Meester Karbonkel

[Demion 24]

had eens een kronkel

een rare kronkel in zijn kop!

een kamgare ronkel die gonsde

daar rond in een notendop

dat is, wat het is

zonder gezever, een ronkel, een kever

dat had meester Karbonkel:

iets ernstigs op zijn lever...

 

Een ronkel is een kever. Ik heb het even voor u opgezocht: je doet gewoon van goegel en geen fractie later floept daar al een bordje informatie tevoorschijn. 'De ronkel' zo lees ik, 'is met een lengte tot 3 centimeter een middelgrote soort. De kleur van de dekschilden en de poten is kastanjebruin. Het gehele lichaam is voorzien van een fijne, witte beharing...'

 

Fijne, witte beharing. Uhuh. Nou, dat mag allemaal wel zo wezen, maar laat ik u dit vertellen, dames en heren: in werkelijkheid zijn die jongens wel even iets anders, hoor. O, ja. Ik ken ze nog wel, uit mijn diensttijd. Ik heb toen een jaartje met die gasten mogen rondhangen en ik zeg u: dat zijn potdorie geen doetjes! Als we dan klaar waren met heel de dag maar soldaatje spelen doken we 's avonds met z'n allen de kroeg in, en dat ging er verdikkie nog ruig aan toe! Vrouwen en drank, u kent het vast wel: het snoeven der lijnen langs zwoegende boezem van dames der bloemen! Ach, u weet hoe dat gaat. En ja, dan wil het nog wel eens gebeuren dat je de volgende ochtend wakker wordt en met dat verschrikkelijke zinkende gevoel van paniek in je maag beseft dat het je op enig moment in de vorige uren blijkbaar een goed idee had geleken om maar in iemand zijn schedel te kruipen!

 

Nou, niet dus. Dat is dus gèèn goed idee, Vraag het anders even aan meester Karbonkel. Die vindt het maar pet. Hij wordt er zo rààr van. En het àllerraarste, zo zei hij me laatst, is nog dat hij soms denkt het te vòelen. Hoe dat beestje daar met zijn kleine keverpootjes zich al trippelend een weg baant langs het inner zijns craniums, zijn keverkop bonkend van een dot van een kater en zich hopeloos afvragend of er ooit nog een uitweg zal zijn uit deze barre woestijn van grijs vlees en rood bloed.

 

Ha! Stomme ronkel. Eigen schuld, dikke bult. Had je maar niet zoveel moeten zuipen.

 

Zo. Dàt is dus hoe die arme Karbonkel zomaar een ronkel in zijn kneiter kreeg. Ben je mooi klaar mee.

 

Tot ooit, allemaal.

 

Dit was het vreemde verhaal

de legende van meester Karbonkel

nu gij het weet, 'tis wat banaal

hoe het zo kwam van

Karbonkel, zijn ronkel

en zijn treiterkneiter

waarachtig, en wis!