De doodgewone abnormale aap [Tampanensis 15 gram]

[Voyager360 25]

Wanneer: 15-08-2020

Wie: Ik, 29^e trip

Wat: 15 gram Tampanensis [Philosopher's Stone]

Waar: Thuis (appartement)

Zo'n twee en een half jaar na mijn laatste trip, nam ik eindelijk weer truffels in. Kleine recap van m'n leven sinds de vorige keer: inmiddels ben ik samen gaan wonen met mijn vriendin, heb mijn studie afgerond en een baan als leraar natuurkunde. Truffels hebben heel veel voor mij betekend, vooral in wat voor mij mijn 'golden age' was (2015-2016). Daarna heb ik nog altijd geprofiteerd van mijn eerdere trips, maar nauwelijks meer opnieuw psychedelische reizen gemaakt. Misschien omdat het niet goed uitkwam, omdat ik te druk was met andere dingen, of misschien omdat het gewoon wel even goed was zo.

Nu was het wel weer tijd, ik zat weer in een flow met gezonder eten, meer sporten, meer tijd en aandacht voor m'n vriendin. Ik zat een aantal maanden weer beter in mijn vel in vergelijking met het jaar ervoor waar ik mij toch meer een speelbal van het leven voelde. Ik had niet een specifiek doel of gerichte vraag in deze trip, behalve misschien in de allerbreedste zin: "wat moet ik doen met mijn leven?". Niet omdat ik niet weet wat ik er mee aan moet, maar om te weten wat het allerbelangrijkste is, zodat ik niet teveel tijd verspil met onzinnige dingen.

 

Angst voor de truffel

Juist omdat ik weer in een goede flow zit in mijn leven ben ik bang voor de truffels. Wat als zij mij tonen dat ik mij eigenlijk helemaal niet zo goed voel? Wat als ze zeggen dat ik volledig de verkeerde weg in ben geslagen? "Once you get the message, you hang up the phone." Waarom moet ik truffels nemen, ik weet toch wel wat ze mij willen vertellen? Ben ik niet gewoon een leerling die maar blijft vragen aan zijn leraar. Niet uit nieuwsgierigheid, niet om verder te komen, maar omdat hij zelf niet wilt ontdekken, maar alle antwoorden op een bord voorgeschoteld wilt krijgen?

Mijn vriendin heeft bewust buitenshuis dingen gepland vandaag, zodat ik het huis voor mij alleen zou hebben. Ik kan het naar haar toe toch niet maken om nu toch niet te trippen? En als ik het nu niet doe, wanneer dan wel? Over een aantal jaar? En hoe kijk ik dan terug op mijn beslissing hier om het uit te stellen? Wat als ik nu informatie had kunnen krijgen waardoor ik de komende paar jaar juist niet verspil?

Ik zet de tv-serie Cosmos (uit 1980) op van Carl Sagan en eet de truffels op. Het is ontzettend ranzig en ik drink veel water om het weg te spoelen. Ik dwing mezelf het zakje leeg te eten en bedenk dat mijn lot nu uit mijn handen is. Wat er ook gebeurt, ik heb er nu geen invloed meer op, de beslissing is gemaakt.

Cosmos (1980), aflevering 7 'The Backbone of Night'

 

Antwoord op al je vragen

Met een ventilator op mij gericht, op de bank zittend kijk ik naar de serie. Ik voel nog niet veel anders, behalve dat ik de muziek misschien iets beter kan onderscheiden. Het is prettig om naar Carl Sagan te luisteren, maar na zo'n 40 minuten merk ik nog steeds vrij weinig en besluit ik de ventilator uit te zetten, kan het zijn dat die de trip belemmert? Of komt het door het tv kijken? Er komen al meer tekenen dat de trip begint: als ik met mijn ogen knipper blijven mijn oogleden iets langer dicht dan normaal, omdat dat eigenlijk wel interessant is.

Ik besluit dat het even teveel gevraagd is om mijn aandacht bij het tv-programma te houden en switch naar mijn computer waar ik wat muziek en een visualizer op zet. Gelukkig start de automatische mix van muziek in mijn afspeellijst met een nummer dat een rustige opbouw heeft en niet meteen met gedreun van elektronische muziek begint (Parra for Cuva - Elara). Ik ga liggen op de slaapbank en sluit mijn ogen want de closed eyes visuals beginnen al.

Het is voor mij duidelijk aantoonbaar dat ik psychedelische vormen en figuren zie met mijn ogen dicht. Het is onbetwistelijk erg mooi wat ik zie, al lijkt mijn emotie-gevoel van dat iets mooi is hier niet per se van toepassing. Het is een soort van vanzelfsprekendheid, iets dat er altijd is alleen niet zichtbaar in het dagelijks bestaan. En het gaat zoals altijd gepaard met veel meer dan alleen visuele vormen, het toont tegelijkertijd structuren van bijvoorbeeld de samenleving, onderlinge relaties en gedachten. Hierbij zijn gedachten niet als een soort wolkje zoals in stripboeken, maar iets integraals, verbonden met alles wat ik zie, alles wat er nu in mijn belevingswereld is.

Dat deze psychedelische wereld bestaat is voor mij natuurlijk niet iets nieuws: het is ten slotte mijn 29^e trip. En het is ook niet zo dat het mij verrast, ook al is de laatste keer dat ik dit ervaren heb twee en een half jaar geleden. Dus wat is dan precies het nut? Ik bedenk me dat ik nu al mijn vragen kan stellen. Kleine vragen, grote vragen. Ik denk aan een vraag maar het flitst voor bij, ik denk aan een andere vraag en ook dat golft weg. Ik krijg geen antwoorden, maar eigenlijk is dat niet heel gek want het lukt me niet eens om een concrete vraag te stellen. Ik probeer mijn best te doen om toch een goede vraag te stellen, maar voor ik zover ben wordt het antwoord mij heel duidelijk getoond. "Wat wil JIJ?".

Ik lach en besef dat welke vraag ik verder ook zou willen stellen dit het antwoord zal zijn. "Wat moet ik doen met mijn leven?". "Moet ik proberen mensen over te halen gezonder te leven, aardiger tegen elkaar te zijn, beter met de planeet om te gaan?".

Uiteindelijk is elke vraag te beantwoorden met "Wat wil jij?". Voor de niet psychedelisch geïnitieerde lijkt dit misschien egoïstisch, maar ik denk dat diegenen die iets meer ervaring hebben met psychedelica of spiritualiteit een begrip hierbij hebben.

 

Dood en verderf

Als er één ding is waar ik, als ik nuchter ben, toch een beetje mee zit is het een cynisme richting de mensheid als soort. Hoe we met elkaar omgaan, maar zeker ook hoe we met de planeet en andere levende wezens omgaan. Ik raak vaak behoorlijk gefrustreerd als ik aan het wandelen ben in de natuur en ik zie overal mensen, of als ik enigszins binnen de bebouwde kom wandel en auto na auto of lawaaiige scooter of motor raast voorbij. De gedachte dat er teveel mensen zijn op de planeet is zeker iets wat vaak in mij opkomt. In mijn donkerste gedachten zou ik dan willen dat er iets zou gebeuren dat de menselijke populatie bijvoorbeeld gehalveerd zou worden. Dat ik stiekem hoop dat de COVID-19 pandemie een stuk meer doden zou opleveren dan het nu doet.

Rationeel gezien, als ik dit echt vind, zijn er eigenlijk twee moreel consistente opties die ik dan heb: of ik beëindig mijn eigen leven en draag zo niet zelf bij aan het probleem, of ik verminder het aantal mensenlevens. Beiden zijn nou niet echt bepaald aantrekkelijke opties en ik ben dan ook zeker niet geneigd om één van deze twee opties uit te leven. Een wat zwakkere meer passieve manier hoe ik toch bij kan dragen aan het overpopulatie-probleem is door geen kinderen te maken. Wat ik wel jammer zou vinden, aangezien het me wel erg leuk en waardevol lijkt.

Bovenstaande zijn overpeinzingen die ik nuchter heb. Als ik hier over na probeer te denken tijdens de trip, is ook hier het antwoord helder. Wie ben ik om te bepalen wie dood moet en wie leeft? Welk recht heb ik om hier over te beslissen? Het doet me een beetje denken aan Gandalf uit the Lord of the Rings:

“Frodo: 'It's a pity Bilbo didn't kill Gollum when he had the chance.'
Gandalf: 'Pity? It's a pity that stayed Bilbo's hand. Many that live deserve death. Some that die deserve life. Can you give it to them, Frodo? Do not be too eager to deal out death in judgment. Even the very wise cannot see all ends. [...]"

Ik bedenk me ook dat ik niks met dood en verderf heb. Dat is niet wie ik ben.

Deze respons van de truffel (of van mijzelf?) is heel vergelijkbaar met de reactie die ik in een eerdere trip kreeg, toen ik het niet kon verdragen hoe vies wij met dieren omgaan in de intensieve veehouderij. Ook toen werd het probleem in eerste instantie een beetje terzijde geschoven en kreeg ik beelden te zien van pijn die mensen hadden. Ik vraag me in de trip af of de truffel niet heel mens-centrisch is. Moeten mensen maar kunnen doen wat ze willen? Betekent het eigenlijk dat het allemaal geen klap uitmaakt en dat ik net zo goed gewoon de hele dag in mijn eigen huis kan blijven en niks doen, niks wat de mensheid of de planeet verder helpt? Moet ik dan maar een soort hedonist zijn?

"Wat wil jij?". Dat was de gedachte die ik eerder had en hier zie ik ook meteen het antwoord op mijn probleem. Van de hele dag binnen zitten, troep maken of vlees eten word ik niet gelukkig, dat is niet wie ik ben. Ik wil juist ontdekken, nieuwe dingen leren, goed omgaan met anderen. De vraag is niet wat moet ik doen, maar wat wil ik doen?

 

Abnormale aap

Ik verander in mijn slaapbank van verschillende posities en kijk af en toe op de (digitale) klok. De tijd die ik zie zegt me niet zo heel veel, wat heb ik er eigenlijk precies aan? Als ik weer lig kijk ik naar de rode kast aan de andere kant van de kamer en het voelt alsof ik in een soort trip zit, alsof ik een alien of spirit ben die even in een lichaam op aarde zit of wakker wordt. Als ik weer van positie verander trekt dit gevoel weer weg en is het duidelijk dat ik al langer in dit lichaam zit en dat ook nog wel een hele tijd zal blijven. Ik denk na over clichés in tv-series en films, over voorspelbare verhalen en karakters en bedenk me dat als dat het grootste probleem in mijn leven is, ik een best wel goed leven heb. Ik heb, nuchter, ideeën voor een filmscript die ik zou willen schrijven, die natuurlijk niet van die vermoeiende clichés bevat. Ik bedenk me tijdens de trip dat als ik het af zou hebben, misschien een paar mensen in mijn sociale kring het (deels) zouden lezen en dat het daar waarschijnlijk bij zou blijven. Zo gaat dat met die dingen. Toch zijn er ook films, series en boeken die door veel mensen gekeken of gelezen worden. Waarom die wel? Is het omdat er veel meer geld in is gestoken? Omdat de juiste mensen het onder ogen hebben gekregen en het veelvuldig verspreid? Is dat eigenlijk wel origineel en creatief of is het gewoon om geld te verdienen?

Ik zie sociale structuren in de maatschappij op een manier die nuchter niet te zien is. Het is heel erg uitgezoomd, vanuit een heel ander perspectief bekeken. Heel helder, zonder ingebakken vooroordelen. Als ik het later die dag onder woorden probeer te brengen, pratend tegen mijn vriendin, lukt het me niet. De intense helderheid die ik tijdens de trip voel, is onmogelijk om in nuchtere staat uit te leggen en verandert dan in een waas. Wat wel duidelijk is, is dat er een bepaalde hiërarchie is. Hoewel hiërarchie goed kan zijn, is het nog maar de vraag of de huidige rollenverdeling overal even goed is. Ik denk aan oordelen die mensen (kunnen) hebben. Mensen kunnen andere mensen knap vinden, of lelijk. Leuk of niet leuk. Waardevol, of niet waardevol. Dit gaat ook op voor bijvoorbeeld films. Tijdens de trip heb ik geen oordeel over het oordelen. Ik denk niet na of dit iets goeds of slechts is. Het lijkt er gewoon te zijn.

Dan denk ik na over de oordelen die mensen over mij (kunnen) hebben. Ook hier kijk ik niet oordelend naar. De truffel zegt mij, met dezelfde duidelijkheid als het eerdere "Wat wil jij?" dat ik HEEL normaal ben. Hierin is normaal bedoeld als niet speciaal, niet als het tegenovergestelde van raar. Ik ben dus niet speciaal. Ik kijk naar mijn handen en zeg hardop dat ik een kind ben. Dat is waar denk ik, ik ben een kind van de sterren. Mijn handen zien er uit als die van een kind, met vingers gevormd zo dat ze goed een tak vast kunnen grijpen en ik zie voor me hoe mijn lichaam door de bomen slingert in een oerwoud. "Je bent heel normaal, jij abnormale aap." zegt de truffel gekscherend tegen mij. Ik heb nooit per se heel veel met apen gehad, maar ik ben dankbaar uit deze evolutionaire tak te komen, dankbaar een aap te zijn. 

Daarnaast bedenk ik me ook dat ieder mens en waarschijnlijk ook veel dieren, wanneer onder invloed van truffels, dit soort prachtige beelden en ervaringen mee kan maken. Ik ben dan niet speciaal, maar het is wel bijzonder dat dit allemaal bestaat, dat ik dit allemaal mee kan maken. Ik zou willen dat meer mensen dit zouden ervaren, de menselijke wereld zou er dan toch zeker alleen maar beter van kunnen worden?

 

Rituelen

Als de trip langzaam wegebt kijk ik de aflevering van Cosmos af. Het was weer een interessante aflevering, waarbij Sagan het in de maatschappij vasthouden aan gewoontes en rituelen aanhaalt die innovatie en nieuwe ontdekkingen in de weg kunnen staan. Plato en Pythagoras die een afkeur leken te hebben voor de wereld om ons heen en zich vooral bezighielden met innerlijke ideeën, zonder dit te testen aan de werkelijkheid. Kennis die alleen bij een kleine elite bekend mocht zijn en niet gedeeld mocht worden met de gemiddelde mens. De status quo die vooral gehandhaafd moest blijven, waarbij vasthouden aan traditie en rituelen zorgen voor een systeem dat zichzelf in stand houdt.

Nu ben ik nooit zo van traditie geweest en heb ik over het algemeen een hekel aan rituelen. Waarom dien je als begroeting iemand te kussen op de wang? En waarom (meestal) alleen man-vrouw of vrouw-vrouw? En dan dat kinderachtige handen geschud, waarbij sommigen even laten zien hoe sterk ze zijn. Dat artefact uit onze aap-geschiedenis mag van mij voorgoed verdwijnen. Laat de vooruitgang maar komen en verder vloeien. Keep fighting the good fight, Carl. Dat is ook wat ik wil.

Uiteindelijk ontgaat het mij niet dat ik, als een soort ritueel, heel plichtsgetrouw mijn trip-ervaring weer documenteer en deel met de wereld, in een format die ik voor mijn eerdere trips ook heb gebruikt.

Tot slot speel ik nog wat Skyrim. Uiteindelijk kom ik aan bij mijn huis in Skyrim en rent mijn in-game geadopteerde kind naar me toe. "Mama, you're home." zegt ze, en tegelijkertijd gaat mijn huisdeur open en mijn vriendin komt binnen.