Cristopher Colombus. The mindfuck?

[Sunshine01 1]

wie: ik, J, D en L

wat: 2 Christopher Columbus repen (?)

waar: ingerichte zolderkamer, bosrijke omgeving + weilanden. 

 

 

Hallo psychonauten,

 

 

Hierbij mijn eerste trip report. Ik vind dat ik hier een report over moest schrijven, omdat dit niet meer met de ''standaard'' effecten van truffels te maken had. Voor mij en mijn medereizigers in dit avontuur is deze trip (na een week) nog steeds moeilijk te begrijpen. Ik hoop door dit report ook te weten te komen of anderen gelijke belevenissen hebben gehad en wat ze toen hebben genomen. (misschien nog andere relevante info over deze repen)

 

De setting: knusse zolderruimte (puntdak), kaarsen, lava lamp, wat vage voorwerpen om op te trippen, chips/cola e.d. kleed met figuurtjes aan de wand. 

 

Truffels.. tsja je kent het. ''je andere thuis''. Na mijn eerste zeer verlichtende trip, ontmoeting met het goddelijke in mezelf, poort naar het hoger bewustzijn, reizen door tijd ruimte muziek liefde. Besloot ik om elke twee a drie week eens wat levenslessen op te doen door truffels te eten. (tolerantie na 14 dagen verdwenen voor hetzelfde sterke effect). Dit heeft mij een compleet andere kijk op mijn omgeving en het leven gegeven. Een beter mens. Na aantal zeer interessante avonturen in de onbekende ''truffelwereld'' waren we er weer eens aan toe. 

 

Het begon allemaal een week van te voren. D had een whats app groep aangemaakt waar wij inzaten. Het plan was om de week er op, het op een vrijdag avond te met zijn vieren bij J thuis de truffels te nemen. Ik moest die dag zelf eerst naar sport tot 21:00. Ik weet van mezelf dat ik elke trip weer het maximale er uit haal, dus dit zou ook weer 6 uur gaan duren. Het plan was, ik zou die avond bij L gaan slapen. En hij ging eerst werken. We hebben in de groep app besproken welke truffels we zouden gaan nemen, we kwamen uit op Utopia (aanrader), de smaak van Utopia is mild en de na smaak is snel verdwenen. Ook is dit een sterke soort dus 10 gram per man is genoeg voor een intense trip. 

 

De dag was aangebroken. J ging op jacht naar Utopia voor de avond, maar de laatste keer dat hij tripte had hij geen hele intense trip op 10 gram (pandora). Hij wou dus meer op reis in zijn fantasie wat mij prima afgaat, maar dat is voor sommigen helaas niet weg gelegd met zo'n dosering, en moeten dus een hogere dosering om ''daar'' te komen. (dit deel van het verhaal heeft J ons verteld). In ieder geval, hij bedacht zich dus bij de smartshop en heeft gevraagd naar het sterkte waar hij sowieso heel diep van zou gaan trippen. Twee smartshops hadden hem dus naar een bepaalde smartshop gestuurd. Hier was een medewerker waar aan hij dus het zelfde heeft gevraagd. Na een tijdje gepraat te hebben kwamen er achter twee repen (?) weg. Deze repen kostten J 35.- euro per stuk. Volgens de medewerker was dit het heftigste wat wat truffels betreft en hij adviseerde J dus ook sterk om niet meer als 1 blokje per persoon te eten. 1 blokje van deze reep stond gelijk aan 15 gram Utopia had de man verteld. Het werd via een Spaanse vriend geleverd. Wat heeft J vervolgens gedaan. Twee repen gekocht. ''zo dat we zeker weten genoeg hadden'' (zucht). 

 

Voor trainen had ik nog even snel wat patat naar binnen geschoven (niet verstandig) maar ik had verder alleen een ontbijt gehad die vrijdag. Na de training heb ik mijn spullen gepakt (tekenblok, stiften en wat slaap spullen) en ben ik richting J gegaan. D was al bij J en ze hadden de zolder een beetje in een yoga stijl ingericht. rode lava lamp en kaarsjes e.d. Toen ik alles zo dag staan had ik een beetje het idee dat we een soort ritueel gingen uitvoeren. Een tafeltje met de twee magische onbekende repen (weinig info op internet te vinden over deze repen). 

 

J, D en ik konden niet wachten op L die nog van het werk moest komen, dus we aten alle drie 1 blokje. (15 gram Utopia volgens de smartshop medewerker). Dit moest dus ruim genoeg wezen voor een avontuurlijke avond. We hadden de gezonde spanning want deze repen was onbekend terrein voor ons. De reep was pure chocola met een soort luchtige substantie. Je beet er makkelijk doorheen. ook zaten er kleine stukjes hard spul in. Er was weinig te proeven van de truffels (?) wat er in hoorde te zitten. Maar de na smaak van de reep smaakte wel naar paddenstoelen. Vrij apart. We gingen zitten  en het moest wel genoeg wezen om hard te trippen. Na ongeveer 20 minuten begon het langzaam als een kwal binnen te zwemmen. Ons plan was om even een stukje het bos naast de woonwijk in te gaan (uurtje) als we nog niet zo diep in de trip zitten, en nog een reis te maken in de werkelijke wereld voor dat we onze ogen sluiten en naar de truffelwereld reizen. 

 

Voor dat we naar het bos gingen moesten we nog even wachten op L. We zakten onderuit met een colaatje en wachtten. We hadden het nummer ''A trip into deep bass music'' op. Als je deze video op youtube opzoekt ( 

) dan is hier een weiland te zien. Met daarin een mysterieuze boom. Hier vertel ik zo verder over. Het begin van de trip leek veel op de eerste fases van truffels maar ik had een onderbuik gevoel dat dit van het pad begon af begon te wijken. J begon dingen te zien die ons nog nooit zijn opgevallen, zoals de kleine spijkertjes in het plafon, schaduwen die leken op het gezicht van een vrouw. (L zag later op de avond Hitler op de muur). Na deze kleine dingetjes waren we inmiddels al een uur verder en we vonden het eigenlijk nog wel meevallen. Toen kwam bij J en ik het haantjesgedrag naar boven, en we zeiden, ach, nog ff een half stukje, dat kan geen kwaad. Op dat moment kwam L ook binnengelopen. We besloten allemaal 1,5 stukje van de reep te nemen. Dit staat dus gelijk aan 22,5 gram truffels volgens de smartshop medewerker. In mijn achterhoofd hoorde ik het al fluisteren. Dit is dus het gevaar van deze repen, je eet het te gemakkelijk weg. In ieder geval, we hadden het spul op. Ik zette muziek op voor onderweg en we liepen de woonwijk uit een klein bos in. De ingang van het bos had wel iets van een soort sprookjesbos, het was een heldere avond met volle maan. een wit kronkelpad over een veldje met twee bochten die in een donker maar toch helder bos verdwijnt. Qua visuals vond ik het nog meevallen omdat we inmiddels al anderhalf uur verder waren. Maar iets in mijn hoofd begon het heel langzaam over te nemen. Dit had was spannends maar ook wat fijns. Toen we door het bos liepen bekroop mij het gevoel van een avonturier. Ik wou maar blijven lopen. Ook mijn benen hielden niet op, het voelde alsof ik alleen mijn hoofd had en zelf kon besturen waar ik maar heen vloog. Ik vertelde aan J dat ik verder de natuur in wou, omdat er om de 500 meter wel een boeren erf was en de lucht nog was vervuild door het licht van het dorp. J liep voorop, in de trip had ik de beste band met hem omdat D vrij negatief was omdat hij dit niet kon plaatsen in een catergorie fijn of spannend. Dit eindigde de vorige keer bij een maat van me in een badtrip. 

 

 

Het psychologische spel. 

 

Het gevoel waar we het wel allen mee eens waren was het gevoel van avontuur. Een avontuur naar het onbekende, dit is trouwens altijd het geval bij het nemen van truffels. Maar dit begon steeds meer af te wijken van het effect van truffels. D had af een toe kaaktrekjes dit is ook het geval bij xtc, ook kon ik mij niet focussen op de bomen het was niet omringt door een lichtere energie maar het vervormende lsd idee. Maar ik kreeg hoop. Alles wat ik zag in het bos was omgeven door een mantel paars - gele patroontjes die exact hetzelfde waren en langzaam mee ademden. Het zit wel goed, dacht ik. We liepen het eerste bos uit, staken een weg over. En liepen een zeer donker smal paadje die wel een kilometer rechtdoor ging langs de rand van een bos met aan de weiland zijde de maan en sterren die het gras verlichtten en aan de andere zijde het pik donkere bos. In dit bos zat volgens D en J een verlaten clownspark. Toen we hier liepen lag er een object in het weiland, dit was een koe. Een neppe plastic koe (een echte) maar we snapten hier niks van en begonnen te lachen dat het bewoog en geluid maakte, we wouden communiceren. Het lopen op dit pad gaf me een bepaald gevoel van vrijheid maar het typische effect van truffels was matig aanwezig. Dit beperkte zich tot enkele patronen in mijn zicht en het kopie effect van de bomen die allemaal hetzelfde in een rij staan. Het aparte was. (nu word het omschrijven moeilijk), ik kreeg lichte delirische mindfucks, dit houd in, dat ik het gevoel had dat ik nuchter was, maar inzichten in mijn hoofd had die volledig kloppend leken in die toestand, maar achteraf de grootste waanzin zijn. Zo dacht ik constant dat de werkelijkheid een echte reis in het grote was. Mijn bereik werd steeds groter, ik begon na te denken over onze menselijke allerdaagse beperkingen die we opgelegd krijgen, waardoor wij als mens gevangen zitten in een cel van beperkingen. Zonder dit kom je daar niet, als je dat doet mag je dit niet, enzovoort. Het gevoel van het gebied wat steeds minder beperkt werd, de power of 10 zoom van het gebied, het begon in die kleine zolderkamer ''eerste blok'' toen het kleine bos in de woonwijk ''tweede blok groter gebied'' toen het grotere bos met weilanden, en zo ging dit door. Ik voelde mijn benen niet meer en had het gevoel dat ik zo naar Italie kon wandelen, denkend over de de steeds meer verdwijnende beperkingen. Niemand kon mij meer stoppen op mijn reis.

 

Op den duur versmalde het pad en werden we knus omringt door dichte begroeiing, op dit punt liepen we dus weer het bos in (nog steeds rechtdoor) het had wat warms, het bos hielp ons in onze reis en gaf ons tips in het onderbewustzijn. De bomen beschermden ons tegen het kwade in de wereld. Na enige tijd lopen op dit smalle pad tussen dichte begroeiing kwamen we uit bij een magische bosvijver. Op dit moment bleven we even stil staan en probeerden we even te beseffen wat onze locatie was, en wat we eigenlijk deden. Geen van ons lukte dit, en we wisten totaal niet waar we waren. Dit maakte niet uit, we waren immers vrij. Ik dacht weer na hoe blij is was dat ik dit nog kon doen en niet in de cel zat, de vrijheid, de nacht, de natuur. Tijd was er niet meer. Ik keek over het watertje en zette het liedje ''la la la'' op. Het was net of dit het perfecte geluid was op deze plek. We staken een sigaret op en keken stil naar het water terwijl we in harmonie met de natuur kwamen. Ook hier weer de typische gedachten van truffels dat je alles op een andere manier wil zien. Dus we gingen gehurkt bij de vijver zitten om het bos vanuit een ander perspectief te bekijken. We hadden zeer veel op. Maar aangezien ik vorige keer bij 10 gram Utopia in mijn hoofd een nieuwe wereldorde had gesticht om een indianenvuur met god e.d. vroeg ik aan J waar hij de rest van de chocola had gelaten. Hij grabbelde in zijn binnenzak, en haalde er een reep uit. D vond het niks, het gevaar van deze repen is je proeft alleen chocola, dus je eet door. D zij dus ook, doe even normaal man, we lopen hier in de middle of nowhere met een overdosis op. Toen begon ik te beseffen dat we in een virtual reality terechtkwamen. het spel was begonnen.

 

We liepen verder, na een tijd op het pad te hebben gelopen kwam er eindelijk een bocht naar rechts in. Het was de enigste bocht dus dan was het goed. Toen we de bocht om waren was er een zand pad met aan beide zijden om de 10 meter een lantaarnpaal. Achter de lantaarnpalen was weer het donkere bos. Het was een tunnel van licht die oneindig door ging. Het zand was een soort sneeuw met witte patronen. We zaten in een ijs wereld. Het hele bos was 1 sprookje geworden. Maar constant had ik een soort druk op mijn schedel (als met alcohol) alsof ik lichtelijk aangeschoten was. Dit had ik nog nooit eerder ervaren in mijn trips, dat was geestverruimend, nu werd ik bestuurd door de onzichtbare elementen van de natuur. De omgeving waar we echt waren was er maar toch ook weer niet. We waren nuchter in onze eigen wereld. Dit had wat spannends. Na een tijdje in onze kopie wereld te hebben gelopen was er in het donkere bos een mysterieus licht wat ons riep. Om dit licht liepen allemaal houten paden door het bos heen (mountainbike baan). L wou er heen. Maar volgens ons was dit te gevaarlijk omdat het bos ons misleide. Het licht in de verte was een groepsaccommodatie. 

 

Toen we uit het bos kwamen, liepen we opeens op de grote weg, het was rond twaalven op vrijdagavond op een landweg. Dit had wel iets engs, omdat wij donker gekleed waren en auto's met 80 km/u voorbij raasden. We besloten dus ook als avonturiers met knapzakken in een rijtje achter elkaar door de berm te lopen. De witte strepen op de weg (bij een lichte verhoging in de weg) waren opeens neon groen. ik snapte er niks van. Als ik dit bekeek vanaf de voorkant leken de groene strepen over de hele weg alsmaar door te gaan. Terwijl dit in werkelijkheid maar 10 meter lang is. We speelden er spelletjes op en vonden het maar een ingewikkeld iets. Onze reis zette zich voort en we kwamen steeds dieper in de trip. We wisten dat er ergens hunnebedden waren en we werden er door geroepen. We besloten rechts af te slaan naar opnieuw een oneindig pad door verlichte weilanden met de maan en sterren. Op dit punt gebeurden er naast het ''normale'' trippen in mijn achterhoofd al dingen die niet helemaal klopten. Ik kreeg steeds meer vragen en vond het geen relaxt iets. Dit was een breed zandpad voor ruiters en landbouwvoertuigen. De rode gloed van het dorp was al in de verte en voor ons was alleen maar duisternis te zien. Toen beseften we dat we echt ver de natuur in gingen. We stonden stil. J en ik keken elkaar aan. Gaan we het doen? ja. J pakte de reep en we aten beiden nog een stuk. Dit komt neer op 37,5 gram truffels per man. L en D vonden dit compleet gestoord en stopten hun stukken chocola in hun zak. Het aparte was. Ik heb zeer intense reizen in mijn hoofd meegemaakt, dit begon op een intense reis op aarde te lijken. We konden onszelf niet meer besturen en lieten ons meevoeren door de krachten der natuur. Onze benen stopten niet. 

 

We liepen op dit pad, en we waren opeens allemaal gefocust op 1 klein tikkend stipje zo'n 50 meter verder op. Dit was schrikdraad wat tegen een stalen hek aan zat. we gingen er omheen zitten en luisterden naar de muziek van dit getik. Het kalmeerde een beetje want de vragen werden steeds heftiger. Rust in ons hoofd was niet aanwezig. wie? wat? waarom? waar? wie ben ik? wat ben ik? wat is ik? en dit ging door in alle variaties. We werden in ieder geval rustig van het getik. J ging er gehurkt bij zitten en bekeek het eens van dicht bij. Interessant dacht ik. En ik begon direct te denken dat ik ook op reis kon met die stroom? wat is stroom? waarom dat licht? hoe komt er nou geluid van energie? Ik stak een sigaret op en het werd alleen maar heftiger. Mijn sigaret wat een magisch staafje met allerlei kleuren en patronen. hoe? wat zijn patronen? Bij elk ding wat ik deed begonnen vragen te komen. behalve lopen. Ik was op reis in de Natuur met alleen mijn hoofd en een zwerm vragen die me achtervolgde. Terwijl ik druk bezig was met deze vragen op te lossen keek ik naar de rest. Het was helemaal niet meer het groepje waar ik mee was. Als D omhoog keek hing er een groene punt energie boven zijn hoofd alsof de hemel zijn ziel wou hebben maar dat de energie aan zijn hoofd kleefde. Ik probeerde het te begrijpen maar het lukte niet. Het waren gewoon andere vrienden waar ik opeens mee was. vrienden? Hun gezichten veranderden niet van persoon maar ook in voorwerpen, materie, dieren. Ik accepteerde het maar en liep verder. J en ik liepen voor op. Op den duur draaiden al onze ogen richting het weiland. We hebben gestaard en gestaard. 

 

De boom. De boom van ons lied. Alles is herleid tot die boom die boom is het hart van onze trip. We wouden er heen. De boom had een aantrekkingskracht van vreugde en een mysterieus avontuur ondeugend gevoel. Helaas stond de boom zo'n 200 meter verder in een weiland (als op het plaatje in de video) en stond er schrikdraad voor onze neus. Het was zo mooi. De stilte, in de verte de gloed van de bewoonde wereld in de lucht, de pikzwarte lucht met zijn witte maan en sterren die het complete weiland verlichtten. Net een sprookje. Dit moest hem wel zijn. J begon te huilen, het was allemaal zo mooi. We liepen verder op dit duistere pad naar niemandsland. Na (voor ons gevoel) uren lopen kwamen we bij het eind van dit pad. Het pad splitste zich in twee (smallere) paden. Rechts ging verder de weilanden en bossen in. Links ging rechtstreeks het bos in. Het leek net of als het zand daar het bos in werd gezogen, het patroon is niet te beschrijven. Mijn intuitie zij dat ik links moest. Dus we gingen links. Toen we de bocht om waren hoorden we heel ver in de verte een hond blaffen. (waarschijnlijk een hond van een boer). Het witte zandpad, de gekrulde pikzwarte bomen, de witte maan en sterren, en het geblaf in de verte. Gaf ons het gevoel dat er wolven in de verte zaten. We waren hier ook zwaar van overtuigd. 

 

We liepen door het bos en kwamen op een grote open plek in het bos, prachtig. Dit is HET. In de hoek van de open plek was een heuvel met daarop de grote stenen waar we naar op zoek waren. De hunnebedden. We liepen er naar toe en zochten ons eigen plekje op een van de stenen. Het was een soort stenen dorp waar iedereen zijn eigen steen heeft waar die leeft. Ik ging op een kleinere steen liggen en keek naar de sterren. Luisterend naar de muziek en de natuur.. Ik dwaalde weg in mijn eigen wereld en kon de sterrenhemel zelf indelen. Maar dit was van korte duur want ik wou niet zoals de meeste trips op reis in mijn hoofd maar in de neppe realiteit. De plek zelf was een perfect plaatje. Het was nep maar toch weer echt. Opeens stond ik op en besefte ik weer de vrijheid. Ik maakte handstanden op de open plek en rolde wat rond. De rest lag ondertussen lekker op de stenen te trippen en te beseffen hoe lelijk mensen zijn. Ik ging in het gras liggen en het fluisterde me lieve dingen. Ik hoorde de rest nog discussieren dat ik een plant was of een modder beest wat in de aarde zakte. Toen ik terug naar het ''dorp'' van stenen ging zaten hun rustig op hun eigen steen. Ik was volgens hun de indringer van hun stadje. Toen hoorde ik opeens stemmen uit de steen komen. Ze zongen, de stenen zongen. Ik legde mijn oor op de koude rots en hoorde dat er iets in zat, door een bars dacht ik in de steen te kunnen kijken en het raadsel van de zingende hunnebedden op te lossen. Ik kwam er niet in. Ze stuurden me er op uit voor water en voedsel. Een primitieve jacht. Er groeiden handschoenen uit de grond, ik ving deze en bracht ze naar het dorp. Ze waren mij dankbaar voor dit gift en de stenen begonnen weer te zingen. J moest weer huilen van pracht. We gingen discussieren over de nieuwe orde de nieuwe jeugd, de truffel jeugd die weer terug naar hun dierlijke drang in de basis van het leven komen snachts diep in het bos. Ik ging samen met J op zijn steen staan. Met de hoofdgedachte. Hoe hoger hoe beter. Hoe dichter we bij die sterrenhemel waren hoe beter het was.

 

Toen zag ik opeens een gat verderop met een picknickbank, ik wou er heen en ging bedenken hoe makkelijk het eigenlijk overleven is in de natuur. Maar het bleek allemaal nep. Een mysterieuze kracht uit een boom riep mij. Hoe hoger hoe beter.. Ik ben vervolgens in een 9 meter hoge boom geklommen en heb daar boven in mijn nest uitkijkend als god van bovenaf op mijn volk een sigaret gerookt. Ook keek ik even naar de tijd: 00:17 (????). Het kalmeerde me enigszins dat het nog niet zo laat was. Maar ik besefte me ook dat het tweede hele blok spoedig zou landen terwijl ik al in een compleet andere realiteit zat. Wat is hierna? heb ik een overdosis genomen? waardefuck ben ik mee bezig? Ik probeerde even realistisch buiten de trip te denken maar dat was niet mogelijk. Ik zag de heren beneden staan naar elkaars gezichten kijken waar ze niks van snapten. Er kwam muziek uit hun. Maar ook kwam er muziek uit de boom. 

 

Ik klom naar beneden als een soort flexibele chimpansee en liep weer naar hun toe. Ze hadden het zelfde als ik. De trip en de natuur begon ons te beheersen. Onverklaarbare krachten liepen met onze realiteit te knoeien. D en L wouden heel graag terug naar het vertrouwde hok waar we vandaan kwamen en om de warme lava lamp relaxen. Wat nu? we hadden geen eten of drinken bij ons. Maar J en ik wouden onze reis voortzetten. Zo ver mogelijk naar het niets. Steeds dieper de natuur in. ''desnoods maken we een vuur en overnachten we hier'' zeiden J en ik. We gingen dus ook op zoek naar voorwerpen waar mee we een vuurtje konden maken op de open plek. Dit was niet mogelijk want overal zat een laagje ijs overheen en was nat. (?) het vroor. Het was toch zo'n mooie typische warme lente avond? We liepen met zijn allen terug naar de splitsing van de twee paden. De ene optie was terug naar de warme lava lamp. De andere optie was een onbekende route naar niemandsland waar geen van ons ooit geweest is. We moesten in ieder geval bij elkaar blijven zeiden we nog. We worden compleet misleid door dingen en gevoelens die niet bestaan en de vragen werden steeds ingewikkelder en harder. wat? wie? waarom? hoe? ik? zelfbesef was niet meer aanwezig. Wie of wat waren wij en waar? wat is waar? wie is wat? het werd steeds complexer.. 

 

De krachten trok onze groep uit elkaar. D en L hadden een te grote aantrekkingskracht naar de vertrouwde lava lamp. En J en ik werden getrokken door de drang van avontuur, het onbekende tegemoet komen. Onze benen begonnen weer te werken zonder dat we iets hoefden te doen. Onze wegen splitsten. D en L gingen terug. J en ik gingen alleen maar verder de natuur in. We bleven met ze praten terwijl ze er niet waren. Indianen geluiden. Ik kreeg opeens allemaal speren (die er niet waren) en kanonnen. Verschillende wapens uit verschillende tijdperken. Ik wou het werpen naar de andere groep. De watjes. J en ik liepen over het donkere zandpad. Dit maal was het rechts. Wij dachten dat D en L ons gewoon zouden volgen en wat liepen te fucken maar nee. We werden niet achtervolg. We werden paranoia. Constant keken we achterom, staan ze achter die boom? zien we ze gewoon niet in het donker? ze lopen toch bij ons? nog verschillende malen geroepen maar geen antwoord.. J en ik stonden er alleen voor. Onze benen liepen maar verder de natuur in. Na een tijdje dit zandpad te hebben gevolgd kwamen we uit bij een duister moeras. J ging even plassen en werd opeens paar seconden gek. Hij snapte er niks meer van en was compleet besef van realiteit kwijt. Ook ik wist niet meer wat echt of nep was. Het tweede deel begint te werken? Ik voelde me nuchter. Ik werd achterdochtig. het kan toch niet zomaar over zijn? lig ik niet met gesloten ogen op dat zoldertje? is J wel bij me? Ik bekeek alles weer eens nuchter en besefte toen dat ik niet meer logisch na kon denken. Ik liet me leiden door krachten en mijn benen bleven maar lopen. J had hetzelfde. Op den duur liepen we langs een weer oneindig weiland. Ik geloofde er niks meer van en besloot internet te gebruiken, misschien kon deze mijn vragen beantwoorden? Ik stuurde in een random whats app groep mijn locatie. En keek hoe ver de plek was? bestaat deze plek? 7,3 kilometer van huis???! Toch bleven we lopen. Ons gebied werd steeds groter. Ik besloot over de Waddenzee naar Noord-Amerika te lopen, wat is er achter Amerika? het heelal?. 

 

In de verte op zo'n 4 kilometer afstand zagen we een groot licht. Dit is een hoge gas fakkel pijp. Ik dacht, als we deze aan onze linkerzijde houden is er niks aan de hand. Dan weten we in ieder geval dat we rechtdoor lopen. Een soort dierlijke survival drang in ons nam het volledig over. Ik begon weer te denken aan de beperkingen. Zou het weiland naast ons ook beperkingen hebben? Er zijn geen beperkingen. Tegelijk vielen onze ogen op een mysterieus licht diep uit het pikzwarte bos achter het grote weiland. Wat was dit? een snoephuisje? een ufo? een geheime bunker? een legerbasis? Het trok ons aan. Wat is het?!. Ik hield het niet meer en loop recht op het licht af niet beseffend dat ik door een blubberig mega weiland loop. Mijn voeten waren warm. Ik had geen voeten. Vieze schoenen? Welke schoenen?. Na een tijdje lopen door de modder kwamen we uit bij de bosrand. Ik had me de bosrand volledig voorgesteld in mijn fantasiewereld met een hekje en een grindpad en balkjes. Ik liep dus door het bos er zat sneeuw aan de bomen (schors), J volgde. Na eventjes lopen besefte ik dat het pad ontzettend zacht werd. Het mysterieuze licht leek weer zo ver weg verscholen achter de duistere bomen. Ik keek naar beneden. Holy F*ck. Er is geen pad! Ik stond midden in een bos zonder pad in de bladeren, er was geen ingang van het bos, er was geen grindgat. Alles was nep. Ik besefte me toen dat het ook nog wel eens gevaarlijk kon wezen. J en ik besloten snel dat stuk bos uit te vluchten we werden misleid. Het is allemaal waanzin. We liepen weer terug door de modder naar het zandpad waar we liepen en besloten verder te lopen.. dieper en dieper naar het onbekende.. We liepen langs een enorme zand afgraving met helder water. Het was prachtig. Was dit echt? We besloten ons niet teveel af te laten lijden door de krachten van het bos want er was geen verschil meer tussen echt en nep. Onze nieuwe survival tactiek was nu net als met rijles: zeggen ze niks altijd rechtdoor. We bleven dus ook ''rechtdoor lopen''..

 

Na enige tijd te hebben gelopen kwamen we bij een paddenstoel. Grappig zo'n paddenstoel die je de weg wijst als je aan het trippen bent op ''paddenstoelen''. We bleken opeens een compleet andere kant op te zijn gelopen? huh? hoe dan? rechtdoor? wat is rechtdoor? lopen we rondjes terwijl we rechtdoor lopen? 6 km?. We wouden verder. Nog verder de natuur in. Het volgende stuk is moeilijk te beschrijven maar ik zal mijn best doen. De fakkel, hoe kan die nou achter ons zijn? We worden misleid J ze spelen trucjes met onze hersenen. We kwamen op een aparte weg waar ik dacht een snelweg te zien. Er was een snelweg dat moest wel ik zag gewoon de auto's rijden. Laten we naar de snelweg? We stonden even stil en keken naar de snelweg.. die verdween volledig en er was alleen weiland.. weiland.. weiland.. er was geen rode gloed meer aan de lucht of enig teken van leven. Kijk daar nou in het bos. een blauwe auto met een blauwe gloed erachter aan. Rijd dwars door alle bomen heen zo over het weiland recht op ons af.. rijd die auto? vliegt die? wat gebeurt er het komt op ons af is het uberhaupt een auto? wat the fuck is een auto?? En het verdween. Ik keek J aan en hij had een laken van kleine paarse patroontjes over heel z'n lijf, is J echt? of is het een trucje die in mijn spel is neergezet? We snapten het niet meer.. Wie ben ik? wat? hoe? waar? wie? wat is tijd? wie is J? wat is een mens? Toch waren we nuchter. Communicatie ging prima. Maar elk woord werd via mijn oor in een mixer van emoties wanorde (?????) gegooid. We liepen op een oneindig geasfalteerd landweggetje met illuminatie pyramides in de berm. We hielden elkaar vast want in de planten openden zich allemaal paden die er niet waren en mij naar links wouden zuigen naar het duister. We moesten elkaar vast blijven houden want als we elkaar niet meer hebben gaan we eraan. 

 

J en ik kwamen na tijden gelopen te hebben bij een kruising. Waar wonen wij? geen idee. Mijn intuitie fluisterde dat ik rechts moest. links was slecht. J dacht hetzelfde. We keken vooruit, dit was een brede geasfalteerde weg waar je 80 mag rijden. Een kopie effect van lantaarnpalen die oneindig doorlopen tot een miniscuul licht stipje in de verte. Zou daar het einde van deze lange weg wezen? zal dat thuis zijn?. neehoor.. we waren in een puzzel van weilanden en bossen ver van huis. Ons enige doel was nu op deze weg blijven en rechtdoor lopen. Hey, de vakkel? ja! rechterkant in de verte.. Rechtdoor.. we liepen en liepen.. het was allemaal hetzelfde er kwam geen eind aan.. is deze weg misschien echt oneindig? hoe ver zijn we van huis geraakt? lopen we niet van huis af? geen idee rechts is goed. na uren te hebben gelopen kwamen we bij het stipje.. dit stipje was een nachtlamp op een boerenerf.. er zat enkel een lichte bocht in de weg. shit. alles achter ons verdween in het duister. het bestond niet. We wisten uberhaupt niet of wij bestonden. Ik keek naar mijn schoenen en begon er over na te denken. Het lopen ging nog steeds op turbo stand alsof we een aantal gram speed hadden gehad. Waar is de fakkel? de fakkel is verdwenen. klote.. gewoon rechtdoor. Er ontstond alweer een pad naar links ik wou er heen maar J hield me tegen. We worden misleid. ik concentreerde me op het pad en het werd een sloot. Is het nou een pad of een weiland sloot? geen idee rechtdoor is altijd goed. J werkt het uit? geen idee? Ik kijk naar de tijd. fuck. we zitten nog niet eens op de helft van onze trip. Daar was de fakkel weer. rechts? gewoon rechtdoor gewoon rechtdoor.. Ook zaten er black holes in de weg die ons naar de asfalt wereld wouden zuigen. Dit herhaalde zich enkele uren en we bleven maar doorlopen. De vragen bleven maar door gaan en er was totaal geen rust in het hoofd. Meerdere fakkels om ons heen? huh? links, rechts, overal fakkels. We bleven stil staan om het even in ons op proberen te nemen. lantaarns.. oranje lantaarns.. bewoonde wereld?. we liepen en liepen.. Na een tijd lopen kwamen we langs een water. Dit meer leek wel oneindig we liepen er uren langs. Maar huh? was dit niet die zandafgraving waar we eerder langs zijn gekomen maar dan aan de overkant van het meer? ja.. rechtdoor.. weer een oneindig stuk.. aan het einde van dit stuk kwamen we bij een splitsing, links of rechts? zijn we al in de buurt van huis. J herkende het bordje en snapte het. Dit is toch die weg aan het begin van onze trip met die lange groene strepen bedacht ik me. ja!

 

We beseften dat we op een of andere vreemde manier toch weer in de buurt waren van J's huis maar we voelden dat we constant beheerst werden en waarschijnlijk een overdosis psylocibine gehad hadden. Waren we wel werkelijk hier? Het gevoel van geestelijke vermoeidheid en wanorde in het hoofd gaf totaal geen ''free mind'' relaxt truffel trip gevoel. Zaten er wel truffels in deze repen? geen idee maar waren nog steeds keihard aan het trippen. Al het licht leek nep. We liepen door het eerste woonwijk bos en er was niks magisch meer aan alleen wanorde in het hoofd. De vragen... We kwamen na een tijdje lopen bij j's huis aan. Welk nummer? had je wel dit huisnummer? is dit wel joun huis? wie zijn D en L? hoe komen we binnen? J deed de sleutel in het gat en opende de deur, we gingen stilletjes naar boven, ik had het gevoel dat we inbrekers waren. Eenmaal boven aangekomen zitten D en L op een stoel te eten: we hebben zo veel te vertellen we hebben zo ontzettend veel beleefd zo vaag! J en ik keken elkaar aan.. jup.. Ik ging zitten en keek naar mijn Tshirt. Die zat andersom. Ik deed mijn Tshirt uit en gooide alles op een hoop behalve me broek. Het was opeens zo warm. We keken elkaar aan en vroegen ons af of we nog keihard aan het trippen waren of dit echt of nep was. Toen we elkaar hierbij aankeken kwamen we tot de conclusie dat we nog flink aan het trippen waren. We tripten in de neppe realiteit. De vragen werd te veel de kamer met zijn rode lamp leek wel de bijenkorf van alle vragen. Langzaam maar zeker begon ik een beetje gek te worden omdat ik aangevallen werd door de vragen. Ik moest het afreageren dus verbrandde mijn muts en smeet deze uit het raam. L zat ondertussen shag in zijn examen blad te rollen en het op te roken. J lag op een zachte poef nog steeds niet snappend wat er gebeurd en D staarde voor zich uit. Ik nam wat chips en draaide een shaggie van J. Ik het het shaggie gedraaid. ik wou hem opsteken, toen ik naar mijn handen keek had ik een verpulferd stukje shag met verscheurde stukjes vloei in mijn hand. Worden we nou gek? komen we hier ooit uit? ook L had af en toe een aparte kaak beweging. Mijn geest was zo vermoeid door dat ik niks kon plaatsen in een categorie. Alles was onbekend of nep of echt. Ik besloot naar de badkamer te gaan en keek in de spiegel, ben ik dit? zwarte grote pupillen, verwilderd kapsel. Ik besloot even wat water in mijn haar te doen. Ik heb nog proberen uit te vogelen op google earth wat het pad was waar we hebben gelopen. Niet te vinden. het was inmiddels 5 uur en we zaten verward tegenover elkaar niet wetend of we nou nog aan het trippen waren of niet. We besloten een blokje om te lopen. 

 

Eenmaal buiten was het flink koud. Het bos riep niet meer en ik wou ook niet lopen, ben ik uitgetript? Ik begon vreemde geluiden te maken richting het bos, hier snapte D niks van. Hij wou constant de kreet horen en besefte niet dat het uit mijn mond kwam. Na enige tijd buiten in de kou te hebben gestaan besloot ik nog even een sigaretje te roken. huh? laatste sigaret, verkreukelde dingen. Op zolder hebben we nog even een klein beetje proberen bij te praten over de trip maar het was net of het nog steeds bezig was. We zouden er even een nachtje over slapen. 

 

Ik pakte mijn spullen en was mijn handschoenen kwijt, deze lagen toch op zolder. L had mijn handschoenen aan en nog paar vieze handschoenen. Ook had L opeens mijn muts op? Die had ik toch verbrand en uit het raam gesmeten? L en ik fietsen naar L's huis, dat is zo'n 6 kilometer de andere kant op. We besloten voor het slapen gaan beide nog even een jointje te roken om de onrust en verwardheid uit ons hoofd weg te halen. Als we dit niet deden waren we nooit meer in slaap gekomen. Het was inmiddels rond 06:00 en we stonden een jointje te roken. Na dat we deze op hadden gingen we ''slapen'', ik ging op een matras in L's kamer liggen en hij zette opeens een soort neon gekleurd licht aan. Op het moment dat die lampen aangingen en veranderden van kleur had ik een keiharde terugval in een typische truffel trip (of het was gewoon nog steeds bezig) de hele kamer bestond plots uit gekleurde patronen die met mij mee ademden. L liep door de kamer heen en veranderde plots in een soort trol met een hagedissen gezicht. Ik snapte er nu echt niks meer van. L lag met zijn telefoon in bed papegaaien video's te kijken en in een tunnel van patronen zag ik constant zijn gezicht veranderen in iets anders, allerlei reptielen en personen. Op den duur ging het licht uit en heb ik nog even nagenoten van wat closed eye visuals en ben ik in slaap gevallen.

 

 

Enige personen die ooit iets soortgelijks hebben meegemaakt? 

[Voyager360 25]

Wat een geweldig report! Echt prachtig! Veel klinkt redelijk herkenbaar, maar dan sterker, dan wat ik veelal in truffel-trips meemaak. Echt ontzettend mooi dat avontuur en het handelen daarnaar, in een setting die me echt prachtig lijkt. Ik vraag me alleen af, hadden jullie het niet stervenskoud zo midden in de nacht in de winter? Ik heb nog nooit van deze repen gehoord trouwens, maar dat is wel erg interessant zeg!

 

Dat veranderen van gezichten heb ik niet zo sterk meegemaakt als jij hier beschrijft, maar met name die reptiel/hagedis-achtige gezichten komt wel heel vaak voor in zwaardere psychedelische trips geloof ik. Bijvoorbeeld hier ook (ging hier om DMT):

 

Heel interessant in ieder geval!

[rijkiedijkie 14]

Leuk om te lezen! Maar in het begin noem je dat trippen je veel heeft gebracht? Heeft deze trip je inzichten gebracht of voornamelijk verwarring? Het is denk ik logisch dat zulk soort ervaringen kunnen ontstaan omdat je gewoon geen ego meer hebt en al het normale wegvalt. Het is logisch dat je er niks meer van snapt omdat dat is de manier om dingen te begrijpen. Ik denk toch dat ik die natuurkrachten wel herken. Dat ik trip en dat ik ineens naar buiten wil lopen of zomaar een liedje bedenk op de gitaar. Groetjes Marijke

[Sunshine01 1]

Wat een geweldig report! Echt prachtig! Veel klinkt redelijk herkenbaar, maar dan sterker, dan wat ik veelal in truffel-trips meemaak. Echt ontzettend mooi dat avontuur en het handelen daarnaar, in een setting die me echt prachtig lijkt. Ik vraag me alleen af, hadden jullie het niet stervenskoud zo midden in de nacht in de winter? Ik heb nog nooit van deze repen gehoord trouwens, maar dat is wel erg interessant zeg!

 

Dat veranderen van gezichten heb ik niet zo sterk meegemaakt als jij hier beschrijft, maar met name die reptiel/hagedis-achtige gezichten komt wel heel vaak voor in zwaardere psychedelische trips geloof ik. Bijvoorbeeld hier ook (ging hier om DMT):

 

Heel interessant in ieder geval!

Hoi, 

 

De kou aan het eind was het moment dat we beseften dat we weer enigszins terugval hadden in de ''normale wereld'', ik lees graag trip reports om dat zoals je zei veel dingen die je leest ook wel redelijk herkenbaar waren. Tijdens de trip waren vocht kou e.d. niet in beeld. Ook een tijdje heerlijk in het gras gelegen niet beseffend dat het een natte bevroren grond was.

 

Bedankt voor de video, dit geeft weer enige duidelijkheid. Ik heb wel vaker de typische ''karikatuur gezichten'' waargenomen. Maar dat de gezichten van je maten volledig veranderen in een soort hagedissen en compleet andere personen. Vrij apart. 

 

Zeer interessante en vooral nieuwe ervaring wat betreft trippen. Leuk om een keer een complete mind fuck mee te maken, maar niet voor herhaling vatbaar.

 

M.v.g.

[Sunshine01 1]

Leuk om te lezen! Maar in het begin noem je dat trippen je veel heeft gebracht? Heeft deze trip je inzichten gebracht of voornamelijk verwarring? Het is denk ik logisch dat zulk soort ervaringen kunnen ontstaan omdat je gewoon geen ego meer hebt en al het normale wegvalt. Het is logisch dat je er niks meer van snapt omdat dat is de manier om dingen te begrijpen. Ik denk toch dat ik die natuurkrachten wel herken. Dat ik trip en dat ik ineens naar buiten wil lopen of zomaar een liedje bedenk op de gitaar. Groetjes Marijke

 

Hoi, 

 

Deze trip heeft mij vooral vragen gebracht. Tijdens een ''normale'' trip is het mogelijk om deze vragen in alle soorten en maten te beantwoorden, ook filosoferen in de beginfase. Ook leer je elke trip weer van je reis het is net sport of school. Deze trip was veelal zeer verwarrend omdat we ons in een compleet nuchtere toestand bevonden, althans dit dachten we. 

 

Bijvoorbeeld je loopt je trap op en je bent opeens beneden. Ook konden we niet normaal na denken over hele simpele dingen zoals bijvoorbeeld zandgrond. Tijdens een ''normale'' trip zoals ik het even noem is dit mogelijk maar is het gevoel en beeld er compleet anders bij. Het was een zeer ingewikkeld in het hoofd afspelend spel zonder oplossingen. 

 

M.v.g

[Sunshine01 1]

Hoi, 

 

De kou aan het eind was het moment dat we beseften dat we weer enigszins terugval hadden in de ''normale wereld'', ik lees graag trip reports om dat zoals je zei veel dingen die je leest ook wel redelijk herkenbaar waren. Tijdens de trip waren vocht kou e.d. niet in beeld. Ook een tijdje heerlijk in het gras gelegen niet beseffend dat het een natte bevroren grond was.

 

Bedankt voor de video, dit geeft weer enige duidelijkheid. Ik heb wel vaker de typische ''karikatuur gezichten'' waargenomen. Maar dat de gezichten van je maten volledig veranderen in een soort hagedissen en compleet andere personen. Vrij apart. 

 

Zeer interessante en vooral nieuwe ervaring wat betreft trippen. Leuk om een keer een complete mind fuck mee te maken, maar niet voor herhaling vatbaar.

 

M.v.g.

 

Nog even ter aanvulling, we hadden ons natuurlijk wel goed voorbereid op de nachtelijke boswandeling. Trainingsbroek onder de normale broek, muts, handschoenen, dikke jas, trui shirt uiteraard.

[marjory1995 1]

Hoi hoi.

Echt een geweldig report! Heel leuk geschreven.

Vraagje: twijfel je niet aan wat er in die repen heeft gezeten?

Het klinkt eerder alsof er paddo's in hebben gezeten.

[Sunshine01 1]

Hoi marjory1995,

Ja, daar had ik zeker mijn twijfels aan. Vandaar dat ik een report over deze repen heb geschreven.

M.v.g