Van Spanje naar het noorden

[Demion 24]

Aangezien de eeuwige discussie over wat er nu weer waar gevierd gaat worden en ook, met wie, binnenkort weer in al haar hevigheid zal losbarsten had ik maar eens gedacht dit pleit voor eens en altijd voor u te beslechten. Ik had toch even niets beters te doen. Dus, wat wordt het: Sinterklaas, of de Kerstman?

 

Laat het vooropgesteld zijn dat de Kerstman natuurlijk niet veel meer is dan een zielige kloon van onze goedheiligman, doch dat gezegd hebbende lijkt die ho-ho-ho-ende rondo de laatste decaden flink aan populariteit te hebben gewonnen. Dus besloot ik ze maar eens op te zoeken. Allebei. Gewoon, bij hun thuis, om te zien wat voor vlees we hier nu werkelijk in ons kuipje hebben, zodat wij gebaseerd op een onafhankelijke en onbevooroordeelde observatie ons besluit nemen kunnen. Dus ik naar de Noordpool.

 

Het is daar verdorie koud. Echt, bitter- en bitterkoud. Zò koud, dat je je gaat afvragen waarom iemand daar in godesnaam zijn domicilie kiezen zou. Wat heeft zo iemand te verbergen? Ik bedoel, de Nòòrdpool? De gemiddelde Bond-schurk woont in een vulkaan... Dus het begòn al vreemd, begrijpt u? En het werd alleen maar vreemder...

 

Daar doemde uit de ijzige koude plots een magisch kasteel op. Ik wist dat het magisch was omdat het een kasteel was. Op de Noordpool. Dus ik dacht: hier zal ik wel motte wezen. Ik liep naar de grote poort en klopte aan. Een klein wezentje deed open. Hij was niet veel groter dan mijn onderbeen en ging gekleed in een groen bambozijnen broekje en een dun rood jasje. Ook had hij punt-oren.

'Ja?' sprak het wezentje met een klein en krakend stemmetje. 'Wat wenst u?'

'Is die bolle thuis?' vroeg ik plompverloren. 'Ik moet 'm even spreken...'

De ogen van het wezentje werden groot. 'Zo kunt gij over mijn meester niet spreken! Het is verboden...! Oh, zo verboden...'

'Ja, uh, luister eens, klein scharminkel, ik heb niet de hele dag de tijd. Het is hier stervenskoud, dus haal die ouwe even en neem een kop koffie mee terug, okee?'

Ontzet deed het wezentje de poort weer dicht. Ik hoefde niet lang te wachten. De poort opende opnieuw en daar stond hij, in al zijn vette glorie: de Santa Claus.

 

'Ja?' zo baste hij. 'Wat wenst u?'

Verrek, zo dacht ik: een déjà vuutje.

'Ik had begrepen', zo begon ik, 'dat jij je hier met een persoonlijk legertje Oempa-Loempa's hebt teruggetrokken om het hele jaar door cadeautjes in elkaar te fröbelen voor kleine kindertjes, klopt dat een beetje?'

'Ja? En wat dan nog?' sprak de Kerstman.

'Oh, niks...' zei ik nonchalant, draaide me om en liep weg. Ik had het toch koud, man. Ik liep terug naar mijn Rolls-Royce, liet me op de achterbank zakken en zei tegen Piet, mijn chauffeur: 'Piet, naar Madrid.'

 

Het was even een eindje rijden, maar dan heb je ook wat. Spanje is natuurlijk wel een miljoen keer beter dan de Noordpool, zo niet mèèr. Dat had die ouwe Sint goed begrepen. Ik liet me door Piet naar het landgoed van Sinterklaas brengen en nadat we de eindeloze oprit eenmaal achter ons hadden parkeerde Piet de Rolls naast een Bentley, een Bugatti Veyron en twee Lamborghini's. De dubbele voordeur van het stralend witte landhuis stond wijd open en er stroomde luide muziek naar buiten. Salsa, ondersteund door een sexy beat die zo van Armin van Buuren leek te komen. Aangezien geen butler zich meldde liep ik maar gewoon naar binnen. Het hele huis was een groot feest. Vele honderden mensen liepen de vele kamers in en uit, er werd gelachen en gedanst, gedronken en gevreeën, het was geweldig. Ik baande mij een weg door het enorme complex en vond onze man uiteindelijk in de tuin. Languit onderuit gelegen op een grote paarse chaise longue, slechts gekleed in een grote rode onderbroek en omringd door menig lekker mokkel lag daar Sinterklaas. Zijn mijter hing ergens achter hem in een boom en zijn gouden staf werd even verderop gebruikt om de barbecue overeind te houden.

 

Ziet u, de ouwe baas was gisteren niet van een hooiwagen gevallen, zoals mijn lieve moeke het nog wel eens wilde uitdrukken. Zodra zijn feest eenmaal goed en wel voet aan de grond had gekregen had hij al snel ingezien dat hij er veel beter aan deed zijn naam en beeltenis voor een vergoeding te verhuren aan een steeds groter wordend leger van hulpsinterklazen, en zo was hij in de loop der jaren schathemeltje rijk geworden. Goed bezig, ouwe.

 

En daarbij: als je de letters van 'santa' een beetje door elkaar husselt staat er 'satan'. Dus Sinterklaas is een heilige bisschop en de Kerstman is de duivel.

 

I rest my case.

 

:)