Aliens: dat zijn wij zelf uit de toekomst

[Spira80 19]

Hallo mede psychonauten 

 

Ik wil wat met jullie delen, terwijl ik volgens mij nog half in het universum zit, of nog half in een psychose. 

De reden waarom ik het NU met jullie moet delen, is omdat ik weet dat de informatie die ik nu in mijn hoofd heb, er straks niet meer is.

 

De kans is groot dat alles van wat ik hierna ga proberen uit te leggen, het waarschijnlijk voor het grootste gedeelte niet begrepen zal worden omdat je het niet kan volgen. Zelf lukt het mij ook amper om het bij te houden en klinkt het al te absurd.

 

Ik heb het verhaal al zo vaak herhaald in mijn hoofd dat ik het idee heb dat dit is wat 'anderen' een psychose zouden noemen.....maar het zou wel betekenen dat er sprake is van een 'massa psychose' of 'massa-hysterie'.

 

Laat ik beginnen! 

 

Het was gisteravond/nacht.....we besloten spacecake te nemen en dat te combineren met ballonnetjes (lachgas).

De cake was niet te eten, zo smerig was die (en zo sterk). Iemand anders had hem gemaakt en dat zonder er wietboter van te maken, maar gewoon door hele toppen verkruimeld in het beslag, met takken en al 

 

Maar: no pain, no gain! Dus wegwerken dat ding....iedereen had sowieso 1 dikke plak op en sommige zelfs wat meer.

 

Daarbij hebben we ook nog wat alcohol gehad (shotjes) en al met al begonnen we langzaam steeds meer onder invloed te komen. Lachkicken en een hoop dom gelul, wat nog meer lachkicken tot gevolg had....maar toen zou de reis nog maar net beginnen   

Alles wat je zal lezen zal je misschien afdoen als uit mijn duim gezogen en anders misschien wel zien als een volle psychose door zuurstofgebrek: hoe dan ook, het maakt niet uit wat iemand er van denkt, wij 'weten' wat we gezien hebben en ervaren....en vooral: dat het waar was. (wat is waarheid eigenlijk?)

 

Nadat we flink wappie waren van de spacecake, besloten we ballonnetjes lachgas te nemen...we waren met z'n 4'en aan het spacen:  Ik, mijn broer, mijn neefje en een kameraad van hem. Er zat één nuchter persoon bij: de vriendin van mijn broer.

 

Mijn broer en ik zaten naast elkaar terwijl we hard gingen op de ballonnen en de spacecake....en opeens was het er: elkaars gedachten.
Mijn broer en ik keken elkaar aan en schoten elke keer in de lach en ondanks dat het voor zijn vriendin overkwam alsof we slechts willekeurige woorden uitspraken, hadden ik en mijn broer hele gesprekken.....in elkaars hoofd.

Vreemd genoeg spraken we onze twijfel uit: "hoor ik nu echt jouw gedachten?" Is dit echt waar?" .

 

Het lachen stopte heel even, omdat we realiseerde wat we zojuist beweerde.....zijn we nu telepathie aan het doen? 

"Ik kan gewoon je gedachten lezen!" En we schoten weer in de lach en deden snel weer een ballonnetje...want we verloren het contact.

Hoe lang dit allemaal duurde, dat weet ik niet. Besef van tijd hadden we niet, we waren gewoon vooral bezig met het bizarre feit dat we elkaars gedachten konden zien en ondanks de vele lachkicks die er waren, waren er misschien wel net zoveel serieuze momenten waarop we uit gingen pluizen of we konden aantonen dat we elkaars gedachten konden lezen...we vroegen elke keer aan zijn vriendin wat we tegen elkaar zeiden en ze zei alleen maar: "het slaat nergens op"" , jullie zeggen allemaal onzin tegen elkaar".  Waarop wij weer begonnen te lachen en zeiden: "maar we hebben hele gesprekken met elkaar!"  

Alsof het niet vreemder kon dan dit......werd het nog vreemder....en vreemd dekt de lading niet meer.

 

Waar ik en mijn broertje eerst in 'innige' band diepe gesprekken aan het voeren waren, waarbij we vooral aan het uitvogelen waren of we nou wel of niet telepathie aan het doen waren, waren de andere twee vrienden, mijn neef en zijn kameraad op hun niveau diep in gesprek..totdat wij contact met elkaar maakte. Daar zaten we: 4 lijpe mensen van de spacecake en toen besloten tegelijk ballonnetje te nemen, om samen 'op reis' te gaan. En toen gebeurde het: Dit keer was het niet alleen mijn broertje en ik die 'telepatisch' contact hadden, maar zaten we met z'n 4én naar elkaar te kijken in stomme verbazing en tegelijkertijd met een grote grijns op onze kop...ondanks dat er afstand tussen ons allen in zat: zij er eentje: "ik kan je gewoon voelen!"
 

Ik zal alle details besparen, maar het ging zo ver met dingen die er gezegd werden: "ik voel mijn atomen door mijn lijf stromen"....."voel je de stroom?"..."mijn lijf staat onder stroom". En het ging nog dieper: "we zijn met z'n 4én op dit moment uit ons lichaam en communiceren op een heel ander niveau".  "We hebben een bijna-dood-ervaring met z'n 4'en!" 

 

Dit leek eindeloos te duren en wanneer het weer afzakte, konden we er ook zo weer naar terug....Het leek alsof we konden kiezen om op de golven mee te gaan waarop ons bewustzijn (ziel, of hoe je het ook wilt noemen) uit ons lichaam konden halen en contact maken met elkaar, zonder elkaar aan te raken en we verspreid zaten in de kamer.

Er waren ook bange momenten, waarbij ik persoonlijk heel blij ben dat de paniek niet toesloeg, al voelde ik zowel bij mezelf als bij een ander dat het niet veel scheelde. Ik besefte pas nadat het voorbij was, dat het volgende wat er zou gebeuren, datgene is waar ik over had gelezen en waar ik anderen over hoorde praten wanneer ze DMT hadden gehad: contact met andere wezen.....buitenaardsen? (wat dat dan ook moge zijn).

 

Een kameraad begon angstig te vertellen over ontvoeringen en begon het fenomeen te verklaren....we begonnen een gesprek er over en toen gebeurde het: hij en ik vertelde allebei dat we contact hadden met 'aliens'. Zelfs op het moment dat we zeiden dat we contact hadden, was het contact er nog. Ik kan vanaf hier alleen voor mezelf spreken, omdat de indruk zo heftig was, dat ik me niet meer bezig kon houden met die kameraad die zei dat hij ontvoerd werd (hoe bizar klinkt dit!?)   

Ik was eerst bang....de alien zag er ongeveer uit zoals je ze ziet in verhalen....grote ogen...dat is wat mij vooral bij staat: grote ogen. Omdat het zo onbekend was, was het eng, maar ik zei tegen mezelf dat het ok was en dat het wel goed zou komen....op dat moment gebeurde er iets raars...waarbij ik eerst tegenover de 'alien' stond, begon ik nu naar hem toe te bewegen, alsof ik naast hem stond of zelfs nog erger: vanuit zijn ogen begon te kijken. Hier komt een deel waarbij ik geen woorden kan vinden voor wat ik toen zag/voelde. Het was alsof ik ergens anders op een ander tijdstip en andere plek in het universum was....niet op een planeet, maar we 'reisde' door het universum en ik 'keek' in het verleden.....en met verleden bedoelde ik radiosignalen.....ik was op de plek waar onze eerste radiosignalen nu zijn op dit moment in het universum. Op dat exacte moment begreep ik: ik kijk naar het verleden zoals wij nu ook naar het verleden kijken van andere planeten met de lichtstralen die wij opvangen met onze (primitieve) apparatuur.....wij vangen signalen op van planeten en sterren uit het verleden. (volg je het nog?)

Dit leek zolang te duren....dat ik zelfs de tijd had om in dat moment er over na te denken wat ik op dat moment aan het meemaken was...het was alsof ik 'dacht' vanuit de 'alien', waarbij het antwoord mij liet schrikken. Het was een antwoord wat ik nooit had kunnen denken: Ik ben zelf die alien.....het is een toekomstige versie van de mens zelf die naar zijn eigen verleden kijkt. Dit is hoe 'aliens' reizen.....niet alleen door ruimte, maar door TIJD!

Aliens bestaan en ze zijn er gewoon....alles is er al, verleden, heden en toekomst, het is maar net waar je je bevindt. Ik zag hoe wij (de mens), in de huidige tijd, nog aan het begin staan van een enorme reis! Wij zetten net onze eerste stappen in de wetenschap en ontdekken hoe alles energie is, inclusief wij...dat tijd slechts ook een dimensie is, net als ruimte dat is....wanneer wij (over heel wat generaties) dit allemaal beseffen en wetenschappelijk hebben ontdekt, dan snappen we de grap: wij zijn God. 

En hier moet ik ophouden....ik denk dat wij, of in ieder geval ik.....een psychose heb ervaren ......of was het toch allemaal waar wat we hebben meegemaakt?

We hebben het vanochtend nog nabesproken en we zeggen alle vier: we waren serieus met z'n 4én op dezelfde plek, met dezelfde ervaring....we hebben verhalen uitgewisseld en vulden elkaar weer zonder problemen aan, wat weer zorgde voor hilarische momenten, want: hoe kunnen we dit van elkaar weten!?

Eén ding weten we wel na vannacht:  er zijn nog zoveel mysteries in het leven waar we geen enkel benul van hebben.

 

Wat ook bijzonder was: wij hebben alle 4 al veel drugs geprobeerd....van truffels, xtc tot DMT aan toe, maar nog nooit......zijn we zo ver gegaan of hebben we contact gemaakt met andere wezens....en dat op space cake en ballonnetjes...wauw 

[Voyager360 25]

Zo, wat een bijzondere ervaring zeg! Was de vriendin van je broer uiteindelijk ook overtuigd dat jullie daadwerkelijk telepathisch bezig waren?

 

En toen je die alien zag, had je je ogen gesloten neem ik aan? Of zag je hem(?) echt met open ogen voor je? Lijkt mij erg vet om mee te maken, tenzij je je ogen open had want dan zou het wel heel eng zijn haha!

 

Overigens is het binnen de wetenschap inmiddels al algemeen erkend dat alles, inclusief wij zelf, energie zijn. En dat tijd net als ruimte een dimensie is. Maar misschien lees ik je zin verkeerd?

 

Ik heb zelf een keer eerder een ervaring gehad met niet-aardse wezens tijdens een trip, dit zie ik nog steeds als het mooiste moment uit mijn hele leven. Het is wel heel anders dan de alien die jij beschrijft (wat als ik het goed begrijp dus een toekomstige versie van een mens is?), echt een intelligentie van een hele andere orde.

 

Ik merk zelf wel dat ik tijdens een trip veel beter kan 'zien' hoe mensen zich voelen, wat ze denken. Maar echt telepathisch communiceren met anderen heb ik nog nooit meegemaakt (behalve dan met die wezens waar ik hierboven naar refereer, maar dat is toch weer heel anders dan wat jij hier beschrijft, met mensen)

[Spira80 19]

@Voyager,

 

Ben blij om te zien dat er iemand het gelezen heeft en niet meteen denkt: wat een onzin 

 

Wat betreft je vragen:
De vriendin van m'n broer hebben we daarna nog gesproken en uitgehoord, maar ze bleef bij haar standpunt: we hadden geen gesprek en we zeiden allemaal onsamenhangende dingen volgens haar.  Het enige wat ik en mijn broertje daarna tegen elkaar zeiden:"haha, maar wij weten dat we hele gesprekken hadden met elkaar!" 

 

Die 'alien', die zag ik alleen met m'n gedachten.....ik denk dat je het beste kan vergelijken alsof je droomt terwijl je wakker bent. Het is een heel dubbel gevoel, enerzijds besef je dat je 'wakker' bent, terwijl je aan de andere kant voelt dat je 'droomt'.  De 'alien' was voor mij wazig en meer als een ander wezen dan menselijk en ik betitel het als een alien omdat ik het idee had dat hij grote ogen had. Ik zag niet specifiek de bekende 'GREY' uit de films. Het was (zeker nu ik weer nuchter ben), meer gewoon een ander wezen die ik als buitenaards zag. Om vervolgens verteld te worden door datzelfde wezen dat hij (of het) gewoon hetzelfde was als ik, alleen dan uit de toekomst. (Ik snapte er helemaal niks van, maar gevoelsmatig wist ik dat het waar was wat hij zei).  

Ik heb na de trip veel nagedacht over wat er is gebeurd en hoe ik het zou kunnen verklaren met een rationele geest, waarbij ik zoveel mogelijk vasthoud aan wetenschappelijke kennis die wij als mens nu hebben. Het was alsof ik besefte dat tijdreizen niet mogelijk is met een fysiek lichaam, omdat je lichaam nou eenmaal op dit punt in de ruimte/tijd is. Maar je geest is geen materie en kan overal heen, zowel plaats als tijd. Het doet mij denken aan de experimenten die ze nu aan het uivoeren zijn met 1 neutroon op 2 verschillende plekken tegelijk te laten bestaan. Dit is ze al gelukt, alleen nu proberen ze het over grotere afstanden.  Moet je voorstellen dat we er als mens achter komen dat 1 'object' op 2 verschillende plaatsen tegelijk kan zijn.

Dit is ook wat mij verteld werd terwijl ik contact had met dat andere wezen: de mens staat aan het begin van een hele interessante reis, waarbij wij gaan merken dat we 'god' zijn...namelijk dat we energie kunnen beheersen en begrijpen. We gaan er achter komen dat alles met elkaar in verbinding staat en dat alles energie is. (zover is de wetenschap al).

Alleen gaan we beseffen in hoeverre dit van invloed is. Het pad is al uitgestippeld en daarom is de uitkomst ook al zeker: het komt altijd goed. Wij (de mens) zijn allemaal onderweg naar 'huis'. (Dit klinkt allemaal alweer veel te zweverig en ik wijk af van de vraag)

Conclusie: Die alien is letterlijk ons....wij zijn er alleen nog niet. Dit klinkt heel tegenstrijdig, maar alles is er al....er bestaat niet zoiets als 'niets' dat nog moet komen'. Dat is dus de ilussie waar wij, de mens, in leven. Wij denken in begin en eind...en daar tussen zit ruimte en tijd. Maar dat komt omdat we het nog niet begrijpen. En dat geeft niks, want dat is precies de bedoeling. Het lijkt haast alsof ik beweer dat er een 'hogere macht' is die dingen bestuurd, maar dat is niet zo. De mens zal zich zodanig ontwikkelen dat we door de ruimte reizen, veel kennis hebben over natuurkunde, we hebben geen fossiele brandstof meer nodig , niks. We komen op dezelfde plek als waar die 'alien' was, alleen het duurt nog even.

 

Ik heb dat report van jou gelezen inderdaad, een heel mooi report overigens! Met foto's en veel uitleg. Dankje voor het delen trouwens!  

Terwijl ik dit allemaal zo schrijf, vraag ik me af of ik niet gewoon permanente hersenschade heb opgelopen 

 

Ik heb zin om weer te gaan!  haha

[Voyager360 25]

Als je eenmaal zelf getript hebt is niets meer te gek. Jij (en je broer) zullen zelf natuurlijk het beste weten wat jullie meegemaakt hebben!

 

Interessant wat je verder schrijft, en niet eens zo heel erg vergezocht zou ik zeggen.

 

Wat je schrijft over dat alles er al is, verleden, heden en toekomst is iets waar ik ook steeds meer aanwijzingen voor in vind in mijn eigen leven. Voordat ik begon met truffels heb ik een droom gehad die ik als 'mystieke ervaring' zou classificeren en waarna ik er overtuigd van was dat de omstandigheden precies zo gelopen waren opdat ik die droom kon hebben en de tools bezat om deze te verwezenlijken, een droom die mij duidelijk maakte wat ik moest doen: de persoon worden die ik wíl zijn. Alles, mijn hele leven, leek te hebben geleid tot dat doel, dat punt. En in de maanden die volgden week ik hier niet van af en bereikte ik wat ik wilde bereiken, ik werd de persoon die ik in mijn droom was, die ik in zekere zin altijd al had willen zijn maar wat mij zonder leidraad nooit lukte.

 

Op een gegeven moment begon ik in te zien dat ik een eindstation bereikt had, maar op 21-jarige leeftijd met nog een heel leven voor mij vond ik dat nogal vroeg. Er moest toch meer zijn? Meer om te bereiken? Op een gegeven moment kwamen truffels op mijn pad en zonder er teveel van te verwachten bleek dit de volgende stap in mijn persoonlijke evolutie. Mijn punt met dit verhaal? Dat ik steeds meer ben gaan geloven dat, zoals je het hierboven zo mooi verwoord hebt, 'het pad is uitgestippeld'. In ieder geval in zekere lijnen. Waar mijn cynische scepticus altijd onmiddellijk mee komt aanzetten op zulk soort uitspraken is: maar wat dan als er iets verschrikkelijks gebeurt? Als jij of een naaste bijv. in een vliegtuigcrash beland of terminaal ziek wordt en alle gemaakte plannen en ambities over hoop worden gegooid? Sinds ik de 'wezens' ontmoet heb in het trip report dat ik hier al gelinkt heb is mijn angst voor de dood drastisch afgenomen en deze was al niet zo sterk aanwezig. Wat er dus ook gebeurt, uiteindelijk komt het sowieso goed... Het is niet het echte einde.

 

Een andere ervaring die ondersteunt wat jij hier schrijft is de volgende: tijdens een meditatie (nuchter) een aantal weken terug zag ik gebeurtenissen uit mijn verleden heel helder voor me (met gesloten ogen). Maar ik zag ze als een soort filmrol, met in elk frame een soort 'thumbnail' voor een herinnering. Ik kon inzoomen en dan was ik weer terug in die herinnering en speelde alles zich opnieuw af, niet langer als film want ik zat er weer middenin. Maar als ik dan weer uitzoomde naar deze opeenvolging van herinneringen zag ik dat het één lange, chronologische reeks was. Gevoelsmatig was ik er van overtuigd dat al die scènes zich tegelijkertijd afspeelden terwijl ik hier aan mediteren ben, terwijl ik in het (voor mij) heden leef. Het verleden heb ik al meegemaakt, maar het is er nog steeds, het wordt nog steeds beleefd, nu, op dit moment, maar niet meer door de entiteit die ík (op dit moment) ben, maar door iemand anders die ook mij is, maar in het verleden bestaat (maar voor hem is dit natuurlijk het heden). Uiteraard probeerde ik naar rechts, naar de toekomst, te kijken maar hier werd ik in geblokkeerd, dit was een groot zwart blok waar niks te zien was, het werd afgeschermd. Ik kon alleen mijn eigen verleden zien. Is de toekomst niet te voorspellen en is deze nog onzeker? Of is het simpelweg afgeschermd voor mij omdat ik er nog niet bent?

 

Ik weet zelf niet de antwoorden op deze vragen, maar van een ding ben ik overtuigd: uiteindelijk komt het allemaal goed. Er is niet alleen sprake van evolutie (aanpassing aan omstandigheden), er is ook daadwerkelijke vooruitgang, divergentie. Niet alleen op persoonlijk gebied (mijn leven), maar ook op de grootste schaal: het universum. Dat er dan wat obstakels op de weg zijn waardoor er soms stappen terug worden gedaan hoort er bij. Uiteindelijk zijn we als mens (en als persoon) inderdaad onderweg naar 'huis.'