Recommended Posts

Korte schets van de situatie: 6,5 uur niets meer gegeten en 's avonds 15 gram Atlantis opgegeten, alleen in mijn kamer.

 

Harvested door aliens

Na een paar potjes Magic: Duels te spelen op de PC en te merken dat het aan de verliezende hand zijn me toch niet super vrolijk stemt, besluit ik maar weer eens lekker op bed te liggen, mijn ogen te sluiten en mijn eigen innerlijke wereld weer eens in te duiken. Op de achtergrond speelt prachtige muziek en ik zie al vaag closed eyes visuals. Het duurt niet lang of ik ben weer compleet tot rust. Ik voel en zie (met mijn ogen dicht) spirituele wezens uit een andere dimensie over mijn gezicht krioelen, als een soort van psychedelische insecten maar dan zonder daadwerkelijk fysiek contact. Het voelt alsof ik 'geharvest' wordt, het is duidelijk dat deze wezens iets met mij van plan zijn, dat ze aanpassingen in mij maken of iets uit mij halen (of juist in mij stoppen). Ik voel me wel goed eigenlijk en heb hier geen bezwaar tegen, deze wezens zijn zoveel intelligenter dan ik, zij zullen wel weten wat ze aan het doen zijn. Ik moet denken aan aliens die ons als wormen zouden zien. Hoe wij als mens omgaan met dieren die wij minder intelligent dan ons achten. Niet iedereen natuurlijk, maar toch wel de grote meerderheid. Deze wezens die nu met mij bezig zijn maken verder geen contact met mij, althans ze communiceren niet met mij, wel onderling maar ik begrijp ze niet. Ze lijken compleet op te gaan in hun taak en wekken de indruk dat dit de normaalste zaak van de wereld is en dat ze dit regelmatig doen. 'Hoe fucked up ben ik dat ik dit toelaat? Dat ik dit normaal vind?' denk ik. 'Dat mijn zondagavond bestaat uit gefacefucked worden door aliens uit een andere dimensie? Wat is er toch allemaal met mij gebeurt sinds ik in aanraking ben gekomen met truffels.' Het zijn geen verwijten die ik mezelf maak, ik vind het eigenlijk juist wel heel amusant.

 

Na een tijdje is het toch tijd om op te staan en even naar de WC te lopen. Zoals altijd is dit interessant, dit kleine witte hokje. Maar anders dan normaal blijf ik hier nu veel langer. Ik druk mijn handen tegen de muur om te kijken hoe dat voelt, doe van alles, bestudeer van alles, het is allemaal zo interessant. Ik zie overal patronen. Leven is zo apart. Ik moet hier vaker bij stilstaan als ik nuchter ben, dat wil ik al heel lang maar het lukt nooit helemaal...

 

Ik loop weer terug mijn kamer in, ga op de grond zitten, gehurkt. Dan ga ik liggen, neem rare posities in. Op een gegeven moment lig ik met mijn rug op de grond en bevind mijn hoofd zich onder een stoel. Volgens mij heb ik nog nooit onder een stoel gelegen in mijn kamer. Zoveel ruimte die nooit gebruikt wordt... Als kind zoek je die ruimtes juist op, nu is er totaal geen reden meer voor, wat een zonde.

 

Pleidooi tegen porno

Op een gegeven moment moet ik aan porno denken. Al een aantal weken of zelfs een paar maanden probeer ik redenen te verzinnen waarom ik hier compleet mee moet stoppen. Ik kijk het niet vaak, maar toch wel een (of een paar) keer in de zoveel tijd. Maar wat ik ook verzin, het is nooit krachtig genoeg om er daadwerkelijk mee te stoppen. Dus had ik het feit dat ik het al niet zo vaak kijk maar geaccepteerd - wie doe ik er nu echt kwaad mee? Ik had wel theorieën over dat zolang mensen dit kijken, de wereld een plaats zal blijven waar seksueel geweld, objectificatie en een algehele focus op lust normaal en veelvoorkomend zijn. Dit idee was geïnspireerd door een bepaalde religieuze stroming waar ik ooit van hoorde - waar een bepaald aantal mensen ter wereld (ik geloof iets van 13 of 36?) de staat van de wereld bepalen. Leven zij goed, dan zal de wereld goed zijn. Leven zij slecht, dan zal de wereld slecht zijn. Etc. Ja een of andere vage religieuze theorie waar ik ooit een keer van gehoord heb en eigenlijk niet echt in geloof, dat zal mij wel overtuigen om van porno af te blijven...

 

Maar goed, ik moest dus aan porno denken. Zoals zo vaak onder invloed van truffels, kon dit heerlijk zonder mentale labels, zonder oordelen. Nouja, in eerste instantie. Want ik bedacht me hoe misselijkmakend en fout het eigenlijk is. Mensen die elkaar niet kennen en dan 'de daad' performen. Niet omdat ze het willen, niet omdat ze er zin in hebben, maar om simpelweg geld te verdienen (in de meeste gevallen). En ik, iemand die geen van die personen ken of ooit zal tegenkomen, kijk hier dan naar, om zelf gestimuleerd te worden. Ik ken deze mensen niet en zij mij niet, en ik kijk, puur om mijn eigen lusten te bevredigen naar hen in hun meest kwetsbare toestand. Kijk toe hoe geld tot perverse handelingen aanzet - handelingen waar zeer waarschijnlijk later in berouw op teruggekeken zal worden. Dit zijn goddelijke wezens gereduceerd tot onvrije beesten. Zoiets wil ik toch niet steunen, mij schuldig aan maken? De waarheid werd mij volledig duidelijk en ik schaamde me dat ik er al zo lang gebruik van heb gemaakt. Dit is niet hoe het zou horen. En met dat, realiseerde ik mij dat moment, hadden truffels mij van deze gecorrumpeerde toestand bevrijd. Waar al mijn eigen ideeën en initiatieven om er mee te stoppen mij nooit volledig hebben overgehaald, gebeurde het nu in één keer, zonder dat ik er bewust over na wilde denken. Het verscheen opeens in mijn gedachten. Truffels tonen je zo veel dingen, maar als je de waarheid getoond wordt, dan herken je die direct. Sterker dan alles wat ik in mijn normale leven voor waar aanhoudt.

 

Natuurlijk is er weinig mis met seks zelf - sterker nog dit kan juist ontzettend mooi zijn. En zelfs als het puur lust is kan het een plaats hebben. Maar dan moet het wel van beide kanten komen en niet om een reden als het verwerven van kapitaal worden gedaan. Als er geen geld aan verdient zou worden en iedereen zou puur in vrijheid leven, hoeveel porno zou er dan nog worden gepubliceerd? Een aantal maanden terug heb ik ook een documentaire gekeken over dit onderwerp 'Hot Girls Wanted', zeker een aanrader om de andere kant van de porno-industrie te zien.

 

De teleurstellende realiteit

De rest van de trip denk ik vooral na over opkomende verplichtingen. Het is fijn dat de trip me goed laat voelen en dat tijd veel langzamer gaat dan normaal, maar spirituele ervaringen heb ik er verder niet echt aan over gehouden. Vlak voor het slapen gaan bedacht ik me of we in de opvoeding niet al belemmerd worden in onze vrijheid. Zijn wezens van nature juist niet veel beter dan de hokjes waar ze worden ingeduwd door cultuur en opvoeding? Als kind had ik veel meer zorgen, lijkt het, daarom geniet ik nu juist extra van de vrijheid die het volwassen zijn met zich meebrengt. En dat terwijl je als kind nog minder gecorrumpeerd bent...is dat niet ontzettend zonde? Ik herinner me dat ik vaak dingen moest doen waar ik helemaal geen zin in had, dan moeten we weer daarheen, dan gingen we weer daarheen... Nu hoef ik nergens meer heen, in principe, want ik ben volwassen en ik ben 'druk met andere dingen'. Vlak voor het slapen gaan poets ik mijn tanden en dan realiseer ik mij de andere kant van het verhaal: zonder opvoeding zou tandenpoetsen er waarschijnlijk ook niet bij zijn... Zou je als kind veel ongezonder eten. Oké misschien dan toch niet volle vrijheid, maar zoals altijd een balans.

 

Als er iets overduidelijk is, is het wel dat mensen bijzondere wezens zijn, dat wezens in het algemeen bijzonder zijn - dat al het leven bijzonder is. Dat bewustzijn iets oneindig fascinerends is. En toch lijkt de realiteit dit te ontkennen, open een krant, log uit op hotmail en wordt automatisch doorverwezen naar msn.nl, log in op Facebook en zie wat er allemaal gepost en geliked wordt... Er wordt zoveel tijd en energie gestoken in zulke triviale aardse zaken... Gesprekken blijven vaak hangen in alledaagse dingen of als er dan toch enigszins de diepte in wordt gegaan blijft het vaak bij clichés. Ik probeer zoveel mogelijk echt de diepte in te duiken, naar de daadwerkelijk interessante aspecten van het bestaan en dit lukt dankzij anderen soms best aardig. :) Maar het feit blijft dat het bij de meerderheid die ik dagelijks tegenkom nooit de diepste diepte in zal gaan. Niet dat daar per se iets mis mee is, maar ergens is het ontzettend zonde. De innerlijke goden worden onderdrukt, in plaats van onsterfelijke wezens zijn we 'personen' met een bepaald 'karakter'. Wie ben ik? Mijn lichaam, mijn hersenen. In ieder geval niet die onsterfelijke ziel, die entiteit van bewustzijn. Gelukkig ben ik dankzij truffels van dit reductionistische idee bevrijd. 

 

Sinds mijn trips zie ik de natuur in nuchtere toestand onomstotelijk anders - mooier, beter gedefinieerd, meer zoals tijdens trips. De overgrote meerderheid van de mensheid lijkt dit te ontgaan. Toegegeven, mij ontging dit eerder veelal ook, ook al vond ik de natuur altijd al mooi. Maar nu is het krankzinnig en moet ik vaak mijn lachen inhouden of even checken of ik niet aan het dromen ben als ik zie dat zulke prachtige, onsterfelijke natuur midden in een stad te vinden is en door duizenden mensen elke dag onopgemerkt gepasseerd wordt.

 

Leef ik in een fantasiewereld? Is het leven van zoveel mensen nou echt zo saai? Probeer ik hier koste wat het koste gewoon van te ontsnappen, is dit een poging van mijn ego om een beetje betekenis aan mijn leven te geven, om mij beter te voelen dan anderen? Ik denk het niet, ik denk dat de tripwerkelijkheid de echte werkelijkheid laat zien. En toch, ondanks dat ik hier steeds meer van overtuigd ben, blijf ik gevangen in dit alledaagse bestaan, met alledaagse taken en bezigheden. Vaak zelfs met alledaagse gedachten en gesprekken. Wanneer doorbreek ik dit nou echt, behalve af en toe in bijzondere ervaringen, echt goede gesprekken of tijdens het trippen? In feite keten ik mijn ware zelf door maar mee te doen met de rest, als een onverschillige en onbelangrijke slaaf, het zoveelste rad in een molen. Het leven kan zo mooi zijn, het leven is zelfs heel mooi. Maar door maar mee te blijven doen aan de illusie die de samenleving gecreëerd heeft zal ik nooit volledig vrij zijn, nooit volledig vrij leven, leven compleet zoals ik dit zou willen. De stap is voor mij misschien nu nog te groot, ik ben nog te gehecht aan de (valse) zekerheid die deze illusie schept. Wanneer zal ik starten met écht leven? Wanneer de tijd rijp is, hoop ik.

 

En terwijl ik dit type zie ik vanuit mijn raam de lichtjes van lantaarns reflecteren in het kanaal, golvend gaan ze op en neer, pure harmonie. De tripwerkelijkheid is er, altijd en overal. :)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Wat een mooi en eerlijk report, Voyager.

Bedankt!

Het is inderdaad soms wat lastig te accepteren dat er meer 'externe volgers' dan 'mensen die hun eigen hart volgen' zijn. Dat zal altijd zo blijven. En alleen met onvoorwaardelijke eerlijkheid en mildheid naar jezelf en anderen kun je hele kleine stukjes veranderen in de wereld.

Men moet immers in staat kunnen zijn zich open te stellen voor innerlijke groei. Dat geldt helaas niet voor een ieder.

Dit alles heeft ook te maken met wat men heeft mogen 'leren' in 'vorige levenscyclussen'. Met andere woorden, in hoeverre is het 'geestelijk' bewustzijn al gegroeid en is men zich bewust van het 'niet stoffelijke'?

Wellicht zou het wat voor je kunnen zijn om wat verdieping te zoeken in materie van 'Jozef Rulof' en 'Helena Blavatsky'?

Uiteraard niet om je te laten overtuigen. Maar om herkenningspunten van je onderbewustzijn te triggeren.

Er zijn uiteraard nog veel meer stromingen waar van alles uit te halen valt. En wie ik ook benoem als een soort 'leermeester'. Ze hebben geen van allen volledige gelijk ;-)

Wees content met wat je nu tijdens deze levenscyclus mag 'leren'. Maar verlies jezelf nooit uit het oog en probeer maniertjes te vinden om telkens een stukje minder 'mee te gaan met de rest'. Zolang je niet te snel wilt, blijft het juist voelen in jezelf.

Je zal op den duur merken dat er ruimte komt voor meer innerlijke groei en bovendien zal je natuurlijkerwijs telkens meer in contact komen met mensen waar je meer mee kunt gaan 'levelen'.

De rest van de mensheid heeft haar eigen verantwoording te dragen, net als jij.

Je pad (je hebt vele levenscyclussen) is allang uitgestippeld, maar daarnaast heb je een groot deel in eigen hand tijdens deze levenscyclus.

De truffel geeft ons een duw in de goede richting en spiegelt ons ongenadig, maar de antwoorden zitten in feite in jezelf. In jouw eigen universum.....

Everlasting.

Ps:

Het heeft nimmer mijn intentie om een discussie aan te gaan op dit forum. Ik kan alles wat ik opschrijf slechts beredeneren vanuit mijn eigen ervaringen en inzichten. Ik heb nooit weet op hoe een ander leven het leven (be)leeft(d) en heb daar dan ook geen oordeel over :-)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden