Vandaag geboren [Atlantis 15 gram]


Recommended Posts

Wanneer: 25-02-2018

Wie: Ik, 28e trip

Wat: 15 gram Atlantis

Waar: Thuis (studio studentenflat)

Ik had zin om de magische wereld van de truffels weer te bezoeken, en na twee keer het een dag uitgesteld te hebben was het dan toch echt tijd. Achteraf blijkt dat dit precies een jaar na mijn laatste trip was. Inmiddels is er veel gebeurd in mijn leven, mijn bachelordiploma is gehaald, begonnen aan een master, verhuisd naar een eigen studio (nog steeds in een studentenflat), een nieuwe relatie. Ik was erg benieuwd hoe de truffels mij na al die tijd zouden verwelkomen.


Tomb Raider

Ik was bezig met het spelen van Tomb Raider (2013) terwijl ik de Atlantis truffels naar binnen werkte. In mijn herinnering waren truffels niet lekker, maar ik was niet voorbereid op de smerige smaak die deze portie met zich meebracht. Met een glas water wist ik het toch binnen te houden en de countdown begon. Na zo'n drie kwartier begon ik me weer op bekend terrein te begeven, de verscherpte zintuigen, de misselijkheid en de lichte hoofdpijn. Het was leuk en vertrouwd hoe ik weer het spel ingezogen werd en elke stap die ik zette droeg een zeker gewicht met zich mee. Op een gegeven moment beland ik in een tombe, dit is mij iets te claustrofobisch en drukkend, tijd om iets anders te doen.

YouTube wordt geopend en ik kijk naar de Thousand-Hand Guan Yin Dans:

Erg mooi, al zie ik nog niet heel veel anders dan normaal. Ik voel me wel een stuk kalmer dan nuchter. De video is kort, maar ik wil meer hiervan zien. Een recommended video start, de beeldkwaliteit is een stuk minder maar hier stoor ik me niet echt aan. Wel aan het feit dat er op een gegeven moment de naam van het videokanaal in beeld verschijnt. Iemand die, gezien de Amerikaansheid van de naam, waarschijnlijk niets te maken heeft met de dans zelf. Ik bedenk me dat iedereen op de een of andere manier zijn of haar brood moet verdienen, dus het zal wel, maar het waterwerk haalt voor mij de lol er van af. Ergens heb ik ook wel met de uploader te doen, hij zal vast een hoop boze comments krijgen. Maar die hoef ik nu niet te lezen, dus ik zet muziek op en ga in bed liggen.

 

Ontgroeien

Met gesloten ogen zie ik vaag gekleurde lijnen en vormen alle kanten op bewegen. De visuals zijn er al, maar ze zijn erg chaotisch en het lukt me niet om een gefocust beeld te krijgen. De muziek klinkt extra intens, zoals meestal op truffels. Op een gegeven moment hoor ik na een hoop gedreun gegil en geschreeuw. Het hoort bij het liedje en ik kijk naar de titel. 'The Witch'. Waarom. Waarom heb ik dit nummer in mijn Trip Playlist geplaatst? Ik vind het geen leuk nummer maar heb ook geen zin om m'n bed uit te gaan. Het zal zo wel over gaan. Ik vind mijn muzieksmaak niet zo leuk meer als vroeger, ik heb vooral Trance nummers in mijn playlist, maar vind het tegenwoordig toch al snel teveel gedreun. Dit is niet bepaald de trip die ik wilde, ik had gehoopt op etherische muziek en mooie visuals. Ben ik het trippen ontgroeid?

Omdat geen muziek waarschijnlijk maar saai is, laat ik het wel aan staan, zij het op een laag volume. Ik kijk op de klok, nog flink wat uur te gaan voor mijn vriendin weer thuiskomt. Ik kijk hoe de minuut verder tikt. Is dit het dan? Mijn trip gewoon maar uitzitten en wachten tot ik nuchter ben? Nee, misschien gebeurt er nog wel iets. Wat er volgt weet ik niet precies meer, maar ik begin mijn grip op de realiteit te verliezen. Ik zie beelden van recente herinneringen. Zijn ze echt? Het leven lijkt opeens te absurd voor woorden. Achteraf gezien is het vergelijkbaar als bij m'n vorige trip, waar ik ook twijfelde over of de werkelijkheid wel echt de werkelijkheid was. Ik denk aan mijn studiegenoten en zeg een paar keer hardop, oprecht en zorgeloos, 'Ik houd van iedereen!'. Even later herinner ik me de ochtend van de dag ervoor, waar ik met mijn vriendin in het bos was en zei dat ik in het universum vertrouwde. 'Ik vertrouw op het universum.' zeg ik en ik lach om hoe makkelijk dat is. Op een gegeven moment ervaar ik sociale ongemakkelijkheid. In herinneringen van mezelf, maar ook in fictieve herinneringen of hypothetische situaties. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet dus open mijn ogen en ga even naar de wc.

 

Absurd bestaan

Ik vervreemd steeds verder van mijn bestaan. Terug op de computer google ik ‘besta ik? LOLOLOL’. Op een gegeven moment kom ik op een pagina met informatie over narcisme als persoonlijkheidsstoornis terecht. Ik heb geen idee hoe ik hier terechtkom, ben hier in mijn dagelijkse leven helemaal niet mee bezig. Toch ontgaat mij de connectie met de connotaties bij truffels, namelijk psychoses, krankzinnigheid en ook persoonlijkheidsstoornissen niet. Het lijkt alsof het zo gepland is. Mijn vriendin is zelfs een psycholoog, waarom zou dat zijn? Even vraag ik me weer af of ik niet psychisch ziek ben. Of ik eigenlijk in een inrichting leef en mijn levensverhaal als illusie heb opgehangen. Dat door truffels te nemen ik weer tijdelijk ontwaak uit deze zelf gecreëerde wereld. Dat ik diep van binnen weet dat het allemaal verzinsels zijn, verzinsels om de onaanvaardbaarheid van de realiteit van me af te weren. Dit gevoel is best sterk, het is een stuk aannemelijker dan het alternatief – dat de wereld echt zo krankzinnig is als ik in mijn illusie-wereld denk dat ze is. Zo zouden we volgens deze illusie-wereld allemaal op een blauwe planeet leven, in een willekeurig punt ergens in een (haast?) oneindige universum. Een blauwe bal, waar het zo barst van leven, in zoveel vormen, terwijl alle andere planeten om ons heen compleet levenloos lijken te zijn. Slechts bestaan uit steen en gas. We draaien in een baan rondom de zon, een ster. Een ster die het mogelijk maakt dat wij allemaal leven. Dus om te leven hebben we in ieder geval een gigantische lichtbal nodig, en een andere bal die daar op een geschikte afstand rondom heen zwerft. Maar het universum is bezaaid met zulke lichtbollen. Sommige groot, andere klein, maar voor de gemiddelde mens maakt dat allemaal niet uit, maakt zelfs ‘onze’ lichtbol niet uit, zelfs de planeet waar wij geboren worden, leven, sterven, zelfs daar denken we meestal niet aan. Het is te groot, buiten ons zicht, welk nut heeft het ook om er over na te denken? Op ooghoogte zijn er al genoeg problemen en bekommeringen, daar hoeft niet nog het existentiële zwaargewicht genaamd het universum bovenop te komen.

 

In mijn dagelijkse leven houd ik me hier wel mee bezig. Of beter gezegd, in mijn illusie-wereld, doe ik of ik samen met een groepje andere ingewijden natuur- en sterrenkunde studeer. Alsof we in een klaslokaal met wat tafels, een aantal stoelen, een computer en een beamer of een krijtbord de grote mysteries van het gigantische universum kunnen ontrafelen. Ik zie docenten helder voor me als ik mijn ogen sluit en kan me niet voorstellen dat ze echt bestaan, dat ze mee zouden doen in onze illusie. In het bijzonder zie ik een docente voor me van een vak dat ik dit kwartaal volgde. Ik zag haar vaker dan mijn eigen moeder, terwijl mijn moeder haar helemaal niet kent. Door ons te onderwijzen neemt zij tijdelijk de rol van moeder op haar, ze leert ons dingen bij, neemt ons onder haar hoede. Maar ik heb ook nog zoiets als familie, een vader, een moeder, broertjes en een zusje. Ik houd van ze allemaal en realiseer me hoe bevoorrecht ik ben dat ze er allemaal nog zijn. Zijn ze er nog wel? Is deze illusie-wereld een afspiegeling van hoe ik wil dat het leven zou zijn, hoe het was? Ben ik op traumatische wijze iemand kwijtgeraakt en houd ik me daarom voor de gek? Ik ben bang van wel, maar weet niet of dit een familielid of mijn vriendin is. Ik controleer mijn mobiel maar zie daar niks raars, iedereen lijkt er gewoon te zijn. Toch voelt het te goed om waar te zijn, iets klopt hier niet, of toch wel?


De countercase

Stel, voor de grap, dat die illusie-wereld toch mijn realiteit is, wat zijn dan de problemen in mijn leven? Ik kan niks bedenken, ik ben gelukkig, slim, blij met wat ik doe, heb goede vooruitzichten, een complete en liefdevolle familie en een vriendin waar ik veel van houd en die gek op me is. Ik word emotioneel als ik aan haar denk en denk terug aan de momenten dat ik erg koppig of zelfs bot ben geweest naar haar. Specifiek recentelijk toen ik fel reageerde op het concept van karma, dat ik het afschuwelijk vind, dat het voor mij een simplistische gedachtegang die totaal niet gegrond is in enig bewijs whatsoever. Terwijl haar ouders hier wel in geloven en zij zelf mogelijk ook. Wat weet ik er nou van? Wat weet ik nou van iets? Het leven is zo groots, zo bizar, hoe kan een mens ook maar enigszins het idee hebben dat hij ook maar een fractie begrijpt van wat er allemaal gaande is? Ik denk aan een herinnering waarin ze heel blij is om mij te zien, een herinnering waarin ze stralend gelukkig is om hoe haar leven er nu uitziet. Ik voel haar emotie zo sterk en ben me bewust dat ik door zo fel en stellig te zijn haar daarin beteugel. Het leven kan zo mooi zijn, waarom vieren we dat dan niet, maar redetwisten we over zoveel onzinnigheden, over dingen waar we geen weet van hebben? Waarom nemen we onszelf als mens zo vaak zo serieus? Het is nu winter, maar de lente komt er aan en de natuur zal weer bloeien. De zon zal weer in volle glorie schijnen, de vruchten van alles dat mooi is in het leven kunnen binnenkort weer heel eenvoudig geplukt worden. Ik voel me erg gehecht aan het leven en wil het nog niet verlaten. Ik wil deel uitmaken van deze planeet, op grasvelden liggen, de mensen van wie ik houd knuffelen, meedoen aan deze kosmische grap die ook wel bekend staat als het menselijke bestaan.

 

Tegelijkertijd vrees ik de dood niet. Het lijkt heel natuurlijk: het hoort erbij. De dood zal niet het einde zijn, al het wezenlijke kan niet worden vernietigd en wat zijn wij anders dan ‘wezens’? Het is wel een transformatie natuurlijk, maar mijn tijd is het nog niet. Eerst moet ik nog doorploeteren in dit leven. Langzaam keer ik weer terug naar het rijk van de sterfelijken. Op een gegeven moment komt mijn vriendin, aangekondigd, binnen. Ik voel zoveel liefde en een hernieuwde waardering voor haar als persoon. We gaan in bed liggen, lekker warm tegen elkaar, lichaam tegen lichaam. Een hoop kusjes en knuffels verder kleden we elkaar uit, maar echt hard word ik niet. Van mij hoeft het ook niet, ik heb zin om haar te knuffelen, voel me als een kind dat veel liefde en verwondering voelt maar nog niet klaar is voor, of interesse heeft in, seks. Nog steeds onder invloed leg ik haar uit dat ik allemaal waanideeën heb, zoals dat Donald Trump president van de VS zou zijn. Dat je daar wapens kunt kopen in een Walmart. Dat er veel school shootings zouden zijn en in plaats van actie de respons 'thoughts and prayers' is. Ik lach omdat ik weet dat het nooit echt waar zou kunnen zijn, maar zij vertelt me dat het wel zo is. Ik vertel nog meer getikte ideeën over hoe mijn leven er zogenaamd uit zou zien, maar zij bevestigt ze. Ik kan het nauwelijks geloven, maar ben toch blij dat het waar is. Want hoe absurd de wereld ook is, ik heb er wel een band mee, het voelt toch als een vertrouwde vriend of kennis. En ik heb er een plaats in. Na een tijdje vallen we in slaap, waar ik geen dromen van onthoud.


Conclusie

Het is lastig om te verwoorden wat er precies allemaal door me heen ging deze trip. Waar het vooral op neer kwam is dat het leek alsof ik heel lang geslapen had voor ik ging trippen, en ik een heel lang en uitgebreide droom had gehad. Mijn leven, mijn kennis en al mijn herinneringen voelden aan als nep, een zeer fantasierijke droom. Een hele hoop dingen waren niet voor te stellen, zoals ik eerder genoemd heb. Ik kan het het beste als volgt omschrijven: het voelde alsof ik vandaag voor het eerst geboren ben. Geboren met een hele reeks aan herinneringen en connecties, maar toch nieuw in de wereld, hoe vertrouwd ze ook op mij overkomt. Hoewel ik de trip zelf niet per se als plezierig ervaren heb vanwege de grote mate van verwarring, voelde ik me na afloop wel lichter. Gereinigd, in beter contact met mijn gevoelswereld. En vooral ook dankbaar, dankbaar voor het leven dat ik kan leiden in dit lichaam, voor de mensen, de planten en de dieren om me heen. Ik hoop dat mijn volgende trip anders zal zijn, meer recreatief en psychedelisch. Maar ondanks alles voelde dit wel als de trip die ik het meest kon gebruiken.

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 2 weeks later...
  • 2 weeks later...

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden