Uit de olijke avonturen van Graaf Zeppelin, deel 2: de Graaf en Sinterklaas

[Demion 24]

Op een mooie avond vloog graaf Zeppelin in zijn naar hemzelf genoemde luchtschip hoog boven de maanbeschenen kusten van het Iberisch schiereiland. Op de vensterbank van zijn cockpit zat pontificaal een exacte kloon van zijn geliefde poes Bubbelientje tevreden voor zich uit te spinnen. Het was een prachtige avond. De majestueuze volle maan stond als een overrijpe quattro formaggio aan het firmament zijn melkwitte licht over het uiterste zuiden van het continent te stralen, en sterren waren er ook. Vèèl sterren. Zòveel, dat als je er naar keek, je vrijwel zeker iets zou overvallen van: jemig-de-pemig, wat vèèl! Omdat het er dus echt vèt veel zijn, weet je wel? Anyway...

 

Helaas, want anders zou het maar snel saai worden natuurlijk, zou deze serene rust niet lang meer duren. Juist had Zeppelin nog een kleine koerscorrectie uitgevoerd, of daar kwam de radio met een luid gekraak tot leven.

'Mayday, mayday!' zo klonk een stem, duidelijk in paniek. 'Hoort iemand mij? Mayday, mayday!'

Graaf Zeppelin greep direct de microfoon van zijn houder en zei: 'Hallo? Ik hoor u! Hallo...?'

'Oh, de goden zij dank...' klonk de stem opgelucht. 'Hallo? Dit is de stoomboot van Sinterklaas, wij drijven stuurloos rond op de Noordzee, onze motoren hebben het begeven...'

'Wat is uw exacte locatie?' vroeg Zeppelin en hij noteerde de gegevens. 'Vreest gij niet, waarde Piet! Ik ben onderweg!' Hij schakelde met een druk op de knop de afterburners in, gaf een ferme ruk aan het roer en spoedde zich richting stoomboot.

 

Niet veel later zweefde graaf Zeppelin al met zijn immense luchtschip boven het bootje van de Sint en had een glanzende metalen touwladder neergelaten. Nog behoorlijk kwiek voor zo'n ouwe knakker klauterde hij rap naar beneden, opgewacht door een uiterst verbaasd toekijkende tegenwoordig-niet-meer-zo-zwarte Piet. Op het dek van de boot aangekomen maakte graaf Zeppelin een beleefde buiging en sprak: 'Graaf Zeppelin, mijnheer. Waarmee kan ik u van dienst zijn?'

'Piet' zei Piet, en: 'onze motoren... de axis van de externe kabelboom is doorgeschoten en wij hebben niet het juiste reservemateriaal aan boord...'

'Geen enkel probleem, mijn waarde vriend. Dat heb ik warempel zo gefikst!' zei Zeppelin en hij begaf zich terstond naar de machinekamer, waar hij inderdaad binnen een mummetje van tijd het probleem had opgelost door de aluminium wikkel van zijn kurkumakauwgum in de vorm van een axis-splitpen te origamiëen waardoor de inherente waarden van de buitenste drukkamer weer tot acceptabele levels kon worden opgevoerd. Eitje, eigenlijk.

 

De motoren kwamen ronkend weer tot leven en Zeppelin ging weer terug naar het dek. Een dankbare Piet schudde hem de hand en Zeppelin wilde juist zijn metalen touwladder weer bestijgen toen er uit het weidse blauw een vreemde asymmetrische steampunk-ufo kwam aangezeild. Een overdonderend gevoel van déjà-vu overspoelde de oude graaf, onmiddellijk gevolgd door een golf van woede. Dat waren potdorie dezelfde lafhartige schobbejakken die zijn geliefde Bubbelientje-the original hadden platgestampt, een aantal verhaaltjes geleden! Hij maakte dat hij als de bliksem zijn cabine in klom, nam plaats in de bestuurdersstoel en richtte het vizier van zijn speciaal voor deze gelegenheid geïnstalleerde dubbelloops machinegeweer op die verachtelijke koude schotel. 'Wraak!' zo gonsde het door hem heen, 'wrààk!!' en hij haalde de trekker over. Zestienduizend titanium-kevlar dumdumkogels per minuut boorden zich met ontzaglijk geweld in de gouden romp van de ufo. Tegen zo'n aanslag van hoogstaande Zweeds-Duitse wapentechnologie was zelfs een buitenaardse scheepsromp niet bestand en met een verveeld zuchtje gaf de ufo de geest en landde met een plons op de golven van de Noordzee.

 

'Ha!' riep graaf Zeppelin triomfantelijk en hij liet zich als diezelfde bliksem van daarnet James Bond-commando-stijl met handen en voeten aan de buitenkant van zijn metalen touwladder naar beneden glijden. Hij landde bovenop de gouden bol, nam zijn staalblauwe 44 Magnum uit zijn holster en richtte die op het toegangsluik.

'Kom naar buiten, gij loensende klodder pruimtabak!' zo sprak hij vrij onverveerd. Aan de binnenkant van het luik klonk een gerammel, er klonkte iets en met een luid gesis schoof het luik eerst naar boven en toen opzij. Een dampend witte stoomwolk ontsnapte en heel even zag de graaf geen hand voor ogen. Een zacht briesje deed echter de rook snel verwaaien en in de opening van het luik werd langzaam een gelaat zichtbaar... Een dichte witte baard... Bolle rode wangen... Een rode muts... Wacht eens even... Dit was potdorie geen alien, maar de fucking Kerstman!

 

'Krijg nou helemaal de ballen!' zo ging het door Zeppelin heen. Eerst Sinterklaas, nu deze kwakbol? Wat was hier aan de hand? Maar voordat hij zichzelf antwoord kon geven op die vraag klonk vanaf het dek van de stoomboot een luide schreeuw.

'JIJ...!!' zo brulde Sinterklaas. Hij stond in vol ornaat op het dek, zijn rode mantel woest wapperend in de plotseling opgestoken stormwind. Zijn mijter hield zich nog wonderbaarlijk vast, zijn lange gouden staf was op de gouden ufo gericht.

'Jij!' zo sprak hij opnieuw, en de meeuwen die boven het achterdek vlogen maakten zich opeens luid krijsend uit de voeten. 'Jij, die al sinds jaar en dag meer en meer van mijn business steelt! Jij, die me dwingt ieder jaar meer Pietermannen te moeten ontslaan! Jij, jij waardeloze vette alcoholverslaafde ho-ho-halvezool!'

Het was opeens helemaal stil geworden. De Kerstman keek met steeds groter wordende paniek in zijn ogen van de dodelijke loop van de Magnum die op nog geen twee centimeter van zijn linkeroog langzaam heen en weer bewoog naar die oude demon van een Sint, zoals hij daar op het dek van het schip stond, die staf op hem gericht, wachtend, wachtend op zijn oordeel...

 

:)

 

Fijne feestdagen, iedereen...