Van Egypte naar corona, valse herinneringen, een droomwereld en een onontkoombare realiteit [Atlantis 15 gram]


Recommended Posts

Wanneer: 18-12-2021

Wie: Ik, 30e trip, later bijgestaan door mijn vriendin

Wat: 15 gram Atlantis [Fruits of Utopia]

Waar: Thuis (woning)

Iets meer dan een jaar na mijn laatste trip was het tijd om de psychedelische wereld om raad te vragen. Of in ieder geval te bezoeken.

Snelle gewenning

Ik nam de truffels in om 13:30, 4,5 uur na voor het laatst gegeten te hebben. Ik keek de film af die ik aan het kijken was, the Martian (2015), en al vrij snel voelde ik de truffels inslaan. Hoewel ik de film niet goed vond, met name vanwege platte karakters, kon ik het onder invloed iets meer waarderen omdat ik sympathie voelde voor waar de makers voor probeerden te gaan. Ik herkende de moederlijke blik van de commandant en het stel dat 'in love' was.

Ik zette muziek op en liet de bijbehorende video aanstaan. WhoMadeWho, opgenomen bij Abu Simbel. Het voelde heel bijzonder dat dit een bestaande plek is, waar mensen naar toe kunnen, waar ik over 2 weken ook naar toe zou gaan.

Ik was verder niet bekend met deze band of muziek, maar gezien de locatie en het genre van de muziek leek het mij wel iets voor deze trip. Ik sloot mijn ogen en begon het psychedelische rijk in te duiken. Wat ik vooral opmerkte was dat ik veel begon te voelen, lichamelijk. De gevoelens waren niet zozeer fijn of vervelend, maar wel erg voelbaar. Ik merkte op dat ik normaal gesproken niet zo actief veel voel, dat ik in mijn beleving vroeger toen ik jonger was vaker en meer voelde.

De gedachten die ik tijdens deze periode heb ben ik grotendeels vergeten. Wat ik mij nog herinner is dat ik probeer dingen te begrijpen, maar dat dit niet helemaal lukt. Ik denk 'waarom moet ik degene zijn die alles begrijpt?'. 'Ik ben toch niet speciaal, alsof ik straks alle antwoorden zou hebben voor de hele mensheid...'. Alsof ik een soort koning der filosofen zou zijn. Idioot idee. Ik denk ook terug aan een eerder tripreport van mijzelf waarin ik schreef dat ik blij was met wie ik was, omdat ik deze dingen mee kon maken. 'Hoe arrogant!' lach ik hardop, mijzelf uitlachend. Alsof dat aan mij ligt, dat doen truffels nu eenmaal, dat maakt mij niet bijzonder.

Verder lijkt er niet veel anders te zijn dan anders onder invloed van truffels. Het is erg lastig om echt goed te focussen, er gebeurt zoveel en het gaat allemaal zo snel. Het is een beetje als aan het einde van The Martian, waar de astronaut een gat maakt in zijn pak om lucht te laten ontsnappen, zodat hij extra snelheid heeft om door de ruimte te gaan, maar de extra boost is erg moeilijk te controleren en hij vliegt alle kanten op. Er gebeurt teveel tijdens trips om gericht te filosoferen of ergens mee aan de slag te gaan. Het is eigenlijk dus teveel van het goede, bedenk ik.

Ik vind de muziek niet fantastisch (ook niet verschrikkelijk), maar ik heb geen zin om het te veranderen, want ik heb verder ook niet echt iets langere termijn klaarliggen. Slecht voorbereid, denk ik bij mezelf. Ik vraag me af of het een karaktereigenschap is van mezelf dat ik te lui of laf ben om dingen te veranderen, als ik ze eigenlijk niet optimaal vind.  

Roep om hulp

Ik weet niet hoeveel tijd er precies verstreken is sinds het begin van de trip, maar op een gegeven moment voel ik mij erg slecht. Ik heb nog steeds niet gegeten (behalve de truffels zelf natuurlijk) en denk dat ik misschien dood ga omdat ik te weinig eet. Ik weet niet goed wat ik moet doen en ben bang dat ik er niet alleen uit ga komen. Ik bel mijn vriendin of zij naar mij toe wil komen omdat het echt heel slecht met mij gaat. Zij zegt dat ze er met een kwartiertje kan zijn. Ik begrijp niet hoe dat kan, want ik dacht dat ze aan de andere kant van het land was, bij een vriendin op bezoek. Ik weet verder ook niet echt meer hoe lang een kwartier is, volgens mij niet heel lang. Maar wel té lang, want ik raak compleet de weg kwijt. Ik vraag haar of ze nu kan komen, omdat het echt niet goed gaat. Ik hoor haar vriendelijk afrekenen en vind dat enerzijds heel leuk, omdat ik het zo waardeer dat ze altijd zo vriendelijk is naar vreemden, maar vind het ook moeilijk te begrijpen, omdat ze voor mijn gevoel niet genoeg oog heeft voor het feit dat ik zo zal sterven als ze niet direct hier is.

Alles gaat in vlagen, ik lig nog steeds op de bank in de woonkamer en ik blijf in gesprek met mijn vriendin aan de telefoon, alhoewel ik niet begrijp hoe dat kan, want op het scherm van mijn mobiel is zij een klein symbooltje geworden. Ze geeft mij instructies aan de telefoon maar ik heb moeite ze op te volgen. 'Tel maar tot 20' zegt ze en ik doe mijn best, één, twee, drie... Hoe ik dit weet weet ik niet. Als ik tot 20 geteld heb gebeurt er niks, waar ik verbaast over ben. 'Ik begrijp het niet' blijf ik herhalen, 'ik hoor je wel maar ik zie je niet'. Op een gegeven moment komt mijn vriendin binnen via de achterdeur. Waarom daar weet ik niet en hoe het kan dat zij er zo snel is, begrijp ik nog minder, maar ik ben wel heel blij dat ze er is.

Geen realiteit meer

Ik weet niet hoe het kan dat mijn vriendin er is, dat het gelukt is met bellen, het voelt alsof ik een alarmcentralenummer gebeld heb en zij de professionele hulpverlener is die mij komt redden, of dit in ieder geval gaat proberen. Ik ken haar wel, maar nu is zij hier vanuit haar rol als hulpverlener en niet per se als mijn vriendin. Of als allebei.

Zij probeert mij gerust te stellen, te laten drinken en te eten, maar ik weet niet zeker of dit goed is voor mij. Wat als ik door water te drinken verdrink? Of als ik door te eten stik? Ik volg haar instructies half, deels omdat het mij gewoonweg niet lukt, deels omdat ik twijfel of het wel het juiste is om te doen. Ik wil gewoon liggen, heb geen energie. Wel wil ik blijven praten, want ik ben bang dat als ik daar mee stop mijn vriendin er straks niet meer is en dan gaat alles zeker verkeerd. Ik vraag herhaaldelijk of ik doodga, of ik dood kan gaan, wanneer ik doodga, of zij bij me blijft. Telkens reageert ze hier heel rustig op, zonder aarzeling en dit stelt mij heel erg gerust. 'Ben ik irritant?' 'Ik ben heel irritant of niet'? 'Ik vind het zo fijn dat je bij me bent.', voor mijn gevoel blijf ik dit soort zinnen maar herhalen en zit ik in een soort tijdloop waar ik niet uitkom. Maar telkens zegt ze dat ik niet irritant ben, dat ik niet dood kan gaan, dat zij er is en niet weggaat.

'Denk aan een boom'. zegt ze en ik probeer aan een boom te denken. 'Bomen zijn mooi' zeg ik, maar heel veel meer weet ik er ook niet over te vertellen. Ze snijdt een citroen doormidden, laat mij hier aan ruiken en vraagt wat ik hier van vind. Ik begrijp niet helemaal waarom ze dit gedaan heeft maar ga er in mee. Even later vertelt ze een verhaal over eekhoorntjes en beukennootjes en egeltjes en dit vind ik erg leuk, al ben ik bang dat ze elk moment weg kan gaan, verdwijnen of veranderen in een boze demon.

Ik ben compleet mijn verbinding met de realiteit kwijt en kan mij alleen vage flarden herinneren van dingen, waarvan ik denk dat ze niet waar kunnen zijn of kunnen kloppen. Ik voel me erg angstig, maar elke keer kijkt mijn vriendin mij warm en lachend aan, soms lacht ze omdat ik iets grappigs zeg, wat ik niet grappig bedoeld heb maar toch vind ik het leuk dat zij er om lacht. Ik voel mij veilig bij haar, ondanks dat ik mij in een heel onveilige situatie begeef. Alle gordijnen zijn dicht en ik vraag me af of als ik de gordijnen open zou doen ik lichtflitsen, bommen en oorlog of een storm zou zien. Dat ik mij mentaal teruggetrokken heb hier in huis waar ik hallucineer dat mijn vriendin is om mij te ondersteunen.

Elke keer dat ik naar de wc ga ben ik bang dat ik niet meer terug zal komen, omdat de werkelijkheid daarna verandert. Ik vraag dus expliciet aan mijn vriendin of het goed is als ik naar de wc ga, in de hoop dat zij zal zeggen dat ik het niet moet doen als het toch een slecht idee zou zijn.

Ik voel existentiële horror. Ik besef me dat mijn hele leven nep is geweest, het zijn valse herinneringen, ik heb het nooit echt geleefd. Door het eten van de truffels ben ik hier uit losgebroken, ontsnapt, en nu heb ik de optie om naar een andere realiteit te gaan. Maar naar welke realiteit ik ook ga, ik zal nooit niet-bestaan. Als ik sterf in de één, ga ik verder in de ander en dit vervult mij met angst. Ik wil niet meer bestaan, ik wil dat alles ophoudt, ik wil in geen een realiteit verder. Mijn angst om dood te gaan is nu weg, in plaats daarvan wil ik koste wat het kost ophouden te bestaan, maar ik weet dat dit niet zal lukken omdat ik dus niet dood kan. Ik vraag me (blijkbaar hardop) af of ik mezelf moet neersteken met een mes zodat ik in een andere realiteit terechtkom. Ik vraag me af of ik corona heb (ik was namelijk ziek vandaag) en of deze nachtmerrie daarvan het gevolg is. Is dat de reden waarom de regering zo streng wil voorkomen dat corona zich verder verspreid? Of komt dit omdat ik gevaccineerd ben? Hallucineer ik dit allemaal terwijl ik eigenlijk op dit moment nog een prik krijg? Of ben ik gestorven vanmiddag op de bank en is dit de volgende realiteit waar ik nu ben?

De koningin en het wachten op friet

Ik begrijp helemaal niets meer van het bestaan, ik weet dat ik in het leven dat ik leid in mijn valse herinneringen 'werk', maar ik weet niet wat ik daar eigenlijk doe. Ik vind het heel vreemd dat ik dat zoveel doe, terwijl er blijkbaar weinig echt gebeurt en ik er dus nauwelijks iets over kan herinneren of vertellen. Waarom ben ik daar zoveel tijd mee bezig, ook in de weekenden, en spendeer ik dan relatief minder tijd met mijn vriendin, terwijl zij hier nu gewoon voor mij is en mij door deze hel heen helpt? Zaken kloppen niet, zo zijn er meer dingen die niet kloppen, kan ik het gewoon niet begrijpen of heb ik een complot ontdekt?

Mijn vriendin is telkens zo rustig, warm en nabij dat ik eigenlijk alleen maar wil doen wat zij zegt. Af en toe neuriet ze iets en dit vind ik zo mooi. Ik vraag me af waarom ik zo'n aansteller ben en waarom ik truffels genomen heb. Waarom zou ik alles moeten doorgronden of in de belangstelling staan, waarom staat mijn vriendin dit niet? 'Waarom ben jij geen koning?' vraag ik aan haar. Voor mij is zij de koningin, ik wil alles doen voor haar, zolang zij er is komt dit allemaal toch nog goed. Zaken waar ik eerder over twijfelde glijden nu van mij af. Elk jaar kijk ik op tegen de familietraditie van Sinterklaaslootjes en mijn vriendin heeft dit jaar aangegeven hier niet meer aan mee te doen. Na veel moeite ging ik haar daarin achterna, maar nu vraag ik me af waarom ik dat niet vanaf het begin gedaan heb. Zij weet dit soort dingen veel beter, ik vul steeds maar dingen in en heb het dan vaak mis. Ik moet meer naar haar luisteren, zij weet tenminste wie ze is en waar ze over praat.

Ze vraagt iets over eten. Ik zeg iets over pizza, patat of pannenkoeken. Ze zegt dat ze friet heeft besteld en dat het er over 38 minuten is. Hoewel het steeds later wordt, komt de friet maar niet, wat ik verdacht vind. Dan zegt ze op een gegeven moment dat het nog 50 minuten duurt. Ik weet dan misschien vrijwel niks meer van de 'valse wereld', maar volgens mij is 50 minuten meer dan 38 minuten en zijn we nu wel verder in de tijd. Het voelt als het wachten op Godot, hoewel mijn vriendin steeds zegt dat de friet er aan komt, weet ik dat de friet niet zal komen. Maar ik doe alsof ik dat niet weet. Mijn vriendin zegt dat er een feest zal zijn en ik vraag me af of ik dan al mijn dierbaren weer zie. Ben ik in de hemel en dus inderdaad gestorven vandaag?

Om de een of andere reden wordt er op een gegeven moment toch friet bezorgd. Mijn vriendin gaat eten maar ik heb geen honger. Als ik aan tafel ga zitten krijg ik het koud dus ik kruip weer terug naar de bank en onder mijn elektrisch dekentje.

Later krijg ik toch honger en stop de friet in mijn mond. Dan ruik ik opeens groentekroket en ben ik mijn vriendin zo dankbaar! Als ik de groentekroket op heb, ben ik teleurgesteld dat ze niet ook nog een bamischijf voor mij heeft besteld. Maar goed, daar kan ik moeilijk boos op haar voor zijn...

Rond 19:30, 6 uur na inname, ben ik nog steeds niet overtuigd dat de werkelijkheid niet gewoon een valse illusie is, hoewel ik me wel iets meer 'grounded' voel. Mijn vriendin werkt op de bank op haar laptop aan een presentatie over valse herinneringen en traumatische ervaringen. Ik kijk zeer geïnteresseerd mee omdat ik denk dat het misschien over mij gaat, en zo niet, staat er misschien iets wat mij kan helpen uit deze valse herinnering te stappen.

Afronding

Eigenlijk tot we gaan slapen kom ik niet uit de trip. Ik verwacht morgen na het wakker worden weer 'normaal' te zijn, maar ben dat vlak voor het slapen gaan eigenlijk nog steeds niet. De realiteit voelt nog steeds vrij nep, als iets waar ik elk moment uit kan stappen als ik door zou willen naar een andere werkelijkheid. Hoewel het mij veel angst gaf tijdens de trip, gaf het ergens ook een gevoel van vrijheid, omdat ik alles kon doen wat ik wilde en omdat het toch allemaal nep was zou het geen echte consequenties hebben.

Ik ben nog niet eerder zo erg de weg kwijt geweest tijdens een trip, dit was geen fijne ervaring en zelfs een potentieel gevaarlijke situatie. Ik was heel blij dat ik mijn vriendin kon bereiken en dat zij er zo snel was.

Behalve de bad trip aspecten heeft het mij wel wat gebracht. Het heeft mij een ander perspectief gegeven op de werkelijkheid en mijn vriendin. De werkelijkheid, omdat het er waarschijnlijk maar één uit velen is. En zelfs als dat niet zo is, zijn consequenties niet zo echt of permanent als ik anders vaak denk. Want wat gebeurt er na mijn onvermijdelijke sterven? Welke consequenties zijn er dan nog voor mijn keuzes of niet-keuzes? Beter kan ik leven alsof ik vrij ben om alles te kiezen, want op een gegeven moment is deze realiteit voorbij en dan had ik net zo goed bepaalde dingen wel of niet kunnen doen.

En mijn vriendin heb ik nu op zo'n manier kunnen aanschouwen waardoor ik haar voor mijn gevoel beter begrijp, nog meer kan waarderen en hopelijk vaker en sneller naar haar zal luisteren. Ik heb nederigheid ervaren en zie in dat ik mezelf niet meer op de voorgrond moet plaatsen, maar dat het tijd is om de spotlight te delen, mijn koningin te dienen. The future is female.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden