Hakuna Matata. 15 gram Atlantis.

[princesspeach 0]

Wie: 7 personen
Waar: Woonkamer
Wat: 15 gram Atlantis

Namen zijn aangepast naar nicknames ter privacy.

Het is maandagochtend, de dag na de dag erna. Afgelopen zaterdag was het eindelijk de dag waar we weken naar uit hebben gekeken. Een aantal weken geleden hadden we namelijk gepland dat we nu zouden gaan trippen op truffels. Scarlet en ik als enige in de groep van zeven die het voor het eerst zouden gaan doen. Wat waren we zenuwachtig! Ik heb echt tientallen tripreports gelezen en heb me van te voren zo goed mogelijk geïnformeerd over wat ik kan verwachten en wat ik moet doen in bepaalde situaties. Dit werd mijn eerste psychedelische ervaring, eerder heb ik alleen op mdma en lachgas getript. Ik gebruik bewust dit woord, want ik weet dat de meeste mensen dat niet doen op deze soorten drugs, maar omdat ik altijd al filosofisch en spiritueel ben ingesteld heb ik ook dit soort ervaringen met deze soorten drugs. Er is een uitspraak die heel goed uitlegt waar ik al vanaf kleins af aan onbewust en bewust mee bezig ben:

“There is much that is hidden. Within each of us is contained vast stretches of mental space seen only by our own eyes, unable to be communicated verbally to the outside world even if we wanted to. There is something frightening about this, about the vastness and incommunicability of these hidden places. There is more in this world than is contained in all of your philosophy, religion, and science. What we take to be reality is but a construct of the brain. The way we ordinarily perceive reality is but one of many ways.. there are multiple ways to construct our mental worlds. The exploration of these different modes of consciousness and perception beckons as a liberation into a fuller, deeper understanding of the hidden, underlying reality, of which we are normally only dimly aware of the surface and the shadows. Never deny yourself anything.â€

Met dit in mijn achterhoofd, keek ik erg uit naar deze trip. Oh boy, wat een ervaring!

Rond tien uur was iedereen aanwezig en begonnen de jongens de truffelthee te maken. Van te voren maakte ik op uit de uitspraken van de ervaren personen dat de smaak gigantisch vies zou moeten zijn en dat het inwerken best kut kon zijn. Nu heb ik, waarschijnlijk net als ieder ander, een enorme hekel aan misselijkheid. Ik besloot de thee in een keer achterover te gooien en direct erna een sapje te drinken om de smaak weg te halen. De smaak was apart, dat zeker, maar niet extreem raar. Het smaakte naar ‘niks' met een enorm nootachtige nasmaak. Per persoon hadden we ongeveer 15 gram Atlantis per glas. Ik had per ongeluk al meer dan drie kwart van mijn glas naar binnen gewerkt, terwijl ik eigenlijk met een half glas wilde kijken wat het zou doen. Toen heb ik uiteindelijk het laatste restje ook maar naar binnen gegoten en ben ik op de bank gaan zitten. Ott stond op, we hebben de tafel aan de zijkant geschoven en hebben een heerlijke chillruimte gecreëerd: de hoekbank, twee luierstoelen, het hoogpolige kleed en allemaal kussens, dekentjes, knuffels, kaarsjes, wierook etc. Scarlet had schrijfwaar meegenomen om tijdens het trippen wat dingen op te schrijven. We begonnen dan ook met korte details in zinnen. Ik las dat zij als laatste schreef dat ze na ongeveer 5-10 minuten van inname al wat dacht te voelen en zien. Ik wist al zeker dat ik iets voelde, mijn benen tintelden enorm en ik zag wat kleuren extra fel worden. Op de tv had Super Mario winamp visuals aangezet. Toen ik daar naar keek werd het me allemaal te veel. Terwijl iedereen een plekje ging zoeken om de trip in te komen, kroop ik in een hoekje van de bank met mijn oudste knuffeltje en een Winnie de Poeh knufel. Ik lag te giechelen terwijl ik me zeer bewust voelde van mijn lichaam. Het voelde niet per se fijn, ook al moest ik wel lachen. De tintelingen gingen alsmaar door, alles om me heen begon te draaien en niets stond meer stil. De muren ademden en ik was me zo bewust van de mensen die er nog niet helemaal inzaten. Ik wilde nog ‘bij hun blijven', maar dat voelde niet fijn. Je voelde de misselijkheid en als je dat los liet dan was het even weg, maar het kwam altijd terug. Echt alles kwam in golven en toen ik besloot om de ‘realiteit' helemaal los te laten, ging mijn misselijkheid ook weg. Het is echt alsof je normale manier van het ervaren van hoe je lichaam werkt tientallen keren wordt uitvergroot! Ik werd me enorm bewust van hoe mijn lichaam oorzaak en gevolg verwerkt. Ik bleef nog even op de bank liggen, keek vol bewondering naar werelden terwijl mijn ogen dicht waren. Ik glipte weg en liet de woonkamer achter me. Af en toe opende ik mijn ogen en zag ik Daisy en Luigi bij de tafel zitten, ineengedoken en in elkaars ogen kijkend. Scarlet zat in de andere hoek en keek af en toe vragend naar me. Super Mario zag er nog nuchter uit. Dewi lag op het kleed en Yoshi zat in de stoel.

Een moment later zag ik dat Super Mario ook op het kleed ging liggen. Inmiddels lagen hier al aardig wat mensen en Dewi lag naast hem. Ik wilde bij hem zijn en reikte mijn arm uit. Hij zag er vreemd uit, zijn ogen waren enorm vergroot, alsof hij in photobooth zat! Ik vroeg aan Dewi of ze iets op wilde schuiven zodat ik naast hem kon liggen. Zijn ogen vond ik eerst eng, maar toen besloot ik dat het mijn liefje is en dat ik gewoon naar hem wilde kijken. Zijn gezicht veranderde toen in het gezicht van een oermens! Zijn voorhoofd kwam naar beneden, zijn wenkbrauw werd een monobrauw. Zijn baard hielp ook erg mee. Het was fascinerend. Ik vroeg me af hoe ik er uit moest hebben gezien. Daisy zat op dat moment in de stoel en ik moest naar boven kijken om haar te zien. Haar haar golfde op dat moment in de wind, terwijl de ramen dicht waren, dus er was helemaal geen wind. Het zag er uit als wolvenmanen. Ik bedacht me toen dat we een wolvenpack waren. Toen ik naar Scarlet keek zag ik haar ogen dubbel boven elkaar. Soms waren het snaveltjes. Het zag er mysterieus uit en tegelijkertijd heel sensueel. Ze glimlachte vaak dus ik wist dat het goed zat. Ik maak me, ook tijdens mdma trips, altijd heel veel ‘zorgen' om mijn vriendinnen: Ik wil dat zij zich goed voelen! Als ik dat gevoel niet heb, kan ik zelf ook niet helemaal genieten. Van nature ben ik een heel positief en vrolijk persoon. Ik denk probleemoplossend en geniet van de kleine dingen. Op dit punt vond ik het fijn om te zitten en te bewegen. Van te voren had Daisy in de groeps-whatsapp gezegd dat ze niet wilde dat iemand de hele tijd ging lachen tijdens het trippen. Zij had ooit een erge bad trip gehad, omdat iemand in een twee uur lange lachkick zat. Ik bedacht me dat dit echt irrelevant was, want als je tript ben je echt heel persoonlijk bezig en je moet zelf leren omgaan met invloeden van anderen. Eerst was ik dus bang dat ik iemand irriteerde met mijn beweeglijkheid, maar toen leerde ik dat ik dat los moest laten en dat het iemand anders zijn ‘probleem' was als ik dat effect wel had. Ik had genoeg aan mijn eigen hoofd. Ik denk dat ik op dat moment weer op de bank gekropen was en met Scarlet probeerde ervaringen uit te wisselen. Ik had echt het idee dat ik veel verder en dieper ging dan anderen. Sommige mensen klonken nog zo nuchter. Ik had het idee dat ik zelf constant fluisterde en anderen praatten nog met een normale, harde stem. Een moment later besloot Super Mario een ballonnetje met lachgas te nemen! Hij zei dat ik het ook moest doen, omdat het echt prachtig was. Ik keek voortdurend om me heen, keek naar de planten, de lichten, de schilderijen. De schilderijen! We hebben een vierluik gemaakt, Super Mario en ik. Misschien een pikant detail, maar dat hebben we gedaan terwijl we de liefde bedreven, hihi. Vol met felle kleuren en vlekken dus, maar hier zag ik hele leeuwen in! Ik zag ze kinderlijk en realistisch, brullend en rennend. Prachtig. Terwijl ik wachtte tot ik het fijn vond om ook een ballon te nemen, voelde ik me alsof ik onder water ging. Vol met koraal, mooie planten, vissen. Ik zei toen tegen mezelf dat ik water echt mijn element was. Een moment later zat ik weer in de jungle. De lianen slingerden om m'n hoofd heen. Ik denk dat er toen een ‘reggae-achtig' stukje muziek klonk van Ott. Ik ging weer op de grond naast Super Mario zitten en vroeg of hij die ballon wilde maken. Ik kon het niet! Op dit moment besefte ik me echt dat mijn gedachtes wegvlogen en voor ze weg waren had ik alweer een nieuwe. Zo waren handelingen doen echt onwijs lastig! Je bedenkt je stap voor stap wat je moet doen om bijvoorbeeld, in dit geval, een ballon te maken. Je zoekt de slagroomspuiter, het doosje met patronen, een ballon. Bij wijze van spreken ben je al vergeten wat je aan het doen was als je een van deze dingen eindelijk ziet liggen. Bizar! In het dagelijks leven heb ik af en toe al dat syndroom waar je nooit wat afmaakt, omdat je terwijl je naar de gangkast liep om de stofzuiger te pakken, in de keuken nog een kopje ziet dat je af kan wassen. Voor ik het wist had ik een ballon in mijn handen en daar ging ik.. kopje onder in velden van bloemen met heldere blauwe luchten die ook paars en roze en kleuren werden die ik nog nooit gezien had.

Eigenlijk herinner ik me niet veel van de ballonnetjes. Het was intens en ik werd elke keer wakker met het woord ‘mooooooooooooi!'. Toen besefte ik me ook dat het echt in golven gaat. Elke keer word je diep in een trip gezogen en tegelijkertijd wordt iedereen weer wakker! Je ziet elke keer als er een wakker moment is, wanneer een nummer afgelopen is, mensen opeens bewegen en om zich heen kijken. Tijdens een ‘trip' of ‘golf' of whatever ligt iedereen voornamelijk stil met ogen dicht. Volgens mij was het hier dat ik dicht tegen Super Mario aan ging liggen. Enorme vlagen van liefde en geilheid stroomden door me heen. Ik hoorde mijn ademhaling, ik hoorde mezelf gekke geluiden maken. Ik kroop helemaal in hem, tegen hem aan, ik wilde even in een foetushouding liggen en voelde me ontzettend veilig en warm. Wat een mooi persoon is hij en wat ben ik blij met hem! Ik zei meerdere malen dat ik van hem hou en ging met mijn hand over zijn lichaam heen. We hadden onszelf onder een dekentje gewurmd en ik voelde echt een golf van geilheid door me heen stromen. Ik wilde richting zijn onderbroek gaan, maar uiteraard vergeet je alweer wat je aan het doen bent voor je er uiteindelijk bent. Ik visualiseerde wel een enorme piemel voor me die uiteen spatte in allemaal kleinere piemels in cirkels. Ik vroeg me af of je seks kon hebben midden in deze trip. Als het zou lukken zou het ontzettend lekker en intens moeten voelen. Ik weet ook nog goed dat ik mijn lichaam voelde bewegen, alsof mijn kont keihard schudde op de beat, terwijl ik zeker weten stil lag. Mijn lichaam kronkelde als een slang en het voelde heerlijk.

Ik probeer een juiste volgorde aan te houden, maar het kan dat ik dingen door elkaar gooi.

Ik denk dat hierna het punt kwam dat iedereen een beetje wakker werd. Ohja, dit kwam omdat we Ott via spotify aan hadden staan en er blijkbaar ook een boyband is dit Ott heet! Ineens, uit het niets, werd de heerlijke tripmuziek omgezet in een liefdesliedje gezongen door enorme homostemmen! Iedereen had een WHAT THE FUCK moment, maar het was echt prachtig! Het was zo lief. Ik verstond alleen het woordje ‘you', waar veel zinnen op eindigden en ‘happy new year', terwijl ze uiteindelijk ‘let me in' ofzoiets zongen. Hahaha! Wat een moment. Terwijl ik trouwens bij Super Mario op het kleed lag, probeerde ik soms ook connecties te maken met andere mensen. Ik vond het raar dat ik Luigi, het liefje van Daisy, nog niet had gevoeld. Ik was hem nog helemaal niet tegengekomen in de tripwereld. Als ik naar hem keek lag hij met zijn rug naar me toe of was hij onbereikbaar. Maar vanaf dit nummer was hij meer aanwezig. Na het nummer was iedereen ook wakker. Ik heb op het balkon gestaan met Scarlet. We hebben elkaar geknuffeld en waren verwonderd over hoe mooi alles was. Op het balkon staat een groot konijnenhok waar mijn lieve cavia woont. Ik heb haar geaaid terwijl ik in een soort ‘glas' leek te kijken. Ken je dat zicht, dat wanneer je door een lang glas kijkt, dat je door een rondje kijkt en de uiteindes van het rondje heel erg langgerekt worden. Een soort lens? Of een special effect tijdens Discovery Channel documentaires. Ik aaide haar, maar ze zat in een heel donker hoekje en was zelf ook helemaal donker. Toch voelde het heel warm, lief en fijn. Toad, mijn rode kater, zat enorm te loeren op haar. Dat merkte Scarlet heel erg op, maar ik wist dat Toad niks gemeens zou doen bij de cavia. Ik kijk dit spektakel namelijk al weken aan. Later, toen ik iedereen weer naar binnen stuurde, omdat ik de kat ook veilig binnen wilde hebben, kroop ik op mijn knieën door de kamer heen. Ik had dat ‘special effect' zicht enorm toen ik de kat aaide. Wat een beestje is het ook! En in slow motion ging mijn hele hand over zijn rug heen. Het was bijzonder, ik vroeg me af of hij ook in zo'n moment kon zitten. Hoe zit het dierenrijk in elkaar? Bijzonder! Volgens mij heb ik hierna druiven uit de koelkast gepakt en ben ik deze naar Daisy gaan brengen. Ik vond het een smaakexplosie en Daisy merkte op dat die velletjes naderhand vervelend zijn. Toen zij dat zei had ik mijn derde of vierde druif al in de mond en toen merkte ik die velletjes pas! Ik dacht echt dat als zij dat niet had opgemerkt, ik het niet gevoeld had haha! Ik maakte een sarcastisch grapje, maar wist niet of iedereen het ook zou opvatten zo, dus zei ik snel sorry.

Daisy zei van te voren dat het haar mooi en tof leek om naar buiten te gaan tijdens het trippen. Ik wist dit dus ik had Scarlet al overtuigd om met me mee te gaan. Al was het wel ontzettend moeilijk om onze schoenen te gaan zoeken. En jas, want dat was ook belangrijk. Ik vroeg aan Daisy vanuit de andere kant van de woonkamer of ze mee ging en noemde het argument dat ze dat zo graag wilde van te voren. Uiteindelijk zei ze toch dat ze het niet aankon momenteel en liever bleef zitten. Op dat moment voelde ik een miniseconde een enorme golf van afwijzing en teleurstelling door mijn lichaam heen. Zo bijzonder hoe dat voelt. Ik was totaal niet boos op haar en had alle begrip, maar het is zo menselijk om dat te voelen! Ik was me er heel bewust van en moest er ook om lachen dat ik dat zo voelde. Super Mario zei toen ook op een vaderlijke manier ‘kom op, je gaat nu niet naar buiten, dat kan echt niet'. Dus besloten Scarlet en ik gewoon met de sleutels op de galerij van de flat te gaan staan. Voor ik de deur dicht deed, want dat moest omdat er tocht op stond, besloot ik alvast de goede sleutel in het slot te doen, zodat ik straks niet hoefde te kloten en zodat de sleutels ook niet naar beneden zouden vallen. Dat was namelijk die ochtend gebeurd met mijn fietssleutel! Toch best vervelend van elf hoog! We keken naar de bomen onder ons en toen ik omhoog keek naar de sterren was ik enorm verbaasd over hoe mooi de sterren waren! Ze hadden een paarse gloed en ik snapte waarom mensen zo dol zijn op fonkelende dingen. Prachtig. De bomen gingen heen en weer op de wind en het zag er mooi en levendig uit van bovenaf. Toch was het koud en gingen we snel weer naar binnen. We hadden op dat punt trouwens ook een ijsje, wat niet meehielp aan de warmte, maar het smaakte wel erg lekker.

In het kort gebeurden er nog de volgende dingen:
- Ik heb een paar haaltjes van een blow genomen, dit zorgde voor een warme gloed over alles heen, een soort rood licht wat er door de kamer scheen, en een Bob Marley feeling. Ook weer zo'n lens die focuste op de blow in mijn hand en mijn arm die de joint doorgaf aan de volgende persoon. Heel gemoedelijk. Toch vond ik de geur niet altijd lekker en werd ik misselijk op sommige momenten.
- Ook met een sigaret roken had ik moeite. Ik kon niet zien hoeveel ‘as' ik al had aan m'n sigaret en je moet natuurlijk uitkijken dat het niet op de grond valt. Dewi was heel straight to the point toen ze zei: ‘waar is je asbak?' Ik ben geen roker, dus dit klonk niet logisch voor me, maar ik was blij dat ze het zei.
- Ik heb in de spiegel gekeken! Ik vond mezelf mooi, ik had een gladde huid en m'n gezicht leek slank. M'n ogen waren redelijk normaal, alleen mijn pupillen waren natuurlijk mega. Ik raadde iedereen aan om ook gewoon te kijken, dat het geen kwaad kon. Hier waren we van te voren namelijk huiverig voor, maar dit was nergens voor nodig, vond ik.
- Terwijl ik op het kleed lag, had ik het idee om Luigi keihard te roepen, maar dan zonder geluid. Ik wilde hem telepathisch roepen. Ik heb geen idee of hij dat gehoord heeft, misschien was het wel knetter irritant dat ik dat deed, als die gedachtes überhaupt bij hem aan zijn gekomen. Ik vraag het me wel echt af. Als kind zijnde dacht ik ook dat ik telepathisch met mijn nichtje kon communiceren als ik in bed lag 's avonds, maar ik heb er nooit over gepraat met haar dat ik dat soms probeerde. Toch werd ik herinnerd aan dat ik dit deed.
- Zo werd ik meer herinnerd aan kinderlijke dingen, vooral hoe ik keek naar dingen. Nog zonder een label aan iets te plakken, maar gewoon met open mind.
- Ik wilde wierook aansteken en zocht een aansteker. Yoshi gaf mij zijn zippo achtige aansteker en deze kreeg ik niet aan. Ik snapte er geen reet van. Hij zette hem aan voor mij en ik probeerde de wierook aan te krijgen. Toen ik de aansteker weer dichtklapte, gingen de vlammen er nog steeds doorheen. Bizar zag dat eruit. Super Mario zag het ook.
- Op sommige momenten wilde ik iedereen een ‘plekje' geven, een soort labeltje in de door mij verzonnen roedel. Toch lukte dit niet helemaal, iedereen was ook een soort gelijke van elkaar. Ik zag mezelf wel als een leidertje, omdat ik mensen graag meeneem en ik vaak de gene ben die dingen regelt en voor elkaar krijgt. Maar ik was niet de baas over iedereen, dat absoluut niet.

Het is nu 11:09 en ik moet om 11:30 naar mijn werk toe. Ik schrijf vanmiddag verder, want ik heb nog lang niet alles verteld wat ik wil vertellen.

Inmiddels is het 19:03, ben weer thuis en ga proberen verder te gaan met het verslag.

Een van de meest belangrijke momenten die ik me nog goed kan herinneren was het moment dat ik weer terug bij Super Mario lag op de grond en lekker lag te knuffelen. Ik begon me diep van binnen raad te plegen of ik kon achterhalen of hij de persoon voor mij is. Het voelde heel goed, ik voelde echte liefde en visualiseerde hoe we verstrengeld waren. Ik voelde een oerdrang dat ik echt kinderen met hem wil maken. We zijn van plan om naar Australië te gaan voor minimaal een jaar en ik besefte me dat zo'n reis ook een trip is. De mindere momenten, de negatievere gevoelens, zijn gewoon de onzekerheden die je uit moet zoeken. De dingen die je moet regelen en waar je nu nog niks van weet, het avontuur. Bijvoorbeeld waar we gaan wonen, hoe we het visum aan moeten vragen e.d. Maar het daar zijn, het heerlijke gevoel dat daar bij hoort, de natuur daar, de sfeer, dat is zo mooi. Dat is echt iets wat ik mee wil maken met hem. En hij past goed bij me, we zijn echt soulmates. Ik wil echt kinderen met hem maken over een paar jaar. Zo'n moedergevoel heb ik nooit eerder echt ervaren. Het grappige is dat Super Mario naderhand, toen we uit de trip kwamen, zei dat hij me dat heeft horen zeggen. Ik kan me herinneren dat ik het keihard dacht, maar juist niet heb gezegd. Ik vraag me echt af of hij mijn gedachtes hoorde of dat ik het wel gewoon echt gezegd heb. Het zit wel echt goed tussen ons. Dit is hem.

Ik heb tijdens het laatste gedeelte van de harde trip nog veel nagedacht. Ik heb gedacht aan mijn ouders, maar al heel snel werden mijn gedachtes gebracht naar mijn overleden opa en oma waar ik nooit heel veel mee had. Ik vroeg me af of er contact met de doden kon worden gemaakt. Ergens daar heb ik ook veel lichamen gevisualiseerd met allemaal lijnen die, achteraf gezien, waarschijnlijk chakra's verbonden met elkaar. Maar ook het hele universum in lijnen. Later dacht ik terug aan toen ik een baby was en in de tuin zat met mijn opa en oma. Maar dat was eerder een herinnering van een foto in plaats van dat ik mezelf daar echt zag zitten. Ik heb ook nog gedacht aan mijn ex-vriendje, maar zijn gezicht verdween eigenlijk altijd direct. Ik voelde helemaal niks bij hem, wat eigenlijk genoeg zegt. Ik dwong mezelf te denken aan de situatie wat er gebeurde nadat het uitging en hoe mijn toenmalige vriendin achter mijn rug om met hem verder ging en hoe vernederend dat voor me was, maar eigenlijk vond ik het allemaal niet zo boeiend in mijn trip. Ik denk dat ik dat nu ook helemaal losgelaten heb. Ik heb aan nog veel meer onderwerpen gedacht. Bijvoorbeeld wat ik met mijn werk wil, maar ook wat voor tattoo ik wil zetten. Ik dacht aan hoe mooi zo'n trip kan zijn en hoe je de slechte dingen ervan en van het leven ook moet accepteren of los laten.

Toen kwam er een moment waar ik eigenlijk een beetje fout ging. Ik lag op de grond, maar ik lag niet lekker. Ook knorde mijn maag een beetje, maar ik kwam er pas later achter dat ik honger had. Ik lag op mijn zij op het kleed en keek naar de klok. Ik kon de wijzers niet zien, ze draaiden rond. De tijd bestond dan ook niet en eigenlijk kreeg ik op dat punt een mindfuck. Ik bleef kijken en kijken en keek elke keer na een enorme golf weer terug en dan waren er misschien maximaal vijf minuutjes verstreken, terwijl ik dacht dat ik minstens een uur weg was. Na een golf of drie kon ik de tijd zien. Het was kwart voor drie. Ik bedacht me dat we om tien uur hadden gedronken en dat de trip dan nu bijna klaar zou moeten zijn, maar later dacht ik weer dat dat niet zo was, ik had om half 12 nog voor het laatst op de klok gekeken, dus de trip zou nog minimaal twee uur moeten duren. Dat vond ik niet cool, eigenlijk was ik er wel klaar mee. Ik vond het wel knap dat ik de tijd weer kon zien, dus toen besefte ik me dat het wel bijna klaar moest zijn. En toen bedacht ik me dat ik waarschijnlijk weer weggezogen zou kunnen worden in nog een dikke golf/trip, dus ik moest me maar laten gaan. Maar eigenlijk was ik het gewoon zat. Ik wilde weer terug naar de rustige realiteit, waar mijn hersentjes niet zo druk waren. Ik probeerde in slaap te vallen, maar omdat ik niet lekker lag en honger had lukte dat ook niet. Ik wilde heel graag op bed gaan liggen, maar wilde de rest ook niet in de steek laten. Uiteindelijk ben ik nog een paar keer meegezogen in golven en trips die ik minder leuk vond. Ik wilde heel graag een boterham voor mezelf gaan maken, maar opstaan lukte me niet. Ik kreeg mezelf niet zo ver en voelde me totaal niet lekker. Uiteindelijk keek ik rond kwart voor vier weer op de klok. Mensen bewogen weer. Ik was klaar. Nu echt. Ik heb watermeloen gehaald en deze met Daisy en Scarlet opgegeten. In de keuken hebben Yoshi en Super Mario nog wat gepraat over de ervaringen. Ik ging wat tosti's maken voor iedereen. Ik had enorme koppijn. Yoshi ging naar huis en wat bleek nou: Luigi had twee uur later dan iedereen zijn thee gedronken, dus die lag nog dik in zijn trip. Geen wonder dat ik hem zo laat pas tegenkwam! Wel bijzonder hoe effectief dat is. Uiteindelijk hebben we ook nog chips gegeten en een beetje gepraat over alles. Super Mario en ik zijn naar bed gegaan en werden rond 12 uur wakker, terwijl iedereen al lekker naar huis was vertrokken.

Zondagmiddag werd ik wakker met hoofdpijn. Ik was blij dat het huis leeg was, want dan kon ik naakt even naar de wc lopen. Kleding voelde een beetje beklemmend. Eigenlijk heb ik heel de dag nog naakt rondgelopen. We hebben heel de dag op bed gelegen, geknuffeld, gepraat, veel gepraat. Samen gedoucht, ervaringen dus uitgewisseld, ook enorm heerlijke intense, lieve, instinctieve seks gehad. Orgasmes waren magisch lekker. We kwamen zo dicht bij elkaar, het voelde zo fijn. 's Avonds hebben we the Lion King gekeken en moest ik nog wat werk doen wat een deadline had. Hakuna Matata!

Inmiddels heb ik een dag gewerkt en zit ik weer in de normale flow van het dagelijkse leven. Ik vond het al met al een hele positieve ervaring, maar de laatste twee uur blijven me toch ook wel bij. Ik weet nog goed dat ik vaak tegen mezelf heb verteld in dat moment dat ik dit voorlopig echt niet weer wil. Ik had er echt genoeg van, het was heel extreem voor me. Ik vraag me af of het anders had geweest als ik een half glas had genomen. Misschien had ik dat fijner gevonden. Ook vraag ik me af of ik, mocht ik het nog een keer doen, in combinatie met mdma wil doen, puur omdat dat alles wat vrolijker maakt. Ik denk dat ik dat veel en veel leuker zou vinden, maar het blijft leerzaam. Truffels zijn geen party of happy feeling drug. Ze maken je juist heel erg bewust van alles, en dat kan eng zijn. Veel mensen leven nou eenmaal met een masker.. en in het normale leven filteren je hersens zoveel, wat met truffels gewoon uitvergroot weergegeven wordt. Al met al ben ik wel blij dat ik dit heb gedaan. Nothing lasts forever, dus ik wist ook wel dat dat nare gevoel op het laatst over zou gaan, maar omdat ik er geen controle over had hoe lang het nog zou duren werd het even erg onaangenaam. Je moet echt alles los durven laten. Just go with the flow. Wat je meeneemt uit die trip is niet altijd even goed te beschrijven, maar ik ben erg benieuwd wat ik de komende weken nog voor ‘flashbacks' ga krijgen.

[joerie 0]

Wat een gigantisch lang report, Maar zo heb ik ze het liefst

Jammer dat de mijne er niks van wilt weten helaas, van de truffels dan he

GReetz joerie

[HippyTripper 0]

Wauw, enorm lange report. Ik heb hem helemaal uitgelezen, was zeker en vast goed én vlotjes te lezen!