Recommended Posts

Setting:
Wederom bij mij thuis (voornamelijk woonkamer en keuken)

Truffels:
1 portie Atlantis

Inleiding:
Na het daverende succes van de Mexicana leek het mij leuk om dieper te gaan. Atlantis leek mij een mooi vervolg. Uiteraard ben ik ook weer braaf begonnen met een halfje. De Tripsitter deed deze keer niet mee omdat hij mij misschien niet goed in de gaten kon houden als we allebei diep in Atlantis zaten.

De trip:

Nou, daar ging ie dan, mijn tweede trip, spannend! Het pakje ging open en ik bereidde mij voor op een walgelijke, ranzige, zure, walnootachtige smaak waar ik zoveel over las en hoorde. Gek genoeg viel het mij alles mee. Zo vies waren ze nou ook weer niet (Ik heb ergere dingen gegeten) Het kauwen tot pulp was voor mij totaal geen probleem en ik ging dus ook door tot er letterlijk niets meer te kauwen was. De zure "nasmaak" die volgde na het inslikken bleef behoorlijk lang hangen maar was niet storend. Voor de zekerheid toch maar wat chocolade gegeten zodat het niet zou afleiden. Het duurde wat langer voordat ik het een en ander begon te merken, waarschijnlijk omdat ik twee uur van tevoren voor het laatst had gegeten (shame on me :) ) Op een gegeven moment kwam het achtbaan gevoel weer dus ik ging er lekker voor zitten, zette de muziek aan en liet alles over mij heen komen. Het gevoel werd sterker, alsof de achtbaan twee keer zo hard ging als de vorige keer) Zo nu en dan zag ik in mijn ooghoek de hoek van de tafel heen en weer gaan en schaduwen onder de deur door "bewegen" alsof er een persoon achter de deur heen en weer liep en de schaduw daarvan doorscheen. Dit stopte echter allemaal vrij snel weer (minuutje of tien) Jammer, ik had gehoopt toch wat meer te zien deze keer. M'n zicht werd wederom scherper en reuk en gehoor stonden ook op scherp. Langzaam begon de kleur groen te overheersen in m'n zicht. Alsof er een groene zweem over alles wat ik zag heenlag. Behalve de kleur rood. Die knalde letterlijk overal doorheen. Ik voelde mij ontzettend goed maar merkte wel dat dit alweer de piek was. Ik sloot m'n ogen...niets...alweer niets. Jammer, maar niet erg. Tijd voor de tweede helft. Ondanks het feit dat m'n neus en tong veel gevoeliger waren, vond ik de truffels nog steeds niet echt smerig. Goed te doen. Lang kauwen en wachten maar weer. Langzaam maar zeker begon het keiharde achtbaangevoel zich te verspreiden naar m'n armen en benen. Dat was een erg vreemd gevoel. De kleur groen werd steeds "groener" en het goedkope lichtschilderij zicht uit m'n eerste trip was weer terug. Ietsje heviger dan de vorige keer. Deze keer ook te zien op de muur. Ondertussen was de zon al onder aan het gaan en begon het te schemeren. Ik merkte daar niet zo heel veel van aangezien m'n pupillen wagewijd open stonden. Het achtbaan gevoel werd nog heviger en leek over te gaan in een ontzettend hard, maar toch lekker gevoel. M'n irissen gingen steeds wijder open staan, zo wijd dat het bijna pijn deed. Ik voelde de spiertjes in m'n iris echt met volle overgave rukken om verder open te gaan. Dit voelde alsof je iets op wil tillen wat eigenlijk te zwaar is, maar het toch doet...Spierpijn maar dan in je oog. Dit zorgde er ook voor dat alles zo ontzettend fel werd dat ik echt moest knijpen met m'n ogen. Ondertussen was de ambient light weer aangegaan, maar ik kon er niet naar kijken, te fel dus die ging uit, evenals de tv. Ondertussen zag ik zo'n beetje alle kleuren van de regenboog in alles. Maar geen gekke dingen verder. De woonkamer werd eventjes twee keer zo groot, maar die trok na een paar minuten weer bij. Inmiddels kregen m'n irissen weer een flinke ruk "wij willen nog verder open staan" AUW! Inmiddels waren de ledjes van m'n apparatuur zelfs te fel voor mij dus ik sloot m'n ogen. Gelukkig voelde ik mij voor de rest nog steeds fantastisch. Alles voelde goed, behalve m'n ogen dan. Geen closed eye visuals. Ik kroop ineen op de bank en voelde langzaam m'n lichaam afkoelen en onderdelen "stoppen" In de verte zag ik wel wat ongebruikelijke dingen maar die zagen er niet anders uit dan wat ik "zie" als ik nuchter aan het dagdromen ben. Geen echte closed eye visuals dus. Ondertussen voelde ik mijn hart niet meer kloppen en het gevoel in m'n benen en armen verdween. Heel even dacht ik:"ik ga dood" Hoewel ik daarna direct dacht:"Nee joh, dit komt door de truffels en is waarschijnlijk een normale reactie van je lichaam als je zulke zware truffels neemt", bleef de gedachte van doodgaan toch hangen in m'n achterhoofd. Hoe vrolijk de muziek ook was, waren de amper zichtbare dagdroomvisuals deprimerend en hadden het thema dood. Gelukkig voelde ik mij nog steeds goed en dacht ik, laat maar over mij heen komen. Jammergenoeg was de volgende gedachte m'n famillie, wat een verdriet zouden zij hebben als ik nu al zou sterven. Dat mag niet gebeuren. Ik voelde mij ontzettend koud en moe. Ik kon mij amper bewegen en zelfs ademen werd een hele opgave. Ik dacht nog bij mijzelf:"Niet opgeven, blijven ademen, hoe moeilijk het ook gaat" Voor mijn gevoel ademde ik heel "zwaar en onregelmatig" als een vis op het droge, snakkend naar adem. Ik vroeg aan mijn lichaam of alles wel goed was: geen antwoord. Ik vroeg aan de tripsitter of ik echt zo zwaar ademde. Tenminste, ik dacht dat ik dat vroeg, ik kreeg geen antwoord. Ik vertelde 'm dat ik erg moe was en op het punt stond in slaap te vallen. Hij zei mij dat ik wakker moest blijven en dat ik een paar keer diep adem moest halen. Ik negeerde 'm en gaf mij over aan de slaap. De muziek draaide steeds verder weg van mij (een soort spiraal) Het enige wat ik nog voelde waren m'n ogen, AAAUW, die verdomde irissen! Ik was helemaal weg. Zag niks. Alles was zwart. Ik voelde mijzelf wegzakken in m'n lichaam en steeds kleiner worden. M'n lichaam was een koude, lege huls en ik zat er midden in. Nee, wacht, dit was niet m'n lichaam. Het voelde alsof ik overal was. En nergens tegelijk. Ik zag niks, maar voelde dat ik door het universum zweefde. Als klein bolletje vloog ik naar het midden van het universum. Op een gegeven moment haalde ik, zonder dat ik het door had, diep adem. Het hele universum deinde uit en toen ik uitademde kwam alles weer op z'n normale plek te staan. Ik ademde nog een paar keer en vroeg mij af wie ik was. Mijn naam kwam binnen. Die moest ik vooral niet vergeten want dat ben ik. Het kleine stipje werd steeds groter. Ik ben het, Ik ben ik. Ik ben het universum, ik ik IK ik IIIK. Mijn ego is klein, maar niet stuk te krijgen, IJ-ZER-STERK! De stip knalde praktisch uit elkaar a la Tetsuo (Akira)



Er schoot van alles door m'n kop. Teksten, woorden, ik wist van de meeste hun betekenis niet (meer) Het ging allemaal zo snel en door elkaar dat ik het niet kan beschrijven. Maar het voelde zo ontzettend goed en lekker (behalve m'n ogen, die irissen van mij bleven maar verder open te willen dan mogelijk, AUW!) Nog steeds was alles zwart. Geen closed eye visuals. "Waarom nou niet?" Dacht ik nog. Uit het niets kreeg ik het volgende antwoord:"Jij bent hier om de derde dimensie te ervaren, doe dat dan ook!" Ergens in die lijn hoorde ik mijzelf ook nog in de verte zeggen "Je gaat niet dood, het is jouw tijd nog niet" en ik deed m'n ogen open. Ik zei nog tegen de sitter: "Ik zie maar niks, geen closed eye visuals" Dat verbaasde 'm erg. "Ik kom maar niet uit de derde dimensie" vertelde ik 'm. Dat snapte hij niet helemaal." Je bent toch al in de derde dimensie?" Ik probeerde 'm uit te leggen wat ik allemaal mee had gemaakt. Maar dat was met geen woorden te beschrijven. Dus ik gaf het maar op. "Het moet vast fantastisch geweest zijn, je lag de hele tijd met een big smile op de bank" Lekker was het zeker. Maar die pijn. Hij dacht dat ik hoofpijn had dus hij vertelde mij om veel te drinken. Ik vertelde 'm over m'n ogen. Daar zou water niet tegen helpen. Ik moest naar de wc en probeerde op te staan. Dat was geen probleem. Maar lopen. Ik zwalkte als een baby die net had leren lopen naar de wc. Wat moet dat er stom uit gezien hebben :P Ondertussen was ik alweer vergeten dat al m'n zintuigen nog een stuk verder open stonden dan de vorige keer. Ik maak m'n wc regelmatig schoon, maar ik deed de deur open en het leek wel alsof er twintig man tegelijk op die wc zat. Eenmaal terug in de woonkamer rook ik ALLES. Ik rook welke mensen er de dagen ervoor op de bank hadden gezeten en welke chips ze hadden gegeten. Ik rook de planten en bloemen in de tuin en op de tafel. Ik volgde de geur als een hond en kon gewoon precies aanwijzen van welke bloem welke geur kwam. Ik kon gewoon ruiken dat er een paar dagen geleden iemand cola had gemorst op de vloer. Ik kon gewoon aanwijzen waar de druppels hadden gelegen op de vloer. Ongelooflijk. De sitte vroeg of ik een rondje met 'm wilde wandelen. Gewoon om te kijken hoe alles er buiten uit zag. Ik twijfelde en besloot het toch te doen. Ik strompelde met 'm naar de deur en keek uit het raam. De sterren waren prachtig helder. Maar voor de rest zag alles er normaal uit (behalve dat alles veel feller was wegens m'n extreem ver openstaande pupillen, AUW!) Ik voelde de kou door de deur heen drukken. Nee, toch maar niet naar buiten. Te koud. Zitten op de bank en muziek luisteren + veel water drinken. Dit nummer kwam voorbij:

 



De tekst klopte precies met hoe ik mij voelde, zo puur! Zo lekker! Wat een trip (behalve die ogen, AUW!)
We spraken over van alles en nogwat. M'n concentratie was waardeloos. Praktisch elk woord waarmee een onderwerp eindigde, was direct het nieuwe onderwerp waar we over spraken. Af en toe kwam ik niet uit m'n woorden omdat er in m'n hoofd weer allerlei gedachtes en onderwerpen door elkaar schoten. Ik vertelde 'm dat en dat vond ie alleen maar grappig. Ons gesprek was een lange sliert van van alles en nogwat. En toen knalde opeens dit nummer uit de speaker.

 

 

(0:49 - ooohhh, wow) (1:23 - YES, Scherp)
EPISCH! Ik was meteen weer scherp! Ik voelde mij supersterk en blij, wat een fantastische track! Heerlijk!

Langzaam begon de boel uit te werken en ondanks het deprimerende moment was het een fantastische trip. Ik wilde gelijk nog een keer en had de neiging de volgende portie uit de kast te pakken (een halfje dan) Maar de sitter wilde graag naar huis want het was inmiddels al laat. Toch maar niet gedaan. De sitter ging naar huis en ik lag nog een paar uurtjes op de bank bij te komen. Wat een heerlijke, bijzondere, aparte trip. Ik heb echt heel lang nagedacht over wat ik allemaal heb meegemaakt. M'n irissen begonnen minder hard te trekken. Ik voelde dat ze echt veel te lang, veel te hard "gewerkt" hebben. Spierpijn in m'n ogen. Dat is het enige wat ik echt jammer vond. Ik zou graag nog een keer wat harder willen gaan (Extra halfje atlantis of misschien zelfs hollandia) Maar weet niet of dat zo'n goed idee is vanwege m'n ogen. De trip is twee dagen geleden en ze doen nog steeds een beetje pijn (het usual spierpijn gevoel wat je meestal in je armen en benen hebt na flink sporten)

Hoewel deze tripreport misschien een beetje een negatieve lading heeft was het fantastisch (behalve de oogpijn dan) en zou ik het zo weer doen. Ik wil alleen even weten of het "sterfgevoel" (afkoelen, je lichaamsfuncties niet meer meemaken, slaperigheid, zwaar/moeilijk ademen) een "normaal" gevoel zijn. Dan weet ik of ik dit met een gerust hart weer kan doen zonder zorgen. Wat de non closed eye visuals betreft...typisch geval van jammer. Misschien maar iets anders proberen. DMT ofzo :P

Bedankt in elk geval en tot de volgende trip!

Link naar bericht
Deel via andere websites

Geen idee, dit was pas m'n tweede trip. Ik ben het tot nu toe nog niet eerder tegengekomen in andere tripreports dus ik wacht de antwoorden van de veteranen nog even af ;) Ging het sterfgevoel bij jou ook gepaard met het heel erg koud hebben?

Link naar bericht
Deel via andere websites
Geen idee, dit was pas m'n tweede trip. Ik ben het tot nu toe nog niet eerder tegengekomen in andere tripreports dus ik wacht de antwoorden van de veteranen nog even af ;) Ging het sterfgevoel bij jou ook gepaard met het heel erg koud hebben?

Nee, maar tijdens trippen voel ik temperatuur toch niet zo goed meer. Van de winter bijvoorbeeld met enkel een jas aan de vrieskou in, niks gevoeld tot ik binnenkwam en zag dat mijn handen in rode klauwen waren veranderd, of laatst een paar uur in een dikke winterjas binnen gezeten.

Link naar bericht
Deel via andere websites

Goed en gedetaillierd tripreport!

Die gedachtes klinken bij mij ook erg bekend in de oren.

Een advies dat ik van Terence McKenna heb gehoord is dat je moet gaan zingen.

Zing wat je wilt, meteen als je trip de verkeerde kant op gaat.

Je zult zien dat zingen wat je wilt tijdens een badtrip een gevoel van macht over de trip zal geven.

Daarna moet je het gewoon loslaten en je laten gaan.

Link naar bericht
Deel via andere websites
  • 4 months later...

Heel even dacht ik:"ik ga dood" Hoewel ik daarna direct dacht:"Nee joh, dit komt door de truffels en is waarschijnlijk een normale reactie van je lichaam als je zulke zware truffels neemt", bleef de gedachte van doodgaan toch hangen in m'n achterhoofd. Hoe vrolijk de muziek ook was, waren de amper zichtbare dagdroomvisuals deprimerend en hadden het thema dood. Gelukkig voelde ik mij nog steeds goed en dacht ik, laat maar over mij heen komen.

 

gevoel dat je doodgaat betekend dat je ego aan het oplossen is (volgens spirituele meesters) en dat is alleen maar goed hoe eerder je van het ego af bent hoe beter

Link naar bericht
Deel via andere websites

gevoel dat je doodgaat betekend dat je ego aan het oplossen is (volgens spirituele meesters) en dat is alleen maar goed hoe eerder je van het ego af bent hoe beter

 

Je hebt natuurlijk meerdere varianten van denken-dat-je-doodgaat. Het gevoel dat je letterlijk doodgaat is echt een stuk minder aangenaam dan een z.g.n. ego-death, waarbij je *ik* oplost en je samensmelt met het alles... Versie #1 is echt niet koel tijdens het trippen, omdat je jezelf perfect op kunt jutten in een trip, en ziet/ voelt wat je wil zien/ voelen.

 

Trouwens @The Adam Ra: Je hoeft niet het complete bericht te quoten waarop je reageert, dat maakt een topic erg onleesbaar. (heb de quote in je post een beetje ingekort)

Link naar bericht
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden