Psychedelische dierentuin [Atlantis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik, tripnummer 18. Vriend C en vriendin H die nuchter bleven.

Wat: 15 gram Atlantis (Fruits of Utopia)

Waar: Burger's Zoo, Arnhem

 

Deze trip is van drie weken terug. Ik zat steeds te twijfelen of ik het wel of niet zou posten want zo'n bijzonder verhaal is het waarschijnlijk niet voor anderen, maar goed had het toch al geschreven dus dan kan ik het net zo goed delen. De trip was behoorlijk anders dan mijn andere trips, waarschijnlijk door de compleet andere setting dan waar ik normaal gesproken in trip. Misschien dat het toch enige entertainment-waarde heeft, en misschien ook niet.
 

Burger's Light. Van vroeger uit mijn favoriete Nederlandse dierentuin, nu speciaal kleurrijk verlicht. En open 's avonds van 18 tot 20 uur, voor de halve prijs. Mooie setting voor een trip, dacht ik zo. Ik zou gaan trippen terwijl een vriend van mij C en zijn vriendin H nuchter bleven.

 

Het was tijd, tijd om de bus te pakken, de treinrit te maken. Goed voorbereid, muziek klaargezet in een speciale tripmap op mijn mp3-speler, mango en chocoladerepen meegenomen, flesjes water gevuld, truffels goed bewaard meegenomen... En dan bedenk ik dat ik een schaar ben vergeten. Dat is niet slim, met mijn handen krijg ik dat vacuüm verpakte zakje nooit netjes open. Gauw een schaar gescoord bij de HEMA. Oké nu ben ik perfect voorbereid en ik neem de bus naar Burger's Zoo. Mijn vrienden zijn er al, als ik aankom is het ongeveer 18 uur dus laat ik alvast in de bus de truffels opeten. Maar dan werkt de schaar niet mee. De onderkant zit vast aan elkaar met een strak wit koord, waardoor ik alsnog een schaar nodig, eer ik deze schaar kan gebruiken... Als ik de truffels al op had had ik mij waarschijnlijk doodgelachen. Maar zover was het nog niet. Dan maar de kracht in mijn armen gebruiken, ja dan lukt het toch en ik knip het zakje netjes open en begin te kauwen.

 

De dierentuin

Eenmaal aangekomen heb ik net de laatste truffel op. Nou, ik ben benieuwd... Ik voel me nauwelijks anders, we gaan de ingang binnen, lopen wat rond. Ja het is allemaal dicht eigenlijk, alleen de overdekte Desert, Bush en Ocean zijn open. Nouja prima, we gaan de Desert binnen en het eerste wat mij opvalt is de verschrikkelijke geur... Mijn god. Hier had ik niet aan gedacht. Nouja, het zal wel, ik trip nog niet en straks in de Bush en Ocean heb je die geur niet. De van kleur veranderende verlichting is erg cool en eigenlijk vind ik het jammer dat ik niet al aan het trippen ben. We lopen verder en zien pekari's. Zo leuk, zo schattig. Ik stel me voor hoe het zou zijn om een dag zo'n dier te zijn. Dat lijkt me zo leuk. Maar ook weer niet veel meer dan een dag. Ik vraag me af of dit al bij de trip hoort? Ik voel me vrij kalm. Maar echt trippen doe ik nog niet. We gaan een grot door, zien een slang, wat ziet die er cool uit zeg. Misschien dat het heel subtiel al begonnen is? Ik zie krekels, heel veel en vind het niet heel fijn. Ik begin misselijk te worden en wil eigenlijk gauw doorlopen, snel de Bush in. Ik worstel met mijn misselijkheid, maar dan zijn we bijna bij de Bush, datgene waar ik vooral voor kwam.

 

De deuren gaan open en ik wandel een gigantisch psychedelisch oerwoud binnen. Het is verduisterd, er is kleurrijke (maar niet overheersende) verlichting en de prachtige donkere bomen reiken tot het plafond, heel ver. Het is prachtig deze ruimte en het voelt cool hier door heen te lopen. Volgens mij begint het te werken. Ik stel voor om ergens te gaan zitten, wat te drinken en eten. De plekken zijn zo mooi dat ik mij verwonder over het feit dat we hier 'mogen' zitten. Het ziet er zo mooi uit. Ik deel chocoladerepen uit aan C en H, maar heb zelf nog geen honger. Ik ruik de chocolade heel sterk, maar zij ruiken niets. Ik ga even naar de wc, maar dan vlak voor een klein muurtje stop ik en draai ik om. Ik bedacht me namelijk dat ik over het muurtje wilde klimmen, maar dat zou raar zijn nietwaar? Normaler zou zijn om gewoon via het pad te lopen, ook al is dat om. Ik leg het aan C uit en terwijl ik het uitleg hoor ik mijn stem en herken ik de stem en wat ik zeg als iets uit een eerdere trip. Ik krijg een flashback, niet alleen van mezelf, maar ook van m'n broertje die precies zo heeft gedaan ooit. Het is een specifieke gedachte-gang, specifiek voor truffeltrips waar de vraag wat normaal is opeens heel belangrijk wordt. Is het normaal om over een muurtje te klimmen om ergens heen te gaan? Nee dat zou gek zijn toch? Wow, het is net alsof mijn broertje en ik dezelfde persoon zijn en precies hetzelfde werken maar in andere lichamen zitten.

C zegt dat het niks uit maakt en ik bedenk me dat hij waarschijnlijk gelijk heeft, maar dat op de een of andere manier truffels je hier heel raar over na laten denken. Maar goed, op naar de toilet. Uiteraard is dit weer een hele rare ervaring. Teruglopend passeer ik het restaurant en ik zie een meisje rennen. Maar het is net alsof ze stilstaat, of alsof de wereld om haar heen stilstaat en zij voorbij rent. Zonder vooruit te komen. En dan denk ik terug aan toen ik zelf kind was, en aan restaurants waar ik als kind ben geweest. Het leven voelde opeens heel 'nep'. Alsof het een groot spel is. Totaal niet belangrijk of serieus. Gewoon iets voor de leukigheid. Alle mensen die ik tegenkom, en dat zijn er best veel want het is druk, lijken allemaal zo op te gaan in hun spel. Zouden ze zelf doorhebben dat ze een spel aan het spelen zijn? Waarschijnlijk niet, ik heb dat normaal gesproken ook nooit door. Ik vind de weg weer terug en zeg tegen mijn vrienden dat het leven een groot spel is.

 

C vraagt of ik al dingen anders zie. Dingen anders zie? Alles voelt zo anders, de hele beleving is zo anders. De visuele veranderingen zijn wel de minst ingrijpende verandering, ook al ziet alles er compleet anders uit. C ziet er bijna demonisch uit, maar ik weet dat het een hele goede vriend is dus ik vind het alleen maar grappig. Het heeft iets psychedelisch, symmetrisch, geometrisch, maar ook iets duivelachtigs. H ziet er uit alsof ze 'cel-shaded' is, een soort van video-game karakter. Grappig hoe verschillend ze er uitzien met deze visuals. Na een tijdje stelt H voor om te gaan en C vind dit een goed plan. Heel even lijkt het een complot, alsof ze het zo gepland hadden. Maar ik vind alles best, let's go!

We zijn op zoek naar de Ocean maar we komen er maar niet. We zijn verdwaald in de Bush, het lijkt zo groot, een nooit ophoudend doolhof. Het doet me een beetje denken aan 'Mirkwood' in The Hobbit: The Desolation of Smaug, waar ook maar geen einde aan het bos lijkt te komen. Ik vind dit juist wel grappig en probeer volop te genieten. Toch voelt het vooral heel raar, de hele ervaring voelt eigenlijk te bizar om écht te genieten. Het is niet per se een middel om je simpelweg goed te laten voelen. Dat is totaal niet hoe deze stof werkt, maar dat is oké want dit is ook erg bijzonder. Op een gegeven moment lopen we een ruimte binnen waar een aantal giraffen in hun binnenverblijf te zien zijn. Hier had ik totaal niet op gerekend, ik wist überhaupt niet dat dit hier was. Dit voelde zo apart, dat al deze 'normale' mensen om mij heen hier stonden om te kijken naar zulke andere wezens. Hebben die mensen niks beters te doen ofzo? Of zijn ze gewoon compleet in verwondering? Dan bedenk ik me dat de verwondering waar ik altijd zoveel waarde aan hecht hier nu plaatsvind, bij deze mensen, die naar deze andere wezens kijken, wezens die gewoon bestaan. Ik zelf vind het vrij vanzelfsprekend allemaal en vind het jammer dat ik niet zelf die verwondering ervaar. Ben ik nu hypocriet? De vlekken op hun vacht gaan heen-en-weer, het vibreert allemaal en de giraffen kijken me aan, het voelt allemaal als een grote maffe psychedelische droom.

Even later komen we bij het binnenverblijf van de zebra's terecht. Dit is al verduisterd, ja deze dieren willen rust natuurlijk. Dan voel ik me slecht dat ik in een dierentuin ben waar deze dieren van hun vrijheid beroofd zijn. Maar goed wat kan ik daar nu aan doen denk ik? en ik probeer het te negeren, in de tussentijd zijn de strepen op de zebra's flink aan het golven.

 

Eindelijk komen we dan bij de Ocean aan. Maar ik vind het eigenlijk wel mooi geweest, ik heb genoeg van de dierentuin en van al deze achtergrondruis van andere mensen en schreeuwende kinderen. Ik heb wel zin om ergens anders heen te gaan en loop dan ook vrij snel door de Ocean. De decoratie ziet er erg cool uit en vissen boven je hoofd zien zwemmen is natuurlijk erg mooi, maar toch vind ik het tijd voor een andere setting. We lopen het gebouw uit en gaan richting de uitgang van het park. Het is donker en het miezert, de wind waait hard en we lopen onder een aantal gigantisch lange bomen door. 'Hoe prachtig' denk ik, dat wij als mensen op deze aarde leven, tussen bomen. Mensen en bomen zijn zo anders, van compleet ander materiaal gemaakt. Maar toch leven wij tussen deze wezens, hoe bijzonder! Ik voelde me echt enorm bevoorrecht op dat moment, dat ik een mens was en dat ik dit allemaal mee mag maken.

 

Trip naar Arnhem

We zijn het park uit en precies goed getimed vertrekt er zo dadelijk de bus. We gaan achterin zitten en ik geniet vol verbazing van de sensatie die ik nu meemaak. Het voelt zo raar, de bus die met snelheid voortbeweegt. En dat terwijl het buiten regent en hard waait, en wij zitten hier lekker droog. Ik voel me net een kind die voor het eerst een busreisje maakt. Ik weet nog dat ik dat vroeger zo bijzonder vond, die verwondering had ik nu opnieuw maar nog veel intenser. C en H leken met elkaar bezig zoals een nieuw stel dat is, ik was alleen maar blij voor ze. De busrit leek vrij lang te duren en ik dacht aan herinneringen van de middelbare school en zelfs daarvoor. Dat is zo lang geleden... Ben ik nog steeds diezelfde persoon? Nee natuurlijk niet, ik ben compleet anders, het enige wat wij gemeen hebben is dat ik herinneringen van die tijd heb, verder zijn we compleet anders. Ik begin me af te vragen wie ik eigenlijk ben, wat mijn persoonlijkheid is. Waarom C en H eigenlijk met me omgaan, waarom al mijn vrienden met mij omgaan. Wie ben ik eigenlijk?

 

Eenmaal in Arnhem aangekomen stelde C voor om iets te eten bij Happy Italy. Hij vroeg of ik ook mee wilde en ik zei ja, ook al had ik nog steeds geen honger. We gingen zitten en ik zag dat het vrij druk was, het was een vrij grote ruimte met veel tafels en bijna alles was bezet met mensen. Er was nog wel een plaats voor ons echter dus we gingen zitten. Ik zei dat ik geen honger had en niets hoefde. C en H bestelden wel wat en ik begon me af te vragen wat ik hier eigenlijk deed. Zit ik hier nou gewoon bij als random gast? Vind het personeel dat wel oké? Vinden C en H het wel oké? Moet ik ze niet gewoon met rust laten en weer naar huis gaan? Maar zij lijken het vrij normaal te vinden en op een gegeven moment wijzen ze er op dat ze hier een 'chocolate pizza' hebben, een pizzabodem met een grote smak Nutella pasta er op. Ik vind het wel grappig en besluit dan toch maar dat te nemen. Het eten laat even op zich wachten en ik heb genoeg kans om de situatie te observeren. Al deze mensen, allemaal met hun eigen beweegredenen.

 

Ik zie een jongen en meisje zitten iets verderop, het is vrij duidelijk dat ze op een date zijn en het zou zo maar eens hun eerste date kunnen zijn. Het meisje maakt een nerveuze indruk, de jongen is meer zelfverzekerd maar het is te zien dat ze elkaar mentaal aan het aftasten zijn. 'Wie is deze persoon die hier nu voor me zit, wat gaat er in hem/haar om?' denken ze waarschijnlijk. Aan de bewegingen die ze maken zie ik dat ze het allebei spannend vinden, maar ik zie ook dat ze van een compleet eigen wereld komen. Een verhaal van zo'n 20 jaar in the making, zonder de ander. Ja dat maakt mensen heel anders. Omdat ze man en vrouw zijn voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, maar ik zie dat ze elkaar nooit helemaal zullen begrijpen. Ik zie ze voor me over zo'n 20 jaar, getrouwd en nog steeds samen. Maar wel met een portie wrok en onbegrip, het meisje die niet aan al haar trekken komt en de jongen die hier niet aan kan voldoen omdat hij haar niet volledig begrijpt. Het enige wat ze echt gemeen hebben is de aantrekkingskracht, fysiek, misschien een beetje mentaal. Maar ook dat is heel sterk afgenomen. 'Is dit nou leven?' denk ik. 'Is dit ons lot als mens, als levend wezen? Settelen voor iets dat niet perfect is, omdat perfectie een illusie is? Bestaat de perfecte liefde wel?' Op dit moment had ik het idee van niet, maar 'gewone' liefde is ook mooi, toch? Zolang het liefde is en niet overschaduwd door wrok en afkeer. Haar hart zal waarschijnlijk gebroken worden en hij zal teleurstelling voelen dat hij tekort heeft geschoten. Maar dat zal wel leven zijn… De enige ware perfecte liefde is de liefde voor je ware, diepste zelf. Datgene dat je door en door kent, van al je verwachtingen, dromen, diepste gevoelens weet. Hij/zij zal je nooit in de steek laten en er altijd voor je zijn, altijd zijn/haar best voor je doen. Ondanks dat het meisje wat nerveus lijkt, zie ik dat ze in contact staat met haarzelf, met haar wensen, verlangens en behoeftes. Ook als hij tekortschiet, wat onvermijdelijk het geval zal zijn, heeft ze altijd haarzelf nog. Voor altijd. Zij komt er wel, zij zal ware harmonie kennen.

Maar goed dan bedenk ik me dat ik hun helemaal niet ken. Hang ik nu niet de amateur psycholoog uit die geen idee heeft van hoe het werkelijk in elkaar steekt en alleen maar ongeremd eigen projectie loslaat op de situatie? Het doet er niet toe, de enige die met deze gedachten geconfronteerd wordt ben ik zelf, ik voer een dialoog met mezelf, dus wat maakt het dan uit wat de waarheid is, als ik deze toch nooit zal kennen?

 

Door de drukte lijkt dit haast een dierentuin, maar dan van mensen. Zoveel verschillende mensen, in verschillende combinaties, met verschillende doelen. Het lijkt even of deze plek alles bevat wat de mensheid van dit moment te bieden heeft. Op zich best mooi, maar er zijn ook zoveel gebreken, dingen die beter zouden kunnen. Wij, rijke westerlingen, hier in ontzettende luxe en vrede, terwijl een groot deel van de de rest van de wereld in rampspoed leeft en een groot deel van ons prijskaartje betaald. Het voelt niet eerlijk, maar ik zie ook niet in hoe ik er nu iets aan zou kunnen doen. Ik ben nu eenmaal geboren in dit leven, ik heb geluk gehad. Zo heel lang zal het ook niet duren of ook dit is voorbij. Terwijl ik hier zo zit bedenk ik me ook dat een of andere malloot hier nu een terroristische aanslag zou kunnen plegen. Waarom zou iemand dit doen? Alle kwaadwilligheid is compleet onbegrijpelijk voor mij, meer nog dan wanneer ik nuchter ben. Waarom zou iemand mensen die die niet kent zomaar doden of met opzet laten lijden? Hoe kun je zoiets in je hoofd halen? Ik begrijp er niets van.

 

Het eten komt er aan en het is heerlijk. Ik zit al snel vol en denk het nooit op te krijgen. Ik ben compleet de draad kwijt over wat normaal is en snap niet dat iets ter grootte van een pizza niet in een menselijk lichaam zou passen, dat zou toch makkelijk moeten kunnen? Ook vraag ik me af of het niet ongezond is als ik de pizza helemaal op eet. Maar als dat zo is, waarom wordt het dan geserveerd? Als ik er dood aan zou gaan zouden ze het toch niet verkopen? Na heel lang lukt het me toch om het op te eten en het was echt ontzettend lekker. Dan gaan we weer naar buiten en het waait en regent nog steeds ontzettend. Heerlijk vind ik het, het voelt alsof ik lééf. We stappen in de trein op weg naar huis, ik ben nog steeds de draad kwijt maar lekker onderuitgezakt in de trein zitten voelt fantastisch. 'Ik zou hier voor eeuwig in de trein willen blijven zitten' zeg ik en C stemt hier mee in. Eenmaal thuis aangekomen komt alles van mijn gewone leven opeens weer terug en is het alsof ik nooit ben weg geweest.

 

Final thoughts

De setting van de dierentuin viel me eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik genoot meer van het gezelschap van C en H en van de bizarre ervaring die leven is, dan van de dierentuin zelf. Dit komt denk ik vooral doordat je eigenlijk weinig privacy hebt in een dierentuin en de drukte van mensen vond ik ook niet bepaald bevorderlijk. Ik denk dan ook niet dat ik het snel opnieuw zou doen. Vooral de Bush sprak me aan omdat het een soort mini-jungle is, dieren zijn natuurlijk ook ontzettend interessant maar in gevangenschap voelt het gewoon niet goed. Trippend in een restaurant zitten was ook wel grappig om een keer mee te maken, maar trippen is leuker als je alle vrijheid hebt en kunt doen waar je zin in hebt. Al met al vond ik het leuk om een keer mee te hebben gemaakt, maar ik denk dat ik voortaan alleen nog maar rustigere settings uitkies voor mijn trips.

 

De ervaring zelf was wel erg gaaf, het was niet diep spiritueel in de zin van in aanraking komen met wezens uit hogere dimensies, maar wel spiritueel op een meer 'aardse' manier, in de zin dat ik het normale leven heel anders heb leren kennen en waarderen. Regen, wind, treinreizen, leuke dingen doen met vrienden, in een restaurant lekker eten, een busrit maken, de roltrap nemen... het was alsof ik het allemaal voor de eerste keer deed zonder enige vorm van vooroordelen of geschiedenis. Het voelde alsof ik tijdelijk opnieuw geboren was en weer een compleet onbeschreven blad was. Ik wist ook niet meer wie ik nu eigenlijk was, wat normaal is. Gek genoeg kwam alles weer compleet terug vrijwel direct na afloop van de trip toen ik weer thuis op mijn kamer was. In veel opzichten viel de heftigheid van de trip wel mee, aan de andere kant was ik behoorlijk de draad kwijt en deed het me ergens wel denken aan mijn geheugenverlies tijdens mijn trip op Hollandia. Trippen in de dierentuin zou ik in ieder geval zeker niet alleen doen en eigenlijk alleen maar met een nuchtere tripsitter.