kiytu

Members
  • Aantal bijdragen

    2
  • Geregistreerd

  • Laatst bezocht

Berichten geplaatst door kiytu

  1. Hey lezer,

    Afgelopen zaterdag heb ik met twee vrienden getruffeld. Aanvankelijk was ik tripsitter en zou alleen vriend Joram gaan trippen. Na 2 uur ging hij naar eigen zeggen redelijk stabiel op de 10 gram ingenomen Atlantis truffels, hoewel hij behoorlijk van het een naar het ander zin in had. Ik ben even snel langs de smartshop gefietst om voor mij en Alain twee pakjes Tampanensis te halen. Ik heb voorheen maar één keer getruffeld op Mexicana, maar mijn interesse ligt hoog en ik heb al behoorlijk wat ervaringen gehoord en gelezen. Tampanensis, ook wel de Philosopher's stone genoemd, schijnt je enorm filosofisch te maken. Het leek mij een mooi tweede level van mijn truffelervaringen.

    16:00 Het verorberen

    Rond 4 uur 's middags zaten we dan met z'n drieën in de achtertuin van Joram aan de rivier. De setting was ultiem; de zon scheen, de vogels floten, er stond een zacht briesje en verder was het rustig. Ook de mindset was er klaar voor. Ik had wel een toets op de planning staan, maar daar maakte ik me niet veel zorgen meer om. Zo nu dan vaarde er een boot langs. Ik gaf Alain het zakje en voordat ik mijn zakje open had zat hij al te smullen van de nootjes. Hij trok er een vies gezicht bij, maar bleef stug dooreten. Toen ik zakje eindelijk open had, gooide ik wat truffels in mijn mond. Ik stond nou niet echt te watertanden, maar het smaakte wel oke, totdat de zurige nasmaak naar boven kwam. Een korte pauze deed wel wonderen want daarna kon ik de rest met gemak opeten.

    16:30 Een kort maar krachtig retourtje huis

    Ik ben pas 21, maar ik voelde me al een ware pensionado. Ieder van ons zat in een tuinstoeltje en we genoten van de zon. Ik keek voor me uit en zag aan de overkant van het water een fietser fietsen. Gek genoeg begon ik langzaamaan te gniffelen, wat zich uiteindelijk uitte in een schaterlach. Toen ik uitlegde dat het om een fietser was, lachten Joram en Alain mee. We begonnen te praten en ik voelde me nog steeds hetzelfde. Totdat ik me het ineens begon op te vallen hoe mijn stem telkens veranderd van zacht naar hard, van schor naar scherp. Alain liep via de omhooglopende tuin even terug naar het huis. Toen hij terugkwam zei hij dat hij zich al lichter voelt. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid,  dus nam ik ook maar een pasje naar het huis. Ik voelde me niet bepaald lichter, maar dat had misschien te maken met dat ik de helling opliep. Wel viel het op hoeveel kale plekjes er in het gras waren. En hoe de boom van de buren dominant over de heg stook, alsof die wilde duidelijk maken wie de mooiste is. Ik besefte me dat ik ietwat gekke gedachten begon te krijgen over 'bomen die iets willen'. Ja, de truffels waren wel degelijk ingekickt. Ik liep het huis in om een glaasje water te halen, maar dat is er nooit van gekomen... Ik stond oog in oog met een deur die dicht klatste en een enorm kabaal maakte. M'n lichaamsharen stonden rechtovereind toen het plafond ook nog begon te kraken. Ik ben linea recta terug gelopen naar de waterkant waar mijn hart weer op een rustig tempo bonkte. 

    17:00 Windmolens

    Nu was het Joram's beurt om terug te lopen naar het huis. Ik en Alain tuurden naar de de rivier. Het water stroomde onze kant op, dit was geen visuele illusie. Alleen het viel op dat het water onze kant op stroomde. We praatten over het water; hoeveel kleurverschillen het heeft. Van groen naar diepblauwgroen. Het water stroomde inmiddels weer met de rivier mee. Ik keek naar de overkant en zag weer een fietser. Deze keer achter een rij bomen. Ik schat dat hij 200 meter verderop fietste. Toch kon ik zeer precies de fietser in het oog houden. Ik kon mijn focus en aandacht op hem houden en ik merkte dat ik het boeiend vond om hem te volgen. Ik zette het Efteling deuntje van de Indische waterlelies op, die stond toevallig op spotify. Er vaarde een groot containerschip langs. Met allemaal gekleurde containers. Ik ben wordt normaal niet zo nat van boten, maar ik vond het prachtig om te zien. Ik speculeerde met Alain waar de boot vandaan kwam en waar hij naar toe zou gaan, wat er in de containers zat. Ik kreeg een echt vakantiegevoel dankzij het Eftelingdeuntje. Het paste er perfect bij. Toen de boot voorbij was stopte de muziek en was er een intense stilte. Joram kwam eindelijk terug en plofte neer in de stoel. Ik sloot voor even mijn ogen. Vanuit de duisternis die ik gewend ben te zien als ik mijn ogen sluit kwamen bewegende patronen. Als ik me op die patronen focuste werden ze steeds duidelijker. Het waren draaiende windmolens. Rond die windmolens ontstond een rode gloed. Als ik me ogen weer open deed, zag ik niks bewegen of vervormen. En als ik mijn ogen dicht deed en even afwachtte, kwamen de windmolens weer tevoorschijn. Joram en Alain vonden het grappig dat ik over windmolens begon, want dat zagen zij absoluut niet. Ik begon de drang te voelen om het te delen dus ik legde in detail uit wat ik zag. Alleen zij konden het tenslotte niet zien. Dat bewijst maar weer hoe ook de waarneming tijdens een trip persoonlijk kan zijn. Er was al een uur voorbij en ik nam wat de overige 5 gram van de truffels.

    17:30 Het plafond maakt zijn excuses

    Ik vond het wel weer leuk om even terug naar het huis te gaan, om te zien wat voor avontuur ik er zou gaan beleven. Ik liep alleen het huis in en ging even zitten op de bank. Ik legde mijn hoofd op de hoofdleuning en staarde naar boven. Even sperde mijn ogen een centimeter verder open. Het plafond begon te dansen! Vierkantige patronen werden kleurrijk en er verschenen recht boven mij draaiende windmolens. Hoe langer ik naar het plafond staarde, hoe meer er gebeurde. Het leek net alsof het plafond een onemanshow deed alleen voor mij. Dat plafond dat me eerder heeft laten schrikken, vermaakte mij helemaal nu. Ik had er nog net geen bak met chips bij gezet, maar die sfeer was er absoluut wel. Het uiteinde van het plafond begon te golven als het water van de rivier. Ik keek even een andere kant op en alles was weer normaal. Ook het plafond was in mijn ooghoek weer het saaie, grijze vlak beton wat het altijd was. Als ik me weer op het plafond ging focussen, begon de dans weer van vooraf aan. Ik voelde een liefde voor het plafond. Ik aanvaarde zijn excuses.

    17:45 Etenstijd? Wat?

    Inmiddels bevond ik me op het boventerras bij een huisgenoot van Joram. Ze had het over kaarsen, eten en ik begreep er geen ene snars van. Of eigenlijk was ik veel te afgeleid door een parasol om te luisteren wat ze zei. Ze wist dat ik truffels op had, maar ze wist niet dat ik best hard aan het trippen was. Ik legde het haar uit, maar dat leek ze niet echt te begrijpen, ik zag er voor haar normaal uit. Ook begon me op te vallen hoe ze zich gedroeg. Niet negatief of positief, maar gewoon de manier van doen werd 10 keer uitvergroot. Toch was ik er heel oordeelloos over. Ik begon haar te zien als een onderdeel van en niet een individu. Ze was dat onderdeel van de mensheid. De mensheid die in een rush van allerlei onzinnige dingen zijn bestaan kent. In een eigen bubbel waar tijd bepalend is voor de hele activiteit. Tijd is onzichtbaar, maar het is de gedachte die alles reguleert wat de mens ook maar doet. Zo begon de meid in kwestie het te hebben over etenstijd. Terwijl ik absoluut nog geen behoefte had om te eten. Ook vond ik het begrip etenstijd erg lachwekkend. 'Ik eet wel wanneer ik zin heb', dacht ik bij mezelf. Het deed er even niet meer toe wat er morgen zou gaan gebeuren. Morgen bestaat ook alleen maar in de gedachte, net zoals gisteren.

    18:00 We zijn er bijna, maar toch niet helemaal

    Beneden weer op de bank keken we met z'n drieën Netflix, of beter gezegd, de wallpapers van Netflix series. Die waren al druk genoeg om ons te vermaken. Joram was al meer aan het nuchteren en maakte meer opmerkingen over de series zelf terwijl Alain en ik meer gefocust waren op de details van de wallpapers. De één had meer diepte dan de ander en dat maakte het allemaal spannend. Joram was onderhand al nuchter naar eigen zeggen en zijn minder vage gedrag bevestigde dat. Alain lag naast mij op de bank en trok iets meer in zichzelf. Ik vroeg hoe het ging met hem en hij reageerde dat hij het best wel onwerkelijk begon te vinden. Hij wilde dat het stopte en nam een tripblokker in (van die vitaminepilletjes). Ik heb nooit geloofd in tripblokkers, althans niet dat ze een trip kunnen beëindigen, het heet ook niet voor niets trip. Als je midden op de Route de Soleil staat onderweg naar Nederland ben je ook niet 123 terug. Wel kan je af en toe even je benen strekken bij een tankstation of gewoon leuke liedjes opzetten. Het vermoeit je. Maar het vermoeit je nog meer als je het bij de pakken neer gaat leggen. Als je naar die tomtom kijkt en ziet dat je nog 1400 kilometer moet rijden. Dan ben je een helse tocht aan het uitzitten. Ik probeerde Alain's mindset te veranderen maar hij bleef telkens met de controledwang uitkijken naar dat moment dat hij weer nuchter zou zijn. Uiteindelijk ging hij op bed liggen en peilde Joram zo nu en dan hoe het met hem ging. Daarna bestelden we pizza's.

    18:15 De muur naar de Wegisweg

    Ik lag onderuitgezakt op de bank nog te genieten van het plafond dat vredig golfte en diverse kleuren had. Ik focuste me daarna op de bakstenen muur. Ik had Joram eerder aanbevolen om die muur eens te gaan verven, maar ik was blij dat hij dat nog niet gedaan had. De stenen kwamen de voeg uit en begonnen allemaal te draaien. Het leek op die scene uit Harry Potter en de Steen der Wijzen waarbij Hagrid met zijn paraplu op een stenen muur tikt en er dan een poort verschijnt. Tot de poort is het in de visuals nooit gekomen. De stenen bleven maar draaien en dansen en het was absoluut fascinerend om te zien. Net zoals bij het plafond stopte het effect als ik me op iets anders focuste. Nu leek de tv van het tv-kastje te vallen. Joram stond er naast en vroeg op een toon alsof ik opgenomen moest worden: "sta ik nu in de TV?" Ik kon de realiteit nog wel onderscheiden van de illusie. En dat bracht mij naar de volgende fase, de filosofische fase.

    18:45 De steen der wijzen

    Alles wat ik zag en ik raar vond was natuurlijk een illusie. Tenminste, dat dacht ik. Misschien zou alles echt zo bewegen en is de illusie dat alles stil staat. Maar omdat je nooit anders gezien hebt, denk je dat de realiteit is. Conclusie; de realiteit is net zoals tijd een gedachte. De pizza's waren inmiddels bezorgd en Joram had er één aan mijn overhandigd. Ik had niet bepaald honger maar ik had wel heel veel zin om te eten en met name pizza! Dus ik liep met mijn pizza naar de tafel toe en legde hem op tafel. We begonnen alle drie een beetje individueel te leven. Alain lag nog steeds op bed, Jochem ging boven even socializen en ik stond op het punt om mijn pizza te eten. Maar voordat ik überhaupt de doos openmaakte duurde het minstens vijf minuten voordat ik echt zat. De stoel waar ik op zat veerde een beetje en dat was ineens veel interessanter dan de pizza. Ik veerde mee met de stoel en Alain ontwaakte uit zijn lig positie en moest lachen. Ik genoot van de stoel, oprecht en tegelijkertijd wist ik hoe debiel dat eruit zou hebben moeten gezien. Ik opende de doos en zat al te watertanden. Ik nam een hap en mijn liefde emoties verander abrupt naar een complete afschuw. Wat een ranzige pizza was dat. Veel te veel zout, er zat een liter vet op en het was gewoon geen pizza. Ik had alsnog een paar puntjes opgegeten en ben ondertussen ging ondertussen mijn telefoon openen. Ik keek de snapjes en appjes en alles bewoog weer lichtelijk. Ik merkte dat het me niet veel interesseerde en ineens kreeg ik een gevoel van dankbaarheid. Een gevoel dat ik hier ben met al die mensen om me heen. Ik bekeek mezelf in mijn selfie camera en zag er anders uit dan normaal. Ik voelde me niet bepaald knap maar ik was enorm tevreden wie ik was. Zo imperfect, maar goed genoeg. Net zoals de kamer waar ik in zat. Hoe langer ik in de kamer zat, hoe gezelliger het werd. Jochem kwam beneden en vroeg wat er nog miste in zijn kamer. Er miste niks, hij miste het gevoel dat het al prima was.

    19:15 De branding

    De trip werd langzamerhand minder intens en ik kon ook weer normale gesprekken voeren. Alain was weer opgekrabbeld en we keken samen naar Madagascar. De film was geweldig, de stoel waar ik inzat was fantastisch, ik at zelfs de pizza nog op. De hele avond kon niet meer stuk. Madagascar bleek na al die jaren nog steeds een superfilm te zijn, nog meer dan ooit tevoren. We begonnen weer melig te worden en het ene stemmetje na het andere stemmetje werd nagedaan. Alain was weer volledig ontdooit terwijl we als kleine kinderen nog heel geboeid voor de televisie zaten. Funfact: Madagascar heeft echt wat tripelementjes in de film zitten, leuk om te zien na een trip dus.

    Ik liep even met Jochem naar buiten toe en keek uit op het water. Ik was voldaan en had energie voor tien. Dat laatste bleek uiteindelijk later die avond wel mee te vallen...

    _______

    Mijn ervaring met psilocybe Tampanensis is goed verlopen. Ik zou je het willen aanraden om te proberen, maar zoals ik ook gezien heb is dit voor iedereen anders. Sta open en laat je mee gaan met de flow bladiebla. Het is een cliché maar het is wel de troef om je trip door te komen. Zie het als een ontdekkingstocht. Wat er gaat komen weet je niet, anders kan je het niet meer ontdekken. Verwacht geen grootse dingen, ga er gewoon lekker met een leeg hoofd in want je hoofd wordt toch wel genoeg gevuld tijdens de trip!

     

  2. Hey, leuk dat je hier belandt bent! Een maand geleden kreeg ik de spontane ingeving om de smartshop binnen te lopen en daar truffels te kopen. Ik had hier eerder over gehoord en het leek me superleuk om een keer te proberen. Ik, als drugsleek, wist nog helemaal niet hoe en wanneer je ze moet gebruiken en dat je ze ook nog gekoeld moet bewaren ':). De smartshop hielp me met al die vragen en toen ik eruit liep met de truffels besefte ik dat ik nergens een gaatje (van 6 uur + voorbereidingstijd + geen andere afspraken) had om het doen. Uiteindelijk plande ik het voor 3,5 week later en had ik een vriendin (een drugsleek) gevonden die ook tijd had. Ze is 17 en omdat ik nog thuis woon en mijn ouders op de hoogte waren, ging ze tripsitten. Goed, nu genoeg inleiding geluld, over naar de experience:

    • Dosis: 10 + 3 gram Mexicana truffels
    • Setting: Huis en tuin
    • Stemming: Benieuwd, relaxed
    • Personages: Ik (20), Roos (17) als tripsitter en gezelschap
    • Begintijd van inname: 15:30
    • Eindtijd van effecten: ca. 21:30 

    10 Gram was afgewogen van de portie ondergrondse 'nootjes', die er overigens nog best wel aardig uitzagen. Roos knabbelde ondertussen haar eigen choconootjes, terwijl ik mijn slaapkamer nog even last-minute opruimde. Alles hadden we voorbereid; koelbox was aanwezig met daarin diverse sapjes en salades, we hadden nog een zak chips voor de trek, het ontspanningslijstje stond aan. Daarna begon ik met het eten van mijn nootjes, dat was het spannendste moment. Ik gooide de truffels per helft in mijn mond en kauwde er een tijdje op. Ik had een theetje erbij gemaakt omdat ik voorbereid was op de vieze smaak. Man, man, man... Ik had de thee gewoon kunnen bewaren voor de teatime momentjes. Smaken verschillen, maar het was gewoon alsof ik een walnoot at met een bitter na-smaakje. Ik stond zeg maar nog net niet op het punt om te zeggen: oh best lekker dit! 

    Toen begon de lichte spanning te komen. Chillend op de bank vulden we de tijd op met kletsen en muziek luisteren. In mijn gedachten kon ik me al verheugen op de visuals en hallucinaties die er gingen komen. Plotseling voelde ik sterk de neiging om rond te lopen en mijn raam open te doen, want het was best benauwd. Daarna nam ik plaats in mijn bureaustoel. Alles voelde nog hetzelfde en ik vroeg aan Roos hoe lang we bezig waren. Vijftig minuten al. Ik liet het feit los dat het niet inkickte en concentreerde me op het gesprek. Ik keek naar beneden en moest opeens lachen vanwege het feit dat ik heen en weer draaide met mijn bureaustoel. Ik keek naar mijn benen die heen en weer swingden. Het ging gewoon, zonder het idee dat ik het zelf deed, maar ik vond het wel fijn om het doen. Daarna kwam het volgende: op de playlist die vooral bestond uit akoestische nummertjes zat één klassiek nummer: Canon in D. Ik ging helemaal stuk om de timing van het pianospel en dat het ergens zo'n perfect nummer was. Roos lag ook helemaal in de deuk van mij. Ik had nog geen visuals en keek mezelf in de spiegel aan. Drie keer raden wat er gebeurde... Ik lag weer helemaal strak :'). En deze keer was het mijn adamsappel die gek was en op en neer bewoog. Even voor de duidelijkheid: dit gebeurde ook alleen was ik me er nu van bewust dat het gebeurde en dat ik er niks aan kon doen. Alle kleine tikjes vielen op, ook die van Roos die ook zeer bewegelijk was. Ik hing uit mijn dakraam en keek uit op de groene omgeving waar ik woon. 'Het is niet mooier dan anders, maar het is mooi.' Ik zag bomen die ik nooit eerder had bewonderd. Roos vroeg of ik kleuren intenser zag, maar dat was niet zo. Dat werd direct vervolgd met een opmerkelijk besef: ik adem! Ik voelde hoe de lucht door mijn neus naar mijn keel werd gevoerd en hoe het er via mijn mond weer uit ging. Het besef dat je ademt kan zo mooi zijn. Dit paste exact in het rijtje van 'de dingen die allemaal automatisch gaan maar toch bijzonder zijn'. 

    Toen kwam het moment aan om naar beneden te gaan. Het was 17:00 en ik hoorde dat moeders thuis was. Omdat ik mezelf goed onder controle had durfde ik het wel aan. Roos liep met me mee en beneden kwam ik mijn moeder tegen. Ik wist dat ze geïnteresseerd was naar mijn ervaring en toestand. Ik stond face to face met haar. Toch begon ik me niet heel erg chill te voelen, vooral omdat ze zei dat ik roodjes was. Roos versterkte mij door te zeggen dat het warm was boven. Roos ging daarna naar de wc en liet mij voor de eerste keer alleen achter. Ik keek mijn moeder aan en voelde opeens intense emotie dwars door mijn hart gaan. Of de emotie waar was doet er niet eens toe, ik voelde het. Het was een gevoel van angst en bezorgdheid. Dat werd verhevigd toen ik zag dat ze trilde met haar hoofd of zeer bewegelijk schokjes maakte. Het schild wat ik normaal bij me draag was weg, alle vuurballen troffen mij. Ik verliet snel de woonkamer en ik voelde dat ik heftiger ging ademhalen. Ik klopte onrustig op de wc-deur terwijl Roos rustig haar behoefte aan het doen was. De gekke situatie zorgde ervoor dat ze binnen drie seconden de deur open gooide (oeps 😂) en ik vertelde direct dat ik haar iets kwijt wilde. Ik liep voorop de trap op naar boven en het voelde letterlijk als een trap op: zwaar. Ik kreeg een bedrukkend gevoel. Direct gooide ik met alle geweld het dakraam open en hing m'n kop eruit. Je bent onder controle, het loopt zoals het loopt.

    Ik kalmeerde binnen enkele minuten weer van het gevoel en ging op de bank zetten. Roos zorgde voor de perfecte mental steun. Ze sloeg een arm om me heen, vroeg of ik het wilde vertellen, zei dat ik veilig was. Ik vertelde haar hoe het liep en wat ik voelde. Maar besefte ook dat het geen zin had om me verder zorgen te maken. Toen ik weer helemaal op me gemak was, staarde ik naar het plafond en zag het lichtjes bewegen. Ook leken de kledingstukken die aan mijn kapstok hingen te ademen. Dit waren de visuals die ik op z'n minst verwacht had en yes ze waren er! Maar de visuals waren lang niet zo interessant als de knuffels van Roos. Ze had 2 knuffels meegenomen: een otter genaamd 'Fluffy' en een zeekoe genaamd 'Vetje'. Ik nam beide knuffels in mijn armen en keek ze aan. Het leek net alsof ze iets wilde zeggen en alsof ik ze als 'oom zijnde' helemaal doorhad. Ze hoefden niks te zeggen want ik wist al wat ze dachten. Fluffy was heel cute en ondeugend en trekt zoal de meeste aandacht naar zich toe. Vetje was dik en een beetje sip (en dat kwam doordat Fluffy alle aandacht naar zich trok). Maar beide waren even lief en ik gaf ze allebei even veel aandacht! 

    We waren al twee uur bezig en alles verliep zo goed dat ik drie gram extra van de truffels in mijn mond gooide en het vermaalde tot een fijn verdeelde substantie. Roos had zin om te eten en pakte haar salade uit de koelbox. Ik had er nog niet eens aan gedacht om te eten, die behoefte was er niet eens, maar het leek me wel leuk om uit te proberen. Dus ik pakte mijn kip-appel salade met honing mosterd dressing. Het zakje met de dressing was verschrikkelijk goed dicht gemaakt, ik probeerde het open te maken met mijn mond omdat we geen schaar bij de hand hadden. Alle saus vloog vervolgens in de rondte. Roos lachte er nog harder om dan ik. Maar ik overtrof haar toen ik dacht ik het eruit kon persen en er nog meer onder de honing mosterd zat 😂. Schoongemaakt en al keek ik daarna gefascineerd hoe elk druppeltje uit het zakje viel en in de salade vloeide. Roos vroeg zich af wat er nou precies interessant was. Ik nam een hap van de salade in mijn mond en voelde een implosie of explosie aan smaken en texturen. De appel, de sla, de kip, de dressing. Het waren allemaal verschillende dingen maar samen was het één. Ik kon met mijn ogen dicht ontzettend genieten van het eten zelf. Er bestond even geen tijd.

    We liepen daarna weer naar beneden om weer geconfronteerd te worden met de rest van het gezin wat inmiddels in huis was geslopen. Mijn zusje en vader toonde evenveel interesse als mijn moeder. Uiteindelijk toen ik een ontspannen blik in de ogen van mijn moeder zag en mij een paashaas liet zien voelde ik me helemaal op mijn gemak. Het voelde alsof ik het kon verwerken daarmee. Roos en ik bleven over in de woonkamer toen iedereen weg was. We gooiden de focaccia's in de oven en ze ging naar de wc. Het was stil. Niks hoorde ik meer. Geen wind, geen vogels, geen verkeer, geen mensen, geen innerlijke stemmen. Rust is ergens zo mystiek, maar het doet mij zo goed. Roos was er inmiddels ook bij en we tuurden naar buiten de straat in. Elke voortuin had zijn eigen stijl. De één had een hele verzorgde boom en gemaaid plantsoentje, terwijl de andere slechts een mager en kaalgevreten buxushaagje presenteerde.  Het was net alsof de tuin het voorproefje was van de mysterieuze personen die achter de spouwmuur wonen. Ik woon al zo lang in hetzelfde huis, maar dit was de eerste keer dat ik opmerkte hoe divers onze straat was. 

    Het piepje van de timer ging en we haalden de focaccia's uit de oven. We aten het in de achtertuin op. De tuin was mooi zoals het altijd was, maar niet anders voor mij. De trip had een golfbeweging, het ene moment was ik heel erg bewust van het idee dat ik niks zelf deed en op het andere moment leek het weer als ik of het aanstuurde. Dit is iets wat je niet snel zal begrijpen als je nog nooit getript hebt, denk ik. Het is niet vergelijkbaar met de effecten van alcohol ofzo. 

    Inmiddels zat ik in de filosofische achtbaan, of misschien iets meer accurate: de filosofische boottocht. In deze fase van de trip voelde ik me minder mens dan ik ooit ben ik geweest, al was dat zeker niet beangstigend. Het was alsof ik als derde persoon erbij zat, die nog steeds dezelfde zintuigen had, maar zich veel meer kon loskoppelen van alle dagelijkse struggles. Omdat Roos nuchter was viel me ook heel veel aan haar op. Dat was niet negatief, positief of per se persoonlijk, maar het gaf me meer inzicht hoe de mens in elkaar zit. We hebben samen een paar uur lopen filosoferen wat heel fijn voelde. Ik ga dat absoluut hier niet in detail beschrijven. Wel geef ik een samenvatting van de filosofie die ik heb ontwikkeld, met zo min mogelijk zweefteverige zinnen:

    "Het is net alsof je als kind voor de eerste keer iets ervaart; een achtbaan, een happy meal, een film, een zee. Al die dingen worden naarmate je ouder wordt steeds meer 'normaal'. We zijn als mensen niet ingesteld om in het moment te leven, daar maken de hersenen veel te veel gedachten voor aan: de tijd, je planning, alles wat je wil bereiken, het gevoel dat het nooit voldoende is en dan spreken we nog niet eens over alle zorgen die we hebben over de toekomst. Omdat de toekomst niet bestaat en je niet weet wat er gaat komen (ook al denk je als mens zijnde dat je dat in kan schatten op basis van ervaring of gevoel), hoef je nooit te twijfelen of je een goede of slechte keus maakt. Net zoals dat het verleden gebeurd is en dat er niks aan te veranderen is, je ook geen verkeerde of goede keuzes hebt gemaakt. Het besef dat er geen werkelijkheid is maar een verbeelding die wij voor werkelijkheid aan zien, geeft mij een gevoel van rust. Als je dit leest en je voelt je er niet chill bij, wie ben jij dan om daarin een keus te maken. Die keus is al gemaakt."

    En als bonus omdat je al zo veel gelezen hebt😉:

    Go with the flow and enjoy your smiles and tears.

    Als je iets ziet en weet dat het niet bestaat, is het dan niet waar?

    Alles is een golf maar de golf is niets

    Een film opnieuw kijken is niks aan, totdat we doen alsof we hem nog niet gezien hebben

    __________________________________________

    Tot slot wil ik nog even kwijt dat ik dit als experiment gedaan heb, maar dat ik zeker nog wel een keer een level hoger wil pakken. Ik heb er een buitengewoon tevreden gevoel aan over gehouden. Ik zou iedereen willen aanraden die voor het eerst gaat truffelen dit te doen als je het écht wilt en te beginnen met een milde variant. Mijn trip was niet zo sterk als ik had verwacht, maar achteraf geeft het een enorme voldoening. Licht je goed voor en lees je in, maar daar ga ik wel van uit als je dit punt van het verhaal bereikt heb.😝