Van geluk word je blij

[Demion 24]

Van geluk word je blij

 

Dat we met z'n allen zo gelukkig lopen te wezen, lees ik ergens. Ons landje zou tot de gelukkigste ter wereld behoren, zo staat er. Nou, dat dacht ik dus even van niet! Ik weet natuurlijk niet zeker waar ze die onzin nu weer vandaan verzonnen hebben, met al dat nepnieuws van tegenwoordig weet je dat ten slotte maar nooit, maar het is je reinste kolder. Lariekoek! De plank volledig misgeslagen en derhalve kant noch wal geraakt, heren en dames nieuwsberichtenmakers. Sta mij toe dat eens fijntjes van zijn windsels te ontdoen, mits het u believen mocht. Niet dat daarvoor perse uw goedvinden vereist is, maar komaan, het is een druilerige maandagmiddag en u had toch even niets beters te doen.

 

Laten wij ten eerste eens met een open oog kijken naar de landen zoals die ons omringen, daar hoog in de top van dat lijstje. IJsland, om maar iets te noemen, of Zweden. Al wat men in IJsland nodig heeft om gelukkig te zijn is een iglo, een vishengel en een vliegticket naar het dichtstbijzijnde vasteland. En Zweden? Tja. Ik begrijp dat land niet. Ik begrijp die mènsen ook niet. Met hun knuggenbrötten, hun haltenvätten en hun oeverloze kneutjeutelgefröter. Kom op zeg. Daar lusten de honden toch ook geen bröt van. Dus om nu perse daarmee vergeleken te willen worden, het lijkt mij niet iets dat met al te veel enthousiasme geambieerd zou moeten worden.

 

Ten tweede: meer dan een miljoen mensen gebruiken antidepressiva, in dit landje van ons. Hun aldus met een chemische roze bril overtrokken visie aangaande hun eigen al of niet gelukkig zijn dient derhalve met enige korrels zout tegemoet te worden getreden. Dan zijn er nog de Groningers, en hun verzakte huizen. Dat zijn geen blije mensen. En hier, in mijn mooie Limburg, hier wonen alleen nog bejaarden. Of die gelukkig zijn is niet zo belangrijk, die zijn straks toch dood. Dat hoeft, had ik zo gedacht, trouwens niet het grote probleem te zijn dat Den Haag er graag van maakt: ik stel voor als straks ook de laatste oude van Limburgse dagen zijn pijp aan Maarten heeft gegeven van heel de provincie èèn groot natuurpark te maken, met mijzelf als beheerder. Admiraal Simonus, zoals ik dan zou heten, en ik zou een goed en rechtschapen beheerder zijn. Niet dat ik ooit enige bijdrage heb geleverd aan ons strijdkrachtapparaat, maar koning of keizer vond ik zo alledaags. Elke flapdrol kan een troon bestijgen, maar admiraal, dat wordt je niet zomaar. Tenminste, ik niet. Maar dit alles terzijde. Blijft over: jullie daarboven. De Randstad.

 

Of ze daar gelukkig zijn, in die heksenketel? Ze zeggen misschien van wel, maar ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. Ze hebben daar fietsfiles. En gewone files. En uitzonderlijke files. Dagelijkse files. En drukke files. Eindeloze files. En Paul de Leeuw. En het leuke is: die paar stonede zuipkeetjongeren die nog in de uitstervende achterlanden gebleven waren komen straks ook nog en dan barst heel dat chaotisch krakelend mierennest waarschijnlijk voorgoed uit zijn voegen en dendert de hele santenkraam zo de plomp in. Dat zou een mop zijn. Maar gelukkig? Ik betwijfel het.

 

Tot slot nog even dit: die buitenlanders. Het moet nu maar eens hardop gezegd: het begint de spuigaten uit te lopen. Jawel. Laten wij eerlijk zijn. Wij kunnen niet van geluk spreken zonder die verrekte buitenlanders. En niet alleen dat het dus die gaten echt uit klòtst onderhand, maar het worden er ook nog steeds mèèr. Eerst waren het er enkele duizenden, later werden het tienduizenden en inmiddels zijn het er al meer dan zeven miljard! Een getal zo groot, daar kan de gemiddelde mens met zijn hoofd geen greep op vatten. Maar dat het veel is, is evident. En: ze zitten potdorie overal! Waar je ook kijkt: overal buitenlanders. Zeeën van mensen. Doch vreest niet, waarde lezer, ook dit struikelblokje meen ik van een passende oplossing te hebben voorzien. Het is nochtans heel eenvoudig: daar onder meer het internet en de steeds rapper voortschrijdende techniek onze grenzen en taboes verder laten vervagen en straks elke uithoek van de Aarde met de snelheid van het licht met elke andere is verbonden bestaan er dan eigenlijk geen buitenlanders meer, maar zijn wij allen slechts nog èèn volk: de Gaianen. En dan woont niet alleen wij rijke Hollanders, maar iedereen in het paradijs.