Leegte en hoop [Atlantis 15 gram]


Recommended Posts

Wie: Ik, 25e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (kamer in studenthuis)

 

Ik wilde weer de hogere sferen bezoeken, even weg van de zwaartekracht die het dagelijks leven en alle rompslomp die daar bij komt kijken non-stop op je uitoefent. Tijd om de vleugels weer uit te slaan en een paar uur te vliegen.

Goed hongerig at ik de 15 gram Atlantis op, muziekje en visualizer aan en tijd om te chillen op de bank. De visualizer stelt me al tot rust, zo mooi zelfs nu ik nog niet trip… Dat mensen zoiets gemaakt hebben, prachtig (zelfs al is het gegenereerd door automatische algoritmes).

Misselijkheid overvalt me, ik moet bijna kotsen maar ik houd het binnen, wetende dat het een goed teken is en dat de trip snel zal beginnen. Ik ga op bed liggen en sluit mijn ogen. Het was een flinke portie en ik was echt goed hongerig dus ik had al vrij sterke visuals verwacht maar zag ze nog niet echt. Ik hoopte op contact met aliens of andere wezens, maar in tegenstelling tot wat me regelmatig overkomt voelde het nu niet alsof mijn gezicht in een bepaalde vorm gedrukt wordt, bovendien voelde de kamer een beetje leeg (normaal gesproken op Atlantis voelt het vaak alsof er meerdere entiteiten aanwezig zijn). Nu voelde het alsof ik alleen was en de spirituele wezens ergens anders andere dingen te doen hadden. Nouja, de muziek klinkt wel goed en misschien komt het nog.

 

Opkomst en liefde

Visuals verschijnen subtiel en ik begin me goed te voelen. Euforisch is een sterk woord, maar in lichtere mate leek het daar op, wat mij extra blij maakte omdat ik dit gevoel al héél lang niet meer gevoeld had zelfs in mijn laatste 3 trips niet. Ik had het gevoel dat ik sinds ik een relatie terecht gekomen ben vrij 'numb' was, dat ik sindsdien fysiek nooit echt hele sterke gevoelens gevoeld heb (behalve bij aanraking, intimiteit en daarna, maar dat is weer een ander soort gevoel). Wat ik toen apart vond en mij deed afvragen of ik überhaupt wel verliefd was, omdat ik die opwinding en vlinders die daar meestal mee gepaard gaan niet echt voelde. Toch was ik dit wel want ik merkte het verder aan vrijwel alles. Misschien ben ik het gewoon ontgroeid dacht ik, en omdat het allemaal toch nog steeds heel fijn voelde maakte ik me verder geen zorgen. Nadat het uitging heb ik wel weer sterke (negatieve) fysieke gevoelens ervaren, maar zelfs dat was relatief kort (mentaal duurde het veel langer en ben ik er nog steeds niet van verlost). Hoe dan ook, het voelde weer goed om terug te zijn waar ik was toen ik met truffels begonnen ben, dit (licht) euforische gevoel ofwel de 'body high' die je vaak ervaart bij het opkomen van de trip.

De muziek leidt de weg en ik stoor me als een nieuw nummer begint. Veel te druk, ik gooi het nummer uit de afspeellijst en spoel door naar een volgende. Dat is beter. Een ietwat droevig gestemd nummer verschijnt, maar het is tegelijkertijd erg mooi en laat mij lekker nadenken over veel dingen. De oneindigheid van het universum, waarom ik me eigenlijk zo druk maak over deze mislukte relatie als het universum zo mooi is.

 

Ik zie mijn vader voor me en moest denken aan een mailtje die hij stuurde waarin hij voorstelde om in januari ergens heen te gaan. Ik zei dat het goed was als ik niet druk was met mijn studie en werd een beetje verdrietig dat ik altijd zo reageer bij hem, terwijl hij zoveel liefde geeft en heeft gegeven en gewoon graag iets leuks wil doen met zijn zoon. Ik vraag me af hoe willekeurig het is dat ik dit nu zo meemaak en probeer aan een ander persoon te denken. Ik zie mijn nu ex-vriendin voor me, zo mooi is ze en ik voel me verdrietig dat het niet verder kan, net als dat ik net mijn vader voor me zag die veel liefde voor mij voelt zie ik nu ook de liefde die ik voor mijn ex-vriendin heb. Dan vraag ik me af of er eigenlijk niet maar één soort liefde is en of het niet hetzelfde is, het lijkt best wel op elkaar namelijk. Dus ik bedenk me dat hoewel ik niet meer haar vriend kan zijn, we nog wel als vrienden verder kunnen en ik voel me opeens veel beter. Ik voel heel veel liefde voor haar om wie ze is, zo'n prachtig mooi iemand en het maakt opeens niet zoveel meer uit welke relatie ik tot haar heb, of ze nou een vriendin is of ik haar meer als zus zie, de liefde die ik nu ervaar verandert niet. Al mis ik wel dat ik haar nooit meer kan knuffelen en zoenen zoals we dat vroeger deden. Al deze liefde is heel mooi maar het heeft ook iets verdrietigs en ik probeer weer aan iets anders te denken. Ik zie allemaal mensen voor me, met allerlei verschillende achtergronden, dakloos, derde wereldland, vrijwilligers. Allemaal zijn ze op zoek naar liefde, niet romantische liefde maar de alles overkoepelende liefde die ik net ook ervoer. En ze geven het ook zelf en zijn daarin compleet zichzelf. Ook als de wereld wreed is of hun lot zwaar.

Het zijn typische truffelgevoelens en gedachtes en ik hecht er veel waarde aan, maar meer dan normaal is mijn rationele geest nog aanwezig en ik bekijk het toch iets kritischer. Zo vraag ik me opnieuw af hoe willekeurig dit is, er is toch zeker ook slechtheid en egoïsme in de wereld? Echt goede liefdevolle mensen zijn eerder een uitzondering dan de regel, waarom zie ik dan alleen de liefde? Het is selectief, de truffels geven geen goed beeld van de werkelijkheid. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze me voorliegen. Ik baal een beetje dat ik mezelf niet compleet overgeef zoals ik dit in het begin van mijn truffeltrips deed, begin ik de illusie te doorbreken? Het maakt me in ieder geval niet gelukkiger, maar ik kan mezelf ook niet voorliegen. Desalniettemin was ik toch redelijk geëmotioneerd en als ik mijn ogen open deed merkte ik dat er traantjes mijn wangen over gerold zijn.

 

Antwoorden

Ik wil heel graag antwoorden, wat is het doel van het leven? Ik had er laatst nog een goed gesprek over met mijn ex-vriendin, dat ik door truffels geloof (of weet?) dat er zoveel meer is, dat het niet allemaal voor niets is geweest, dat er een doel geweest moet zijn ook als je het zelf niet doorhebt. Zij wilde zoiets ook graag geloven en ondanks dat ze net als ik heel sterk emotioneel is, dit alles extreem intens ervaart en zich er graag aan overgeeft, was ze te rationeel zei ze. Door het hele gedoe met haar en doordat mijn laatste paar trips nogal verwarrend waren was ik niet zo ontzettend overtuigd meer van mijn opvattingen. Dat er meer is dan we denken staat voor mij nog steeds vast, maar een doel, is die er wel? Omdat ik normaal gesproken altijd het idee had dat ik overal wel achter kon komen als ik aan het trippen was hoopte ik nu dan toch een definitief antwoord te krijgen, ik was er echt aan toe. Maar er kwam niks. Ik was alleen met mijn gedachten en had niemand om om raad te vragen. Geen aliens deze keer. Geen innerlijke alwetendheid.

 

Ik had zo'n honger dat ik besloot om toch maar iets te eten. Terwijl ik mango at begon ik weer te denken aan de relatie die nu voorgoed over was. Ik werd steeds verdrietiger en de tranen begonnen steeds harder te stromen. In tegenstelling tot net met mijn ogen dicht waren de onderwerpen waar ik over nadacht meteen een stuk aardser en alledaagser. Ja ik ga haar en de mooie tijd die we gehad hebben heel erg missen. Ik had het eigenlijk allemaal al wel tot op zekere hoogte geaccepteerd, het was ook al meer dan een maand geleden inmiddels. Maar nu kwam het weer keihard terug, blijkbaar heb ik het toch nog niet helemaal goed verwerkt. Lekker dan, misschien had ik beter toch niet kunnen trippen…

Dan speelt een leuk inspirerend nummer en ik zet de verdrietige gedachten van me af, zie het als een kans om hier sterker uit te komen. Het leven is vol mogelijkheden, je moet er alleen open voor staan. Hier was ik zo goed mee op weg voor ik aan deze relatie begon, als ik dat gewoon weer oppak is er niets aan de hand en gaat alles weer fantastisch worden. Ik kruip weer terug in bed, sluit opnieuw mijn ogen en denk na over een hele hoop dingen die ik nauwelijks meer kan herinneren. Ik ben een beetje verward vaak, schiet van de ene naar de andere emotie en gedachte en af en toe mompel ik wat en ik heb zelf niet eens door wat ik nou allemaal bazel. De gedachten gaan te snel voor mij om er nog echt iets zinnigs uit te krijgen. Het voelt chaotisch, maar niet gevaarlijk of alsof ik de controle helemaal verloren heb. Ik bedenk me dat ik helemaal geen zin meer heb om te leven, dat ik net zo goed dood kan gaan. Wat maakt het ook uit. Ik peins er nog een beetje over maar op een gegeven moment tik ik mezelf mentaal op de vingers en zeg, hé, het kan ook anders. Je kunt ook even blij zijn, alles niet zo serieus nemen. Meteen voel ik me beter, alsof er een last van me afvalt en ik bedenk me dat er nog zoveel paden voor mij zijn om te bewandelen en dat het zonde zou zijn om op te geven als er geen goede reden voor is. Het is allemaal meer gewoon een innerlijke gedachtegang en ik overweeg nooit serieus om een einde aan mijn leven te maken dus ik voel me niet in gevaar.

 

Zoenend in de spiegel

Als ik hier weer uit ontwaak en in de spiegel kijk zie ik een lelijk hoofd voor me en ik denk welk bestaansrecht heb ik eigenlijk nog? Als ik m'n shirt optil zie ik een prachtig atletisch lichaam en ik denk 'wow dat heb ik gedaan.' Ik heb het maximale gegeven, me op dit gebied maximaal verbeterd voor zover ik daar invloed over heb (en naar mijn eigen ideaalbeeld). Als mijn gezicht nou ook mooi was, maarja die is niet zo te vormen zoals je dat lichaam dat wel is… Jammer dat sterke contrast. Ik ga dichterbij staan en kijk mezelf goed aan. Misschien ben ik toch niet zo lelijk. Ik kijk mezelf diep in de ogen en ik zie verdriet, iemand die heel hard een knuffel, iemand die liefde nodig heeft. Ik begin mezelf te zoenen, tegen de spiegel, alsof ik in jaren niet gezoend heb en er al jaren naar verlang. Ik laat niet los en het voelt fantastisch. Het is niet de eerste keer dat ik mezelf zoen in de spiegel tijdens een trip, maar wel de eerste keer dat het zo goed en echt voelt. Waarschijnlijk omdat ik nu weet wat het is, terwijl ik hier voorheen geen ervaring mee had. Hoe dan ook, het voelt bijna net zo fijn als hoe het met mijn vriendin voelde en het voelt alsof ik meerdere minuten bezig ben. Er verschijnt een heel spoor op de spiegel, maar dit geeft niet en ik zoen lekker verder.

Hierna voel ik me een stuk beter, het verdriet is weer even weg en ik heb tijdelijk de liefde ontvangen die ik nodig had. Jammer eigenlijk, zelfliefde is heel mooi maar het is niet heel makkelijk fysiek tot expressie te brengen, behalve als je aan het trippen bent dan. Waarom zijn we in tweeën gedeeld? Het leven zou zoveel makkelijker zijn als we al compleet waren, of compleet genoeg om ons niet incompleet te voelen als we geen relatie hebben. Want lopen relaties niet uiteindelijk toch altijd uit op conflict, de gevoelens vervagen, beide personen hebben door dat ze toch anders zijn, dat de ander jou toch niet helemaal begrijpt. Dat dat een leven lang wel zo is lijkt zo zeldzaam.

 

De toekomst

Ik ga het laatste uur van de trip in en voel me vol goede moed over de toekomst, ik ben me gaan realiseren dat ik best een leuke jongen en zal vast opnieuw verliefd worden en iemand vinden die dit gevoel deelt. Het zou raar zijn als het niet zou gebeuren. Ik durf het internet op mijn mobiel weer aan te zetten en chat nog een beetje voor zover ik mijzelf daartoe in staat acht. Zo slecht heb ik het niet, ik heb leuke vrienden en familie.

Ik ben niet heel moe en geniet nog steeds veel van de muziek dus slaap half met de muziek nog aan. Op een gegeven moment is het dan toch echt tijd om te slapen, het is me niet helemaal duidelijk wat deze trip mij gegeven heeft, maar ik voel een fijn soort optimisme. De volgende dag denk ik er nog een beetje over na maar heb ik eigenlijk het idee dat ik niet heel veel geleerd heb. Het was geen hele visuele trip en ook niet echt heel filosofisch of bijzonder leuk of fijn. Het was een prima trip, maar bij lange na niet zo bijzonder als de trips die ik in het begin meegemaakt heb. Aan de andere kant was het in sommige opzichten wel een verbetering ten opzichte van de laatste paar trips, ik had het idee iets meer controle te hebben en ben minder verstoord door verwarring of negatieve gedachten. Ik heb zeker geen spijt van deze trip en denk dat het al een stap in de juiste richting was. Een aantal dingen over mezelf en wat ik zelf nou graag wil zijn me duidelijker geworden. De diepere vragen blijven onbeantwoord, maar dat komt vanzelf wel weer een keer vermoed ik.

 

De dagen na de trip zit ik nog steeds een beetje met twijfel, de trip was een leuke afleiding geweest en in sommige opzichten stond ik weer speelser in het leven, maar tegelijkertijd heeft het ook de nare gevoelens van de break-up weer naar boven gehaald en ik heb nog steeds geen goed antwoord op de vraag waarom het leven alle moeite nog waard is. Cynisme is een uitermate lelijke gemoedstoestand en als je niet oppast verzuurt het alles wat het leven mooi maakt. Cynisme is de broedplaats voor haat en afkeer, wat alleen maar verder corrumpeert en alle levenslust verteerd. Ook voor de relatie had ik soms last van periode waarin ik me nogal cynisch voelde, met name over de mensheid en wat we elkaar, de planeet en andere wezens aandoen. Door de relatie viel dit weg, het leven leek alsof het te goed was om waar te zijn. Nadat de relatie uitging kwam het weer terug en daardoor voelde ik me regelmatig vrij slecht en maakte het me niets meer uit als ik zou sterven. Ik moest weer zien dat er zoveel meer is, deze trip had het me niet gegeven, misschien dat ik dan toch iets anders als Ayahuasca moet proberen? Ik zocht een beetje op ervaringen met Ayahuasca en de inzichten die men deelde bracht voor mij weer de inzichten uit eerdere truffeltrips terug. Bijvoorbeeld dat het leven een spel is en niet te serieus genomen moet worden. Dat het een leven een dans is en dat het enige zinnige dat je kunt doen je overgeven is aan de dans, zonder nadenken, zonder oordelen, pure overgave. Ik voelde me alweer iets beter maar het was nog geen sterk genoeg antwoord, ik zou het zelf weer moeten meemaken denk ik.

 

Weer wat dagen later merk ik dat het toch niet zo geweldig gaat. Negatieve gedachten accepteren en ze er gewoon laten zijn is één ding, maar hoe ik me nu voel bij vlagen is gewoon niet gezond meer. Truffels zijn geweldig, maar ik heb toch het idee dat ik hier een ander soort hulp voor nodig heb. Misschien dat het dan toch tijd is voor Ayahuasca.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden