     
    Beurtelings bewegen mijn benen zich langs elkander. Zoals dat hoort, bij het lopen. Ik observeer dit. Ik observeer dat ik dit observeer en ik denk: ik ben godverdomme goed bezig. Maar of ik het ga halen, dat weet ik nog niet. Mijn einddoel: het thuis zijn. Waar het warm is, en muziek. En de wereld? Wat is de wereld? De wereld is overal om mij heen. Dat om te beginnen. Verder kan ik rapporteren dat in het dorp alles vredig lijkt. De hemel boven mij kleurt langzaam donker, de dag loopt op zijn einde. Een nieuwe lente is begonnen.
     
    Zoals over het algemeen wordt aangenomen dat de Aarde met haar zwaartekrachtveld mij aan zich gebonden houdt zou ik net zo goed kunnen beweren dat ik het zelf ben die zich vrij door de ruimte beweegt en het de Aardplaneet is die aan mijn voeten hangt, en geen mens ter diezelfde planeet, hoe schrander hij of zij zichzelf ook achten moogt, zal van enig tegendeel bewijzen kunnen. Ik ben mijn eigen God.
     
    De fijnmotorische coördinatievaardigheden die vereist zijn bij het bijvoorbeeld rollen van een jointje, alsook het enigszins consequent de juiste toetsen op het bordje weten te raken hebben de neiging na drie dagen achter elkaar wakker te zijn geweest danig aan exacte precisie en doelgerichtheid in te leveren op zichzelf, doch het dichtmachientje, dat wonderbaarlijke verhalen vertellende apparaatje achter mijn ogen functioneert in hoge mate. De ene na de andere als zachte stroop vloeiende volzin rolt als kandij voor de geest via mijn toetsenbord de wijde wereld in. Milde zinsneden dartelen zichzelf vervoegend over het digitaal papier van het scherm en door uw helder stralend bewustzijn, waarde lezer.
     
    Beurtelings bewegen mijn benen zich nog altijd langs elkander. Zoals dat hoort, bij het lopen. Ik ben nu bijna thuis. Daar doemt in de verte al het mergelstenen kasteeltje op dat ik sinds jaar en dag mijn bescheiden onderkomen mag noemen. Althans, het schattig kleine zolderappartementje daar bovenin, waar dat zachte licht door het raam naar buiten schijnt. Ik ben bij de poort aangekomen. Ik toets geheel foutloos de juiste code in op het kleine paneeltje en het hek schuift aangenaam loom en iets van krakend aan de kant. Kom binnen, lijkt het te zeggen. Welkom thuis.
     

  4. Like
    Voyager360 gaf waardering aan rijkiedijkie in Vandaag geboren [Atlantis 15 gram]   
    Dat van dat knuffelen, zo herkenbaar, had ik ook de vorige keer. Alleen had ik geen partner haha!
    Herkende nog wel meer dingen van de trip.
    Alweer beetje bijgekomen?
     
    Groet
  5. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Nalske in De cultuur voorbij (of juist niet) [Atlantis 30 gram]   
    Inderdaad een supergaaf tripreport en zeer breed verwoord en duidelijk verteld/uitgelegt. Ikzelf ben pas een nieuwe tripper en heb gisteren mijn eerste trip(je) beleefd van 7,5 gram Hollandia.  Ik heb het ervaren als een prettige maar ook licht tot matige trip. Kan er nog moeilijk meer over vertellen omdat ik nu nog het een-en-ander aan het verwerken ben. Voor de veiligheid en omdat het nieuw voor mij is tezamen met een tripsitter (goede vriend) ervaren.
    Ik heb je hele trip gelezen en zelfs een deel naar Word gekopieerd  voor mezelf omdat ik deze tekst bijzonder goed bij mij past. Quote "Een keertje iets minder gezond bezig zijn moet kunnen, zonder dat daar erge consequenties aan verbonden zijn, want dat is nog iets dat ik van het leven weet: er is best veel speling voordat je het echt verpest hebt. " Unquote
    Ik eet gezond, werk hard en relax ook hard, ben hygienisch en sta optimistich in het leven en gun mezelf af en toe een pleziertje (soms wat vaker, ok)
    Ik kan daar enkel nog 1 ding aan toevoegen: One live, live it!!!!
     
    nogmaals bedankt! 
  6. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan rijkiedijkie in trippie   
    Bakje: 5 gram ofzo van Mexicana
    Wie/hoe: Alleen in tuinhuisje gisteren 20 mei
     
    Sommige reizigers schrijven pas een maand later hun trip-report. Ik dus niet. Het is nog geen eens 24 uur geleden. Dus ik kan vaag overkomen. Wie weet, misschien juist normaal en kom ik nuchter juist vaag over. 
    Het zat er al een tijd aan te komen want het lag al een tijd in de koelkast. En ik heb met koningsdag wel een beetje genomen maar dat was geen trip. Ik merk het nu al dat ik het zat ben om te schrijven, want trips zijn gewoon onomschrijfbaar en eenmaal opgeschreven is de magie er wel weer vanaf.
    Op de een of andere manier kies ik altijd slechte momenten en tijden uit. Ik denk dat ik altijd een ervaringsdeskundige ben op het gebied van truffels maar dat is het niet. Ik wou ze overdag al doen, maar dan had ik problemen met mijn ouders die gewoon thuis wonen. Naja ik woon bij hun zeg maar. Dus ik zat in het tuinhuis om half negen die truffels op te eten en na het eerste hapje werd ik al de lucht in geschoten. Ik weet niet waar het door komt. MIsschien omdat ik snel de effecten herken of omdat ik gewoon gek aan het worden ben. Dus ik forceerde mijzelf om door te eten maar dat waren nog maar 5 hapjes. En toen dacht ik als ik meer eet, zie ik straks het plafond bewegen en ik was al ver heen. Geloof mij trip niet om 20:00. Dan zit je om 4 uur 's nachts als een aap op en neer te springen in de kamer. Kan je beter overdag en in de avond lekker slapen. 
    Zo begon het ook: "huh is het al negen uur, huh waarom heb ik dit in godsnaam nu gedaan, huh waarom drink ik gewoon nog koffie op dezelfde dag, huh huh huh. In tegendeel met normale trips denk ik altijd meteen van: "o shit, waarom ben ik nooit buiten? " nu dacht ik: "ja waarom moet ik naar buiten zit hier wel lekker" 
    Toen had ik een lied over zwervers geimproviseerd. 
    (wordt leuk na het eerst couplet) maar mijn haar zit voor geen meter. Sorry voor mijn tik met mijn oog maar moest nadenken wat ik ging zingen. 
    En toen had ik echt medelijden met zwervers. Maar ik voelde ook een toekomst voor hun. Kun je ff in de comments achter laten of ik hier spacend uit zie. Anders kan ik het misschien niet online zetten (op social media)

    Op de radio luisterde ik naar een vriend die optrad. Deze link is trouwens uit januari. Maar dit is wel het lied wat hij speelde. Super lachen was dat. Ondertussen had ik een opmerking over hoofddoeken op Facebook geplaatst. Dat agenten dat zelf mogen bepalen. Dit was een onderwerp van het programma. Normaal luister ik niet naar politiek. Maar omdat Yorick optrad luisterde ik een soort van mee naar het radioprogramma over hoofddoeken wat erna kwam: 
    Toen kwam het allemaal. Ik zie er eigenlijk echt voor geen meter uit vandaag en de wereld ziet mij als zwerver met huis. Veel zelf-kritiek kreeg ik naar mij toegeslagen en ik werd de grond ingeboord. Maar ik wist dat alles wat ik mezelf aanpraat toch illusie is. 

    Toen ging ik een beetje achter mijn computer muziek opzetten en uit mijn plaat. Het beeldscherm pulseerde. In het begin van de trip zag ik ook ineens heel veel licht buiten en dat was prachtig. 

    Rond 00:00 belde ik een vriendin op, om te praten over wat ik had meegemaakt vandaag. Ik vertelde dat ik mijn ma irritant vind, omdat ze altijd maar met mij bezig is. En dat dat veel druk op mij legt. Toen kreeg ik van die vriendin weer te horen dat ze het niet zo bedoeld. Maar het is wel irritant als je zoiets moet meemaken. Ik denk altijd van me ouders zijn geweldig maar het zijn ook gewoon kinderen geweest en het blijven kinderen. Maar als je niet jezelf als kind aanschouwt zou je nooit volwassen kunnen worden. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik nog best onvolwassen ben en dat als ik het kind buitensluit juist kinds blijf. 

    Ook begon ik over mijn ex te praten dat het zo'n lul was dit en dat. Toen zei ze van: "je moet niet in de slachtoffer rol stappen". Toen begon ik over joden en zo dat ik net zoals joden ben. Dat je gewoon soms mensen ontmoet die net zoals nazies zijn. Die je onpersoonlijke schade toebrengen. Dit vond zij zeer vergezocht en ze vond dat ik mijzelf niet met een jood mocht vergelijken omdat ik niet verkracht, kaalgeschoren en afgevoerd ben. Snel verwijderde ik de telefoon van mijn oor, voordat ze nog meer negatieve termen uit de geschiedenis ging opnoemen. Ik voelde dat leidden in wat voor vorm klein of groot, even erg is. Of je nou een keer een rot opmerking te horen krijgt. Zoals mijn pa wel eens bij mij heeft gedaan: "wat loop je ongezellig te doen" En dan gewoon uit het niets he. Dat je denkt man je hebt nog niet eens wat normaals tegen mij gezegd vandaag. Maar ook leidden tot en met oorlogsgebieden of als je leidt om onrecht wat is je aangedaan. Daar was die vriendin het ook niet mee eens, nogmaals ze vond niet dat ik mijzelf met een jood mocht vergelijken. Ik vond dat dat wel mocht. Het totaal-plaatje van de wereld zien, geeft hoop, omdat je weet dat ik niet de enige ben en dat leidden niet iets nieuws is. Waardoor je het misschien beter kan controleren?
    Al om het al, mijn ouders zijn heel lief enzo, soms moet alleen ik echt veel moeite doen om ze aardig te vinden. Dan denk ik van hoezo mag je mensen gewoon niet irritant vinden, dat hoort toch bij het leven. Het hoort er allemaal bij. Niet dat ik ze ga terroriseren.
    Dat was ook niet slim om iemand te gaan bellen. We hadden een uur gebeld, dus blijkbaar was het toch wel een soort van gezellig ook al was het allemaal maar negatief kwa inhoud. Ik ben toen eventjes de bank gaan uitklappen en begon daar een soort van op te rollen en alles. Ik ging nog een gitaar liedje spelen, maar het leek meer alsof ik die gast van het Youtube-kanaal Smartheads TV was. Ik was niet stoned maar me ogen hingen op kwart voor negen. 
    5 minuten later had ik super veel zin in een blow. Ik voelde me een beetje alsof een mdma-trip uitwerkte. Somber maar toch wakker en nostalgisch. Heel irritant. Ik wou eigenlijk ook nog wandelen maar dan had ik weer het gevoel dat dieren me raar vonden en als een psychoot rondliep. 
    Wat kan ik nog meer vertellen. Heel veel, maar het is ongelofelijk hoeveel je kan denken. Meestal onthoudt ik de rode draad wel en denk ik daar aan terug als me leven neerwaarts de put in wordt gereden.
    Toen ik ging slapen werd ik nog een keer wakker omdat ik dacht dat er iemand in de kamer stond. Ik dacht ook nog ff dat ik dood ging omdat ik koffie op had diezelfde dag. Ik ben wel bijna met het licht naar bed gegaan. Ik hoorde de eerste vogel en dan begint de rest ook he.. erg is dat. 
    Nog meer inzichten:
    - muziek is wel leuk om te componeren (songtekst enzo), maar dan kan je net zo goed andere muziek coveren die beter is. Hoef je zelf niet zoveel moeite te doen. 
    - seks is iets anders dan liefde. Ik zag hoe ik en een andere ziel knuffelden. We knuffelden zonder libido in die zekere zin. Dat is toch wel het mooiste wat er bestaat. Maja uiteindelijk moet het wel op seks uitdraaien anders is het ook weer liefdeloos. Snap je.. Of niet?
    - Porno is ook wel zoiets, mensen weten niet hoe veel schade ze zichzelf toebrengen op deze manier om de liefde te gebruiken voor geld
    - Je moet je hart uitstorten in de wereld dan hoef je niet te twijfelen weetjewel
    - Nog meer dingen die ik vergeten ben 

    Sorry dat ik zoveel toen typte. 
    PS
    Jammer dat er tegenwoordig niet heel veel reporten te vinden zijn op dit forum. Maar ik wens niet iedereen altijd maar trips toe. Ik wil niet mensen motiveren om te trippen door dit te schrijven. Je bent al liefde, maar soms haat, dus ja dan denk ik moet weer trippen, maar dat is nergens voor nodig in principe. Er is geen eens een ik. Dus wat heb je te bewijzen. Waarom heette trip-reports hier nu discussies. Dat spreekt niet aan om te schrijven. 
     
    LIEFS
     
  7. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Vliegje in Tripreport   
    Een paar dagen geleden at ik in mijn eentje magische paddenstoelen. Ik had ze ongeveer een week daarvoor al besteld, Psilocybe Atlantis stond er op het verpakkinkje. Al vanaf het moment dat het discreet verpakte pakketje met daarin deze bijzondere trip in mijn brievenbus lag, had ik zin om de truffels te gebruiken. Het goede moment was er echter steeds niet echt, maar toen ik deze week een hele dag vrij was, zonder verplichtingen, zag ik mijn kans schoon.
    Een paar maanden geleden heb ik voor het eerst truffels gebruikt. Ik was toen samen met twee meiden die ik eigenlijk helemaal niet goed kende en sociaal onhandig als ik ben maakten deze twee onbekende personen me al zo zenuwachtig, dat de truffels die dag niet een geweldig effect hadden op mij. Ik zag wel dat de muren om me heen leken te ademen en ik voelde me ook best wel fijn, maar vergeleken bij de trip die ik een paar dagen geleden had, stelde het niet veel voor.
     Voor je verder leest zal ik je wat over de setting en over mezelf vertellen. Ik woon in een studentenhuis met 13 andere studenten. Ons ‘huis’ is een verdieping van één van de vele gebouwen op een enorm studentencomplex, ik geloof dat er in totaal 1300 studenten wonen. Het is er nooit stil en je bent vrijwel nooit alleen. Het is echter wel gebruikelijk dat huisgenoten niet zomaar binnenkomen als de deur van je kamer dicht is.
    Ik ben 19 jaar oud, woon sinds kort op kamers, heb dus één keer eerder truffels gedaan maar dat was geen enorm succes. Wat betreft drugs; ik nuttig zeer regelmatig alcohol en van een jointje ben ik ook niet vies. Daarnaast gebruik ik medicijnen die onder de Opiumwet vallen, het welbekende Ritalin (methylfenidaat). Dit heeft te maken met de aandachtstekortstoornis die ik heb, ADD. Mijn ADD zorgt ervoor dat ik altijd ontzettend veel gedachten heb, vaak volledig arbitrair en het zorgt ervoor dat ik soms totaal in mijn eigen wereldje leef. Verder ben ik vrij creatief, ik schrijf veel en ik houd ervan om zo nu en dan te tekenen. Daarom zorgde ik voordat ik aan mijn trip begon, dat er van alles klaar lag voor mezelf. Zo legde ik een enorm schetsblok neer, pennen, potloden, stiften, klei, mijn laptop en zelfs een chocolade-ei met een verassing erin. Dit leek me wel leuk voor tijdens de trip. Ik at de truffels om ongeveer 11:40 en rond 18:15 begon ik me langzaam weer ‘normaal’ te voelen.
     
    In de verpakking zat 15 gram aan truffels (Psilosybe Atlantis). Ik had geen weegschaaltje of iets dergelijks, maar ik at ongeveer iets meer dan de helft. Eerst maar eens kijken hoe ik me voelde. Ik had onwijs chille kleding aan en ik ging op mijn bed zitten om een filmpje te kijken. Ik zat nog geen 3 minuten toen ik ontzettend misselijk werd. Ik was zo misselijk dat ik geen tijd had om naar het toilet te lopen en ik maar richting mijn prullenbak hurkte. Ik moest overgeven, dat vond ik ontzettend naar en ik dacht ook meteen dat dit betekende dat het geen leuke trip zou worden. De vuilniszak heb ik meteen maar de deur uit gedaan, waarna ik weer terug ging naar mijn bed en de film. Na een tijdje (ik heb geen idee hoe lang) kwam één van mijn huisgenoten ineens mijn kamer binnen om me wat te vragen over mijn kleren die op dat moment in de droger zaten. Zij had geen idee dat ik truffels had gebruikt, maar ze zag me wel in mijn pyjama in bed liggen, midden op de dag. Ik schrok me het apelazarus en ik schaamde me eigenlijk best wel voor hoe ik erbij lag. Ik liep even met haar mee naar de droger en toen ik opstond van mijn bed merkte ik dat mijn trip al voorzichtig begonnen was. Ik voelde me anders dan normaal gesproken en de vloer leek te bewegen. Het lukte me aardig om normaal te doen tegen mijn huisgenoot, geloof ik. Ik liep weer terug naar mijn bed en bleef dit keer op de rand zitten. Ik begon ontzettend diep na te denken over waarom mensen zich toch altijd zo schamen tegenover andere mensen. Ik kwam tot de conclusie dat je je eigenlijk helemaal nooit hoeft te schamen en dit heb ik ook ergens opgeschreven. Toch besloot ik maar even normale kleren aan te doen, dat leek me een goed idee.
    Ik heb geloof ik uren op mijn bed gezeten. Toen ik mijn normale kleren aandeed fluisterde ik tegen mezelf dat kleren eigenlijk helemaal niet zwaar zijn, dat vond ik op dat moment heel bijzonder om te ervaren.
    Op de rand van mijn bed zat ik de hele tijd aan mijn eigen haar, het voelde ongelooflijk zacht en fijn. Ik tilde mijn arm een paar keer op, waarna ik hem in één keer weer naar beneden liet vallen. Ik zag als het ware sporen in de lucht, ik zag waar mijn hand was geweest in de lucht. Ook mijn gezicht voelde ontzettend maf, net alsof het van watten was gemaakt. Toen ik naar mijn handen keek leek het net alsof ik bijna door mijn huid heen kon kijken, maar niet op een enge manier. Alles leek heel logisch.
    Ondertussen hoorde ik een paar huisgenoten op de gang met elkaar praten en voetballen, eerst raakte ik een heel klein beetje in paniek, want stel dat ze binnen zouden komen. Dat deden ze echter uiteraard niet, en na een tijdje schoot ik een beetje in de lach van hun luide stemmen.
    Toen mijn trip begon, merkte ik trouwens als één van de eerste dingen dat al het geluid heel apart klonk. Buiten hoorde ik iemand lachen en die lach vervaagde langzaam, waarschijnlijk omdat het lachende mens wegfietste. Het leek echter meer op een soort van echo en eigenlijk leken alle geluiden die ik hoorde op een soort van echo. Zo ook de kreten van mijn huisgenoten. Eerst merkte ik het alleen als iemand aan het lachen was, maar later ook heel sterk bij de muziek die ik hoorde. Ik woon op een heel groot studentencomplex, er is dus altijd muziek te horen. En waar die eeuwig durende muziek normaal gesproken nog wel eens het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, was het tijdens deze trip heel fijn. Ik hoefde zelf geen muziek aan te zetten en het geluid was relatief ver weg, waardoor het wat afgezwakt was tegen de tijd dat het mijn trippende oren bereikte.
    Ik weet niet eens precies wat ik al die uren op de rand van mijn bed heb gedaan, maar het was ontzettend fijn. Ik heb een klein tapijt op mijn vloer liggen, een soort van Perzisch tapijt. De patronen op dat tapijtje waren ook echt fantastisch om te bekijken en het tapijtje leek ook nog eens een beetje te ademen. Na een tijd pakte ik mijn laptop om eens even lekker op te schrijven wat ik allemaal dacht. Ik schrijf wel vaker, bijna dagelijks. Het begrip ‘hobby’s’ vind ik altijd best wel stom maar als ik een hobby had, was het schrijven. Het kostte me dan ook niet veel moeite en voor ik het wist had ik twee pagina’s aan hersenspinsels geproduceerd.
    Ondertussen moest ik een paar keer naar het toilet om te plassen. Dat vond ik elke keer weer ontzettend spannend. Het toilet is niet vreselijk ver lopen vanaf mijn kamer, maar ook in nuchtere toestand is het een relatief lange wandeling. Onder invloed van truffels was deze wandeling steeds een heel avontuur. Er konden namelijk huisgenoten op de gang zijn, of ik kon per ongeluk een verkeerde deur nemen. Ik had namelijk het idee dat ik daartoe in staat was, een verkeerde deur nemen en dan bijvoorbeeld met mijn paddestoelenhoofd in een andere kamer staan. Beide dingen gebeurden gelukkig niet tijdens de keren dat ik naar het toilet en weer terug wandelde.
    Ik dronk niet waanzinnig veel, maar ik had wel een fles water naast me staan. Toen ik op een bepaald moment (aan het begin van mijn trip) naar de wc was geweest en ik op de rand van mijn bed ging zitten, heb ik er zo lang gezeten dat ik opnieuw moest plassen. Uiteraard had ik geen enkel besef van tijd, ik begreep het principe van tijd ook gewoon even niet. Maar uit het gegeven dat ik zo lang op mijn bed zat dat ik opnieuw moest plassen, kan ik opmaken dat ik er echt wel lang moet hebben gezeten.
    Op een gegeven moment besloot ik mijn mobiele telefoon erbij te pakken. Een paar mensen vroegen me iets op WhatsApp. Ik probeerde heel normaal te reageren en toen ik het later, in nuchtere toestand, nog eens teruglas zag ik dat dat me uitstekend was gelukt. Ik opende Twitter op mijn telefoon (ja echt, ik Twitter nog) en daar las ik een paar tweets die ik zó onwijs grappig vond, dat ik hardop heb zitten lachen en er zelfs nog uit enthousiasme iets over heb geschreven op mijn laptop. Ik was helemaal in de ban van de tweets en ik merkte dat ik niet kon stoppen met glimlachen. Dat glimlachen leidde ertoe dat ik een lap tekst schreef over waarom mijn lach op dat moment oprecht was. Want mensen lachen natuurlijk ontzettend vaak op een dag, maar vaak is dat toch als reactie op iemand anders. Maar nu ik in mijn eentje zo ontzettend blij en oprecht vrolijk was, begon ik na te denken over mijn gemoedstoestand en wanneer ik iets nou wel of niet meen en waarom mensen eigenlijk dingen doen of zeggen die ze niet menen. Een heerlijk onderwerp om me weer totaal in te verliezen tijdens mijn trip.
    Één van de vele hoogtepunten van deze trip was trouwens het volgende. Ik heb al jaren een Virtual Reality bril van karton. Ik weet niet of je het kent, maar met zo'n ding kun je dus bepaalde VR-apps downloaden en bekijken. Tijdens deze trip downloadde ik de app 'MAN A VR' waarin je je als het ware in verschillende ruimtes begeeft, allemaal zwart met wit. Alles beweegt er en door die VR-bril lijk je echt in die ruimtes te zijn. Er waren allerlei dansende wezens en bewegende objecten. Ook in nuchtere toestand is dit soort apps ronduit fantastisch maar na het eten van deze truffels was het echt magisch, onbeschrijfelijk mooi en intens. Echt een aanrader.
    Aan de dingen die ik voor mezelf had klaargelegd ben ik niet toegekomen. Ik heb mij de hele dag vermaakt met niets dan mijn warrige, trippende hoofd en mijn twee devices. Het chocolade-ei met de verassing at ik ongeveer aan het einde van de trip, toen ik alweer redelijk nuchter begon te worden. Desondanks is zo’n ei hartstikke leuk jongens, ook als je 19 bent, ook als je niet onder invloed van wat dan ook bent.
    Ongeveer 6,5 uur nadat ik de truffels had gegeten, begon ik geleidelijk aan weer te landen. Dat vond ik wel fijn, want ik was er op het laatst wel klaar mee. Ik had een behoorlijke hoofdpijn gekregen en ik had weer behoefte aan sociale interactie in de woonkamer van mijn huis, maar dat kon (naar mijn idee) alleen als ik weer nuchter en ‘normaal’ was. Gelukkig was het vrij snel en vooral probleemloos uitgewerkt en kon ik rustig naar de woonkamer om lekker te relaxen en om deze trip te verwerken.
    Ik ben vast van alles vergeten, maar ik vond het echt fantastisch om in mijn eentje truffels te doen. Ik hoefde met niemand rekening te houden en ik was helemaal alleen met mijn eigen gedachten. Van tevoren was ik wel erg bang dat ik een bad trip zou gaan hebben, omdat ik van nature vrij neerslachtig ben en je truffels natuurlijk eigenlijk alleen moet doen als je lekker in je vel zit. Bovendien is het niet mega verstandig om niemand te laten weten dat je truffels gebruikt, zoals ik dat deed. Een volgende keer zou ik misschien wel iemand vertellen wat ik aan het doen was, zodat hij/zij een beetje op me zou kunnen passen. Maar voor nu was het oké, ik heb echt genoten.
  8. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan FrenzyJan in 17 gram Hollandia, filosofische trip   
    Introductie
    23-11-‘17
    Het afgelopen jaar heb ik 3 keer truffels gegeten maar geen enkele keer een trip beleefd. Ik had ruim van te voren niets meer gegeten, goed gekauwd en ook een keer thee geprobeerd. Elke keer bleef de trip uit. De eerste keer begonnen met zo’n 8 gram Mexicana, de keer daarop iets van 16 gram Mexicana en de keer daarop Mexicana met Tampanensis, totaal zo’n 32 gram. Tussen de pogingen zat ook elke keer ruim 2 maanden. De laatste poging ben ik na een tijdje gewoon boodschappen gaan doen en heb daarna een plafond gelegd. Ik dacht is dat wel slim met al die truffels op, maar ik merkte er dus niets van.
    Vandaag dan begonnen met 7.4 gram Hollandia. Ik heb nog niet eerder getript en wilde rustig aan beginnen. Van deze dosis merkte ik helemaal niks. Toen 80 min later de rest vh zakje genomen wat in totaal 16.9 gram Hollandia gaf.
    Ik had eigenlijk geen verwachtingen meer omdat de voorgaande pogingen niets opleverden, ik ging de trip blanco in.
    Ik ben buiten gaan zitten en na een tijdje dacht ik dat ik de heg zag ademen, maar dat kwam gewoon door de wind (kracht 5). Ik wilde het wel geloven maar dat was gewoon niet zo.
    Trip
    Mijn trip bevatte nauwelijks visuals, geen body load, bijna uitsluitend filosofisch van aard.
    Het waaide fors en de wolken dreven snel voorbij. Het was vanmorgen grauw en af en toe miezerde het een klein beetje maar dat kon me niets schelen. Een enkele keer zag ik de zon een klein beetje doorbreken. De zon is er altijd, alleen de wolken maken dat je de zon niet altijd ziet. Net als de krachten in mij, die zijn er altijd, maar vaak bereiken die niet het oppervlak door alles wat er in me omgaat/zich afspeelt. Ik zag de zon schijnen op overvliegende kauwtjes. De onderkant van de vleugels werd verlicht, dat was een mooi effect. Ik zag elk kauwtje als een individu, aan niemand verbonden. Zelfstandig. Het leek alsof ze van het moment genoten, dat het zonnetje doorbrak. Ik zag ze zweven op de harde wind. Kauwtjes hebben niets te kiezen, die leven in het moment. Even later was de zon weg. Ook in guur weer is het kauwtje een individu. Het kauwtje heeft de keuze om te strijden, om te dealen met de omstandigheden, of om niet tevreden te zijn met de omstandigheden.
    Vervolgens verschoof mijn blik naar een berkenboom en 3 lindebomen. Allemaal een eigen individu, een eigen identiteit. Wordt bij reïncarnatie alleen maar geloofd dat een mens terugkomt in het dierenrijk? Of ook het plantenrijk? Een boom is net zo goed een individu, waarbij 2 kernen versmolten zijn bij de bevruchting. Een boom heeft geen invloed op zijn omgeving, in die zin, dat een boom zich niet kan verplaatsen. Een boom heeft zich ‘neer te leggen’ bij de omstandigheden. Als wij een jong plantje uitgraven en verplaatsen kan dat plantje daar niets aan veranderen. Een boom ‘weet niet beter’ dan dat xij een bepaald soort grondwater heeft bijvoorbeeld. Al dan niet vervuild. Dat is het lot dacht ik, een boom kan overal staan, de ene boom heeft beter grondwater dan de andere. De ene staat in een prettige omgeving en de ander staat op een industrieterrein. Het is het lot, waar een individu terechtkomt na het versmelten van de twee kernen.
    Bomen vind ik mooi, ook zij hebben toch een keuze, ondanks de omstandigheden. Ze kunnen ervoor kiezen met de omstandigheden te dealen, of om hier niet in mee te willen gaan, hoe onprettig de omstandigheden ook zijn, en weg te kwijnen. Tijdens de trip geloofde ik dat bomen zo in elkaar zitten. Ook zelfs, een rotsblok, zonder leven erin, ligt ook maar ergens te liggen, blootgesteld aan weer en wind. Het rotsblok is niet levend, daar speelt het aspect tijd een andere rol. Ik had hier vreemde gedachtes over, omdat een rots niet levend is, maar toch kende ik het rotsblok tijdens de trip een soort individualiteit toe.
    Terwijl ik naar de boomtoppen keek zag ik lichtelijk een soort damp van de bomen afkomen, een soort vaag aura leek het. Ook zag ik in de lucht overal breking van licht, en zag ik overal vage regenbogen. Niet opvallend aanwezig maar ik zag ze op veel plekken. Er waren veel wolken en ik begon lichte visuals te zien, wit, op een grijze achtergrond van wolken. De wolken waaiden snel over en sommige waren donkerder dan andere. Ik zag het raakvlak tussen een donkere en lichte wolk en merkte dat ik ‘goed en slecht’ onderscheidde. Ik bezie het altijd dat zwart wit opslokt, maar wit verdringt zwart net zo goed. Ik zie het als positief wanneer wit het zwart verdringt en negatief wanneer zwart het wit verdrijft. Het is maar net vanuit welk perspectief je kijkt.
    Een tijdje later kreeg ik de gedachte; wat is niets? Hoe druk je ‘niets’ uit in woorden. Dit had er mee te maken dat ik elk voorwerp een identiteit toedichtte. Maar wat is dan hetgeen wat niets is? Heeft de lucht ook een identiteit? Ik denk bij de lucht, aan alles wat ik boven me zie en wat geen vaste vorm heeft. Wat ik inadem, maar ook de hemel zie ik als lucht.
    Na een tijdje ben ik naar binnen gegaan. Ik was ongeveer een uur buiten.
    Eenmaal binnen waar de hal donker was, voelde ik me direct trippen. Ik zag lichte neon caleidoscopische figuren op een zwarte achtergrond. Ik ben in bed gaan liggen en zat met mijn ogen open te staren naar de figuren. Met mijn ogen dicht zag ik trouwens exact hetzelfde. Ik wist dat ik dit in mijn hoofd zag. Het waren geen heftige visuals maar het was duidelijk anders dan wanneer ik geen truffels op had. Ik was aan het trippen. Na een tijdje zag ik ineens een lichte plek op het plafond, ik brak er echt mijn hoofd over want de kamer was compleet donker. Uiteindelijk had ik door dat het door het lampje van mijn laptop kwam, die opgeladen was.
    Nog even zag ik in mijn ooghoek iets zwarts dichterbij komen, een soort zwarte wolk (in een zwarte kamer haha) en mijn eerste reactie was het terug te drijven. Direct gevolgd door een tweede gedachte, waarom er tegen strijden, ik kan het ook verwelkomen. Veel dingen in mijn leven zijn nu ook strijd, waarom doe ik dat. Daar heb ik een keuze in. En de derde gedachte die ik had was, ik kan die zwarte wolk/situatie of gedachte, ook langs me heen laten glijden. Niet alles heeft zijn invloed op mij. Ik kan overal tegen vechten, of dingen verwelkomen, maar ik kan me er ook van distantiëren. Dat is aan mij.
    Daarna ben ik in slaap gevallen. De trip heeft niet lang geduurd, veel gedachtes gehad en zeer lichte visuals. Geen ademen van de omgeving of vervormingen, geen bodyload, wazige beelden wanneer ik met mijn handen wapper of iets dergelijks.
    De gedachtes die ik had gingen vooral over wat iets een individu maakt en hoe deze zich verhoudt tot de omgeving. Je hebt op bijna niets invloed, hoe ga je om met de omstandigheden. Go with the flow.
     
     
     
     
  9. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van rijkiedijkie in Magische episoden en pure angst   
    Mooi verhaal. Zeker mooi geschreven, en ik begrijp dat je voor deze vorm gekozen hebt en daarvoor dus bepaalde details en gedachten hebt weggelaten. Het roept hierdoor een heel sterk beeld op, eentje waar ik mij heel erg in kon inleven.
     
    Ik vroeg mij alleen wel af wat je er nu zelf over denkt, hoe je je trip interpreteert? Hoe kijk je er op terug? Heb je antwoorden kunnen krijgen? Ik ben erg nieuwsgierig.
  10. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Astraeus in Magische episoden en pure angst   
    Solo trip N°8
    16~ gram Atlantis en een flinke snuf gedroogde stukjes
    Geschreven met 5~-6(?) gram gedroogd en gevroren truffelrestanten
     
     
    Een trip is een bijzonder iets.
    Lachen, huilen, brullen. Emoties waarvan je niet eens wist dat ze in die vorm bestaan.
    De absolute schoonheid van de wereld om je heen. Het mooie
    Het levende, de hartslag, identiteit en gebrek daaraan in alles wat bestaat en zou kunnen bestaan.
     
    Iedere trip brengt weer andere verhalen. Iedere trip probeert je een les te leren, echter zal de boodschap niet altijd even zuiver overkomen. Het is uiteindelijk aan jouzelf om deze lessen te ontcijferen en toe te passen op je eigen bestaan. En. Heel belangrijk, en iets waarvan ik denk waar vele psychonauten meer op zouden moeten letten.
     
    Psychedelic experience is only a glimpse of genuine mystical insight,
    but a glimpse which can be matured and deepened by the various ways of meditation in which drugs are no longer necessary or useful.
    If you get the message, hang up the phone.
    For psychedelic drugs are simply instruments, like microscopes, telescopes, and telephones.
    The biologist does not sit with eye permanently glued to the microscope, he goes away and works on what he has seen
    -Alan Watts
     
    Een, naar mijn ervaring en mening, fantastische quote. Iets waar ik in de loop van tijd steeds meer achter ben gaan staan.
    Als je hebt getript met een doel in gedachten, of dat wilt gaan doen. Denk in de aanloop ernaartoe er concreet over na. Wat wil je bereiken? Wat wil je doen? De truffel. Meester Psylocine zal je helpen met het antwoord vinden. Dit betekend ook dat je de trips niet moet opzoeken. Denk voor, tijdens, en ná de trip over de doelen die je jezelf hebt gesteld.
    Als je na je trip het antwoord heb durven aanvaarden, of er stil bij heb kunnen staan. Zoek dan niet nogmaals een reis op. Wacht. Wacht en verwerk alles. Wacht en pas het antwoord toe. Wacht net zo lang tot je een behoefte voelt voor een probleem, een ander probleem. Dit maanden zijn, of zelfs langer dan een jaar. Punt is. Dezelfde kwestie in een korte tijd meermalen bezoeken brengt alleen maar leegte en onzekerheid. Het zal weinig concreet kunnen betekenen voor je omdat het zijn antwoord al heeft gedeeld.
    _______________________
     
    Dit Tripreport is weer net wat anders dan mijn vorige. Waar de vorige voornamelijk oppervlakkig en persoonlijk was. Eentje die ging over wat er direct in mijn bewuste afgespeeld heeft. Over de boodschap die de vlam in mij weer heeft aangewakkerd.
    Is deze net wat anders. In plaats over mijn gedachten en denkwijzen, over de lessen die ik heb meegekregen. Gaat deze over de fenomenen en elementen die zich bijzonder sterk hebben geuit. Over de trip zélf in zijn absolute ervaring. Ik heb dan ook expres mijn eigen gedachten en meegekregen zaken vermeden hier. Niet zozeer omdat ze niet interessant waren, maar meer omdat dit voor mij als de juiste vorm voelde.
    Ook is het een experimentje met aantekeningen van tijdens de trip die mij in staat stellen (denk ik) veel preciezer bepaalde zaken te verwoorden ná de trip. Dat in combinatie met een kleine dosis truffels waarvan ik de potentie niet meer precies weet (door lange opslag en droging+bevriezing) voor het schrijven, zou voor een (hopelijk) interessante tripreport moeten zorgen.
     
    _______________________
     
    De trip
    Zoals altijd, een weekje ernaartoe geleefd. Kamer opgeruimd, klusjes gedaan en snacks en eten voorbereid. Mediteren en bewust, heel zelfbewust leven. Veel slaap.
     
    Ergens in de vroege avond de truffels ingenomen. Al flink donker want hier waren de avonden nog lang en de dagen Hollands koud en klam. Lampen uit en geurkaarsjes aangestoken.
    Langzaamaan, in het donker, nam mijn lichaam de psilocine op. Langzaamaan, in het duister, vulde de warme gloed van het triootje kaarsen de kamer. Alsof er een warme deken overheen was getrokken, die alle zorgen wegnam. Het zachte oranje dat je volledig omringt en je een moment van pure vrede, pure trance brengt. Niets anders dan het dansen en flikkeren van de vlammetjes, het knetteren van een iets te lange lont. De zaligheid wanneer een geurige vlaag van de kaarsen je gezicht bereikten.
    Na deze warmte, goedheid, tot me te hebben genomen was het tijd om verder te gaan. Een zucht koude. Een bibber, wat ongemak kwam langs. Er lagen nog enkele restanten van gedroogde truffelvruchtjes op bureau. Ach waarom ook niet. en aldus enkele van de kiezelachtige, en steenharde truffeltjes ingeslikt en in bed gaan liggen.
     
    Een grote kussen omhelzend en dikke winterdekens die je warm toedekt. De knuffel op bed. Van heel dichtbij, het vacht, de wollige buitenkant. De haartjes die pluimpjes hebben gevormd en als weidse korenvelden die golven en wuiven met de wind. Daartussen, in het zwarte tussen alles door, het zwart dat pulseert en vloeit als een snelle stroming, een leegte. gek.
     
    De ogen nu dicht. Niets anders dan een hele diepe leegte. Maar dan. Opdoemend. In voortdurend veranderende kleuren. In felle neontinten. De binnenkant van een torus. Een ruimte welke, naar verluidt, velen voor mij al bezocht hebben. In snelle pulserende bewegingen, van onder naar boven vloeiend en weer terug. In een manisch tempo van kleuren wisselend. Tot ik mijn ogen heel kort open en sluit. De ruimte is veranderd. De torus is uiteengevallen. De top, het plafond is weg en de pilaar, het midden van de torus, is tot iets wat nog het meest lijkt op een nucleaire wolk verworden. Een grote bolle kap over een stam. Met meerdere ringen eronder. Uitgroeisels, als meeldraden van een bloem, groeiend uit de basis, reiken omhoog en pulseren, wuiven langzaam mee.
     
    ___
     
    Hoeveel later nu? mijn ogen openen zich weer. Het is duister. De warmte is weg en de gloed is zwak. De kaarsen hebben hun gift gegeven. Ik trek aan de schakelaar voor de verlichting. Verblindend wit voor een moment, en dan zie ik weer. koud, kil, wit. De kleuren zijn uit de kamer gezogen. Het is stil, levenloos en koud. Maar, het is wel mijn kamer.
     
    Ik lig op de grond. Naar boven starend. Veel voel ik niet. Mijn armen en benen totaal lichaamsvreemd. Beetje, beetje bij beetje voel ik mij in de vloer zakken. Langzaam. Geleidelijk. Gestaag voel ik me meer en meer één met de kamer. Met het huis. Wortelend in de aarde. Mijn besef van de absurde, onbevattelijke grootte van onze kleine blauwe planeet groeit en groeit naarmate ik dieper en verder wortel. Voelend. Tastend naar wat er nog meer zou kunnen zijn.
     
    Ah, mijn gedachten. Mijn eigen. Mijn bewustzijn is wedergekeerd. Niet langer in de derde persoon rondwarend, het bewustzijn niet langer uitgerekt tot het uiterste. Ik loop naar een spiegel. En wordt bevangen door het aanzicht van mijzelf. Ben ik dit? Is dit mij? De bewegingen in de spiegel lopen niet synchroon met mijn eigen realiteit. Het gezicht is anders. De vorm continu veranderend, en gelaatstrekken die steeds weer transformeren.
    Ik knipper. En ik zie mijzelf. Mijzelf zoals ik mij mezelf herken. Maar grijnzend. Een grijns, eentje van oor tot oor. Tanden bloot. Ogen groot. Beetje krankzinnig. Ik schrik, voel mijn gelaat. Besef dat ik niets voel. In de spiegel.
    Een van de engste dingen in mijn trips tot nog toe. Eng niet zozeer als zware emotionele kost of diep gelegen trauma. Nee, eng als in, pure horror. Het gezicht in de spiegel smelt. Huid vloeit over de oogkassen. De neus is niet meer. Een vlak geheel. De mond. De mond krimpt, krimpt tot een lijntje en de lippen groeien naar binnen, verdwenen. Ik ben verlamt. Koud en bang. Kan niet anders dan blijven staren naar wat er in de spiegel gebeurt. Deze specifieke tint, vorm van intense, diepe horror is mij nooit eerder overkomen in mijn reizen.
    En dan. Keren de gelaatstrekken terug. Echter. De ogen, nu groot en beeldschoon. Met een dierlijk, doordringende scherpte. Verticale pupillen. Neus stomp en zacht. Gouden dons overwoekert alles intussen. Mijn mond kronkelt zich een beetje. Wat is er gaande? Wat is er gaande? Dit aangezicht. Een kat? Waarom. Waarom een kat?
     
    ___
     
    Ik weet mij los te trekken van de spiegel en duik onder de dekens met wat voorgesneden fruit. Het zachte linnen brengt me weer rust. langzaamaan. Genietend van de zintuigen die nog altijd op scherp staan.
     
    Normaliter is het fijn in slaap vallen na een trip. Deze liet echter een knagend. bijtend gevoel achter. zenuwen. Mogelijk de restanten van wanhoop en angst die het aangezicht in de spiegel in mij achterliet? Pas tot ver na het ochtendgloren. Wanneer de auto's en bussen voor het huis langs weer actief hun dagelijkse routine deden, kwam de slaap tot mij en kon ik wegzinken in een diepe, diepe slaap.
  11. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van Zero in Vandaag truffels in huis?   
    Waarschijnlijk niet het antwoord dat je zoekt, maar is er misschien niet een smartshop in de buurt open vandaag die truffels verkoopt?
  12. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan VirtualReality in De cultuur voorbij (of juist niet) [Atlantis 30 gram]   
    Wat een supergaaf tripreport! Echt heel goed en duidelijk geschreven. Ik wil zelf binnenkort een hogere dosis Hollandia proberen, en ik hoop voorbij mijn dagelijkse 'ik' te gaan. Ben heel benieuwd!
  13. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van VirtualReality in Schizofreen door truffels?   
    Mooi report! Super herkenbaar ook, eigenlijk alles wat je beschrijft heb ik zelf ook meegemaakt. Overal boodschappen in zien, in lyrics, in muziekvideo's, iedereen die God (Liefde) is (vaak zonder het zelf te weten). Het feit dat truffels dit aan meerdere mensen laten zien, samen met het feit dat je het terwijl je het zelf ervaart als échte waarheid inziet, hebben mij er absoluut van overtuigd dat er een ongekende intelligentie achter de truffels schuilt, die ons de wereld laat zien zoals deze daadwerkelijk is. Waarom is dit dan niet onze dagelijkse realiteit en hebben we truffels nodig om de waarheid te zien? Geen idee...
     
    Ondanks dat truffels veel helderheid in het leven brengen, is er toch iets waar ik nog steeds moeite mee heb. Namelijk het kwaad op de wereld. Zinloze moorden, verkrachtingen, pijn en vernederingen. Waarom? Als dit allemaal gedachten van God zijn, voortkomend uit zijn dualiteit, dan is God (in het groot) net zo 'conflicted' als de mens, als ieder mens. De God in het groot is dus eigenlijk de mens in het groot. (wat op zich logisch is als je stelt dat de mens God in het klein is).
    Echter, is er nog een hogere intelligentie dan deze 'God' in onszelf. Het is lastig te beschrijven, maar het bestaat uit heel veel wezens die in complete harmonie één zijn en zo samen een gigantische intelligentie vormen, bestaande uit pure liefde en goedheid (niet zoals deze begrippen in het algemeen gebruikt worden, maar de ultieme versie hiervan, zoals je wellicht kent uit trips), pure innerlijke vrede. Laat ik deze voor het gemak 'Bron-God' noemen. Het heeft precies alles wat het nodig heeft en weet precies wat het wil - Zijn. In pure, innerlijke vrede. Dat ook seriemoordernaars en verkrachters hier deel van uitmaken lijkt mij, op z'n minst gezegd, vreemd. Misschien is het niet hun ware Zijn die hun verschrikkelijke handelingen uitvoeren, misschien zijn ze compleet (of nagenoeg compleet) verteerd door hun ego. Maar wat is dan de relatie tussen het ego en de Bron-God? Zijn dit twee entiteiten die elkaars tegenpolen zijn? Een soort van 'God' vs de 'Duivel' zoals in het Christendom? Ik denk eigenlijk van wel. Wat jij hier beschrijft, deze 'God in onszelf' is iets dat veel groter lijkt dan deze twee andere entiteiten. Wij zijn het niet alleen zelf, het omvat het hele universum. Ieder levend wezen is het. En ieder levend wezen heeft de 'ego' en de 'Bron-God' in zich. De Bron-God hoeft zichzelf niet te leren kennen, deze pluraliteit aan entiteiten hebben al eeuwige innerlijke vrede bereikt. Het ego daarentegen is ten alle tijden wanhopig op zoek naar identificatie, zelfversterking, maar het zal nooit vinden wat het zoekt want het is nooit genoeg. Het verteerd alleen maar en het uiteindelijke lot is leegte, voorafgegaan door angst en lijden. 'De God in onszelf' bevindt zich in een wereld waar beide uitersten aanwezig zijn - in talloze vormen en maten. Maar in tegenstelling tot het ego is 'de God in onszelf' niet (per se) op zoek naar identificatie, maar op zoek naar waarheid. In feite zoekt het de 'Bron-God'. Maar het kan het niet vinden zonder ook de tegenpool te kennen, zonder geconfronteerd te zijn met tegenstrijdige gedachten. Om innerlijke vrede te bereiken is dualiteit, aanvankelijk, nodig, opdat het anders niet zou kunnen bestaan. Het leven kent zoveel aspecten die duaal zijn. Dit lijkt een belangrijk onderdeel van het universum te zijn, de uiterlijke wereld lijkt hiermee een afspiegeling van de innerlijke wereld. Maar ik ben er van overtuigd dat er een plaats is waar er enkel eeuwige innerlijke vrede is. Ik was altijd sterk atheïstisch, maar ha!, hoe dat verandert is na het gebruik van truffels. Omdat ik het zelf ervaren heb, weet ik dat het bestaat, ergens. In de zoektocht naar de 'waarheid' komt de 'God in onszelf' beide dualiteiten tegen, opnieuw in allerlei vormen en maten. Interne gedachtes manifesteren zich in het externe, het is met elkaar verbonden.
     
    Sorry als ik een beetje doordraaf met bovenstaande tekst, natuurlijk claim ik niet de absolute waarheid te bezitten. Het zou best allemaal onzin kunnen zijn wat ik hierboven beschreven heb en ik verwacht niet dat iemand het zomaar aan zou nemen (zou ik ook zeker niet doen!). Maar dit is wat ik, op het moment van schrijven denk, gebaseerd op ervaringen uit trips (maar met heel veel interpretatie, dus grote kans dat ik daar ergens de mist in ben gegaan). Ik geef mijn eigen gedachten de vrije loop, opdat ik zelf ook weer nieuwe dingen leer. Wat houd ik toch ontzettend van dit forum en van tripreports en discussies van en met anderen! Het geeft bevestiging over de dingen die je zelf meemaakt en laat je weer heel anders naar dingen kijken. Maar in feite praten we inderdaad misschien allemaal tegen onszelf, tegen onze andere zelven. ^^ In ieder geval heel erg bedankt voor het delen van dit report, want ik heb nu, door bovenstaand verhaal te schrijven, eindelijk voor mezelf helder voor ogen waar ik al weken (maanden?) over aan het peinzen ben. Ik wijk een beetje af van je oorspronkelijke verhaal, maar het heeft me ontzettend geholpen in het voor mezelf duidelijk krijgen van mijn gedachten.
  14. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Demion in De gelukkige aap   
    De gelukkige aap
     
    Het menselijk bestaan op deze planeet is een waanzinnige megatrip, van begin tot fucking eind. En dan heb ik het niet alleen over het door drugs en waanzin gerunde systeem van geniaal krijsend caleidoscopisch pandemonium zoals dat in mijn eigen kleine schedeltje nog wel eens ervaren wil worden, neen, ook het gemiddelde huis-, tuin- en keukenleventje van u daarbuiten is een volstrekt krankzinnige luid-lawaaierige over en dwars door elkaar heen buitelende onnavolgbare mix van rauwe emoties, flarderige wijd uiteenlopende warrige gedachtenstromen, vertekende herinneringen, doodsangst en fysiek ongemak, dit alles 'overzien', zogenaamd en tussen aanhalingstekens, door een vaag flakkerend ondefinieerbaar iets dat zelfbewustzijn heet. Heeft men met dat haperend systeem eenmaal de pijn, ziektes, verraad, oorlog, honger en alle andere miserabele ellende die dit gestoorde circus van een leven over u uit kan storten overleefd en ontweken, wacht aan het einde de lichamelijke aftakeling en de dood. Vanaf het traumatisch en bloederig geboren worden in èèn lange geschifte achtbaanrit rechtstreeks door naar de onvermijdelijke kilte van het graf: woehoei, wat een feest. En dan vindt u het gek dat diezelfde overontwikkelde apensoort al sinds zijn allervroegste bestaan zich met een welhaast dol enthousiasme overgeeft aan het zichzelf op zoveel mogelijk manieren intoxiceren met alle mogelijke substanties en substraten? Nou, ik niet.
     
    Ik zou zeggen: trek open die pot bier! Steek aan die joint, prop uzelf vol met chocolade-ijs of vrij eens met uw partner, zit urenlang op een schemerig verlichte zolder naar uw verzameling kerstbonbonwikkels te staren, scheur met uw Maserati met tweehonderd kilometer per uur over de Duitse autobahn om vier uur 's nachts met twee LSD-trips achter de kiezen of speel eens met uw poes, wat het ook maar wezen moogt waar u gelukkig van wordt: doen! Voordat u het weet is alles voorbij en ligt u in uw koude ondergrondse graf voor eeuwig weg te rotten. Nou ja, niet echt voor eeuwig natuurlijk: na een jaar of tien zijn alle zachte delen toch echt wel weggeteerd en blijft er alleen nog wat bot en schedelwerk over, maar waarschijnlijker nog houden uw gierige nabestaanden gewoon op met het betalen van de grafrechten en leggen ze een vers lijk op uw restanten. Efficiënt tot in den treure, wij mensenvolk.
     
    Of, als u daarvoor gekozen heeft, dat ze uw vleselijke overblijfselen in een grote oven schuiven en de vlam erin jagen, waarna u gereduceerd tot een potje as nog een tijdje in zo'n goedkoop urnenvakje mag staan, met een verlept roosje aan uw voeten. Dat kan natuurlijk ook.
     
    Dus dans! En lach en vrij en drink en lèèf, potverdorie! Het is tenslotte lente. Geniet ervan.
     

  15. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Demion in De Bende van Klaas V.   
    De Bende van Klaas V.
     
    Ze hebben vannacht een uur van mijn tijd gestolen. Zeker, dat krijg ik straks aan het eind van de zomer wel weer terug, maar wie weet of ik dan nog leef, hm? En toegegeven, vannacht rond het tijdstip van de eigenlijke besteling lag ik toch hevig geïntoxiceerd op mijn tweezitsbankje in dromenland te wezen, dus veel eraan gemist heb ik niet, maar dat alles doet niet ter zake: diefstal is diefstal. Ik weet niet zeker wie de dief was, maar een geniepigerd moet het geweest zijn. Daar ik, zoals dat een waar poëet betaamt, geen cent heb om mijn achterste mee te bekratsen, besloot die sneaky sluiperd dan maar datgeen van me te stelen wat mij het waardevolst van alles is: mijn door God of welkander hoger of verzonnen wezen dan ook gegeven tijd op deze Aardbol. Hoeveel dagen, uren, minuten en seconden het ook nog moge zijn, ware het nog tweeënveertig jaar of ware het nog zestien dagen, mijn tijd is mijn tijd! Al dan wel te niet geïntoxiceerd en vrolijk dartelend door dromenland, verschiet ik zomaar opeens van uur. Het zou toch schandalig moeten wezen. Of vindt u soms van niet?
     
    Hoe diep triest en welhaast om eens een stevig potje ouderwets te grienen het heden ten dage met de jeugd van tegenwoordig en de maatschappij in zijn algemeenheid wel gesteld is blijkt wel uit dit ene schokkende feit: dat men een arm en verward en reeds lang aan lager wal geraakt dichter en auteur van vreemde kronkels die in zijn armzalig wankelend krot van een Aards bestaan al alles is verloren wat men zoal maar verliezen kan, de liefde, overgewicht, familie en vrienden, zijn beurs met nog best veel geld er in, zijn geestelijke gezondheid en zelfs zijn wàlkman, dat ze zulk een onbenijdenswaardig en meelijwekkend voortstrompelend wezen dan ook nog van zijn tijd moeten beroven, het is abominabel, het is deplorabel en het zou niet motte magge. Aasgieren, dat zijn het. Tijdpikkers. Krapuul!
     
    Ze probeerden vannacht een uur van mijn tijd te stelen. Ik heb daarop de klok uit het raam gemieterd. Coole reactie, vond ik zelf, totdat even later bleek dat mijn zware antieke klok een nogal verpletterende indruk had achtergelaten op het broze schedeltje van de kat van de buren. Arm dier. Zijn tijd was gekomen. Ach ja, dacht ik. Tijd van leven. Had ik alle uren reeds verkwanseld aan laveloze dagdromerijen en zinloos literabel geleuter toch maar aan iets nuttigs besteed, dan had ik pas echt een saai leven gehad. En morgen, dan zou ik zomaar door een bus overreden kunnen worden. Pardoes: splet. Niet dat ik daar nu met stel en sprong op zit te wachten, maar ik bedoel maar: het kan. Dus waarom je druk maken? Precies. Nergens om. Laat het los, go with the flow en relax. De zomertijd is begonnen.
     

  16. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Demion in Drabbelig   
    Drabbelig
     
    Ja hoor. Nòg meer drugs gebruiken. Ik kan het u helemaal tot hier horen denken. Welk een affreus rumoer. En normaliter, toegegeven, zou ik u daarin volkomen gelijk geven. Een ei is nu eenmaal geen ei zonder dooier, laten we daar gewoon eerlijk in zijn. Maar vandaag, nee, nu even niet. Tot in de dubbele puntjes geïmpregneerd met exotische substantiteiten en weldra haast panklaar, dan heb ik niet meer veel nodig. Dan gaat het nog maar in kleine beetjes. Het langdurig effect van het middel, dat wat gewaar wordt ervaren, is iets dat gekoesterd moet worden als de tere bloem die zij is. Geef haar teveel en u krijgt alleen maar een dikke kop. Geef haar te weinig en het geheel dooft uit als een nachtkaars. En dan? Dan is u nuchter, en dat is nòg erger. Maar geef haar precies genoeg en u verkeert dagenlang op het scherpst van de snede in dimensies en vreemde plaatsen waarvandaan nog niet eerder een levende ziel is wedergekeerd. Van z'n lang zal je leven niet. Dat klinkt wellicht een weinig melodramatisch, doch gij weet: schromelijk overdrijven, dat is mijn vak. Gelukkig wel, want zou het maar een rare hobby zijn. Hoe dan ook, wat ik maar zeggen wilde: fascinerend!
     
    Echt eindeloos, man. En ik meen hier niet te veronderstellen dat mijn op heden wat dungerekte bewustzijnsvermogen zelfs met enige moeite in staat zou zijn ten volle te beseffen wat die woorden daadwerkelijk betekenen. Dat zou apekool zijn. Neen, slechts binnen de beperkte reikwijdte van de instrumenten die mijn persoontje daartoe tot zijn charmante beschikking gesteld heeft gekregen door Moeder Natuur en Vadertje Rationale zullen de onscherpe contouren van een half doorwrocht concept zich uit een murky achtergrond weten los te wurmen, een onmeetbaar kort moment van bestaan kennen om dan, even plotsklaps als zij uitgebraakt werd ook weer weg te zinken in dat duister slijmerig moeras van een onderbewustzijn, de plaats waar de monsters leven. Maar daarover later meer. Voor dit moment volstaat het eenvoudig te zeggen: murky? Ja, wel degelijk. Afgeleid van troebel, en obscuur. Geen zuivere koffie. Drabbelig.
     
    Van die rasechte Colombiaanse, puur en onversneden in zijn rauwe vorm: de koude boon. Groen en onverschillig, hard en bitter tot op het bot. Pas na een zacht en liefdevol roosteren en het daarna bruut verpulveren en met kokendheet water overgieten teneinde dat bitterzwarte vocht tijdelijk in een mok of beker of iets dergelijks te deponeren om het dan spoorslags achter in uw hunkerend keelgat te kwakken waar het als een hete lavastroom van suiker en cafeïne zich door uw slokdarm een weg baant, helemaal naar beneden, waar het aldaar aanbeland zich nog eens genoeglijk aandoenlijk door uw darmkanaal verspreidt, als een klein thermonucleair apparaatje: poef... En u wordt wakker. Die alhaast ingesleten verzameling neuronen onder uw schedeldak begint alras wat rapper te vonken, psychotronische netwerken worden in- en doorgeschakeld en traag maar gestaag wordt het wat lichter achter uw ogen. Nog even en u mag van een voorzichtig functionerend bewustzijn spreken. Daglicht en geestlicht smelten samen en een nieuwe dag is aangebroken, vol van hoop en nieuwe kansen. Wat zullen we eens gaan doen vandaag?
     
    Laten wij ons diepste dromen waarheid worden? Openen wij welwillend ons hart en ons huis om onze in hoge nood verkerende medemens met zijn psychosomatische symptomen, zijn complexe trauma's en zijn vuile klauwen zomaar aan onze piano te laten zitten? Of aan de ontbijttafel? En waar is het tafelzilver? Neen, ik zeg u! Sta stram, gij prutser, recht dat iele kippenborstje zo ver als nog mogelijk is en haal eens piepend adem, dan weet u meteen weer waar het om draait: chronische bronchitis en de noodzaak van frisse lucht. Vroeger sprong u er gaten in, nu krijgt er geen genoeg van. Dat is de ware kern van het Zen-logisch redeneren: alles hangt altijd samen met iets anders. Ook al lijkt dat op het eerste gezicht vaak niet zo, als u maar lang en obsessief genoeg zoekt vindt u altijd wel een wijze waarop u punt A en plan B op geheel nieuwe en unieke manieren met elkaar in verband kunt brengen, derhalve verse connecties en verbindingen aangaande op een niveau waar dat voorheen nog niet bestond. Nieuwe inzichten dienen zich aan en plots ziet u de wereld in een heel ander licht. Een vreemde en haast buitenaardse zalmroze gloed, zachtjes en bedorven pulserend. Alsof het ademhaalt. Alsof het verdomme lèèft. Pure Tjakka, man. Zonder blozen of omzicht.
     

  17. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van Daan1983 in De cultuur voorbij (of juist niet) [Atlantis 30 gram]   
    Wie: Ik, 27e trip

    Wat: 30 gram Atlantis

    Waar: Thuis (kamer in studenthuis)


     
    Woord vooraf

    Voor het eerst sinds maanden zat ik weer echt lekker in mijn vel. Deze ontwikkeling was vrij recent, anderhalve week terug was dat nog anders, maar toch voelde het vrij stevig gegrond. Mijn laatste trip was tweeënhalve maand geleden, en eigenlijk kwakkelden al mijn trips sinds zomer vorig jaar nogal, telkens was er een element van schaamte en twijfel, schaamte voor en twijfel vooral aan mezelf. Deze twijfel leek ik nuchter dus eindelijk overwonnen te hebben, maar truffels gaan diep en kunnen alle weloverwogen fundamenten in een paar seconden afbreken. Een echt goede reden om te trippen had ik niet, behalve dan dat ik nog twee porties truffels had die zeer binnenkort over datum zouden raken. Niet de beste reden, maar wie weet steek ik er weer wat van op.


     
    De trip begint

    Na 5,5 uur niets meer gegeten te hebben en de laatste 2 uur nog wat bijgeslapen te hebben was het dan tijd. De truffels bestonden uit grote klompen, waardoor het een stuk makkelijker was ze naar binnen te werken. De eerste portie smaakte helemaal niet slecht en was zo snel op dat ik ook de tweede nam, als ik ga wil ik ook goed gaan en de laatste paar keren op 15 gram was het niet meer zo sterk geweest als ik graag wilde. Ik ging in bed liggen, muziek aan, visualizer op. Aangenaam, maar nog geen trip. 40 minuten later vraag ik me af of het weer niet gaat gebeuren, meestal gaat het sneller. Ik schrijf in mijn notitieboekje "Een deken van angst en zorgen die van je afglijdt. Voelt als thuiskomen. De natuurlijkste toestand van Zijn." Dan gaat het opeens snel, ik voel de misselijkheid eventjes en weet dat het niet lang meer zal duren. Ik krijg een apart gevoel in m'n schouders, sluit mijn ogen en het voelt alsof ik naar beneden gedrukt wordt, de psychedelische wezens gaan me weer dingen laten zien. De visuals zijn niet helder maar ze zijn er wel en zoals altijd is het alsof mijn gezichtsveld verviervoudigt is, ook al zijn mijn ogen dicht. Zoveel ruimte! Ik zie kleuren en contouren van kleuren en ik vind het mooi. Het apartste is nog wel het gevoel: ik lig op een tweepersoonsbed maar het voelt alsof ik over het hele bed lig, alsof mijn lichaam dit alles beslaat. Ik voel veel groter aan dan alleen mijn lichaam. Ik lig heel stil en laat de warmte van de deken over mij heen vloeien. Af en toe beweeg ik om te bevestigen dat ik nog leef maar dat blijkt gelukkig het geval. Ik kan zelfs mijn ogen open doen, er zijn geen regels! De trip is begonnen en ik voel me zeer aangenaam. Als ik mijn ogen weer sluit en nog meer tot rust kom vraag ik me af wat er gebeurt als ik me opeens kut zou voelen. Maar dan bedenk ik dat het onzin is om me daar zorgen over te maken. Mensen, zeker ook ik, delen maar al te graag momenten in, labelen het goed of slecht, positief of negatief, maar is het niet het moment zelf dat telt en geen oordeel heeft? Negativiteit gaat vanzelf voorbij, ik zou dan blij moeten zijn dat ik überhaupt emotie voel, dat ik leef en het allemaal meemaak. Want alleen het tegengestelde daaraan, niet-bestaan, is pas echt zorgwekkend. En ik voel me helemaal niet slecht dus waar zou ik me druk om maken? Even later denk ik: 'de mens kan (nuchter) alleen maar lineair denken'. Terwijl het bestaan minstens zesdimensionaal en allesomvattend is. En dan denken mensen dat ze de wereld (kunnen) begrijpen door maar diep genoeg na te denken! Hoe lief!


     
    Eerste vervreemding

    Het gaat nu snel en na een korte onderdompeling in de psychedelische wereld, schiet ik die toestand voorbij naar een toestand waarin het leven compleet absurd wordt en ik er totaal geen vat meer op heb. Het begint onschuldig, ik beweeg op rare manieren in bed, lig op de kop met mijn benen boven mijn hoofd en vraag me af hoe ik in deze positie terechtgekomen ben. Maar het is speels en ik vind het grappig. Ik kijk naar de planten in mijn vensterbank. 'Kijk hoe vet die planten zijn!' roep ik, tegen niemand in het bijzonder en begin hardop te lachen. Ik ben trots dat ik ze zo goed verzorg. Dat kan ik wel, denk ik. Wat ben ik toch een gelukt mens; zonder mij zouden die planten daar nu niet staan.

    Even later barst ik weer in lachen uit maar het is niet mijn lach – het is de lach van een aap. Maar ik ben toch ook een aap? Of in ieder geval een primaat? Leuk. Weer een tijdje later sta ik opeens balancerend op de rand van de bank. Dit is waarschijnlijk het hoogste punt in de kamer en ik heb hier nog nooit zo gestaan. Ik voel me net Zeus, oppergod, koning van deze kamer. Ik sla mijn armen in de lucht en druk met mijn handen tegen het plafond. Kijk hoe machtig ik kan zijn, dit hier is mijn koninkrijk. De gordijnen staan open dus iedereen zou mij kunnen zien, maar is dat niet juist grappig? In hun schoenen zou ik het ook alleen maar leuk vinden als ik iemand zou zien die werkelijk gebruik maakt van alle plaatsen in zijn of haar kamer en niet alleen op de standaardplekken zit. Weer even later besef ik me dat we allemaal opgedeeld zijn: opgedeeld in mannen en vrouwen. Waarom twee? Waarom niet maar één, of juist nog veel meer? Ik vind het vreemd, snap niet waarom het zo is, maar ergens is het juist wel weer ontzettend grappig. Want ondanks dat we twee verschillende aspecten van hetzelfde wezen zijn, zijn we nog steeds in feite ditzelfde wezen. Mannen en vrouwen kunnen net zo onzeker zijn over henzelf ten opzichte van het andere geslacht. Als beide partijen zo'n onzekerheid hebben, is die onzekerheid dan niet overbodig? Uiteindelijk willen we toch allemaal de ander? (tenzij je op je eigen geslacht valt, maar dan geldt even goed; vanwaar die onzekerheid?) Ik vind het weer zeer grappig allemaal dat zoveel mensen zich hier zo druk over lijken te maken terwijl het eigenlijk heel simpel is. Ook denk ik aan wat ik eerder die dag las, over Cleopatra, over vrouwelijke farao's in het Oude Egypte, wat voor rechten vrouwen toen hadden (en hoe vandaag de dag Egypte van alle Arabische landen het slechts scoort op vrouwenrechten). Hoe kan dat het geval zijn als we gewoon gelijkwaardig zijn, twee kanten van dezelfde medaille? Weird.


     
    Verdere vervreemding

    Ik bedenk me dat we als mens (over het algemeen) 46 chromosomen hebben. Raar. Ik raak steeds meer vervreemd van de wereld, ik denk aan Geert Wilders, Mark Rutte, Donald Trump, al die politici. Bestaan zij echt of is het een grote grap? Ik denk aan Marianne Thieme en denk, ha, mijn voorkeur gaat uit naar het mooie. Schoonheid is niet voor niets schoonheid, dat is geen toeval, zo werkt het universum nou eenmaal. Maar toch is er ook veel lelijkheid. Waarom? Ik denk aan herinneringen van jaren terug, aan de middelbare school waarin mijn leraar maatschappijleer vroeg wie zich een Nederlander voelde, wie zich meer een Europeaan voelde en wie zich in de eerste plaats als een wereldburger zag. Ik stak mijn hand op en zei, waarschijnlijk om edgy te zijn, dat ik vooral een Europeaan was. Was dit echt gebeurd, of zit het alleen in mijn hoofd? Wat bestaat er eigenlijk buiten deze kamer? Ik heb het idee dat ik dingen weet, die ik helemaal niet begrijp. Ik kijk op de klok, het is 25 februari 2017, 23 uur. Fijn, maar, hoezo? Dat is ooit zo bepaald en sindsdien loopt de tijd altijd maar door, maar wat heb ik er mee te maken? Ik denk aan mijn zusje, mijn broertje, mijn ouders. Wie zijn zij eigenlijk? Ik weet dat ik bij hen terecht kan, maar nu niet, want nu ben ik de weg kwijt en ik begrijp niets meer. Ik vraag me af of ik niet dood kan gaan zo, maar bedenk dan dat ik daar wel rekening mee zou hebben gehouden, dat dat niet zomaar gebeurt. Bovendien, wat kan ik nu doen om dat tegen te gaan? Ik wil niet iemand opbellen of lastigvallen, bovendien moet ik dan eerst uitleggen dat ik weer truffels gebruikt heb. Nee het zal vast wel goed komen. Bovendien weet ik niet zeker of dit allemaal wel echt is. Herinneringen lijken niet van mij te zijn, ik denk aan studiegenoten en vraag me af of ik die mensen überhaupt wel ken. Ik studeer biologie, maar wat is eigenlijk biologie? Iets met dieren, en iets met leven, maar wat is leven? Als dít leven is, wat is dan niet-leven? Studeer ik eigenlijk wel echt of zeg ik dat alleen maar om mensen voor de gek te houden in de hoop dat ze mij dan met rust laten en ben ik het nu zelf in deze toestand ook gaan geloven? Ik denk me te herinneren dat ik af en toe wel eens tentamens maak en ook colleges bijwoon, maar waarom eigenlijk, met welk doel? Is dat niet net zo goed om de wereld te doen laten geloven dat ik studeer? Terwijl ik eigenlijk vooral bezig ben gewoon mijn leven te leven? Ik heb ook natuur- en sterrenkunde gestudeerd, dat weet ik nog, maar wat is eigenlijk het verschil met biologie? En wat is er dan nog meer? Weer denk ik aan die politici en ik weet bijna zeker dat ze niet echt zijn. Mark Rutte kan toch niet de baas van Nederland zijn? Donald Trump toch niet van de VS? Dit moet toch echt een soort celebrity soap zijn waar ik mee in de war ben? Waarom zijn zij zo belangrijk, toch niet omdat ze zo goed of intelligent zijn? Omdat ze populair zijn? Oh ja, dat komt me wel bekend voor, het gaat er niet om hoe goed je bent als je het wilt maken in het leven, als je maar bekend en populair bent, dan kom je met alles weg, hoe middelmatig of ronduit kut je ook bent. Voor het eerst lijk ik weer iets te snappen van hoe het leven werkt. En ik? Ga ik het redden? Bij m'n studie heb ik zo mijn twijfels, ik denk aan een project dat ik samen met iemand doe en vraag me af of het niet heel zielig is voor mijn partner dat hij met mij samen moet werken. Maar dan bedenk ik me dat ik juist vaak degene ben die het meeste werk doet, die vaak dingen weet en met goede ideeën komt. Hmm, misschien dat ik dan toch wel weet waar ik mee bezig ben. En wat intelligentie betreft, ook dat is geen probleem. Ik hoef niet populair te zijn, benijd Donald Trump niet, ik wil alleen mensen vinden zoals ik, mensen die ook intelligent zijn, smaak hebben, mooi zijn, zich met interessante dingen bezig houden en mooie gedachten hebben. Coole mensen, mensen die cool zijn omdat ze uniek zijn, maar toch ergens op elkaar lijken, in keuzes, in smaak, in hoe ze hun leven inrichten en hoe ze het leven zien, zoals alleen zij dat kunnen zien. Ik denk aan de mensen in mijn leven die eigenlijk helemaal niet zo op mij lijken. Ik heb leuke vrienden en familie, maar echt iemand zoals ik ken ik niet, althans niet persoonlijk. Ik denk aan 'De Ontdekking van de Hemel' van Harry Mulisch, een boek dat ik nu lees, en ik kan geen onderscheid maken tussen de werkelijkheid en het verhaal en de personages uit dit boek. Dat is toch net zo goed echt, waarom zou ik er anders zoveel tijd aan besteden en zoveel mee bezig zijn? Als ik me daar mee kan identificeren, dan is dat toch genoeg?


     
    Selfboost

    In tegenstelling tot mijn vorige trips, twijfel ik niet zo sterk meer aan mezelf. Als ik in de spiegel kijk denk ik wel dat ik lelijk ben, maar ik weet dat dat ofwel door de truffels komt, of omdat ik dat gewoon niet goed kan beoordelen van mezelf. Van anderen weet ik dat ik me daar geen zorgen over te maken. Ik heb me al gerealiseerd dat ook qua vaardigheden ik niet onderdoe voor anderen, als ik iets echt wil kan ik dat doel best bereiken. Ondanks de onzekerheid of dit allemaal wel echt is, wat leven nou eigenlijk is, hoe de wereld werkt en of ik dit allemaal wel overleef, ben ik toch vreemd optimistisch over mijzelf als persoon. Ik kom er wel. Als ik zo intelligent ben, dan kan ik me ook wel uit deze situatie redden. 'Vindingrijkheid' zeg ik hardop, alsof dat me zou helpen. Ik ken het woord, maar wat moet ik daar mee in godsnaam? '1+1=2, 2+2=4', begin ik te mompelen, nog meer zinloze informatie. Hoezo? Omdat we dat als mens zo hebben afgesproken? Omdat we zo verrekte lineair zijn? We hadden net zo goed logaritmisch onze wereld in kunnen delen, of hexadimensionaal. Al mijn kennis is gewoon culturele conditionering, ik weet het omdat ik vanaf mijn geboorte dit soort dingen te horen heb gekregen en geleerd werd om dit te reproduceren, maar nu begrijp ik het allemaal niet meer, de verbindende logica ontbreekt, de wereld kan alles zijn en niets, waarom is het dan deze ene vorm? Misschien ben ik toch niet zo intelligent of vindingrijk als ik dacht, want ik heb geen idee wat ik met deze situatie aanmoet. Heb geen idee wat dit alles te betekenen heeft. Waarom heb ik truffels genomen, in feite heb ik mezelf nu verlamd, voor een paar uur uitgeschakeld of buiten spel gezet. Ik praat mezelf moed in door te zeggen dat als straks alles weer normaal is, ik weer gewoon mijn slimme, leuke zelf ben, dat ik het leven dan weer beter begrijp en aankan.

    Op de een of andere manier zal ik het toch weer allemaal moeten begrijpen, toch weer meedoen aan de altijd maar draaiende culturele machine, indien ik verder wil leven, indien ik iets wil bereiken. Ik kijk naar de klok en zie dat de minuten verder tikken, de tijd staat dus niet stil, het leven gaat door en dit is waarschijnlijk allemaal 'echt', voor zover er iets 'echts' bestaat. Ik kijk naar het eten dat ik voor mezelf had uitgestald, maar heb niet echt honger. Zou ik doodgaan doordat ik te weinig gegeten heb vanavond? Nee zo snel gaat dat niet, dan had ik wel maatregelen getroffen. Ik drink sinaasappelsap en even later stel ik maar voor om te slapen en hopelijk morgen normaal – en helder – wakker te worden. Voor ik ga slapen moet ik mijn tanden poetsen, dat is weer zoiets dat ik wéét maar niet helemaal begrijp, ja om mijn gebit gezond te houden, maar dat dat het eerste is waar ik aan denk, in deze toestand nota bene, laat voor mij maar weer eens zien hoe diep de conditionering gaat. Ah shit, tandenpoetsen na sinaasappelsap is niet goed, ook dat weet ik blijkbaar. Gelukkig ben ik normaal gesproken heel gezond, dat heb ik toen straks nog in een enquête ingevuld dus het zal wel waar zijn. Een keertje iets minder gezond bezig zijn moet kunnen, zonder dat daar erge consequenties aan verbonden zijn, want dat is nog iets dat ik van het leven weet: er is best veel speling voordat je het echt verpest hebt.

    Uiteindelijk ga ik dan slapen, in eerste instantie val ik niet in slaap maar daarna wel en slaap ik aan een stuk door, om tot slot uitgerust wakker te worden.

    Het begin van de trip was erg fijn en ik ben blij dat, in tegenstelling tot de laatste paar trips, ik mezelf niet de grond in heb geboord maar juist kon vertrouwen op mezelf en hoopvol was over de toekomst. Ik ben blij met de first-hand ervaring dat leven echt enorm ingedeeld lijkt te zijn volgens culturele opvoeding en dat het evengoed heel anders had kunnen zijn. In het vervolg zal ik echter niet weer een dubbele portie nemen, ik schiet dan blijkbaar toch te ver door, het psychedelische voorbij. Dit heb ik op Hollandia ook al meegemaakt en dit vind ik zelf niet echt heel fijn. Dan neem ik liever het risico op een wat zwakkere, maar wel psychedelische trip met een normale dosis. Ik zou 30 gram Atlantis dan ook niet echt aanraden, tenzij je al veel ervaring hebt en wilt kijken wat het jou te bieden heeft.

  18. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan rijkiedijkie in Mandarijnen gooien   
    Ik verveelde me een beetje.. dus ik dacht: Magic Truffels eten! Grapje, dat heb ik natuurlijk allang gedaan. Ik dacht, trip-report schrijven over deze gebeurtenis die op 8 december geloof ik plaatsvond en ongeveer 6 gram misschien minder het aantal was (erg duidelijk allemaal). Ben te bang om te hard te gaan, in me eentje in mijn kerker, dus eet niet alles van Pajaritos. Misschien was het wel 10 gram, want het hele pakje was 20 gram. 
     
    Ik zat achter mijn laptop en had weer eens de webcam aangezet, om later terug te kunnen kijken hoe zacht ik werd in mijn hart. Ik begon met eten zo rond een uur of 15:00. Best laat, maar vroeg genoeg om het tijdverschil mee te maken tussen licht en donker, zodat ik nog iets meemaak van wolken. Niet dat het een must is, want uiteindelijk loopt elke trip zoals hij lopen moet.
     
    De eerste trip-verschijnselen waren ego-afbraak, wat als een verlies van een familie-lid voelde die ik nooit meer terug zou zien. Het was ook ego-herkenning, wat voelde als een pak slaag die je kreeg van je leraar in de tijd toen dat nog mocht. Ik werd me bewust van gedachtes en dacht, ik leef best veel in ego-wereld, omdat ik steeds teveel nadacht over me titinus, die piep in mijn oor en wat ik daar wel niet allemaal aan moest veranderen. De gedachtes die ik inwisselde om deze negativiteit te verliezen, was: Je zit binnen, maar ook buiten, dus waarvoor ren je weg, binnen is buiten en buiten is binnen. Ik werd dus eigenlijk een slak die in ze huis zat, die altijd kans had om vertrapt te worden. Dus kan ik net zo goed daarbuiten leven. Ik ging muziek afspelen vanaf mijn laptop. Geloof me of niet, het is geen pretje om muziek op te zoeken tijdens het trippen. Ik herinnerde me andere spacers die Shpongle luisteren als ze in verweggiestan zitten en die zocht ik op Youtube. Het album Museum Of Consciousness zette ik aan. Nou vond ik dus helemaal niks en werd helemaal bang. Dus zette ik maar oude vertrouwde muziek aan. Buiten waren er vogels in een boom. In mijn fantasie gooide ik een steen en vlogen ze in een groep weg, zo over de daken ver weg hier vandaan. Een wolk veranderde in wezens met gezichten. De wolken waren op dat moment zweverig en ver weg, maar toch zo dichtbij. Ik hoorde een stem die zei, kijk om je heen, op aarde, kijk niet steeds naar de hemel. Er is veel te beleven hier waar je nu bent. Mooie mensen en mooie kunst bijvoorbeeld. Zoek en vind.
     
    Tijdens de muziek opzoeken dacht ik aan mijn moeder die ook ergens in huis was. Ze wist dat ik aan het trippen was, want ik wou de truffels in de koelkast bewaren. Mijn moeder zei nog, kan je zeker lekker omelet van bakken. Nou ehh doei. In ieder geval, had echt het gevoel dat ze dan altijd hysterisch wordt, omdat ze dan helemaal gaat vragen, en voel je wat? Terwijl het is gewoon een gevoel van zijn. Om het nou helemaal uit te leggen is op dat moment niet echt belangrijk. In de avond werd mijn moeder ineens ziek en was ik tijdens het trippen bang, dat ik de truffels had gewogen wegens gebrek aan informatie op de verpakking. Dacht ik dat ze via de weegschaal de stoffen binnen had gekregen omdat ze misschien in de keuken had gewerkt... Haar benen voelde helemaal slap zei ze. Maar ze was gewoon ziek gelukkig in plaats van onder invloed. 
     
    Sinnerman was wel echt mooi en ik voelde echt het nummer, wat ze ermee bedoelde enzo. Ik at tijdens dit nummer echt 3 minuten op een stukje mandarijn, en was na een tijd vergeten wat ik nou aan het eten was zie https://youtu.be/gjqL20jN1kU Cocorosie was ook lekker tijdens het op bed liggen. Maar toen hoorde ik een hele zee. Ik dacht waar komt dit geluid vandaan? Is dit een knutselman in het dorp die met een zaag bezig is, of iets in de verte? Ik rende naar mijn laptop vanaf mijn bed en keek, waren het schreeuwende meiden, fans van de Beatles. Ik schrok enorm van dit fenomeen, want het klonk echt duivels in mijn ogen. Ik zette snel andere muziek op, dit keer een soort van relax geluiden, iets met trillingen ofzo. Ik lag als een soort Jezus op mijn bed, met mijn handen gespreid en mijn benen wijd en dacht, kom maar op trip ik geef mij over. Ik had weer het gevoel dat binnen ook buiten was en lag voor mij gevoel buiten en binnen tegelijk.
    Toen ging ik wat appen en excuseerde een klasgenoot mij, voor het gedrag en was bang dat ik de sfeer verpest in de klas. Hij zei dat het niet zo was en dat hij het leuk vond dat ik deel uit maak van de klas. Ook appte ik mensen en dacht eigenlijk waarom mobieltjes bestaan. Het antwoord was: dat antwoord bestaat niet, maar mijn mening was als volgt. Als je bij iemand in de bus zit, dan zit je dus met andere mensen mobiel te praten en diegene achterin de bus zal je nooit spreken, terwijl diegene dichter bij je staat fysiek, maar je praat met mensen die dichter bij je staan mentaal. Ook de vraag viel: waarom zijn er kinderen die niks hebben en is geld nou alles? De antwoorden waren: alles moeten we delen, maar eerst moeten we de pijn voelen die deze kinderen en mensen voelen die niks hebben, want dan kunnen we pas erkennen. We moeten niet jagen naar geld, maar naar samenhorigheid. Want dat is het pad van de liefde en brengt je voldoening. Toch deed ik inderdaad er niks aan en zit in mijn eentje truffels te eten in mijn kamer. 
     
    Toen ik de ego-afbraak was afgerond, was het tijd om op pad te gaan. Ik had nog een tijd voor de spiegel gestaan en vond mezelf maar dik, hoewel ik steeds dacht dat ik dun was als ik nuchter ben. Maja daar valt nu niet snel iets aan te veranderen dus helaas. Ik trok maar een mooie rode jurk aan en kamde mijn haar want het zat als een ongekamde kruin. Ook zette ik een lach op mijn gezicht want ik was blij om er te zijn. Dit is altijd lachen, want dan ga je dus de wijde wereld voor het eerst betreden voor je gevoel.
     
    Mijn pa zei steeds, pak wat groenten soep, ik dacht echt zo neehhhh geen honger ben helemaal high. Dus zat ik maar weer wat te appen in de huiskamer. Veel verschuiving in mijn bestaan was er niet in vergelijking met boven in mijn kamer en beneden in de huiskamer. Wel keek ik naar buiten en zag ik de mogelijkheden. Waarom vinden mensen mij stom als ik buiten loop? Als ik mensen wil spreken moet ik er wel op uitgaan! Mijn pa stond op een gegevement 5 cm van de televisie en dit zag er heel erg ja dom uit. Hij keek een film wat zich afspeelde in een rechtzaak. Ik zag hoeveel het hem wel niet beïnvloed. Alle beelden die je ziet op tv of waar dan ook moet je steeds maar weer verwerken. Dacht ik dan...
    Uiteindelijk ging ik naar buiten. Mijn pa zei nog: doe een jas aan het regent. Ik dacht: doe een jas uit en voel de regen. Ik had wel gewoon een jaas aan. Ik besloot maar om mensen tegen te gaan komen in het dorp, maar niemand was buiten. Iedereen zat binnen tv te kijken. Ik had echt de neiging om bij mensen binnen te lopen en om gewoon een gesprek te voeren. Ik vertrouwde mij erop dat mensen het gezellig met mij zouden vinden. Toch deed ik het maar niet. Ze zouden me misschien maar een creep vinden. Toen moest ik plassen en ging maar naar het bos. Waar de wilde dieren zijn. Ik piste midden op het pad wat overdag niet kan, maar nu lekker wel. Ik begon toen ongeveer te rennen, en dan weer te zingen en dan weer te rennen. Niemand hoorde me toch hier. Ik ging op een één of ander natuurmonument staan en begon een soort van optreden te geven voor niemand. Maja voelde echt elke vezel in mij lichaam dus had het gevoel te kunnen vliegen. Ik wou een rondje lopen richting het Noordzeekanaal en terug richting het dorp, maar dat leek mij toch te ver en wou geen onrust zaaien bij het restaurant aan het einde van het bos waar licht vanaf scheen dus keerde terug het dorp in. Ik stond nog een tijd stil op een groot grasveld waar in de zomer een festival plaatsvind. Ik keek naar boven en wou de sterren bezichtigen. Maar.. ik zag niks. Ik zag alleen maar licht. Dat kwam door de hockeytrainingen waar grote lampen staan zodat je kan zien waar je moet mikken op de bal. Of het was Telstar bezig met een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik zag geen enkele ster. Ik liep richting het andere kleinere grasveld en wou daar eigenlijk gaan liggen was mijn idee. Toen kwam ik ineens een hond tegen en schreeuwde en zei meteen tegen het baasje sorry, sorry, sorry. Ik dacht misschien gaat de hond mij wel aanvallen. Maja het was een getrainde hond. Toen ik op het andere kleine grasveld aankwam moest ik mijzelf bijsturen om niet op het grasveld te gaan liggen en om terug naar het dorp te gaan.
     
    Dit keer nog niet naar huis, maar naar het huis van mijn neefjes. Het plan was om een rondje te lopen met mijn lievelingsneef en over het leven te praten. Maar toen deed mijn andere neef open en keek mij aan. "O Hoi kom erin." Mijn lievelingsneef lag ook met koorts op de bank met zijn kat Rakker en keek naar Netflix. Normaal is hij altijd heel erg praterig en gezellig maar nu zei hij niks. Dat vond ik eigenlijk maar raar. Dat je een excuus moet hebben om niet deel te hoeven te nemen aan het leven. Als je ziek bent, dan hoef je niet eens te praten. Ik begon allemaal gesprekken met mezelf te voeren, terwijl ik naast mijn lievelingsneef stond, hij praatte niet terug dus ja moest ik wel. Ik zei: "Wat zijn eigenlijk de wetenschappelijke oplossingen van de wetenschappers voor mensen die koorts hebben? Ze laten het ons nooit weten. Misschien is niks doen en op de bank liggen wel helemaal niet goed. En meestal eet de halve sterveling dan ook nog eens alleen maar chocolade en patat." Mijn lievenlingsneef zei: "Ja gewoon niks doen eigenlijk is het beste" Toen ging ik aan de bar zitten met een kopje thee, want met mijn lievelingsneef was niks te beleven. Het kopje thee stond ongeveer 10 centimeter naast mijn linkerhand, maar mijn andere neef pakte de thee vast. "O warme thee". Ik zei niks want ik accepteer altijd 100 % situaties in trips en liet hem maar mijn thee afpakken. Totdat hij zei: "Is de thee van jou, sorry" Ik had niet echt wat laten blijken dat de thee van mij was. Deed hij dit nou om mij te pesten? Toen vroeg ik aan mijn tante wat voor Sinterklaas cadeaus ze allemaal hadden gekregen. Ze had onder andere een torenbouw spel gekregen waar je stenen uit moest schuiven en boven op de toren moest leggen. Dit is een spel voor mij! Ik haalde het spel zsm uit de verpakking en begon de toren te bouwen. Het spel hebben mijn tante en ik gespeeld totdat hij 5 keer om was gevallen.Toen begon ik echt torens te bouwen dat je denkt, okejj.. die is echt spacend bezig. Dus gooide ik ze maar snel om, om niet teveel argwaan te wekken. Ik vergat steeds mijn zinnen, maar ik had wel enorme lol om Sinterklaas verhalen te delen. Mijn neefje zat gewoon op Facebook en ik dacht een toren bouwen is veel leuker dan internet. Steeds zette hij een liedje op en ging ik helemaal los op dat lied. Liedje: 
    Ging mijn saaie neefje ook ineens dansen. Ondertussen zat ik op te noemen wat ik wel niet allemaal wou worden tegen mijn saaie neefje en tante. Toen zei mijn lievelingsneef ineens: "Mam doekje, Rakker heeft geniest" Ik ging er helemaal op in: "wat niest hij dan?" Toen zei me tante: "Laten we daar niet teveel over nadenken" Na een tijdje vertrok ik weer het huis. Ik gooide nog een mandarijn naar mijn lievelingsneef om zijn reactievermogen scherp te houden. Hij ving hem gelukkig en gooide hem terug. Ik legde hem in de bak want ik dacht ik heb thuis ook mandarijnen. Later leek het me zelfs leuk om mandarijnen naar vreemden te gooien uit liefdadigheid. Maar als ze hem niet zouden vangen heb je ruzie want dan belandt de mandarijn misschien op plekken die je nooit had voorzien. Toch een soort vorm van sociale interactie. Leuk niet? Toch pas maar 1 keer uitgevoerd een week later op een feestje toen ik een mandarijn in mijn tas had. Op mijn weg naar huis liep ik over de boulevard van Spanje voor mijn gevoel. Thuis ging ik met mijn vader en een vriend een kerst film kijken over een alcoholist en herkende best veel van mezelf in die vent. Best erg. Maja toen ben ik maar gaan slapen en de volgende dag ben ik nog naar school gegaan en verenigde ik mij met de klasgenoot van het Whatsap-gesprek. Wat een verhaal weer. Bedankt voor het lezen. Tot de volgende keer. 
  19. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van rijkiedijkie in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Afgaand op een eerdere trip: een metamorfose. Het lichaam blijft achter maar de kernenergie gaat door. Persoonlijkheid is dan misschien weg, maar het vermogen om te ervaren blijft, of dat nu in andere dimensies of in hele andere delen van het universum is, met of zonder fysiek lichaam. 
     
    Als ik het zelf zou mogen bepalen zou ik graag eerst een snelle recap van mijn leven zien zoals ik in de trip boven beschreven heb, maar dan niet één ervaring maar alle belangrijke en betekenisvolle gebeurtenissen van jaar 0 tot mijn dood. Daarna terug te keren naar een soort alternate reality versie van aarde om nog één laatste perfecte dag in deze vorm door te brengen met de wezens die veel voor mij betekend hebben waarbij ik afscheid van ze neem en van het aardse leven en de gewone natuurwetten niet meer gelden maar alles mogelijk is. Dan omhoog zweven naar het spirituele paradijs waar enkel vrede en eeuwige harmonie heerst. Om na een bepaalde tijd delen van het universum te schapen als oerkracht, zonder lichaam. En uiteindelijk weer een fysieke vorm aan te nemen, op een planeet die compleet anders is dan de aarde, en weer een nieuw leven te ervaren. Maar goed, ik weet niets.
  20. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Gonzo in Schimmel op growkit   
    Die witte schimmel is zo te zien inderdaad gewoon wat mycelium, beetje droog maar lijkt me niks mis mee. Goed afspoelen en dan ben je good to go.
     
    Als de truffels al wat ouder zijn en minder vochtig moet je wel beetje rekening houden dat ze per gram wat sterker zijn dan verse truffels (al heb ik geen idee wat de verdeelsleutel zou zijn). 
  21. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Menseneter in Trippen na een break-up [Atlantis 15 gram]   
    Opnieuw een erg goed report, ben altijd blij om wat nieuws van jouw hand te lezen op dit forum (ben ervan overtuigd dat datzelfde voor veel mensen geldt). Je gaat zo diep in op je ervaringen, belevenissen en gevoelens daarbij dat ik soms haast het gevoel krijg je persoonlijk te kennen. Dat is een gave.
    Wat betreft het onderwerp in bovenstaand report: zoals waarschijnlijk iedereen ken ik ook het schrijnende gevoel dat liefdesverdriet/een break-up oplevert, daar is helaas weinig leuks aan. Zo te lezen ga je er echter behoorlijk goed mee om. Ken je toevallig de film 500 Days of Summer? Die film benadert liefdesverdriet op een fantastische wijze en is denk ik voor veel mensen superherkenbaar. In case you didn't see it: geef 'm een kans .. Goodluck with the situation, good things are ahead, daarvan ben ik overtuigd!
  22. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan Truffelstunter in Trippen na een break-up [Atlantis 15 gram]   
    Poeh das best een gedurfde trip! Mooi verhaal en krijg het idee dat je op deze manier de truffels therapeutisch hebt ingezet, zoals ze in dat verslavingsonderzoek ook gedaan hebben. Je hebt de relatie (misschien onbedoeld) als thema van de trip genomen en volgens mij beter een plek kunnen geven.
    nogmaals mooi verhaal en hoop dat je het echt een plek kan geven en dat het leven weer glans krijgt!
  23. Upvote
    Voyager360 ontving waardering van rijkiedijkie in Maandelijkse "beste trip report" verkiezing   
    Gefeliciteerd rijkiedijkie! Erg mooi report
  24. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan rijkiedijkie in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Moet je een film over maken als je iets met kunst doet, zoiets heb ik momenteel wel gemaakt voor school. Iets met herrineringen die dan heel snel voorbijflitsen in 30 sec. Ik denk ook zoiets, dat de persoonlijkheid weggaat, maar de energie ergens doorgaat. En dat dood eigenlijk niet dood is ofzo, maja dat is meer een gevoel en niet uit te leggen. Toch ben ik weer als dood voor de dood
  25. Upvote
    Voyager360 gaf waardering aan rijkiedijkie in Anatomie van een loser [Atlantis 15 gram]   
    Dus wat is er na de dood?