Recommended Posts

Wie: Ik, 23e trip voor mij

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

 

Ruim twee maanden na mijn vorige (bad) trip had ik toch wel weer zin in de truffel-realiteit. Tijd niet meer gedaan, vooral omdat ik met een meisje aan het afspreken was waar ik nuchter al veel te veel aan dacht (en over piekerde als ik niet bij haar was). Ik had het idee dat dit tijdens een trip alleen nog maar erger zou zijn, daar had ik niet zoveel zin in. Tegelijkertijd vond ik het ook belangrijk om te blijven trippen omdat het zulke mooie en waardevolle ervaringen zijn. Vakantie bijna voorbij, de truffels niet lang meer houdbaar, klaar met werken en nog een paar daagjes vrij. Tijd om de truffels te eten dus!

 

Het Moment in

Standaard set-up, visualizer aan, muziek op, genieten en wachten tot er iets gebeurt. Dit ging vrij snel, de visualizer leek te vertragen en de eeuwigheid werd weer zichtbaar. Is het altijd zo mooi of trip ik al? Moet ik meer bijnemen? Ik wacht het maar gewoon af, vertrouwend op dat het allemaal wel goed komt. Na een tijdje ga ik op bed liggen en sluit ik mijn ogen. De closed eyes visuals zijn nog niet heel sterk, maar ik voel me compleet bewust van leven, liggen hier op bed, ogen gesloten, lichaam hebben. Ik ga compleet op in deze ervaring, het voelt alsof ik écht leef. De dag hiervoor ben ik met eerder genoemd meisje naar een mooi plekje bij een meer geweest waar we hadden gepicknickt. We hadden een prachtig uitzicht op het water waar de zon in al haar glorie op scheen en schitterend weerkaatste, waar in de verte meeuwen en andere vogels in alle rust en eeuwigheid langs vlogen, waar zo nu en dan bootjes, groot en klein, voorbij voeren. 'Waar denk je aan?' vroeg ik haar en ze zei dat ze aan alles dacht, en niets. Dat ze in het moment opging. Ja dat was mooi en dat was ook wat ik probeerde en bij vlagen in slaagde. Maar toch lukte het me nu, op truffels, moeiteloos en volledig, terwijl de dag ervoor mijn gedachten zo nu en dan afdwaalden en ik minder intens het Moment, het Nu, ervoer. Fijn om het nu dan toch wel compleet te ervaren. Grappig genoeg maakte het me niet eens uit dat dit moment, liggend alleen op bed, minder mooi en bijzonder was dan dat moment, waarbij ik naast dit prachtige meisje op een picknickkleed lag in een idyllische omgeving, buiten in de natuur, armen over elkaar heen geslagen, elkaar strelend, verbonden. Fijn dat dat me niet stoorde. Jammer dat ik blijkbaar truffels nodig heb om echt volledig in het Nu op te gaan, zoiets lijkt nuchter simpelweg niet te bereiken (althans niet met die intensiteit die onder invloed mogelijk is, niet voor mij). Aan de andere kant fijn dat truffels bestaan en zoiets mogelijk maken. Dit voelde pas als de aftrap van een hele hoop bijzondere ervaringen deze trip.
 

Gollum

Ik zag nu zo nu en dan iets duidelijker dingen tijdens de closed eyes visuals. Een soort van sjamaan-indianenstam uit de Amazone, met hoofdtooi en stokken. 'Waar komt dat vandaan?' vroeg ik me af, maar liet het al snel varen. Het doet er niet toe. De vormen worden abstracter en meer geometrisch. Terwijl ik hier zo lig begin ik mezelf te aaien, mijn armen te strelen, mezelf in mijn armen te nemen. Ik vertel mezelf dat alles wel goed gaat komen. 'Alles komt goed, lieveling, maak je geen zorgen.' zeg ik fluisterend en ik voel me veilig en op mijn gemak. Tegelijkertijd realiseer ik me dat als er iemand anders in deze kamer was die persoon zou denken dat ik naar het gesticht zou moeten. Ik voel me net Gollum uit Lord of the Rings, schizofreen, tegen zichzelf pratend, zichzelf strelend, 'lieveling' noemend. Maar ik vind het niet erg, dit is nu eenmaal hoe de truffels deze keer werken en ik weet dat alles wat normaal gesproken abnormaal is doodnormaal kan zijn onder invloed van truffels. Het voelt wel fijn dat ik mezelf ook liefde kan geven, zelfs fysiek. Om het te krijgen van een ander is misschien nog net iets fijner (fysiek), maar zelfliefde is eveneens prachtig.
 

Spoilers voor het leven

Een tijdje ga ik zo door, in complete bliss, rustig liggend, genieten van het echt ervaren van levend zijn, van de muziek, de closed eyes visuals en de geruststellingen die ik mezelf toezeg. Af en toe heb ik gedachten met vragen als 'maar wat gebeurt er na de dood?' maar vervolgens voelt het alsof ik een deel van mezelf blokkeer, dat ik het antwoord wel zou kunnen geven (aan mezelf), maar dat ik het dan weggeef, het verklap. Het zijn spoilers, het is niet de bedoeling dat je het nu al weet, daar kom je vanzelf wel achter. Zo zijn er meer eeuwenoude vragen die heel kort bovenkomen maar al snel, respectvol en voor mijn eigen bestwil, afgekapt worden. Ik heb het gevoel dat ik er echt zelf voor kies om het niet te weten, dat als ik het per se zou willen weten ik het gordijn weg zou kunnen trekken en het antwoord in de ogen zou kunnen staren. Ik voel me volledig tevreden en kan heerlijk genieten van de toestand waarin ik me nu bevind.

 

Life flashing before your eyes

Op een gegeven moment zie ik herinneringen voorbij flitsen, van een jaar terug, medestudenten die een college bijwonen, mensen die ik ken, aandachtig luisterend naar wat de docent aan het vertellen is. Ik voel hier bewondering voor en zie heel duidelijk verschillende individuen. Allemaal doen ze hetzelfde, luisteren naar de docent, maar ze zijn zo verschillend. Uiterlijk natuurlijk, maar ook de houding, de manier van kleden, hun stemmen, diepere interesses, levens, iedereen is compleet zichzelf en volgt een eigen pad. Het lijkt allemaal een reden te hebben. Ondanks dat deze handeling van het bijwonen van een college waarschijnlijk weinig grote gevolgen teweeg brengt, hoort het toch zo te gaan, gebeurt er toch iets wat dit essentieel maakt. Het voelt als een kort vluchtig moment, die tegelijkertijd alle informatie bevat – verleden, heden en toekomst. Onderdeel van een groter geheel, een groter geheel dat mijn leven is, dat het leven is van iedereen die hier zit. Het voelt een beetje alsof ik mijn leven in sneltreinvaart voor mijn ogen zie flitsen, alleen zie ik op dit moment alleen dit onderdeel van deze film. Een beeld van mijn leven, alsof het allemaal opgenomen is. Het roept vergelijkbare gevoelens op als wanneer je oude filmpjes van jezelf terugkijkt met je ouders, waar je vol verbazing kijkt van 'ben ik dat? Is dat ooit mijn leven geweest?' en waar de trots en liefde van je ouders heel duidelijk zichtbaar worden. Nu voelde ik zelf die trots en vooral liefde, voor mezelf.

 

Anyway, ik zit ook in dit lokaal, het is ten slotte mijn herinnering, al zie ik het vanuit de derde persoon. Dit was het college waar ik flauwgevallen ben en ik denk na over de schaamte die ik voelde, wat al deze medestudenten wel niet van mij gedacht zullen hebben. Niet dat het mij veel uit zou moeten maken, maar ik voel me toch een beetje een outcast. 'Niet zo negatief over jezelf denken' denk ik en ik dommel weer weg in abstracte vormen en bijzondere kleuren.

 

Disruption

Maar na een tijdje ontwaak ik weer. Ik zag geometrische figuren in harmonie rustig heen en weer vibreren, het lijkt haast een danszaal waar figuren in paren aan het dansen zijn maar toch iedereen verbonden is, waar iedereen samen een groter geheel vormt. Ik zag dat het leven voor iedereen in harmonie is, dat het allemaal met elkaar verbonden is en dat iedereen leuk mee doet. Maar ik zelf viel buiten de boot, stond afgezonderd van de rest. Ik zag dat ik een loser ben, die door iedereen afgekeurd wordt. Dat mensen helemaal niet graag met mij omgaan, dat zelfs dit meisje dat ik zo leuk vind mij eigenlijk maar een waardeloos figuur vindt. 'Niet zo onzinnig nadenken, je weet dat dit onzin is' denk ik, maar intussen is de nice vibe wel verstoord. Kan ik nog terug? Maar in plaats van te doen alsof dit nooit gebeurd is en weer proberen terug te duiken, de verbinding op te zoeken, ga ik de confrontatie aan. Waarom denk ik deze dingen? Waar slaat het op? Misschien had ik dit beter niet kunnen doen, want wat volgt is opnieuw een zinloze stroom aan zelftwijfel, net als in mijn vorige trip waarin ik mezelf mentaal flink aan het roasten was. Nu voelde het minder zwaar, maar ook meer zinloos en achteraf vind ik het jammer dat ik de rest van de trip (wat toch zeker nog zo'n 2 uur was) alleen maar aan het twijfelen ben geweest. Vooral over het meisje dat ik zo leuk vind, in vlagen van wanhoop wilde ik haar berichten dat ik nu direct met haar moest praten. Dat ze nog niet echt wist wie ik ben en dat het niet verder zou kunnen met ons als ze dit niet wist. Dit is precies wat ik verwacht had dat zou gebeuren en precies waarom ik nu al zo lang niet meer getript had. Daarom besloot ik om de trip gewoon uit te zitten en als ik er na afloop nog steeds zo over dacht zou ik haar wel een bericht sturen. Na de trip voelde ik die noodzaak niet zo en ben ik dus maar gaan slapen, heb haar alleen nog een goede nachtrust toegewenst en gezegd dat ze volgende week wel zou mogen blijven slapen als ze dat fijn vindt (we zouden die week een keer samen eten).

 

Uiteindelijk was de tweede helft van de trip compleet overbodig geweest, al dat gepieker had ik nuchter ook al vaak genoeg ervaren en het heeft niets opgeleverd. Gelukkig ben ik er inmiddels wel van af, de week na de trip hebben we samen gekookt en is ze inderdaad blijven slapen. Samen wakker worden en opstaan is toch vrij bijzonder en het voortdurende contrast tussen gepieker als ik niet bij haar ben en het compleet vanzelf gaan als ik wel bij haar ben hebben mij eindelijk doen inzien dat al die twijfel echt compleet overbodig is. Helaas dat het toch deze trip verstoord heeft, maar goed, het begin van de trip was wel mooi en in de toekomst zal ik er dan ook hopelijk geen last meer van hebben. :)

 

 

 

Dat was eigenlijk het tripreport, maar aangezien ik zowel deze als mijn vorige trip last had van dezelfde negatieve kerngedachte, dat ik deep down een loser ben die nooit echte liefde zal krijgen van anderen (wat sowieso al in strijd lijkt te zijn met de werkelijkheid :P), heb ik besloten daar nog iets dieper in te gaan, vooral voor mezelf.

 

Anatomie van een loser

Sinds mijn vorige bad trip schiet ik soms even in een gedachte-gang waarbij ik mezelf een totale loser vind. Waar dit oorspronkelijk precies vandaan komt weet ik zo niet, maar misschien is die kennis ook niet nodig om er voorgoed mee af te rekenen. In plaats van mezelf teveel in negatieve gevoelens te laten meeslepen besloot ik om het eens goed te analyseren. Iets in mij zegt mij dat ik een loser ben, maar voordat ik dit wel of niet rechtvaardig vraag ik mij af wat precies een loser is. Wanneer vind ik iemand een loser? Tsja… Niet zo snel eigenlijk. Iemand die werkloos is, de wereld vervloekt en alleen maar anderen afsnauwt zonder zelf iets nuttigs te doen? Nee dat is denk ik eerder gewoon een kwestie van pech hebben. Bovendien lijk ik daar in de verste verte niet op… Iemand die op zijn 40ste nog bij zijn moeder woont, nog nooit gezoend heeft en kinderseries kijkt? Lijkt opnieuw niet op mij, en bovendien valt zo iemand niemand lastig, het is gewoon de keuze voor een ander soort leven en als dat bij die persoon past dan is daar toch helemaal niets mis mee?

Is een loser iemand die geen wilskracht heeft en zich daarom maar laat gaan op gebied van alle geneugten in het leven? Tsja misschien een beetje, maar eigenlijk is het vooral triest en opnieuw waarschijnlijk vooral een kwestie van pech gehad hebben. Het is niet de type persoon die ik ambieer te zijn en ik denk ook niet dat ik er erg op lijk. Dus waarom ben ik dan een loser?

 

Is het iemand voor wie je je schaamt? Dit zie ik soms vaker in mijn trips, schaamte is een raar iets. Het ontstaat eigenlijk alleen in relatie tot andere mensen, en dan met name wanneer twee mensen die jij beide kent (maar zij elkaar niet) aanwezig zijn en jij verscheurt bent tussen de rol die je bij de ene persoon bent en de identiteit die je bij de andere persoon aanneemt. Des te meer wanneer deze twee personen niet matchen. Dit voelt dan erg ongemakkelijk en in mijn idee is dit waar de schaamte ontstaat waar ik hier op doel. Maar wie is dan de loser? Wat doet de mening van anderen er nou echt toe, en waar dient men zich voor te schamen als iemand oprecht is, als iemand zichzelf is en anderen in hun waarde laat? Ik kies om te zijn wie ik ben en daar zou ik me toch zeker niet voor hoeven schamen? Ik zorg goed voor mezelf en voor anderen, plaats anderen vaak vóór mij. Misschien dat ik wat sterker voor mezelf uit moet komen, maar het is ook weer niet zo dat ik compleet over me heen laat lopen en dit maakt me toch zeker geen loser? Misschien ben ik nog steeds redelijk verlegen in grotere groepen, maar ook dit maakt me toch niet echt een loser, of iemand waar men zich voor hoeft te schamen? Dit bedenk ik nu allemaal, als ik het analyseer, en dan kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat de gedachten en gevoelens van schaamte compleet ongegrond zijn.

 

 

Wat is dan wel een loser? 

 

Een loser is iemand die anderen meesleurt naar eigen diepten, die andere uitscheldt omdat ie zichzelf te min vindt en daardoor anderen maar naar beneden wil halen. Iemand die het compleet aan liefde geven ontbreekt en alle licht uit doet doven. Iemand die compleet weerzinwekkend is, een negatieve invloed. In deze definitie kan ik me wel vinden en het lijkt totaal niet overeen te komen met wie ik ben (gelukkig :P).

Misschien dat ik het toch nog kan uitbreiden door een ander soort verliezer te specificeren. De persoon die niet de dingen doet die hij of zij zou willen doen. Die dromen heeft, maar ze niet met volle overtuiging nastreeft. De persoon die droomt van reizen, maar de deur niet uitstapt. De persoon die gevoelens heeft voor iemand, maar ze nooit uit. Die ambities heeft maar er bij voorbaat al met de pet naar gooit. Die zich altijd voorneemt om gezonder te leven, maar het vervolgens niet doet. Hier herken ik mezelf dan ietsje meer in, op sommige puntjes (ik leef (nog?) niet al mijn fantasieën uit), maar hier herken ik ook een hele hoop andere mensen in. Het zijn zeker niet de meest bewonderenswaardige kwaliteiten, maar wel zeer menselijk. De transformatie naar het goddelijke is heel simpel, dit patroon te doorbreken, het heft in eigen hand te nemen, de wereld te creëren in plaats van toekijken hoe jouw leven voor je geleefd wordt. Dit weet ik maar al te goed maar het blijft o zo verleidelijk om toe te geven aan comfort, om het 'veilige' pad te kiezen. Gelul. Dat was een typefout maar het is wel toepasselijk. Het is heel makkelijk, al kan de weg zelf lastig zijn en is het bereiken van je doel een heel ander verhaal. Maar het in ieder geval proberen brengt je al heel veel verder dan een boel andere mensen. Zelfs als het niet lukt, ben je nog geen verliezer. De verliezer is degene die nooit de eerste stappen zet, die de kans (en het leven) aan zich voorbij laat gaan. Ben ik die verliezer? Dat is niet mijn ambitie. ;)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Dus wat is er na de dood?

 

Afgaand op een eerdere trip: een metamorfose. Het lichaam blijft achter maar de kernenergie gaat door. Persoonlijkheid is dan misschien weg, maar het vermogen om te ervaren blijft, of dat nu in andere dimensies of in hele andere delen van het universum is, met of zonder fysiek lichaam. 

 

Als ik het zelf zou mogen bepalen zou ik graag eerst een snelle recap van mijn leven zien zoals ik in de trip boven beschreven heb, maar dan niet één ervaring maar alle belangrijke en betekenisvolle gebeurtenissen van jaar 0 tot mijn dood. Daarna terug te keren naar een soort alternate reality versie van aarde om nog één laatste perfecte dag in deze vorm door te brengen met de wezens die veel voor mij betekend hebben waarbij ik afscheid van ze neem en van het aardse leven en de gewone natuurwetten niet meer gelden maar alles mogelijk is. Dan omhoog zweven naar het spirituele paradijs waar enkel vrede en eeuwige harmonie heerst. Om na een bepaalde tijd delen van het universum te schapen als oerkracht, zonder lichaam. En uiteindelijk weer een fysieke vorm aan te nemen, op een planeet die compleet anders is dan de aarde, en weer een nieuw leven te ervaren. Maar goed, ik weet niets. :mrgreen:

Link naar bericht
Deel via andere websites

Moet je een film over maken als je iets met kunst doet, zoiets heb ik momenteel wel gemaakt voor school. Iets met herrineringen die dan heel snel voorbijflitsen in 30 sec. Ik denk ook zoiets, dat de persoonlijkheid weggaat, maar de energie ergens doorgaat. En dat dood eigenlijk niet dood is ofzo, maja dat is meer een gevoel en niet uit te leggen. Toch ben ik weer als dood voor de dood :(

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 4 weeks later...

Moet je een film over maken als je iets met kunst doet, zoiets heb ik momenteel wel gemaakt voor school. Iets met herrineringen die dan heel snel voorbijflitsen in 30 sec. Ik denk ook zoiets, dat de persoonlijkheid weggaat, maar de energie ergens doorgaat. En dat dood eigenlijk niet dood is ofzo, maja dat is meer een gevoel en niet uit te leggen. Toch ben ik weer als dood voor de dood :(

 

Op een dag zal er een film komen. :mrgreen: Klinkt gaaf!

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden