Tripreport

[Vliegje 2]

Een paar dagen geleden at ik in mijn eentje magische paddenstoelen. Ik had ze ongeveer een week daarvoor al besteld, Psilocybe Atlantis stond er op het verpakkinkje. Al vanaf het moment dat het discreet verpakte pakketje met daarin deze bijzondere trip in mijn brievenbus lag, had ik zin om de truffels te gebruiken. Het goede moment was er echter steeds niet echt, maar toen ik deze week een hele dag vrij was, zonder verplichtingen, zag ik mijn kans schoon.

Een paar maanden geleden heb ik voor het eerst truffels gebruikt. Ik was toen samen met twee meiden die ik eigenlijk helemaal niet goed kende en sociaal onhandig als ik ben maakten deze twee onbekende personen me al zo zenuwachtig, dat de truffels die dag niet een geweldig effect hadden op mij. Ik zag wel dat de muren om me heen leken te ademen en ik voelde me ook best wel fijn, maar vergeleken bij de trip die ik een paar dagen geleden had, stelde het niet veel voor.

 Voor je verder leest zal ik je wat over de setting en over mezelf vertellen. Ik woon in een studentenhuis met 13 andere studenten. Ons ‘huis’ is een verdieping van één van de vele gebouwen op een enorm studentencomplex, ik geloof dat er in totaal 1300 studenten wonen. Het is er nooit stil en je bent vrijwel nooit alleen. Het is echter wel gebruikelijk dat huisgenoten niet zomaar binnenkomen als de deur van je kamer dicht is.

Ik ben 19 jaar oud, woon sinds kort op kamers, heb dus één keer eerder truffels gedaan maar dat was geen enorm succes. Wat betreft drugs; ik nuttig zeer regelmatig alcohol en van een jointje ben ik ook niet vies. Daarnaast gebruik ik medicijnen die onder de Opiumwet vallen, het welbekende Ritalin (methylfenidaat). Dit heeft te maken met de aandachtstekortstoornis die ik heb, ADD. Mijn ADD zorgt ervoor dat ik altijd ontzettend veel gedachten heb, vaak volledig arbitrair en het zorgt ervoor dat ik soms totaal in mijn eigen wereldje leef. Verder ben ik vrij creatief, ik schrijf veel en ik houd ervan om zo nu en dan te tekenen. Daarom zorgde ik voordat ik aan mijn trip begon, dat er van alles klaar lag voor mezelf. Zo legde ik een enorm schetsblok neer, pennen, potloden, stiften, klei, mijn laptop en zelfs een chocolade-ei met een verassing erin. Dit leek me wel leuk voor tijdens de trip. Ik at de truffels om ongeveer 11:40 en rond 18:15 begon ik me langzaam weer ‘normaal’ te voelen.

 

In de verpakking zat 15 gram aan truffels (Psilosybe Atlantis). Ik had geen weegschaaltje of iets dergelijks, maar ik at ongeveer iets meer dan de helft. Eerst maar eens kijken hoe ik me voelde. Ik had onwijs chille kleding aan en ik ging op mijn bed zitten om een filmpje te kijken. Ik zat nog geen 3 minuten toen ik ontzettend misselijk werd. Ik was zo misselijk dat ik geen tijd had om naar het toilet te lopen en ik maar richting mijn prullenbak hurkte. Ik moest overgeven, dat vond ik ontzettend naar en ik dacht ook meteen dat dit betekende dat het geen leuke trip zou worden. De vuilniszak heb ik meteen maar de deur uit gedaan, waarna ik weer terug ging naar mijn bed en de film. Na een tijdje (ik heb geen idee hoe lang) kwam één van mijn huisgenoten ineens mijn kamer binnen om me wat te vragen over mijn kleren die op dat moment in de droger zaten. Zij had geen idee dat ik truffels had gebruikt, maar ze zag me wel in mijn pyjama in bed liggen, midden op de dag. Ik schrok me het apelazarus en ik schaamde me eigenlijk best wel voor hoe ik erbij lag. Ik liep even met haar mee naar de droger en toen ik opstond van mijn bed merkte ik dat mijn trip al voorzichtig begonnen was. Ik voelde me anders dan normaal gesproken en de vloer leek te bewegen. Het lukte me aardig om normaal te doen tegen mijn huisgenoot, geloof ik. Ik liep weer terug naar mijn bed en bleef dit keer op de rand zitten. Ik begon ontzettend diep na te denken over waarom mensen zich toch altijd zo schamen tegenover andere mensen. Ik kwam tot de conclusie dat je je eigenlijk helemaal nooit hoeft te schamen en dit heb ik ook ergens opgeschreven. Toch besloot ik maar even normale kleren aan te doen, dat leek me een goed idee.

Ik heb geloof ik uren op mijn bed gezeten. Toen ik mijn normale kleren aandeed fluisterde ik tegen mezelf dat kleren eigenlijk helemaal niet zwaar zijn, dat vond ik op dat moment heel bijzonder om te ervaren.

Op de rand van mijn bed zat ik de hele tijd aan mijn eigen haar, het voelde ongelooflijk zacht en fijn. Ik tilde mijn arm een paar keer op, waarna ik hem in één keer weer naar beneden liet vallen. Ik zag als het ware sporen in de lucht, ik zag waar mijn hand was geweest in de lucht. Ook mijn gezicht voelde ontzettend maf, net alsof het van watten was gemaakt. Toen ik naar mijn handen keek leek het net alsof ik bijna door mijn huid heen kon kijken, maar niet op een enge manier. Alles leek heel logisch.

Ondertussen hoorde ik een paar huisgenoten op de gang met elkaar praten en voetballen, eerst raakte ik een heel klein beetje in paniek, want stel dat ze binnen zouden komen. Dat deden ze echter uiteraard niet, en na een tijdje schoot ik een beetje in de lach van hun luide stemmen.

Toen mijn trip begon, merkte ik trouwens als één van de eerste dingen dat al het geluid heel apart klonk. Buiten hoorde ik iemand lachen en die lach vervaagde langzaam, waarschijnlijk omdat het lachende mens wegfietste. Het leek echter meer op een soort van echo en eigenlijk leken alle geluiden die ik hoorde op een soort van echo. Zo ook de kreten van mijn huisgenoten. Eerst merkte ik het alleen als iemand aan het lachen was, maar later ook heel sterk bij de muziek die ik hoorde. Ik woon op een heel groot studentencomplex, er is dus altijd muziek te horen. En waar die eeuwig durende muziek normaal gesproken nog wel eens het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, was het tijdens deze trip heel fijn. Ik hoefde zelf geen muziek aan te zetten en het geluid was relatief ver weg, waardoor het wat afgezwakt was tegen de tijd dat het mijn trippende oren bereikte.

Ik weet niet eens precies wat ik al die uren op de rand van mijn bed heb gedaan, maar het was ontzettend fijn. Ik heb een klein tapijt op mijn vloer liggen, een soort van Perzisch tapijt. De patronen op dat tapijtje waren ook echt fantastisch om te bekijken en het tapijtje leek ook nog eens een beetje te ademen. Na een tijd pakte ik mijn laptop om eens even lekker op te schrijven wat ik allemaal dacht. Ik schrijf wel vaker, bijna dagelijks. Het begrip ‘hobby’s’ vind ik altijd best wel stom maar als ik een hobby had, was het schrijven. Het kostte me dan ook niet veel moeite en voor ik het wist had ik twee pagina’s aan hersenspinsels geproduceerd.

Ondertussen moest ik een paar keer naar het toilet om te plassen. Dat vond ik elke keer weer ontzettend spannend. Het toilet is niet vreselijk ver lopen vanaf mijn kamer, maar ook in nuchtere toestand is het een relatief lange wandeling. Onder invloed van truffels was deze wandeling steeds een heel avontuur. Er konden namelijk huisgenoten op de gang zijn, of ik kon per ongeluk een verkeerde deur nemen. Ik had namelijk het idee dat ik daartoe in staat was, een verkeerde deur nemen en dan bijvoorbeeld met mijn paddestoelenhoofd in een andere kamer staan. Beide dingen gebeurden gelukkig niet tijdens de keren dat ik naar het toilet en weer terug wandelde.

Ik dronk niet waanzinnig veel, maar ik had wel een fles water naast me staan. Toen ik op een bepaald moment (aan het begin van mijn trip) naar de wc was geweest en ik op de rand van mijn bed ging zitten, heb ik er zo lang gezeten dat ik opnieuw moest plassen. Uiteraard had ik geen enkel besef van tijd, ik begreep het principe van tijd ook gewoon even niet. Maar uit het gegeven dat ik zo lang op mijn bed zat dat ik opnieuw moest plassen, kan ik opmaken dat ik er echt wel lang moet hebben gezeten.

Op een gegeven moment besloot ik mijn mobiele telefoon erbij te pakken. Een paar mensen vroegen me iets op WhatsApp. Ik probeerde heel normaal te reageren en toen ik het later, in nuchtere toestand, nog eens teruglas zag ik dat dat me uitstekend was gelukt. Ik opende Twitter op mijn telefoon (ja echt, ik Twitter nog) en daar las ik een paar tweets die ik zó onwijs grappig vond, dat ik hardop heb zitten lachen en er zelfs nog uit enthousiasme iets over heb geschreven op mijn laptop. Ik was helemaal in de ban van de tweets en ik merkte dat ik niet kon stoppen met glimlachen. Dat glimlachen leidde ertoe dat ik een lap tekst schreef over waarom mijn lach op dat moment oprecht was. Want mensen lachen natuurlijk ontzettend vaak op een dag, maar vaak is dat toch als reactie op iemand anders. Maar nu ik in mijn eentje zo ontzettend blij en oprecht vrolijk was, begon ik na te denken over mijn gemoedstoestand en wanneer ik iets nou wel of niet meen en waarom mensen eigenlijk dingen doen of zeggen die ze niet menen. Een heerlijk onderwerp om me weer totaal in te verliezen tijdens mijn trip.

Één van de vele hoogtepunten van deze trip was trouwens het volgende. Ik heb al jaren een Virtual Reality bril van karton. Ik weet niet of je het kent, maar met zo'n ding kun je dus bepaalde VR-apps downloaden en bekijken. Tijdens deze trip downloadde ik de app 'MAN A VR' waarin je je als het ware in verschillende ruimtes begeeft, allemaal zwart met wit. Alles beweegt er en door die VR-bril lijk je echt in die ruimtes te zijn. Er waren allerlei dansende wezens en bewegende objecten. Ook in nuchtere toestand is dit soort apps ronduit fantastisch maar na het eten van deze truffels was het echt magisch, onbeschrijfelijk mooi en intens. Echt een aanrader.

Aan de dingen die ik voor mezelf had klaargelegd ben ik niet toegekomen. Ik heb mij de hele dag vermaakt met niets dan mijn warrige, trippende hoofd en mijn twee devices. Het chocolade-ei met de verassing at ik ongeveer aan het einde van de trip, toen ik alweer redelijk nuchter begon te worden. Desondanks is zo’n ei hartstikke leuk jongens, ook als je 19 bent, ook als je niet onder invloed van wat dan ook bent.

Ongeveer 6,5 uur nadat ik de truffels had gegeten, begon ik geleidelijk aan weer te landen. Dat vond ik wel fijn, want ik was er op het laatst wel klaar mee. Ik had een behoorlijke hoofdpijn gekregen en ik had weer behoefte aan sociale interactie in de woonkamer van mijn huis, maar dat kon (naar mijn idee) alleen als ik weer nuchter en ‘normaal’ was. Gelukkig was het vrij snel en vooral probleemloos uitgewerkt en kon ik rustig naar de woonkamer om lekker te relaxen en om deze trip te verwerken.

Ik ben vast van alles vergeten, maar ik vond het echt fantastisch om in mijn eentje truffels te doen. Ik hoefde met niemand rekening te houden en ik was helemaal alleen met mijn eigen gedachten. Van tevoren was ik wel erg bang dat ik een bad trip zou gaan hebben, omdat ik van nature vrij neerslachtig ben en je truffels natuurlijk eigenlijk alleen moet doen als je lekker in je vel zit. Bovendien is het niet mega verstandig om niemand te laten weten dat je truffels gebruikt, zoals ik dat deed. Een volgende keer zou ik misschien wel iemand vertellen wat ik aan het doen was, zodat hij/zij een beetje op me zou kunnen passen. Maar voor nu was het oké, ik heb echt genoten.