Verbijsterende paddenstoelen

[Demion 24]

Verbijsterende paddenstoelen

 

Maar wat is dat eigenlijk, krankzinnigheid? Is het dat er geen maandagochtenden meer zijn? Omdat alle dagen en nachten en alle waak- en slaapzame uren geen enkel logisch onderling verband meer met elkaar houden? Dat zou goed kunnen. Midden in de nacht onder invloed van tientallen soorten narcotica je geschifte ideeën menen te moeten ventileren? Ja hoor, ook dat. En nee hoor, geen tientallen, dat is overdreven. Hooguit zeven. Is het je druk maken om het al of niet ontbranden van de Derde en Laatste Wereldoorlog? Dat zogenaamde leiders van landen elkaar in de haren vliegen om allerlei hoog opgejaagd niks en voordat je het weet vallen er geen harde woorden meer, maar bommen? Aan alle kanten ingesloten door maniakken en dictators met verhitte ego's en massa's wapentuig, er hoeft maar dàt te gebeuren en boem. Oorlog. En die Derde, mocht het er ooit van komen, dat is einde mensheid. Of zoals mijn collega-genie, de heer Albert, het ooit zo weloverwogen zei: een eventuele vièrde zal uitgevochten worden met stokken en knuppels. Terug naar de steentijd. De derde oorlog zou zeer waarschijnlijk uitmonden in een wereldwijde nucleaire holocaust en zou ons menselijk ras en zijn zogenaamde beschaving zo goed als uitroeien. Wellicht dat er her en der wat groepjes overlevenden achterblijven, maar die zouden daar snel genoeg spijt van krijgen: de Aarde is verwoest. Wat de conventionele bombardementen en de nucleaire explosies niet vernietigd hebben wordt wel gegrepen door de straling. Op cellulair niveau, onmerkbaar, totdat het te laat is. Stofdeeltjes van verdampte steden vullen de atmosfeer en blokkeren het zonlicht. Er is alleen nog nacht en schemering. Het plantenleven sterft. De dieren volgen niet veel later. En die laatste mensen? Ach ja...

 

En toch, ik heb ook eindeloos traag stromende gouden watervallen van licht en grote rimpelende bloemen in onmogelijke kleuren uit mijn schuine plafond zien stromen. Dat ik daar op mijn rug op mijn bankje gelegen urenlang met open mond van genot en verbijstering en verbazing en extase en plezier naar heb liggen staren. Alsof ik rechtstreeks de hemel in keek. Toegegeven, toen had ik wel de nodige magische truffels geconsumeerd, maar toch: dat was ook krankzinnig.