Recommended Posts

Wie: Een vriend en ik, 2e trip voor hem, 22e voor mij

Wat: Allebei 15 gram Tampanensis

Waar: Buiten in de natuur en thuis (kamer in studenthuis)

 

Mijn enthousiasme voor truffels deel ik graag en zo heb ik er een vriend in weten te praten, een hele tijd terug al. Deze vriend P had een aantal maanden terug zijn eerste truffeltrip gehad en dit was hem goed bevallen. We wilden het graag een keer samen doen en daar leek het nu dan eindelijk de tijd voor. Omdat hij binnenkort gedurende langere tijd naar het buitenland gaat leek het ons het best om daarvoor een keer te trippen. Ik voelde zelf niet echt sterk te behoefte om te trippen, ook al was de vorige keer een maand geleden. Maar aangezien elke trip leerzaam is en ik nog nooit spijt gehad heb van een trip dacht ik ook niet dat het kwaad kon, so let's take some truffles :)

 

Start

We starten in mijn kamer en zoals altijd is het begin vrij vervelend (lichamelijk). Ik begin mijn kamer niet zo heel chill te vinden (beetje saai) en stel voor om naar buiten te gaan. We lopen naar buiten en zodra ik de eerste aantal stappen buiten zet en de open lucht boven me zie realiseer ik me weer hoe sterfelijk ik ben, dat ik een wezen ben met een lichaam, afgezonderd van het geheel. Typisch outdoor truffel gevoel en de wereld is weer omgetoverd tot een sprookjesachtige wonderwereld, alles ziet er weer ultra-HD uit met intens prachtige kleuren die uit een heel groot scala aan tinten bestaan. P ziet nog niet veel anders al is zijn trip al wel subtiel begonnen. Zou dit gewoon met ervaring komen of zijn de effecten gewoon zo verschillend per persoon? Mijn broertje heeft ook nooit dingen zo anders gezien zoals ik het vrijwel elke keer onder invloed zie. Nouja, maakt ook niet uit, zal vast nog wel komen. Ik loop wat snel en neem niet de tijd om van de prachtige natuur te genieten, ik heb dit gebied ten slotte al vaak genoeg gezien. Dan bedenk ik me dat P hier voor het eerst is en ik voel me schuldig dat ik er zo snel doorheen loop. Ik probeer het iets rustiger aan te doen maar ik voel me nog steeds niet tot rust, ik wil graag de bestemming bereiken. Ik begin me slecht te voelen hierover, des te meer omdat P vol verwondering om zich heen kijkt en mij in alle vertrouwen volgt.
 

Er verschijnt een oerwoud voor ons en ik geniet volop terwijl ik hier door heen loop. Dit is leven, dit moet ik vaker doen. Ik ben compleet in mijn element. Daarna komen we aan op de plek waar ik graag naar toe wilde en het is onbeschrijflijk mooi. Het is een goed beschutte vijver, vlakbij maar toch afgezonderd van de buitenwereld. De grond is nat, maar we kunnen gehurkt zitten, ik zeg dat ik hier wel wil blijven en P gaat akkoord. In het water bevinden zich vissen, meerkoeten en eenden, al zijn de meeste een eindje van ons vandaan.

 

nl8yDx0l.jpg

Dit is de plek, al is de foto van een jaar eerder.

 

The roast begins…

Ik geniet van de mooie omgeving en de filosofische gedachten beginnen zich op te stapelen. Ik denk na over wat echt belangrijk is in het leven, liefde. Liefde in wat je doet, liefde in wat je naar anderen uitstraalt, liefde voor anderen, liefde voor jezelf. Toch is dat niet waar ik mijn prioriteiten leg en ik besef me dat ik veel meer met andere zaken bezig ben, zaken van het ego. Dit weet ik eigenlijk donders goed, dit is niet mijn eerste trip. Maar toch houd ik mijzelf die illusie voor, waarom eigenlijk? Ik zie dat alles voor me extreem mooi is en denk aan alle problemen die mensen kunnen hebben. Ik denk aan het programma 'Locked Up Abroad' waar mensen in een buitenlandse gevangenis belanden vanwege drugssmokkel, vaak omdat ze er in geluisd of erg naïef zijn. En ik denk aan de emotionele herenigingen met familieleden na hun vrijlating. Ik zie het helemaal voor me en besef me dat ik zelf ook al heel lang mijn familie niet meer gezien heb, dat ik nu graag hier gezeten had met mijn moeder, genietend van de mooie natuur hier. Ik begin emotioneel te worden en voel de tranen in mijn ogen. P zit achter me en als ik tegen hem praat en hem aankijk lijkt hij niets door te hebben van de tranen op mijn ogen. Valt het gewoon niet op, wil hij er niet op ingaan of zijn de tranen imaginair? Beter zo, en ik kijk weer naar de vijver. Ik denk aan mensen die niet perfect zijn, althans niet in mijn systeem van waarde-oordelen. Zij verdienen ook liefde, toch geef ik ze dat vaak niet. Ik zie vlakbij een moedereend voorbij zwemmen met haar jonkies en vraag me af hoe mensen ooit zulke dieren kunnen eten, of kunnen verjagen uit hun leefgebied door bomen te kappen en gebouwen te bouwen. Maar ik besef me dat ik hier ook indirect aan bijdraag, ik eet dan misschien geen vlees maar gewassen hebben ook grond nodig, ik woon zelf ook in een gebouw, studeer in, werk in en bezoek gebouwen. Ben ik dan niet even schuldig? Veganistisch leven is voor mij makkelijk maar dat is niet voor iedereen zo en er zijn genoeg gebieden waarop ik meer en beter zou kunnen doen. Zet ik mij actief in als vrijwilliger, ondersteun ik instanties die natuur beschermen, instanties die andere mensen helpen? Nee, ik kies wat voor mij makkelijk is, waar ik zelf profijt van heb en wat toevallig zo uitkomt of op mijn pad beland. En oordeel over mensen die andere keuzes maken. Pff, ik ben geen haar beter dan anderen, ik ben zelfs erger omdat ik anderen veroordeel voor het leven van hun leven.

 

Dit zijn geen fijne gedachten maar ik weet dat het de waarheid is. Nu ga ik het krijgen denk ik, dit is pas het begin. Truffels zijn harde leermeesters, maar ze liegen over het algemeen niet. Dus ik sluit mij niet af voor wat er komt en onderga alle zelfkritiek. Er is een hele waslijst aan onderwerpen, maar waar het telkens op neerkomt is dat ik de idealen die ik zelf zo hoog houd niet naleef, laat staan belichaam. En dat terwijl ik anderen mensen veroordeel voor het niet naleven van deze idealen. Zo vind ik het belangrijk dat er veel natuur is, maar de natuur waar ik nu ben, op 5 minuten loopafstand van mijn kamer geef ik niet de respect die het verdiend. Ik ben vaak minachtend over de Nederlandse natuur, want het is bij lange na niet zo exotisch als bijvoorbeeld een regenwoud. Ik ga er af en toe heen als ik trip, maar niet zo heel vaak als ik nuchter ben, althans niet specifiek voor de natuur. Als ik het echt zo belangrijk vind, waarom doe ik er dan niets mee? Waarom kom ik niet in actie om meer natuur te behouden? (naast passieve manieren). Ik ben een fraudeur, loop naast mijn schoenen en in plaats van dat ik weer in mijn schoenen probeer te lopen, de idealen probeer te belichamen die ik het meest belangrijk vind, bekritiseer ik andere mensen die anders denken. In de tussentijd doe ik een hoop dingen waardoor ik mij beter over mijzelf voel. Zo sport ik regelmatig met als doel mijn lichaam om te vormen tot die van Zeus. En iedereen die niet zo'n lichaam probeert te bereiken verwaarloost zichzelf in mijn ogen. Hoe ontzettend arrogant en oppervlakkig, omdat ik toevallig zo weinig verplichtingen en verantwoordelijkheden heb dat ik regelmatig kan sporten en gezond kan eten betekent nog niet dat dit voor iedereen geldt, of überhaupt dat mensen dat zouden willen. Waarom zouden ze eigenlijk, wat maakt het uiteindelijk nou uit hoe je lichaam gebouwd is, als je maar een leuk persoon bent? Ik kon mijzelf bijna in derde persoon zien en natuurlijk is mijn lichaam niet perfect en denk ik constant aan verbeteringen, verbeteringen die ik door meer te sporten zou kunnen bereiken. Maar ben ik pas na die verbeteringen een waardig mens? Geschikt voor een relatie? Ik zou nu toch ook al een leuke jongen moeten zijn. Ik kan niet eeuwig blijven wachten tot ik het ultieme lichaam heb, sowieso zal dit ideaal altijd wel verschuiven, maar zelfs dan zou het niet het beginpunt moeten zijn van mijn leven, ik zou nu al alles moeten (kunnen) doen wat ik zou willen.

 

Terwijl ik mezelf mentaal flink aan het afkraken ben heb ik weinig oog voor P. Hij lijkt zich te verwonderen over de omgeving, elk takje, elk blad. Hoe oprecht, mij boeit het niet meer, ik ben lekker egoïstisch bezig door alleen maar over mijzelf na te denken. Wat een klootzak ben ik toch. Er zijn een aantal punten waarop ik het echt wel gehad had met al deze negatieve gedachten en ik eigenlijk voor wilde stellen om weg te gaan. Maar als ik P zie zou ik dat niet eerlijk naar hem toe vinden dus ik blijf hier maar zitten. Ik sluit mijn ogen en zie dansende geometrische vormen. Ja ik ben zwaar aan het trippen, maar gezien de locatie en omdat P vlakbij is wil ik dit keer niet mijn ogen sluiten en een andere wereld in stappen. Ook al ben ik wel een beetje klaar met deze wereld waar ik nu ben en een ontzettende hypocriet blijk te zijn. Ik ben bang dat ondanks dat ik niet zoveel laat merken ik P's trip negatief beïnvloed met mijn negatieve gedachtegang. Maar hij lijkt onaangedaan en compleet op te gaan in zijn eigen wereld. Misschien is het wel zijn schuld denk ik, ik ben nog nooit zo slecht gegaan en nu opeens wel. Hoe goed ken ik hem eigenlijk? Het zijn destructieve gedachten, maar ik heb ze wel en ze passen goed in deze stroom van zelfhaat dus ik veroordeel mezelf op dit moment niet eens dat ik ze heb. Nu ik dit schrijf schaam ik me ervoor.

 

Bezorgde eend

Op een gegeven moment gaat het regenen maar we worden niet nat, de boom boven ons houd ons droog. 'Hoe bijzonder. Eigenlijk is de natuur hier heel geschikt voor.' merkt P op. 'Inderdaad.' denk ik, en ik ervaar een kleine break van mijn eigen roast. De natuur lijkt zich wel te redden, ook zonder het pathetische excuus dat ik mijzelf noem. We zitten hier inmiddels al een tijdje en van binnen ben ik al behoorlijk gesloopt, wat rest is een instabiel wrak. De moedereend zwemt het water over, gevolgd door haar jongen, op zoek naar een plek om te gaan schuilen. Als goede moeder zorgt ze ervoor dat al haar jongen de overtocht halen en ze allemaal veilig de droge plek bereiken. Ze is behoorlijk dichtbij en kijkt een heel klein beetje wantrouwend naar ons, twee jongens die hier al een hele tijd zitten, naar dit mooie plekje starend. Maar het wantrouwen maakt plaats voor medelijden en legitieme bezorgdheid, ze kijkt me aan en ziet dat ik mentaal ingestort en uiterst emotioneel ben. Ze verschuift de aandacht van haar jongen naar mij en kijkt alsof ze nadenkt of ze 112 moet bellen omdat het duidelijk niet goed gaat met mij. Ik besef me hoe messed up de situatie is, ik maak me zorgen over dieren en natuur maar ik ben zelf compleet de draad van mijn leven kwijt en zou me eigenlijk daar meer zorgen over moeten maken, de dieren en natuur lijken zich wel te redden. Tegelijkertijd verbitteren en versterken mijn gedachten over dat dieren zoveel meer waard zijn dan ze krediet gegeven wordt. Natuurlijk ben ik aan het trippen en natuurlijk is hier sprake van een grote portie projectie, maar de uitdrukking in de ogen van de eend en haar lichaamstaal spreken boekdelen. Al het leven is verbonden en we zouden hier samen voor op moeten komen. Als al haar jongen de vijver verlaten hebben kijkt ze me nog even als een bezorgde moeder na en verlaat dan zelf ook de ruimte.

 

Ik wordt weer behoorlijk emotioneel en zie dat het leven zo ontzettend mooi kan zijn maar dat ik er op de een of andere manier volledig naast grijp, dat ik het compleet verkeerd doe. Maar in plaats van antwoorden te vinden op hoe het allemaal wel zou moeten krijg ik alleen maar de afbraak van alle ideeën die ik voor waar aanhield, geen enkel geloof is volledig smetvrij meer en het voelt alsof het huis dat ik de afgelopen jaren binnen mijzelf gebouwd heb volledig met de grond gelijk is gemaakt, waarbij ook de fundering gesloopt is. Het is nu wel genoeg geweest en ik stel dan toch voor om weer terug te gaan. Ik zit nog steeds in een zelfdestructieve bui en probeer het zoveel mogelijk te maskeren voor P. Dan realiseer ik me dat ik al deze zelftwijfel en met name alle veroordelingen van mezelf toch echt wel zat ben. Fuck it. Ik ben geen heilige, ik ben zeker niet perfect en ik zal het nooit zijn. Maar alsjeblieft, al dit judgmental gedoe doet niemand goed, dus ik laat het varen en zet het van mij af. Misschien dat dat de les was, om niet judgmental te zijn, niet naar jezelf en niet naar anderen. Er is een uithangend takje boven mij en ik tik het aan op een speelse manier. 'Het leven is een spel, weet je nog?' zeg ik in gedachten tegen mezelf. Jij kiest wat je denkt en wat je doet, dus waarom zou je er zo'n drama van maken? Ik voel me al weer beter al voel ik me nog steeds een grote hypocriet. Ik kan zelfvertrouwen veinzen, maar eigenlijk ben ik het niet waardig en lieg ik tegen iedereen als ik dit doe. Ik vind mijzelf zo ontzettend lelijk en denk terug aan vroegere sociale interacties met anderen, eigenlijk heb ik geen idee wat ik doe of hoe dit zou moeten. Ik ben een freak, een outcast, hoe kunnen anderen ooit met mij omgaan? Hoe heb ik P ooit getricked in te denken dat ik een goed of interessant persoon ben? Hoe heb ik ooit durven dromen dat ik ooit een meisje zou vinden die mij leuk vindt? Hoe kunnen mijn ouders en vrienden niet inzien dat ik een gigantische waardeloze loser ben?

 

Comedown

Eenmaal thuis aangekomen zijn dit soort gedachten nog steeds aanwezig, maar in de comfort van mijn eigen kamer durf ik mijn ogen wel te sluiten en me voor de verandering weer even te focussen op de mooie en interessante geometrische patronen die ik zie wanneer ik mijn ogen sluit. Dit is fijn, maar het is al te ver in de trip om mij echt te laten gaan. De muziek klinkt goed, en ik probeer toch nog even van de laatste fasen van de trip te genieten, ook al voel ik me nog steeds een beetje mentaal afgebroken en kapotgemaakt. Dit begint wel langzaam te verdwijnen en ik begin weer mijn normale, tevreden zelf te worden. Nu lijkt P het zwaar te hebben, hij gaat op bed liggen en ik zie dat hij het zwaar heeft. Het lijkt alsof hij zwaarder gaat trippen terwijl mijn trip afzwakt, alsof hij zich slechter begint te voelen nu ik me weer beter voel, zouden we elkaars negatieve energie absorberen? Lijkt niet echt een gezonde relatie zo, maar heel egoïstisch gedacht ben ik blij dat ik er nu dan toch weer van af ben. Nee zo zal het wel niet werken, ik realiseer me dat ik een ontzettend slechte tripgenoot geweest ben deze trip en voel me schuldig aangezien dit pas zijn 2e keer was en ik er altijd zo enthousiast over vertel, om vervolgens mijzelf volledig af te sluiten en bad te gaan. Dus ik probeer zo behulpzaam en aardig te zijn als oprecht is, maar besef me goed dat dit iets is waar hij zelf weer uit moet komen en zelf mee moet dealen. Dat is uiteindelijk het hele punt van truffels en ik besluit dan ook om er nu niet op in te gaan, dat had ik ook niet fijn gevonden toen ik zelf slecht ging. Omdat mijn trip al voorbij is heb ik het idee dat P zich bezwaard voelt dat hij er nog niet uit is. Het is allemaal niet ideaal zo en ik bedenk me dat trippen een stuk makkelijker is wanneer ik het alleen doe, dan heb ik maar weinig waar ik rekening mee hoef te houden. Het was voor mij totaal geen plezierige trip en ik realiseerde me nu al dat ik maar zeer weinig met de gedachten en 'inzichten' kan die ik gehad heb. Deze zullen mij gegarandeerd niet verder helpen in mijn leven (behalve minder judgmental zijn). Denkbeelden waarin ik zelf het leven niet waardig ben heb ik vaak genoeg gehad in mijn tienerjaren en hier is nog nooit iets goeds uit gekomen, totdat ze vervangen werden door leukere en betere denkbeelden en ik veel intenser van alle geluk en voorspoed kon genieten. En ja ik waardeerde mijn normale toestand extra toen deze weer verscheen, maar of dat het waard was? Wat ik wel absoluut geleerd heb van deze trip is dat ik minder veroordelend moet zijn naar anderen toe en best mag realiseren dat ik net zo goed imperfect ben. Dat iedereen zijn eigen ding doet en dat niet per se hoeft te matchen met de dingen die ik het meest belangrijk vind. En ook dat ik misschien iets minder luchtig moet doen over trippen met anderen. Het blijft natuurlijk een enorm persoonlijke reis.

 

Nabespreken

Toen ook P uit de trip was hebben we het uitvoerig nabesproken, opnieuw buiten, vlakbij een prachtig kanaal op loopafstand. Hier kon ik dan wel weer flink van genieten en we hebben ook echt goed gepraat. Het voelde eindelijk compleet oprecht, zuiver. Ik was weer gereset naar de normale, gelukkige, blije en zelfverzekerde gast die ik voor de trip was, zonder bagage. Ik realiseerde me dat het niet realistisch is voor mij om bepaalde idealen actief na te streven, dat ik van binnen toch ook graag voor mezelf kies in plaats van voor anderen. En dat ik daar vrede mee heb, maar dat het voor iedereen en zeker ook voor mij een stuk beter zou zijn om daar gewoon eerlijk in te zijn. Ik begon eindelijk goed te begrijpen waarom 'nice guys' vaak gefriendzoned worden en van onoprecht zijn beticht worden. En als er een ideaal is waar ik veel waarde aan hecht, dan is het wel oprecht leven, naar je ware zelf. En ik merkte dat dit in conflict kwam met ideeën over liefde naar anderen. Ik zou al mijn geld weg kunnen geven aan anderen, mijn hele bestaan kunnen wijden aan het helpen van anderen, maar niets is fouter dan jezelf wegcijferen. Als iedereen dit zou doen zou niemand oprecht gelukkig zijn. Ik begon mezelf weer te waarderen voor wie ik was, klootzak of niet, in ieder geval ben ik oprecht. P blijkt een stuk vriendelijker karakter te hebben, oprechter in zijn aardigheid. Maar dat is juist ook prima, iedereen zijn ding, ik weet van mezelf dat ik niet zo ben. Nogmaals het was geen fijne ervaring en in veel opzichten heeft deze trip me niet merkbaar verandert, omdat ik na afloop weer de persoon van de laatste tijd ervoor was. Maar het heeft me wel door alle leugens en illusies die ik mezelf bewust of onbewust aanpraatte laten kunnen prikken. Ik heb nu veel duidelijker voor ogen wie ik echt ben, waar ik me echt goed bij voel (echt mezelf zijn) en ben een stuk bewuster geworden van dit hele proces. Al met al geen hele fijne ervaring, maar toch wel heel erg leerzaam. Ik had P meer ruimte moeten geven want hij had zeker beter verdiend, maar het was voor mij te zwaar om naast mijn interne strubbelingen ook nog eens aan anderen te denken, tijdens de trip was ik in dat opzicht compleet uitgeschakeld.

 

Tot slot, na alle zelftwijfel deze trip en ideeën over dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor anderen heb ik de dag na de trip een superleuk meisje ontmoet, haar nummer gekregen, de dag daarna met haar afgesproken en de dag van mijn leven gehad. Inmiddels twee maanden en een hoop geweldige nieuwe ervaringen verder en het blijft superleuk samen. Het lijkt ongerelateerd, maar het toont maar weer aan dat ook truffels er naast kunnen zitten. ;)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Eyyy Voyager,

 

Dat heet hypocriet wat je omschrijft over gedrag. Nee maar ik geniet altijd van jouw trip-reports, lekker persoonlijk. Sommige mensen omschrijven alleen maar, dat ze kleurtjes hebben gezien etc. Maar ehh is het niet juist goed geweest dat je met iemand samen was, misschien bracht dit je weer andere inzichten tot zover je die hebt. Vind het overgerens (dat woord kan ik niet spellen) wel spacend dat je constant weer die vibes hebt, hoe vaak je ook hebt getript, van de ontdekking die je steeds weer opnieuw opdoet. Dat je zegmaar sterfelijk bent en dat illusies wegvallen. Dat in het algemeen een mens misschien telkens weer illusies voor ze kiezen krijgt. Daar van sta ik ook altijd versteld. Voordat ik ga trippen is het echt zo, nu kan ik het wel aan en dan wordt ik weer in het diepe gegooid. Ik ga binnekort ook maar weer eens hoop ik tijd niet gedaan. Groetjes Rijkiedijkie

Link naar bericht
Deel via andere websites

Hi Voyager,

Voor mij zijn de gevoelens en gedachten die je tijdens trips ervaart en nadien beschrijft altijd vrij herkenbaar. Vermoedelijk deels vanwege het feit dat je onder de invloed van truffels een mindset bereikt die voor veel mensen toch een soort van overeenkomt, namelijk het echt stilstaan bij je eigen gedachten- en gevoelsleven, maar ik denk ook te zien dat we beiden op bepaalde vlakken bezig zijn met dezelfde dingen.

Ik had gister nog een gesprek erover met mensen die ik nog niet zo lang ken; hoe ouder ik word, hoe "softer" (in de positieve zin van het woord). Als ik op dit moment terugkijk naar mezelf en hoe ik (vooral in m`n tienerjaren) in het leven stond, valt het me op hoe compleet afgesloten voor andere mensen en vooral hoe ontzettend egoïstisch ik was. Deels heeft dat met ontwikkeling van doen, denk ik. Tieners zijn tot op zekere hoogte in staat tot het beoordelen van hun eigen manier van handelen en denken, dat is ook iets dat mensen met de jaren beter leren (inschatten). Ikzelf ben daar echt een schoolvoorbeeld van: als tiener was ik totaal ignorant en ongeïnteresseerd in het welzijn van andere mensen, tot mijn grote schaamte vandaag de dag. Mijn ouders hebben heel wat met me te stellen gehad en achteraf bezien kan ik, als ik eraan denk hoe ik me destijds naar hen toe heb gedragen, mezelf innerlijk nog voelen ineenschrompelen van spijt. Ik probeer zulke dingen enigszins te relativeren en rationeel te benaderen, maar ik merk telkens dat ik onder invloed van truffels vaak sterk nadenk over mijn ouders en daar ontzettend emotioneel van word. Het is moeilijk om mensen die zo dicht bij je staan, maar tegelijkertijd in sommige opzichten ook zo ver van je af (ik ben in mijn volwassen leven een heel andere manier van leven gaan leiden dan mijn ouders) nog objectief te kunnen zien.

Ik denk dat datzelfde dat ook in grote mate voor jezelf geldt: ik vind het heel moeilijk om mezelf van een afstandje te kunnen bekijken, hoewel truffels me enorm helpen bij zelfinzicht en -acceptatie. Ik vraag mezelf ook vaak af: ben ik oprecht? Ik wil heel graag oprecht zijn, maar vaak overvalt me het gevoel dat ik dat niet ben, dat ik een toneelstuk loop op te voeren, voor mezelf, voor de wereld. Dat ik van nature enorm egoïstisch, misschien zelfs laaghartig en leugenachtig ben. Als ik om me heen kijk zie ik op donkere dagen veel van dat ook in andere mensen terug: mensen gunnen elkaar niks, mensen zijn eigengereid, mensen zijn slechts uit op zelfverrijking in alle mogelijke opzichten. Ik denk regelmatig na over de vraag of mensen echt zo zijn. Ik heb een blauwe maandag theologie gestudeerd (hoewel ik overigens zelf vrij wars ben van de gangbare religies) en daarin interesseerde het vraagstuk in de christelijke dogmatiek omtrent de erfzonde altijd enorm. Zijn mensen van nature slecht, zijn mensen van nature geneigd tot zondigen? Wat is eigenlijk zondigen überhaupt? Wie bepaalt wat goed en slecht is, is daar niet een groot grijs gebied in aan te brengen?

Anyhow, ik dwaal wat af :) .. Wat ik nastreef, is een oprecht leven te leiden en zodoende mezelf te leren zijn (met al m`n flaws inbegrepen). Ik hoop en geloof in het goede in mezelf en in het goede in ons mensen. Ik denk echter ook dat alles een reden heeft en dat iedereen een bepaald nut dient, ongeacht wie je bent. Of alles voorbestemd is weet ik niet, maar steeds vaker overvalt me het gevoel dat dingen precies zijn zoals ze moeten zijn. Voorspoed, tegenslag, het leidt allemaal tot "iets", tot het volgende. Voorbeeld uit mijn eigen leven: een aantal jaar geleden zat ik een beetje op een dood spoor, net een jarenlange relatie beëindigd met alles wat daarbij kwam kijken, namelijk weer alleen wonen, veel gezamenlijke vrienden verloren, alleen in een andere stad. Vervolgens solliciteerde ik op een functie die ik best graag had willen hebben en die uiteindelijk ook aan m`n neus voorbij ging. Donkere wolken pakten zich samen, zat destijds behoorlijk in de put. Dat heeft er echter toe geleid dat ik besloot te emigreren, haast vanuit een soort wanhoop of opwelling, noem het vluchtgedrag. Beste keuze van de afgelopen jaren! Heeft tot allerlei goede dingen geleid: hele leuke baan, veel ontwikkeling in mijn persoonlijke leven, nieuwe mensen leren kennen en als kers op de taart heb ik een fantastische relatie (mede door die relatie realiseer ik me dat er wel empathie, zelfloosheid en bovenal heel veel liefde in me schuilen).

Als een soort van hart onder de riem: ik heb veel respect en bewondering voor de manier waarop je in het leven staat en nadenkt over dingen. Don`t worry too much and enjoy. Je bent jong, je bent waarschijnlijk gezond, het leven is (vooral voor ons rijke westerlingen) één groot feest met nauwelijks grenzen aan de mogelijkheden (ook iets dat ik heb geleerd na het verlaten van Nederland). I know, easier said than done. Ah well, at least we can try :) ..

P.S.

Excuses voor het 1. erg lange en 2. wat onsamenhangende comment boordevol mogelijk ongewilde adviezen ;) ..

Link naar bericht
Deel via andere websites

Hoi Menseneter,

 

Ontzettend bedankt voor jouw reactie! Vond het erg fijn om te lezen en herken veel punten. Inderdaad, voor ons rijke westerlingen is het leven eigenlijk één groot feest. Hier denk ik vaak aan, maar ik denk dat het toch nog niet genoeg tot mij is doorgedrongen dat de mogelijkheden vrijwel eindeloos zijn... Over X jaar... denk ik dan. Dan ga ik dat écht doen, dan beland ik écht in paradijs. En het zou best kunnen dat dat ook gaat gebeuren. Maar afgaande op de afgelopen paar jaren is het vooral de mindset van mogelijkheden zien, er in geloven en ze ook daadwerkelijk benutten die mij heeft geholpen te bereiken wat ik daarvoor nooit voor mogelijk heb gehouden.

En er is geen reden om niet nu al volop te genieten en de dingen te doen die ik wil en kan doen. Het leven hoeft niet altijd een groot feest te zijn, ook tegenslagen zijn nuttig en alles op zijn tijd. Maar het is zeker goed om er bij stil te staan hoe goed we het hebben, hoe bijzonder leven überhaupt is en wat er allemaal wel niet mogelijk is. En vooral om het allemaal niet te serieus te nemen en gewoon van de rit te genieten. :mrgreen:

 

Hoewel het inderdaad zo is dat alles, goed, slecht, leidt tot het volgende 'iets', heb ik toch het idee dat er een zekere mate van vrijheid is. Met name in hoe je zelf in het leven staat, en tot op zekere hoogte ook de gebeurtenissen die je meemaakt of creëert (al overkomt dit je natuurlijk je ook). Ik merk dit vooral heel sterk als ik mijn gedachten over iets verander, hoe plotseling dat kan gaan en hoe gigantische impact zoiets kan hebben.

 

Mag ik vragen naar welk land je geëmigreerd bent?

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden