Revolutie en de nieuwe generatie [Atlantis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wie: Ik, 21^e trip

Wat: 15 gram Atlantis, 20 dagen over datum

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

 

Deze trip speelde zich vorige maand af. Na mijn laatste trip had ik de balans weer gevonden in mijn leven, en in die balans was voorlopig nog geen plaats voor truffels. Ik had ze voorlopig niet meer nodig en wist dat ik mij eerst moet richten op mijn alledaagse leven. Ik ging weer regelmatig sporten, met minder afleiding en tegenzin studeren, gezonder en bewuster eten. Ik had nog één pakje Atlantis in de koelkast en deze was houdbaar tot 2 mei. Zonde dat deze nu al 20 dagen over datum was, maar ik was al blij dat ik met de vorige trip het andere pakje nog wel op tijd had kunnen redden. Toch was ik wel benieuwd om te testen hoe snel het haar potentie verliest, ze zagen er nog wel gewoon goed uit. Misschien kan ik ze gewoon opmaken, waarschijnlijk voel ik er toch weinig van en met een beetje geluk krijg ik gewoon een subtiele prettige achtergrond buzz voor een paar uur, ook niet verkeerd voor tijdens het schrijven van mijn scriptie.

 

De trip slaat in

Na het eten van de truffels sloeg de trip zoals vaak na zo'n 15-30 minuten heel subtiel in. Dit ging een tijdje zo door en hoewel het steviger was dan alleen een subtiel achtergrondeffect, was het nog geen full-blown trip. Net als de vorige keer zat ik in mijn stoel naar buiten te kijken en ik merkte toch al vrij snel dat de bomen er anders uit begonnen te zien. Ik besefte me dat ik liggen fijner vond dus ik verplaatste naar mijn bed en keek nog steeds uit het raam. Mooi. Toen ik mijn ogen sloot kon ik al weer closed eyes visuals zien, eerst wat vaag en 2D maar de beelden werden steeds duidelijker.

 

Visioenen van revolutie

Op het moment van de trip was ik ongeveer anderhalve maand veganist. Het is iets waar ik veel mentaal mee bezig was, en ik kon niet begrijpen dat maar zo weinig mensen veganist zijn. De enige reden dat mensen het niet zijn moet gewoonte zijn of onwetendheid, want als iemand weet hoe het zit is er geen andere optie dan veganist worden, dat leek mij duidelijk. Geen groot verwijt, want ik ben het ook pas net en wist heel lang ook niet beter. Maar hoe zorg je er voor dat mensen er achter komen? Door er achter te komen hoe we in werkelijkheid met onze aarde en medebewoners omgaan was mijn vertrouwen in de mensheid de laatste tijd behoorlijk laag. De truffels zouden me wel duidelijk maken hoe dit allemaal op te lossen, toch?

 

Tijdens de voorbijflitsende beelden van al deze closed eyes visuals bleef het echter stil. 'Oké dus het is niet belangrijk?' vraag ik me af. 'Moet ik het allemaal maar negeren en het me niet aantrekken, wat moet ik doen? Moet het leven niet beschermd worden?'. Het thema in de muziek die ik op had staan verandert behoorlijk en in plaats van de standaard chille deep house en euforische trance komt een nummer van een hele andere vorm, 'Thousand Eyes' van 'Of Monsters and Men' komt op.

Ik twijfel even of ik niet naar het volgende nummer door moet spoelen, hier ik heb ik niet zoveel zin in. Maar dan bedenk me dat afspeellijst willekeurig is en dat er misschien een reden is dat dit nummer verschijnt. De muziek bouwt heel merkbaar op en het antwoord op mijn vorige vragen verschijnt in de vorm van beelden. Ik zie kinderen in Afrika, gevolgd door schedels, allemaal bij elkaar, als een soort massagraf. Ik zie arme bevolkingsgroepen in Azië en mensen in derde wereldlanden, dan misvormde creaturen die ergens op mensen lijken. Ik zie pijn en lijden, maar het is allemaal menselijk. Ik zie een soort van Hargravens uit Skyrim, maar dan niet in computer graphics maar als echte mensachtige wezens. Deze wezens hebben baby's gestolen om ze vervolgens op te voeden, te verwaarlozen en mishandelen.

Het is vrij freaky maar de boodschap lijkt duidelijk: ook onder de mens is er veel ongelijkheid en moet er veel verbeterd worden. Niet alleen de planeet en andere dieren hebben te lijden, ook mensen zelf onderling wordt veel onrecht aangedaan. En deze beelden lieten zowel heden, verleden als toekomst zien. Het voelde aan als een soort visioen van de mensheid, dat we ten onder zullen gaan als we er niets aan doen. De muziek is beangstigend en de instrumenten zijn erg zwaar en dreigend, wat de boodschap perfect ondersteunt. Dus andere dieren doen er (voorlopig) niet toe? Ergens ben ik een beetje teleurgesteld dat hier geen aandacht aan wordt geschonken, zijn mensen dan echt zo speciaal dat ze alle aandacht verdienen, terwijl (door de mens berokkent) dierenleed zo makkelijk uit de wereld geholpen zou kunnen worden? (en tegelijkertijd de natuur/planeet gered kan worden en een hoop menselijke ziektes gigantisch teruggedrongen kunnen worden?)

 

Even is het stil (geen beelden of muziek meer). 'Ja dus' denk ik, enigszins teleurgesteld. Maar dan klinkt de muziek weer, ik herken het nummer niet in eerste instantie maar het klinkt als een film soundtrack, langzaam opbouwend naar iets episch en tevens een antwoord. Het is 'Courtyard Apocalypse' uit de Harry Potter soundtrack.

Dan verschijnt voor mijn gesloten ogen een beeld als een schilderij. Het beeld lijkt een beetje op het welbekende schilderij van de Franse revolutie, met een vrouw die half ontbloot de Franse vlag omhoog houdt. Maar het is toch een ander, uniek, beeld.

Er is een groep mensen in de achtergrond als in een soort protestmars en ik zie geen wapens zoals op eerder genoemd schilderij. Vooraan loopt een jonge blonde vrouw, gekleed in een blauwe jurkachtig gewaad, die een vlag of eigenlijk een banier gekruist voor zich draagt. Zij loopt vooraan en valt op in haar blauwe gewaad. Ze is jong en zelfverzekerd, het gezicht van een nieuwe generatie, een nieuwe generatie die korte metten maakt met de vastgeroeste denkbeelden van de conservatieve heersende elite. Zij belichaamt het alles, jong en idealistisch, maar gigantisch mooi en met een passie en levenskracht die vuriger brandt dan de kern van de aarde. De muziek maakt het ontzettend episch, inspirerend en opzwepend. Dit voelt opnieuw aan als een visioen, een alternatief voor wat ik hiervoor zag, de mens hoeft niet ten onder te gaan, deze nieuwe generatie kan ons redden. Ik zie nog steeds dit beeld, stilstaand als een profetisch schilderij en in gedachten zie ik ook eerdere protesten, elke keer dat mensen zich verzamelden om op te komen voor gelijkheid en te strijden tegen ongelijkheid, ik zie de vredesmars van Martin Luther King en voel de liefde en verbondenheid die de mensen er toe bracht om tegen onrecht in opstand te komen. Het is emotioneel maar tegelijkertijd ontzettend mooi om te ervaren. Liefde heeft de mensheid nog niet verlaten, er is zeker nog hoop. Ik zie de mensen de straat op komen om te protesteren tegen de walvisjacht in de vroege beginselen van Greenpeace (waarschijnlijk met dank aan het zien van de documentaire 'How To Change The World' een tijd terug, zeker een aanrader, staat op Netflix!) en besef me hoe mooi en bijzonder het is dat zoveel mensen, alledaagse mensen, de straat op gaan om een diersoort te beschermen die eigenlijk niets met de mens te maken heeft en die veel mensen waarschijnlijk niet eens in levende lijven ontmoet hebben of ooit zullen zien. Al deze protestmarsen lijken uit de vorige eeuw te stammen en ik vraag me af in hoeverre de samenleving van nu een stuk cynischer is. De kwesties van nu zoals vluchtelingen lijken een stuk polariserender. Maar dit beeld van de nieuwe generatie geeft me hoop, de oude generatie mag misschien geworteld zijn in paranoia en wantrouwen, maar er brandt licht en hoop in de nieuwste generatie. De oudere generatie zeikt hier graag over, over dat alles naar de filistijnen gaat en dat het vroeger allemaal beter was, dat de jeugd geen moraliteit meer kent en dat mensen alleen nog maar op hun smartphones leven. Maar is dit in feite niet gewoon jaloezie? Afkeer voor het verlies van hun eigen jeugdigheid, afgereageerd op de nieuwe jongeren? De oude heks die een levenslustige jong meisje isoleert, opsluit in een toren, haar vleugels afneemt en haar leugens vertelt waardoor ze onzeker en wantrouwend wordt en nooit haar plaats als godin in zal nemen? Gekooid door de fouten en het tekortschieten van deze oude heks en gedoemd om in dezelfde voetsporen te treden, tenzij ze los weet te breken uit haar gevangenis?

 

Maar zo hoeft het niet te zijn. Ieder mens wordt geboren met een onvoorstelbare levenskracht in zich die qua kracht en effect waarschijnlijk nog het best beschreven kan worden als 'god'. De wereld hoeft niet zo verrot en corrupt te zijn als mensen zichzelf en anderen graag wijsmaken, zoals de media ons graag wil doen geloven. Cynisme en pessimisme zijn de grootste vijanden van verandering, van vooruitgang. En ik besef me dat ondanks mijn goede intenties, ik hier ook ten prooi aan ben gevallen. Het is makkelijk om het vertrouwen in de wereld en in de mensheid te verliezen als je ziet wat de mens de planeet en al haar inwoners (inclusief zichzelf) aandoen. Maar het brengt je nergens. Je kunt het lijden van de wereld op je nemen en het constant op je schouders meedragen, maar het lijden stapelt zich alleen maar op en uiteindelijk wordt deze wereld te zwaar om te tillen en wordt je verpulverd onder het gewicht.

 

Er is maar één manier om daadwerkelijk verandering in de wereld te brengen, door liefde en licht te verspreiden overal waar je gaat. En dat kan alleen door liefde en licht te belichamen. En dat is uitermate lastig wanneer je minachting voelt voor de mens, vanwege daden die door het systeem, en niet zozeer individuen, wordt uitgevoerd. Hoe kun je liefde en licht verspreiden als je er zelf niet meer in gelooft? Deze nieuwere generatie hoeft niet deze generatie te zijn, het kan ook de volgende zijn, of de generatie daarna. De vrouw die ik zag is jonger dan ik, ik gok tussen de 14 en de 21. En dit zijn de mensen die het verschil gaan maken, die nog niet vastgeroest zijn in gewoonten en echt een verschuiving in paradigma en levensstijl en masse teweeg kunnen brengen. Mits ze los weten te breken uit het cynisme en de indoctrinatie die de samenleving bewust of onbewust in de harten van kinderen stopt, mits ze zichzelf weten te overstijgen, hun vleugels terugvinden die de samenleving zo graag en genadeloos afneemt, mits ze hun ware goddelijke potentie waar weten te maken. 'Zou ik het nog meemaken?' vraag ik me af en onmiddellijk realiseer ik me dat het er niet toe doet. Ik zal mijn rol vervullen, misschien meewerken aan het grondwerk. Maar uiteindelijk ben ik maar een heel klein onderdeel van dit alles, van het universum, een druppel in een waterval. Even vraag ik me af of dit het doel van het universum is: voor eeuwig deze strijd tussen het goede en progressieve en het beklemmende en conservatieve uitleven, dit opnieuw en opnieuw te ervaren, als een reminder dat we mismaakt en incompleet zijn zolang we niet open en liefdevol zijn? Of dit niet de zoveelste keer is dat het universum geboren is, dat de mens geboren is, dat deze strijd gaande is en dat het nu misschien eindelijk een keer anders zal zijn? Dat we eindelijk niet onze eigen vernietiging teweegbrengen en onze goddelijke krachten benutten op een manier die recht doet aan de magistraalheid van het universum. Een gigantische gebeurtenis in de geschiedenis die keer op keer herhaald moet worden zodat iedereen het onthoud. Totdat we het eindelijk 'snappen'. Zoals altijd onder invloed van truffels razen mijn gedachten alle kanten op en zie ik de mooiste dingen, de creatie, geschiedenis, evolutie en uithoeken van het universum. De pluraliteit van alle mogelijke wereldbeelden. 'Wat is waarheid?'. Ik weet het niet, maar het doet er niet toe. Ik weet wie ik wil zijn dit leven en dat is genoeg. Mijn levenspad stippelt zich vanzelf uit en het zal gaan zoals het universum verlangt. Het zal gaan zoals het gaat. Het enige wat ik hoef te doen is van deze ervaring genieten zolang ik het mee mag maken en deze ervaring uitleven, werkelijkheid maken, scheppen. En vastklampen aan leed, hoe erg deze ook is, zal weinig goeds in de wereld brengen. Voor mij niet, en voor de wereld niet. De wereld is niet perfect, maar het is de wereld zoals deze hoort te zijn, op dit moment. Verandering is mogelijk en verandering zal komen. Een weg uit het lijden zal verschijnen voor hen die lijden. Maar deze is niet af te dwingen, niet alleen, niet door mij. Ik ben niet die jonge vrouw die de revolutie leidt. Maar ik kan wel meehelpen met het leggen van de fundering, met het voortbouwen op alle daden van liefde die de mens (en dier) in het verleden het universum in heeft gebracht. Ik hoef alleen maar mijn levenspad te volgen en de rest gebeurt vanzelf…

 

Wat het universum voor ons in petto heeft is al bekend, maar tegelijkertijd nog een mysterie. Het lijkt vastgelegd, zoals het vastgelegd is dat de Melkweg met Andromeda zal botsen over een aantal miljard jaar. Het universum volgt paden waar wij als individu geen invloed op hebben. En dat is hoe het hoort. Ik zie de prachtige ruimte van het universum, de ongekende schoonheid van sterrenstelsels, zo ver van elkaar verwijderd, maar toch allemaal verbonden in dit mysterieuze universum. Iets vertelt mij dat het niet de laatste keer zal zijn dat ik dit zo aanschouw, dat na mijn levenspad op Aarde voltooid te hebben ik het ook up close zal ervaren. Mee zal doen in de schepping. Niet als de persoon die ik nu ben, maar als iets veel ouders en krachtigers.

 

De hardste lachkicks

Genoeg gefilosofeerd over het universum, tijd om mijn ogen te openen en verder te gaan met mijn leven hier, als mens. Ik sta op en kijk in de spiegel en begin te lachen, alles wat ik net heb meegemaakt en nu ben ik weer hier, gebonden in dit lichaam van een jongen die zichzelf in de spiegel aankijkt. Niemand zou kunnen raden wat er zich zojuist allemaal binnen dit hoofdje heeft afgespeeld. Tijd om iets te eten, tijd voor mango. Ik ga weer op het bed zitten want dit is een fijne plek. De mango is orgastisch. Zo lekker. Zonder dat ik het in eerste instantie door heb begin ik te kreunen tijdens het eten, het is bijna een seksuele ervaring met eten die ik nog nooit zo sterk gehad heb, hoewel dit mij ook wel eens eerder is overkomen in trips. Op een gegeven moment bedenk ik me dat mijn buren me best wel eens zouden kunnen horen. Maar het maakt mij niet uit, ik geniet lekker van deze heerlijke mango. Ik ga weer liggen en krijg lachkicks zoals ik deze nog nooit ervaren heb. Ik weet niet meer precies wat er zo grappig was, ik denk vooral het feit dat het allemaal één grote kosmische grap is. Ik lach mogelijk wel een kwartier achter elkaar, in vlagen erg hard en soms moet ik echt even stoppen om weer op adem te komen. Om dan vervolgens weer ongehinderd verder te gaan met lachen. Dit is tot nu toe een behoorlijk ongebruikelijke trip voor mij en ik heb eigenlijk niets gemerkt van een verlies van potentie, ondanks dat de truffels al 20 dagen over datum zijn. Het leven lijkt één grote grap, hoe kan ik dit ooit serieus nemen? Ik lach zo hard dat ik in het matras of in mijn kussen lach om de buren niet ongerust te maken.

 

Verwarring

Verder herinner ik me niet heel veel meer van de trip, behalve dat ik op een gegeven moment een beetje verward was over alles. 'Ben ik dit nou? Dit ding dat in dit lichaam zit? Is dit leven?' Ik weet niet zo goed hoe het precies allemaal zit, wat normaal is, hoe alles werkt. Als de trip weer een beetje weggezakt is en ik mezelf in staat acht om te koken kook ik wat broccoli. Terwijl ik dit opeet denk ik na over wat ik de afgelopen paar uur allemaal heb meegemaakt en het lijkt te absurd voor woorden. Ik eet op de bank in de gemeenschappelijke ruimte en hoor een ganggenootje in de gang naar de wc lopen. Ik begrijp het allemaal niet meer zo goed en ben een beetje in tweestrijd of ik dit nou wel of niet fijn vind. Het doel lijkt een beetje te ontbreken, waar gaat mijn leven heen? Ik zit hier als een sufferd wat broccoli te eten, is dat nou de bedoeling? 'Is dit nou leven?' denk ik, 'er moet toch meer zijn?'. Ik heb vaak genoeg getript om te weten dat deze verwarring vanzelf allemaal weer over gaat en alles straks weer normaal wordt, dus ik laat de trip langzaam uitwerken en probeer er niet teveel aandacht aan te besteden. Uiteindelijk ga ik maar naar bed, blij met de coole en indrukwekkende ervaring in het begin en de leuke lachkicks en fantastische beleving van mango.

 

Gek genoeg is het vooral die seksuele beleving van eten die mij van deze trip is bijgebleven in die komende dagen, en dit heb ik sindsdien ook regelmatig nuchter ervaren. Ook de lachkicks hebben mij geholpen het leven iets minder serieus te nemen en het meer als een grote grap te zien. Hoewel de ervaring van visioenen erg veel indruk hebben gemaakt, heeft het toch niet zoveel impact gehad op mijn alledaagse leven. Eigenlijk haal ik de les er nu pas echt uit nu ik het allemaal heb proberen op te schrijven. Maar het beeld en de ervaring zal ik niet snel vergeten. Het blijven wondere dingen, die truffels.