Recommended Posts

Wie: Ik, tripnummer 16

Wat: 15 gram Tampanensis (Philosopher's Stone)

Waar: Kamer (studentenhuis)

 

Voorafgaand: een fysieke beproeving

0. Ik had nog een portie Tampanensis over die over enkele dagen over datum zou raken. Ik had mij er al eigenlijk bij neergelegd dat ik het weg zou gooien want trippen leek voorlopig niet echt zinvol te zijn. Echter de nacht voor het trippen had ik een droom waar ik een pak cornflakes gekocht had. Dit pak cornflakes had een houdbaarheidsdatum van vóór mijn geboortedag. Toch wilde ik het nog opeten, zo ziek zou ik er niet van kunnen worden toch? Weggooien is ook zonde. Nogal maf, maar ik kon de parallellen zien met de huidige situatie. Misschien morgen op de een-na-laatste dag dan toch nog even trippen?

 

De avond was er een ergometerwedstrijd bij de roeivereniging. 1000 meter roeien, zo hard als je kunt. Ik had totaal niet getraind, was eigenlijk heel moe en totaal niet voorbereid, maar ik had me opgegeven dus ach ik doe mee, als enige persoon van mijn team. Na 500 meter ben ik kapot, maar ik ga door. Ik voel mijn lichaam zwakker worden, alles om mij heen begint haast te vervagen, maar het einde is in zicht. Na afloop voel ik me verschrikkelijk. Er wordt mij aangeraden een glas water te drinken, ik loop met moeite naar de keuken en schenk een glas in. Daarna ga ik even zitten en probeer tot rust te komen. Het lukt niet, mijn lichaam is nog steeds van streek. Dan begint de persoon naast mij tegen mij te praten. Ik wil dolgraag converseren maar ik kan het niet. Ik kan enkel een paar woorden uitbrengen. Dan voel ik dat ik misschien moet overgeven, ik loop naar de toilet en hang boven de wc-pot. En daar stroomt het. Dit is afschuwelijk. Ik had al geruime tijd niet meer gegeten om juist dit te voorkomen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer overgegeven heb, maar dit wil ik nooit meer meemaken. Al die plannen om te trippen op mescaline of ayahuasca, psychedelica berucht om kotsbuien, lijken opeens slecht doordacht. Misschien is dit het lot die mij kenbaar maakt dat ik dit niet moet doen? Het lot of niet, ik wil dit niet meer, dit voelen. Ik wil niet meer leven. Ik bedenk me dat dat een domme gedachte is die eigenlijk nooit in mij opkomt, maar nu voel ik het. Ik probeer de schoonheid van het bestaan te zien en ja die is te zien, zelfs hier op dit toilethok met een smerige geur. Maar het weegt niet op tegen het ongemak dat ik ervaar. Nooit meer.

 

Lichtpuntjes

1. Na een tijd, wanneer ik denk eindelijk uitgekotst te zijn, wil ik dan toch maar het gebouw verlaten, de koele nachtlucht in. Misschien dat frisse lucht mij goed zal doen. Of zo meteen op bed liggen. Voordat ik de deur uit stap zie ik mijn coach en een ander meisje. Ze zeggen dat ik het goed gedaan heb, gezien het gebrek aan training. Ik laat merken dat ik kapot ben en dit andere meisje strekt haar arm uit en legt haar hand op mijn schouder. 'Het komt wel goed.' zegt ze en ze glimlacht. Het voelt alsof ik door een blonde engel aangeraakt wordt en ik zie een innerlijk licht vanuit haar stralen. Haar aanraking laat alle pijn tijdelijk wegvloeien. Ik bedenk mij hoe pervers en verschrikkelijk het is dat zoveel mannen deze prachtige engelachtige schepselen soms slechts als lustobject zien. Waar zijn we als mensheid mee bezig? Deze surrealistische ervaring maakte dit hele voorgaande gedoe weer goed, ook al voel ik me nog steeds verschrikkelijk. Zij gaan ervandoor en niet veel later loop ik terug naar mijn kamer. Ik passeer wat lichten van lantaarns, die een oranjeachtige gloed afgeven. Zo zal het er dus uitzien als je sterft denk ik. Het doet me een beetje denken aan de verandering in perceptie van licht tijdens het trippen, maar dit is toch anders. Ik bedenk me dat als ik nu ga trippen, ik de slechtste trip ooit zal hebben. Ergens is dit interessant, puur om te experimenteren. Maar dat lijkt me helemaal geen goed plan. Ik plof op bed neer en voel de pijn over mijn hele lichaam. Nee, dit voelt niet lekker, het voelt nog steeds belabberd. Maar na een tijdje voel ik dat ik toch weer een beetje energie heb en besluit ik maar om te gaan douchen.

 

Dit voelt goed zeg. Het warme water stromend over mijn naakte lichaam. Ik douche vrij lang en na afloop voel ik mij herboren. Uiteindelijk heb ik mij ongeveer een half uur compleet miserabel gevoeld, maar nu voel ik me extatisch. Niet dat ik het snel opnieuw zou doen, maar toch ben ik trotst op mijzelf, dat ik heb doorgezet. Ik bedenk me dat er al enige uren verstreken zijn sinds ik voor het laatst gegeten heb omdat ik wist dat deze wedstrijd er aan zat te komen. Hmm, misschien dat trippen nu toch wel interessant is? Perfect getimed en ik besluit het te doen. Na inname zet ik alvast wat muziek en een visualizer op en kook ik mijn avondmaal. Ik had eigenlijk wel zin om een spirituele documentaire te kijken, nuchter vond ik dit al heel mooi, maar ik was benieuwd of ik het trippend nog beter zou begrijpen. Lijkt mij een strak plan. Tijdens het koken loop ik op en neer van de keuken naar mijn kamer en een van mijn favoriete nummers speelt zich af. Ik ga er even voor zitten, dit is toch wel zo mooi. Maar het eten moet niet aanbranden dus ik ga weer terug.

 

2. De visualizer is prachtig en de muziek zeer aangenaam, ik besluit dat ik mijn avondmaal wel alvast kan opeten. De muziek is te goed, eigenlijk heb ik niet zo'n zin om een documentaire te kijken en ga ik liever even liggen. En daar gaan we weer... Ik sluit mijn ogen en wauw dit zijn mooie closed eyes visuals. Het is niet zoals bij Atlantis, van die psychedelische geometrische figuren waar je zelf niet zoveel over te zeggen hebt, dit is veel meer een droom/inbeeld-achtige toestand, waarin ik tot op zekere hoogte zelf bepaal wat ik zie. Ik zie de meest fantastische, fantasierijke en creatieve dingen. Sommige psychedelisch, sommige een mengeling van natuur, sprookjes, droombeelden, verzinsels, de ruimte. Het is werkelijk prachtig en ik kan gewoon van al deze beelden genieten met prachtige muziek op de achtergrond, zonder al te veel na te denken of mentaal te labelen. Ik bevind me weer in die zone waar ik muziek écht kan begrijpen.

 

3. Eigenlijk gaat dit heel lang door, die documentaire bewaar ik wel voor een andere keer. Ik voel me zo tevreden, iedereen moet truffels ervaren. Zodat iedereen in kan zien hoe mooi het leven is, hoe mooi zij zelf zijn. Weer vraag ik me af of ik niet gewoon geluk heb dat het bij mij zo vaak zo geweldig leuk en bijzonder is en of het onverantwoordelijk is dit aan anderen te verspreiden. Komt het vanzelf niet op hun pad als ze er baat bij hebben? Moet ik interfereren? Ik weet het niet, maar ik wil het in ieder geval delen met de mensen die het dichtst bij mij staan. Mijn vrienden, vriendinnen, familie. Iedereen moet in ieder geval de kans hebben dit te doen, weten dat het bestaat.

 

Wedergeboorte

4. Wat ik eerder al voelde tijdens het douchen, voel ik nu opnieuw, maar op een andere manier. Vanwege de prachtige droomachtige visuals, lijk ik weer herboren, in mijn mind. Ik ben weer de ongerepte avonturier die ieder kind ooit geweest zal zijn. Nieuwsgierig naar alles wat deze wereld te bieden heeft. Ik voel een liefde naar iedereen die ik ken en ik besluit op Whatsapp te gaan en met mensen af te spreken. Er valt zoveel te bespreken! Niet via de app, maar in persoon. Dan ga ik al mijn contacten langs en zie ieders foto en persoonlijke bericht. Zoveel verscheidenheid. Zoveel verschillende interesses. Aan de ene kant wil ik dat iedereen deze prachtige ervaring meemaakt die ik nu meemaak, keer op keer. Maar tegelijkertijd begrijp ik dat niet iedereen hetzelfde is. Dat niet iedereen dezelfde waarde er aan zal hechten. Dat er zelfs mensen zullen zijn die hier helemaal geen interesse in hebben. Is iedereen diep van binnen wel hetzelfde? Als je maar diep genoeg doordringt tot de kern, zijn dan niet alle levende wezens één? Misschien ooit, maar als ik deze foto's langsloop bedenk ik mij dat veel mensen hun eigen paden gekozen hebben. En dat is prima, dat is juist ontzettend mooi! Ik voel enkel liefde voor iedereen in deze lijst.

 

5. Op een gegeven moment kom ik een mooi zwartharig meisje tegen waar ik onlangs kort mee heb samengewerkt in een groepsopdracht tijdens de studie. Ze heeft altijd een lieve en enigszins verlegen indruk op me gemaakt, maar nu zie ik deze profielfoto. Ze staat voor een aantal hertjes, haar gezicht naar de camera, in een mooie zwarte jas. Tederheid overvalt me. Wat is er mooier dan dit? Zo'n prachtig lief wezen voor zachtaardige schepselen die hertjes zijn. Ik bedenk me dat mijn toekomstige droomvrouw net zo zal zijn. In harmonie met de natuur. Onvoorwaardelijke liefde voor het goedmoedige. Ik vraag me af of het meisje waar ik nu mee aan het daten ben hier eigenlijk wel aan voldoet. Is zij ook zo? Ik ken haar eigenlijk nog niet goed genoeg, maar ben nu wel benieuwd. Het is voor mij compleet duidelijk wie mijn levenspartner zal worden. Althans, niet letterlijk wie dit zal zijn, maar wel hoe ik haar zal herkennen, wat ze zal doen. Al van jongs af aan is mij dit duidelijk. En nu komen al die gevoelens weer terug... Het is overduidelijk. Perfectie bestaat. De ideale liefde bestaat. Hoe anders kan ik dit sterke gevoel al van jongs af aan hebben? Dit was er al vóór mijn geboorte, vóór mijn fysieke manifestatie. Ik zal haar vinden en dan zal er complete harmonie bestaan, verlichting. Met ons licht bevrijden we de wereld, onze wereld. Het is mij allemaal duidelijk. Mijn levensdoel. Deze ziel vinden, samenvoegen, en deze imperfecte wereld perfect maken. Het is zo overduidelijk geweest, al die tijd, maar de laatste tijd werd het overschaduwd door andere dingen, was ik druk bezig met persoonlijke groei, spiritueel ontwaken, dichter tot mezelf komen. Deze zielsverwant vinden is een eindstreven, gebeurt pas wanneer de tijd rijp is. En dat is het nog niet, er valt nog te veel te ontdekken voor het moment daar is. En dit zal ik zelf moeten doen, alleen. Of met anderen, maar niet met haar, nog niet. Het sterfelijke gaat vooraf aan het eeuwige, het aardse vooraf aan het goddelijke. De eeuwigheid is er altijd, het aardse gaat voorbij.

 

6. Ik voel me vol met energie zitten en dans uitbundig op de muziek. In mijn eentje, op mijn kamer. Het leven is krankzinnig mooi en dankzij een eerdere trip weet ik dat het na de materiële dood alleen maar nog mooier wordt. Zelfs als voorgaande paragraaf over mijn zielsverwant een illusie blijkt te zijn en deze persoon niet in deze wereld bestaat, wat mij uiterst onwaarschijnlijk lijkt, dan is het een waarheid die de materiële wereld te boven gaat en is het iets wat ik in het eeuwige leven hierna tegen zal komen. Een metafoor voor de samensmelting van het hogere. Wat het ook precies is, het geeft niet, ook alleen heb ik de tijd van mijn leven. Ik houd zoveel van mezelf, van het leven, het is nauwelijks voor te stellen als er nog een tweede persoon bij zou komen van wie ik net zoveel zou houden als ik van mezelf en het leven houd.

 

Na afloop voel ik me herboren en dat nog wel twee keer op dezelfde dag! De eerste keer een combinatie van fysiek en mentaal, daarna op zielsniveau. Wat kunnen truffels, en het leven, toch mooi zijn!

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden