Het Salamander Complex

[Demion 24]

Ik word wakker. In plaats van mijn gebruikelijke geest is er een blank licht en een naam: Zeno. Dat ben ik. Ik ben Zeno. De volgende vraag die zich met kracht opdringt is: waar ben ik? Er is wit licht. Ik knijp mijn ogen een beetje samen en het witte licht trekt zich wat terug en vervormt tot aluminium roosters met helwit zoemende tl-buizen er achter, zo'n drie meter boven mijn hoofd. Huh?

 

Tijd. Complexe wereld. Onhandelbare begrippen. Verwarring. Onzekerheid. Angst. Verloren. Koud. Alleen.

 

Ik word wakker. Ik ben Zeno. De aluminium roosters boven mijn hoofd laten hun ongenadige licht permanent op me neerstralen, dat weet ik nu. Denk ik. Er is hier... geen tijd. Ik lig ergens op, maar ik kan mijn hoofd niet bewegen. Ik voel mijn lichaam, het is er, helemaal, en het voelt prima, er is geen pijn of iets anders, maar ik kan me niet bewegen. Enkel mijn ogen kan ik naar wil openen en sluiten, maar het beeld is altijd exact hetzelfde: aluminium roosters en helwit licht. Er is ook een geluid. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft voordat dat geluid überhaupt tot mijn lege geest doordrong, want tijd is iets... rubberachtigs geworden. Iets slijmerigs. Iets... verkèèrds. Hoe kan tijd nu verkeerd zijn? Er zijn vage beelden. Schimmen van taferelen flitsen soms ongrijpbaar snel langs de onderkant van mijn bewustzijn. Beelden. Plaatsen. Een leven? Mijn leven? Ik weet het niet. Het enige wat zekerder is dan ooit iets zeker heeft kunnen zijn is mijn naam: Zeno. Dat is, in deze nachtmerrie van wit licht en tijd, een rotsvast anker van warmte en troost: het drijft als een weldadig eiland voortdurend in het midden van de kern van mijn wezen, zo zeker als god, zo vast als een huis. Dit zelfbegrip van zijn is wat voorkomt dat mijn geest volledig zou oplossen in deze lege stille witte hel. Waar ben ik, in godsnaam? En wat, oh hemelse herder, wat hebben ze in godesnaam met me gedaan?

 

Tijd. Vloeibare rivier van aaneengesloten complexe vortex van altijd maar voortdurende kraakheldere ervaring. Het eeuwige nu. Dit is het Salamander Complex.

 

Ik word wakker. Ik ben Zeno. Er is iets verandert. Ik merk het onmiddellijk. Ik open mijn ogen. Roosters. Licht. Geluid. Maar... ook iets anders. Een... sensatie. Een gevoel. Mijn geest worstelt. Ik heb geen begrippen meer. Alles is leeg. Ik ben enkel Zeno, en mijn wereld is wit licht. Maar nu... Wind, zegt mijn geest opeens, en het woord is als een bevalling, als de allerèèrste bevalling, want het is naast 'ik ben Zeno' het eerste andere... begrip, idee, concept, dat opduikt in mijn geest in wat wel eonen van tijd en onbeschrijflijke stilte en gruwelijke lege hel van wit licht geweest hebben moeten zijn. Wind. Maar... nee. Geen wind. Iets dicht bij wind. Mijn geest worstelt. Bries? Mijn lippen vertrekken opeens en de sensatie verpletterd mijn geest bijna met zijn plotselinge zinderende aanwezigheid in mijn tot nu toe volledig lege bestaan. Ze vervormen in een welhaast weldadige manier naar bòven en mijn geest produceert, bijna als een blikseminslag: glimlach. Dit haast onbeschrijflijke gevoel van licht geluk om iets kleins en prachtigs verlicht mijn geest op een niet te bevatten manier; ik sluit mijn ogen en verdwijn.

 

Onbeschrijflijke golven van goudwit licht voeren me mee langs het ene ongelooflijke hoogtepunt na het andere. Waar ga ik heen? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat elke volgende seconde die ik ervaar in dit zalig voortvloeien van die heerlijke rivier van tijd die mij al zolang als ik me herinner te bestaan met zich meevoert, vooruit naar de toekomst maar altijd in nu, hier is het eeuwige nu, elke volgende seconde die ik ervaar in dit zalig bestaan, nog bèter is dan de voorlaatste? Ik sluit mijn ogen en verdwijn.

 

Ik word wakker. Ik ben Zeno. Een licht briesje waait over mijn buik. Dàt is de nieuwe sensatie die ik ervaar, direct gevolgd door de nieuwe sensatie van een glimlach die heel mijn hart en wezen verwarmt, een simpele glimlach om tegelijkertijd zowel het woord 'briesje' als de bijbehorende bijzonder prettige ervaring van een warme lichte bries over je buik. Ik kan me bewegen, flitst als een donderslag door me heen. Ik weet niet hoe ik dat weet, maar ik weet met een krachtige flits van intuïtieve zekerheid dat het waar is. Opeens word ik bang. De lege witte hel die, besef ik nu opeens, iets krijgt van 'achter me liggen', laat zijn helse ijskoude greep op me los en ik besef wat er misschien wel voor me ligt: vrijheid. Maar wat... wat is er, daar... daar bùiten? Wat is dat eigenlijk, buiten? Ik was ooit... niet hier. Dat heb ik geweten. Ik was ooit... niet-Zeno. Ongrijpbare wielen van tijd wentelen als universa van stilte en ruimte voor me langs en ik sluit mijn ogen en verdwijn.

 

Ik word wakker. Ik ben Zeno. Er zijn roosters en er is wit licht en er waait een lichte warme bries over mijn buik en ik glimlach weer en dat voelt goed. Ik kan me bewegen, weet ik nu. Ik doe een snelle check en ervaar dat mijn lichaam nog in zijn geheel bestaat: daar zijn mijn handen en voeten en dit is mijn hoofd en mijn aangezicht, zo vertrouwd. Ik ben ik. Toch? Voorzichtig stuurt mijn geest een signaal naar mijn hand, en mijn hand... beweegt. Even. Een kort rukje en dan weer stil, maar mijn hand beweegt. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst iets anders dan mijn oogleden heb kunnen bewegen in... onmogelijke wielen van tijd. Mijn geest huivert even voor zoveel immense eonen, en trekt zich dan weer terug in zichzelf. Mijn lichaam rilt, opeens. Een weldadige trilling, een tinteling van wat niet anders te omschrijven valt als lèven begint opeens in mijn voeten en werkt zich op een allerprettigste manier langs de huid van mijn benen omhoog en omvat dan heel even heel mijn kruis als een stille geliefde en tintelt dan verder door mijn buik en mijn borst en verwarmt dan mijn hals heel snel en bereikt dan mijn hoofd en explodeert daar volledig en ik sluit mijn ogen en verdwijn.

 

Ik word wakker. Ik ben Zeno. Ik open mijn ogen en kom overeind. De ruimte waarin ik me bevind is inderdaad zo'n drie meter hoog. Ik heb al die tijd gelegen op een stalen tafel. Ik zit nu op de rand ervan en kijk om me heen. Ik ben gekleed in een volledig witte overall van een prettig aanvoelende warme zachte stof. Mijn voeten zijn gehuld in witte slippers. De stalen tafel staat in het midden van een grote achthoekige ruimte die naar boven toe wat smaller wordt en eindigt in die gruwelijke roosters. De wanden lijken bekleed te zijn met effen stalen platen, maar mijn ogen en mijn geest hebben moeite veel te onderscheiden in die eindeloze waterval van helwit licht. Recht voor me uit steekt uit de anders zo effen wand een paneel een centimeter of twee naar binnen. Dat brengt het briesje voort dat mij... nou ja, gewekt heeft. Ik sta op. Ik zet mijn voeten voor me neer op de stalen vloer en duw me met mijn handen een beetje af van de stalen tafel en dan sta ik overeind en alles voelt gewoon helemaal prima en vertrouwd. Ik ben Zeno en ik zet een stap vooruit en strek mijn arm en mijn vingers krommen zich om de rand van de plaat die een beetje open staat en ik trek en het paneel opent zich nog verder.

 

Ik ben Zeno. Dit is mijn wereld.

 

[OnTheChase 11]

Wooooooow

whuuut is hier zelfs gaande? 

Dmt? 

groetjes hopelijk ben je er al van bekomen 

[Demion 24]

[Demion 24]

Zegt dat genoeg?

 

[Demion 24]

(Enne: voornamelijk truffels en de nodige joint, af en toe een pilsje...

 

DMT staat wel nog op de lijst.

 

)

[Voyager360 25]

Wederom ongelooflijk. Kon het helemaal voor me zien, al zag ik het in een soort van oude Griekse tijd voor me, zal aan de naam liggen. Schrijf je ook boeken?

[Demion 24]

He Voyager,

 

Dank voor het compliment (en OnTheChase natuurlijk ook)!

 

Nee, ik schrijf nog geen boeken, alhoewel ik wel al eens overwogen heb om een bundel van dit soort stukjes samen te stellen (ik schrijf als 'Simon Van Doorn' ook dit soort stukjes op Feesboek) maar dat is nog niet van de grond gekomen. Ik vermoed dat de gemiddelde uitgever het tè vreemd vindt, lol...

 

( https://www.facebook.com/profile.php?id=100009426422684 )

 

 

Wellicht iets voor de nabije toekomst, dus. Ondertussen blijf ik hier maar gewoon boeiende verhalen schrijven...

 

 

Vriendelijke groet,

 

Demion

 

[OnTheChase 11]

Cool man! Gekijk waarin je ook gepassioeerd zijt is cool! 

de wereld onbteekt het vaak aan initatief en passie !

[Demion 24]

Ik ben het volkomen met je eens, OnTheChase.