Kapitein Nimrod en de Ampullen van Lorenzini

[Demion 24]

Dat waren nog eens kerels! Niks van dat metroseksuele geleuter, maar echte mànnen! Bars en ongeschoren, vrolijk en wel riekend naar zuur zweet en in het geheel niet te beroerd om u, met uw grote bakkes, zonder pardon over de kling te jassen! Bootje varen, dat deden ze ook graag, want het waren ten slotte piraten. Gnarf! Ruimen vol dubloenen en rum, de wind in de zeilen en de open zee, dat was al deze rouwdouwers verlangden.

 

Doch onder hen, tussen al deze van zichzelf al iconische figuren was er èèn, die met kop en brede schouders boven alle uitsteeg: de legendarische kapitein Nimrod. Groots was hij, zowel van reputatie, als geschapen. Op zijn al even legendarische alsook grimmig zwartgeblakerde schip, de Bevlekte Draak, bevoer hij manmoedig de zeven wereldzeeën, dromend van rijkdom en macht. En rum. Voor altijd en eeuwig de rum...

 

Op een legendarisch mooie dag stond kapitein Nimrod eens aan zijn grote stuurwiel een bijzonder knappe vent te wezen. 'Wie zal ik vandaag weer eens gaan overvallen?' zo bedacht hij glimlachend. Vorige week was het nog een Engelse kruisvaarder, de week ervoor een Spaans galjoen en gister, oh gister was zulk een glorieuze dag gebleken! Wel drie schepen, zowel voor als achter elkaar, had hij blijmoedig naar de kelder geholpen. Grote hoeveelheden goud, zilver en rum waren er buitgemaakt, maar kapitein Nimrod wilde altijd mèèr... Verscheen daar aan de horizon een silhouet? De kapitein nam zijn kijkglas en tuurde...

 

En warempel: geen schip maar een eilandje. Klein en groen, vol palmen en witte stranden, en geen mens te bekennen. Ideaal, zo dacht de kapitein, om eens wat van mijn schatten te begraven. (Waarom een piratenkapitein dat überhaupt zou doen in plaats van gewoon te gaan hoeren en snoeren is iets wat Joost weten mag, maar goed...) Nimrod gaf zijn eerste stuurman zijn nieuwe koers en het schip draaide bij. Niet veel later werd het anker al uitgeplonsd en hij en een paar van zijn secondanten namen plaats in de roeiboot. De kapitein liet zich naar het eilandje roeien en stapte, voor het eerst sinds tijden alweer, aan land.

 

Ze hadden voor de zekerheid een kist vol juwelen en diamanten meegenomen, en nadat de kapitein zich ervan vergewist had dat het eilandje inderdaad onbewoond was, zocht hij onder een grote palm een mooi plekje uit en gaf zijn mannen opdracht te graven. Zij togen direct aan het werk en binnen geen mum van tijd was er een aardig gat geboren. Juist toen de hoogbootsman en de bottelier de kist in het gat wilden dragen, sprong er plots uit de bosjes een tot dan toe vernuftig gecamoufleerde groep Russische Spetsnaz commando's tevoorschijn. Zij richtten hun futuristische wapens op de verbouwereerde piraten en hùn kapitein, een bonkige gast van wel èèn meter negentig lang en minstens zo breed, blafte: 'стоит!'

 

Dat is, voor diegenen onder u die het niet spreken, het Russische woord voor: 'staat!' Kapitein Nimrods ogen werden terstond zo groot als schoteltjes. In heel zijn lange piratencarrière was hij toch al heel wat ongure sujetten tegen het meestal ranzige lijf gelopen, maar dit stelletje hier, neen, zoiets had zelfs hij nog nooit gezien. 'Krijg nou helemaal de ballen' zo dacht de kapitein, trok zijn roestig kromzwaard en met een woeste brul ging hij in de aanval. Zijn mannen bleven als aan de grond genageld staan, tot niets anders in staat dan met open mond toekijken hoe hun dappere kapitein dat tuig daar te lijf ging. Helaas werden zij daarop donders vlug van hun bewondering verlost door het iets tè levendige beeld van hun kapitein en hoe hij van boven tot onder doormidden gezeefd werd door een paar duizend kogels.

 

Zijn Russische evenknie stapte nu doodgemoedereerd over het in kleine stukjes geschoten lijk van Nimrod, liep naar het groepje piraten, nam de grote zware juwelenkist onder èèn arm en liep terug naar zijn manschappen. Daar namen zij allen een kleine groene ampul uit hun zak, namen een slokje van de vreemd bubbelende vloeistof en voor de ogen van de achtergebleven en nu hier en daar daadwerkelijk flauwvallende piraten losten zij op in het niets.

 

De Ampullen van Lorenzini: tijdreizen, man!