Katrijn tript


Recommended Posts

Jan Klaassen was een troubadour
van je liedjes en je hopsa, van je tralalala
zo ging dat bij Jan, dag in en dag uit
en het boeide hem geen fluit
of men hem een clown vond
een nar, een idioot: 
dit was zijn leven
van nu tot de dood...

En kijk, daar kwam Katrijntje aangehuppeld! Vrolijk en wel riekend naar roosjes en liefde danste zij door een psychedelische wereld van heldere kleuren en mooie patroontjes; aan haar arm een rieten mandje. Daar zag zij Jan al staan en zwaaide.
'Dag Jan, mijn lief, mijn liefste, mijn liefde! We gaan een picknick doen, ga je mee? Ik heb hier wat broodjes, wat kaas en paté, een koude kan jus en ook LSD!' 
Die Katrijn toch... Vol liefde en vlijtige gloed, maar ook een ondeugende meid als het moet! En Jan dacht: wel ja, wat de hel, geen tijd voor spijt, vooruit met de geit! En aldus geschiedde...

Nog hadden zij zich niet op een weidse weide neergevlijd of daar kwam uit het hemels blauw gezwind en gauw een draak van een beest, kwaad van geest, gehaat en gevreesd: dit was potverdikkie geen piepkuiken! Katrijn slaakte verschrikt doch koket een klein gilletje, zoals dat hoort bij een dame van stand en van eer. 
'Vreest niet, mijn lief!' zo sprak de dappere Jan, 'ik zal u beschermen, zo goed als ik kan!' 
De draak was hen beiden nu tot dichter genaderd en sprak met een zware stem: 'zo, zo, wat hebben wij hier? Een knapperig vrouwtje, en een ventje vol fier?' 
Jan Klaassen sprong nu tussen het beest en zijn eega, en met een zwaard zo groot als zijn ego nam hij stand. 'Ga terug, gij pestgezwel! Terug naar uw krocht, die duistere hel!' 
De draak, staande achttien meters hoog en wegend zeventienduizend en tweeëndertig kilo's was hiervan geenszins geïmponeerd, noch ook maar enigszins onder de indruk. Met zijn enorme klauw greep hij het zwaardje en tilde daarmee Jan Klaassen hoog in de lucht.
'Wat is dit?' zo vroeg hij, 'een nieuwe stook voor mijn tand?' 
Hij schudde eens aan het zwaardje en Jan Klaassen vloog weg. Met een luide plof sloeg hij tegen de grond en brak daarbij minstens èèn tand en een been. De draak pulkte met het zwaard wat menselijke schedels van tussen zijn gekromde gebit en wierp het toen achteloos achterover. 
'God-samme-peperkoeken!' zo verzuchtte Katrijntje luid. 'Je moet potdorie ook àlles zelf doen tegenwoordig...' Zij reikte daarop in haar magische mand, nam daaruit een bazooka ter hand en legde aan. Met een druk op de knop verliet de raket de kop van de buis en met een luid gesuis en een keiharde knal was dat het einde van al. Katrijn legde haar bazooka weer neer en streek haar rok glad, zoals dat hoort, bij een dame van stand en van eer. 
'Tjèèzus-Kristus, wat een verhaal... wat den donder', zo dacht Jan, 'gebeurt hier toch allemaal?' Hij sleurde zich overeind en met zijn gebroken poot achter zich aan slepend strompelde hij als een gewonde hond naar zijn Katrijn, greep haar bij de niet onaanzienlijke kladden en ging er als de brandweer vandoor, weg, vèr weg van hier...

Met Katrijntje is het later nog wel goed gekomen, maar met Janneman helaas niet meer... Hij kon zijn trip niet de juiste plaats geven en hij ging langzaam maar zeker ten onder aan een mix van paranoia, waandenkbeelden en nare illusies. Het laatste werd hij gezien aan de rand van het Duistere Woud, zijn narrenkostuum kapot en tot de draad versleten, zijn eigen naam vergeten en voor altijd tandeloos wauwelend tegen niemand in het bijzonder...

Don't do drugs, kids.

:)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden