Zen

[Demion 24]

'In beweging blijven', had de dokter gezegd, dus ik maar weer eens aan de wandel. Een jointje mee, of twee, drie, en hup, aan de stiefel! Door dit oude heuvelland, inderdaad, waar ik niet geboren maar wel getogen ben (terwijl ik dat schrijf bedenk ik dat ik niet eens zeker weet wat 'getogen' precies betekent, dus ik heb het even voor u opgezocht: 'het grootbrengen, door gestadige zorg voor voeding en welzijn tot wasdom brengen.' En ik dacht: ja!)

En ik zeg u, dames en heren, het was waarlijk subliem. Het zachtgroen glooiend heuvelland strekte zich loom in elke richting, van boven rijk en weelderig beschenen door een steeds weer wisselend schouwspel van schaduw en zonlicht. Werkelijk onwerkelijk prachtig. Een zacht briesje deed machtige wolkenluchten sloom door het azuurblauw hemelzwerk drijven, bedoeld, zo vermoed ik, zodat ik met ze meelopen kon. Enigszins nog in hoger sferen verkerend wandelde ik gelukzalig verder, een brede glimlach op mijn smoel terwijl kilometer na milde kilometer verdween onder mijn voeten. Wat ontbreekt er nou nog aan dit plaatje? zo dacht ik, en het antwoord kwam direct: niets. De wereld is perfect. En alles is altijd nieuw. Maar ik was dan ook heel erg stoned. Een fijne dag nog, mensen...

 

Wolkerig

omschreef ze haar verlichting

als een klein wit veertje

en ik dacht:

zen

 

:)