Remko

Zoals in tao te Ching staat: the tao that can be spoken of is not the True tao.

Wat een waanzinnige belevenis. Mooi man. En mooie report om te lezen.

Hi emmy, mijn ervaring en wat ik van anderen hoor is dat elke reis anders is. Dat is denk ik ook nodig. Er is overgave nodig en als je een trip zou kunnen beïnvloeden of plannen wil je controle houden. Staat m.i. haaks op elkaar. Gr

Zoals in tao te Ching staat: the tao that can be spoken of is not the True tao.

Dag medereizigers ,  hier dan mijn volledige verhaal.
Wie:   ik, 15 gram philosophers stone
Waar:  thuis,  met mijn vriendin als tripsitter. In stilte, zonder muziek,  liggend op een matras op een zondagmiddag.
Mindset:  na mijn (vaak) donkere en zware ayahuasca reizen, iboga ceremonie en eerste truffeltrip was ik niet geheel gerustgesteld. Ik zat ook niet lekker in mijn vel en heb tot de laatste seconde getwijfeld of ik het zou doen deze dag en tegelijkertijd zat er iets in mij wat ik heb overgehouden aan de eerste truffelreis.  Een innerlijk weten dat ik het allemaal zou kunnen aangaan, mijn intentie was dan ook om alle ervaringen te aanvaarden…Tijd om zonder afleiding naar binnen te gaan.
 
Half 12 Hopsakee de Stenen Der Wijzen gaan naar binnen. Overweeg te beginnen met 10 en later vijf bij te nemen omdat ik een beetje bang bent wat gaat gekomen, maar nee FUCK IT. Voor ik het weet zitten alle truffels in mijn mond.

Ik ga even rustig op de bank zitten met de poes op schoot, een beetje mediteren en wat ademhalingsoefeningen om wat tot rust te komen. Ik raak meteen in paniek, allerlei nare gedachtes over dat het een gruwelijke trip gaat worden. Ik open mijn ogen en denk erover na om even bij mijn vriendin te gaan zitten, misschien kan je beter even in gesprek gaan totdat het in gaat zakken. Dan zeg een stemmetje, ‘nee remko, je wilt Alles aangaan en je zult alles aangaan,blijf bij deze paniek'.  
Zo gezegd zo gedaan en verhip, Ik begin wat rustiger te worden. langzamerhand begint het een beetje te draaien en ik word duizelig en ik weet dat de trip gaat beginnen. Ik verplaats mij naar de  matras en kruip lekker onder de dekens. 
Ik lig net als er een deken van verdriet over me heen daalt. Ik denk Nee hè daar gaan we weer, maar het stemmetje in mij moedigt mij aan om hier ook bij te blijven, kijk niet weg, voel het.  Net als in het begin begint het gevoel langzamerhand weg te hebben. ik sta perplext en denk als dat dit zo doorgaat dan wordt het een interessante reis wellicht.
 
ik kan nu rustig liggen en genieten van wat er gaat komen. mijn gehoor wordt erg scherp. Ik hoor de rolgordijn tegen de raam tikken, de poes zachtjes zuchten, mijn vriendin typen op haar telefoon, iets wat lijkt op een snelweg achter een snelweg achter een snelweg, of zoeits... dan begint er een onaangenaam gevoel mij te omhullen en weer denk ik oh nee daar gaan we. er zijn op dit moment geen beelden alleen maar een zwaar gevoel. 
Bepakt met de ervaringen van zojuist ga ik het gevoel niet uit de weg en kijk het aan. En warempel  ook nu verdwijnt langzaam het donker. Ik begin vertrouwen te krijgen, open mijn ogen even en praat kort met mijn vriendin wat er gebeurt. de ogen gaan weer dicht.
Vrijwel meteen zie ik een beeld, een groot stripfiguur en het zit vol verdriet.   Telkens als ik iets uitdagends krijg voelt het voor even onoverkomelijk, maar ik kan steeds makkelijker erbij blijven. ik ga het niet meer uit de weg. ik kijk het enorme stripfiguur aan en voel er liefde voor en dan verdwijnt langzaam het figuur. Ik ben sprakeloos! 

Wat is er aan de hand?  Wat is het makkelijk.  ineens voel ik me een spelbreker, ik heb het gevoel dat het niet eerlijk is. Ik heb er altijd in gelooft dat het zwaar moet zijn en moeilijk, dat ik tot op de bodem moest en er doorheen.  En hier lig ik, ga de angsten niet uit het weg maar kijk ze alleen maar aan en ze lossen op.  Het hoeft niet moeilijk te zijn…Wat een opluchting. 

Ik heb even contact met mijn vriendin en vertel haar dat mijn liefde en mijn licht het donker transformeert, zo voelt dat nu en zo krijg ik het door.  Ik ben nog een beetje voorzichtig in mijn optimisme, omdat mijn vriendin aangaf dat ik ongeveer een uur in de trip zit. Er kan nog van alles gebeuren.

Ik sluit mijn ogen weer en de intensiteit wordt opgeschroefd. Ik heb beelden van een enorm groot zwart monster met vlijmscherpe messen als handen zoals Edward Scissorhands, het komt naar me toe en ik schijt peentjes. 
Weer sta ik mijn mannetje en keer mijn rug niet toe, maar kijk dit monster aan.  Alsof er een windvlaag van liefde door het monster heen gaat, lost het langzaam op. Oh my god…  
Tussen de golven door heb ik contact met mijn vriendin en uit mijn vreugde.
(op de dag na mijn reis zie ik toevallig de film “book of lifeâ€. Daarin is een scene die perfect dit eerste deel van mijn reis laat zien. Ik zie weliswaar niet deze beelden, maar de lading is het zelfde. De hoofdrol speler, stripfiguur, moet zijn grootste angst aangaan. Hij is stierenvechter in de familielijn, maar wil geen stieren doden. Hij speelt liever gitaar… Opdracht is om alle door zijn familie gedode stieren in 1 keer nogmaals te doden, anders verdwijnt hij voor goed. 1000-en stieren worden 1 mega stier… Hij kiest wederom niet voor het doden (het wegwensen van het donker), maar met liefde de stier te zien en voor hem te gaan zingen, zelfs excuses aan te bieden. Langzaam verdwijnt de stier. Hier kun je het zien mocht je dit leuk vinden):
Link: https://youtu.be/8-fkmRaX0Wk
 
De oogjes vallen weer toe en de donkere dingen verplaatsen zich van individueel naar meer collectief niveau.  Ik zie een Vallei ondergedompeld in enorme zwarte donkere wolken. Het mag dan nu visueel zijn, het gevoel dat het met zich meebrengt liegt er niet om. 
In de vallei is een dorp en deze dreigt bedolven te worden in het donker. Ik krijg filosofische inzichten of misschien wel antwoorden. Ik zie in dat als het dorp in het donker moet verdwijnen dat dit god's wil is en dan maakt het niet uit, dan is dat oké. De mensen in het dorp zullen vergeten wie ze zijn maar ik snap dat ze ooit weer zullen herinneren wie ze zijn én dus is het helemaal oké. Dan voel en begrijp ik in één keer dat ik God ben én dat wanneer het donker is dat ik daarvoor kies (in de vallei of mijn eigen leven).  Ik kan geen reden bedenken waarom de vallei niet in het donker vervuld mag zijn en juist dan begint het op te klaren en verdwijnen de wolken…   

Ik snap helemaal dat het prima is om in vergetelheid te leven, dit leven is in verhouding zo kort en snel zullen we weer weten wie we zijn. Ik vraag me ook af waarom we eigenlijk altijd op zoek zijn, waarom we willen ontwikkelen, waarom we willen groeien, waarom we verlicht willen raken? We zijn op zoek naar onszelf en dat is absurd, want we zijn onszelf al. Het is alsof we een hond zijn die achter zijn eigen staart aan zit.

Langzamerhand begint het rustig en stil in mij te worden en dan meldt zich ineens een energie die ik het beste kan omschrijven als de ‘spelregel verdraaier â€˜  Het is een lekkere kinderlijke speelse energie die schijt aan alles heeft en alle regels aan zijn laars lapt. Ik krijg beelden, informatie en gevoelens die deze realiteit ondersteboven, binnenstebuiten trekt en op allerlei andere manieren   uit zijn verband haalt, een beste mindfuck, maar wel leuk.
Dan is het alsof er een vacuüm op mijn oren worden gezet, alle geluiden en gedachtes uit mij trekt….. en toen was het stil, héél erg stil. Er trekt een rust en vrede over mij heen. Ik ben beland in een soort van lege ruimte, als het al een ruimte is. Er is eigenlijk niets…

Het is zeer vredig en rustig en Ik ben hier eerder geweest. Zeker in mijn tweede ayahuasca reis alleen toen kon ik het op een of andere manier niet plaatsen of begrijpen én bracht het weerstand met zich mee. Maar nu weet ik het, dit is het, dit is het absolute, dit is God, dit is puur bewustzijn, het veld, het vormloze, het NIETS, de bron. Er heerst eenheid, ik ben dit, ik ben al(l)een. Dit is zo Helder, zo duidelijk.   Het is ook zo simpel. Er is / Ik ben  alleen maar Leegte. Hier is geen trap naar de hemelpoort (tenzij je eraan denkt), er zijn geen overledene, geen andere entiteiten, er is geen weg,  geen oorzaak,  geen gevolg.  Dit is dat waar alles uit ontstaat.
De spelregel verdraaier meldt zich weer en nodigt mij uit om naar het beeld te gaan wat ik heb over de bron. Ik heb het altijd gezien als een soort van vortex of trechter wat een begin heeft en waaruit dingen ontstaan. ik word gebracht naar links van de bron, rechts ervan, erboven en eronder én uiteindelijk naar achter de bron. Overal is dit veld van niks, van leegte ruimte. Ik zie in dat de bron niet bestaat, althans niet als datgene wat als eerste komt. De Bron zoals ik het zag,lijkt ook te ontstaan uit dit pure bewustzijn. Het was mijn concept én concepten zijn niet het absolute. Zoals de Tao te Ching zegt “the tao that can be spoken of, is not the true taoâ€
Ik voel het, Dit is waar ik ben, Dit is WAT ik ben. Het heeft geen begin, heeft geen einde. Wordt Nooit geboren en zal nooit sterven. Het voelt zo groot als alle universa (of universum-men?) samen en dat ben ik.  En dan krijg ik op een of andere manier  te horen en begrijpen, dat het in mij zit. Dit is bizar,   zo mooi, zo bijzonder en ook zo vreemd én tegelijkertijd Oh zo simpel .

En dan komt er langzamerhand  weer donker en zwaarte in het spel. Dit is best wel eng, hier ben ik, alles en niets en dan komt er een donkere energie. het voelt alsof wanneer ik het accepteer dat het volledige veld van alle universa en alles wat erin zit zal worden overgenomen door het donker. Even bekruipt de angst mij en dan wordt zelfs deze enorme grote duisternis door mij aanvaard, het mag er zijn. Zelfs als het betekent dat alles donker wordt. Het blijft me verbazen, want ook nu lost de duisternis op zodra ik het kan aankijken, zodra ik het niet uit de weg ga. De Leegte, het niets is weer leeg, stil. Ik ben nog even in deze rust en stilte en krijg dan door hoe zich dingen vormen uit dit niks.   ik krijg informatie dat alles wat hier uit ontstaat gedachten zijn, zo is onze hele tijd hier op aarde een gedachte die ontsprongen is uit dit pure non-lokale bewustzijn (bewustzijn zonder vorm en zonder locatie, buiten tijd en ruimte) Wauw, een gedachte die uitgegroeid tot leven met vaste materie. We leven dus echt in een droom / film of zoiets (sinds deze reis mijn meest favoriete woordjes ‘of zoiets').
Dit alles vertel ik in fases aan mijn vriendin. Ze vindt het mooi, ze geniet ervan en het komt bij haar enorm binnen. Ook zij is in een ayahuasca reis bij de bron geweest én er is veel herkenning. Zelf herken ik ook heel veel uit de boeken die ik gelezen heb,  alleen nu snap ik het. Nu weet ik het. De intensiteit van de reis begint iets af te nemen. Ik doe me ogen open en houdt ze open. Iets vraagt zich af hoe deze plek zich verhoudt tot deze realiteit waarin ik nu zit. Alles is er nog gewoon, behalve Remko, de sluier van het ego / persoonlijkheid. Ik voel mij zeer helder en transparant. Er is gewaarzijn van mijn woonkamer en mijn vriendin,  zonder tussenkomst van mijn persoonlijkheid   zonder tussenkomst van iets  in het komende uur ofzo.  Met een zeer langzaam tempo begint Remko zich weer te melden en soms vraagt zich iets af hoe lang dit nog duurt én of Remko ooit nog volledig terug zou komen. Iets vermoedt dat Remko nooit zal terugkomen.
In dit proces kan ik heel goed zien en voelen hoe dun de laagjes (dimensies) zijn die één voor één over dit niet te beschrijven niets heen gelegd worden.
Het voelt voor mij alsof deze sluimer zo dun is, dat we er altijd heen kunnen gaan. Terwijl ik tegelijkertijd weet als ik weer volledig in het aardse bewustzijn zit, dat deze sluiers kilometer dik lijken te zijn. Remko komt Remko gaat. Langzamerhand nemen de filosofische gedachten af. 

Iets vraagt zich af of ik morgen nog naar werk ga en tegelijkertijd is er geen morgen. Er is alleen maar nu, een lang gerekt nu. Toch stelt dit iets zich voor hoe het zou zijn als ‘ik' op werk zou zijn.  Waarschijnlijk zou remko apathisch voor zich uit staren en tegelijkertijd verwonderd over alles.   ‘Ik' vermoed dat ik alleen maar mijn collega's zou willen vasthouden…

En komt er steeds meer en meer Remko in deze hele tijd terug. Ik realiseer mij hoe bijzonder deze ervaring is geweest.  Ik voel mij enorm nederig en dankbaar. Waar heb ik dit aan te danken? Ik weet het, verder dan dit kan ik niet komen, niet met truffels, ayahuasca of wat dan ook. Alles wat zich nog zal tonen in een reis komt voort uit dit waar ik was, dit was ik was. Wat een ontzag.
En toch stop ik niet met het nemen van truffels, wie weet wat er nog meer te beleven valt .... ik ben van plan te blijven trippen omdat het mag en het kan ....  
Bedankt voor het lezen van dit best wel lange report.
 
Remko
P.S. Remko is weer volledig terug gekomen én ik zie in dat de heldenreis hier doorgaat…

Wat een mooie ervaring voyager. Zeker een mooie bijdrage voor alle lezers en onze bewustwording. Zelf heb ik ervaren dat het universum een uiting is van wat wij zijn. We zijn het natuurlijk beide, het universum en dat waaruit het ontstaat. ja we gebruiken woorden voor iets wat niet beschreven kan worden... idd ons ware essentie heeft alle mogelijkheden tot de beschikking. Vraag is alleen of het ego en de essentie dezelfde ideeën hebben over wat we willen.
Hoe dan ook mooie trip zeg.....

Dag medereizigers ,  hier dan mijn volledige verhaal.
Wie:   ik, 15 gram philosophers stone
Waar:  thuis,  met mijn vriendin als tripsitter. In stilte, zonder muziek,  liggend op een matras op een zondagmiddag.
Mindset:  na mijn (vaak) donkere en zware ayahuasca reizen, iboga ceremonie en eerste truffeltrip was ik niet geheel gerustgesteld. Ik zat ook niet lekker in mijn vel en heb tot de laatste seconde getwijfeld of ik het zou doen deze dag en tegelijkertijd zat er iets in mij wat ik heb overgehouden aan de eerste truffelreis.  Een innerlijk weten dat ik het allemaal zou kunnen aangaan, mijn intentie was dan ook om alle ervaringen te aanvaarden…Tijd om zonder afleiding naar binnen te gaan.
 
Half 12 Hopsakee de Stenen Der Wijzen gaan naar binnen. Overweeg te beginnen met 10 en later vijf bij te nemen omdat ik een beetje bang bent wat gaat gekomen, maar nee FUCK IT. Voor ik het weet zitten alle truffels in mijn mond.

Ik ga even rustig op de bank zitten met de poes op schoot, een beetje mediteren en wat ademhalingsoefeningen om wat tot rust te komen. Ik raak meteen in paniek, allerlei nare gedachtes over dat het een gruwelijke trip gaat worden. Ik open mijn ogen en denk erover na om even bij mijn vriendin te gaan zitten, misschien kan je beter even in gesprek gaan totdat het in gaat zakken. Dan zeg een stemmetje, ‘nee remko, je wilt Alles aangaan en je zult alles aangaan,blijf bij deze paniek'.  
Zo gezegd zo gedaan en verhip, Ik begin wat rustiger te worden. langzamerhand begint het een beetje te draaien en ik word duizelig en ik weet dat de trip gaat beginnen. Ik verplaats mij naar de  matras en kruip lekker onder de dekens. 
Ik lig net als er een deken van verdriet over me heen daalt. Ik denk Nee hè daar gaan we weer, maar het stemmetje in mij moedigt mij aan om hier ook bij te blijven, kijk niet weg, voel het.  Net als in het begin begint het gevoel langzamerhand weg te hebben. ik sta perplext en denk als dat dit zo doorgaat dan wordt het een interessante reis wellicht.
 
ik kan nu rustig liggen en genieten van wat er gaat komen. mijn gehoor wordt erg scherp. Ik hoor de rolgordijn tegen de raam tikken, de poes zachtjes zuchten, mijn vriendin typen op haar telefoon, iets wat lijkt op een snelweg achter een snelweg achter een snelweg, of zoeits... dan begint er een onaangenaam gevoel mij te omhullen en weer denk ik oh nee daar gaan we. er zijn op dit moment geen beelden alleen maar een zwaar gevoel. 
Bepakt met de ervaringen van zojuist ga ik het gevoel niet uit de weg en kijk het aan. En warempel  ook nu verdwijnt langzaam het donker. Ik begin vertrouwen te krijgen, open mijn ogen even en praat kort met mijn vriendin wat er gebeurt. de ogen gaan weer dicht.
Vrijwel meteen zie ik een beeld, een groot stripfiguur en het zit vol verdriet.   Telkens als ik iets uitdagends krijg voelt het voor even onoverkomelijk, maar ik kan steeds makkelijker erbij blijven. ik ga het niet meer uit de weg. ik kijk het enorme stripfiguur aan en voel er liefde voor en dan verdwijnt langzaam het figuur. Ik ben sprakeloos! 

Wat is er aan de hand?  Wat is het makkelijk.  ineens voel ik me een spelbreker, ik heb het gevoel dat het niet eerlijk is. Ik heb er altijd in gelooft dat het zwaar moet zijn en moeilijk, dat ik tot op de bodem moest en er doorheen.  En hier lig ik, ga de angsten niet uit het weg maar kijk ze alleen maar aan en ze lossen op.  Het hoeft niet moeilijk te zijn…Wat een opluchting. 

Ik heb even contact met mijn vriendin en vertel haar dat mijn liefde en mijn licht het donker transformeert, zo voelt dat nu en zo krijg ik het door.  Ik ben nog een beetje voorzichtig in mijn optimisme, omdat mijn vriendin aangaf dat ik ongeveer een uur in de trip zit. Er kan nog van alles gebeuren.

Ik sluit mijn ogen weer en de intensiteit wordt opgeschroefd. Ik heb beelden van een enorm groot zwart monster met vlijmscherpe messen als handen zoals Edward Scissorhands, het komt naar me toe en ik schijt peentjes. 
Weer sta ik mijn mannetje en keer mijn rug niet toe, maar kijk dit monster aan.  Alsof er een windvlaag van liefde door het monster heen gaat, lost het langzaam op. Oh my god…  
Tussen de golven door heb ik contact met mijn vriendin en uit mijn vreugde.
(op de dag na mijn reis zie ik toevallig de film “book of lifeâ€. Daarin is een scene die perfect dit eerste deel van mijn reis laat zien. Ik zie weliswaar niet deze beelden, maar de lading is het zelfde. De hoofdrol speler, stripfiguur, moet zijn grootste angst aangaan. Hij is stierenvechter in de familielijn, maar wil geen stieren doden. Hij speelt liever gitaar… Opdracht is om alle door zijn familie gedode stieren in 1 keer nogmaals te doden, anders verdwijnt hij voor goed. 1000-en stieren worden 1 mega stier… Hij kiest wederom niet voor het doden (het wegwensen van het donker), maar met liefde de stier te zien en voor hem te gaan zingen, zelfs excuses aan te bieden. Langzaam verdwijnt de stier. Hier kun je het zien mocht je dit leuk vinden):
Link: https://youtu.be/8-fkmRaX0Wk
 
De oogjes vallen weer toe en de donkere dingen verplaatsen zich van individueel naar meer collectief niveau.  Ik zie een Vallei ondergedompeld in enorme zwarte donkere wolken. Het mag dan nu visueel zijn, het gevoel dat het met zich meebrengt liegt er niet om. 
In de vallei is een dorp en deze dreigt bedolven te worden in het donker. Ik krijg filosofische inzichten of misschien wel antwoorden. Ik zie in dat als het dorp in het donker moet verdwijnen dat dit god's wil is en dan maakt het niet uit, dan is dat oké. De mensen in het dorp zullen vergeten wie ze zijn maar ik snap dat ze ooit weer zullen herinneren wie ze zijn én dus is het helemaal oké. Dan voel en begrijp ik in één keer dat ik God ben én dat wanneer het donker is dat ik daarvoor kies (in de vallei of mijn eigen leven).  Ik kan geen reden bedenken waarom de vallei niet in het donker vervuld mag zijn en juist dan begint het op te klaren en verdwijnen de wolken…   

Ik snap helemaal dat het prima is om in vergetelheid te leven, dit leven is in verhouding zo kort en snel zullen we weer weten wie we zijn. Ik vraag me ook af waarom we eigenlijk altijd op zoek zijn, waarom we willen ontwikkelen, waarom we willen groeien, waarom we verlicht willen raken? We zijn op zoek naar onszelf en dat is absurd, want we zijn onszelf al. Het is alsof we een hond zijn die achter zijn eigen staart aan zit.

Langzamerhand begint het rustig en stil in mij te worden en dan meldt zich ineens een energie die ik het beste kan omschrijven als de ‘spelregel verdraaier â€˜  Het is een lekkere kinderlijke speelse energie die schijt aan alles heeft en alle regels aan zijn laars lapt. Ik krijg beelden, informatie en gevoelens die deze realiteit ondersteboven, binnenstebuiten trekt en op allerlei andere manieren   uit zijn verband haalt, een beste mindfuck, maar wel leuk.
Dan is het alsof er een vacuüm op mijn oren worden gezet, alle geluiden en gedachtes uit mij trekt….. en toen was het stil, héél erg stil. Er trekt een rust en vrede over mij heen. Ik ben beland in een soort van lege ruimte, als het al een ruimte is. Er is eigenlijk niets…

Het is zeer vredig en rustig en Ik ben hier eerder geweest. Zeker in mijn tweede ayahuasca reis alleen toen kon ik het op een of andere manier niet plaatsen of begrijpen én bracht het weerstand met zich mee. Maar nu weet ik het, dit is het, dit is het absolute, dit is God, dit is puur bewustzijn, het veld, het vormloze, het NIETS, de bron. Er heerst eenheid, ik ben dit, ik ben al(l)een. Dit is zo Helder, zo duidelijk.   Het is ook zo simpel. Er is / Ik ben  alleen maar Leegte. Hier is geen trap naar de hemelpoort (tenzij je eraan denkt), er zijn geen overledene, geen andere entiteiten, er is geen weg,  geen oorzaak,  geen gevolg.  Dit is dat waar alles uit ontstaat.
De spelregel verdraaier meldt zich weer en nodigt mij uit om naar het beeld te gaan wat ik heb over de bron. Ik heb het altijd gezien als een soort van vortex of trechter wat een begin heeft en waaruit dingen ontstaan. ik word gebracht naar links van de bron, rechts ervan, erboven en eronder én uiteindelijk naar achter de bron. Overal is dit veld van niks, van leegte ruimte. Ik zie in dat de bron niet bestaat, althans niet als datgene wat als eerste komt. De Bron zoals ik het zag,lijkt ook te ontstaan uit dit pure bewustzijn. Het was mijn concept én concepten zijn niet het absolute. Zoals de Tao te Ching zegt “the tao that can be spoken of, is not the true taoâ€
Ik voel het, Dit is waar ik ben, Dit is WAT ik ben. Het heeft geen begin, heeft geen einde. Wordt Nooit geboren en zal nooit sterven. Het voelt zo groot als alle universa (of universum-men?) samen en dat ben ik.  En dan krijg ik op een of andere manier  te horen en begrijpen, dat het in mij zit. Dit is bizar,   zo mooi, zo bijzonder en ook zo vreemd én tegelijkertijd Oh zo simpel .

En dan komt er langzamerhand  weer donker en zwaarte in het spel. Dit is best wel eng, hier ben ik, alles en niets en dan komt er een donkere energie. het voelt alsof wanneer ik het accepteer dat het volledige veld van alle universa en alles wat erin zit zal worden overgenomen door het donker. Even bekruipt de angst mij en dan wordt zelfs deze enorme grote duisternis door mij aanvaard, het mag er zijn. Zelfs als het betekent dat alles donker wordt. Het blijft me verbazen, want ook nu lost de duisternis op zodra ik het kan aankijken, zodra ik het niet uit de weg ga. De Leegte, het niets is weer leeg, stil. Ik ben nog even in deze rust en stilte en krijg dan door hoe zich dingen vormen uit dit niks.   ik krijg informatie dat alles wat hier uit ontstaat gedachten zijn, zo is onze hele tijd hier op aarde een gedachte die ontsprongen is uit dit pure non-lokale bewustzijn (bewustzijn zonder vorm en zonder locatie, buiten tijd en ruimte) Wauw, een gedachte die uitgegroeid tot leven met vaste materie. We leven dus echt in een droom / film of zoiets (sinds deze reis mijn meest favoriete woordjes ‘of zoiets').
Dit alles vertel ik in fases aan mijn vriendin. Ze vindt het mooi, ze geniet ervan en het komt bij haar enorm binnen. Ook zij is in een ayahuasca reis bij de bron geweest én er is veel herkenning. Zelf herken ik ook heel veel uit de boeken die ik gelezen heb,  alleen nu snap ik het. Nu weet ik het. De intensiteit van de reis begint iets af te nemen. Ik doe me ogen open en houdt ze open. Iets vraagt zich af hoe deze plek zich verhoudt tot deze realiteit waarin ik nu zit. Alles is er nog gewoon, behalve Remko, de sluier van het ego / persoonlijkheid. Ik voel mij zeer helder en transparant. Er is gewaarzijn van mijn woonkamer en mijn vriendin,  zonder tussenkomst van mijn persoonlijkheid   zonder tussenkomst van iets  in het komende uur ofzo.  Met een zeer langzaam tempo begint Remko zich weer te melden en soms vraagt zich iets af hoe lang dit nog duurt én of Remko ooit nog volledig terug zou komen. Iets vermoedt dat Remko nooit zal terugkomen.
In dit proces kan ik heel goed zien en voelen hoe dun de laagjes (dimensies) zijn die één voor één over dit niet te beschrijven niets heen gelegd worden.
Het voelt voor mij alsof deze sluimer zo dun is, dat we er altijd heen kunnen gaan. Terwijl ik tegelijkertijd weet als ik weer volledig in het aardse bewustzijn zit, dat deze sluiers kilometer dik lijken te zijn. Remko komt Remko gaat. Langzamerhand nemen de filosofische gedachten af. 

Iets vraagt zich af of ik morgen nog naar werk ga en tegelijkertijd is er geen morgen. Er is alleen maar nu, een lang gerekt nu. Toch stelt dit iets zich voor hoe het zou zijn als ‘ik' op werk zou zijn.  Waarschijnlijk zou remko apathisch voor zich uit staren en tegelijkertijd verwonderd over alles.   ‘Ik' vermoed dat ik alleen maar mijn collega's zou willen vasthouden…

En komt er steeds meer en meer Remko in deze hele tijd terug. Ik realiseer mij hoe bijzonder deze ervaring is geweest.  Ik voel mij enorm nederig en dankbaar. Waar heb ik dit aan te danken? Ik weet het, verder dan dit kan ik niet komen, niet met truffels, ayahuasca of wat dan ook. Alles wat zich nog zal tonen in een reis komt voort uit dit waar ik was, dit was ik was. Wat een ontzag.
En toch stop ik niet met het nemen van truffels, wie weet wat er nog meer te beleven valt .... ik ben van plan te blijven trippen omdat het mag en het kan ....  
Bedankt voor het lezen van dit best wel lange report.
 
Remko
P.S. Remko is weer volledig terug gekomen én ik zie in dat de heldenreis hier doorgaat…

Nu beknopt. Vul later aan. AANVULLING ONDERAAN GEPLAATST VANDAAG 
15 gr Phil Stone

Alle donker getransformeerd en geëindigd in het veld. De bron die uiteindelijk niet het "eindpunt" lijkt te zijn, ofzo. Is onderdeel vh veld. Kan niet beschrijven. Leegte stilte pure potentie.
Was en ben God. Zoooooooo simpel. Geen elfen, trap naar de poort, geen weg om te bewandelen. Alleen maar leegte, ruimte, vormloosheid.
En dan een gedachte in het veld, dat groeit tot dit bestaan. Flinterdunne laag tussen dit en daar. Heb het gezien. Weet nu. Niet langer geloven. Snap het nu. Weet wat ik in essentie ben.
Voel me enorm humble en dankbaar voor deze ervaring.
Nu weer terug en heb het onthouden. Wat een kado....

Hi voyager360,
 
hier nog wat verschillen die ikzelf heb ervaren en wat ik van anderen lees en hoor mbt aya en truffels.
 
1. Aya neemt nog meer de controle over (iig tov philosophers stone en menig verhaal hier - niet allemaal trouwens). Truffels is in golven, aya neemt je voor bijna de gehele reis mee zonder 'pauzes'. Daar heb je m.i. ook minder een keuze voor. Het gebeurd gewoon. Je kunt niet zomaar even een ander muziekje opzetten ofzo, want je bent meer 'weg'. Aya wordt over het algemeen ook alleen met ogen dicht genomen, binnen.
 
2. Aya duurt langer, gemiddeld 6-8 uur. Mijn beide reizen waren langer. 1e zo'n 9-10 uur, 2e zo'n 14 uur. Dit t.o.v. truffels +_ 5 uur tot je volledig terug bent.
3. Aya neem je met een andere intentie, meer therapeutisch, persoonlijke/spirituele ontwikkeling. 
4. Aya heeft m.i. meer de energie in zich om onverwerkte zaken aan het licht te brengen. Bij aya zijn er meer uitdagende trips (oude pijnen, verdriet, woede etc), is niet noodzakelijk trouwens. Je krijgt wat je nodig hebt. Truffels mits gebruikt wanneer je je goed voelt, geven je meer een filosofische en mooie reis.
5. Met truffels kun je nog dingen doen, zoals lopen. Dat kun je vergeten met aya. Je lijf is extreem slap en je kunt niet op eigen benen staan (tenzij je ervaren bent), mensen moeten je helpen lopen naar de wc enzo
6. Aya is viezer qua smaak én je hebt grotere kans op overgeven / diarree
7. Ik denk dat de visuals minder sterk zijn dan bij truffels, hoewel ik amper visuals had in mijn reis. Aya echter wel. Maar van wat ik lees, lijkt aya minder visueel.
8. Ik denk dat  mensen sneller en vaker met aya in Level 4, 5 komen. In mijn 1e reis was ik binnen 45 minuten volledig opgelost en er was alleen maar gewaarzijn zonder identiteit. 2e reis was ik ook rap foetsie...
9. Tijdsbegrip is nog minder aanwezig, waardoor het extremer wordt. Er lijkt echt geen einde aan te komen, mijn truffeltrip was qua tijdbeleving gelijk aan deze realiteit.
 
Het grote verschil naar mijn idee is waarom je het doet (intentie). Aya heeft het in zich om je mee te nemen naar oude onverwerkte zaken, waardoor er tov truffels meer reizen zijn die moeilijk en zwaar zijn. Die zijn dan echter in de tijd die volgt weer veel leerzamer en brengen meer transformatie met zich mee. Ik hoor echter ook veel over reizen die fijn zijn. Mijn vriendin was binnen een half uur bij de bron vh bestaan en heeft daar bijna de hele reis vertoefd in onvoorwaardelijke liefde. Het valt dus niet te voorspellen....
 
Aya kan je naar mijn idee absoluut niet alleen nemen, ook niet zo maar met een sitter met wat truffelsit ervaring. Ik heb het georganiseerd gedaan. Daardoor wordt het wel duurder...nog een verschil....
 
greetz

Dank je wel voor je bijzondere verhaal.
 
Toch ook wel goed om eens zulk soort verhalen te lezen. Kunnen anderen van leren.
 
Had je misschien al te lang niet gegeten van te voren? Heb meerdere verhalen gelezen van bad trips van hen die lang van te voren waren gestopt met eten (meer dan 5 uur). 
 
Hoorde van een kennis dat Hollandia qua sterkte kan tippen aan ayahuasca. Weet niet zeker of dit zo is. Ik ga binnenkort truffelen (philosphers stone om te beginnen). Met aya was ik de 1e keer alle controle kwijt. Ik vond het alleen maar heerlijk, is dus ook kwestie van hoeveel je controle wilt vasthouden (geen veroordeling hoor). 2e keer was ik ook knettergek én zo zwaar in de trip dat ik helemaal snapte dat mensen hun leven willen eindigen. Zo voelde het voor mij toen ook. Zeker het tijdsbegrip wat anders is maakt het soms zo absurd. Snap dus denk ik wel wat je voelt.
 
Ga zo je andere verhaal lezen (de mooiste zoals je omschrijft), veel plezier met volgende reizen. Als set en setting het toelaat ga ik 14 november op reis met mijn vriendin én zal dan ook wat delen.