Een trip in de herfst [Atlantis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik, (truffel-)tripnummer 11
Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Natuurpark en kamer (studentenhuis)

 

Mijn tentamens zaten er op en precies een week na de mooie vorige ervaring besloot ik weer te trippen. Ik doe het nogal vaak, ik weet het, maarja ik zie eigenlijk geen reden om dit niet te doen. De laatste tijd speelde zich steeds binnen af, nu wilde ik weer een keer naar buiten. Ik had de hele dag vrij dus besloot om naar een natuurpark in de buurt te gaan (dezelfde waar ik mijn eerste bad trip meegemaakt heb) en daar de hele trip uit te zitten, hoe mooi zou dat zijn? Ongeveer 3,5 uur niets meer gegeten en toen vond ik een mooi rustig plekje waar ik de truffels at.

 

0. De plek waar ik was had een mooi uitzicht, het is herfst en de kleuren zijn allemaal erg mooi, maar toch had ik het idee dat de bomen allemaal een beetje dood en grauw waren. De heide was ook niet in bloei. Op de foto's is dit totaal niet te zien, maar zoals ik hier nog nuchter om mij heen keek zag ik nog niet echt die prachtige intense kleuren die op de foto's veel beter aanwezig lijken. Ik lag relaxed tegen een stevige tak aan en wachtte geduldig tot de truffels toe zouden slaan. Normaal gesproken heb ik muziek aanstaan tijdens deze fase van de trip maar nu niet, nu kwam ik gewoon compleet tot rust en genoot van de geluiden van de natuur om mij heen. Ik keek naar het prachtig rustig stromende water dat alleen in beweging leek als de wind zachtaardig waaide. Zijn dit de truffels of ben ik gewoon zo kalm dat ik deze rust waarneem? Vervormen de bomen al? Ja. Nee toch niet. Na een tijdje zag ik een enkele vogel vliegen, de tijd leek heel langzaam te gaan en ik begon mij in te leven in hoe deze vogel zich op dit moment zou voelen, zo vliegend door de lucht, de wind tegen zijn lichaam, alleen, waarschijnlijk met een bepaalde bestemming in gedachten. Volgens mij is de trip begonnen...

 

^{Mijn uitzicht}

 

1. Ik hoor een kinderstem van ver weg, mijn zintuigen zijn verscherpt, het geluid straalt rust en vrede uit. Ik kijk omhoog naar de takken boven mij en ze lijken zich heel vredig te verstrengelen. Het is zo mooi maar ik wordt afgeleid door het feit dat ik moet plassen en ik bewater een boom die dichtbij staat. Ik ga weer terug naar waar ik lag en ik zou het prachtige schouwspel dat ik net zag graag weer hervatten. Ik merk dat ik het koud heb, zelfs met jas en handschoenen aan. Hiervoor was alles prima, net als de vorige trip buiten heb ik nu erg last van vlagen van koude die mij treffen. Ik besluit mijn koptelefoon op te doen en muziek te luisteren. Ik ben in de weer met mijn mp3-speler en zoek een leuk nummer. Als ik opkijk is alles veranderd. Het enigszins dode landschap van hiervoor is er niet meer, ingewisseld voor Wonderland: de herfst editie. Vol verbazing sluit ik mijn ogen en doe ze weer open om te kijken of ik het wel echt goed zie en inderdaad, de prachtige intense kleuren blijven, er is geen terugkeer meer. De muziek slaat toe en ik voel mij geweldig: onoverwinnelijk. Dit is zo episch, dit prachtige onwerkelijke landschap die ik hier voor mij zie in combinatie met deze muziek die ik hoor.

 

^{Het uitzicht dat ik had terwijl deze muziek speelde}

 

2. Het hele nummer sta ik als een idioot met een gigantische grijns op mijn gezicht voor mij uit te staren, compleet in verbazing voor wat mij overkomt. Ik kan eigenlijk niet geloven dat dit het echte leven is. Als het nummer ten einde loopt heb ik weer tijd om na te denken en ik vraag me af waarom truffel-producenten geen reclames maken, bijv. op televisie. Hoe makkelijk wil je het hebben, je filmt prachtige natuur, geeft er de mooiste kleuren aan in een computerprogramma, voegt mooie CGI toe om een prachtig wonderlandschap te creëren en laat dit in de commercial zien en informeert mensen dat zij zulk moois met hun eigen ogen zullen zien na het eten van een paar brokjes truffels. Ik weet dat er een hele hoop andere effecten aan verbonden zitten en dat zeker niet ieder mens er goed op zal reageren en besef mij heel goed dat het in onze soms nogal bekrompen samenleving nooit zou werken en meer schade dan goed zou doen. Het zou niet lang duren voor er misbruik gemaakt zou worden van deze natuurlijke schoonheid en een verbod zal niet ver weg zijn. Misschien is het maar beter dat het in de schaduwen blijft verkeren en alleen bij een selecte groep mensen bekend is. Toch vind ik het jammer dat het zo moet zijn en vind het zo zonde dat zoveel mensen in de vooronderstelling zullen leven en sterven dat zoiets moois alleen maar fantasie is en nooit werkelijkheid kan worden. Ik raakte er van overtuigd dat ik al mijn vrienden zou moeten wijzen op het bestaan hiervan en de mogelijkheden (uiteraard ook de mogelijke risico's). Het zou zo'n zonde zijn als iemand dit nooit zou meemaken...

 

3. Naast de prachtige kleurtjes merk ik ook weer heel erg een verandering in mijn manier van waarnemen en mijn manier van denken. Ik kom weer veel dichterbij het bestaan zelf en verwonder mij weer over zoveel dingen. Het enige dat roet in het eten gooit zijn de vlagen van koude die ik blijf hebben. Dit had ik de vorige keer buiten ook al (maar niet de eerste keer in de zomer), het leidt mij dermate af dat ik toch maar besluit naar huis te lopen. Maar voordat ik dat doe zie ik een heel mooi stuk natuur in de verte waar ik heen loop. Ik kijk uit over een prachtige plas, dezelfde plek waar ik tijdens mijn bad trip over uitkeek. Het is zo mooi, op de koude na is de herfst een mooie tijd om buiten in de natuur te trippen! Ik sta hier een hele tijd voor me uit te staren en na te denken, voorbijgangers kijken mij een beetje vreemd aan maar het maakt mij niet uit. Uiteindelijk ga ik dan toch naar huis, echt ideaal vind ik het niet want het is weer een eindje lopen en verkeer blijft gevaarlijk. Toch ben ik tevreden: ik voel mij een stuk beter op mijn gemak dan de vorige keer toen ik dezelfde route af moest leggen. De lichtjes zijn allemaal erg mooi zoals iedereen die ooit op (Atlantis-)truffels getript heeft waarschijnlijk al wel ervaren heeft.

 

4. Eenmaal thuis aangekomen zijn er waarschijnlijk zo'n 3 uur verstreken sinds de start van de trip. Ik voel dat de trip aan het afzwakken is en echte closed eyes visuals heb ik niet meer. Maar ik ben nog wel aan het trippen, zet mijn favoriete muziekplaylist op en laat me meevoeren... Ik lig weer languit op bed en luister simpelweg naar de prachtige muziek. Ik hoor 'Fibreglasses' van Chicane maar herken het nummer niet (ben niet zo best met muzieknamen). De geluiden zijn zo mooi, zo aangenaam voor mijn oren, voor mijn ziel. Ik denk na over de mastermind die dit in elkaar heeft geknutseld. Hoe graag zou ik zelf zo'n tovenaar met geluiden willen zijn. Ik vraag mij af wie dit gemaakt kan hebben en richting het einde van het nummer besluit ik mijn ogen te openen en te kijken wie het is. Dan ben ik diep onder de indruk, het is een nummer die ik pas onlangs heb ontdekt en hoewel ik er toen al van genoot heb ik het nog nooit zo ervaren als ik zojuist heb ervaren. Er is dit jaar zoveel moois in mijn leven gebeurt, maar truffels zijn nog wel de mooiste ontdekking van allemaal. Wauw.

 

 

5. De gedachtes blijven stromen en ik bedenk wat ik straks na het trippen wil doen. Eten koken en misschien mijn familie weer eens opzoeken, ik heb ten slotte een aantal dagen vrij. Ik denk hier over na en wat het allemaal betekent en zie dan voor mij hoe ik geboren word, een baby, een kleine Voyager, in de armen van mijn moeder die net leven geschonken heeft aan mij. Ik zie mijn ouders vol trots en verwondering kijken naar wat zij net de wereld in hebben gebracht. Ik voel de liefde en de schoonheid die met dit moment gepaard gaat en ja, nu lukt het me wel: tranen beginnen te rollen over mijn gezicht. Wanneer was de laatste keer dat ik echt gehuild heb? Erg lang geleden, en nu gebeurt het weer, niet van verdriet maar puur vanwege de schoonheid van het leven. Wat is het allemaal toch mooi.

 

6. De trip is grotendeels voorbij en ik kook in alle rust eten, ik voel me zo ontspannen. Het eten ziet er prachtig uit en ik bewonder mijn eigen kookkunsten en hoe ver ik gekomen ben. Met koken, maar ook met leven. Ik weet nog goed het moment dat ik voor het eerst deze studentengang binnenliep, als bang, verlegen jongetje zonder een duidelijk doel voor ogen. Daar is nu nog maar heel weinig van over. Tijdens het afwassen komt een ander ganggenootje binnen, we praten wat en ik merk dat de truffels nog niet helemaal uitgewerkt zijn. Zij lijkt het niet echt door te hebben maar ikzelf wel en vind het wel grappig. De hele situatie voelt zo bizar. Maar het gaat goed en na afloop pak ik de trein richting het ouderlijk huis.

 

 

Concluderend was het weer een mooie trip, elke keer is weer zo anders. Toch wil ik iets langer wachten tot mijn volgende trip. Aan het einde van de trip deden mijn ogen weer pijn, ik denk niet dat het veel kwaad kan maar denk dat het beter is ze even iets rust te gunnen in plaats van dit wekelijkse/tweewekelijkse tempo van de laatste tijd aan te blijven houden. Ik zou graag nog een laatste gedachte delen van twee dagen na de trip. Ik reed, alleen, over de snelweg en bedacht mij hoe bijzonder dat was. Dat ik vroeger als kind vrij vaak hetzelfde stuk over de snelweg gereden had maar dan natuurlijk altijd als passagier en dat ik nooit echt gedacht had dat ik ooit zelf auto zou rijden. En nu zat ik hier, over ditzelfde stuk snelweg. Ik ben ouder geworden, zelf een 'grote mens' geworden. En wie weet waar ik over 10 jaar ben, welke dingen ik dan allemaal doe... Wat is het leven toch bijzonder, en wat een geschenk dat wij dit zo lang mee mogen maken. Men zegt vaak dat het leven kort is maar als je er bij stilstaat gebeurt er zoveel en is het vrij lang. En zelfs als het abrupt beëindigd zou worden, dan is er nog altijd de uitgestrekte oneindigheid van het universum, de onsterfelijke dimensie die nooit verloren zal gaan...

[rijkiedijkie 14]

Leuk report erg persoonlijk. 

Geniaal over die reclame. Denk alleen dat mensen er veel vooroordelen over zullen hebben wat jij al zegt idd. 

Wel mooi je hebt dus je roeping gevonden. Volgens jou moet je muziek gaan maken haha. Ik denk inderdaad ook 

dat het leven eigenlijk vrij lang duurt, maar dat het in perspectief van het universum maar heel kort is. En dat het 

tegelijkertijd heel mooi is dat mensen zo klein zijn maar dat het tegelijkertijd toch zo belangrijk is dat de mens bestaat 

omdat we anders maar dieren zouden zijn die hele dag moesten jagen en nu kunnen we ook veel meer maken en 

andere dingen doen dan overleven. 

Groet

[Voyager360 25]

Helemaal waar! Bedankt voor je reactie!

[OnTheChase 11]

Oh he did it again!!!
 

Fantastische report. Je wordt echt steeds beter met je woorden. Ook echt respect voor zo regelmatig te posten! Je hebt mij eindelijk overhaald ik ga nu ook is beginnen schrijven.

Was echt zeer tof met voor te lezen. De natuur laat ons echt tot rust komen. Kan mij alleen voorstellen hoe episch het was om de beleefenis ( encombinatie)  van Far cry adventure music en het herfstlandschap te samen te ervaren.

Het stukje over de autoweg op´t laaste vond ik een mooie gedachte.

Groetjes!

[Voyager360 25]

Bedankt voor de complimenten! Ik ben zeer benieuwd naar jouw reports!