Pano & Gosie en het geheim van de Orf

[Demion 24]

Pano en Gosie waren de boezemste van vrienden. Hoe en waar precies zij elkaar ontmoet hebben zal waarschijnlijk voor altijd in de mistige moerassen der tijd verborgen blijven, maar dàt zij elkaar ontmoet hebben, wel, dat staat als een paal boven water. Een dìkke paal. Jawel.

 

Pano was een Eskimo met een Russische moeder en een Cubaanse vader. Hij werd geboren op 17 januari van het jaar 1886, slechts drie kilometer verwijderd van het absolute noorden, in een kleine iglo. Tegen de tijd dat hij drie was wisten zijn ouders wat voor bijzonder kind zij hier op de wereld hadden gezet: Pano was een genie. Op vierjarige leeftijd sprak hij Russisch, Spaans en Engels, las hij twee tot drie boeken per dag en besteedde zijn nachtelijke uren aan het downloaden van gehackte CIA-programma's, op een door hemzelf in elkaar geflanste computer bestaande uit onderdelen van een sneeuwscooter, tweedehands Playmobil en een oude Sony walkman. Maar helaas, tegen dat hij vijf jaar was begon het chronische slaapgebrek hem op te breken, en langzaam maar zeker werd hij volslagen krankzinnig. Ach toch.

 

Gosie daarentegen begon zijn bestaan heel wat bescheidener: hij was het ongelukkige voortbrengsel van Piet en Ria Hagesnokkel uit Oensel in Limburg. Hij was een nakomertje, een ruime acht jaar jonger dan zijn broer. In tegenstelling tot Pano sprak hij vooral plat Limburgs en ging hij naar de Mavo in het dorp. Als hij Pano nooit ontmoet had zou hij waarschijnlijk boekhouder zijn geworden. Of belastingadviseur. Met een kantoor aan huis, een stel vervreemde kinderen en een vrouw die vreemd gaat.

 

Maar nee! Door een ongekend kosmisch toeval liepen zij elkander uiteindelijk toch tegen het gespierde lijf en werden op slag verliefd. Geen drie weken later waren ze getrouwd en woonden ze samen in een mergelstenen huisje, verstopt in het Limburgs heuvelland.

 

Tot zo ver alles goed en wel. Nu die verrekte Orf nog.

 

Ziet u, de Orf was een klein blauw balletje, ontworpen door hoogontwikkelde aliens, dat ervoor zorgde dat twee mensen, die elkaar anders nòòit van z'n leven ontmoeten zouden, dat tòch deden, zodat die rare aliens daar een beetje lol aan konden beleven. Want ja, je moet wat, hè, als je eerst een simulatie-programma ontwikkeld waarin wezens die zichzelf 'mensen' zijn gaan noemen geloven dat ze echt bestaan, zich vervolgens ook nog gaan ontwikkelen, en uiteindelijk zo ver komen dat de ene iets schrijft over ongelooflijk geestkrommende meta-kosmische kwesties en de ander dat leest en denkt: 'meh'.

 

Gedenkt gij Pano en Gosie. Zij waren de eersten.