Tweede trip, eerste keer alleen [Tampanensis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik
Wat: 15 gram Tampanensis
Waar: Kamer (studentenhuis)

 

Nadat de eerste trip mij zo goed was bevallen wilde ik graag nog een keer trippen, dit keer alleen. De setting en dosering waren hetzelfde, het enige verschil is dat ik nu alleen was en iets langere tijd van tevoren niets gegeten had (5,5 uur tegenover 3-4 uur). De tijd tussen de trips bedraagt 13 dagen.  

0. Rond 20 uur een volledig zakje Tampanensis opgegeten. Het kauwen ging niet heel snel en dit keer vond ik het echt niet lekker, maar stukje voor stukje was het wel te doen. Ik zat in een stoel naar een YouTube-filmpje van een aquarium met vissen en schildpadden te kijken en had ontspannen elektronische muziek opstaan van Tycho. Ongeveer een kwartier na het laatste stukje truffel begin ik me een klein beetje anders te voelen, ik voel me een beetje misselijk maar nu duurt het nu lang meer of de effecten van de truffels worden merkbaar.

1. Het lampje van mijn mobiel die aan de lading ligt is groen gekleurd maar lijkt blauw, blauw is het perfect geworden groen denk ik. Ik heb geen zin meer om te zitten en ga staan en begin te dansen op de muziek. De muziek is prachtig en het dansen lijkt geen energie te kosten en gaat heel natuurlijk, ik wordt in banen geleid, aangestuurd door een hoger iets. De effecten worden sterker, ik zet een leuke muziekvideo op die ik heel erg intens beleef. Ik vond het altijd al een leuke video, maar ik ervaar het nu veel beter, ga er helemaal in op. In de normale wereld is het 3 minuten en je bent klaar. Hier is het een grote reis, tijd doet er niet toe maar het voelt lang, alles in de clip wordt tot in groot detail meegemaakt. Het is echt een ervaring en ik vind het jammer dat je onder normale omstandigheden niet zoiets meemaakt, terwijl de ingrediënten (de video) er allemaal zijn! Het normale leven gaat te snel waardoor we zoveel van het moment missen. Tijd voor een andere video, zelfde verhaal weer eigenlijk. In deze video zijn een aantal vrouwen in bikini te zien, ik kijk in eerste instantie alleen naar de lichamen en bedenk mij dat dat het punt is waarop dingen mis gaan in het leven van een man. Ik moet naar de gezichten kijken, het zijn mensen, ik kijk omhoog en zie hoe mooi dat eigenlijk is, veel mooier nog! Veel expressiever en leuker. Zo kijk ik nog een paar video's die ik klaar had gezet. Ik zet een automatische muziek-playlist aan, heb nu wel genoeg video's gezien.

2. Ik probeer te schrijven, dit gaat goed maar een aantal dingen zijn anders: wat ik eerder al geschreven had wordt wazig en wat ik nu schrijf is extreem scherp, de letters zijn erg dun en ik schrijf erg snel. Zo snel als mijn gedachten? Huuuuuh? Die huuuuuh schrijf ik op, want dat denk ik en ik schrijf op wat mij te binnen schiet, wat ik wil zeggen. Ik schrijf veel dieper, letterlijk het papier in. Ik praat nu met het papier, via mijn schrift, wie ben jij eigenlijk? Jij moet wel een persoon zijn waarom ben ik anders met jou aan het communiceren? Ik zie alles in 3D, dieper dan in de echte wereld, zelfs als ik mijn ogen sluit. "Hallucineer ik?" vraag ik hardop. "Nee ik hallucineer niet" vertel ik aan de persoon links van mij, die ik niet zie maar ik praat er wel tegen dus moet er iemand zijn die mij begrijpt. "Nee ik hallucineer niet" deel ik mee aan de persoon rechts van mij, opnieuw zie ik niemand. Dan bedenk ik mij dat dat grappig is en ik lach. Wat een pret heb ik toch.

3. Ik speel wat voor de spiegel, maak opnames, dans als een razende, maak snelle bewegingen die zo snel gaan dat het normaal gesproken nooit mogelijk zou zijn, bewonder mijzelf en ben vooral aan het genieten. Ik had speciaal mijn favoriete felgekleurde kleding aangedaan met mijn witte sokken die ik zo sexy vind. Ik kijk naar de spiegel, neem verschillende poses aan en kan geen fouten ontdekken. Zo'n perfect plaatje, alles klopt. Ik glimlach en ontbloot mijn tanden, de perfecte smile. Ben ik verliefd op mijzelf? Dat kan niet, maar ik weet dat ik de rest van de wereld doe smelten met mijn aanblik. Hoe ziet mijn buik eruit? Ik til mijn shirt op, phew, niet verkeerd. Zo blijf ik door dansen, met half opgetild shirt, tot ik besluit dat het tijd is om in mijn sexy rode onderbroek verder te gaan. De lamp staat uit, het enige licht komt van de tv. 'Wow.' denk ik. Ik ben de perfecte mens, de Vitruviusman, mijn lichaam is volmaakt. Ook mijn onderbroek moet weg, want de Vitruviusman is ook naakt, evenals al die beelden uit de Griekse/Romeinse Oudheid. Tsja... Het hoort er nou eenmaal bij denk ik, aantrekkelijk vind ik het niet maar het maakt mij mens en die beelden en Leonardo DaVinci's tekening hebben het ook. Nu sta ik nog steeds in mijn sokken, die moeten natuurlijk ook uit. Ouch. Het contrast zongekleurde huid valt weg, er is geen referentiepunt meer. Met dat dimme licht lijk ik nu nogal bleek, heb ik wel het juiste gedaan door de sokken uit te doen? Het hoort zo, die ideale mensen waar ik mij steeds mee vergelijk maar ironisch genoeg geen echte mensen zijn hebben ook geen sokken aan.

4. Ik accepteer mijzelf zoals ik daar sta, perfect. Maar er ontbreekt iets, ik ben maar één helft. Er hoort een vrouwelijke tegenhanger bij, een vrouw met de ideale proporties, het ideale lichaam net zoals ik dat heb maar dan in die mooie vrouwelijke gedaante. Waar de Grieken en Romeinen ook talloze beelden van hebben gemaakt. Ik strek mijn arm uit en weet dat zij nu naast mij zou moeten staan en hetzelfde zou moeten doen zodat onze vingers elkaar raken. Maar zij is er niet, niet hier. Ik wil haar omhelzen maar er is enkel lucht. Ik ben nog niet compleet en ik weet wat mij te doen staat. Ik moet haar zoeken, niet nu, maar in mijn normale leven. Een volgende keer zal zij er wel staan en dan maken wij deze scène af, worden samen één.

5. Ik doe waar ik zin in heb, dan weer dit, dan weer dat. Ik pak mijn mobiel en praat er tegen terwijl ik audio-opnames maak. Ik doe dit zodat ik aan mijzelf duidelijk kan maken wat ik moet weten. De persoon die ik nu ben is volmaakt gelukkig en weet het allemaal, hij is mijn ideale beeld, de goddelijke versie van mijn nederige, aardse mens-zijn. Hem ben ik al sinds ik die perfectie in de spiegel zag en dus ben ik niet mijn aardse zelf, dat is iemand anders, iemand die er nu niet bij is en zich op een andere plek bevindt. Iemand die het niet snapt en wanhopig mij wilt zijn, volmaakt gelukkig wilt zijn, perfect wilt zijn. Ik probeer het hem uit te leggen maar weet ik dat ik op de een of andere manier moet vertalen zodat ook hij het kan begrijpen. Hij kan mij nooit zijn. Ik ben een god, niet-aards, hij is een mens. Ik ben er alleen tijdelijk, ik kan alleen opgeroepen worden naar deze aarde met drugs. Maar hij is wel mijn menselijke drager, een klein beetje mij, dus geef ik wel om hem. Ik ben voor mijn gevoel tientallen minuten aan het praten maar zie dat het er veel minder zijn. Ik weet dat hij het niet zal begrijpen dus ik probeer het op zo veel mogelijk manieren uit te leggen. Ergens baal ik er van, mijn menselijke ik denkt zich altijd maar te moeten verantwoorden. Dat hij nu truffels genomen heeft rechtvaardigt hij doordat het hem een beter persoon maakt, nieuwe inzichten geeft. Daar gaat het niet om, probeer ik hem uit te leggen. Het gaat er om dat ik mij goed voel. Ik doe wat ik wil en dat maakt mij gelukkig, daar is geen perfectie voor nodig. Perfectie is een nodeloos streven. Alles maakt mij gelukkig, alles is goed. Als hij dat ook wilt moet hij zich gewoon overgeven aan de geneugten van het leven, doen waar hij écht zin in heeft. Vaker drugs nemen, altijd drugs nemen. Niet zoeken naar perfectie, die is overal, alles is perfect. Hij ziet mij als verheven, denkt dat ik zijn ideaalbeeld ben, iemand om naar te streven. Er is niks verhevens aan mij, in werkelijkheid ben ik een kinderachtig kind. Dat weet hij niet maar het is wel de waarheid. Ik kan net zo banaal zijn als de rest. Perfectie is overrated, bestaat niet, althans niet in dit leven, niet voor de mens. Intens geluk bestaat wel en dat ervaar ik nu voortdurend, puur omdat ik instinctief bezig ben, het eerste doe wat in mijn opkomt. Als ik het niet meer leuk vind doe ik iets anders. Zonder drugs kan hij nooit dit ervaren, de gelukzaligheid die hiermee gepaard gaat. Hij hoeft zich hier niet voor te schamen, aan niemand verantwoording af te leggen. Ik doe dit ook niet, behalve misschien onbewust doordat ik tegen mijzelf praat. Ik probeer het uit te leggen, maar waarom? Ik ben toch mezelf? Aan wie probeer ik mij dan te verantwoorden? Aan anderen dan mijzelf? Dat slaat helemaal nergens op en moet ik vooral niet doen. Aan mijzelf? Ik vind alles best, ik heb geen rechtvaardiging nodig. Dus ophouden met het uitleggen aan mijn mobiel, aan mijn aardse ik en weer verder gaan met genieten en doen waar ik zin in heb.

6. Dat doe ik dan ook, ik doe een hoop dingen, praat tegen een pak sinaasappelsap in de gemeenschappelijke ruimte van dit studentenhuis, schrijf wat op het whiteboard daar, alles terwijl ik alleen een onderbroek en sokken aan heb. Ik weet dat anderen mogelijk mij zouden kunnen zien maar dat vind ik prima, daarom heb ik ook de onderbroek weer aangetrokken. Grenzen heb ik nog wel. De trip gaat erg lang door, na al dat gedans en actieve gedoe ben ik wel moe geworden dus ga ik op mijn bed liggen en geniet nog even verder van de muziek en voor het eerst weer van de visualizer. Ik kan het universum voor mij zien terwijl ik lig (eigenlijk de Melkweg) en dat vind ik erg mooi, wat een prachtig universum leven we toch in.

Het is duidelijk dat ik een stuk verder 'heen' was dan de vorige keer. Dit was de eerste keer alleen en dat is wel een compleet andere ervaring dan met iemand samen. Ik ben echt met mijzelf geconfronteerd, mijn manier van denken uitgedaagd en veel onderwerpen waar ik mij momenteel mee bezighoud zijn aan bod gekomen in deze trip. Tijdens mijn eerste trip zag ik vooral het grotere geheel, het leven, het bestaan en mijn rol daarin. Deze trip stond ikzelf veel meer centraal, zonder veel aandacht te besteden aan het universum. Ik ben blij dat ik dit alles weer heb mogen ervaren, maar ik kan mij goed voorstellen dat dit een vrij heftige ervaring is, vooral als je niet zo sterk in je schoenen staat of als er dingen zijn waar je jezelf erg aan ergert, met name bij jezelf. Ik heb vooral erg genoten en heb zeker weer nieuwe dingen geleerd, maar denk dat de eerste trip mij toch meer (voor mijzelf revolutionaire) inzichten heeft gegeven. Ik heb hier dingen geleerd waar ik filosofisch misschien nog niet helemaal klaar voor was, dus misschien dat deze trip op de lange termijn meer voor mij gaat betekenen.

 

Omdat het nu mijn eerste keer alleen was heb ik alle remmen los gegooid, veel geëxperimenteerd, dingen gedaan die je niet zo snel zou doen met iemand erbij. Misschien als ik het vaker doe dat ik meer sturing kan aanbrengen, maar mijn volgende trip ga ik het liefst toch met andere mensen beleven, denk ik. Wat mij verder opvalt is dat een hoop cruciale elementen uit mijn trip terug te leiden zijn tot ervaringen die ik die dag of een paar dagen ervoor opgedaan had. Ik had een boek gelezen waarin de bekende mythe over wederhelften onder andere in voorkwam, een hoop gedachtes die ik had waren ook terug te leiden tot dingen die ik gelezen heb in dat of een ander boek dat ik onlangs las. Daarbij moet wel gezegd worden dat bijv. die mythe en andere gedachtes ook een belangrijke rol speelden in mijn denken in de voorafgaande dagen, eigenlijk was het toevallig dat deze ook langs kwamen in de boeken die ik las.

 

P.S. Ik hoop dat ik niet arrogant over kom, ik ben trots op mijzelf en mij lichaam maar wat ik tijdens de trip meemaakte en dus hier beschreven heb gaat wel heel erg ver haha. Vind het ook wel grappig dat ik in de eerste helft van de trip perfectie in mijzelf zie en in alles om mij heen en in de tweede helft hier fel tegen in ga door te zeggen dat perfectie niet bestaat, niet kan bestaan, een zinloos begrip is en dat het enkel een illusie is.