Mandarijnen gooien

[rijkiedijkie 14]

Ik verveelde me een beetje.. dus ik dacht: Magic Truffels eten! Grapje, dat heb ik natuurlijk allang gedaan. Ik dacht, trip-report schrijven over deze gebeurtenis die op 8 december geloof ik plaatsvond en ongeveer 6 gram misschien minder het aantal was (erg duidelijk allemaal). Ben te bang om te hard te gaan, in me eentje in mijn kerker, dus eet niet alles van Pajaritos. Misschien was het wel 10 gram, want het hele pakje was 20 gram. 

 

Ik zat achter mijn laptop en had weer eens de webcam aangezet, om later terug te kunnen kijken hoe zacht ik werd in mijn hart. Ik begon met eten zo rond een uur of 15:00. Best laat, maar vroeg genoeg om het tijdverschil mee te maken tussen licht en donker, zodat ik nog iets meemaak van wolken. Niet dat het een must is, want uiteindelijk loopt elke trip zoals hij lopen moet.

 

De eerste trip-verschijnselen waren ego-afbraak, wat als een verlies van een familie-lid voelde die ik nooit meer terug zou zien. Het was ook ego-herkenning, wat voelde als een pak slaag die je kreeg van je leraar in de tijd toen dat nog mocht. Ik werd me bewust van gedachtes en dacht, ik leef best veel in ego-wereld, omdat ik steeds teveel nadacht over me titinus, die piep in mijn oor en wat ik daar wel niet allemaal aan moest veranderen. De gedachtes die ik inwisselde om deze negativiteit te verliezen, was: Je zit binnen, maar ook buiten, dus waarvoor ren je weg, binnen is buiten en buiten is binnen. Ik werd dus eigenlijk een slak die in ze huis zat, die altijd kans had om vertrapt te worden. Dus kan ik net zo goed daarbuiten leven. Ik ging muziek afspelen vanaf mijn laptop. Geloof me of niet, het is geen pretje om muziek op te zoeken tijdens het trippen. Ik herinnerde me andere spacers die Shpongle luisteren als ze in verweggiestan zitten en die zocht ik op Youtube. Het album Museum Of Consciousness zette ik aan. Nou vond ik dus helemaal niks en werd helemaal bang. Dus zette ik maar oude vertrouwde muziek aan. Buiten waren er vogels in een boom. In mijn fantasie gooide ik een steen en vlogen ze in een groep weg, zo over de daken ver weg hier vandaan. Een wolk veranderde in wezens met gezichten. De wolken waren op dat moment zweverig en ver weg, maar toch zo dichtbij. Ik hoorde een stem die zei, kijk om je heen, op aarde, kijk niet steeds naar de hemel. Er is veel te beleven hier waar je nu bent. Mooie mensen en mooie kunst bijvoorbeeld. Zoek en vind.

 

Tijdens de muziek opzoeken dacht ik aan mijn moeder die ook ergens in huis was. Ze wist dat ik aan het trippen was, want ik wou de truffels in de koelkast bewaren. Mijn moeder zei nog, kan je zeker lekker omelet van bakken. Nou ehh doei. In ieder geval, had echt het gevoel dat ze dan altijd hysterisch wordt, omdat ze dan helemaal gaat vragen, en voel je wat? Terwijl het is gewoon een gevoel van zijn. Om het nou helemaal uit te leggen is op dat moment niet echt belangrijk. In de avond werd mijn moeder ineens ziek en was ik tijdens het trippen bang, dat ik de truffels had gewogen wegens gebrek aan informatie op de verpakking. Dacht ik dat ze via de weegschaal de stoffen binnen had gekregen omdat ze misschien in de keuken had gewerkt... Haar benen voelde helemaal slap zei ze. Maar ze was gewoon ziek gelukkig in plaats van onder invloed. 

 

Sinnerman was wel echt mooi en ik voelde echt het nummer, wat ze ermee bedoelde enzo. Ik at tijdens dit nummer echt 3 minuten op een stukje mandarijn, en was na een tijd vergeten wat ik nou aan het eten was zie https://youtu.be/gjqL20jN1kU Cocorosie was ook lekker tijdens het op bed liggen. Maar toen hoorde ik een hele zee. Ik dacht waar komt dit geluid vandaan? Is dit een knutselman in het dorp die met een zaag bezig is, of iets in de verte? Ik rende naar mijn laptop vanaf mijn bed en keek, waren het schreeuwende meiden, fans van de Beatles. Ik schrok enorm van dit fenomeen, want het klonk echt duivels in mijn ogen. Ik zette snel andere muziek op, dit keer een soort van relax geluiden, iets met trillingen ofzo. Ik lag als een soort Jezus op mijn bed, met mijn handen gespreid en mijn benen wijd en dacht, kom maar op trip ik geef mij over. Ik had weer het gevoel dat binnen ook buiten was en lag voor mij gevoel buiten en binnen tegelijk.

Toen ging ik wat appen en excuseerde een klasgenoot mij, voor het gedrag en was bang dat ik de sfeer verpest in de klas. Hij zei dat het niet zo was en dat hij het leuk vond dat ik deel uit maak van de klas. Ook appte ik mensen en dacht eigenlijk waarom mobieltjes bestaan. Het antwoord was: dat antwoord bestaat niet, maar mijn mening was als volgt. Als je bij iemand in de bus zit, dan zit je dus met andere mensen mobiel te praten en diegene achterin de bus zal je nooit spreken, terwijl diegene dichter bij je staat fysiek, maar je praat met mensen die dichter bij je staan mentaal. Ook de vraag viel: waarom zijn er kinderen die niks hebben en is geld nou alles? De antwoorden waren: alles moeten we delen, maar eerst moeten we de pijn voelen die deze kinderen en mensen voelen die niks hebben, want dan kunnen we pas erkennen. We moeten niet jagen naar geld, maar naar samenhorigheid. Want dat is het pad van de liefde en brengt je voldoening. Toch deed ik inderdaad er niks aan en zit in mijn eentje truffels te eten in mijn kamer. 

 

Toen ik de ego-afbraak was afgerond, was het tijd om op pad te gaan. Ik had nog een tijd voor de spiegel gestaan en vond mezelf maar dik, hoewel ik steeds dacht dat ik dun was als ik nuchter ben. Maja daar valt nu niet snel iets aan te veranderen dus helaas. Ik trok maar een mooie rode jurk aan en kamde mijn haar want het zat als een ongekamde kruin. Ook zette ik een lach op mijn gezicht want ik was blij om er te zijn. Dit is altijd lachen, want dan ga je dus de wijde wereld voor het eerst betreden voor je gevoel.

 

Mijn pa zei steeds, pak wat groenten soep, ik dacht echt zo neehhhh geen honger ben helemaal high. Dus zat ik maar weer wat te appen in de huiskamer. Veel verschuiving in mijn bestaan was er niet in vergelijking met boven in mijn kamer en beneden in de huiskamer. Wel keek ik naar buiten en zag ik de mogelijkheden. Waarom vinden mensen mij stom als ik buiten loop? Als ik mensen wil spreken moet ik er wel op uitgaan! Mijn pa stond op een gegevement 5 cm van de televisie en dit zag er heel erg ja dom uit. Hij keek een film wat zich afspeelde in een rechtzaak. Ik zag hoeveel het hem wel niet beïnvloed. Alle beelden die je ziet op tv of waar dan ook moet je steeds maar weer verwerken. Dacht ik dan...

Uiteindelijk ging ik naar buiten. Mijn pa zei nog: doe een jas aan het regent. Ik dacht: doe een jas uit en voel de regen. Ik had wel gewoon een jaas aan. Ik besloot maar om mensen tegen te gaan komen in het dorp, maar niemand was buiten. Iedereen zat binnen tv te kijken. Ik had echt de neiging om bij mensen binnen te lopen en om gewoon een gesprek te voeren. Ik vertrouwde mij erop dat mensen het gezellig met mij zouden vinden. Toch deed ik het maar niet. Ze zouden me misschien maar een creep vinden. Toen moest ik plassen en ging maar naar het bos. Waar de wilde dieren zijn. Ik piste midden op het pad wat overdag niet kan, maar nu lekker wel. Ik begon toen ongeveer te rennen, en dan weer te zingen en dan weer te rennen. Niemand hoorde me toch hier. Ik ging op een één of ander natuurmonument staan en begon een soort van optreden te geven voor niemand. Maja voelde echt elke vezel in mij lichaam dus had het gevoel te kunnen vliegen. Ik wou een rondje lopen richting het Noordzeekanaal en terug richting het dorp, maar dat leek mij toch te ver en wou geen onrust zaaien bij het restaurant aan het einde van het bos waar licht vanaf scheen dus keerde terug het dorp in. Ik stond nog een tijd stil op een groot grasveld waar in de zomer een festival plaatsvind. Ik keek naar boven en wou de sterren bezichtigen. Maar.. ik zag niks. Ik zag alleen maar licht. Dat kwam door de hockeytrainingen waar grote lampen staan zodat je kan zien waar je moet mikken op de bal. Of het was Telstar bezig met een voetbalwedstrijd in het stadion. Ik zag geen enkele ster. Ik liep richting het andere kleinere grasveld en wou daar eigenlijk gaan liggen was mijn idee. Toen kwam ik ineens een hond tegen en schreeuwde en zei meteen tegen het baasje sorry, sorry, sorry. Ik dacht misschien gaat de hond mij wel aanvallen. Maja het was een getrainde hond. Toen ik op het andere kleine grasveld aankwam moest ik mijzelf bijsturen om niet op het grasveld te gaan liggen en om terug naar het dorp te gaan.

 

Dit keer nog niet naar huis, maar naar het huis van mijn neefjes. Het plan was om een rondje te lopen met mijn lievelingsneef en over het leven te praten. Maar toen deed mijn andere neef open en keek mij aan. "O Hoi kom erin." Mijn lievelingsneef lag ook met koorts op de bank met zijn kat Rakker en keek naar Netflix. Normaal is hij altijd heel erg praterig en gezellig maar nu zei hij niks. Dat vond ik eigenlijk maar raar. Dat je een excuus moet hebben om niet deel te hoeven te nemen aan het leven. Als je ziek bent, dan hoef je niet eens te praten. Ik begon allemaal gesprekken met mezelf te voeren, terwijl ik naast mijn lievelingsneef stond, hij praatte niet terug dus ja moest ik wel. Ik zei: "Wat zijn eigenlijk de wetenschappelijke oplossingen van de wetenschappers voor mensen die koorts hebben? Ze laten het ons nooit weten. Misschien is niks doen en op de bank liggen wel helemaal niet goed. En meestal eet de halve sterveling dan ook nog eens alleen maar chocolade en patat." Mijn lievenlingsneef zei: "Ja gewoon niks doen eigenlijk is het beste" Toen ging ik aan de bar zitten met een kopje thee, want met mijn lievelingsneef was niks te beleven. Het kopje thee stond ongeveer 10 centimeter naast mijn linkerhand, maar mijn andere neef pakte de thee vast. "O warme thee". Ik zei niks want ik accepteer altijd 100 % situaties in trips en liet hem maar mijn thee afpakken. Totdat hij zei: "Is de thee van jou, sorry" Ik had niet echt wat laten blijken dat de thee van mij was. Deed hij dit nou om mij te pesten? Toen vroeg ik aan mijn tante wat voor Sinterklaas cadeaus ze allemaal hadden gekregen. Ze had onder andere een torenbouw spel gekregen waar je stenen uit moest schuiven en boven op de toren moest leggen. Dit is een spel voor mij! Ik haalde het spel zsm uit de verpakking en begon de toren te bouwen. Het spel hebben mijn tante en ik gespeeld totdat hij 5 keer om was gevallen.Toen begon ik echt torens te bouwen dat je denkt, okejj.. die is echt spacend bezig. Dus gooide ik ze maar snel om, om niet teveel argwaan te wekken. Ik vergat steeds mijn zinnen, maar ik had wel enorme lol om Sinterklaas verhalen te delen. Mijn neefje zat gewoon op Facebook en ik dacht een toren bouwen is veel leuker dan internet. Steeds zette hij een liedje op en ging ik helemaal los op dat lied. Liedje: 

Ging mijn saaie neefje ook ineens dansen. Ondertussen zat ik op te noemen wat ik wel niet allemaal wou worden tegen mijn saaie neefje en tante. Toen zei mijn lievelingsneef ineens: "Mam doekje, Rakker heeft geniest" Ik ging er helemaal op in: "wat niest hij dan?" Toen zei me tante: "Laten we daar niet teveel over nadenken" Na een tijdje vertrok ik weer het huis. Ik gooide nog een mandarijn naar mijn lievelingsneef om zijn reactievermogen scherp te houden. Hij ving hem gelukkig en gooide hem terug. Ik legde hem in de bak want ik dacht ik heb thuis ook mandarijnen. Later leek het me zelfs leuk om mandarijnen naar vreemden te gooien uit liefdadigheid. Maar als ze hem niet zouden vangen heb je ruzie want dan belandt de mandarijn misschien op plekken die je nooit had voorzien. Toch een soort vorm van sociale interactie. Leuk niet? Toch pas maar 1 keer uitgevoerd een week later op een feestje toen ik een mandarijn in mijn tas had. Op mijn weg naar huis liep ik over de boulevard van Spanje voor mijn gevoel. Thuis ging ik met mijn vader en een vriend een kerst film kijken over een alcoholist en herkende best veel van mezelf in die vent. Best erg. Maja toen ben ik maar gaan slapen en de volgende dag ben ik nog naar school gegaan en verenigde ik mij met de klasgenoot van het Whatsap-gesprek. Wat een verhaal weer. Bedankt voor het lezen. Tot de volgende keer. 

[Voyager360 25]

Geniaal, opnieuw een prachtig report!! Bedankt voor het schrijven en delen

[rijkiedijkie 14]

Geniaal, opnieuw een prachtig report!! Bedankt voor het schrijven en delen

Bedankt ik twijfelde al of het niet raar was. Ik had laatst weer getript, 6 gram ongeveer en toen begon ik weer te denken dat het van die mandarijnen gooien maar een achterlijk idee is. Maja wat ik hier weer van geleerd heb is gewoon gevoelens komen en gaan misschien ben ik wel bipolair ofzo. Het ene moment denk ik dat en andere dat, maar denk ook wel dat het iets menselijks is dat gedachtes nou eenmaal wisselen en geen 1 eigenlijk waar is. En staat er nog wat bij jou op de planning? Happy Nieuwjaar!

[Voyager360 25]

Ik vond het juist wel leuk gevonden van dat mandarijnen gooien! Op het strand gooien mensen toch ook wel eens een balletje of iets dergelijks over, ook een sociale aangelegenheid. Mandarijnen zijn dan net dat beetje spannender en origineler.

Ja gevoelens en gedachten komen en gaan, ik wordt er zelf een beetje gek van eerlijk gezegd soms hoe snel ze kunnen veranderen en omslaan maar ben blij dat ik niet de enige ben. Enige oplossing is volgens mij gewoon er in meegaan, overgave, maarja dat is wel lastig om in de praktijk te brengen vind ik.

Qua trips weet ik niet of ik voorlopig iets ga doen, is vaak toch redelijk last-minute bij mij. Ben wel in een creatieve bui de laatste tijd dus schrijf wat meer, heb vaker leuke ideeën en hoop ook nog iets origineels te doen met een videocamera. Creatief bezig zijn lijkt in veel opzichten ook wel een beetje op trippen vind ik, in een trip ben je ook creatief bezig, namelijk met je eigen avontuur en beleving die trip. Heb jij nog plannen? Leuk dat je ondanks de angst om te hard te gaan toch nog zulke leuke verhalen deelt. Gelukkig nieuwjaar!

[HappyPlace 0]

Wauw, hardop gelachen om dit, fantastisch! Mocht je ooit een tripsitter overwegen, let me know ✌️😎