Quadruple Trippie


Recommended Posts

Een trip-report, aangaande wiet, bier, MDMA en truffels

 

Kijk, soms, dan zijn er gewoon heel veel drugs, okee? Echt, vèèl, man. Ik bedoel, we roken allemaal wel eens een jointje, iedereen slikt wel een pilletje tegenwoordig, werkt eens wat truffels naar binnen en als ze dat niet doen, wel, dan snuiven ze wel een lijn of zuipen zich helemaal naar de klote. We zijn nu eenmaal een vrijgevochten volkje, en we zullen alles doen wat in onze mogelijkheid ligt om te ontsnappen aan dat uiteindelijke, onontkomelijke einddoel dat ons allen wacht: het grote zwarte niets. Of de hemel, waarheen uw preferentie dan ook neigen mag.

 

Veel drugs, dus. Zòveel, in zulke exorbitante hoeveelheden en buitenissige combo's, tijdstippen en plaatsheden dat men zich somtijds placht af te vragen welk een effect het inmiddels precies is, dat men op dit specifieke moment ervaren mocht. Omdat alles tegen die tijd een beetje door elkaar begint te lopen, begrijpt u? Niet? Staat u mij toe u van enige verlichting te voorzien.

 

Het begint met iets groens. Dan is er de tegenwoordigheid: dit is het. Dit is het effect. En dan volgt het effect. Het spoelt over je heen. Als een oceaan vol tsunami's. Power-golven. De een na de ander, en jawel, de volgende reikt zo mogelijk nòg hoger, en je weet: dit is het. Dit is de hemel. Dit ga ik doen, voor de rest van mijn leven. Drugs.

 

Daar elk begin een volstrekt willekeurig gekozen moment zou zijn kan ik net zo goed beginnen op afgelopen zaterdagochtend. Ik had twee porties verse truffels in huis, een doosje van tien gram van een lichte variant, en een doosje van 15 gram van een wat sterkere. Ook had ik nog een kleine hoeveelheid uitstekende kwaliteit wiet. Het plan voor vandaag was om daar in elk geval nog meer van die wiet aan toe te voegen, plus een aantal halve liters bier en misschien nog wat MDMA, afhankelijk van wie ik te pakken kon krijgen. Alzo geschiedde.

 

Het leven is een aaneenschakeling van terugkerende thema's, zo nu en dan onderbroken door wat Bob Ross graag 'happy accidents' noemt: kortstondige momenten van ware vreugde, ware liefde en waar geluk. Natuurlijk zijn er daarnaast ook nog dingen als rampen, oorlog, honger, ziekte, André Rieu en andere ellende, maar men, dat is: u en ik, wij neigen, uiteindelijk, toch vooral te willen leunen op die mooie momenten. Logisch, natuurlijk. Als we dat niet deden zouden we waarschijnlijk onmiddellijk krankzinnig worden.

 

Drugs, dus. Als men een ferme lik neemt van een zekere hoeveelheid goud-bruine MDMA-kristallen, dan kan men er als de donder van uitgaan dat men, een drie kwartier of zo later, zo hard gaat als een fucking trein. Jawel. Als men daarbij tegelijkertijd ook nog, gelijk ondergetekende, grote hoeveelheden lichte alcohol en sterke wiet genuttigd heeft, wel, dan gaat men zo hard als een MODDER-FOKKING trein. Jawel. Meerdere dagen lang. Misschien wel weken. Of... Hoe lang was tijd, ook al weer?

 

En truffels, ook. Wat ik soms doe is, is dat ik dat doosje met verse truffels, dat dan al een week of zo onderin mijn koelkast (want daar is het het koelst) heeft staan koelen, dat ik dat er uit haal, dat ik voorzichtig het kleine plastic dekseltje van dat doosje neem en dat ik de condensdruppeltjes die zich daar gevormd hebben op lik, denkend, hopend, nee, wètend dat die lieve kleine truffeltjes in die paar dagen duistere kou zich speciaal en alleen voor mij hebben bezig gehouden met het uitzweten van heldere, zuivere psilocybine...

 

Alle effecten, door elkaar, altijd, overal. De dood, daaraan zal ik, gelijk gijzelf, niet ontsnappen. Maar terwijl ik voor hem uit ren zal ik alles nemen wat mij toekomt. Staande, of liggende.

 

Ik ben mijn eigen god.

 

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden