Frans Bauer is een alien


Demion

Recommended Posts

Op een lankmoedige zomernamiddag ergens in het midden van augustus zat ik eens kalmpjes en zo stoned als een aap door het online woningaanbod te bladeren toen er plots en geheel onverwachts uit de eindeloze zwartheid van het heelal een piepklein ruimtescheepje zomaar kwam opduikelen. Niet veel groter dan de nagel van mijn pink landde het zonder pardon op de L van mijn toetsenbord. Verbaasd keek ik toe. Het gebeurt je ten slotte niet elke dag, dat er een klein ruimtescheepje op je toetsenbord landt. Mij niet, in elk geval. Het scheepje had de vorm van een kleine amandel, waarvan het achtereind uitliep in twee punten. Het had ook de klèur van een amandel, nu ik er over nadacht, en ik vroeg me af: wacht eens even... is dit nu een ruimtescheepje, of een vreemd gevormde amandel die toevallig op mijn toetsenbord dwarrelt? Ik was ten slotte erg stoned...

 

Lang hoefde ik niet te twijfelen. Er klonk een heel zacht gesis en ik zag hoe een nòg piepkleiner wezentje uit het scheepje kwam gestapt. Ik boog mij eens voorover om het goed te bekijken. Ik moest mijn ogen een beetje toeknijpen: het wezentje was nauwelijks een paar millimeter groot. Wat ik ervan dacht te kunnen waarnemen was dat het in vorm een soort mensachtig wezentje was, daar ik armpjes en beentjes en een rompje en hoofdje kon onderscheiden. Ik kon niet iets van kleding zien, maar wel dat de onderste helft van zijn lichaam paars was, en de bovenste helft groen. 'Hm', dacht ik. 'Curieus.'

Op dat moment draaide het wezentje zich om en zag mij. Ik meende dat ik daar beneden een zacht krijsen kon horen, maar helemaal zeker was ik niet. Nu zag ik het wezentje in paniek naar iets aan zijn zijde grabbelen. Hij vond het en richtte zijn armpje op mij. Wat er vervolgens gebeurde was ook hoogst curieus: ik voelde plots een tinteling, eerst op mijn borst en zich van daaruit rap verspreidend over mijn hele lijf. Even later begon de tv groter te worden. Ook de laptop begon opeens te groeien, net als het wezentje op de L van het toetsenbord. Wacht even, dacht ik... De laptop groeit niet... ik krimp! En warempel: ik had de hoogst onwaarachtige ervaring te mogen meemaken hoe ik kleiner en kleiner werd, als Alice, nadat ze van haar paddenstoeltjes gesnoept had.... Voordat ik het goed en wel wist stond ik naast het wezen en zijn ruimteschip.

 

Nu ik naast hem stond wist ik even niet zeker waar ik het eerst naar moest kijken: dat vreemde wezen naast mij, of de ENORME, GIGANTISCHE ruimte die mijn kamer was geworden. De deur aan de andere kant leek wel honderden kilometers ver en honderden kilometers hoog. Dit krankzinnige perspectief was zò overweldigend dat ik dan maar mijn aandacht op het wezen naast mij richtte. We waren nu beide even groot. Zijn lichaam vertoonde inderdaad opvallend veel kenmerken met dat van u en mij: benen met voeten, paars, armen en romp, groen, en zijn hoofd... Mijn mond viel open. Zijn hoofd was Frans Bauer.

 

Niet ècht Frans Bauer natuurlijk, maar een soort plastic-wax versie ervan. Met een heldere blik in zijn ogen keek het wezen me aan. Het opende zijn mond en sprak in perfect Nederlands: 'een goedemiddag.'

 

Nu had ik tot dusver geen reden om aan te nemen dat het wezen mij kwaadgezind was. Was dat wel zo geweest, dan had hij me wel met een plasma-X-ray tot nano-pulp gereduceerd, in plaats van me te verkleinen. Dus ik dacht: hij vriendelijk, dan ik ook vriendelijk en ik zei: 'een goedemiddag... uh... meneer Frans.'

Het wezen glimlachte. 'Ik nam deze vorm aan in de hoop u niet al teveel schrik aan te jagen, waarde heer. Mijn ware vorm is... anders.'

'Nou' zei ik, 'dat is vriendelijk van u... Wat, als ik vragen mag, brengt u naar hier? Naar deze planeet en mijn... toetsenbord?'

'Ik ben op verkenning' zei Frans. 'Voor mijn volk ben ik op zoek naar geschikte planeten om op te leven, want onze eigen planeet hebben we per ongeluk opgeblazen.'

'Oei', zei ik. 'Dat is onhandig...'

'Een beetje wel ja, dat geef ik toe' zei Frans. 'En ik zie al dat uw planeet niet geschikt is, waarde heer. Op een planeet vol reuzen zouden wij niet lang overleven.'

Wij spraken daarop af dat ik hem iets van het land en de wereld zou laten zien en dat deed ik. Ik legde hem uit hoe het kwam dat wij een koning hadden die met wc-potten werpt en waarom het ook alweer was dat Trump president werd. Daarvan raakte het wezen zo in de war dat hij een splijtende hoofdpijn kreeg en snel zette hij me weer af op mijn toetsenbord.

'Het spijt me' zei ik. 'Wij mensen zijn nu eenmaal vreemde wezens.'

'Inderdaad' zei Frans, en wreef over zijn pijnlijke hoofd. 'Edoch' zo sprak hij en maakte een lichte buiging, 'ik dank u, waarde heer, voor uw gastvriendelijkheid.'

'Geen probleem' zei ik. 'Gij ook bedankt voor uw verschijnen en veel succes bij uw zoektocht. Ik zou eens op onze buurplaneet gaan kijken, als ik u was. Daar is nog alle ruimte.'

'Dank u, waarde heer' sprak Frans, en nam zijn verkleinpistool van zijn zij.

'Een ding nog', zei het wezen. 'Die Patty Brard van jullie? Da's ook een alien.'

Ik schoot in de lach. 'Dat idee hadden wij zelf ook al.'

Plastic-wax Frans Bauer frunnikte wat aan zijn pistool, richtte het op mij en haalde de trekker over. Even later had alles weer zijn normale afmetingen aangenomen. Het wezentje zwaaide nog even en stapte in zijn ruimtescheepje. De kleine amandel steeg op van mijn toetsenbord en met een zacht zoemend geluidje vloog het zo het raam uit.

Ik leunde achterover in mijn stoel en dacht: 'sodeju zeg. Is het alweer augùstus?'

 

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 2 months later...

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden