Spontaan een middagje tampaneren (philosopher's stone)


Recommended Posts

Hey lezer,

Afgelopen zaterdag heb ik met twee vrienden getruffeld. Aanvankelijk was ik tripsitter en zou alleen vriend Joram gaan trippen. Na 2 uur ging hij naar eigen zeggen redelijk stabiel op de 10 gram ingenomen Atlantis truffels, hoewel hij behoorlijk van het een naar het ander zin in had. Ik ben even snel langs de smartshop gefietst om voor mij en Alain twee pakjes Tampanensis te halen. Ik heb voorheen maar één keer getruffeld op Mexicana, maar mijn interesse ligt hoog en ik heb al behoorlijk wat ervaringen gehoord en gelezen. Tampanensis, ook wel de Philosopher's stone genoemd, schijnt je enorm filosofisch te maken. Het leek mij een mooi tweede level van mijn truffelervaringen.

16:00 Het verorberen

Rond 4 uur 's middags zaten we dan met z'n drieën in de achtertuin van Joram aan de rivier. De setting was ultiem; de zon scheen, de vogels floten, er stond een zacht briesje en verder was het rustig. Ook de mindset was er klaar voor. Ik had wel een toets op de planning staan, maar daar maakte ik me niet veel zorgen meer om. Zo nu dan vaarde er een boot langs. Ik gaf Alain het zakje en voordat ik mijn zakje open had zat hij al te smullen van de nootjes. Hij trok er een vies gezicht bij, maar bleef stug dooreten. Toen ik zakje eindelijk open had, gooide ik wat truffels in mijn mond. Ik stond nou niet echt te watertanden, maar het smaakte wel oke, totdat de zurige nasmaak naar boven kwam. Een korte pauze deed wel wonderen want daarna kon ik de rest met gemak opeten.

16:30 Een kort maar krachtig retourtje huis

Ik ben pas 21, maar ik voelde me al een ware pensionado. Ieder van ons zat in een tuinstoeltje en we genoten van de zon. Ik keek voor me uit en zag aan de overkant van het water een fietser fietsen. Gek genoeg begon ik langzaamaan te gniffelen, wat zich uiteindelijk uitte in een schaterlach. Toen ik uitlegde dat het om een fietser was, lachten Joram en Alain mee. We begonnen te praten en ik voelde me nog steeds hetzelfde. Totdat ik me het ineens begon op te vallen hoe mijn stem telkens veranderd van zacht naar hard, van schor naar scherp. Alain liep via de omhooglopende tuin even terug naar het huis. Toen hij terugkwam zei hij dat hij zich al lichter voelt. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid,  dus nam ik ook maar een pasje naar het huis. Ik voelde me niet bepaald lichter, maar dat had misschien te maken met dat ik de helling opliep. Wel viel het op hoeveel kale plekjes er in het gras waren. En hoe de boom van de buren dominant over de heg stook, alsof die wilde duidelijk maken wie de mooiste is. Ik besefte me dat ik ietwat gekke gedachten begon te krijgen over 'bomen die iets willen'. Ja, de truffels waren wel degelijk ingekickt. Ik liep het huis in om een glaasje water te halen, maar dat is er nooit van gekomen... Ik stond oog in oog met een deur die dicht klatste en een enorm kabaal maakte. M'n lichaamsharen stonden rechtovereind toen het plafond ook nog begon te kraken. Ik ben linea recta terug gelopen naar de waterkant waar mijn hart weer op een rustig tempo bonkte. 

17:00 Windmolens

Nu was het Joram's beurt om terug te lopen naar het huis. Ik en Alain tuurden naar de de rivier. Het water stroomde onze kant op, dit was geen visuele illusie. Alleen het viel op dat het water onze kant op stroomde. We praatten over het water; hoeveel kleurverschillen het heeft. Van groen naar diepblauwgroen. Het water stroomde inmiddels weer met de rivier mee. Ik keek naar de overkant en zag weer een fietser. Deze keer achter een rij bomen. Ik schat dat hij 200 meter verderop fietste. Toch kon ik zeer precies de fietser in het oog houden. Ik kon mijn focus en aandacht op hem houden en ik merkte dat ik het boeiend vond om hem te volgen. Ik zette het Efteling deuntje van de Indische waterlelies op, die stond toevallig op spotify. Er vaarde een groot containerschip langs. Met allemaal gekleurde containers. Ik ben wordt normaal niet zo nat van boten, maar ik vond het prachtig om te zien. Ik speculeerde met Alain waar de boot vandaan kwam en waar hij naar toe zou gaan, wat er in de containers zat. Ik kreeg een echt vakantiegevoel dankzij het Eftelingdeuntje. Het paste er perfect bij. Toen de boot voorbij was stopte de muziek en was er een intense stilte. Joram kwam eindelijk terug en plofte neer in de stoel. Ik sloot voor even mijn ogen. Vanuit de duisternis die ik gewend ben te zien als ik mijn ogen sluit kwamen bewegende patronen. Als ik me op die patronen focuste werden ze steeds duidelijker. Het waren draaiende windmolens. Rond die windmolens ontstond een rode gloed. Als ik me ogen weer open deed, zag ik niks bewegen of vervormen. En als ik mijn ogen dicht deed en even afwachtte, kwamen de windmolens weer tevoorschijn. Joram en Alain vonden het grappig dat ik over windmolens begon, want dat zagen zij absoluut niet. Ik begon de drang te voelen om het te delen dus ik legde in detail uit wat ik zag. Alleen zij konden het tenslotte niet zien. Dat bewijst maar weer hoe ook de waarneming tijdens een trip persoonlijk kan zijn. Er was al een uur voorbij en ik nam wat de overige 5 gram van de truffels.

17:30 Het plafond maakt zijn excuses

Ik vond het wel weer leuk om even terug naar het huis te gaan, om te zien wat voor avontuur ik er zou gaan beleven. Ik liep alleen het huis in en ging even zitten op de bank. Ik legde mijn hoofd op de hoofdleuning en staarde naar boven. Even sperde mijn ogen een centimeter verder open. Het plafond begon te dansen! Vierkantige patronen werden kleurrijk en er verschenen recht boven mij draaiende windmolens. Hoe langer ik naar het plafond staarde, hoe meer er gebeurde. Het leek net alsof het plafond een onemanshow deed alleen voor mij. Dat plafond dat me eerder heeft laten schrikken, vermaakte mij helemaal nu. Ik had er nog net geen bak met chips bij gezet, maar die sfeer was er absoluut wel. Het uiteinde van het plafond begon te golven als het water van de rivier. Ik keek even een andere kant op en alles was weer normaal. Ook het plafond was in mijn ooghoek weer het saaie, grijze vlak beton wat het altijd was. Als ik me weer op het plafond ging focussen, begon de dans weer van vooraf aan. Ik voelde een liefde voor het plafond. Ik aanvaarde zijn excuses.

17:45 Etenstijd? Wat?

Inmiddels bevond ik me op het boventerras bij een huisgenoot van Joram. Ze had het over kaarsen, eten en ik begreep er geen ene snars van. Of eigenlijk was ik veel te afgeleid door een parasol om te luisteren wat ze zei. Ze wist dat ik truffels op had, maar ze wist niet dat ik best hard aan het trippen was. Ik legde het haar uit, maar dat leek ze niet echt te begrijpen, ik zag er voor haar normaal uit. Ook begon me op te vallen hoe ze zich gedroeg. Niet negatief of positief, maar gewoon de manier van doen werd 10 keer uitvergroot. Toch was ik er heel oordeelloos over. Ik begon haar te zien als een onderdeel van en niet een individu. Ze was dat onderdeel van de mensheid. De mensheid die in een rush van allerlei onzinnige dingen zijn bestaan kent. In een eigen bubbel waar tijd bepalend is voor de hele activiteit. Tijd is onzichtbaar, maar het is de gedachte die alles reguleert wat de mens ook maar doet. Zo begon de meid in kwestie het te hebben over etenstijd. Terwijl ik absoluut nog geen behoefte had om te eten. Ook vond ik het begrip etenstijd erg lachwekkend. 'Ik eet wel wanneer ik zin heb', dacht ik bij mezelf. Het deed er even niet meer toe wat er morgen zou gaan gebeuren. Morgen bestaat ook alleen maar in de gedachte, net zoals gisteren.

18:00 We zijn er bijna, maar toch niet helemaal

Beneden weer op de bank keken we met z'n drieën Netflix, of beter gezegd, de wallpapers van Netflix series. Die waren al druk genoeg om ons te vermaken. Joram was al meer aan het nuchteren en maakte meer opmerkingen over de series zelf terwijl Alain en ik meer gefocust waren op de details van de wallpapers. De één had meer diepte dan de ander en dat maakte het allemaal spannend. Joram was onderhand al nuchter naar eigen zeggen en zijn minder vage gedrag bevestigde dat. Alain lag naast mij op de bank en trok iets meer in zichzelf. Ik vroeg hoe het ging met hem en hij reageerde dat hij het best wel onwerkelijk begon te vinden. Hij wilde dat het stopte en nam een tripblokker in (van die vitaminepilletjes). Ik heb nooit geloofd in tripblokkers, althans niet dat ze een trip kunnen beëindigen, het heet ook niet voor niets trip. Als je midden op de Route de Soleil staat onderweg naar Nederland ben je ook niet 123 terug. Wel kan je af en toe even je benen strekken bij een tankstation of gewoon leuke liedjes opzetten. Het vermoeit je. Maar het vermoeit je nog meer als je het bij de pakken neer gaat leggen. Als je naar die tomtom kijkt en ziet dat je nog 1400 kilometer moet rijden. Dan ben je een helse tocht aan het uitzitten. Ik probeerde Alain's mindset te veranderen maar hij bleef telkens met de controledwang uitkijken naar dat moment dat hij weer nuchter zou zijn. Uiteindelijk ging hij op bed liggen en peilde Joram zo nu en dan hoe het met hem ging. Daarna bestelden we pizza's.

18:15 De muur naar de Wegisweg

Ik lag onderuitgezakt op de bank nog te genieten van het plafond dat vredig golfte en diverse kleuren had. Ik focuste me daarna op de bakstenen muur. Ik had Joram eerder aanbevolen om die muur eens te gaan verven, maar ik was blij dat hij dat nog niet gedaan had. De stenen kwamen de voeg uit en begonnen allemaal te draaien. Het leek op die scene uit Harry Potter en de Steen der Wijzen waarbij Hagrid met zijn paraplu op een stenen muur tikt en er dan een poort verschijnt. Tot de poort is het in de visuals nooit gekomen. De stenen bleven maar draaien en dansen en het was absoluut fascinerend om te zien. Net zoals bij het plafond stopte het effect als ik me op iets anders focuste. Nu leek de tv van het tv-kastje te vallen. Joram stond er naast en vroeg op een toon alsof ik opgenomen moest worden: "sta ik nu in de TV?" Ik kon de realiteit nog wel onderscheiden van de illusie. En dat bracht mij naar de volgende fase, de filosofische fase.

18:45 De steen der wijzen

Alles wat ik zag en ik raar vond was natuurlijk een illusie. Tenminste, dat dacht ik. Misschien zou alles echt zo bewegen en is de illusie dat alles stil staat. Maar omdat je nooit anders gezien hebt, denk je dat de realiteit is. Conclusie; de realiteit is net zoals tijd een gedachte. De pizza's waren inmiddels bezorgd en Joram had er één aan mijn overhandigd. Ik had niet bepaald honger maar ik had wel heel veel zin om te eten en met name pizza! Dus ik liep met mijn pizza naar de tafel toe en legde hem op tafel. We begonnen alle drie een beetje individueel te leven. Alain lag nog steeds op bed, Jochem ging boven even socializen en ik stond op het punt om mijn pizza te eten. Maar voordat ik überhaupt de doos openmaakte duurde het minstens vijf minuten voordat ik echt zat. De stoel waar ik op zat veerde een beetje en dat was ineens veel interessanter dan de pizza. Ik veerde mee met de stoel en Alain ontwaakte uit zijn lig positie en moest lachen. Ik genoot van de stoel, oprecht en tegelijkertijd wist ik hoe debiel dat eruit zou hebben moeten gezien. Ik opende de doos en zat al te watertanden. Ik nam een hap en mijn liefde emoties verander abrupt naar een complete afschuw. Wat een ranzige pizza was dat. Veel te veel zout, er zat een liter vet op en het was gewoon geen pizza. Ik had alsnog een paar puntjes opgegeten en ben ondertussen ging ondertussen mijn telefoon openen. Ik keek de snapjes en appjes en alles bewoog weer lichtelijk. Ik merkte dat het me niet veel interesseerde en ineens kreeg ik een gevoel van dankbaarheid. Een gevoel dat ik hier ben met al die mensen om me heen. Ik bekeek mezelf in mijn selfie camera en zag er anders uit dan normaal. Ik voelde me niet bepaald knap maar ik was enorm tevreden wie ik was. Zo imperfect, maar goed genoeg. Net zoals de kamer waar ik in zat. Hoe langer ik in de kamer zat, hoe gezelliger het werd. Jochem kwam beneden en vroeg wat er nog miste in zijn kamer. Er miste niks, hij miste het gevoel dat het al prima was.

19:15 De branding

De trip werd langzamerhand minder intens en ik kon ook weer normale gesprekken voeren. Alain was weer opgekrabbeld en we keken samen naar Madagascar. De film was geweldig, de stoel waar ik inzat was fantastisch, ik at zelfs de pizza nog op. De hele avond kon niet meer stuk. Madagascar bleek na al die jaren nog steeds een superfilm te zijn, nog meer dan ooit tevoren. We begonnen weer melig te worden en het ene stemmetje na het andere stemmetje werd nagedaan. Alain was weer volledig ontdooit terwijl we als kleine kinderen nog heel geboeid voor de televisie zaten. Funfact: Madagascar heeft echt wat tripelementjes in de film zitten, leuk om te zien na een trip dus.

Ik liep even met Jochem naar buiten toe en keek uit op het water. Ik was voldaan en had energie voor tien. Dat laatste bleek uiteindelijk later die avond wel mee te vallen...

_______

Mijn ervaring met psilocybe Tampanensis is goed verlopen. Ik zou je het willen aanraden om te proberen, maar zoals ik ook gezien heb is dit voor iedereen anders. Sta open en laat je mee gaan met de flow bladiebla. Het is een cliché maar het is wel de troef om je trip door te komen. Zie het als een ontdekkingstocht. Wat er gaat komen weet je niet, anders kan je het niet meer ontdekken. Verwacht geen grootse dingen, ga er gewoon lekker met een leeg hoofd in want je hoofd wordt toch wel genoeg gevuld tijdens de trip!

 

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 2 months later...

Mooi verhaal! Ook interessant om te lezen dat de dingen die je meemaakt en beschrijft zo onwijs herkenbaar zijn, terwijl je ook de ervaring van je vrienden beschrijft die dan weer heel anders is (en voor mij persoonlijk minder herkenbaar, al herken ik het wel bij anderen). Schrijf vooral meer. :)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden