Singulariteit-exposure, op een maandag

[Demion 24]

De wind kraakt doorheen mijn oude huis. Het regent. Het is september. Maar weer eens. Ik word er potjandorie spontaan melancholisch van. Hoe lang is dat verdomme nog eens geleden dat ik weer eens een hele serie heb zitten bulkwatchen op 'Flix, hm? Dwars doorheen de nacht? Ik moest weer eens niet slapen, weet je wel? Want, tja... Anyhow, het is potverdikkie '22, man! Of vrouw. Of transgenderXhbtlnonbinairplusultrawezen. Ook gij zijt allen welkom, alhier, in mijn wereld. Dit is het wereldtoneel, man. Het was nog nooit zo groot als nu, en weet je wat? Het wordt iedere seconde alleen maar groter en groter. De Matrix is hier, man. Wij zijn het. En wij, met z'n allen, wij doen het, wij maken er deel van uit, wij ervaren het, wij zien het, wij delen het, op een schaal zoals die nog nooit eerder is voorgekomen. Langzaam, maar steeds snèller, realiseer je je dàt eens, wordt alles alleen maar bèter.

:)