Demion

Discombobulatie Het zijn soms verwarrende tijden ziektes die plagen, virussen jagen, Russen die klagen het is soms... discombobulatie! Hoofden die spinnen, nachtmerries grinnen, alles trekt langzaam uit elkander het mager fantoom van mijn geest rammelt verontrust aan zijn kooi Mijn ego is tripping de pan uit, alhier... Er zijn scherpe grenzen in mijn geest tussen waanzin en paranoia Ik droomde van fellati-... o! Discombobulatie! Ik val maar weer eens uit de gratie het is discombobulatie!

O ja. En dit:

https://www.pegasus-advies.com/blog/dit-zijn-de-dagen-van-alcyone/?fbclid=IwAR0Le7qTgh8NGxpEsAZkJPK31n0juH87vehOu0rX7WMRFVPRi_4wUj_thVQ

Er is ergens een plaats vastgezet in ruimte-tijd voor altijd en eeuwig waar ik verblijven kan In mijn herinnering is het altijd zomer ben ik eeuwig onder invloed van alle soorten drugs ik ben bij goede vrienden en de sfeer is uitstekend Dit is mijn hemel niemand heeft nog vragen alles is okee hier dit zijn de halcyon dagen

Heeft u dat wel eens? Dat u zomaar uit het niets de haast onbedwingbare neiging overvalt iets te gaan schrijven over apenbroodbomen? Ik gelukkig wel. Dat je over straat loopt, en opeens, pats! Apenbroodboom. Gister nog. Ik liep over straat, en u raadt het natuurlijk al: pats! Apenbroodboom. En ja, dan is er geen houden meer aan, hè. Dus ik draai me op m'n hakken om en ik als een gek naar huis. Ik was gelukkig nog niet ver, want ik was nog vrij dichtbij. Dus ik lopen, jongen. Als een gek. Kwijlend, scheve bekken trekkend, wild met m'n armen maaiend en om de drie meter over mijn eigen poten stru

Het is vier minuten over twee, 's nachts. Ik ben alleen. Buiten is het koud en donker, maar hier binnen niet. De verwarming staat vol open, ik ben warm aangekleed, mijn voeten begraven zich in warme sloffen die op hun beurt een zacht, dik tapijt beroeren. Ik drink nog een bier, rook nog een joint. Waarom ook niet? Ik hoef nergens meer naar toe. Ik ben thuis. Daar een moment als dit bijna smeekt om melancholische gedachten gaat mijn herinnering braaf terug naar die ene avond in Nizjni Tagil, die magische stad in het midden van Rusland. Het was winter, en de wereld was diep bevroren.

Op een mooie avond vloog graaf Zeppelin in zijn naar hemzelf genoemde luchtschip hoog boven de maanbeschenen kusten van het Iberisch schiereiland. Op de vensterbank van zijn cockpit zat pontificaal een exacte kloon van zijn geliefde poes Bubbelientje tevreden voor zich uit te spinnen. Het was een prachtige avond. De majestueuze volle maan stond als een overrijpe quattro formaggio aan het firmament zijn melkwitte licht over het uiterste zuiden van het continent te stralen, en sterren waren er ook. Vèèl sterren. Zòveel, dat als je er naar keek, je vrijwel zeker iets zou overvallen van: jemig-de-

Bombay Dreams Ik was met mijn meisje uit varen gegaan in een dappere roeiboot, van hout en van spaan zij had een riem en ik had een roei spaan, en heel de wereld was goed We waren in Bombay, die gruizige stad de zon stond laag en ergens klonk een viool je was zo mooi, in dat zachtgouden licht we dreven voort, langs plastic en drol de rivier was, helaas, een open riool En toch, ondanks al het ranzig stinken de dierlijke resten en een vleug vitriool zou ik al dat water drinken, tot druppel laatst voor nog

Pieter-Jan en Truus waren zebra's. Zij leefden op de uitgestrekte grasvlakten van Tanzania en omgeving en ze waren daar volkomen gelukkig. Ze hadden elkaar ontmoet bij apenbroodboom nummer 84D, die met die rare knobbel in het midden, en sindsdien waren ze altijd samen gebleven. Vele zebra-kindertjes hadden zij inmiddels al op de wereld gezet, en alhoewel er natuurlijk her en der wel wat nageslacht werd afgeslacht door deze of gene leeuw of panterkat, al met al waren zij toch tevreden over hun olijk gestreepte nalatenschap. Op een mooie dag waren Pieter-Jan en Truus onderweg naar ee

Synthese van een foton Ik zit naar mijn plantje te kijken dat sinds kort zo fier in mijn vensterbank staat hoe het heldergroen stralend het licht in zich opneemt en omzet naar suiker, en leven en ik denk: het is magisch Fotonen in de zon miljarden jaren oud werken zich een weg van de kern van een ster naar de eeuwige ruimte breken dan vrij en reizen, zo snel als het licht om dan, na heel lang, te vallen op het blad van mijn plantje heldergroen, en magisch :)

Pano en Gosie waren de boezemste van vrienden. Hoe en waar precies zij elkaar ontmoet hebben zal waarschijnlijk voor altijd in de mistige moerassen der tijd verborgen blijven, maar dàt zij elkaar ontmoet hebben, wel, dat staat als een paal boven water. Een dìkke paal. Jawel. Pano was een Eskimo met een Russische moeder en een Cubaanse vader. Hij werd geboren op 17 januari van het jaar 1886, slechts drie kilometer verwijderd van het absolute noorden, in een kleine iglo. Tegen de tijd dat hij drie was wisten zijn ouders wat voor bijzonder kind zij hier op de wereld hadden gezet: Pano

Aangezien de eeuwige discussie over wat er nu weer waar gevierd gaat worden en ook, met wie, binnenkort weer in al haar hevigheid zal losbarsten had ik maar eens gedacht dit pleit voor eens en altijd voor u te beslechten. Ik had toch even niets beters te doen. Dus, wat wordt het: Sinterklaas, of de Kerstman? Laat het vooropgesteld zijn dat de Kerstman natuurlijk niet veel meer is dan een zielige kloon van onze goedheiligman, doch dat gezegd hebbende lijkt die ho-ho-ho-ende rondo de laatste decaden flink aan populariteit te hebben gewonnen. Dus besloot ik ze maar eens op te zoeken.

Op een mooie dag had graaf Zeppelin er opeens schoon genoeg van. Gewoon, zomaar. 'Ik heb er tabak van', zo sprak de ingenieur en stopte eerst zijn werkzaamheden en toen zijn pijp. Hij nam plaats in zijn leunstoel bij de haard, om die oude knoken ook eens wat rust te gunnen, en dacht eens diep na. Lustig er op los lurkend vulde de kamer zich al snel met wolken van geurige rook, die bij vlagen in lagen zachtjes door de ruimte sluimerden. Wel een goed uur bleef de graaf zo zitten, diepe rimpels in zijn voorhoofd en er maar op los paffend. 'Wat', zo dacht hij, 'moest ik nu toch eens aanvangen

Gelijk een komkommer van gister kwamkwammer was, zo is het tegendeel van de onnozele nochtans het nozel zijn. En, zoals er ook gradaties waren in de mate en heftigheid van Diarheus Spuiteritus die u zomaar kunt oplopen bij het verkeerd verteren ener niet voldoende gaar gekookte en daarom te bacterierijke burger van ham, gelijk zò zijn er subtiele schakeringen waarneembaar tussen de niveaus van nozelheid die u, waarde lezer, zoal doorheen den dag wel ervaren placht. Of u het mij derhalve toestaat ja danwel te nee zal me terdege worst wezen, zodat zonder dat ik mij aan die overbodige

Dat waren nog eens kerels! Niks van dat metroseksuele geleuter, maar echte mànnen! Bars en ongeschoren, vrolijk en wel riekend naar zuur zweet en in het geheel niet te beroerd om u, met uw grote bakkes, zonder pardon over de kling te jassen! Bootje varen, dat deden ze ook graag, want het waren ten slotte piraten. Gnarf! Ruimen vol dubloenen en rum, de wind in de zeilen en de open zee, dat was al deze rouwdouwers verlangden. Doch onder hen, tussen al deze van zichzelf al iconische figuren was er èèn, die met kop en brede schouders boven alle uitsteeg: de legendarische kapitein Nimro

had eens een kronkel een rare kronkel in zijn kop! een kamgare ronkel die gonsde daar rond in een notendop dat is, wat het is zonder gezever, een ronkel, een kever dat had meester Karbonkel: iets ernstigs op zijn lever... Een ronkel is een kever. Ik heb het even voor u opgezocht: je doet gewoon van goegel en geen fractie later floept daar al een bordje informatie tevoorschijn. 'De ronkel' zo lees ik, 'is met een lengte tot 3 centimeter een middelgrote soort. De kleur van de dekschilden en de poten is kastanjebruin. Het gehele lichaam is voorzien v

Men ziet ze zo nu en dan nog wel eens in het straatbeeld verschijnen: die altijd wat triestige 'vermist'-posters, waarin de argeloze voorbijganger dringend wordt opgeroepen tijdens zijn dwalingen uit te kijken naar deze of gene kwijtgeraakte poedel of hamster. Hedenmiddag was het weer zover: mij werd met klem verzocht een zeker telefoonnummer te contacteren in het geval ik Nacho de beagle mocht spotten. 'Hem niet aanhalen', stond erbij, maar 'alleen in het oog houden.' Was Nacho dan gevaarlijk? zo vroeg ik mij af, en bekeek eens de foto, en mijn hart brak (doch slechts een beetje).

'In beweging blijven', had de dokter gezegd, dus ik maar weer eens aan de wandel. Een jointje mee, of twee, drie, en hup, aan de stiefel! Door dit oude heuvelland, inderdaad, waar ik niet geboren maar wel getogen ben (terwijl ik dat schrijf bedenk ik dat ik niet eens zeker weet wat 'getogen' precies betekent, dus ik heb het even voor u opgezocht: 'het grootbrengen, door gestadige zorg voor voeding en welzijn tot wasdom brengen.' En ik dacht: ja!) En ik zeg u, dames en heren, het was waarlijk subliem. Het zachtgroen glooiend heuvelland strekte zich loom in elke richting, van boven rijk en

'Dus er zijn hier alleen maar jongens, zo van tussen de 16 en 24?' 'Ja, zoiets...' 'En verder geen elektriciteit, dus ook geen internet, en Netflix, en zo?' 'Nop...' 'Dus de keus is dàt, of dat fucking labyrint dat vrijwel nooit iemand overleeft?' 'Ja, zo'n beetje wel...' (trekt sprint naar labyrint, sprìngt, en.... splàt!!) The End :)

Maak geen drama Denk aan de bloemen Alles kan (alleen wanneer stoned: ) Back to the slow-flow Trip, trip, super-trip, mega-trip, ultra-trip

Hai. Ik ben een gemuteerde schildpad. Ik kan praten. Ook ben ik een ninja. Vandaar deze zwaarden. En een tiener, was ik ook. Want je weet: represent, dog! Of wat de jeugd van tegenwoordig ook zegt. Weet ik veel. Ik ben maar een schildpad. Maar dan wel gemuteerd! Dat kwam zo: een aantal jaar geleden waren wij nog heel gewone schildpadden, weet je wel. Groen, kruiperig, sla etend: erg gelukkig waren we niet met ons evolutionaire lot, maar hè. Wij woonden in een laboratorium. Niet als proefdieren, maar als huisdieren. Waarom wij als huisdieren in een laboratorium woonden, dat weet ik

Een verhaal in de geest van Kerstmis Nu was Bubbelientje een schat van een meid. Acht jaar oud, een IQ van 135 en zo bijdehand als de pest, zij was niet voor de poes! Die at namelijk voornamelijk brokjes. En af en toe een muis. Poes Mozambique, zo heette het dier. Bubbelientje had ooit, toen ze drie was, iets over dat land op tv horen voorbijkomen, had haar armpjes richting de op dat moment nog naamloze poes gestrekt en met een kirrend lachje 'Poes Mozambique!' gekraaid. En dat, zoals men dan zegt, was dat. Op een kwade dag was Poes Mozambique verdwenen. Bubbelientje ha

De straten van Toronto Waterval van klatergoud surrealistische dromen steeds dezelfde muziek en de eindeloze stad Mijl na mijl aan grimmig asfalt rolt langs mijn oude wielen ik en mijn Cadillac wij zweven rustig verder Een hand op het stuur de zon raakt de einder werpt zijn gouden licht dit is de wijd open wereld Mijn reis gaat verder geen eind is in zicht voor altijd verloren in de straten van Toronto :)

Op een lankmoedige zomernamiddag ergens in het midden van augustus zat ik eens kalmpjes en zo stoned als een aap door het online woningaanbod te bladeren toen er plots en geheel onverwachts uit de eindeloze zwartheid van het heelal een piepklein ruimtescheepje zomaar kwam opduikelen. Niet veel groter dan de nagel van mijn pink landde het zonder pardon op de L van mijn toetsenbord. Verbaasd keek ik toe. Het gebeurt je ten slotte niet elke dag, dat er een klein ruimtescheepje op je toetsenbord landt. Mij niet, in elk geval. Het scheepje had de vorm van een kleine amandel, waarvan het achtereind