Brood voor een aap

[Demion 24]

Heeft u dat wel eens? Dat u zomaar uit het niets de haast onbedwingbare neiging overvalt iets te gaan schrijven over apenbroodbomen? Ik gelukkig wel. Dat je over straat loopt, en opeens, pats! Apenbroodboom. Gister nog. Ik liep over straat, en u raadt het natuurlijk al: pats! Apenbroodboom. En ja, dan is er geen houden meer aan, hè. Dus ik draai me op m'n hakken om en ik als een gek naar huis. Ik was gelukkig nog niet ver, want ik was nog vrij dichtbij. Dus ik lopen, jongen. Als een gek. Kwijlend, scheve bekken trekkend, wild met m'n armen maaiend en om de drie meter over mijn eigen poten struikelend, ondertussen allerlei oergeluiden uitstotend. Want ja, anders heeft het ook weinig zin hè. Nou, ik zal je zeggen: het was kantje boord hoor. Ik haalde het nèt. Ik storm mijn woning binnen, smijt de kat van de verwarming (waar ik later nog aan moest denken want ik heb helemaal geen kat) ruk de kleren van m'n lijf, ren de badkamer op, bedenk dat ik hier helemaal niet moet zijn, draai me weer om, loop terug de woonkamer in, kleed me weer aan, zet de pc aan, zit fucking ùren te wachten tot dat klote-Windows eindelijk opgestart is, ik zit echt stukken uit m'n toetsenbord te bijten, ik heb de L en de W nu nog tussen m'n tanden zitten, klik dan eindelijk de tekstverwerker aan en ram als een dolle dit stukje eruit.

 

Zo zeg. Dat scheelde echt verrekte weinig. Toen ik dat eenmaal gehad had, meldde ik me even bij de buurman, zogenaamd voor een praatje, maar toen hij even niet keek heb ik de L en de W uit zijn toetsenbord gejat en ben ik keihard weggerend. Wat nog knap lastig is, als je eigen woning twee meter verder ligt, maar ik krèèg het voor elkaar, jazeker. Terug naar huis dus, die twee toetsen in mijn bord geduwd, overal waar dat nodig was een L en een W getypt, zoals daar dus, en toen kon ik eindelijk achterover leunen. Sodeju zeg. Volgende keer neem ik wel pen en papier mee, of zo. Dit is geen doen zo. Maar goed. Jullie hebben je stukje over apenbroodbomen, en ik heb weer even rust. Voor zolang het duurt, natuurlijk. Want met die apenbroodbomen weet je het maar nooit. Ik vind het maar rare dingen.