Psychose - Een bad trip op 15 gram Tampanensis


Recommended Posts

Na een aantal dagen in Nederland te zijn geweest, kwamen we zondagnacht/maandagochtend vroeg rond 03:00 uur weer aan in de Europese stad waar ik woon. Moe, snel gaan slapen. De volgende dag, maandag, rond een uur of tien wakker geworden, wat lichts gegeten, boodschappen gedaan. Ik had al in m'n achterhoofd dat het eigenlijk een vrij goede dag zou zijn voor truffels, aangezien m'n vriendin rond het middaguur zou vertrekken en pas later op de dag weer terug zou komen. Ik was de hele dag vrij, het was buiten wat druiliger, so why not?

De eerste hindernis was dat ik de vrijdag ervoor in de gauwigheid twee pakjes truffels had gekocht, één maal Tampanensis en één maal Atlantis. Vanwege de busreis besloten om de stickers eraf te trekken, in het geval van een controle stond er dan tenminste niet in neonkleurige glitterletters "MAGIC MUSHROOMS" op te lezen. Echter heb ik van tevoren eigenlijk niet bewust naar de truffels gekeken, hoewel ik wel wist dat ik de Tampanensis voor half december dit jaar zou moeten eten, de vervaldatum van de Atlantis lag pas ergens in februari volgend jaar. Toen ik dus maandag rond een uur of half één besloot de Tampanensis tot me te nemen, kwam ik tot de ontdekking dat ik uit het uiterlijk van de truffels niet kon opmaken welk pakje welke soort bevatte. Nog een aantal keer geprobeerd te bellen met de smartshop, die namen helaas niet op. Uiteindelijk op m'n gevoel afgegaan en degenen gegeten waarvan ik dacht dat het de Tampanensis was. Daarna rustig nog m'n documentaire afgekeken om me vervolgens na een minuut of veertig op de bank te nestelen. Beetje lopen zoeken op m'n harde schijf naar een geschikte film, had namelijk de afgelopen tijd een keer Ponyo gekeken tijdens een LSD-trip en Spirited Away bij een Atlantis-trip, wat beide keren meer dan uitstekend was bevallen. Ik denk dat ik dit jaar een keer of 8 heb getript en heb daarbij wel vaker films gekeken, vooral animatiefilms (bijvoorbeeld Kung Fu Panda, Zootopia) en Studio Ghibli-films zoals de twee bovengenoemden en daarnaast nog Howl's Moving Castle en Princess Mononoke, voor zover ik me op dit moment kan herinneren. Dit keer besloot ik weer af te trappen met een film, heb in de eerste instantie My Neighbour Totoro opgezet, maar na vijf minuten besloot ik dat het misschien tijd was voor wat oogstrelender werk en switchte zodoende naar Avatar. Heb die film toen 'ie uitkwam maar liefst 3 keer in de bioscoop gezien, een lust voor het oog, naar mijn bescheiden mening. Wat verhaal betreft zijn er natuurlijk heel wat betere films te vinden, maar qua visueel genot vind ik Avatar fantastisch.

Binnen de korste keren zat ik helemaal in het (eigenlijk ietwat slappe) verhaal. De eerste anderhalf uur kwam ik uitstekend door, maar op een gegeven moment slaat de film om van Jake Sully's "opleiding" tot bomenknuffelende jungle-alien naar bittere strijd tussen mens en blauwe wezens. Vlak voor deze clash had ik overigens nog een onverwacht opkomend gevoel van verbintenis en liefde. Ik zat naar de film te kijken toen heel plotseling het idee in me opkwam dat ik m'n ogen moest sluiten. Haast een beetje onwillig gedaan (Jake Sully ging namelijk net leren vliegen op z'n groene draak), waarna ik kort in een soort van - hoe zal ik het beschrijven - trance raakte. Ik werd overmand door een enorm geruststellend gevoel, iets, iemand prentte me in dat alles goed was zoals het was, dat ik goed was zoals ik was. Verloor kortstondig compleet het contact met de werkelijkheid, was in een geheel andere dimensie. Just flow. Na een, ik schat zo, minuut of tien kwam ik weer tot zinnen en werd ik me ervan bewust dat m'n gezicht nat was. Hadden, blijkbaar, de tranen me over m'n wangen gelopen, zonder dat ik daarvan ook maar iets had gemerkt. Op dat punt realiseerde ik me dat ik toch al wel een eindje down the rabbit hole was. De laatste paar keren trippen stonden namelijk vooral in het teken van plezier en vermaak aan de hand van input van buitenaf, de filosofische gedachten en nieuwe inzichten in mezelf lieten het ietwat afweten. Zodoende was ik ook in deze trip gestapt met het idee van "zo, even lekker ontspannen en me vermaken met films". Het liep echter geheel anders.

Op het scherm barstte de strijd los: de gemene generaal keerde zich plotseling geheel tegen Jake en z'n wetenschappervriendjes, waarbij veel geschoten werd. Dat leverde bij mij ook een moodswing op: ik werd heel onrustig van het plotselinge geknal en de omslag in verhaal. Het geluid kwam ineens veel te hard binnen. Een beetje van m'n stuk gebracht naar het toilet gegaan, waarbij ik onderweg tot de ontdekking kwam dat ik een stuk verder heen was dan dat ik op dat moment dacht, waarschijnlijk ook vanwege het snelle opstaan was ik ietwat duizelig, wat een gevoel van onbehagen slechts te meer in de hand werkte. Moeite met alledaagse handelingen, kwam ineens in een soort "loop" terecht (waarbij ik iets wil doen, het weer vergeet, wegga, het me halverwege weer herinner, terugga, het weer vergeet - enzovoort). Al met al sloeg de verwarring een beetje toe. In de woonkamer stond de televisie nog aan, de helicoptergeluiden die daaruit kwamen waren voor m'n gevoel oorverdovend. Tv snel uitgezet, even in stilte op de bank gaan zitten, waar ik ontdekte dat het klamme zweet me was uitgebroken. Besloten om mezelf een beetje op te frissen, dus opnieuw koers gezet naar de badkamer om een paar vochtige doekjes te pakken.

Daar lukte het me niet om een vochtig doekje uit de houder te krijgen (ik was aan de laatste paar doekjes toe en vaak raken deze dan in een soort kluwen verstrengeld en zodoende passen ze niet meer door de opening), wat leidde tot grote frustratie en een nog groter gevoel van onbehagen, ik werd me meer en meer bewust van het feit dat ik de weg een beetje kwijt was en niet meer in staat was tot hele normale handelingen. Zodoende besloot ik, deels uit een soort van vertwijfeling, maar in bed te gaan liggen, om daar een beetje tot rust te kunnen komen. Grote vergissing, zo bleek. In de eerste instantie werd ik zowaar iets rustiger, maar het zaadje voor de op handen zijnde bad trip was reeds geplant. M'n gedachten dwaalden een beetje af, dacht wat na over zaken die ik me nu al niet meer kan herinneren. Tijdens dat sluimeren verstreken de minuten, en al snel was het rond vieren en trad de schemering in. Vanaf dat moment ging het in hoog tempo bergafwaarts. Met het donker worden werd de kamer om me heen steeds enger en bedreigender, kasten en voorwerpen vormden ineens duistere schaduwen die me onbekend voorkwamen, alsof mijn vertrouwde slaapkamer tijdens het donker worden veranderde in een hele andere ruimte, één die ik niet kende en waar ik helemaal niet thuishoorde. Ik begon enorm te verlangen naar mijn vriendin, ik wilde dat ze thuiskwam, zodat ze me uit die kamer kon halen, me kon beschermen voor hetgeen waarvoor ik zo bang was. De paniek had me op dat moment al behoorlijk bij de keel gegrepen, ik was niet meer in staat om overeind te komen, het koude zweet liep me over het lijf. Op dat moment kon ik eigenlijk niet goed bevatten waarvoor ik precies zo ontzettend bang was, maar er was iets over me gekomen dat ervoor zorgde dat ik geenszins meer in staat was tot rationeel nadenken. Ik was er op dat moment van overtuigd dat ik daar in bed dood zou gaan. Ik heb heel serieus overwogen om te proberen naar de gang te komen, om vervolgens de straat op te rennen, om iemand aan te grijpen om een ambulance te bellen, want ik was aan het doodgaan, ik moest onmiddellijk hulp. Gelukkig had ik m'n telefoon meegenomen naar bed, heb dus m'n vriendin gebeld. Dat doe ik normaliter nooit tijdens trips, omdat ik me er altijd erg van bewust ben dat we op zo'n moment op een hele andere golflengte zitten. Gelukkig nam ze direct op, veel zinnigs kwam er echter niet uit me:

"Hallo!" "Hallo.." "Gaat het goed met je?"

Fluisterend: "Ik geloof het niet.." "Oh, wat is er dan?" "Het gaat geloof ik helemaal niet goed.. Het gaat helemaal mis, ik ben het helemaal kwijt."

Vriendin heeft nog kort met me gepraat, geprobeerd me gerust te stellen, zonder daarin werkelijk te slagen, ze beloofde zo snel mogelijk naar huis te komen. Dat stelde me een klein beetje gerust, dus opgehangen. Vlak daarna weer een paniekaanval, waarbij ik wanhopig huilend en stuiptrekkend rond lag te worstelen in bed, waarbij ik alleen maar telkens opnieuw kon denken "ik ga dood, ik ga dood". Glasheldere visioenen van mezelf, dood in bed, voor ogen. M'n vriendin belde tien minuten na het eerste gesprek terug, ze stapte net in de auto, ze zou er binnen een half uur zijn. Ik kan me niet meer herinneren wat ik toen nog heb gezegd, was op dat moment al zo door het dolle heen dat ik eigenlijk alleen nog maar kon huilen en hyperventileren. Ze is de hele terugweg aan de telefoon gebleven. Ik weet nog dat ze vertelde dat ze de auto parkeerde en naar boven liep. Toen ik de deur hoorde opengaan was ik een kort moment ontzettend opgelucht, maar toen het vervolgens - voor m'n gevoel, niet in het echt - heel lang duurde voordat ze bij me kwam sloeg dat juist om in een haast nog grotere paniek, dat er nu ook nog iemand anders binnengedrongen was in huis. Vanaf daar ging het licht bij me uit, ik heb nog een soort van vage flashbacks dat er een donkere schim op me afkwam, dat er vervolgens iets naast me in bed kroop, toen ik keek bleek het een wendigo te zijn, half hert, half mens, die me vastpakte en in zijn armen wiegde.

 

Tumblr_inline_mos3ojnBxd1qz4rgp-300x450.

 

Enige tijd later, ik heb geen idee of het seconden of uren waren, kwam ik weer bij, of weer tot mezelf, ik zat half rechtop in bed, m'n vriendin zat naast me. Desoriëntatie, verwarring. M'n gezicht was nat (van het huilen en halve schuimbekken dat ik kort daarvoor blijkbaar had gedaan), mijn haren zaten overal, ik wist niet goed wat er was gebeurd. M'n vriendin was druk op me aan het inpraten in de trant van ".. rustig, rustig.."

Weer gaan liggen in bed, vlak daarna deed m'n vriendin een lampje aan en achteraf bezien lijkt dat me het moment geweest dat de sanity weer enigszins terugkeerde. Het heeft nog wel een tijdje geduurd voor ik überhaupt in staat was me te realiseren dat ik niet doodging, dat het toch wel gewoon m'n vriendin was die bij me was, dat ik überhaupt weer uit bed kon opstaan. Het was alsof geest en lichaam volledig waren gereset. Ik wist ineens niets meer, of niets meer zeker. Bewegen ging moeizaam, ik wist niet goed hoe. Vragen vanuit mijn vriendin als "Heb je pijn?", "Wil je wat te drinken?" kon ik slechts beantwoorden met een oprechte "Ik weet het niet?", omdat ik niet wist, me niet kon herinneren wat ik normaliter deed, wat ik nodig had.

Deze fase duurde een tijdje, waarbij ook mijn perceptie van tijd nog steeds enorm verstoord was, zaken die in werkelijkheid maar een paar minuten duurden, leken zich over hele lange tijd uit te strekken. Ik heb nog tot uitdrukking gebracht dat ik me nauwelijks mijn oude zelf nog kon herinneren, dat het me heel vreemd voorkwam dat ik eigenlijk iemand was, die dingen deed. Op een gegeven moment kwam het besef bijvoorbeeld dat ik de volgende dag weer naar m'n werk zou gaan, alleen stond dat op dat moment zo ver van me af, mijn collega's leken ineens mensen te zijn die ik me alleen van heel vroeger kon herinneren.

 

Na enige tijd zijn we verhuisd van bed naar de woonkamer, waar het warm en licht was. Ondanks het feit dat ik nog ontzettend instabiel was (er kwam alleen maar vrij random gezever uit me en bij iedere keer dat ik lachte moest ik oppassen dat ik niet plotseling zonder aanleiding ontzettend begon te huilen), kwam ik langzaam weer een beetje tot mezelf. Rond een uur of half acht 's avonds waren de truffels - godzijdank deze keer - uitgewerkt.

 

 

Ik heb geprobeerd de ervaring enerzijds niet klinisch, maar anderzijds ook niet overdramatisch te beschrijven. Het was voor mij persoonlijk een hele nare ervaring, ik kan me niet herinneren dat ik al eens banger ben geweest, het was een hele rauwe, allesoverheersende angst. Moest kort nadat ik weer een beetje mezelf was ook onder de douche, de geur van angstzweet walmde echt van me af. Na later nog eens aan m'n shirt te hebben geroken nogmaals geconstateerd dat het om een geur gaat die ik niet als mijn eigen geur herken, er kwam ook direct een hele naar gevoel bij omhoog.

 

Heb besloten over deze trip een report te schrijven, omdat ik zelf de fout heb gemaakt te laconiek te worden, misschien zelfs een beetje arrogant. De gedachte "I got this, ik weet hoe dit gaat, ik heb alles onder controle" bleek niet te kloppen. Ik ben me er opnieuw van bewust geworden met wat voor krachtig tripmiddel we hier van doen hebben en dat daar met een beetje respect mee om dient te worden gegaan. Ook ervaren gebruikers kunnen dergelijke trips overkomen, niet alles valt te sturen. Als je gedachten eenmaal met je op de loop gaan onder invloed vervaagt de grens tussen realiteit en waangedachten al heel snel, daar is aanzienlijk minder voor nodig dan ik dacht.

 

Opvallend ook was dat deze "bad" trip zeer duidelijke parallellen had met een trip van mijn vriendin, waarbij zij niet door de angst-fase ging, maar vanuit een soort van sluimertoestand ineens ontwaakte en zichzelf helemaal kwijt was, ook het gevoel van een totale clean boot, waarbij alles wat ze voorheen was, haar hele identiteit, gewist leek te zijn en ze langzaam weer moest beginnen te begrijpen wie ze eigenlijk was, Dat zorgde natuurlijk destijds voor veel desoriëntatie en schrik, paniek ook wel, wat ertoe leidde dat truffels sindsdien een stap te ver zijn. Misschien ooit weer, maar de ervaring was in negatieve zin zo memorabel, dat het op dit moment nog even geen optie is.

 

However, vanuit mezelf: alles dient een bepaald nut, daarvan ben ik overtuigd. Zonder donker geen licht, zonder verdriet geen vreugde. Het is absoluut niet zo dat ik nu overweeg geen truffels meer te gebruiken, of dat ik bang ben geworden voor truffels an sich, of bang ben om nogmaals zoiets te moeten ervaren, zeker niet. Blijkbaar was dit iets dat er uit moest, iets dat ik moest doorstaan. De dag erna was ik nog vrij gebroken; hoofdpijn, spierpijn, slecht humeur. Gisteren was ik echter weer mijn oude, vrolijke zelf, geen blijvende schade :] ..

Link naar bericht
Deel via andere websites

Op zich ik herken het wel. Ik heb vaak ook wel dat ik in het begin denk ik red het wel, maar in verloop van tijd gaat het trippen toch ff wat anders. Maar na de controle te verliezen vind ik mezelf juist terug, omdat ik me oude ik vaarwel heb gezegd. Dat kan ik niet uit jouw report opmaken.. Ik ben er de laatste tijd wel veel meer als de dood voor om zomaar een pakje van 15 gram van wat dan ook op te eten, omdat ik bang ben dat ik ook gewoon iemand nodig heb, zodat ik zelf niet op wat normaal is en wanneer ik wat drinken wil. Want vaak is dat besef idd heel vaag vooral met meerdere grammen. Meestal als ik alleen trip eet ik 4 gram de laatste tijd, hoewel dat in het begin van mijn trip cariere wel anders was. Voortaan ga ik ik denk ik naar een therapie gebeuren ervoor als ik meer wil eten. Dit wou ik even delen. Erg spannend report. Groet Marijke

Link naar bericht
Deel via andere websites

Heftig report, bedankt voor het delen. Mooi geschreven, ik had het onlangs gelezen en ondanks de nare ervaringen die je beschrijft kreeg ik spontaan weer zin om te trippen en heb dit dan ook gedaan. Gelukkig pakte het voor mij wat vrolijker uit en ik ben je hier dan ook extra dankbaar voor want het heeft me denk ik in een richting gestuurd en op het pad gezet die ik al ruim een maand probeer te vinden. ;)

 

Inderdaad zijn truffels een stuk heftiger dan je denkt, vooral als je een tijdje geen bad trips hebt meegemaakt. Ik herken het gevoel van er te makkelijk over denken of denken dat je het allemaal wel aankunt / al gezien hebt heel goed en dan word je over het algemeen vanzelf wel weer op je plaats gewezen. :-P  Ik hoop dat je een goed herstel maakt en weer met veel plezier verder kunt leven en wanneer de tijd rijp is weer een hoop fijne trips mee zult maken. Als ik je verhalen en reacties lees heb je een gezonde veerkrachtige mindset en zal dat zeer waarschijnlijk geen probleem zijn. ;)

 

Hoewel ik zelf zwaar onplezierige momenten heb meegemaakt in trips heb ik nog nooit zoiets beangstigends meegemaakt als jij hier beschrijft, ik vermoed dat dit nog wel een keer zal gebeuren. Vind het ook wel interessant dat Terrence McKenna naar het schijnt op een gegeven moment zo'n beangstigende trip heeft meegemaakt op paddo's dat hij het nooit meer gedaan heeft. Dat geeft denk ik wel aan hoe ontzettend sterk zulke ervaringen kunnen zijn als iemand die zo'n fervent voorstander er besluit mee te stoppen.

 

Ik hoop in ieder geval dat het op de een of andere manier toch nuttig geweest is!

Link naar bericht
Deel via andere websites

Thanks voor jullie input, rijkiedijkie & Voyager!

Ik ben er op dit moment nog erg veel mee bezig, geloof dat het meer teweeg heeft gebracht dan dat ik dacht op het moment van het posten van het tripreport (overigens zeker niet in negatieve zin, denk dat het juist erg nuttig/leerzaam is geweest). Zal er later nog eens op reflecteren, als ik het in m'n hoofd wat meer op een rijtje heb. Ik waardeer het in ieder geval enorm dat jullie de moeite hebben genomen jullie ideeën op bovenstaande te delen :) dank daarvoor!

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden