Streepjescode

[Demion 24]

Pieter-Jan en Truus waren zebra's. Zij leefden op de uitgestrekte grasvlakten van Tanzania en omgeving en ze waren daar volkomen gelukkig. Ze hadden elkaar ontmoet bij apenbroodboom nummer 84D, die met die rare knobbel in het midden, en sindsdien waren ze altijd samen gebleven. Vele zebra-kindertjes hadden zij inmiddels al op de wereld gezet, en alhoewel er natuurlijk her en der wel wat nageslacht werd afgeslacht door deze of gene leeuw of panterkat, al met al waren zij toch tevreden over hun olijk gestreepte nalatenschap.

 

Op een mooie dag waren Pieter-Jan en Truus onderweg naar een van hun favoriete drinkplaatsen. Zij volgden een eeuwenoud speciaal voor hen aangelegd pad en vonden al snel een grote poel met helder verkoelend water. Het beste, zo hadden zij geleerd, was het om er des ochtends zo vroeg mogelijk bij te zijn, voordat die vette nijlpaarden met hun ventilator-staart hun verse poep door heel den omgeving deponeerden, daarmee de vijver veranderend in een dik, dampend en stinkend moeras. Het was toch zo fijn, een zebra te zijn...

 

Daar kwam plots en geheel onverwachts uit het struikgewas een immense leeuw tevoorschijn gesprongen. 'Roaoaoarrr!' zo brulde hij, en Truus en Pieter-Jan schrokken zich pardoes een hoedje.

'Jezus, Herman, doe even relaxed, wil je? Ik schrik me verdorie een ongeluk!' hinnikte Pieter-Jan tegen de leeuw.

'Ja, sorry...' sprak Herman de leeuw schuldbewust. 'Ik ging zojuist geheel per ongeluk op kleine Hendrik staan...' Hij tilde zijn poot op en daar bungelde Hendrik: een kleine schorpioen met grote klauwen en een slecht humeur.

'Wel, snotverdorie!' zo protesteerde Hendrik verongelijkt. 'Per ongeluk? Ammehoela! Jij grote, lompe... kun je niet uit je doppen kijken? Het is ook altijd hetzelfde: ik loop hier een beetje mijn kostje bij elkaar te scharrelen, en daar komt meneer Herman aangestoeffeld, denkend dat heel de wereld van hem is, de zogenaamde koning der dieren, maar een beetje oog hebben voor zijn kleinste onderdanen, dat zit er niet in, hè? Nee... Nou, ik zal je dit zeggen, ik...'

Op dat moment wapperde Herman even met zijn poot en daar vloog Hendrik, met een verongelijkt gilletje, zò een naburige cactus in.

'Ik krijg soms zò genoeg van die kerel...' verzuchtte Herman.

'Ik weet wat je bedoelt, man...' beaamde Pieter-Jan, en Truus, nooit om een kek commentaar verlegen, hinnikte: 'huuh!'

'Nu ik jullie toch zie', ging Herman verder, 'morgen komen die gasten van Discovery weer een film maken, dus ik had gedacht...'

'Nee, hè!' onderbrak Pieter-Jan hem onbeleefd. 'Alwèèr? Wat is dat toch met die mensapen? Alsof ze niet genoeg aan hun eigen shit hebben!? Komen ze ons weer filmen? Ik krijg er verdorie jeuk aan mijn strepen van!'

'Liefste, rustig nou...' poogde zijn eega hem te kalmeren, maar helpen deed het niets. Als Pieter-Jan zich eenmaal begon op te winden, wel, dan was het einde nog niet in zicht. Zelfs stekelvarkens maakten zich dan haastig uit de voeten, en ik weet niet of u al eens een stekelvarken ontmoet heeft, maar laat ik u dit zeggen: geen stekelvarken heeft zich ooit voor iets anders zò drastisch uit de voeten gemaakt dan voor een briesende Pieter-Jan, daar op de uitgestrekte grasvlakten van Tanzania en omgeving.

 

Gelukkig verscheen daar precies op het juiste moment Iron Man. De superheld in zijn titanium smoking was toevallig in het naburige Somalië bezig geweest een paar bloeddorstige piraten naar de andere wereld te helpen en had met zijn supersonische oren gehoord hoe Pieter-Jan weer eens helemaal over de rooie ging en hij had gedacht: hier moet ik ingrijpen, en wel nu meteen.

 

Zo gedacht, zo gedaan, en zo kwam alles toch nog goed, met Pieter-Jan, en zijn bestaan.